διήγημα Ευάγγελος Ευθυμίου
Ο φακός των πολέμων
του Ευάγγελου Ευθυμίου
Ή
ταν σίγουρα μία αξιοπρόσεχτη συλλογή. Δεν υπολειπόταν σε τίποτα της αντίστοιχης στο μουσείο τέχνης της πρωτεύουσας κι ας είχε δημιουργηθεί αποκλειστικά από έναν και μόνο ιδιώτη. Γι’ αυτό ζητήθηκε να παραχωρηθεί στο νεοσύστατο μουσείο του δήμου, αν και θα γινόταν αργά ή γρήγορα οικιοθελώς. Θα παρουσιαζόταν ως το κεντρικό έκθεμα του μουσείου, ένα έκθεμα απαρτιζόμενο από τα σπάνια κομμάτια της, που θα ζήλευε όχι μόνο ένας εξειδικευμένος συλλέκτης, αλλά και ο κάθε φιλότεχνος που θα την αντίκριζε. Μία συλλογή δωρεά στη τέχνη, που τα κομμάτια της όμως δεν είναι έργα τέχνης, αλλά την παράγουν. Η συλλογή δεν είχε μεταφερθεί ακόμα στο μουσείο, λόγω κάποιων διαδικαστικών και γραφειοκρατικών θεμάτων, δίνοντας μου την ευκαιρία να την ψηλαφίσω για μία ακόμη φορά. Ως κεντρικό έκθεμα δεν θα έβγαινε από τα προθέματα κι έτσι δεν θα είχα την ευκαιρία να την πιάνω στα χέρια μου. Στο συμφωνητικό παραχώρησης αναφερόταν βέβαια ρητά. «Οποιαδήποτε στιγμή ο πρώην ιδιοκτήτης και δωρητής του εκθέματος μπορεί να δει οποιοδήποτε κομμάτι κατά προσωπικού». Δεν ήταν όμως από τα πρωτεύοντα θέματα της οικογένειας μου, γιατί όπως προανέφερα θα την δωρίζαμε ούτως ή άλλως. Η όλη παραχώρηση ήταν μια ενέργεια απαγκίστρωσης από την ίδια τη συλλογή, μιας και το κύριο ενδιαφέρον της για την οικογένεια μου -και για το ευρύ κοινό- βρισκόταν στην ουσία της. Δηλαδή στο παραγόμενο υλικό της όλα αυτά τα χρόνια, αφού όλα τα κομμάτια της ήταν ενεργά και λειτουργικά και όχι απλώς συλλεκτικά. Ένα παραγόμενο υλικό δημοσιευμένο σε εφημερίδες, περιοδικά και εκθέσεις που το πρωτότυπο και τα δικαιώματα του άνηκαν στην οικογένεια μου. Την αξία και στις δύο συλλογές την είχε δώσει η φοιβόληπτη ματιά και η φήμη του πατέρα μου. Η φήμη που δημιουργήθηκε και από το ίδιο το παραγόμενο αντικείμενο, αλλά και το παραχθέν, μέσα από την διαφορετικότητα του.
×
28
Ξεκίνησε από εφηβική ηλικία με ένα απαρχαιωμένο, ακόμα και για εκείνη την εποχή μοντέλο, αιχμαλωτίζοντας στιγμές της γειτονιάς. Μένουμε ακόμα στο πατρικό μας και οι ηλικιωμένοι μας γείτονες και πολύ καλοί του φίλοι, δεν έχαναν μέχρι πρότινος την ευκαιρία να τον ευχαριστούν που τους έδωσε μέσα στην φτώχια της εποχής μία αναλλοίωτη στον χρόνο ανάμνηση. Μπορούσαν με εικόνες να συζητούν για τον εαυτό τους στη ξέγνοιαστη νιότη του και για τους γονείς και παππούδες τους στην τότε καθημερινότητα τους. Πολύ γρήγορα του πρότειναν να το κάνει επαγγελματικά, αφού