VII.οι νέες ουτοπίες
Σ
τις αρχές τις δεκαετίας του 1960, τα σαγηνευτικά αρχιτεκτονικά σχέδια κατέληγαν στη πράξη να επαληθεύουν δυστοπικούς εφιάλτες. Κάθε σχέδιο αστικής ουτοπίας κατέληγε σε άκαμπτη και ολοκληρωτική, οπτική μίας κυρίαρχης κοινωνικής ομάδας. Μπορούσε να εκθέσει την ουτοπική ιδέα ενός/μιας αρχιτέκτονα - αρχιτεκτονικής ομάδας, και όχι την δημοκρατική/ειρηνική ευτοπία. Προσπαθώντας να αποφύγουν την παγίδα του περιοριστικού/ολοκληρωτικού προσχεδίου, οι οραματιστές αρχιτέκτονες ξεκίνησαν να σχεδιάζουν αφηρημένα σχέδια οργάνωσης πόλεων, αφήνοντας την πολιτική/ φιλοσοφική ερμηνεία τους ρευστή. Τη θέση της ολοκληρωμένης πλήρους κάτοψης, πήρε η αφαιρετική πρόταση δομής, όπου δεν περιλαμβάνονται επιτακτικοί κανόνες, αυστηρά όρια και περιορισμοί. Σε αυτή την περίοδο αμφισβήτησης παρουσιάζονται νέοι αρχιτέκτονες-οραματιστές. Οι ‘‘ουτοπικές’’ ομάδες τις δεκαετίας του ’60, που μπορούμε να τις προσεγγίσουμε με δύο τρόπους. “Μεταξύ 1960 και 1963, ως αντίδραση στον αυστηρό ρεαλισμό που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια, υπήρξε η εμφάνιση ορισμένων διανοητικών προσεγγίσεων που θα μπορούσαν να οριστούν ως νέες ουτοπίες.”²¹ (Nicoletti) 31
