Foto: © NFP Photography - Marijn van Rij
COLUMN
De kwetsbaarheid van de huisarts
I
Rinske van de Goor, huisarts in Utrecht
k vind kwetsbaarheid eerlijk gezegd nogal Calimero-achtig klinken, maar goed, herkenning is er natuurlijk wel. Wanneer voel ik me kwetsbaar als huisarts? Als ik zie dat veel collega’s die ook op zomervakantie willen hun diensten in de zomer niet geruild of verkocht krijgen. Als ik lelijke woorden op Zorgkaart of Independer zie staan over collega’s, waar ik als arts tegen opkijk. (Over mij zijn de twee reacties vooralsnog megapositief, ook een imago wat ik niet kan waarmaken.) Als ik zie dat mijn assistentes zich een slag in de rondte werken, maar op de vacature ter versterking van ons team geen enkele reactie komt waar we werkelijk enthousiast van worden. En ik me dan bedenk dat onze assistentes ook zoveel talent in huis moeten hebben, variërend van snel kunnen schakelen, goed luisteren, een gezonde dosis mensenkennis tot een dikke huid, maar dat de schamele mboopleiding en dito salaris die daaraan gekoppeld zijn daar ook geen recht aan doen. Als ik, ondanks vijftien jaar huisartsenij, achter elkaar patiënten zie met allerhande euvels die mij volstrekt onbekend zijn. Zo’n dag die eindigt in een knagend co-assistentengevoel en de boete van een lading post-its om op te zoeken en te overleggen. Als ik een keer moe ben, en ik zie dan de agenda van de komende week en bedenk dat de komende twintig jaar 25-30 afspraken per dag gewoon topsport is en me afvraag of ik dat volhoud. Als ik bedenk hoe vaak ik een educated guess maak als huisarts en hoe vaak dat goed gaat. Als ik bedenk hoe vaak ik waarschijnlijk zonder het te weten door het oog van de naald ben gekropen en mijn medische missers geen consequenties hebben gehad. Als ik bedenk waarvoor ik allemaal voor de tuchtrechter kan worden gesleept. Dan durf ik niks meer. Of eigenlijk juist wel, dan durf ik juist niks meer NIET. Dus bij enige twijfel dan maar insturen. Alle longen percuteren, al heeft dat geen zin. Alle patiëntverzoeken honoreren. Als ik bedenk dat ik een Dappere Dokter wil zijn, maar hoe dapper ik daarvoor wel niet moet zijn. Afijn, ja, ik voel me kwetsbaar. Maar hè, hoe hard we ook ons best doen, niet alle problemen zijn oplosbaar, niet alle klachten te verhelpen en niet alles kan perfect gaan. NPA-perfectie is nep, en slechts één middag per jaar vol te houden. ZO MAAKBAAR IS HET LEVEN NU EENMAAL NIET. Dus niks mis met naar beste kunnen doorrommelen. Ik denk dat het helpt om zelf in elk geval niet de illusie te hebben dat het allemaal perfect kan gaan en met een gezonde dosis humor en relativeringsvermogen zijn de meeste werkdagen vooral erg leuk. En op dagen dat het allemaal ellende is? Uiteindelijk wordt het vanzelf 17.00 uur en mag de band erop. •
9