กวีวัธน์
เราทุกคนต้องการการสาดส่อง หากแต่เมื่อเราเริ่มเคลื่อนไหว และแหล่งก�ำเนิดแสงเคลื่อนคล้อย ไปตามโมงยามที่ผันเปลี่ยน แสงที่ทาบทับเรา จะส่องประกายไม่เหมือนเดิม เราจะกลายเป็นอื่นเสมอ
คุณก็มีใช่ไหม หลุมด�ำที่ซ่อนอยู่บางแห่งในใจ
แดดไม่ออกมาหลายวันแล้ว พระอาทิตย์พยายามฉายแสงทะลุแผ่นเมฆสีเทาอ่อน, ไม่ส�ำเร็จ ฝนตกทุกวัน ตกแบบไม่เต็มใจตก, น่าร�ำคาญ ปลายฝนต้นหนาวทีล่ มไม่พดั พาไอหนาว มีเพียงไออ้าว เหนอะหนะ นักเขียนของเราอยู่ใต้ฟ้านั้น เปียกปอนอยู่ในหลุมด�ำ คุณก็มีใช่ไหม หลุมด�ำที่ซ่อนอยู่บางแห่งในใจ มีเศษ ความทรงจ�ำถูกตัดขาดเป็นส่วนเสีย้ ว บางชิน้ ปลิวว่อน บางชิน้ ตกตะกอน
6
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
‘Tangerine เปล่า เปลือง เชือ่ ง ช�ำ้ ’ ของกวีวธั น์ ก�ำเนิด ขึน้ จากความพยายามรีดเค้น เผชิญหน้า ต่อสู้ และกอบเก็บ ชิ้นส่วนมาตัดต่อเป็นเรื่องราว สิบสามเรือ่ งสัน้ อันมีสว่ นผสมของความรัก ความทรงจ�ำ ความเจ็บปวด และงดงาม เรือ่ งราวทีม่ เี มฆหนาหนักปกคลุมเสมอ ราวความชัดเจน เป็นของต้องห้าม ราวมองมันผ่านเลนส์ขึ้นรา ราวมวลแห่ง ความไม่แน่ชัดและความบังเอิญที่ล่องลอยเกลื่อนจะคงอยู่ ตลอดกาล ไม่ว่าท�ำอย่างไรก็ไม่อาจควบแน่นเป็นอื่น เรือ่ งราวของคนทีม่ หี วั ใจเว้าแหว่ง เติมไม่เคยเต็ม กระนัน้ ก็ไม่อาจยอมแพ้ คนทีเ่ ชือ่ ว่าตราบทีย่ งั หายใจ ชีวติ ต้องใช้เพือ่ หาค�ำตอบ และความเจ็บปวดคือราคาที่ต้องจ่าย เรื่องราวสมจริงเหมือนประสบการณ์สามัญของผู้คน และเหนือจริงเหมือนความทรงจ�ำที่เราต่างมี สถานที่ซึ่งไม่รู้ว่ามีอยู่จริงไหม ความทรงจ�ำที่ไม่แน่ใจ ว่าประกอบสร้างขึน้ มาเองหรือเปล่า ล�ำธารไม่มชี อื่ รากไม้
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
7
ถนนลูกรัง บ้านพักครู กลิน่ ฝน รสชาคาโมไมล์ ผลส้มเหีย่ วๆ เสียงแมลงกลางคืน กระทั่งแสงสีจ�ำเพาะของช่วงเวลาก่อน พระอาทิตย์ตกดิน เรื่องราวที่เข็มนาฬิกาและปฏิทินซึ่งเป็นเพียงหน้าดิน กลบมันไว้ชุ่ยๆ จะถูกเปิดออก เริ่มขึ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน เขาเริ่มขุดลึกลงไปในตัวเองเพื่อ พบหลุมลึก เจ็ดปีมาแล้วที่ว่ายวนอยู่ในนั้น คุณก็รู้ ที่บางที่เข้าไป แล้วไม่ใช่นึกอยากจะออกก็ออกมาได้ เรื่องบางเรื่องไม่ใช่นึกอยากลืมก็ลืมได้ แรงดึงดูดของ มันมหาศาลกว่าที่คิด มีนะ บางสิง่ บางอย่างทีว่ นั เวลาไม่อาจเยียวยา และการ เผชิญหน้าเป็นเพียงค�ำตอบเดียว คุณจะฝังกลบมันไว้ได้นานแค่ไหนกัน ที่ที่คุณเสียศูนย์ลอยเคว้งเพราะพ่ายแพ้ อ่อนแอกับ การจากไป เสียใจกับการจากมา ภาคภูมิกบั ความหาญกล้า
8
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
ที่จะไม่เกิดขึ้นอีก และหัวเราะให้ความเชื่องเชื่อไร้เดียงสา ของตัวเอง คุณก็มีใช่ไหม หลุมด�ำที่แอบซ่อนอยู่บางแห่งในใจ ที่ ซึ่งเมื่อลงไปแล้วขึ้นมาไม่ได้ คุณก็มใี ช่ไหม หลุมด�ำทีอ่ ยากเปิดมันออกมา เปิดเปลือย แม้จะพบเพียงอดีต เผชิญหน้า และช�ำระล้างใจ
ด้วยรักและเปลวแดดสีส้ม P.S.Publishing
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
9
สารบัญ เราจะไม่พบกันอีก 12 / โมงยามเคลื่อนคล้อย สมควร แก่เวลาที่จะกลับมา 32 / รอยปริแตกในท่ามกลาง 48 / เราต่างล้อมตัวเราด้วยก�ำแพงสูง 60 / ชั้นบรรยากาศแรก เมื่อมองผ่านวิวไฟน์เดอร์ 76 / ความแปลกหน้า 90 จดหมายที่ไม่เคยส่งถึง 108 / ความไม่เรียบของ ความทรงจ�ำ 122 / เพียงเห็น ทุกสิ่งเปลี่ยนไป 136 ในความเย็นเยียบของความโหยหา 154 / ราวเวลาไม่มี อิทธิพลพอจะพรากสิ่งนี้ไป 170 / ระหว่างเดินทางไกลครั้ง สุดท้าย 186 / ในส่วนทีเ่ งียบทีส่ ดุ ของโลก เราร่วมรักกัน 200
เราจะไม่พบกันอีก
1. แดดเช้ามักชวนให้คณ ุ ท�ำอะไรเรือ่ ยเปือ่ ย คุณนอนโอ้เอ้ อยู่บนเตียง เปิดโน้ตบุ๊ค เข้าไปส�ำรวจไดรฟ์ฮาร์ดดิสก์ คลิก เปิดอะไรต่อมิอะไรในแต่ละโฟลเดอร์ สักพักคุณหยุดอยู่ท่ี ไฟล์หนึ่งแล้วคลิกเปิด มันเป็นคลิปวีดโี อทีบ่ นั ทึกเรือ่ งราวครัง้ หนึง่ ของคุณและ เขา เป็นช่วงฤดูร้อนสมัยคุณก�ำลังเรียนปริญญาโท คุณเดิน ทางไปหาเขาเพียงเพื่อบอกว่าคุณคิดถึงเขาเพียงใด แล้วคุณก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง เป็นเสียงคนรักของเขา สองคนนั้นพูดคุยกันโดยที่มีคุณนั่งบื้อใบ้อยู่ที่เก้าอี้ด้านหลัง คุณเปล่งเสียงไม่ได้เพราะถ้าปริปาก มันก็คงมีแต่คำ� สาปแช่ง ให้เขาสองคนเลิกรักกัน การพบกันของคุณและเขาช่างดูบังเอิญภายใต้ความ Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ 13
บังเอิญมากมายบนโลกใบนี้ คุณรับโทรศัพท์จากร้านถ่ายรูป ซึ่งเป็นร้านที่คุณใช้บริการอยู่เป็นประจ�ำ “ขอสายคุณมิคครับ” เสียงหนาสากแบบผูช้ ายพูดเข้ามา “ครับ ผมมิค ก�ำลังพูดอยู่” “ทางร้านต้องขออภัยด้วยครับ เผอิญซองใส่ม้วนฟิล์ม กับแผ่นซีดีไฟล์รูปของคุณมิคมีงานของคนอื่นติดไปด้วย รบกวนคุณมิคน�ำมาคืนให้ทางร้านได้หรือเปล่า เดีย๋ วทางร้าน จะชดเชยค่าเสียเวลาให้ครับ” น�ำ้ เสียงจากทีด่ หู นักแน่นเปลีย่ น เป็นอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด “ได้ เดี๋ยวผมเดินกลับไปที่ร้านให้ ยังออกมาไม่ไกล” ออกจากแถวรถไฟฟ้าแล้วเดินลงไปทีบ่ นั ได ลัดเลาะซอกซอย ในสยามสแควร์ ไม่ถึงสิบนาทีคุณก็เดินมาถึงยังเคาน์เตอร์ ของร้าน “นีค่ รับ” คุณยืน่ ซองให้พนักงานร้าน เขาหยิบออกมาดู แล้วยื่นซองเดิมซึ่งมีม้วนฟิล์มที่ล้างแล้วกับแผ่นซีดีที่ใส่ไฟล์ ของคุณกลับมา “คุณแน็คครับ ไฟล์รูปกับฟิล์มได้แล้วครับ” พนักงาน ร้านเรียกชือ่ อีกคน เขาอายุมากกว่าคุณแน่นอน แต่ผวิ พรรณ ผ่องใส รูปร่างออกท้วมอยู่หน่อย 14
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
“จากความผิดพลาดของทางร้าน คุณลูกค้าทั้งสองคน เชิญเลือกฟิลม์ ได้ฟรี 5 ม้วนครับ” เจ้าของร้านออกปากเสนอ ค่าเสียเวลากับคุณและเขา ทัง้ สองคนต่างเลือกฟิลม์ คละเคล้า กันไป คุณเดินออกจากร้านควานหาบัตรรถไฟฟ้าเพื่อเดิน ทางกลับ “น้องชอบถ่ายฟิล์มเหรอ” คุณในวัยยีส่ บิ สีไ่ ด้แลกเปลีย่ นพูดคุยกับคนอายุสามสิบ สาม รักและหลงใหลในอะไรที่คล้ายๆ กัน ชั่วโมงแรกของ การพูดคุย พวกคุณต่างดึงดูดทุกสิง่ รอบตัวเข้าหากัน คุณคิด ว่าเขาคือคนที่คุณรอคอย เขามีความเป็นผูใ้ หญ่ เขาแนะน�ำช่างภาพฝีมอื ดีให้คณ ุ ติดตาม เป็นคนทีแ่ นะน�ำหนังสือแปลของนักเขียนญีป่ นุ่ ทีค่ ณ ุ ไม่เคยอ่าน เขาบอกว่ามันเป็นนิยายทีเ่ หมาะกับคุณอย่างมาก คุณคือคนทีเ่ ขาตามหา เต็มไปด้วยความสดใส ดวงตา เปล่งประกาย และความอยากรูอ้ ยากลองในสิง่ ทีเ่ ขาปรารถนา จะท�ำมันอยู่เสมอแต่ไม่มีใครตอบสนองแก่เขาได้ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกคุณ ท�ำให้คุณย้อน นึกถึงค�ำท�ำนายของบรรดาหมอดูหลายคนบอกว่าคุณมี โชคชะตาอยูใ่ นวังวนการหลงรักคนมีเจ้าของ คุณไม่เชือ่ เรือ่ ง Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ 15
พวกนี้ คิดว่านั่นเป็นเพียงเรื่องขบขันเท่านั้น แต่ในทุกการ กระท�ำ คุณคิด ตัดสินใจ และเลือกด้วยตัวของคุณเอง คุณไม่เชื่อ แต่ค�ำท�ำนายนั้นตอกตรึงคุณไว้ ตั้งแต่ คนแรกที่คบจนถึงเขา “ปิดเทอม มิคจะกลับบ้านทีต่ า่ งจังหวัดหรือเปล่า” เขา ถามคุณในบ่ายวันหนึ่ง “น่าจะกลับ ท�ำไมเหรอ” คุณเงยหน้าขึน้ มาจากหนังสือ แปลเล่มใหม่ที่เขาซื้อให้เมื่อวันก่อน “ไปเที่ยวเกาะกับพี่มั้ย” เขาผละออกจากหน้าจอคอม และหันมามองคุณที่นอนอ่านหนังสืออยู่ใต้ผ้าห่ม ลังเลเพียง ไม่นาน ก่อนจะพยักหน้าแล้วยิ้มกว้างเปิดเผย 2. “ฮัลโหล” ผมรับสายพีแ่ น็คตอนทีร่ ถไฟก�ำลังจะเคลือ่ น ตัวออกจากชานชาลาที่หัวล�ำโพง “มิค อยู่ไหนแล้ว” เสียงของเขาราบเรียบเช่นเคย “ก�ำลังจะขึ้นรถไฟแล้ว” ผสานไปกับเสียงนกหวีดของ เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ตรงชานชาลา พร้อมกับเสียงจากเครื่อง 16
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
ขยายเสียงแจ้งเตือนผู้โดยสารให้ขึ้นรถไฟขบวนที่ก�ำลังจะ ออกภายในไม่กี่นาทีต่อจากนี้ แน่นอนว่ามันรวมถึงขบวนที่ ผมจะต้องขึ้นด้วย “ใกล้ถงึ แล้วจะโทรบอกครับ” ผมเร่งรัดวางสาย ต้องวิง่ ขึ้นรถไฟให้ทันก่อน “ครับ” เหมือนเคย ถ้อยค�ำสุภาพกับน�้ำเสียงอบอุ่น เสียงพนักงานรถไฟพูดออกไมค์ที่เสียงแตกจนฟัง ไม่ค่อยจะได้ศัพท์ดังมาจากสถานีที่ก�ำลังจอดอยู่ ผมเปิด แผนที่รถไฟ อีกสองสถานีจะถึง มองไปยังหน้าต่างข้างนอก ท้องฟ้าช่วงใกล้ตีห้ายังคงขมุกขมัว เมฆลอยต�่ำ บรรยากาศ ทึมเทา เกือบแปดชั่วโมงของการเดินทาง ฟ้ายิ่งใกล้สางเสียง หัวใจยิง่ เต้นไม่เป็นจังหวะ ความคิดทุกอย่างในหัวตีกนั ยุง่ เหยิง เรามักใช้เวลาร่วมกันในห้อง ร้านหนังสือ โรงหนัง เป็น ครั้งแรกที่เราทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกันท่ามกลางบรรยากาศอื่น ที่ไม่คุ้นชิน ยืนรอเพียงไม่นาน รถเก๋งสีขาวจอดเทียบตรงทีจ่ อดรถ พี่แน็คเปิดกระจกแล้วกวักมือเรียก พี่เขามาพร้อมกับเสื้อยืด สีพื้นที่เขาชอบใส่ มันช่วยอ�ำพรางหุ่นของเขาที่ก�ำลังมีเนื้อ Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ 17
มากขึ้น แต่ผมมองว่าคือความอบอุ่น “รอนานปะ” พี่แน็คพูดพลางยกมือมาลูบหัวของผม “แค่ห้านาทีเองพี่” ผมพูดแล้วหันไปมองทุกสิ่งรอบตัว เหมือนต้องการซึมซับบรรยากาศและวิถีชีวิตของพี่แน็คให้ เข้าไปอยู่ในความทรงจ�ำให้ได้มากที่สุด “หิวมัย้ ไปหาอะไรกินก่อนขึน้ เรือปะ” พีแ่ น็คถามพร้อม ยิ้มไปทั้งหน้า ตา ปาก แก้ม “ไม่หวิ อะ อยากนอนแล้ว” ขณะทีร่ ถก�ำลังขับไปเรือ่ ยๆ บนถนนมีรถราให้เห็นอยู่ประปราย เขาจอดรถทิ้งไว้ที่ท่าเรือ ท้องฟ้าข้างหน้าปกคลุมไปด้วยเมฆก้อนใหญ่หลายก้อน ที่ดูหนาหนักไม่ต่างกับที่เห็นบนหน้าต่างรถไฟ บนเรือเฟอร์ รีเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวต่างชาติและ คนไทย เสื้อชูชีพถูกแขวนอยู่เต็มอาณาบริเวณ หากแต่ไม่มี ผู้โดยสารคนใดสวมใส่มัน ถ้าเรือล่มจะมีใครเหลือรอดหรือ เปล่า ชั่วขณะหนึ่งที่ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในหัว ราวสี่สิบห้านาที เรือก็เข้าจอดเทียบท่า มันเป็นท่าเรือ เล็กๆ บนเกาะเล็กๆ ซึ่งเป็นที่ท�ำงานของพี่แน็ค ดูเหมือนจะไม่มีใครมาทางเดียวกับเรา เกาะที่พี่แน็ค ท�ำงานอยูเ่ ป็นแค่ทางผ่านของเรือเฟอร์รเี ท่านัน้ จุดหมายของ 18
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
นักท่องเที่ยวคงอยู่เลยไป ผมเดินตามเขาไปไม่น่าถึงสี่ร้อยเมตร เขาขึ้นคร่อม รถมอเตอร์ไซค์กลางเก่ากลางใหม่ สตาร์ตรถ ผมขึ้นซ้อน ด้านหลัง และเราสองคนก็มุ่งตรงไปยังบ้านพักในที่ท�ำงาน ของพี่เขา ผมนอนหลับไปตั้งแต่บ่ายจนถึงเกือบห้าโมงเย็น หาก แต่รสู้ กึ เสียวขึน้ มาตรงหัวนม เสือ้ ถลกขึน้ มาตัง้ แต่เมือ่ ไรไม่รู้ ลิ้นร้อนของพี่แน็คแตะขบอยู่แบบนั้น ผมปรือตามอง “เพลียเหรอ” พี่แน็คถอนปากออกแล้วพูดกับผม “ครับ” ผมตอบไปโดยทีย่ งั ไม่ได้ขยับตัวลุกไปไหน ไม่ใช่ ครั้งแรกที่พี่เขาเล่นล้อกับหัวนมสีน�้ำตาลอ่อนของผม เวลา เราสองคนร่วมรักกัน หลังจากจูบพี่แน็คชอบท�ำแบบนี้ แต่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาปลุกผมให้ตื่นด้วยวิธีการแบบนี้ ผมอด ตื่นเต้นไม่ได้ “เกือบโดนลักหลับแล้วเห็นมั้ย” พี่เขายิ้มพลางงับที่ หัวนมผม “อือ...” ผมหลุดครางออกมา และทุกอย่างก็ไหลเลื่อน เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น เราร่วมรักกันในบ้านพักหลังนั้น ห้องนอนอยู่ชั้นสอง ไม่มีเตียงนอน มีเพียงฟูกขนาดหกฟุต Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ 19
อยูท่ พี่ นื้ กลางห้อง บรรยากาศเรียบง่ายในแบบบ้านของผูช้ าย ที่อยู่คนเดียว ผมมีความสุข ไม่ใช่ความสุขจากการร่วมรัก แต่เป็น ความสุขที่ผมได้มีโอกาสเข้ามาในโลกส่วนตัวอีกโลกหนึ่ง ของคนที่ผมรัก แม้จะไม่เต็มฝ่าเท้าก็ตาม ผ่านคืนแรกไปด้วยการที่พี่เขาพาผมไปกินข้าวกับ ชาวบ้านทีส่ นิทสนม เราล้อมวงกินข้าวกันกลางบ้าน จ�ำไม่ได้ ว่าลุงกับป้าเจ้าของบ้านรูปร่างลักษณะเป็นแบบไหน รสชาติ ของกับข้าวเป็นยังไง แต่ผมยังจ�ำบรรยากาศของการฟัง ภาษาถิ่นที่มีทั้งเรื่องจริงจัง และเรื่องชวนหัวตลกขบขันได้ ช่วงที่ผมไปเป็นวันธรรมดา พี่แน็คต้องไปท�ำงานใน ตอนเช้าและกลับบ้านพักตอนเทีย่ ง แล้วออกไปท�ำงานอีกครัง้ ในช่วงบ่าย ตกเย็นเราจะขีม่ อเตอร์ไซค์ไปตามทีต่ า่ งๆ มีรา้ น อาหารชาวบ้านอยู่ใกล้ท่าเรือ แดดอ่อนในตอนเย็นไล้เลีย ไปตามเส้นผมของพี่แน็ค ผมของพี่เขายาวขึ้นจากที่เจอกัน ครั้งก่อน เล่นล้อไปกับแสงแดด ลมที่ตีมาจากทางด้านหน้า เหนียวหนืด ตกกลางคืนเราสองคนนอนกอดก่ายร่วมรักกัน ไม่มีท่าทางพิสดาร เป็นไปอย่างที่ควรเป็น วันคืนด�ำเนินไป แบบนั้น เรียบง่ายและสามัญ 20
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
“มิค พี่มีเรื่องจะบอก” บ่ายแก่ในวันก่อนที่ผมจะเดิน ทางกลับ เกือบจะปลายทางของการมีอยูข่ องผม ณ สถานที่ แห่งนั้น อดแปลกใจไม่ได้ เขาเพิง่ กลับมาบ้านพักเมือ่ ตอนเทีย่ ง ท�ำไมเขากลับมาอีกทั้งที่ยังไม่เลิกงาน สีหน้าของพี่แน็ค อ่านยาก แทบจะคาดเดาไม่ได้ “มีอะไรเหรอพี่” “ทอมก�ำลังมา” ชื่ออีกชื่อหลุดลอยเข้ามาระหว่างเรา สองคน คนที่เป็นใจกลางของสิ่งที่เราทั้งคู่ก�ำลังเผชิญอยู่ พี่ ทอมเป็นคนรักของเขา คบกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย จนตอนนี้ก็น่าจะสิบกว่าปีแล้ว “พี่ลืมคิดไป ปกติเย็นวันพฤหัสทอมจะมาหาพี่ที่เกาะ แล้วกลับบ้านในเมืองพร้อมกันตอนบ่ายวันศุกร์ อาทิตย์กอ่ น เขาไม่ได้มา พี่เลยคิดว่าอาทิตย์นี้ก็คงไม่มา” นาทีนนั้ อะไรหลายอย่างดูเป็นความโง่เขลา ผมเดินทาง ไปถึงทีน่ นั่ โดยเชือ่ อย่างหมดจิตหมดใจว่าจะสามารถเปลีย่ น เขาให้กลายเป็นคนรักของผมได้ ที่สุดก็อย่างที่เห็น มีปัจจัยที่ตอกย�้ำความเป็นไปไม่ได้ ราวกับหนังเรือ่ งเดิมถูกน�ำกลับมาสร้างใหม่ เปลีย่ นแค่ผเู้ ล่น Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ 21
บางคน เหตุการณ์บางเหตุการณ์ ค�ำท�ำนายนั้นตอกตรึงผมไว้จริงๆ วันที่ผมนั่งรอแฟนเก่าคุยงานจนเสร็จที่ใต้ถุนโรงหนัง ตัง้ แต่หกโมงเย็นจนถึงสีท่ มุ่ เขาบอกว่าผมเป็นคนทีด่ ภู ายนอก เหมือนจะรักความเป็นอิสระ เอาแต่ใจตัวเอง ถือดีอย่างถึง ทีส่ ดุ แต่ความจริงกลายเป็นว่าผมมีความอดทนเป็นเลิศและ รอคอยอย่างเก่งกาจเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน สุดท้ายผมก็ยังคงท�ำท่าเหมือน ทะนงตนไม่สนโลกอย่างเคย “ไม่เป็นไรพี่ เราท�ำเหมือนไม่รู้จักกันก็ได้ ผมเป็นแค่ นักศึกษาทีม่ าลงพืน้ ทีเ่ ก็บข้อมูลภาคสนาม” ไม่รวู้ า่ ตอนทีพ่ ดู ออกไป ผมเชื่อในค�ำพูดและการสร้างสถานการณ์เหล่านั้น มากน้อยแค่ไหน ณ เกาะทีผ่ มไม่รจู้ กั ใครเลยนอกจากพีแ่ น็ค และตลอด ระยะเวลาสีว่ นั ทีผ่ มอยูท่ นี่ ี่ ใครก็รวู้ า่ ผมมากับพีเ่ ขา พาไปกิน ข้าวบ้านนัน้ พาไปคุยเล่นกับเด็กบ้านโน้น ทักทายชาวประมง ที่เอาอาหารทะเลมาส่ง การที่เขาจะพาผมไปฝากกับใครคนอื่นบนเกาะ อาจ จะไม่ใช่ทางออกที่ช่วยให้ปัญหาคลี่คลาย 22
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ
ผมกลับฝั่งเลยตอนนี้ไม่ได้ เรือเฟอร์รีหมดรอบการ เดินทางกลับไปบนแผ่นดินใหญ่แล้ว รอบสุดท้ายคือรอบที่พี่ ทอมเดินทางมาถึงในตอนเกือบห้าโมงเย็น ก่อนพี่ทอมจะมาถึง พี่แน็คหอบที่นอนปิกนิกที่อยู่บน บ้านลงมาวางไว้ทชี่ นั้ ล่าง ผมหอบหิว้ กระเป๋าและของใช้ตาม ลงมา ไม่ได้ยงุ่ ยากอะไรส�ำหรับผมทีจ่ ะนอนตรงนัน้ ดีเสียอีก มันท�ำให้ผมกับพี่แน็คดูห่างไกลกันมากยิ่งขึ้น “พี่กลับไปท�ำงานก่อน” “ครับ” “ไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่แน็คถามผม เรายืนอยู่ข้างที่นอน ปิกนิกกลางห้อง “ไม่เป็นไรพี่” “พี่ขอโทษ” เขาจับใบหน้าของผมให้มองไปที่เขา เรา จูบกันท่ามกลางเงาแดดลอดผ่านมุง้ ลวด ชัว่ ขณะทีร่ มิ ฝีปาก ของเราแตะกัน ความคิดภายในบอกกับผมว่า อย่าขอโทษ เพราะมันท�ำให้ผมดูนา่ สมเพชยิง่ ไปกว่าเดิม หลังจากริมฝีปาก ของเราถอดถอนจากกัน ผมจะยิ้มให้พี่เหมือนไม่เคยมีอะไร เกิดขึ้นระหว่างเรา ดวงตา จมูก ริมฝีปาก และสัมผัสแห่ง ความทรงจ�ำจะถูกฝังไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดกลางมหาสมุทร Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ 23
พีแ่ น็คกลับไปท�ำงานหลายสิบนาทีแล้ว ผมยังคงนัง่ อยู่ บนที่นอนปิกนิกลายดอกไม้สีฟ้าบานสะพรั่ง ต้องหาอะไร สักอย่างท�ำ ลุกเดินไปชั้นหนังสือ หยิบเล่มหนึ่งออกมานอก บ้าน นอนลงบนเปลใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับหนังสือเล่มหนา กระดาษถูกพลิกไปเรื่อยๆ จนบ่ายสี่โมง พี่แน็คก็กลับมา “เดีย๋ วพีจ่ ะออกไปรับทอม” ผมเคลือ่ นไหวขลุกขลักและ ลงมาจากเปล “อืม” เสียงใบไม้ทถี่ กู ลมพัดเกือบจะดังกว่าเสียงของผม ด้วยซ�้ำ เราทั้งคู่ต่างยืนอยู่ท่ามกลางลมฤดูร้อนที่อบอ้าว “เดี๋ยวเจอกัน” เขาขี่มอเตอร์ไซค์ไกลออกไป มองจากตรงที่ยืนอยู่ ผม เห็นแต่ผมยาวประบ่าและเสือ้ เชิต้ สีออ่ นของเขา ผมเอาหนังสือ เข้าไปเก็บที่ชั้นหนังสือ หยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กแล้วเดินออก จากบ้าน เลาะไปตามทางเดินของชุมขน ที่ร้านกาแฟใต้เพิงไม้เล็กๆ หลังคามุงจาก ป้าเจ้าของ ร้านและลูกชายก�ำลังจัดร้านเพื่อเปิดเป็นบาร์ตอนกลางคืน ผมสัง่ น�ำ้ มะพร้าวปัน่ นัง่ จดสิง่ ทีพ่ บเจอตามรายทางเรือ่ ยเปือ่ ย เสียงดนตรีแนวเรกเก้ดังคลอ ป้าชวนคุยถึงกรุงเทพฯ การเดินทาง ความเปลีย่ นแปลง 24
Tangerine เปล่า เปลือง เชื่อง ช�้ำ