WereldWijzer 2025 - Stichting WereldWijd

WERELD WIJZER

Editie 2025 • nr. 68

Verbinden in verschil

Toch een lintje

Plezier in de werkplaats

st. franciscusweg 29, 6416 et heerlen +31 (0)6 39 27 10 25 acht-advies@acht-advies.nl www.acht-advies.nl

Fietsmaatjes Eijsden-Margraten stelt zich als doel om personen, die door omstandigheden niet (meer) zelfstandig kunnen of durven fietsen, regelmatig te laten genieten van fietsritjes in onze mooie regio.

De fietsritjes worden gerealiseerd op een van onze duofietsen. Dit zijn fietsen met elektrische trapondersteuning, waarbij de vrijwilliger en gast naast elkaar zitten. De vrijwilliger stuurt en trapt en de gast kan in eigen tempo meetrappen als hij of zij dat wil. De duofiets is erg stabiel en veilig en heeft een handige opstapfunctie.

De afgelopen jaren hebben tientallen gasten zich aangesloten bij Fietsmaatjes die zodoende genieten van beweging, buitenlucht en contact met de vrijwilliger en omgeving.

De stichting heeft inmiddels zes duofietsen, waarvan één rolstoeltransportfiets en één Funtrain, geschikt voor 4 personen.

Financiën en administratie

E-mailadres: anton.esseling@finansound.nl Website: www.finansound.nl

Fietsmaatjes Eijsden-Margraten is erg blij dat Stichting Wereldwijd heeft ingestemd met de stalling van een duofiets. Vrijwilligers van Wereldwijd werken hier enthousiast aan mee.

VOORWOORD

Dankbare herinnering

Beste lezer,

De dag nadat dit voorwoord geschreven wordt, vindt de uitvaart van redactielid Louis Eggerdink plaats. Elders in dit blad wordt aan hem gerefereerd als ‘mister WereldWijd’, maar eigenlijk zou de titel ‘mister WereldWijzer’ toepasselijker zijn. Louis stond aan de wieg van dit blad, het was zijn ‘kindje’. Tot en met de laatste redactievergadering voor deze 68e editie was hij aanwezig: alert, kritisch, betrokken. We gaan hem missen, maar vinden het fijn te weten dat hij weer blij met en trots was op dit nummer. Het bevat alles waar Louis oog voor had: de mensen voor wie en met wie WereldWijd werkt.

Het thema van het nummer is niet voor niets ‘Zo kan het ook’. In het kleine dorp Eckelrade wordt, zonder ophef, veel tot stand gebracht. Er wordt goed werk verricht door mensen die dit veelal vrijwillig en onbezoldigd doen. Terugkeerders bouwen, geholpen door WereldWijd, een nieuw bestaan op in hun land en asielzoekers die in Nederlands verblijven, leren Nederlands en allerlei vaardigheden, zoals lassen en naaien. In dit nummer komen de vrijwilligers aan het woord, maar ook de mensen met wie en voor wie zij het doen: de cursisten.

Verder proberen wij u met beeld en tekst een indruk te geven van de activiteiten van WereldWijd door het jaar heen. En vanzelfsprekend krijgt u een update over de verduurzaming van de plek waar alles plaatsvindt: ons gebouw aan de Klompenstraat in Eckelrade. Hiermee, in combinatie met alle andere artikelen die we u in dit nummer bieden, hopen we weer een lezenswaardige WereldWijzer voor u te hebben gemaakt.

De redactie

Louis Eggerdink †, Martin Jansen, Mirjam Kemp, Chrit Leenders, Liesbeth Wierink

OPROEP: Met het overlijden van Louis is er een leemte gevallen in onze redactie. We doen een oproep aan diegenen die affiniteit hebben met taal en onze redactie zouden willen versterken,s zich te melden bij Mirjam Kemp.

In dit nummer

Editie 2025 • nr. 68

4

• Woord van voorzitter Jan Rombout

5 • Woord van directeur Mirjam Kemp

6

8

10

11

15

16

19

19

• Cursist Hooman Tahmasebi uit Iran

• Cursisten Osama en Esmail uit Jemen

• Een avond in het Bonnefantenmuseum

• Even kennismaken...

• Repair Café

• Terugkeer lascursisten

• Stagiaire Sarah Beeck

• Lovende woorden voor WereldWijd

20 • Onderzoeksverhaal Karlien Strijbosch

21 • # Lintjesgate #

22

• Duurzaamheid bij Stichting WereldWijd

24

• Interview met Ed Schmetz

25 • Vrijwilligers

26

• Afscheid ‘Mister WereldWijd’

27 • Taalhoekje

28

• Interview met Katrin Euer

30

• Recept uit de Wereldkeuken

31 • Terugblik najaar 2024

32 • Vrijwilliger Willy van Gelooven 33 • WereldWijd in beeld 36 • Boeken

37 • Zomerschool

38

• Impressie Grote Zomerbarbecue

39 • Dankwoord

COLOFON

WereldWijzer is een uitgave van Stichting WereldWijd voor medewerkers en belangstellenden.

Aan dit nummer werkten mee Sarah Beeck, Frans Bekkers, Lore Dijkman, Louis Eggerdink †, Sabine Huitema, Martin Jansen, Mirjam Kemp, Chrit Leenders, Jan Rombout, André Scherpenisse, Liesbeth Wierink.

Vormgeving en opmaak: Vormpracht

Fotografie: Freek Ramaekers en Stichting WereldWijd

Oplage: 500 exemplaren

Adres: Stichting WereldWijd Klompenstraat 1A 6251 NE Eckelrade T +31 (0)43 408 31 22 info@stichtingwereldwijd.nl

www.stichtingwereldwijd.nl

Facebook: stichtingwereldwijd

Giften: Voor de uitvoering van onze activiteiten zijn donaties meer dan welkom. Raborekening NL55 RABO 0113 2035 94 t.n.v. WereldWijd te Eckelrade. ANBI - erkend.

Bij voorbaat dank!

WereldWijd maakt het verschil

Mens, ontwikkeling en perspectief

Bij het schrijven van een voorwoord voor het zomernummer van de WereldWijzer 2025 ligt het 40­jarig bestaan van de Stichting WereldWijd vorig jaar achter ons. Vanuit een visie dat ieder mens bestaansrecht heeft en zich naar vermogen kan ontwikkelen, konden asielzoekers, statushouders en inburgeraars op WereldWijd blijven rekenen om hun mensenrecht op ontwikkeling en maatschappelijke participatie te kunnen verwezenlijken. Dat gold evenzeer voor migranten die begeleid en gefaciliteerd werden bij vrijwillige terugkeer naar hun thuisland. Voor heel veel mensen met een migratieachtergrond is WereldWijd een oase van bruisende activiteiten, met een Repair Café en een succesvol fietsenproject voor de statushouders en inburgeraars. Bij WereldWijd zorgen vrijwilligers en stafleden voor een veilig ontwikkel­ en werkklimaat waarin heel veel mensen hun draai en drive vinden naar een perspectiefvoller toekomst.

De twee hoofdprojecten van WereldWijd te weten WereldTools en VakTaal worden in 2025 en volgende jaren met succes voortgezet en verder uitgebouwd. Vorig jaar is door de dienst Terugkeer en Vertrek van het Ministerie van Justitie opnieuw toestemming verleend voor een tweejarig project WereldTools.

“Wij geloven in een inclusieve samenleving.”

Deze nieuwe subsidieperiode loopt van 1 juli 2024 tot 1 juli 2026. Met dit project worden terugkeerders met de door henzelf gewenste en/of noodzakelijke tools toegerust om een eigen onderneming te starten, in ieder geval zelfvoorzienend te kunnen zijn. In de loop der jaren weten we uit de bevindingen van veldreizen en terugkoppeling van informatie via onder andere de Internationale Organisatie voor Migratie dat deze aanpak heel effectief blijkt te zijn om in hun land van herkomst een nieuw leven op te bouwen.

Voor VakTaal zijn nieuwe fondsen geworven waardoor de continuïteit

van dit project tenminste tot einde 2025 is geborgd en er ruimte is voor uitbreiding van het aantal cursisten. Met dit project worden statushouders met praktische en technische cursussen, gecombineerd met Nederlandse taallessen, beter voorbereid op maatschappelijke en zo mogelijk op onderwijs- en arbeidsparticipatie.

Bij WereldWijd geloven we in een inclusieve samenleving, waarin iedereen de kans krijgt om zich te ontwikkelen. Door de inzet van onze enthousiaste vrijwilligers met hun betrokkenheid en passie kunnen we het verschil maken in het leven van de mensen die wij ondersteunen. Geleid door een even enthousiast staf- en directieteam dat continue zorgt voor de nodige creatieve onrust om de organisatie bruisend te houden.

In een sterk veranderende wereld, waarin oorlogsdreiging, economische en sociale onzekerheid alsmaar toenemen is een organisatie als WereldWijd kwetsbaar, maar tegelijkertijd ook een organisatie die een toevluchtsoord is om met elkaar het verschil te maken en te bouwen aan een samenleving voor vluchtelingen én voor Nederland.

Eckelrade, 18 juni 2025

Jan Rombout

Jan Rombout

Zo Kan Het Ook

WereldWijd geeft me weer een sprankje hoop voor de mensheid

Nog drie werkdagen en mijn zomervakantie begint en ik moet zeggen dat ik daar wel naar uitkijk. Even proberen het hoofd leeg te maken en te genieten van een andere omgeving, samen met mijn gezin. Tegelijkertijd is dat best lastig want ‘het werk is nooit af/klaar’ en dat is logisch met ‘mensenwerk’ want er gebeurt altijd wel iets onverwachts of er moet iets anders tussendoor.

Maar er is in het afgelopen jaar weer ontzettend veel goeds en moois neergezet hier in Eckelrade, dankzij en door de stafcollega’s en álle vrijwillige collega’s. Inmiddels bruist de school van de activiteiten. Op drie dagen in de week (maandag, woensdag en donderdag) bieden we binnen VakTaal nu ook creatieve lessen, fietsreparatietechnieklessen en zwemlessen aan. Bovendien heeft het project WereldTools een enorme boost gehad; na vier maanden stilte qua terugkeerders zijn er in de laatste zes maanden meer dan vijftig terugkeerders geweest! De fietswerkplaats floreert en het Repair Café wordt twee keer per maand goed bemand en druk bezocht.

We hebben ontzettend veel werkbezoeken georganiseerd en hebben wethouders & burgemeester, diplomaten, consulenten, casemanagers en de gouverneur van de koning met enthousiasme ontvangen. Vol trots vertel ik dan wat we hier binnen de muren van onze oude school samen voor elkaar krijgen en hoe uniek en belangrijk dit is. Want de wereld buiten de schoolmuren is helaas ronduit afschuwelijk, oneerlijk en ellendig geworden. De wereld wordt geregeerd door doorgeslagen gekken en slechterikken, die ik iedere dag een slagaderlijke bloeding toewens. Zelf niets kunnen doen aan dit grotere plaatje voelt slecht, en helaas hebben

“Er is het afgelopen jaar weer veel goeds en moois neergezet in Eckelrade.”

Mirjam Kemp

#DeRodeLijn-marsen nog niet tot gevolg gehad dat de Gazanen met rust worden gelaten en Israel stopt met de genocide die ze gestart zijn daar. Maar dat de hele wereld het via televisiebeelden kan zien en meebeleven en toch gewoon toekijkt en het laat gebeuren, vind ik misschien wel het állerengste van alles…

Ook onder de cursisten is de angst en frustratie soms voelbaar wanneer ze ‘s ochtends binnen komen lopen. De wanhoop over onveilige situaties waar familieleden zich in bevinden en de onzekerheid van waar hun leven naartoe gaat, eist soms zichtbaar zijn tol. Sommige starten huilend hun dag hier, maar worden dan altijd liefdevol opgevangen door een docent, staflid of andere cursist en er wordt soms even geknuffeld, een arm om iemand heen geslagen en ook oprecht even geluisterd en naar elkaar omgekeken. Wanneer ik dit zie gebeuren, krijg ik weer een sprankje hoop voor de mensheid en ben ik zó enorm dankbaar voor deze baan. Omdat ik toch wel kan zeggen dat

ik -hoe klein ook- de wereld een beetje beter maak, samen met, en voornamelijk dankzij, alle medewerkers van WereldWijd!

Dank Jullie Wel dus allemaal voor de tomeloze inzet, de vrije tijd die jullie hieraan geven, de aandacht, kennis en kunde die jullie delen en het verschil dat jullie werkelijk maken! Wij hebben ons hier niet laten verdelen en opzetten tegen de ‘vreemdelingen’, migranten/vluchtelingen en asielzoekers door ons (gelukkig nu demissionaire) rariteitenkabinet. Binnen onze schoolmuren kijken mensen nog wel naar elkaar om en proberen we iedere dag positief van elkaar te leren en elkaar beter te leren kennen. En precies daarom heet deze editie van de WereldWijzer 2025: Zo Kan het ook.

Mirjam Kemp

Directeur Stichting WereldWijd

Your journey is not the same as mine, and my journey is not yours, but if we meet on a certain path, may we encourage each other.

Unknown

Hooman Tahmasebi

Van Teheran naar Maastricht: nieuwe toekomst

Hooman komt uit Teheran, Iran en woont met zijn vrouw Mahtab en twee zoontjes Arman en Arad in het AZC in Maastricht. Ik ontmoet hem daar, een sympathiek ogende man die koffie voor me maakt in de keuken van het appartement waar zijn gezin een vierpersoonskamer heeft. Er zijn nog twee tweepersoonskamers en met z’n achten delen ze de keuken en de badkamer.

Vanwege “problemen in Iran” moest het gezin in 2019 het land ontvluchten. Ze vlogen vanuit Teheran naar Istanbul en vervolgens naar Rome.

De kracht van hoop en saamhorigheid in het leven van een gezin op de vlucht.

Na aankomst in Nederland volgde de gebruikelijke aanmelding in Ter Apel, waar het gezin twee maanden in een tent woonde. Hooman omschrijft dit als “een moeilijke tijd”. De komst van de corona-epidemie maakte het er niet makkelijker op en er volgde nog een lange gang langs AZC’s in Budel, Assen en Leersum. Het was een periode van wachten in onzekerheid. Op een gegeven moment was er zelfs sprake van dat het gezin teruggestuurd zou worden naar Italië omdat het daar niet volgens de regels verlopen was. Gelukkig bleek dat niet nodig, maar ze moesten wel terug naar Ter Apel om van daaruit de asielprocedure opnieuw op te starten.

Hooman Tahmasebi

Op 24 juni 2023, de dag na de verjaardag van jongste zoon Arman, arriveerde het gezin in Maastricht. Twee jaar later, 8 mei 2025, werd de asielaanvraag goedgekeurd. Een hele opluchting: ze zijn nu statushouders.

De kinderen gaan naar school, groep 7 en 8, en spreken goed Nederlands. Ze hebben veel vriendjes. Hoomans vrouw Mahtab had aanvankelijk te veel stress om iets te ondernemen, maar uiteindelijk kon ze via de meedoenbalie van het AZC bij Kringloop Zuid aan de slag. In Iran heeft zij IT-software gestudeerd, maar kon daar niet werken omdat ze weigerde de hoofddoek te dragen. Hooman zorgt nu voor het huishouden en brengt de kinderen naar school en naar de voetbaltraining.

Beide zoons spelen voetbal en een tijdje was Boudewijn Zenden hun trainer. Hij zag dat jongste zoon Arman talent had. Arman ging op proef spelen bij MVV, Roda en Fortuna en alle drie de clubs wilden hem wel hebben. Uiteindelijk is de keus gevallen op Roda JC. Dat betekent dat er drie keer in de week in Kerkrade getraind moet worden. Gelukkig kan er met andere ouders gecarpoold worden, want Hoomans vrienden klagen nu al dat ze hem zo weinig zien, lacht Hooman. Hij heeft zijn handen vol aan het huishouden en het halen en brengen van zijn zoons. Oudste zoon Arad blijft trainen in Jekerdal.

Op mijn vraag of zijn zoons hun sportieve aanleg van hun ouders hebben, vertelt Hooman dat hij vroeger volleybal speelde. Nu heeft hij er geen tijd voor. Zijn vrouw rent vier keer per week haar rondje.

In Iran studeerde Hooman laboratoriumwetenschap op het gebied van diergeneeskunde. Maar in Iran is het verboden huisdieren te hebben, dus was het moeilijk om werk te vinden in dat veld. Hij is toen een heel andere richting ingeslagen en is met een vriend een bedrijf gestart om CD’s te ontwikkelen om kinderen spelenderwijs te helpen met taal en rekenen. Hij vergelijkt het met de Nederlandse

Squla app. Het was een succesvol bedrijf met vijftien werknemers. De vlucht uit Iran gooide roet in het eten.

Hooman vertelt dat de moeilijkste momenten voor hem zijn wanneer zijn zoons vragen “Papa, waarom kunnen we niet naar huis? Daar hadden we een mooi huis en een auto. Hier hebben we niets.” Na zo’n gesprek is hij “kapot”.

Als ik vraag naar hoe hij de toekomst ziet, zegt hij: “Eerst een huis, dan een opleiding en dan een baan, sbijvoorbeeld als tandartsassistent, of dierenartsassistent.” Maar Hooman is niet voor één gat te vangen en als we doorpraten, beginnen de ideeën los te komen. Bijvoorbeeld om, net als in Iran, apps te gaan ontwikkelen om Iraanse kinderen in Europa te helpen Farsi (Iraans) te leren. Maar ook het plan om een speeltuin voor honden te ontwerpen, komt voorbij.

Dus houd de naam Tahmasebi in de gaten: óf ideeënrijke vader, of voetballende zoon gaat het hier vast maken.

Liesbeth Wierink

Het hele gezin bij Roda JC

Cursisten Osama en Esmail

Een nieuw leven voor Jemenitische mannen

Jemen, gelegen in de zuidwestelijke punt van het Arabisch schiereiland, is een prachtig land met een rijke cultuur die teruggaat naar de tijd van de Bijbelse koningin van Sheba. De naam van de Romeinen voor Jemen was ‘Arabia Felix’, het Gelukkige Arabië, vanwege de vruchtbare grond waarop koffie, vijgen en dadels worden verbouwd. De huizen in de oude hoofdstad Sana’a zien eruit als in verhalen van duizend­en­een nacht.

Nu kennen we de hoofdstad en het land vooral door de beelden van kapotte gebouwen en van kinderen die honger lijden vanwege een verwoestend conflict. Sinds 2015 is er een bloedige burgeroorlog gaande. De Jeme nitische overheid strijdt tegen de sjiitische Houthi­rebellen en diverse extremistische partijen. De Houthi’s streven naar meer autonomie in het noorden van Jemen, waar ze lang de macht hadden. 4,6 miljoen Jemenieten sloegen op de vlucht voor het conflict.

Twee van hen ontmoet ik bij WereldWijd.

Osama al-Madhagi Osama komt uit de hoofdstad Sana’a. Hij is er geboren en getogen en groeide op in een gezin waarvan de vader vliegtuigingenieur was. In de voetsporen van zijn vader ging Osama ook techniek studeren, maar dan vooral gericht op de productie van olie. Hij deed dit aan de universiteit in Aden, omdat deze studie niet in Sana’a werd aangeboden.

Echter, toen zijn vader weigerde om op bevel van de Houthi’s voor hen te gaan werken op de militaire vliegbasis, werd zijn vader voor de keus gesteld: óf hij ging voor de Houthi’s werken óf zijn oudste zoon, Osama, zou door hen worden gerekruteerd en moest een ideologische training

ondergaan. Er zat voor Osama niets anders op dan het land te verlaten. Hij vluchtte via Aden naar Saoedi-Arabië waar hij een baan vond in de parfumindustrie. Zijn vader kreeg, en heeft momenteel nog steeds, huisarrest. Na vier jaar in Saoedi-Arabië te hebben gewerkt, keerde Osama terug naar Jemen. Inmiddels hadden zijn zus en haar man ook het land verlaten, op de vlucht voor de Houthi’s. Via Turkije kwamen zij in Nederland terecht. Osama kreeg een bezoekersvisum en ging bij hen op bezoek.

Omdat hij de huwbare leeftijd had bereikt, had zijn familie een vrouw voor hem gezocht. Een traditioneel, gearrangeerd huwelijk is in Jemen niet ongebruikelijk. Na zijn terugkeer uit Nederland vond het huwelijk plaats.

Van vluchteling tot nieuw begin: Osama’s strijd om veiligheid en een toekomst in Nederland.

Osama al-Madhagi

Maar onmiddellijk na de bruiloft ontving Osama bedreigingen van de Houthi’s. Hij werd ervan beschuldigd voor Saoedi-Arabië te spioneren. Hij had er immers gewoond en gereisd en had niet de sektarische en ideologische cursussen gevolgd en ook de rekruteringssessies niet bijgewoond. Zijn vader adviseerde hem onmiddellijk het land te verlaten. Zo kwam het dat, zes dagen na de bruiloft, Osama uit Jemen vertrok, met achterlating van zijn bruid. Dit was in 2023.

Inmiddels is Osama dus al twee jaar in Nederland. In Maastricht woont hij in het Novotel. Hij deelt een kamer met een andere man en krijgt 14 euro zakgeld per week. Elke maandag moet hij ‘stempelen’ en vier dagen in de week gaat hij naar WereldWijd waar hij Nederlandse les volgt en soms klusjes doet.

Ik spreek Osama via een videoverbinding omdat hij bij zijn zus en zwager in Utrecht het weekend doorbrengt. Hij hoopt over twee jaar zijn verblijfsvergunning te krijgen zodat zijn vrouw ook naar Nederland kan komen. Zijn vrouw heeft Engels gestudeerd aan de universiteit dus zal minder taalproblemen hebben dan hij, verwacht hij. Osama zelf vindt Nederlands een moeilijke taal.

Esmail

Op een zonnige woensdagochtend in mei spreek ik Esmail in de kantine van WereldWijd. Hij is niet zo opgewekt als de eerste keer dat ik hem ontmoette, toen hij samen met vriend Osama op het platte dak van het gebouw tafels aan het schilderen was. Hij is nog bezig de teleurstelling te verwerken van de zesde afwijzing op een sollicitatie die hij gisteren ontving.

Esmail werd in de agrarische stad Ibb geboren. Daar bracht hij een fijne jeugd door met zijn ouders, vijf zussen en twee broers. Esmail was de derde in de rij. Hij is dankbaar voor zijn jeugd op het platteland, waar het leven eenvoudig was, maar wel veilig.

Na de middelbare school vertrok Esmail naar Sana’a, de hoofdstad van Noord-Jemen, waar hij business

administration studeerde aan de universiteit. Enige tijd later verhuisde het hele gezin naar Sana’s en betrok daar een van de traditionele huizen, ‘de wolkenkrabbers van Jemen’. Na het uitbreken van de burgeroorlog werd het leven in Sana’a zwaar. De stad werd zwaar gebombardeerd, Esmail: “meer dan honderd bommen in één week. Ik zag ze van dichtbij vallen”.

Tussen afwijzingen en zorgen om familie zoekt Esmail kracht en perspectief.

Esmail

Ook op de universiteit liep Esmail al snel aan tegen het feit dat de Houthi-rebellen hier de macht hadden. Niet alleen de gebedsrituelen werden op gezag van de rebellen veranderd, zelfs de inhoud van de lesboeken bepaalden ze. Toen Esmail commentaar uitte op de gang van zaken raakte hij in de problemen en dreigde er een rechtszaak. Omdat hij geen vertrouwen had in een eerlijke rechtsspraak ontvluchtte Esmail zijn land.

Esmail woont, net als Osama, in het Novotel en onder dezelfde omstandigheden. Dat hij niet zelf kan koken vindt hij moeilijk omdat hij gevoelig is voor verschillende voedingsmiddelen. Naast de Nederlandse les bij WereldWijd volgt hij ook online Nederlands. Een keer per week gaat hij ‘boulderen’, ofwel muurklimmen. Hij geniet van de uitdaging.

Als ik vraag hoe hij zijn toekomst ziet, wordt hij een beetje somber. Zijn doel is om een baan te vinden om zijn familie te ondersteunen. Maar tot nu toe zijn al zijn sollicitaties op niets uitgelopen en hij wil niet werken zonder een vergunning. Ook maakt hij zich zorgen over zijn familie in Jemen. Voor Esmail is het in ieder geval voorlopig niet veilig om terug te keren.

De volgende keer dat ik Esmail zie, is in het Bonnefantenmuseum waar hij tijdens de Free Friday in gesprek is met bezoekers. Hij lijkt helemaal in zijn element in zijn traditionele Jemenitsche kledij.

Liesbeth Wierink

Een avond in het Bonnefantenmuseum

De Kunst van Het

Achterlaten

Eind mei ging de telefoon, het was het Bonnefanten of we het leuk zouden vinden om, net zoals in 2023, een activiteit te organiseren tijdens de Free Friday op 6 juni. In 2023 was dit een groot succes, Hanna, een van de cursisten, heeft toen de ‘omgekeerde taalles’ gegeven waarbij de bezoekers van het Bonnefanten in vijftien

minuten een aantal Arabische zinnen hebben geleerd. Dit keer hebben we twee activiteiten georganiseerd: ‘De kunst van het achterlaten’ en ‘Wat dacht je toen je mij zag’?

Voor ‘De kunst van het achterlaten’ hebben we dertig items op de grond gelegd en mensen uitgenodigd om zes items uit te kiezen die je meeneemt als je vlucht. Ze moesten kiezen uit de meest uiteenlopende items zoals: je telefoon, je fotoalbum, reisdocumenten, teddybeer, sieraden, cash geld, stevige schoenen, huissleutels, je huisdier etc. Al snel bleek dat het kiezen zeker niet gemakkelijk is, aangezien je heel veel moet achterlaten. Niet alleen de volwassenen vonden dit leerzaam maar ook kinderen deden actief mee. De meeste bezoekers werden voor het eerst geconfronteerd met de enorm moeilijke keuzes die onze cursisten allemaal hebben moeten maken. De tweede activiteit was zeker zo leerzaam. Sahro, Esmael, Mikael en Mariam hebben alle vier tien uitspraken gedaan over zichzelf. Ze zaten op één rij en de bezoekers moesten zonder met de cursisten te praten de

juiste uitspraak bij de juiste persoon leggen. Al snel vonden de bezoekers dit een lastige opgave. Zeker de uitspraak: “ik mag van de IND niet in Nederland blijven” maakte veel los onder de bezoekers. Er werd volop deelgenomen aan de verschillende activiteiten en de bezoekers hebben meerdere keren aangegeven dat ze het zeer boeiend vonden.

We bedanken Sahro, Esmael, Mikael en Mariam voor hun openheid en betrokkenheid!

Nieuwe gezichten

Gelukkig melden zich bij WereldWijd altijd weer nieuwe vrijwilligers aan. Heel belangrijk want zonder hen zou de organisatie niet kunnen draaien. In elk magazine geven we een paar van deze nieuwelingen een podium om zichzelf voor te stellen.

Erik Bongaerts docent Nederlands en assistent Tools

Dankbaar dat ik na een werkzaam leven in het bedrijfsleven onderdeel mag zijn van het team dat zich inzet voor de stichting WereldWijd. Via een lieve mevrouw uit Rijckholt, Mariette, is WereldWijd onder mijn aandacht gebracht en vrij spoedig mocht ik op gesprek komen bij Sabine.

Jean Schreurs medewerker TOOLS

Ik ben 69 jaar en begin 2022 met pensioen gegaan. Ik ben getrouwd met Maria en samen hebben we drie kinderen, twee zonen en een dochter.

Op mijn 16e ben ik gaan werken als elektricien. Na drie jaar ben ik terug naar de schoolbanken gegaan om mijn MTS-Elektronicadiploma te behalen. Ik heb in diverse industriebedrijven gewerkt, o.a. ENCI, ZINKWIT, MORA als elektro- en allround onderhoudsmonteur. De laatste 33 jaar ben ik werkzaam geweest bij Chemelot (voorheen DSM) als Procesbesturingstechnicus en heb daarbij nog enkele jaren een avondopleiding

Hoe mooi kan ‘t zijn als je ‘vluchtheuvel’, ‘hitteschild’ en een moment van rust en veiligheid mag zijn voor mensen die dit nodig hebben. Vluchteling word je niet! Niemand heeft hier ooit om gevraagd. Ik beschouw het als een eer dat ik deze mensen een handje mag toesteken. Wie ik ben? Erik Bongaerts, gewoon doorsnee mens, eerlijk, empathisch, maatschappelijk betrokken, fatsoenlijk, breed geïnteresseerd, waakzaam en door ervaring (Universiteit des Levens) ervan overtuigd dat als er een Waarheid is, deze in het midden ligt.

En nu, na korte tijd: hoe bevalt het? Het is fantastisch! En waarom? Werk dat ertoe doet, werk dat het verschil maakt!

HTS-Procesbesturing gedaan. En nu geniet ik van mijn pensioen. Via Wiel Blezer kwam ik te weten dat ze nog mensen zochten bij WereldWijd. Dit sprak mij aan en ik heb mij vervolgens als vrijwilliger aangemeld. Het leek mij een zinvol en mooi initiatief om bij jullie te gaan werken. Nu ben ik bij de afdeling TOOLS geplaatst voor een dagdeel op de dinsdag.

Ik ben nu een klein half jaar bij WereldWijd en het werk bevalt mij heel goed. Het is fijn om met allerlei mensen in verschillende vakgebieden te werken, het verruimt je kennis en ik kan die ook doorgeven aan anderen.

Ik besteed mijn vrije tijd graag aan wandelen, fietsen, puzzelen en het onderhoud van mijn sier/moestuin en het verzorgen van mijn schapen. In de toekomst kijkend, hoop ik dat ik nog lang een steentje kan bijdrage aan dat waar WereldWijd voor staat: mensen helpen die hulp nodig hebben.

Nico Conradi medewerker fietswerkplaats

Ik ben 77 jaar en woon in Gulpen met mijn echtgenote Henny. Onze beide kinderen, een meisje en een jongen (wat kan men zich nog meer wensen), zijn uiteraard al lang het huis uit, maar zijn vaak aan tafel te vinden. Mijn werkzame leven heb ik doorgebracht bij de politie en na veertig dienstjaren (toen kon dat nog) mocht ik -op 60-jarige leeftijd- permanent met verlof.

Philomène Frambach kantinemedewerkster

Ik ben getrouwd met Johan Frambach, die ook vrijwilliger is bij WereldWijd, en we wonen in Sint Geertruid. We hebben drie kinderen en zeven kleinkinderen. Een, soms twee keer per week hebben we Opa- en Omadag, wat we altijd supergezellig vinden. Verder hebben we een groentetuin, twee ezels, een haan en vijf kippen. Mijn hobby’s zijn wandelen, fietsen, zingen en kaarten.

In het verleden heb ik gewerkt in een Medisch Kleuterdagverblijf, Peuterspeelzaal en als laatste bij Maasveld met mensen met een verstandelijke beperking. Daar was ik activiteitenbegeleidster, met name bij het organiseren van weekendactiviteiten, avondcafé, clubs en cursussen. Sinds vijf jaar ben ik vervroegd met pensioen, wat me heel goed bevalt.

WereldWijd ken ik natuurlijk van Johan, die er al sinds 2016 vrijwilliger is en altijd super enthousiast thuiskomt met verhalen over WereldWijd. Zo ben ik er eigenlijk ook terecht gekomen. Ik doe sinds begin vorig jaar met alle plezier de boodschappen voor de kantine!

Een van mijn grote liefhebberijen is fietsen en ik ben al decennialang lid van de wielerclub in Gulpen, waar ik onder anderen Jos Hacking leerde kennen. Het was Jos die me vertelde over de fietswerkplaats bij WereldWijd en zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, temeer daar ik zelf graag met de handen mag werken. Aldus werd ik in het fietsenteam geïntroduceerd en ging er aan de slag om de enigszins bruikbare fietsen nog bruikbaarder te maken. Dit werk bevalt me uitstekend en de sfeer binnen het team is geweldig. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik hier niet jaren eerder aan ben begonnen!

Peggy Ploumen docent Nederlandse taal

Ik ben 56 jaar oud en woon in Sint Geertruid. Ik ben getrouwd en heb drie kinderen waarvan er al twee het huis uit zijn. Na de pabo en een opleiding voor orthopedagogiek heb ik 31 jaar met heel veel plezier gewerkt op een school voor meervoudig gehandicapten. Het gaf mij veel voldoening om steeds te blijven zoeken naar mogelijkheden ondanks de beperkingen van die kinderen.

Als gevolg van ziekte heb ik helaas in mei 2024 afscheid moeten nemen van mijn werk. Omdat ik toch graag een zinvolle tijdsbesteding wil, ben ik daarna begonnen met vrijwilligerswerk op de woensdag bij Sawubona, dit is een kleinschalige dagbesteding voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt waarbij we veel in de natuur bezig zijn. En sinds januari 2025 ben ik via Annemarie van der Voet in contact gekomen met de stichting WereldWijd. Ik geef daar één op één les aan cursisten. Het is een verrijking om met mensen uit verschillende culturen te werken en ik merk hun gedrevenheid om de taal te willen leren. Het geeft mij voldoening om daaraan een bijdrage te kunnen leveren en ik verheug me elke donderdag weer om naar WereldWijd te komen, want het voelt als een warm bad.

Maria Op den Camp - Urlings assistent magazijn en naailessen

Ik ben sinds januari 2025 vrijwilliger in het magazijn van WereldWijd. Ik ben in aanraking gekomen met WereldWijd in 2019 toen ik met man naar de open dag ging. Ik kreeg destijds te horen dat jullie naaimachines nodig hadden. Aangezien ik in het verleden lerares naaldvakken was en veel naailessen heb gegeven, had ik er nog een paar staan die niet meer in gebruik waren en die heb ik toen gedoneerd. Afgelopen januari ben ik nogmaals bij jullie geweest en zo ging het balletje rollen. Met veel plezier help ik met lesgeven op woensdag en donderdag.

Annemarie van der Voet docent Nederlands

Vorig jaar zijn Ello en ik samen gestart met lesgeven Nederlands aan groep 2. Ik woon in Noorbeek sinds 2015 waar Ello sinds 2009 woont. Door gezondheidsproblemen lukte het niet meer te werken en wilde ik vrijwilligerswerk doen. Inmiddels zit ik in het bestuur van EVA (Eckelraadse Vrouwen Activiteiten) en daarnaast is het gelukt te starten bij Wereldwijd. Via een lezing van Mirjam Kemp voor EVA en verhalen van Mariette Meijerink maakte ik kennis met de organisatie. Door de negativiteit en toenemende polarisatie in de samenleving voelde ik behoefte iets concreets te gaan doen voor vluchtelingen. Ik voelde mij direct thuis bij de mensen en de positieve sfeer van de organisatie. Naast de taallessen geef ik nu ook creatieve lessen. Het enthousiasme, de gedrevenheid en de leergierigheid van cursisten vind ik fantastisch. Ik leer veel van ze en ben heel dankbaar dat ik dit kan doen.

Ello Paul docent Nederlands

Vorig cursusjaar ben ik samen met Annemarie begonnen met lessen Nederlands aan groep 2. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht ooit weer voor de klas te staan. Na bijna veertig jaar lesgeven aan verschillende beroepsopleidingen leek dat een afgesloten periode. Maar na een jaar bij WereldWijd hoop ik nog lang mee te kunnen doen aan het werk van deze geweldige stichting. De leerlingen zijn inspirerend door hun nieuwsgierigheid en hun drang iets moois van het leven te maken; de collega’s zijn stuk voor stuk aardig en betrokken bij het werk. De onvriendelijkheid van velen in ons land ten aanzien van ‘vreemdelingen’ staat in scherp contrast met de gastvrijheid bij WereldWijd. Daar voelen Annemarie en ik ons bij thuis. Het leren van de spreektaal van de plek waar je woont is basisvoorwaarde voor een goed leven. Dat inzicht in praktijk brengen vind ik een heel fijne opgave.

Jan Bastings chauffeur

Ik ben getrouwd met Agnes en we hebben drie dochters, Suzanne, Ellen en Loes en zes kleinkinderen. Mijn arbeidsverleden was hoofdzakelijk bij Thomas Regout International BV waar ik 43 jaar gewerkt heb als research & development engineer. Ik zing bij het Mergelland Mannenkoor en we hebben in 2024 de BBQ opgeluisterd in Eckelrade. Hier heb ik via Johan met Ed gesproken. Mijn taak bij WereldWijd is het samen met Johan mensen vanaf het station naar de locatie van WereldWijd in Eckelrade te brengen. Ik vind het leuk om zo een steentje bij te dragen aan het werk van WereldWijd.

Roland Ummels kantinebeheerder

Mijn entree bij WereldWijd was begin dit jaar. Bepaald onbekend was WereldWijd niet voor mij. Mijn ‘halve’ familie wordt ingezet bij stichting WereldWijd.

Onder leiding van Sabine. Mijn taak is het beheren van de kantine op donderdag samen met Ellie. Wij zorgen dat de cursisten en vrijwilligers een kop koffie, tosti of een overheerlijke kop soep krijgen. Wij hebben het gezellig onder elkaar. Mijn reden om naar WereldWijd te komen, is

Freek Ramaekers fotograaf

Een dik jaar geleden werd ik gevraagd om van alle cursisten een portretfoto te maken. Samen met een vriend van onze fotoclub heb ik toen die klus geklaard. Het was leuk om te zien hoe sommige cursisten lachend en trots op de foto staan en andere serieus kijken alsof het een staatsieportret is. Ik was erg enthousiast over het resultaat, maar vooral over de relaxte en leuke sfeer die er is. Toen Sabine daarna vroeg of ik vrijwilliger-fotograaf wilde worden bij Stichting WereldWijd hoefde ik dan ook niet lang na te denken.

Ondertussen heb ik nu het kerstfeest, de ambassadeursbijeenkomst en nog wat gelegenheden gefotografeerd voor WereldWijd en natuurlijk foto’s voor het smoelenboek. Het fotograferen van de cursisten uit zoveel verschillende landen, met ieder zijn eigen achtergrond, is heel inspirerend om te doen. Het is dan ook geen kunst om mooie foto’s te maken. Ik ben erg blij dat ik met mijn hobby, portretten schilderen en fotograferen, nu iets nuttigs kan doen voor Stichting WereldWijd.

de gedachte achter de projecten: proberen om onze cliënten een beter bestaan te gunnen.

Mijn hele leven heb ik in het sjoene Mestreech gewoond. Ik ben vrijgezel(lig). Verder doe ik nog vrijwilligerswerk bij de bibliotheek Malpertuis. Daar helpen we mensen met de uitleen van boeken en beantwoorden we vragen die er zijn. Mijn hobby’s zijn tennis en tafeltennis. Bij TTV Maastricht, TafelTennis Vereniging Maastricht, speel ik ook competitie. Mijn favoriete jaargetijde is de zomer. Ik mag dan graag een terrasje pikken in de binnenstad van Maastricht. De donderdag is goed besteed bij WereldWijd.

Wum Labie medewerker administratie

Ik ben 35 jaar en samen met mijn Beagle Mattie ben ik woonachtig in Eckelrade. In mijn vrije tijd ben ik veel met Mattie onderweg, spreek ik graag met vrienden af, ben ik coach van het 3e voetbalelftal van Geertruidse Boys en bezoek ik graag voetbalwedstrijden en theatervoorstellingen.

Sinds december 2024 ben ik drie dagen als vrijwilliger werkzaam op de administratie. Hier ondersteun ik Anton bij financiële werkzaamheden maar houd ik mij ook bezig met de vrijwilligersdeclaraties en vergoedingen. Op deze manier probeer ik mijn steentje bij te dragen aan deze mooie stichting.

V rijwilligers gezocht! Heb je zin in een nieuwe uitdaging en een zinvolle tijdsbesteding binnen WereldWijd?

Neem dan contact met ons op via +31 (0)43 408 31 22 of stuur een mailtje naar: info@stichtingwereldwijd.nl

Repair Café gaat verspilling tegen

“Als wij met zijn vijven constateren dat iets niet te repareren is, kun je het gerust in de vuilnisbak gooien”, zegt Ger Schrouff (70). Hij is een van de vijf vrijwilligers die het Repair Café van WereldWijd draaiende houden. Zo’n uitspraak laat zien dat er veel zelfvertrouwen is in het team en een goede onderlinge band. En dat al meer dan tien jaar.

Elke tweede en vierde woensdag van de maand is het Repair Café open voor particulieren uit de omgeving, die een apparaat of machine hebben dat hen in de steek laat. Het team van het Repair Café geeft een tweede leven aan gemiddeld tien apparaten per maand. Koffiezetters staan bovenaan de lijst, maar ook accu’s, föhnen, witgoed en alles waar een stekker aan zit, krijgen de heren weer aan de praat. Repareren is beter dan nieuw kopen, want er is immers al veel te veel verspilling.

“We kunnen helaas niet alles repareren, hoe graag we dat ook zouden willen,” zegt Jef Ackermans (72). En hij geeft twee belangrijke redenen. “Er zijn apparaten, die zo gebouwd zijn dat ze niet te repareren zijn. Ze hebben printen met geïntegreerde elektronica of software die niet goed werkt. Sommige kun je niet goed uit elkaar halen. Ze zijn samengesteld met uitzonderlijke schroefjes. En het is een groot probleem dat wij geen toegangen hebben tot de service- en onderhoudsdocumentatie van machines. Maar gelukkig is er de laatste tijd wat beweging in dat dossier. De EU in Brussel gaat fabrikanten verplichten de levensduur van apparaten te verlengen door de documentatie te verstrekken, zodat reparatie

gemakkelijker wordt. En ze mogen geen apparaten meer op de markt brengen, die niet te repareren zijn. Op landelijk niveau wordt gewerkt aan het certificeren van technici, om reparaties te mogen uitvoeren en hopelijk krijgen zij dan ook de beschikking over de noodzakelijke documentatie. We gaan ervan uit dat ook de Repair Cafés gecertificeerd worden. Dat zou ons heel erg helpen en onnodige verspilling van grondstoffen tegengaan.”

Die verspilling was destijds in 2014 ook bij oud-coördinator Peter Gillissen de reden om een oproep te doen: “Ik las een artikel over Repair Cafe’s en dacht dit is misschien ook iets

voor WereldWijd.” Erik Sygward en Thur Tychon waren de eerste vrijwilligers die zich meldden. Een jaar later kwam Jef Ackermans het team versterken. Erik Sygward nam afscheid en werd gelukkig opgevolgd door Jean Daems. Vervolgens zijn vroegere collega’s van Jef, Jo Cortenraad en Ger Schrouff erbij gekomen. Alle drie werkten ze tot hun pensionering bij de Instrumentele Dienst van het ziekenhuis in Maastricht, resp. 37, 43 en 40 jaar lang. Een groep van 60 personeelsleden heeft daar de

De heren van het Repair Café “Vrijwilligers bestrijden verspilling met technische vakkennis.”

verantwoordelijkheid dat alle 16.000 machines en apparaten (met een totale waarde van 160 miljoen euro) veilig en verantwoord gebruikt kunnen worden. Als er iets kapotgaat in de operatiekamer staat er binnen enkele minuten een gespecialiseerde medewerker van de Instrumentele Dienst klaar om het euvel op te lossen. Die medewerker is opgeleid door de leverancier van het betreffende apparaat en beschikt over alle nodige documentatie om zijn werk goed te kunnen doen. Jef vertelt, dat het heel wat moeite heeft gekost om de leveranciers zover te krijgen. Maar het lukte. Ze weten wat samenwerken is. “Vroeger zagen we elkaar elke dag. Nu elke twee weken. Het is nog steeds heel leuk. Dat is belangrijk, want In de laatste periode van je leven willen wij, technici van het Repair Café, graag met onze kennis en ervaring een bijdrage leveren aan de doelstelling van het Repair Café,” zegt Jef. “Een extra beloning is een welgemeend dankjewel van de ‘klanten’ die we kunnen helpen.”

Directeur Mirjam Kemp loopt tijdens ons gesprek toevallig even binnen en laat blijken heel blij te zijn met de mannen van het Repair Café. Het past bij WereldWijd, biedt een mooie service aan mensen in de omgeving en wordt zelfstandig gerund door een team van vrijwilligers. De kosten zijn laag. De opbrengst uit het potje met de vrije gaven van klanten, die blij zijn met de reparatie, is zelfs hoger dan de jaarlijkse kosten. Het bestellen van onderdelen, die vervangen moeten worden, gebeurt in overleg met de klant.

Martin Jansen

Alfonso, Orthan en Abu

De eerste lascursisten voor terugkeer

We hebben de eerste cursussen intensieve lastechnieken voor terugkeer afgesloten. Drie cursisten hebben deelgenomen, twee namen hun certificaat in ontvangst en zijn reeds teruggekeerd naar hun thuisland en als laatste keert Orthan binnenkort terug naar Jamaica.

Alfonso

Alfonso was als eerste ingeschreven. Toen hij op gesprek kwam voor het reguliere terugkeertraject vertelde Ed Peters hem bij de laswerkplaats over de cursus, die binnenkort zou starten. Alfonso was gelijk zeer enthousiast en wilde zich meteen inschrijven. We regelden de startdata met de docenten, sloten de data kort met het gastgezin, kochten de beschermende schoenen en toen ging Alfonso van start. Hugo, de lasdocent, kon gelijk melden dat hij talent had en de heren waren nauwelijks meer te zien, zoveel tijd brachten ze door in de werkplaats. Toen niet alleen de fietswerkplaats maar zelfs het verderop gelegen klaslokaal blauw stond, moesten ze verplicht even pauzeren, luchten en de afzuiging in werkplaats toch aanzetten, hoewel zij het zelf in de walmen heerlijk toeven vonden.

Alfonso vertelt dat hij 5 kinderen heeft in de Filipijnen. De oudste is 22 jaar en de jongste 9 jaar. Ze wonen in Greater Manilla bij de oudste dochter die voor hen allen zorgt. Door de lascursus wil hij betere kansen maken op betaal-

Alfonso

de klussen. Nu klust hij onregelmatig bij particulieren en repareert boten. Hij heeft wel eens iets gelast voor een klusje, maar nu hij echt leert lassen, begrijpt hij pas wat hij aan het doen is, vertelt hij. Hij wil zoveel mogelijk geld verzamelen om voor zijn kinderen te zorgen.

Orthan

Niet veel later meldde Orthan zich bij ons. Via Justine de Korte van IOM had hij vernomen dat er een zonnestroominstallatiecursus op touw stond en daar wilde hij graag aan meedoen. Helaas was die cursus nog in de maak, maar hij bedacht zich geen moment en wilde dan graag komen lassen. Orthan kwam een week later in de cursus en vertelt dat hij zoveel mogelijk wil leren voor zijn vertrek naar Jamaica. “Daar aangekomen zal ik alles zelf moeten doen. Iedereen is daar op zoek naar werk en ik kom als laatste, dus betaald werk hoef ik niet te verwachten. Als je terugkeert met lege handen val je overal buiten. Dus alles wat ik kan leren neem ik in me op. Ik hoef weinig te verwachten van anderen.”

“Als je met lege handen terugkeert, val je overal buiten.”

Orthan

Orthan meent het serieus en na de eerste start met Gert in de laswerkplaats vraagt hij of hij niet ook met de les houtbewerking mee mag doen. Dat regelen we. “En oh ja, mag ik al een naaimachine mee? Een vriend kan naaien, dus dat kan hij me nog leren voor ik vertrek. En als de zonnestroomcursus van start gaat, mag ik daaraan dan ook meedoen?” Hij voegt de daad bij het woord en is zo leergierig als wat.

De onzekerheid over terugkeer is prangend maar vervaagt steeds ietsjes meer als we over zijn toekomst praten. Hij kan daar een stuk land bewerken dat van familie is. De eigenaren zijn het land uit, net als de meeste andere familieleden. Ze wonen in de VS en het UK. “Maar als ik daar een mangoboom plant, heb ik na vijf jaar wel mijn eigen fruit. Met zwart werken voor anderen zal ik nooit

iets opbouwen, laat staan iets oogsten.” Langzaam begint er iets te gloren aan de horizon. Daar komt flink schot in als hij in het magazijn zijn gereedschap komt uitkiezen. Razend enthousiast laat hij het handgereedschap door zijn handen gaan, en als we mooie lasspullen apart hebben gelegd gaat hij aan de slag bij het landbouwmateriaal. Aangezien we nog niet weten of er een inklaringspartner zal zijn in Jamaica, moet hij nog even rekening houden met het idee dat het evengoed maar 4 koffers kunnen zijn in totaal, die hij mee kan nemen. Dat drukt de vreugde enigszins, want hij ziet zoveel mooie spullen die hij mee zou willen nemen. We spreken af dat we alles op alles gaan zetten om een kist te kunnen versturen, maar beloven kunnen we niets. We gaan aan de slag en vinden een programma via de Jamaican Customs Office en de ambassade voor terugkerende residents. Nu nog zien of we in aanmerking komen.

Alfonso is inmiddels een aantal weken bezig, heeft fantastische dozen ingepakt om naar de Filipijnen te sturen, en het gaat hartstikke goed met de lessen, maar toch begint de stress plotseling toe te nemen. Hij moet een hoge huur betalen in Amsterdam, zijn kinderen hebben geld nodig en hij heeft nog maar anderhalve week om te kunnen verdienen voor hij terugkeert. Hij slaapt er slecht van en hij besluit om de laatste lessen af te zeggen. Hij heeft teveel aan zijn hoofd en wil alles op alles zetten om zoveel mogelijk nog mee te kunnen nemen naar huis. Daar hebben we natuurlijk begrip voor. Het is nou eenmaal de realiteit van de dag. Geld, of het gebrek eraan, speelt een grote

rol in onze gemoedstoestand en daarom spreken we af dat Alfonso het laat weten mocht hij nog kunnen komen, maar dat als dat niet zo is, is dat ook prima. Opgelucht pakt hij zijn laatste lesdag met twee handen op en we vieren het slot met een certificaat van deelname aan de lascursus. Nadien nemen we afscheid. Hij heeft er moeite mee, maar het is niet anders.

Abu

Een paar weken later meldt Abu zich voor een intakegesprek. Hij keert terug naar Gambia binnenkort en zodra we beginnen te praten vertelt hij over zijn leergang in de bouw en dat hij daar graag iets mee zou willen doen na terugkeer. Hij heeft goed opgelet toen zijn moeder lang geleden een huis bouwde, en hij had daar flink aan meegewerkt als jonge knul. Een lascursus zou hem daarbij heel goed kunnen helpen! Het is eigenlijk erg druk inmiddels met reguliere terugkeerders, maar we willen hem toch graag op weg helpen. Gelukkig kan hij weer terecht bij het gastgezin en ook Hugo, de docent, wil graag weer komen om de cursus te geven. Abu gaat van start vol goede moed. De heren komen de werkplaats nauwelijks uit de eerste weken. “Abu is goed eigenwijs”, vertelt de docent, “hij moet leren iets van me te leren.” Abu is een jongeman die al heel lang alles zelf heeft moeten uitzoeken en ook nu in Nederland op zichzelf is aangewezen. Hij is al tien jaar weg uit Gambia en hij is nog steeds erg jong, dus hij vertrok als minderjarige. Hij zal zijn eigenwijsheid nodig hebben gehad om te overleven.

“Vastberaden

terugkeer

ondanks tegenslagen en onzekerheid.”

gastgezin blijven. Ook al kwam het stoppen van de opvang bij COA voor hem als een donderslag bij heldere hemel; het was wel aangekondigd. Abu was eerder al op de hoogte gesteld, maar soms beklijft dit soort nieuws niet helemaal, of hopen mensen dat er een oplossing zich aandient. Nu is het voor Abu in ieder geval duidelijk; hij wil vertrekken naar Gambia. Door alle omstandigheden is het erg moeilijk voor hem om zich nog op het leren te focussen, en we spreken af dat hij zich op zijn terugkeer gaat richten. We pakken mooie dozen voor hem in om na te sturen, regelen de telefoonnummers voor in Gambia en als de nieuwe afspraak bij de Ambassade geweest is, krijgt hij een vliegticket. We wensen hem heel erg veel succes!

Abu, Orthan en Alfonso mogen logeren bij Jeroen, een vrijwilliger die laslessen geeft voor VakTaal. Zeer gastvrij stelt hij met zijn gezin zijn deuren open voor onze terugkerende cursisten. We horen met veel plezier welke vooroordelen besproken zijn bij het avondeten, wat er wel en vooral ook niet gegeten is en wie in welke kamer logeert. Zonder dat zouden we de cursussen niet kunnen geven dus heel bedankt!

Na een paar weken wordt het erg onrustig voor hem; hij is zijn plek bij COA kwijt en hij staat op straat. Ook krijgt hij niet makkelijk al zijn spullen terug en zijn afspraak bij de Ambassade voor zijn presentatie werd afgezegd. In dit tussenland is het erg stressvol. Hij krijgt gelukkig niet veel later door de bemiddeling van zijn IOM-contactpersoon een tijdelijk bed bij VLOT, opvang voor ongedocumenteerden, in Heerlen. In de tussentijd mag hij even bij het

Lore Dijkman, projectleider WereldTools

Stage vol betekenis en verbinding

Mijn naam is Sarah en ik ben 24 jaar oud. Ik zit in mijn laatste jaar van mijn Bachelor European Studies in Den Haag. Sinds eind januari ben ik een stagiaire bij Stichting WereldWijd. Mijn interesse om hier te beginnen is omdat het doel van de organisatie gelijk staat aan mijn doelen en waardes. Dit is het helpen en supporten van mensen in nood, zoals vluchtelingen, asielzoekers, maar ook statushouders, en mijn stem en privilege te gebruiken in de hoop op verandering. Voor mij zijn mensenrechten, veiligheid en vrijheid belangrijk en stil zitten en niets doen, terwijl je ziet wat er gaande is in veel landen, is onmogelijk.

In december 2024 ging ik met mijn familie naar Calais om als vrijwilliger te helpen door eten te koken en thee te zetten voor de vluchtelingen en om het uit te delen. Het was een harde realiteitscheck, maar ik was dankbaar dat we met zoveel vrijwilligers waren. Nu geeft Stichting WereldWijd mij de kans om veel mensen te ontmoeten uit verschillende landen en met verschillende achtergronden, allemaal met hun eigen verhaal. We creëren een veilige ruimte voor hen waar ze zichzelf kunnen zijn, een student, een medemens. Hier zien we ze niet alleen als ‘vluchtelingen’ of ‘asielzoekers’, we zien ze als de student die hard werkt om Nederlands te leren, de student die veel moeite doet om naar school te komen, de student die altijd lacht, de student die verhalen te vertellen heeft, de student die gemotiveerd is om werk te vinden en niet op te geven. We zien ze als mensen, maar met een groot

“Je kunt op elke mogelijke manier helpen.”

Sarah Beeck

verhaal dat ze in hun hart meedragen. Wetende dat we hen steunen, luisteren wanneer nodig, onze zorg tonen, maar hen ook laten glimlachen en hen moed geven, geeft me het gevoel dat we echt iets goeds doen. Ik zeg altijd “je kunt op elke mogelijke manier helpen, of het nu een donatie is, een protest, bewustzijn tonen op sociale media, of werken bij NGO’s voor mensenrechten, je helpt nog steeds en het zal effect hebben”.

Ik ben dankbaar dat ik stage mag lopen bij Stichting WereldWijd, niet alleen vanwege de hulp die we bieden, maar ook vanwege de collega’s met wie ik samenwerk. Ze hebben me veel geleerd, maar ze hebben me ook laten zien dat er nog steeds goede mensen op de wereld zijn die voor hetzelfde willen vechten als ik, vrede.

Lovende woorden voor WereldWijd

Wereldwijd is er voor iedereen, maar vooral voor de mensen die de Nederlandse taal niet onder de knie krijgen. Ik heb mensen zien groeien en uiteindelijk door zien stromen richting vrijwilligerswerk of zelfs een betaalde baan. Iets waar je als organisatie trots op mag zijn.

Dat je dit met deze doelgroep met behulp van vrijwilligers kunt bereiken en mensen op die manier een beter toekomstperspectief kunt geven, is lovenswaardig. Mijn ervaring is dat WereldWijd daadwerkelijk een verschil kan maken voor mensen!

Rachelle Claassens Consulent Sociaal Domein | Werk II | Sociale Zaken Maastricht Heuvelland

GROEI EN KANSEN

Terugkeer naar Senegal

Een onderzoek van Karlien Strijbosch

Hoe gaat het met Senegalese mannen, die vanuit Europa worden teruggestuurd naar hun land van herkomst? Hoe kijken deze mannen naar hun migratieavontuur en hoe positioneren ze zich na terugkeer? Voelen ze zich mislukt? Karlien Strijbosch, docent aan Hogeschool Zuyd, heeft haar promotieonderzoek gedaan aan de universiteit van Maastricht naar ervaringen van deze mannen. Tussen 2017 en 2021 was Karlien in totaal een jaar in Senegal en sprak met 45 terugkeerders, hun familie en vrienden en andere partijen betrokken bij terugkeer. Bovendien bezocht ze in Duitsland veertien vrouwelijke vrijwilligers (leeftijd 40 tot 70 jaar), die Senegalese mannen hielpen of nog steeds ondersteunen, zowel emotioneel als materieel.

Uit ervaring blijkt dat terugkeer vaak een ingewikkelde zaak is. Het was immers niet altijd de bedoeling om terug te gaan en zeker niet met lege handen. Dit blijkt ook uit het onderzoek van Karlien. Ze ontmoet mannen die

“Onderzoek toont aan dat migranten langer in Europa blijven naarmate de regels strenger worden.”

door middel van hun migratie graag willen laten zien dat zij voor zowel zichzelf als hun familie kunnen zorgen. Daarom is het zo belangrijk dat ze via WereldTools extra bagage meekrijgen in de vorm van een kist of dozen met spullen, die ze thuis kunnen gebruiken om een nieuw leven te beginnen.

Of terugkeer een succes wordt, hangt erg af van de persoon en de omstan-

digheden, vertelt Karlien. Heb je tijdens je verblijf in Europa kans gezien om de contacten met je familie goed te onderhouden, regelmatig geld te sturen en te investeren in bijvoorbeeld een huis of een bedrijf. Als dat het geval is, heb je meer kans op succes dan wanneer je jarenlang nauwelijks iets van je hebt laten horen en nu met lege handen thuiskomt. Falen is een groot ding. Je wilt niet als ‘loser’ gezien worden en een bron van schaamte zijn voor je familie.

Lang niet altijd worden mannen bij hun terugkeer thuis met open armen ontvangen. Sommigen mijden daarom contacten en zwijgen vooral. Er zijn veel misverstanden en er is wantrouwen en ook schaamte om de familie onder ogen te komen. Soms moet oma tussenbeide komen en bemiddelen.

Sommige mannen wilden eigenlijk niet weg uit Europa maar keerden toch liever terug naar hun thuisland dan hun waardigheid te verliezen in Europa. Zo ontvluchtten ze bijvoorbeeld een ongezonde relatie of hadden genoeg van de discriminatie waarmee ze in Europa geconfronteerd werden.

Er gaan verhalen, dat de overheid van Senegal terugkeerders uit Europa weer toelaat in ruil voor visa voor de ‘happy few’ uit Senegal. Het verleidt Lore tot de volgende uitspraak: “Het is compleet oneerlijk, dat wij met ons Europees paspoort kunnen gaan en staan waar we willen en zij niet.” Het stemt inderdaad tot nadenken. Wat

Karlien Strijbosch

Eten: verhalen, smaken, cultuur en verbinding wereldwijd.

zou er gebeuren als vluchtelingen en migranten net zo gemakkelijk konden reizen zoals wij? Karlien heeft een antwoord op die vraag: “Dan zouden ze eenvoudiger op en neer reizen. Dat helpt om inkomsten te verwerven waarmee familie in het thuisland vooruitgeholpen wordt en het zou een betere voorbereiding op terugkeer betekenen.

Uit eerder onderzoek blijkt, dat migranten langer in Europa blijven naarmate de regels om binnen te komen strenger worden. Door strengere regels is het een grotere stap om terug te keren – er is immers de kans dat je niet meer terug kan naar je nieuw opgebouwde bestaan. Dit terwijl terugkeer vaak een grote beslissing is, die samengaat met veel voorbereidingen en uittesten van wat mogelijk is in het land van herkomst. Hoe mooi zou het zijn als migratiebeleid gebruik zou maken van feiten en van onderzoekgegevens en zonder vooroordelen oog zou hebben voor de praktische realiteit van de mensen waar het over gaat?”

Martin Jansen

koninklijke onderscheidingen

# Lintjesgate #

De medemenselijkheid leek officieel verloren toen demissionair minister Marjolein Faber stelde dat vrijwilligers van VluchtelingenWerk die asielzoekers helpen geen lintje (Koninklijke onderscheiding) mochten ontvangen omdat dit haaks stond op haar beleid. Gelukkig dachten veel mensen hier anders over.

Daags na de uitspraak van mevrouw Faber werden Sabine en Mirjam op een middag verrast door docent Nederlands Frans Gielen die twee grote oranje strikken overhandigde als compliment voor hun inzet bij WereldWijd. En toen was het onderstaande idee al snel geboren.

Wij vinden dat iederéén bij ons een lintje verdient. Niet alleen de vrijwilligers, voor hun inzet en tijd, maar ook de cursisten omdat zij trouw blijven komen naar onze oude school in Eckelrade ondanks vaak veel persoonlijke zorgen en problemen. En

als de lintjes niet uit Den Haag komen, zorgen we er zélf voor in Eckelrade! Dankzij de huisvlijt van naaidocente Maria hadden we al gauw de beschikking over 150 oranje strikjes die we tijdens de zomer-BBQ feestelijk hebben uitgedeeld.

#Zo Kan het ook…

Mirjam Kemp

Een ‘nieuw’ pand voor WereldWijd

In de WereldWijzer nr. 67 van vorig jaar hebben we u bijgepraat over de initiatieven om te komen tot verduurzaming van het gebouw van WereldWijd. We hebben toen vermeld dat we in overleg waren met de gemeente Eijsden-Margraten over een lening en bezig waren met het vinden van andere financieringsbronnen zoals de subsidieregeling Duurzaam Maatschappelijk Vastgoed (Dumava).

Wat is de stand van zaken medio 2025?

De gemeenteraad van Eijsden-Margraten heeft in april besloten dat WereldWijd in aanmerking komt voor een lening om de verduurzaming van het pand mee te kunnen financieren. Deze lening kan maximaal 920.000 euro bedragen. De rente is gelijk aan de rente die de gemeente zelf moet betalen bij de Bank Nederlandse Gemeenten en zal om en nabij 3% bedragen. WereldWijd is nu in gesprek met het college van B&W over de voorwaarden. Daarnaast onderzoeken bestuur en staf van WereldWijd hoe we de jaarlasten van zo’n lening kunnen opvangen binnen de begroting.

Op 2 juni, de eerste dag waarop de regeling openstond voor aanvragen, is een subsidieaanvraag ingediend in het

kader van Duurzaam Maatschappelijk Vastgoed (Dumava). Om hiervoor in aanmerking te kunnen komen moest een zgn. Maatwerkadvies opgesteld worden door een extern, gecertificeerd bureau. Daarbij is in kaart gebracht welke verduurzamingsmaatregelen aan de orde zijn en welke effecten die zullen hebben. Tegelijkertijd is de in opdracht van WereldWijd uitgewerkte kostencalculatie van anderhalf jaar geleden geactualiseerd. En net zoals de prijzen in de supermarkt stijgen ook de bouwkosten flink: waar de oude kostencalculatie uitkwam op ruim 1.3 miljoen komen we nu uit op ruim 1.6 miljoen. Binnen dertien weken krijgen we uitsluitsel over deze subsidieaanvraag die in het gunstigste geval een subsidie van 425.000 euro kan opleveren.

Tot slot zijn diverse fondsen benaderd met de vraag of zij een bijdrage willen geven t.b.v. de verduurzaming. Dit heeft ertoe geleid dat de Stichting Nicotan een bijdrage van 200.000 euro heeft toegezegd.

Wat gaat de verduurzaming feitelijk inhouden?

Voor de nietsvermoedende buitenstaander staat er straks een nieuw gebouw aan de Klompenstraat 1a. Deels met moderne, strak gestucte gevels, deels met hout afgetimmerde gevels, met nieuwe kozijnen, triple glas, zonnepanelen en warmtepompen. De entree wordt aangepast en de indeling van het gebouw op onderdelen verbeterd. We gaan wat betreft de isolatiewaarde van het pand van energielabel G naar energielabel A++, een enorme verbetering dus. Een gebouw dat in de zomer heerlijk koel blijft en in de winter met minimal energieverbruik aangenaam warm. Een sprookje? In dit sprookje geloven wij. Medewerkers, vrijwilligers en cursisten verdienen niet minder.

Planning

Andre Scherpenisse heeft een nieuw tijdschema uitgewerkt voor de verduurzaming, ervan uitgaande dat we in september duidelijkheid hebben over bovengenoemde subsidieaanvraag. In deze planning beginnen we in juni 2026 met fase 1 van de uitvoering en in september 2026 met fase 2, die dan in oktober klaar is. Verbouwen terwijl de winkel openblijft is natuurlijk een uitdaging. Het wordt schipperen met beschikbare ruimtes en het vinden van tijdelijke, creatieve oplossingen. Maar WereldWijd heeft wel voor hetere vuren gestaan!

Frans Bekkers, André Scherpenisse

Ik wil graag iemand iets meegeven

Dik drie jaar geleden kwam Ed Schmetz (58) als vrijwilliger bij WereldTools. Op dit moment is hij betrokken bij de lascursussen op maandag­ en donderdagmiddag. Op woensdagochtend helpt hij terugkeerders, die leren lassen. Zelf slaagde hij onlangs voor het theorie-examen lassen (niveau 1, mag 1). Door een rijk arbeidsleven is hij van vele markten thuis. Ed vindt het geen probleem om bij WereldWijd ingeschakeld te worden wanneer er een euvel in of aan het gebouw opgelost moet worden, zoals een lek, een verstopping of een rijtje tegels op een vloer of wand. In de kantine genieten we van een kopje heerlijke kippensoep van John. En Ed begint met zijn verhaal.

“Ik ben begonnen met spullen ophalen voor WereldTools. Je gaat er heen en soms, na een overlijden, help je mee om de schuur op te ruimen en uit te zoeken wat je wel en niet kunt gebruiken. Dan moet je wel eens uitleggen dat sommige dingen echt te groot zijn om in een kist te verzenden. Mensen zijn blij dat we hun oude spullen een nieuw leven kunnen geven. Het is mooi werk met een glimlach. Met een kist vol gereedschap en materiaal kunnen de jongens thuis een nieuwe toekomst opbouwen. Prachtig om daaraan bij te mogen dragen. Het is aan hen om er wat mee te doen. Ik zou graag eens in zo’n land willen kijken hoe het daar aan toegaat. Elke cultuur heeft zijn eigen manieren om vragen op te lossen. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.”

“Nu ben ik betrokken bij het lassen, samen met Jeroen Brouwers. Met handen en voeten iemand leren lassen. Dat voelt goed. Daarom doe ik dit. Ik wil iemand iets meegeven voor het leven. Iets waarmee ze in hun eigen cultuur verder kunnen. Hoe? Het is aan hen om uit te zoeken wat ze van de lessen meepikken. Dat kan ik niet. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn. Als ik zelf niet oefen, kan ik ook geen goede las leggen. Ik heb het geleerd door het te doen. Ik had geen lasdiploma. Jeroen heeft me gestimuleerd om het nu toch te halen. We zijn samen

“Ik ben blij met goede mensen om mij heen.”

Ed Schmetz

naar de opleiding in Breda gegaan. De eerste keer zakte ik, maar de tweede keer haalde ik het certificaat theorie 0.1. Eindelijk heb ik toch een lasdiploma, na veertig jaar lassen. Het raakt me dat Jeroen de moeite nam. Ik ben blij met goede mensen om me heen.”

“Ik heb ervaren dat het goed is om de lat laag te leggen. Ik wilde altijd iedereen helpen. Grenzeloos. Overdag mijn werk, ’s avonds klussen bij vrienden of thuis en dan nog een uur gaan hardlopen. Obsessief, te veel, te lang gewerkt. Altijd bezig, geen tijd voor mezelf.

En als ik dan eindelijk tot rust kwam, raakte ik in een burn-out. Als kind al, ik poetste auto’s, werkte in tuintjes, haalde oud-papier op. Ik ben geboren met zuurstofgebrek. Daardoor had ik heel veel moeite om te leren, steeds weer vergeten en opnieuw leren. Bij rust kreeg ik last van hoofdpijn of misselijkheid. Ik zat vol energie. Ik had de neiging om over mijn grenzen heen te gaan. Ik heb wel eens gebeden om minder energie.”

“Gelukkig heb ik mezelf de laatste jaren wat beter leren kennen. Ik weet dat ik op tijd gas moet terugnemen. Vroeger deed ik aan Kung Fu en hardlopen en tegenwoordig ben ik bezig met Thai Chi, wandelen en meditatie. Elke ochtend en avond ga ik twintig minuten zitten mediteren. En ik heb ademsessies gedaan. Inademen door de neus en langzaam door de mond weer uitademen. Het geeft rust.

Er komt van alles langs, maar ik kan het voorbij laten gaan. En een andere keer moet ik vreselijk huilen. Dan komen er herinneringen boven aan moeilijke periodes in mijn leven.”

“In het Wittevrouwenveld in Maastricht ben ik geboren. Ik had alles, de liefde van mijn moeder, die de hele dag praatte, en mijn vader die ging vissen, als hij zich wilde ontspannen. Ik leerde het vak van metaalbewerker en bankwerker op de LTS in Nyswiller en werkte daarna zeker twintig jaar als logistiek medewerker, o.a. bij wat nu Tata Steel is op de Fregatweg, schepen laden en lossen, zware rollen metaal vervoeren. Daarna deed ik allerlei klussen

voor aannemers, maar ook bij de ENCI en Sigrano in Heerlen. In Wahlwiller was ik jarenlang de all-round-medewerker op een grote carré-boerderij met horeca-activiteiten. Vaak vluchtte ik in werk en nog meer werk. Vooral als het privé niet goed ging. Ook daar

Onze helden

heb ik van geleerd. Ik heb nu weer mooie contacten met mijn kinderen en hun moeders. Daar ben ik erg blij mee. Mooi om mee te maken hoe zij zich verder ontwikkelen.”

Martin Jansen

Wanneer je het gebouw van WereldWijd binnenkomt, zie je meteen aan je rechterhand een lange wand met 90 foto’s, gemaakt door huisfotograaf Freek Ramaekers. Het zijn de foto’s van de mensen die het werk van WereldWijd mogelijk maken: bestuur, staf en vrijwilligers. Het doet je realiseren hoeveel mensen, het overgrote deel onbezoldigd, hun handen uit de mouwen steken om het leven van anderen wat lichter te maken.

‘Mister WereldWijd’ treedt terug

Louis Eggerdink (86) neemt na bijna dertig jaar afscheid van de redactie van de WereldWijzer. Een goede gelegenheid om met hem terug te kijken op een rijke tijd. Louis stond aan de wieg van dit blad. Hij maakte interviews, maar hij was vooral de organisator. Louis bepaalde de deadline en zorgde dat het blad op de afgesproken tijd uitgedeeld kon worden. Peter Gillissen herinnert zich, dat Louis degene was die er altijd aan getrokken heeft. “Heel gedreven. Aan hem is het, denk ik, te danken dat het blad nog steeds bestaat”.

Louis geeft een mogelijke verklaring voor zijn gedrevenheid: “Ik vond het steeds heel leuk om met mensen bij WereldWijd contact te hebben, met hen te praten en plannen te maken. In het begin was ik er bijna elke dag en later drie dagdelen in de week. WereldWijd groeide en er raakten steeds meer vrijwilligers betrokken. Omdat zij doorgaans maar een beperkt aantal uren aanwezig waren, was men niet altijd op de hoogte van wat er gebeurde. Dan hoorde men het nieuws pas achteraf. Vrijwilligers vonden dat jammer. Daarom riep Hans Wemmers, destijds direc-

teur, een commissie bij elkaar om een nieuwsbrief te maken. Ik was bij de oprichtingsvergadering in december 1996.”

Louis heeft veel informatie verzameld en stukken geschreven, zoals een interview met burgemeester Philip Houben van Maastricht en broeder Rudolf van Oudheusden. Hij verrichtte de noodzakelijke hand- en spandiensten. Adreslijsten bijhouden, postzegels plakken. Het blad bezorgen. Postzakken vol. En hij heeft meegemaakt dat het aantal nummers van vier per jaar werd teruggebracht naar twee. En intussen zijn er door de opkomst van sociale media zoveel andere mogelijkheden om elkaar op de hoogte te houden van ontwikkelingen, dat de WereldWijzer nog maar één keer per jaar verschijnt.

Samen met stafleden, zoals Matje Matthey, Peter Gillissen, bezocht Louis talloze beurzen, scholen, congressen en manifestaties om bekendheid te geven aan WereldWijd. Het blad was een belangrijk middel in hun handen. “We deelden het uit, het gaf WereldWijd een gezicht naar buiten, het leverde nieuwe contacten op. Kortom, een activiteit, die me veel bemoediging heeft gegeven en waar ik met plezier op terugkijk”, aldus Louis.

Bij dit afscheid past grote dank voor het vele werk en vooral de grote betrokkenheid die Louis drie decennia lang getoond heeft. Gelukkig vertrekt Louis niet helemaal. Hij blijft zorgen dat alle vrijwilligers, staf- en bestuursleden van WereldWijd op tijd een verjaardagskaart krijgen. Uit het gedichtje van zuster Paula op de koelkast van Louis (zie elders) blijkt hoe blij mensen zijn met de gelukwensen. En ook met de condoleances, die Louis namens ons allen verzorgt. Mirjam heeft hem gevraagd om “vanwege het suk-6 en de reacties van vrijwilligers de komende tien jaar nog door te gaan.” “Nou, dat is dan wel héééél lang, maar ik wil nog wel een tijdje doorgaan”, aldus Louis. “De kaarten voor de komende maand liggen al klaar.”

Martin Jansen

Nadat dit interview heeft plaatsgevonden, overleed Louis helaas op 17 juli 2025.

Hij zal door zijn WereldWijd-familie gemist worden en zal in Eckelrade voortleven als ‘Mister WereldWijd’.

Op de koelkast van Louis

Bij Louis in de keuken hangt op de koelkast al jaren dit mooie gedicht, dat zuster Paula voor hem maakte als dank voor het schrijven van de lief- en leedkaarten aan vrijwilligers van WereldWijd en zijn bemoeienis met de WereldWijzer. Mooie woorden, die vandaag nog steeds gelden. De spreuk, waarover Paula spreekt aan het einde, luidt als volgt: “Waar deuren dicht gaan, gaan ramen open”.

Allemaal vieren we jaarlijks ons verjaardagsfeest

Met veel taart, met wat gebak met vla

Een lekker glas bier of een flesje blauwe Spa

En een kaart van WereldWijd zit in de bus.

Heel attent van jou, Louis, Al zijn we wat kaal of wit of grijs We stellen het kaartje zeer op prijs Ook al vergeten we je te bedanken.

Heel deftig in je driedelig pak gestoken

Bij een cultureel evenement, Ben je daar en promoot de stand Voor WereldTools, gereedschappen en materialen.

De WereldWijzer, ons lijfblad Jouw colportage en acquisitie-actie

Is een steun voor de rest van de redactie

Want papier en drukwerk kost heel wat.

Het is jou wel toevertrouwd

De deadline te bepalen

Voor de kopij en de verhalen En daardoor is de Wijzer altijd op tijd.

De spreuk op de voorkant die hoort bij jou, Je hebt er het bewijs van gegeven, Gewoon en blij verder te leven

Na je ziekte en veel verdriet.

Louis, bedankt

Paula

Een berichtje naar Sabine

Het bericht aan de cursisten is: Stuur, als je niet naar school kunt komen altijd een berichtje naar Sabine. En dat doen ze…

Voor mij, Sabine, is het van enorme waarde om via whatsapp met de cursisten te communiceren en ik doe dit altijd in het nederlands. Ook de cursisten proberen dit in het Nederlands te doen en dit leidt regelmatig tot hele grappige, niet altijd even duidelijke, en soms persoonlijke en emotionele berichtjes.

Hieronder volgt een compilatie van berichten die ik mocht ontvangen.

“Vandaag besloot Vwn contact met mij op te nemen voor de nieuwe geit.”

“Meestal zeg ik vlees, maar ik eet niet veel. Ik ben een echte vegetariër.”

“Ja, oké, ik weet dat ik donderdag zal komen, als God het wil. Ik schrijf me in voor wielrennen om te leren fietsen.”

“Maar we hebben deze maand geen Ramadan. Vandaag ben ik stil en ga ik een week naar mijn neven en nichten om de sfeer over mezelf te veranderen.”

“Ik wilde woensdag weer naar school, maar ik zei dat de les voorbij was en dat het niet langer klopte, zo God het wil.”

“Iedereen die naar een nieuw land komt, heeft zijn leven geruineerd, dus beetje bij beetje zal ik mijn leven beginnen, toch?”

“Ja, ik heb geen tijd om hout te bestuderen”

“Ik weet echt niet hoe groot deze kans is. Geloof me, ik heb er nog niet op gereden. Ik reed erheen en zag dat de band lek was. Welk geluk is dit voor mij?”

“Geloof me, ik schaam me momenteel erg voor je. Ik moet werken voor mijn familie en ik kan niet naar school, ik heb spijt. Ik zal maandag komen.”

“Ik heb vandaag een vingerafdruk.”

“Goedemorgen ik kom niet, ik heb afspraak met de advocado.”

“Mijn vriend en ik vonden een oplossing om naar school te gaan. We hebben een lening afgesloten bij een van onze vrienden in het centrum. Wij zijn hier.”

“Goedemorgen, ik word vanmorgen wakker. Ik ben klaar met de voorbereidingen om te komen, maar ik heb een lekke band, daarom komen ze vandaag niet en ik had geen theebeurs om te komen. Ik werk niet.”

“Ik organiseeerde mijn werktijd en maakte van elke maandag een vrije dag. Ik wil graag teruggaan om de taalschool te leren en er profijt van te hebben. Accepteert u dit?”

Het is soms een uitdagende opdracht om de boodschap achter de tekst te achterhalen, maar ondanks de spraakverwarring komen we er altijd samen uit!

Katrin Euer – teamleader VluchtelingenWerk Nederland, AZC Maastricht

Spin in het web bij het AZC

Nadat ik me heb gemeld bij de receptie van het AZC aan de Francois de Veyestraat in Maastricht word ik verwelkomd door een vriendelijke jonge vrouw met donkere krullen, een open gezicht en vrolijke ogen: Katrin Euer, teamleider Vluchtelingenwerk. Wanneer ik vraag hoe ik haar naam moet uitspreken, op z’n Nederlands of z’n Duits en het antwoord is “Duits”, raken we aan de praat over haar afkomst. Ze is Duitse maar woont en werkt in Nederland waar ze op haar vijfde is komen wonen, in Lemiers. Haar moeder kwam uit Aken en bij het zoeken naar een woning kwamen ze in Lemiers terecht. De bushalte naar Aken was vlakbij en er was een basisschool op loopafstand voor de kinderen, dus ideaal!

Na de basisschool in Lemiers heeft Katrin ook haar vervolgopleiding in Nederland gedaan. Na haar MBO-studie Sociaalpedagogisch Werk (SPW) haalde ze haar propedeuse op HBO-niveau bij de opleiding Sociaalpedagogische Hulpverlening (SPH). Tijdens deze studie nam ze deel aan een project voor en met vluchtelingen. Dit was de eerste kennismaking met vluchtelingen. Na haar propedeuse SPH studeerde ze culturele antropologie in Nijmegen. Ze genoot van de studie, de inspirerende colleges en docenten en van Nijmegen: “een énige stad”.

“Dé vluchtling bestaat niet.”

Katrin Euer

Hoewel het na haar afstuderen de bedoeling was om onderzoek te gaan doen op het gebied van culturele antropologie, ging ze eerst vrijwilligerswerk doen bij VluchtelingenWerk. Ze begeleidde mensen die een verblijfsvergunning hadden gekregen bij de integratie en het settelen in hun nieuwe woonplaats. Ook haar eerste betaalde baan was bij VluchtelingenWerk; ze werd projectleider en begeleidde hervestigers voor aankomst in Nederland. Het was werk dat haar ‘onder de huid’ ging zitten.

Katrin legt me het verschil uit tussen het werken bij VluchtelingenWerk in een AZC en het werken bij VluchtelingenWerk in de gemeentes. Een AZC wordt beheerd door het COA (Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers). De bewoners hebben een kamer en zijn ook anderszins goed onderdak: er is juridische bijstand via VluchtelingenWerk, gezondheidszorg en via een ‘meedoenbalie’ krijgen ze hulp

bij het integreren (taal, vrijwilligerswerk). Het VluchtelingenWerk in een gemeente is decentraal. Een gemeente kan ervoor kiezen om VWN in te huren om de integratie van vluchtelingen (statushouders) te begeleiden. Er ontstaat daardoor vaak meer persoonlijk gevoel voor verantwoordelijkheid. Het is geen uitzondering dat de vrijwilliger de cliënt zijn of haar privételefoonnummer geeft en ook tijdens het weekend bereikbaar is. In de tijd dat Katrin in dat veld werkte nam ze haar werk vaak mee naar huis. De schrijnendste gevallen die ze heeft meegemaakt in haar carrière stammen uit die tijd.

In haar huidige baan bij het AZC kan Katrin haar werk beter loslaten. Vooral dankzij het feit dat ze nu kinderen heeft die haar aandacht nodig hebben, maar ook de wetenschap dat het AZC een veilige setting aan vluchtelingen biedt, speelt hierbij een rol.

Na haar functie als projectleider heeft Katrin een kleine twee jaar in België gewerkt; onderzoek gedaan via het Ministerie van Binnenlandse Zaken, naar preventie van radicalisering. Dat was in de tijd van de Syrië-gangers in België. Daarna was daar die vacature voor NT2 docent bij VWN en volgde ze tegelijkertijd de studie Nederlands voor Anderstaligen in Leuven. Toen daarna de inburgering terug naar de gemeentes ging, hield VWN op met de taallessen en kwam Katrin te werken terecht in het nieuwe AZC Maastricht aan de François de Vrije straat. En de rest is geschiedenis.

Als teamleider staat Katrin aan het hoofd van een jong team met twee betaalde krachten, vijf professionele vrijwilligers en een wisselend aantal stagiaires. De vrijwilligers en stagiaires verlenen juridische bijstand aan de asielzoekers. Katrins taak bestaat uit het aansturen van het team. Zij maakt de planning en loopt op wekelijkse basis de centrale dossiers na. Als een geval bijzonder schrijnend is, grijpt ze zelf in. Als teamleider geeft ze minder persoonlijke begeleiding maar ze ziet de hele dag door cliënten. Ze kent dan ook veel van de gezichten en/of dossiers van de 650 bewoners van het AZC en de 120 bewoners van de twee kleinere satellietlocaties.

Katrin is als een spin in het web van het AZC. Ze heeft overzicht over de dossiers en over de verschillende diensten. In het gebouw werken ook de begeleiders van het COA. Dit maakt de communicatie makkelijker. Bijvoorbeeld als een bewoner uitgeprocedeerd is, maar via het project WereldTools duurzaam kan terugkeren. In dat geval probeert Katrin te bemiddelen om een betere manier van terugkeer voor de asielzoeker te bewerkstelligen.

Katrin en Mirjam Kemp, directeur van WereldWijd, leerden elkaar veertien jaar geleden kennen bij VluchtelingenWerk, in diverse functies en op verschillende werkplekken. Ze raakten bevriend en zijn sindsdien met elkaar in contact gebleven. Nu kunnen ze elkaar af en toe helpen. Kartrin kan bij WereldWijd terecht als ze een terugkeerder in aanmerking wil laten komen voor het Tools-project of wil laten deelnemen aan een VakTaal-cursus. En Mirjam kan een beroep doen op Katrin als ze vragen heeft over het juridische dossier van een client. Dit helpt Mirjam om schijnbaar onbegrijpelijke juridische kwesties/beslissingen uit te leggen

aan de staf en de vrijwilligers van WereldWijd. Zo is Katrin onlangs op bezoek geweest in Eckelrade om de docenten voor te lichten over het juridisch perspectief van de dossiers van vluchtelingen.

‘De vluchteling’ bestaat niet, vindt Katrin. Hoewel de grote gemene deler het vluchteling-zijn is, bestaat er een enorme diversiteit onder de mensen die verblijven in een AZC: qua nationaliteit, leeftijd, opleidingsniveau, cultuur, religie, etc. Dat maakt het werk voor haar zo boeiend.

Ik vraag Katrin of haar eigen achtergrond als ‘nieuwkomer’ in Lemiers misschien aan de basis ligt voor haar keuze voor dit werk. Dit is een nieuw gezichtspunt voor haar. Ze denkt even na en vertelt dan dat ze in haar jeugd wel het gevoel had een ‘buitenbeentje’ te zijn. Ze kwam uit een ander land en hoewel ze Limburgs verstond, sprak ze het dialect niet. “Mof” en “Pruus” zijn woorden die ze in die tijd vaker hoorde. Het was moeilijk om vrienden te maken en discriminatie is haar niet vreemd. Maar of dit heeft geleid tot haar beroepskeuze weet ze niet. Ze gaat er eens erover nadenken. Maar feit is dat ze graag met mensen werkt en mensen helpt. Volgens mij is Katrin een ‘mensenmens’ te zijn. En zo te zien, de juiste mens op de juiste plaats.

Liesbeth Wierink

Deze keer een Libanees gerecht uit de Arabische keuken

Batata hara à la Siham

INGREDIENTEN

1,5 kilo vastkokende aardappels

1 bol knoflook

2 bossen verse koriander

2 eetlepels paprikapoeder

1,5 eetlepel cayennepeper

0,3 liter zonnebloemolie

0,2 liter olijfolie

1 citroen (het sap ervan) zout

1) Schil de aardappels en snijd ze in plakken en daarna in mooie blokjes.

2) Pel alle knoflooktenen en pers ze uit.

3) Knip de korianderblaadjes fijn.

4) Verhit een koekenpan en schenk daar een paar centimeter zonnebloemolie in. Maak dit goed heet en frituur dan de aardappelblokjes ongeveer 10 minuten in, totdat ze mooi bruin gebakken zijn.

5) Verhit ondertussen een andere koekenpan en doe daar 2 deciliter olijfolie in. Bak de knoflook zachtjes

aan, ongeveer 5 minuten. Het mag niet te bruin worden, anders wordt het bitter. Bak dan de koriander mee. Doe de paprikapoeder en de cayennepeper erbij. Bak en roer alles goed om, zodat het een lekkere pasta wordt. Breng op smaak met zout en voeg nu ook het citroensap toe.

6) Haal de aardappelblokjes uit de pan en doe ze in een kom. Schep de knoflookpasta erbij en roer net zo lang goed om totdat alle aardappels kennis hebben gemaakt met de pasta.

Willy van Gelooven, 35 jaar vrijwilliger bij WereldWijd

Ik ken geen vervelende mensen

Als ik Willy van Gelooven mail om een afspraak te maken, antwoordt hij dat hij te vinden is bij de afdeling Afgeven Goederen. Het klinkt alsof hij daar 35 jaar geleden is afgegeven en nooit meer vertrokken. Ik zie het als een open uitnodiging en meld me de volgende ochtend op het Willy van Geloovenplein.

Voor mij is het de eerste keer dat ik iemand ontmoet op een plek die naar hem is vernoemd; Pastoor Gilissen, Burgemeester Beckers, ik heb ze nooit ontmoet. Maar Willy van Gelooven dus wel. Zelf doet Willy daar laconiek over “Ach, dat vonden ze leuk”. Van directeur Mirjam Kemp had ik van tevoren een foto van Willy ontvangen en op de foto zie ik een oudere man met lang haar en een baard. Ik tref echter een

KNIPBEURT STAAT

jeugdig ogende, kortgeknipte Willy. Zijn schoondochter blijkt hem onderhanden genomen te hebben.

Het vrijwilligerswerk en de sociale betrokkenheid zijn Willy met de paplepel ingegoten. Hij komt uit een gezin waarvan de ouders altijd actief waren in de buurt en zelf was hij (onder véel meer) 25 jaar voorzitter van de voetbalclub en van het buurtnetwerk in Malberg, waar hij ook woont. Dat hij daar goed werk heeft verricht en veel betekend heeft voor de buurt blijkt uit de koninklijke onderscheidingen die hij daarvoor ontving.

In 1990 kwam Willy via een oud-collega bij WereldWijd. Nog maar een week ervoor was hij met vervroegd (51 jaar!) pensioen gegaan. Hij werkte als elektrotechnicus in de buitendienst van Philips en kreeg door een reorganisatie de kans om te stoppen met werken. Nu, 35 jaar later, is hij van alle vrijwilligers het langst bij WereldWijd en is met zijn 86 jaar de oudste.

Willy begon destijds als leraar metaalbewerking. Samen met zijn collega’s heeft hij daar een leerplan voor opgesteld. Om de docenten te helpen bij de communicatie met hun cursisten stelden de broeders van de Beiaard lesboekjes samen, wel in het Nederlands maar met tekeningen om een en ander duidelijk te maken.

Zuster Paula, voor oud-WereldWijders een bekende figuur, hielp ook soms met tolken.

FOTO VAN NA

NIET IN MAP

Willy vindt het fijn dat hij iets voor de cursisten van WereldWijd heeft kunnen betekenen: “We leren ze echt een vak”. Sinds twee jaar werkt hij nu in de werkplaats.

Hoewel Willy geen speciale interesse heeft in de internationale politiek, kreeg hij door zijn werk bij WereldWijd daar wel het nodige van mee. Vooral de heftige periode van de oorlog in Rwanda met al zijn gewelddadigheden staat hem nog levendig voor de geest. “Ik zag volwassen Rwandezen hier in de werkplaats huilen als kinderen om de trieste lotgevallen van hun familie in Rwanda.”

Als je al zo lang bij een organisatie bent, verandert er veel. Willy heeft daar geen moeite mee: “Als iets zou tegenvallen, blijf je geen 35 jaar” en “Ik ken geen vervelende mensen, ik ben altijd positief”. Hij heeft directeuren zien komen en gaan en is blij met Mirjam met wie hij het prettig samenwerken vindt. “Iedereen is voor haar gelijk”.

Naast alle andere bezigheden die Willy heeft (zwemmen, fitness, bistroclub, de buurt…) en naast het contact met zijn vier zoons en hun partners, zijn elf kleinkinderen en vier achterkleinkinderen, houdt het werk bij WereldWijd Willy ‘bij de les’. Hij vindt het een heerlijke bezigheid, geniet van het contact met zijn collega’s en met de bezoekers van WereldWijd.

Als ik hem vraag of hij nog iets wil toevoegen, zegt hij “Meld vooral dat WereldWijd belangrijk en goed werk doet en dat ik het iedereen kan aanbevelen. Het is een heerlijke gemeenschap en voor mij een soort thuis”.

Liesbeth Wierink

De één-op-één les

Sinds 2 jaar wordt er individueel lesgegeven bij WereldWijd. Ankie is hiermee begonnen en het is inmiddels een groot succes! Henny, Bep, Peggy, Melissa en Ankie geven op de maandag- en donderdagochtend één-op-één les aan onze cursisten.

Het zijn cursisten zoals Alimantou, Muno, Majd en Azad. Zij krijgen op verschillende niveaus les. Het gaat onder andere over letters en klanken en over zinsopbouw, onderwerp en persoonsvorm.

Individuele les bij WereldWijd: maatwerk, motivatie en succes.

Deze lessen worden op maat aangeboden. De docenten maken er iedere keer een uitdagende en leuke les van. Tijdens de reguliere lessen worden cursisten uit de klas gehaald om 30 minuten samen met de docenten intensief aan de slag te gaan. Cursisten zijn erg gemotiveerd om deze één-opéén lessen te volgen.

Er is inmiddels een wachtlijst!

Parkeerleed bij WereldWijd

Er was eens een hele trouwe medewerker van Stichting WereldWijd die eind januari 2024 een beetje boel baalde van het feit dat hij niet fijn op de binnenplaats, het Willy van Gelooven-pleintje, kon parkeren omdat alles daar alweer vol stond en hij en weer vieze schoenen kreeg van het parkeren op de modderige veldweg. Toen hij na zijn trouwe technische diensten weer naar huis wilde rijden, besloot hij dat een ruime bocht (het veld in..?!) en een beetje extra gas geven wel de truc zou zijn om soepeltjes weg te komen uit de modderzijkanten van de veldweg. Met als gevolg dat er hulptroepen nodig waren en een andere, ook zeer trouwe medewerker besloot dat “gedeelde smart halve smart was”.

Gelukkig waren er nog meer hulptroepen aanwezig in het dorp…

Nieuw:

Creatieve les

In februari 2025 is Annemarie gestart met Creatieve Les op de maandagmiddag van 13 - 15 uur. Na wat opstartproblemen zijn er nu twaalf enthousiaste deelnemers en is het een knusse en gezellige bijeenkomst. Het was even zoeken hoe de lessen vorm zouden krijgen en waar interesse voor is. Sommigen haakten na één keer deelname af omdat het niet paste.

De mogelijkheden zijn divers: van schilderen, tekenen, kleuren, borduren, haken tot spelen met papierart. Soms is het stil in het lokaal omdat iedereen geconcentreerd bezig is, maar er wordt ook gelachen en er vinden mooie gesprekken plaats.

Het is verrassend te zien hoeveel talent sommige deelnemers hebben en hoe ze genieten van het creatief bezig zijn. Na de zomervakantie gaan we proberen themagericht te werken, samen met Gret Wolfs, een nieuwe docent.

Dames in dezelfde jassen

Soms krijgen de Eritrese dames zin om allemaal dezelfde kleur te dragen. Waarschijnlijk spreken ze dat van tevoren samen af.

Pareltjes in de weggeefkist

WereldWijd heeft een weggeefkist, waar cursisten naar believen spullen uit kunnen meenemen. Soms zitten er ware pareltjes tussen.

Drukte in de lessen

Soms is het een drukte van belang in de lessen.

Cursisten bij fietsreparatiecursus

De cursus Fietsreparatie kent sinds kort ook een vrouwelijke cursist: Assita. Ze heeft er veel plezier in.

Bijzondere les van docent Jean

Docent Jean besloot de les Nederlands eens anders aan te pakken. Hij liet de cursisten in groepjes van twee elkaar interviewen in het Nederlands. Het resultaat was een hele bijzondere les. Mensen die elkaar niet echt uitgebreid spraken, raakten met elkaar aan de praat. In het Nederlands!

Lees-, kijken luistertips

In deze rubriek worden vier boeken besproken plus een interessante website.

Asielbeleid

met compassie

Advocaat Maartje Terpstra schreef een boek over de asielprocedure van haar overleden cliënt Imre, die twee jaar geleden stierf en twee jonge kinderen en haar partner Elija achterliet. Elija, geboren in Burundi, vluchtte naar Nederland en werd als uitgeprocedeerde asielzoeker in een kamp bij Amsterdam opgevangen, waar hij Imre leerde kennen. Het boek gaat over hun juridische strijd met de IND en rechtspraak, en biedt antwoorden aan Elijah’s zoontje over het onrecht dat zijn ouders ondervonden. Terpstra wil asielzoekers een gezicht geven en benadrukt dat het mensen zijn, geen ‘kakkerlakken’.. GeenWegTerug|MaartjeTerpstra(2025)| UitgeverijMeulenhoff|ISBN9789089683526|€18,99

Doen wat nodig is Michelle van Tongerloo, huisarts en straatarts in Rotterdam-Zuid, schreef het boek “Komt een land bij de dokter”. Nederland kampt met groeiende problemen waarvan de oorzaken worden verwaarloosd; oplossingen moeten van mensen zoals zij komen. Ze beschrijft haar ervaringen met kwetsbaren zonder verblijfspapieren, de uitbuiting en het falende sociale vangnet. Het boek onderzoekt waarom wonen en zorg problematisch zijn en presenteert oplossingen voor een betere verzorgingsstaat en bestaanszekerheid. Het is een inspiratiebron voor instellingen die bewijzen dat het ook anders kan. Komteenlandbijdedokter|Michelle vanTongerloo(2024)|UitgeverijdeCorrespondent| ISBN9789493254527|€23,00

Samen op eigen kracht

Het boek Herinneringen aan de bewegingen van werkende jongeren in Limburg 1946-1990 vertelt over (V)KAJ en KWJ, emancipatiebewegingen van arbeidersjongeren die de samenleving wilden verbeteren. Oud-kwj’ers zoals Chrit Leenders en Peter Gilissen presenteren het in november.

Schrijver Jo Schoormans beschrijft hun ervaringen met ervarend leren en wereldwijde solidariteit. WereldWijd, een initiatief van kwj’ers met steun van religieuze organisaties, symboliseert dit. Ze hielpen kwetsbaren wereldwijd, ontwikkelden praktische hulp zoals een fietsambulance en ondersteunden asielzoekers met opleidingen en zinvolle bezigheden. Het boek bevat ongeveer 450 pagina’s met foto’s en verhalen van activisme en betrokkenheid.

justpeacethehague.org

Op 20 juni was het Wereldvluchtelingendag, een dag om de moed, veerkracht en waardevolle bijdrage van vluchtelingen wereldwijd te erkennen. Het is een moment om solidariteit te tonen met mensen die vanwege conflicten, oorlog of vervolging hun land moesten ontvluchten, en om respect en empathie te tonen voor hun ervaringen.

Ter gelegenheid van deze dag lanceerde Just Peace een blog met diverse lees-, kijk- en luistertips en informatie over activiteiten rond dit thema. Just Peace benadrukt het belang van een evenwichtige visie op vrede en veiligheid, waarbij de mens centraal staat. Terwijl wereldleiders zich voorbereiden op de NAVO-top 2025 in Den Haag en de nadruk ligt op defensie en militaire paraatheid, pleit Just Peace voor blijvende investeringen in het opbouwen van veerkrachtige, inclusieve en rechtvaardige samenlevingen. Dit vormt de essentiële basis voor echte, duurzame veiligheid.

Meer informatie is te vinden op justpeacethehague.org.

Migratiegeschiedenis in Nederland

Van Willem van Oranje tot Anne Frank en van Frans Hals tot Ayaan Hirsi Ali: Nederland is op vele manieren gevormd door vluchtelingen. Toch ging hun komst steeds gepaard met angst dat asielzoekers een bedreiging zouden vormen voor onze veiligheid, welvaart en cultuur. Geen enkele vluchtelingencrisis in Nederland gaat voorbij zonder een identiteitscrisis. In De vluchtelingenrepubliek laten vijftien vooraanstaande en opkomende historici zien hoe vluchtelingen de afgelopen vijf eeuwen hebben bijgedragen aan wie wij zijn. Waarom waren ontheemde Vlamingen de eersten die zich Nederlander noemden? Hoe waren vluchtelingen zowel een vloek als een zegen voor onze koloniën? En welke Nederlanders openden hun deuren voor de miljoen Belgische asielzoekers tijdens de Eerste Wereldoorlog? Het boek brengt de belangrijkste historische vluchtelingenstromen naar en uit Nederland in kaart en vertelt zo een breder verhaal over gedwongen migratie, nationale identiteit en de grenzen van onze gastvrijheid.

Vanuit dit verleden biedt het een nieuw perspectief op de vluchtelingencrises van vandaag en morgen. Devluchtelingenrepubliek|Davidde BoerenGeertJanssen(2023)|Uitgever Prometheus|ISBN9789044650877| €25,99

Zomerschool

Inmiddels een vast onderdeel van VakTaal is de Zomerschool van WereldWijd. We organiseren in de eerste drie weken van de zomervakantie leuke lessen en leerzame activiteiten voor de cursisten.

Dit jaar hebben we op de eerste donderdag ‘thuis op school’-taalspelletjes gespeeld. De cursisten van de verschillende groepen hebben we verspreid over nieuwe groepjes zodat ze elkaar nog beter leren kennen. Op deze manier kunnen cursisten met een hoog niveau in het Nederlands de beginners helpen en ontstaat er een leuke samenwerking. We hebben onder andere Pictionary en het letterspel gespeeld. En veel gelachen!

De tweede donderdag zijn we gaan midgetgolfen op de St. Pietersberg met een prachtig uitzicht over Maastricht. Het was vooral heel gezellig en niet alleen de cursisten maar ook hun familieleden en vrienden hebben meegedaan!

Net zoals vorig jaar waren we weer welkom in het Natuurhistorisch Museum waar we niet alleen het museum mochten bezoeken, maar ook een workshop hebben gevolgd onder begeleiding van Helene. Enthousiast vertelde zij tijdens de rondleiding waarom er in de bodem van Maastricht dino’s te vinden zijn. Daarna mochten we zelf op zoek in de mergel naar fossielen, schelpjes, haaientanden en zeesterren.

Zonder de hulp van de docenten is het organiseren van de Zomerschool niet mogelijk, dus bij dezen wil ik alle docenten bedanken voor hun tijd en enthousiasme.

Sabine Huitema

VAKTAAL

Stichting WereldWijd

De Grote Zomer barbecue

Op donderdag 3 juli was het weer zover: de Grote Zomer BBQ van WereldWijd, als bedankje voor alle vrijwilligers voor hun tomeloze inzet en voor alle cursisten voor hun inzet en aanwezigheid van het afgelopen ‘schooljaar’. Want tegelijk luidt deze middag traditioneel de schoolvakantie in voor het project Vaktaal, op het aanbod van drie weken ‘zomerschoollessen’ en enkele uitstapjes na.

Die hele week gold er landelijk een hitteprotocol en stonden de alarmseinen op de hoogste stand in Limburg, want nog niet eerder was het zó warm bij de start van de maand juli! Het kwik raakte met gemak de 38 graden aan. Buiten en binnen onze oude schoolmuren was het zeker zo’n 10 graden warmer. De ventilatoren draaiden overuren en juist op die warmste dag was er afgesproken om de grote tenten op te bouwen! Maar onder leiding van Johan Frambach, en met ondersteuning van tenminste zes andere trouwe vrijwilligers, stonden de tenten binnen enkele uren perfect opgesteld.

Vervolgens kwamen er de dag erna berichten binnen van een mogelijk zeer pittige storm met windstoten en hagelbuien en dus besloot Sjef Sour om met zijn klimgerei eigenhandig in

de avond de tenten extra te zekeren! Wat een geweldig fijne betrokkenheid is dat! Gelukkig bleken de stormbuien Eckelrade te passeren en dus konden we op donderdagochtend de tenten versieren en de tafels dekken met heerlijke Syrische koekjes en mooie kleedjes. Bovendien was de drukkende hitte voorbij en konden we superfijn bij elkaar zitten bij zo’n 24 graden.

In totaal zijn er zo’n 155 mensen aanwezig geweest en alle salades en bijna al het vlees ging op! Er was deze keer een optreden van de accordeonist Dominique Paats, maar de voetjes gingen pas van de vloer toen de cursisten allemaal hun eigen liedjes konden kiezen. De sfeer was wederom geweldig en volgens mij vonden alle aanwezigen het weer een zeer geslaagde middag!

Mirjam Kemp

BLIJK VAN DANK

Dank-Dank-Dank!

Stichting WereldWijd kan niet bestaan zonder de financiele ondersteuning van diverse organisaties, stichtingen en privépersonen.

Het project WereldTools wordt gefinancierd door het Ministerie van Justitie en Veiligheid tot en met 1 juli 2026.

We hopen met een nieuw projectvoorstel onze duurzame terugkeerondersteuning aan uitgeprocedeerde asielzoekers ook voort te kunnen zetten na juli 2026.

Voor het project VakTaal staan we ieder jaar weer voor een enorme uitdaging om de financiële puzzel in elkaar te krijgen, om de kosten voor de Nederlandse taallessen en de technische middagcursussen te kunnen dragen. We zijn dan ook enorm blij en dankbaar voor de steun van de Broeders van Maastricht (de Beyart), de stichting Sint Clemens, de Kanunnik Salden Nieuwenhof Stichting, de Protestantse kerk van de gemeente Eijsden-Margraten, het Elisabeth Strouven Fonds, het VSB- Fonds, het United

Wilt

u uw gebruikte spullen een nieuwe bestemming geven?

World College, Diaconie PGMH, de EVA vrouwen van Eckelrade, Pro Infantibus, de Provincie Limburg, de Lions Club Eijsden, de Rabobank, Stichting Nicotan, Stichting Groenenscheldt, De Kompanij, Zuidam Consulting, M. Bali en dhr. Wilms van Kersbergen en mevr. Hilbers.

Ook zijn we erg blij met de samenwerking met de gemeenten Maastricht-Heuvelland en Eijsden-Margraten en het COA (in het bijzonder het AZC Maastricht). Zij zorgen voor een gestaag groeiende groep cursisten die wekelijks ons oude schoolgebouw weten te vinden. Dankzij deze samenwerking maken we echt een verschil in de levenskwaliteit en toekomstperspectieven van maar liefst 85 deelnemende cursisten per week.

Dank aan iedereen dus!

Bij Stichting WereldWijd geloven we in het potentieel van mensen, ongeacht hun achtergrond. Met ons project WereldTools ondersteunen we vluchtelingen die de moed hebben om terug te keren naar hun thuisland en daar een eigen bedrijfje willen opzetten. Met uw hulp kunnen zij weer de controle nemen over hun leven en toekomst bieden voor hen en hun families.

We zijn momenteel op zoek naar materialen, gereedschappen en kleine machines om deze ondernemers te helpen. Of het nu gaat om een lasbedrijf, fietsenwerkplaats, restaurantje, zonnepanelen installatie of kleermakerszaak, uw donatie kan een wereld van verschil maken.

Wat we nodig hebben zijn onder andere slijpmachines, lasapparaten, fietsen, naaimachines, laptops en schone keukenapparatuur. Elektrische gereedschappen zijn zeer in trek.

Wilt u een steentje bijdragen?

Neem gerust contact met ons. We halen desgewenst de gedoneerde materialen bij u op.

Doe mee en help ons om dromen te realiseren en een positieve impact te maken in de levens van anderen.

www.stichtingwereldwijd.nl/wereldtools

Materiële ondersteuning

bij terugkeer naar het land van herkomst.

Help ons bij het creëren van een toekomst

WereldTools

Met ons project WereldTools ondersteunen we vluchtelingen die de moed hebben om terug te keren naar hun thuisland en daar een eigen bedrijfje willen opzetten. Met uw hulp kunnen zij weer de controle nemen over hun leven en toekomst bieden voor hen en hun families.

WereldWijd: zo kan het ook

WereldWijd: elkaar echt zien

Wij zijn een professionele vrijwilligersorganisatie met het hart op de juiste plek. We zijn een enthousiaste professionele vrijwilligersorganisatie. Sinds 1984 ondersteunen wij statushouders, asielzoekers en terugkeerders. Dit doen wij met een team van 90 vrijwilligers. We helpen mensen op weg met Nederlandse taal en geven vak-lessen. We ondersteunen uitgeprocedeerde asielzoekers met hun start in het land van herkomst.

Verbinden in verschil: iedereen telt en doet mee bij Wereldwijd

750 Terugkeerders WereldTools

“Terugkeren is vaak een ontzettend lastige beslissing. Het gaat gepaard met grote teleurstelling, schaamte en schulden. Ons doel is om dat een beetje te kunnen verlichten.”

Lore Dijkman • projectmedewerker WereldTools