Ook leuke mensen gaan failliet

‘Geloof mij, failliet gaan is een hele toestand. Ik zou het je niet aanraden... maar als het moet, doe het dan wel.’ Failliet gaan is een bedrijfseconomische beslissing die je neemt als je alle stenen omgedraaid hebt, alle dubbeltjes en kwartjes opnieuw heb geteld en tot de conclusie komt dat je bedrijf financieel niet meer gezond genoeg is om een goede toekomst tegemoet te gaan. De afgelopen weken heb ik ook gemerkt dat failliet gaan nog maar al te vaak word vastgeknoopt aan draken van ondernemers, die overal een zootje van maken, niet te vertrouwen zijn. En een spoor van ellende achterlaten. Of aan mensen die al jaren aan het trekken zijn aan een dood paard, met alle ellende van dien in financiële en emotionele zin voor zichzelf en hun omgeving.

De eerstgenoemde ondernemer valt wat mij betreft onder de slechte mensen en die houd je altijd en overal. Daar hebben we het maar niet over. De tweede ondernemer bewonder ik om zijn of haar doorzettingsvermogen, als dat de reden is. Want het redden van je levenswerk is denk ik voor alle ondernemers het hoofddoel. Maar ik zou het erg vinden als het je overkomt omdat je je kop in het zand steekt, niet weet waar de pijn en het lek zitten, daardoor je leven lang vecht tegen de bierkaai. En vaak de strijd evengoed, moe, oud, zuur en los verliest. Dat ben jij niet waard. De weg ernaartoe is heftig. Is het wel echt zo erg? Doe ik er wel goed aan? Kan het toch niet anders? Wat is het zonde want wat hebben wij een prachtig bedrijf met fantastische mensen! Alles komt voorbij in je hoofd, maar uiteindelijk steeds weer met diezelfde conclusie: de levenscyclus van ons bedrijf is voorbij. 1001 redenen, en hoe oplossingsgericht wij ook zijn, 1001 oplossingen vinden zelfs wij niet.

Het beste advies heeft ons gesterkt in deze beslissing, want een familiebedrijf van meer dan 64 jaar oud de nek omdraaien is niet niks. Dan wil je 1000 procent zeker weten dat je niets over het hoofd hebt gezien. Dus rekenen, rekenen, rekenen en puzzelen, puzzelen, puzzelen. Tot het besluit daar is.

En dan weet je: we droppen een bom. Een bom omdat het bedrijf er nog heel gezond uitziet, we werken nog fijn, bakken kwaliteit, de winkels zien er netjes uit en de boel is op orde. En we zijn toch allemaal zo aardig? Yup... maar dat beschermt je niet tegen dit alles. Dan ga je evengoed failliet. Dat is wel gebleken.

Precies op tijd, zo voelen wij dat zelf. Op tijd om niet af te takelen, op tijd om niet onze medewerkers en leveranciers erin mee te trekken. Op tijd om met heel veel trots terug te kijken op de prachtige geschiedenis van Bakkerij Kees Gutter. Gefaald? Echt niet! Hoe kun je dat zeggen over een bedrijf dat 64 jaar zo’n onderdeel is geweest van het leven van velen, iets waar we met velen met trots aan gewerkt hebben? Het is geëindigd, op een nogal abrupte wijze, door een bedrijfseconomische beslissing die noodzakelijk was.

Trots overheerst, op alles wat wij met onze familie en medewerkers hebben mogen doen de afgelopen 64 jaar.

En we zien de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Bedankt voor alle leuke reacties op mijn columns in Bakkerswereld. Ik heb ze altijd met veel plezier geschreven. Op dit platform stop ik ermee want ik ben geen bakker meer. Maar mijn boek gaat er nu zeker komen en dan laat ik het jullie weten! Tot ziens! Want de wereld is klein.

*Naschrift redactie: dit is de laatste column van Greetje Gutter als bakkerij-ondernemer. De redactie bedankt Greetje voor haar inspirerende, uit het leven gegrepen columns. Greetje is inmiddels volop bezig om een leuke, nieuwe baan te vinden.

greetje@keesgutter.nl www.facebook.com/greetje.gutter linkedin.com/in/greetje-gutter-899b7910