6 minute read

A BOINA DO MEU AVÓ

Meu avó Antón "O PELO RICO", (Antonio Vázquez Pereiro, Caraña de Abaixo 13 de abril de 1906-O Cepiño 13 de abril de 1996), tiña unha boina, mellor dito tiña tres boinas, a do diario, a das festas e a de reposto. Diría Quevedo "era un home a unha boina pegado", só a quitaba para durmir e non sei se algunha vez non lla tería que quitar miña avoa cando xa durmía.

Para ser máis preciso tería que dicir que tamén a quitaba en sinal de respecto nos velorios, cando pasaba un cadaleito ou ó entrar na igrexa, cousas que eu entendía, o que me reventaba e que a quitara tamén diante de xente que presumía do seu poder e que se achegaba pola casa ou pola leira na que estaba a traballar e non por cousa que a el lle interesara: O conde de Illobre, o apoderado encargado de cobrar as rendas, o especulador interesado na boa posición das leiras que traballaba e que non eran de seu, a parella da garda civil, o cura a pedir. Eu non o entendía e menos despois da morte de Franco cando os aires de liberdade ventilaban o país e aqueles primeiros políticos que á miña vista aparecían da nada (aínda que algúns levaban anos loitando na escuridade) viñan pola porta pedindo o voto, PEDINDO, meu avó seguía destapando a cabeza. "Pero padriño, se son eles os que veñen a pedir por que quitas a boina?" A súa reposta era sempre a mesma: "Polo que poida pasar, vós non sabedes nada".

Advertisement

Nas primeiras eleccións tamén preguntaba por quen ía votar: "Tes dúas opcións: polos de sempre ou polos que se supón están máis preto de ti". As súas dúbidas seguían "e se se enteran?", "e se isto volve a virar". Eu con aqueles 15, 16 ou 17 anos non o podía crer, pero el tiña moitas razóns para desconfiar, aínda que tardei en entendelo; porque a Guerra civil era un tema prohibido.

Unha noite de setembro do ano 36 aproveitando a escuridade da noite -o alumeado público non existía e na casa alumeaban só as chamas do candil- chamaron á porta que daba á eira. Meu avó (30 anos) baixou a abrir co pixama dese tempo, calzonzillos de perna longa e camiseta de franela. A voz autoritaria do que comandaba o grupo tronou na escuridade "¡VÍSTETE QUE TES

QUE VIR CONNOSCO!". Outra voz sumisa e acobardada saiu dunha boc a agochada tras os outros tres corpos e dixo "ESE NON É".

"HAI OUTRO HOME NA CASA?

Volveu tronar a voz do dirixente.

"Meu sogro e meu cuñado", contestou o meu avó, supoño que con moito esforzo. "O CUÑADO", seica dixo a voz do valente agazapado. E así saiu da casa meu tio-avó, (Manuel Vázquez Gómez, 19 anos, labrador con pouco futuro e afiliado á CNT) para non volver.

Souberon máis tarde que o asasinaran en Osedo e o enterraran preto do cemiterio. Seguindo as recomendacións dun familiar garda civil non se fixeron preguntas e ninguén soubo onde están os restos deste home que ó parecer non ten dereito a descansar preto dos seus. PODERÍA TER SIDO MEU AVÓ!

Tamén puiden saber que ao seguinte día de cocer o pan había que ir buscar un carro de louza para estrar as cortes do gando, era ao mesmo tempo unha marca para deixar un par de bolos para os "escapados" que se agochaban pola zona, ao parecer en principio facíase por veciñanza e caridade, despois xa por medo, todos sabían onde estaban e ninguén o falaba.

Tamén souben que unha tarde de regreso no tren de Ferrol se lle acercou o cabecilla do grupo de guerrillerios (coñecido e veciño da zona) para citalo para unha noite, tres días despois, na cerdeira da "torna grande" para saír ao monte e reforzar as guerrillas xa apoucadas. A "torna grande" era a leira pegada á casa e a cerdeira estaba no lugar onde hoxe está a marquesiña da parada do bus escolar. Ao amencer da noite da cita sóubose que a garda civil abatera ao guerrilleiro a uns cen metros da nosa casa.

Meu avó seguramente non o cría, xa que a morte dun veciño puidera salvar a súa vida. Dende a Guerra civil ata a súa morte, os recordos revivían o medo e por iso soltaba o seu mal xenio (que o tiña) cando eu lle preguntaba sobre o tema e a resposta era sempre: "DÉIXAME DESO".

Tardei en entendelo pero supoño que se ledes isto todos nos damos conta que meu avó tiña moitas e boas razóns para descubrir a cabeza.

Altamira”) fue restaurado en 1973 y es considerado Bien de Interés Cultural desde 1994. Hacemos una pequeña parada antes de continuar en la Fervenza do Pozo Negro, una cascada de unos 6 metros de altura formada por el río Chavielos en su desembocadura en el río Tambre y que, sin duda, hay que visitar. Finalizamos la ruta en la Central Hidroeléctrica del Tambre , única por su estilo modernista. Diseñada por Antonio Palacios, uno de los mejores arquitectos contemporáneos que ha tenido Galicia, la central fue encargada por parte de la Sociedad Gallega de Electricidad en el año 1924 y se puede afirmar que fue la primera gran central eléctrica de Galicia. La zona natural que rodea la central es imprescindible recorrerla a través de la Ruta de la Lamprea (considerada una de los primeros vertebrados que se tiene constancia y habitante de los ríos gallegos desde milenios), ruta que te llevará por su puente colgante y por las antiguas pesqueiras que aquí se encontraban. Finalmente y para terminar la ruta, recomendamos visitar los pueblos marineros de nuestra provincia: Muros y Noia ubicados en el tramo final y desembocadura del Tambre. Si quieres conocer todos estos rincones de Galicia y más te recomiendo que visites nuestra web: www.viajocomoquiero.com o nos sigas en Instagram @viajocomoquiero.

La Secuencia De Momentos

Momentos, ese tiempo puntual que sucede algo. Instantes, ese período de tiempo que casi nos pasa desapercibido. Secuencia, esa serie de momentos, instantes, que se suceden uno tras otro, y que muchas veces no somos capaces de captar en nuestra retina, en esa mente que la disponemos para atender a situaciones que se me antojan demasiado cotidianas y banales, y que sin embargo van formando una parte de nuestras vidas que con la madurez y el paso del tiempo se vuelven totalmente insustanciales y vacías de significado.

Momentos, instantes, secuencias de todo eso, captados para sentir lo que significa de verdad la palabra Vida, se vuelcan en nuestras mentes sólo cuando la misma Vida nos aprieta y sacude de tal manera que entramos en ese túnel de imágenes que llevan la armonía de un pájaro y una flor, o del Sol y la Luna tratando de besarse sin lograrlo nunca. Secuencias de intenciones frustradas que se amontonan en nuestra memoria y que de vez en cuando nos hacen soltar una lágrima pero que cuando sentimos ese roce sobre nuestro rostro nos damos cuenta que lágrima y rostro es Vida, Sentimientos, Sufrimientos, todo se sucede y nosotros tenemos que ser capaces de guardarlo todo para cuando nos falte algo, soñarlo y sentirlo, cerrar los ojos y contemplar las secuencias de todo, eso nos llevará al umbral del Jardín de Los Sentimientos encontrados, que no es otro que la convivencia secuencial de tristeza con ale- gría y lágrimas con sonrisas, y una vez en ese jardín nos convertiremos en humanos de la Humanidad, en hombres y mujeres de la diversidad, en amantes del amor que nos elevará al Universo donde seremos extraños de lo maravilloso porque lo nuestro es sólo un pedazo de lo Infinito.

Momentos, Instantes, Secuencias, no diré que no me cuesta a veces conseguir esa dinámica excepcional de juntar todo en recuerdo para plasmarlo luego en algo que llene mis vacíos y mis sueños, me obsesiona la intensidad con la que vivo todos esos microinstantes porque de ello dependerá si soy romántico o insensible, de ahí saldrá ese hombre o no que cierra los ojos todos los días y es capaz de llegar al umbral de ese jardín mágico, donde una vez dentro dormiré sobre la estrella que me cobija o llegaré a contemplar las secuencias de todos los momentos, instantes de mi día. Seré yo en plena convivencia con todo. Hoy me siento tranquilo, sosegado.

BETANZOS

P

¿LENTILLAS PARA TODOS?

NRS: C-15-001621

NRS: C-15-003877

Corresponsable de la Unidad de Oftalmología Pediátrica y Estrabología del Complexo Hospitalario Universitario de A Coruña (CHUAC) durante su etapa en el SERGAS

Diagnóstico y seguimiento de glaucoma

Cirugía de catarata sin ingreso Cirugía endoscópica vía lagrimal

Podología general helomas, hiperqueratosis, papilomas... Pie diabético Estudio informatizado de la pisada

Ortonixia (Correctores ungueales)

C/ Pintor Seijo Rubio, Portal 4-6 escalera 6 1º B 15300 Betanzos · 981 77 49 26

This article is from: