interview 31
De Kerstman zit een beetje in zijn rats. Hij maakt zich zorgen. Het gaat niet goed met het klimaat. Is er straks nog wel voldoende sneeuw om zijn werk te kunnen doen? Mensen willen steeds meer en vooral ook duurdere cadeaus. En er komen alleen maar mensen bij. Kan hij dat allemaal nog wel betalen? En tot overmaat van ramp begint zijn arrenslee ook nog kuren te vertonen. Het komt dan ook helemaal niet goed uit om wat vragen te beantwoorden. Het is overigens niet voor het eerst dat de arrenslee vreemd doet, blijkt al snel. Eigenlijk weet de Kerstman ook wel wat er aan de hand is; volgens schema is de arrenslee aan een grote beurt toe. Tenminste; dat was de planning tien jaar geleden. Hij heeft het zolang mogelijk uitgesteld, want dat scheelt weer in de kosten. “Het moet uit de lengte of de breedte komen”, geeft hij aan. Nu lijkt hij er niet meer onderuit te kunnen.
Het telefoontje van de garage heeft de Kerstman wat van zijn stuk gebracht. Het gaat inderdaad een hoop geld kosten. Er moet niet alleen zeer noodzakelijk onderhoud aan de arrenslee worden uitgevoerd; er moet ook het nodige aan gerepareerd worden. Zo veel zelfs dat de garagehouder heeft geopperd om na al die jaren afscheid te nemen van het oude beestje. Daar schrok de Kerstman behoorlijk van. De slee gaat al zijn hele leven mee en hem dan ook nog een keer inruilen voor een wat moderner vervoermiddel, zoals de monteur had voorgesteld? “Geen denken aan’, is zijn korte maar duidelijke reactie. “Dan ben ik de Kerstman niet meer en dat kan ik al die mensen niet aandoen. Ze hebben nu eenmaal dat beeld voor zich. Ik weet ook wel dat het eigenlijk helemaal niet kan om met een arrenslee door de lucht te suizen, maar ze rekenen er wel op en ik wil ze ook niet teleurstellen. Een auto komt er zolang ik zal leven dus niet.”
Maar wat als door de opwarming van de aarde er geen sneeuw meer is en het beeld op die manier wordt verstoord? “Ik zie me niet in een slee op wieltjes rondrijden zoals veel van die zogenaamde hulpkerstmannen doen. Dat is mijn eer te na. Ik hoop maar dat het allemaal niet zo’n vaart loopt met die klimaatverandering. Anders moet ik maar gaan verhuizen. Als er geen sneeuw meer op de Noordpool ligt, moet ik maar aan de andere kant van de wereld gaan wonen. Daar is nog genoeg; alleen is het er wel een stuk kouder, heb ik begrepen. Ik heb namelijk hier en daar al geïnformeerd voor het geval dat, maar veel wijzer ben ik er niet van geworden. Voorlopig blijf ik zitten waar ik zit. Je denkt natuurlijk, die steekt gewoon z’n kop in het zand, ik bedoel, sneeuw; joho, joho…”
Nu de Kerstman er wat meer over nadenkt, moet hij tot de conclusie komen dat zijn jaarlijkse feestje ook niet helemaal klimaatneutraal is; integendeel. Al die kerstbomen die elke keer worden gerooid, naar binnen worden gehaald en uiteindelijk in de versnipperaar of op de brandstapel verdwijnen, hadden natuurlijk beter kunnen blijven staan, realiseert hij
zich ineens. “Om eerlijk te zijn, heb ik geen tijd om over de grote wereldproblemen na te denken. Misschien wil ik dat ook helemaal niet. Maar moeten we dan kunstbomen in de kamer zetten en die met een spuitbus van een heerlijke dennengeur voorzien? Ja, ja, ik weet ook wel dat het sparren zijn hoor. Ze worden gemaakt van kunststof en dat is ook weer niet goed voor het milieu. Wat moeten we dan? Ik weet het ook niet. Alles maar afschaffen en mij met pensioen sturen? Dat vind ik niet zo’n heel goed idee, hoewel.”
De Kerstman begint ineens over het andere probleem waar hij al een tijdje mee worstelt. En dat gaat over geld. Hoewel hij tot heel wat in staat is, is het de Kerstman nog steeds niet gelukt om geld op zijn rug te laten groeien. “Ja, was dat maar zo. Ik ben bang dat ik toch binnenkort mijn spaarrekening moet gaan aanspreken om alles te kunnen betalen. Misschien zelfs dit jaar al. Waren mensen maar eens tevreden met wat ze hebben. Nee, ze moeten meer en als het even kan, moet het ook steeds duurder. Rupsjes nooit genoeg zijn het. Het houdt een keer op, vind ik, maar voor al die mensen waarschijnlijk niet. Ik verdenk de fabrikanten er trouwens van dat ze alles met Kerst een stuk duurder maken en mensen zover in verleiding brengen dat ze geen weerstand meer kunnen bieden. Misschien moet ik met die heren eens een praatje gaan maken.” Het andere probleem dat hem op kosten jaagt, is nog lastiger op te lossen, realiseert de Kerstman zich. Er komen steeds meer mensen bij en die vieren allemaal Kerst met cadeautjes onder de kerstboom. Ga ze dat maar eens uitleggen en proberen er paal en perk aan te stellen. Ik ben bang dat me dat niet lukt. Trouwens, een geluk bij een ongeluk is dat ik al dat eten en drinken in elk geval niet hoef te betalen. Dat is overigens niet mijn idee; dat hebben ze er zelf bij bedacht, voor de gezelligheid. Of ik alleen met mijn cadeautjes niet gezellig genoeg ben.” Een laatste vraag. Santa Claus, lijkt dat niet verdacht veel op Sint-Nicolaas? Is het niet stiekem een en dezelfde persoon? De Kerstman springt zowat uit zijn vel. “Hoe kom je erbij; dat heeft hij je zeker proberen wijs te maken? Eigenlijk is het maar een zielig mannetje, die zogenaamde Sint. Iedereen in de wereld kent de Kerstman; van die ander hebben de meesten nog nooit gehoord. In die paar landjes waar hij nog wel bekend is, probeert hij op slinkse wijze het hoofd boven water te houden. Ik kan hem voorspellen dat hij daar straks niets meer te zoeken heeft en dat ik alles heb overgenomen.”
Zijn humeur klaart zienderogen op. De Kerstman ziet het al helemaal voor zich: de grote overwinnaar in de strijd met zijn concurrent. “Daar ben ik dan eindelijk van verlost”, verzucht hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Of hij zich realiseert dat die overwinning het financiële probleem alleen maar groter maakt? Hij schrikt ervan en zijn gezicht betrekt. “Zo had ik het nog niet bekeken. Misschien moet ik het dan toch maar op een akkoordje met hem gaan gooien.”