Hemd van... Tjeu Kwaspen
Parel - Nederweert
5
GEBOREN: 8 December 1944 in Stramproy, vrijwel op de grens van het Belgische Molenbeersel, een grensgeval dus. WOONT / BURGERLIJKE STAAT: Woonachtig in Leveroy v.a. 1981, vanaf 1971 gehuwd met Anny Sleven KENNEN WE VAN: Was 34 jaren directeur van Basisschool de Zonnehof, voorzitter Fanfare Concordia Leveroy, regisseerde 31 verschillende musicals waarvan 30 voor kinderen BIJZONDER: Ik schijn twee rechter handen te hebben. Van (te) veel markten thuis met als nadeel dat ik het vaak druk had en heb.
U BENT EEN TROTSE VUTTER MAAR WAT WAS UW BEROEP EN WAT HIELD DAT O.A. IN? Ik begon 3 dagen na de militaire dienstplicht vervuld te hebben in Tungelroy als onderwijzer en werd op 28 jarige leeftijd in Leveroy benoemd als hoofd van de lagere school, zoals dat toen heette. Je was op de eerste plaats gewoon leerkracht van de hoogste groep en bij combinatieklassen waren dat samengestelde groepen. De directietaken moesten voornamelijk na schooltijd en in de avond uren ingevuld worden en dan waren werkweken van 50 á 60 uren gewoon regel. Ambulante tijd werd eerst veel later ingevoerd maar eerst nadat de werkdruk tientallen procenten was opgevoerd.
den kinderen meer open en onbevangen. Als je 40 jaar geleden iets had uitgelegd en vroeg of je duidelijk genoeg was geweest stak er vrijwel niemand een vingertje de lucht in met de bedoeling nog een vraag te stellen. Later werd je wel eens onderbroken met de opmerking ‘meester ik snap er helemaal niets meer van’. Gedurende mijn eigen schooljeugd kreeg het kind er de schuld van als het iets niet begreep. Je had dan gewoon niet opgelet. Dat is omgebogen tot het zich achter de oren krabben van de leerkracht, zich afvragend of hij wel duidelijk genoeg is geweest. Er is in de loop der jaren een veel beter samenspel ontstaan tussen leerling en leerkracht en waar dat ontbreekt, kan het onmogelijk goed gaan.
Aan een kleine school was je tevens portier en klusjesman, manusje van van alles en nog wat en vooral vraagbaak. Alles bij elkaar maakte dat je werk zeer gevarieerd maar erg druk. Je moest talloze malen per dag omschakelen en een antwoord bedenken voor de meest uiteenlopende onverwachte zaken.
HOE ZOUDEN DE VERENIGINGEN DE KLEINE KERNEN BIJ ELKAAR KUNNEN HOUDEN? Men zegt wel eens ‘de verenigingen zijn het cement van de gemeenschap’ en dat is zeker voor Leveroy van toepassing. Meervoudige lidmaatschappen zijn eerder regen dan uitzondering.
Onderwijskundig was je samen met je collega’s enerzijds verantwoordelijk voor het geven van goed onderwijs; kinderen moeten bij het verlaten van de basisschool voldoende bagage hebben om een succesvolle stap te zetten in het voortgezet onderwijs. Anderzijds, maar misschien nog veel belangrijker, begeleidde je tenminste 8 jaren lang kinderen op weg naar volwassenheid. In een dorp met zijn sociale verwevenheden en talloze verenigingen betekende je werk ook het mee helpen opvoeden op weg maar een sociaal vaardig volwassen persoon. Kinderen stimuleren zich mede te ontwikkelen via één of meer plaatselijke verenigingen zagen we dus ook als een taak.
Een vereniging is een soort sociale motor waar je als lid een onderdeel van bent. Je moet binnen die vereniging het gevoel hebben dat die motor niet goed loopt zonder jouw inbreng. Daar krijg je verbondenheid voor terug, vriendschap, steun in moeilijkere tijden of letterlijk een helpende hand die je wordt toegestoken. Het is dan prettig in zo’n gemeenschap te leven.
ZIJN KINDEREN VERANDERT IN DE JAREN DAT U IN HET ONDERWIJS ZAT? 40 á 45 jaar geleden waren kinderen veel minder mondig, vaak zelfs erg verlegen. Er waren zelfs kinderen wiens stem je nauwelijks hoorde. Toen ik het geven van spreekbeurten invoerde, en dacht dat ik dat toch goed had voorbereid, kwam menig kind voor de klas, keek eens angstig rond, vergat alles wat hij/zij had voorbereid en ging weer huilend zitten zonder een woord gezegd te hebben. Je kreeg er gewoon medelijden mee. Later gaven kinderen aan de hand van PowerPoint presentaties hele lezingen. Ik vond de kinderen uit mijn beginperiode ook ruwer. Vechtpartijen kwamen nog geregeld voor terwijl ik me van de laatste tientallen jaren geen enkele knokpartij meer kan herinneren. Gelukkig wer-
WAT ZOU U WILLEN VERANDEREN IN UW OMGEVING? Er ligt me niet onmiddellijk iets vooraan op de tong en dat betekent dat ik geen wereldschokkende voorstellen heb. De Gemeenschapsraad heeft op korte termijn behoefte aan nieuw bloed. Er stoppen een paar leden en het secretariaat is al langere tijd vacant. Verenigingen zouden in die raad eigenlijk beter vertegenwoordigd moeten zijn dan had je gelijktijdig een overkoepelend verenigings orgaan. Verenigingen zouden daardoor nog beter samen kunnen werken. In de fysieke omgeving is de herinrichting van het Huitje een vraagteken. Een te bouwen zorgcomplex is van de baan en ook de bouw voor huisvesting van senioren is op de lange baan geschoven. Als de huidige tennisbanen het komende jaar overbodig zijn en ook het voormalige clubgebouw van Jong Nederland gesloopt kan worden dan krijgen we in de kern van het dorp een terrein waar de natuur ongehinderd zijn gang kan gaan. Dat is nu al een beetje het geval omdat een braakliggend deel niet herbeplant is. HOE ZET U ZICH IN VOOR DE LEEFBAARHEID VAN LEVEROY? Op dit moment ‘speel’ ik voorzitter van Fanfare Concordia en maak
deel uit van de activiteiten- en PR commissie en schrijf jaarlijks zo’n 30 infobladen voor de vereniging. Voor de kerk wordt de website onderhouden. In het verleden waren er een vijftal verenigingen en instellingen waarvoor in actief was maar dat werd me toch echt te veel. Incidenteel kloppen verenigingen of individuele personen nog wel eens aan en die worden niet teleur gesteld als dat binnen mijn mogelijkheden ligt. Om zaken structureel voor langere tijd op te pakken, een paar vragen liggen er, was ik eigenlijk niet meer van plan. Maar je weet nooit hoe een balletje rolt. WAT IS UW DRIJFVEER OM DOOR TE GAAN ALS HET EVEN NIET MEEZIT? Natuurlijk zit het wel eens tegen maar dan doe je nog meer je best in het zoeken naar oplossingen. Soms komen in die situaties de betere creatieve ideeën naar boven. Als je’ het mes in het varken laat steken’ leidt dat alleen tot afbraak of nog grotere problemen. Dat is me een keer, noodgedwongen, overkomen. Je moet tegenvallers niet groter maken dan ze zijn en proberen in gesprek te blijven. HOE VULT U UW VRIJETIJD EN WAAR LIGGEN UW PERSOONLIJKE INTERESSES? Toen ik 4 jaar geleden gebruik maakte van de FPU, kreeg ik de handen vrij voor het plegen van nogal wat onderhoud aan m’n huis en enkel maanden na mijn vertrek uit school werd Milan, ons eerste kleinkind, geboren. Ik werd gepromoveerd tot oppas opa met alles er op en er aan en dat heeft ongelooflijk veel plezier en voldoening gegeven. Mijn vrouw Anny werkte toen nog parttime bij een opticien en ik kon terug naar de voorschoolse periode. Het eerste wat je hoort als m’n kleinzoon de hoek om komt: “Waar is opa”. Duidelijk toch! Mijn persoonlijke interesses hebben altijd op het technische vlak gelegen en dan heel breed. Ik heb voor m’n dochter ooit een VW kever volledig gerestaureerd maar heb ook al heel wat computers in m’n handen gehad. Mijn kinderen hebben nog wel eens een klus voor me . Regelmatig komt er een vraag om hulp bij het gebruik van de pc uit de wat oudere generatie en daar ga ik met plezier op in. Ik loop met de gedachte om weer eens een cursus te gaan geven voor leeftijdsgenoten die alsnog geïnteresseerd zijn. Telkens spreken we het voornemen uit om veel te gaan fietsen maar het wil niet lukken om de banden versleten te krijgen.