Beata Długosz
Obrazy światła MODYFIKACJE KODU DNA Podejmowanie w fotografii tematów abstrakcyjnych w swojej istocie, wymaga gruntownej znajomości fotograficznego DNA, aby uniknąć banalizacji przekazu z jaką mamy zazwyczaj do czynienia w wypadku fotografii komercyjnej. Czysta rejestracja nie jest dla mnie wystarczająca. Analiza elementarnych procesów chemicznych i optycznych rządzących fotografią, jak również metaforyczne odczytywanie ich sensów na każdym etapie tworzenia realizacji, pozwala na jej płynne łączenie z innymi używanymi przeze mnie elementami „poza” fotograficznymi takimi jak słowo, światło, przestrzeń czy obiekt, aby w rezultacie stworzyć realizację o nowym kodzie genetycznym, jednak zawierającą czytelny przekaz. Jak więc go zbudować, aby nie był ilustracją, by zachował uniwersalizm, a jednocześnie dawał przyjemność obcowania z nim, a jak w wypadku dzieła fotograficznego wywoływał uczucie „niemożności oderwania wzroku”. Być może to, co najważniejsze w dziele powinno znajdować się poza nim, poza kadrem, na styku mediów, a nie w nim samym, podobnie jak w kryminale, to poszlaki podsycają ciekawość i pozwalają żyć opowieści. W swoim podejściu twórczym zgadzam się z teorią, że to co najważniejsze powinno pozostać w domyśle. W swojej twórczości stosuję podstawowe elementy fotograficznego DNA. Zastanawiam się jak prowadzić narrację aby językiem wizualnym opowiadać o pojęciach filozoficznych. Przenoszę elementy fotograficznego DNA w inne obszary sztuki. Łączę je z obiektem, szablonem, słowem, jednak fundamentem wszystkich działań jest dla mnie światłoczułość. Ona scala poszczególne elementy dzieła, stając się obrazem-obiektem, instalacją światłoczułą, czy obrazem performatywnym zmieniającym się w czasie. Materia światłoczuła w postaci pozytywowej emulsji światłoczułej, jak i negatywowa uczulona na różnej długości fale światła, w szczególnych warunkach pozwala na przekraczanie bariery realizmu i zbliżenie się do wizualnych narracji dotyczących pojęć abstrakcyjnych takich jak CZAS, TRWANIE, PRZEMIJANIE czy UCZUCIA METAFIZYCZNE.
NA POCZĄTKU BYŁA CIEMNIA Praca w ciemni chemicznej może sugestywnie wpłynąć na wyobraźnię oczarowując atrakcyjnością techniki. Moja twórczość od początku podporządkowana była fenomenom światłoczułym. Ulotność zjawisk i procesów fotochemicznych, wywoływanie obrazów utajonych na papierze światłoczułym, moment zjawiania się go w kąpieli wywoływacza i zanikanie, gdy jest w niej zbyt długo przetrzymany. Wszystkie te zjawiska w naturalny sposób splatają się z charakterem interesujących mnie idei tj. nietrwałości bytu, przemijania, odradzania się, cykliczności procesów.. Ciemnia fotochemiczna ma w sobie element dramatyzmu sprzyjający rozważaniom egzystencjalnym. To tu siła sprawcza światła ujawnia swoją moc w namacalny sposób, jak również pokazuje swoją stronę destrukcyjną. Jest polem bitwy, na którym światło i ciemność toczą ze sobą odwieczną walkę. Większość moich realizacji opartych na doświadczeniach ciemni fotochemicznej, jest próbą okiełznania procesów światłoczułych i podporządkowania ich opowieści metafizycznej o trwaniu i przemijaniu. Realizacją czerpiącą w bezpośredni sposób z doświadczeń ciemni chemicznej, jest instalacja pt. OBRAZY ŚWIATŁA I z 2015 roku .
36
