4.8 De kunst van hulp vragen

4.8

De kunst van

hulp vragen Het gekke is dat mensen die stress ervaren de neiging hebben steeds minder hulp te vragen. Terwijl stress juist veroorzaakt wordt doordat mensen dingen van zichzelf verlangen die ze niet kunnen of die ze niet aankunnen. Als je iets niet kunt of iets niet aankunt is dat natuurlijk hét moment om hulp te vragen.

Onze wereld wordt kleiner op het moment dat we stress ervaren. We zien alleen nog maar dat wat ons ‘bedreigt’. De hormonen die stress veroorzaken zorgen ervoor dat wij de wereld zoals we die ervaren sterk versimpelen. Er is geen ruimte meer voor nuance, overzicht of ambivalentie. Het is vluchten, vechten of bevriezen. Stress betekent dat we in een vechtstand staan. We kunnen niet meer relativeren, alles lijkt even groot en ernstig.

Stress kan heel nuttig zijn. Het kan ons helpen, tijdelijk, om tot grote prestaties te komen. Omdat het helpt om goed te focussen. Af en toe stress hebben is absoluut goed voor je geest en voor je lichaam. Permanent stress kan, en dat weten we allemaal, uiteindelijk zelfs dodelijk zijn.

Juist omdat stress onze wereld zo klein maakt, wordt samenwerken met een ander bijna onmogelijk. Samenwerken vraagt namelijk communicatie, empathie en co-creatie. Stress maakt dat we alleen maar willen doen, doen, doen. Daar past samenwerking of delegeren, laat staan ‘help’ zeggen, niet bij. Terwijl de beste oplossing tegen stress juist samenwerking is. De kunst van hulp vragen. Want samenwerken betekent een ander toestaan je te helpen terwijl jij de ander helpt.

Juist door stress vergeten we dat anderen bepaalde aspecten van onze taak makkelijker kunnen uitvoeren of er meer verstand van hebben. Hulp vragen laat mensen zich soms schuldig voelen, ik doe niets voor jou, jij wel voor mij. Dit is een vorm van stress-kortzichtigheid.

Leer jezelf de kunst van hulp vragen. Op het moment dat je stress ervaart is het zaak te kijken waar iemand kan bijspringen. Op het moment dat je stress bij anderen ervaart, help jij hen. Fair deal.