47
Lekcja 7
15 lutego 16.47 — rozpoczęcie dnia Pańskiego
Przymierze na Synaju Tekst pamięciowy: „Wy widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, jak nosiłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do siebie” (II Mojż. 19,4). Pytania przewodnie: Jakim wyobrażeniem posłużył się Pan, by przedstawić swój związek z Izraelem? W jaki sposób wyjście z Egiptu i wydarzenia na Synaju są podobne do osobistego zbawienia człowieka? Jaka była rola prawa w przymierzu na Synaju? OBFITY ZDRÓJ ZBAWIENIA Mały chłopiec, w wieku około siedmiu lat, doznał urazu w wypadku i trafił do szpitala. W jego rodzinnym domu rzadko bywało pod dostatkiem pożywienia. Nigdy nie dostał pełnej szklanki mleka. Jeśli szklanka była pełna, znaczyło to, że musi zostać podzielona między rodzeństwo, a więc to dziecko, które piło pierwsze, musiało uważać, by nie wypić więcej niż połowę. Kiedy malec rozgościł się w szpitalnej sali, pielęgniarka przyniosła mu dużą szklankę pełną mleka. Chłopiec przez chwilę patrzył na mleko, oblizał się i zapytał: „Ile mogę wypić?”. Pielęgniarka, usiłując powstrzymać łzy cisnące się do oczu i opanować wzruszenie, ściskające ją za gardło, powiedziała: „Wypij wszystko, dziecko. Wypij wszystko”. Podobnie jak ten chłopiec, starożytni Izraelici mieli przywilej, który i my mamy, picia z obfitego zdroju zbawienia. Wyzwolenie Izraela z wielowiekowej niewoli i ucisku było zdumiewającym przejawem łaski Bożej. Podobnie łaska Boża objawia się w naszym osobistym wyzwoleniu z grzechu. Przymierze, które Bóg łaskawie zawarł z Izraelem na Synaju, było jedynie dalszym etapem zacieśniania i odnowienia więzi przymierza zawartego wcześniej z patriarchami. W tym tygodniu skupimy się na tym, jak Boże przymierze z Izraelem było związane z odkupieniem Izraelitów z grzechu, gdyż ostatecznym celem Bożego przymierza jest utrzymywanie zbawiennej więzi z wszystkimi, którzy pragną być zbawieni w sposób ustanowiony przez Boga.