WereldWijzer 2024 - Stichting WereldWijd

WERELD WIJZER

Editie 2024 • nr. 67

Verbinden in verschil: al 40 jaar lang!

Leerzaam op stap Tools in Nigeria

st. franciscusweg 29, 6416 et heerlen +31 (0)6 39 27 10 25 acht-advies@acht-advies.nl www.acht-advies.nl

Fietsmaatjes Eijsden-Margraten stelt zich als doel om personen, die door omstandigheden niet (meer) zelfstandig kunnen of durven fietsen, regelmatig te laten genieten van fietsritjes in onze mooie regio.

De fietsritjes worden gerealiseerd op een van onze duofietsen. Dit zijn fietsen met elektrische trapondersteuning, waarbij de vrijwilliger en gast naast elkaar zitten. De vrijwilliger stuurt en trapt en de gast kan in eigen tempo meetrappen als hij of zij dat wil. De duofiets is erg stabiel en veilig en heeft een handige opstapfunctie.

De afgelopen jaren hebben tientallen gasten zich aangesloten bij Fietsmaatjes die zodoende genieten van beweging, buitenlucht en contact met de vrijwilliger en omgeving.

De stichting heeft inmiddels zes duofietsen, waarvan één rolstoeltransportfiets en één Funtrain, geschikt voor 4 personen.

Fietsmaatjes Eijsden-Margraten is erg blij dat Stichting Wereldwijd heeft ingestemd met de stalling van een duofiets. Vrijwilligers van Wereldwijd werken hier enthousiast aan mee.

VOORWOORD

Feest!

Beste lezer,

Voor het eerst een WereldWijzer in de nieuwe huisstijl. Voor sommigen misschien even wennen, maar een facelift kan op deze leeftijd geen kwaad. WereldWijd bestaat namelijk 40 jaar. Het is dus tegelijkertijd een jubileumnummer.

Omdat deze leeftijd niet bereikt had kunnen worden zonder de vrijwilligers wordt hier speciaal aandacht aan besteed, zowel aan de nieuwelingen als de oude garde, waarvan onlangs opnieuw iemand een koninklijke onderscheiding heeft ontvangen.

Dat WereldWijd na veertig jaar nog steeds een springlevende en bruisende organisatie is, is te lezen in het verslag van de veldreizen die dit jaar zijn gemaakt naar de Filipijnen en Nigeria. Dat het gebouw wel ouderdomsklachten heeft, valt echter niet te ontkennen. Aan het duurzaam maken van het gebouw en de overwegingen daarbij is ook een artikel gewijd.

Verder hebben we hoog bezoek gehad, zijn de cursisten op stap geweest en hebben er interviews plaatsgevonden met mensen en instanties waar WereldWijd mee samenwerkt. En nog veel meer.

We wensen u veel leesplezier.

De redactie

Louis, Chrit, Martin, Liesbeth

COLOFON

WereldWijzer is een uitgave van Stichting WereldWijd voor medewerkers en belangstellenden.

Aan dit nummer werkten mee Frans Bekkers, Miranda Bemelmans, Lore Dijkman, Louis Eggerdink, Sabine Huitema, Martin Jansen, Mirjam Kemp, Chrit Leenders, Ed Peters, Liesbeth Wierink

Vormgeving en opmaak: Vormpracht

Fotografie: Yvonne Hendriks en Stichting WereldWijd

Drukwerk: Multicopy

Oplage: 500 exemplaren

Adres: Stichting WereldWijd Klompenstraat 1A 6251 NE Eckelrade T +31 (0)43 408 31 22 info@stichtingwereldwijd.nl

www.stichtingwereldwijd.nl

Facebook: stichtingwereldwijd

Giften: Voor de uitvoering van onze activiteiten zijn donaties meer dan welkom. Raborekening NL55 RABO 0113 2035 94 t.n.v. WereldWijd te Eckelrade. ANBI - erkend. Bij voorbaat dank!

In dit nummer

Editie 2024 • nr. 67

4

5

6

9

11

13

14

17

19

20

22

23

24

26

28

29

30

31

• Woord van voorzitter Jan Rombout

• Woord van directeur Mirjam Kemp

• 40 jaar Stichting WereldWijd

• Even kennismaken...

• Verhaal van oud-cursist Irada

• Verhaal van oud-cursist Keivan

• WereldTools

• Interview met Eric van den Boom

• Rondleiding staatssecretaris

Eric van der Burg

• Duurzaamheid bij Stichting WereldWijd

• Met koninklijke trots

• Ervaring in de praktijk

• Uitstapjes

• Interview met Letizia Rompelberg

• Boeken

• Wist je dat?

• Impressie Grote Zomerbarbecue

• Dankwoord

WereldWijd 40 jaar toekomstbestendig!

Alle moeilijke en moeizame jaren als gevolg van de Coronapandemie liggen achter ons. In het vorige zomernummer konden we al melden dat de Stichting WereldWijd weer is gaan bruisen en gaan leven. We kijken op 2023 terug als het jaar van herstel, uitbreiding van deelnemers aan de projecten, uitbreiding en verjonging van de vrijwilligers én consolidatie van de staf en het bestuur. Met deze basis zijn we het jaar 2024 gestart.

Intussen is er in financieel opzicht ook weer perspectief door een meerjarige projectsubsidie ten behoeve van WereldTools. Fondsen hebben financiële toezeggingen gedaan voor 2024 voor het VakTaal-project en er wordt hard gewerkt om ook voor de komende jaren donateurs en sponsoren te werven. De zomer is intussen begonnen.

WereldWijd is een professionele vrijwilligersorganisatie met een kleine staf die zich inzet voor asielzoekers en statushouders. Met het educatieve project Vaktaal krijgen deelnemende statushouders, ook niet statushouders, Nederlandse les en trainingen op allerlei gebied, uiteenlopend van elektrotechniek tot naaivaardigheid en van houtbewerking tot lassen. Asielzoekers die om welke reden dan ook terugkeren naar hun eigen land worden voorbereid om met een toolkit, ‘WereldTools’ genaamd,

“We kijken op 2023 terug als het jaar van herstel, uitbreiding van deelnemers aan de projecten, uitbreiding en verjonging van de vrijwilligers én consolidatie van de staf en het bestuur.”

zelfvoorzienend als ondernemer met opgeheven hoofd terug te kunnen keren naar hun land van herkomst. In de loop van de jaren zijn dat intussen meer dan 700 terugkeerders naar ruim 55 landen. De nieuw leven ingeblazen fietsenwerkplaats biedt emplooi voor deelnemers en voorziet tal van statushouders en vluchtelingen in de hele regio van een vervoermiddel. Het Repair Café repareert en renoveert onverdroten allerlei apparaten en apparatuur voor alle inwoners in een ruim adherentiegebied rondom Eckelrade en voorziet aldus in een bijdrage aan de circulaire economie.

Wel is er ook een punt van zorg. De winter is, vanwege de veroudering van het gebouw met vele gebreken en slechte isolatie, een bedreiging voor de continuering van de activiteiten op deze locatie. Na de opleving na de Corona-jaren is eveneens in 2023 met inzet van deskundigen een aansprekend plan voor verduurzaming van het gebouw ontwikkeld. De kosten voor de uitvoering van dit plan overstijgen ruimschoots 1.25 miljoen euro. We hopen dat we in aanmerking komen voor subsidie. Momenteel zijn we in gesprek met de gemeente Eijsden-Margraten over steun bij de financiering van dit plan d.m.v. een lening of garantstelling.

Tegen deze achtergrond kijken we deze zomer naar de toekomst.

Dat doen we terwijl de Stichting WereldWijd dit jaar haar 40-jarig bestaan viert. Vanuit onze visie dat ieder mens bestaansrecht heeft en naar vermogen de kans moet hebben om zich te kunnen ontwikkelen, kunnen asielzoekers, statushouders en inburgeraars op WereldWijd blijven rekenen om hun mensenrecht op ontwikkeling en maatschappelijke participatie te kunnen verwezenlijken.

Maastricht, juli 2024

Jan Rombout

Jan Rombout

De vaste koers van WereldWijd

Terugblik

Leuk om te mogen doen; een soort van voorwoordje schrijven voor ons eigen mooie magazine, maar ook lastig… Want welke boodschap denk ik dan wel niet te hebben voor de lezers, hoe wil ik overkomen en heb ik wel iets leuks of belangrijks te melden…? Hoe persoonlijk mag het zijn en is dit dan wel wat mensen van mij (mogen) verwachten…?

Het antwoord is dat ik geen voorbedachte boodschap klaar heb en veelal wel persoonlijke zaken en meningen deel. Wanneer dit boekje klaar is en gelezen gaat worden, ben ik inmiddels 3 jaar en 7 maanden in dienst als directeur van WereldWijd en ben ik nog steeds gedreven, enthousiast en trots op wat we samen bij deze club voor elkaar krijgen en waar we samen toe in staat zijn. Ik ben mij er inmiddels terdege van bewust dat ik het niet iedereen altijd naar de zin kan maken en ook dat niet altijd iedereen even enthousiast hoeft te zijn over nieuwe koersen die worden ingezet en ambitieuze nieuwe paden die betreden (kunnen) gaan worden. Maar feit is dat we met inmiddels maar liefst 91 actieve vrijwilligers een verschil uitmaken en hebben uitgemaakt in het afgelopen jaar in het leven van minstens net zoveel andere mensen (+ 40 terugkeerders en op wekelijkse basis 75 cursisten in de VakTaallessen) mensen die na veel omwegen hier zijn aanbeland en zichzelf geheel of gedeeltelijk kwijt en verloren zijn. Die worstelen om onze taal te spreken en met hun gedachten blijven hangen bij ‘hun vroeger’, toen zij nog een volwaardig leven konden leiden en veel meer waren dan ‘de vreemdeling, de asielzoeker of vluchteling’.

Alle tijd en aandacht die we samen besteden aan deze groep mensen en alle kennis en kunde die we met hen delen of eigen tijd die we inzetten om spullen te repareren en mee te kunnen geven voor een start in herkomstlanden maken de wereld ECHT een stukje beter! En jammer genoeg is dit (mijns inziens) meer nodig en noodzakelijk dan ooit tevoren! Nederland is eindelijk (na 175 + dagen formeren) een soort van rariteitenkabinet rijker die met een hoofdlijnen-regeerakkoord vol luchtkastelen,

“Ik ben zo ontzettend blij en trots op de onveranderde focus van

WereldWijd”

Mirjam Kemp

hersenschimmen en ronduit leugenachtige beweringen (ook) aan de slag zullen gaan met het indammen van de vluchtelingenstroom naar ons land. Er komt een asielcrisiswet, de spreidingswet wordt ingetrokken en er wordt gekeken of er een asiel-beslisstop ingevoerd kan worden. De opvang moet sterk versoberd worden, gezinshereniging willen ze nog moeilijker gaan maken dan het al is en een asielvergunning voor onbepaalde tijd moet worden afgeschaft. Onmenselijke en compleet overbodige maatregelen naar mijn persoonlijke mening en ik schaam mij oprecht dat dit nu blijkbaar de koers is die Nederland in gaat slaan. De nadruk wordt gelegd op verschillen en een soort van ‘eigen volk eerst-euforie’ die zelfs Europa- breed lijkt te gaan gelden… En ik geloof oprecht dat we met zo’n instelling onze eigen ondergang tekenen, want wanneer we medemenselijkheid uit het raam gooien blijft er weinig beschaving over. >>>

En daarom ben ik zo ontzettend blij en trots op de onveranderde focus van WereldWijd, want die ligt na 40 jaar nog steeds op: Medemenselijkheid, empathie, verbondenheid en solidariteit met mensen veraf en dichtbij. Of zoals een cursist onlangs zei: at WorldWide your identity is humanity!

Een groter compliment kunnen we niet krijgen denk ik!

Rest mij iedereen via dit stukje nogmaals (& weer) heel hartelijk te bedanken voor zijn/ haar inzet bij WereldWijd!

Mirjam Kemp

De belangrijkste deugd is medemenselijkheid, zegt Confucius.

De definitie daarvan lijkt opvallend veel op een leefregel van Jezus: ‘Wat je voor jezelf niet wilt, leg dat ook niet op aan anderen.’ Een eenvoudig principe, maar nog niet zo makkelijk om dat altijd en overal in de praktijk te brengen. Wie dat werkelijk wil doen, moet levenslang oefenen, stelt Confucius.

‘Pas met de dood komt de weg tot een eind – is dat niet lang?’

Vrijwilligers als kloppend hart

Zou Stichting WereldWijd 40 jaar geworden zijn zonder de honderden vrijwilligers? Nee, natuurlijk niet. Staflid Ed Peters is daar heel duidelijk over: “Ik vergelijk de stichting altijd met een mens, met een hoofd, een hart en ledematen. De stafleden zijn voor de hersenen, de vrijwilligers laten het hart kloppen en in het gebouw zie ik de ledematen. Het mooie is dat ze niet zonder elkaar kunnen. Zonder het kloppend hart, bijvoorbeeld, is er geen zuurstof, ook niet in de hersenen.”

Kortom, sinds 7 november 1984 vormen enthousiaste vrijwilligers het kloppend hart van WereldWijd. Het begon met een zoektocht van drie vrijwilligers met ervaring bij de KWJ, Katholieke Werkende Jongeren, in de jaren ’60 en ‘70 een kritische belangenvereniging van werkende jongeren. In het vorige lustrumnummer (bij het 35-jarige bestaan van WereldWijd) vertelden twee van hen, Hans Wemmers en Peter Gillissen, uitvoerig over hun ervaringen. “Er was geen vooropgezet plan,“ bevestigt ook Wil Offermans (65), die met Hans en Peter aan de wieg van WereldWijd stond. “Economisch was het een moeilijke tijd. De werkloosheid onder jongeren was erg hoog. We wilden ons eigen werk creëren én tegelijk iets doen voor mensen in de derde wereld. Werkeloosheid was immers wereldwijd. Hans en ik waren automonteur. We probeerden iets te doen met het aanpassen van auto’s voor Afrika. Toen dat niet ging, zijn we begonnen met fietsen te repareren en naar Ghana en Tanzania te sturen”, zegt Wil.

Na een paar jaar was er eindelijk geld om enkele stafleden, onder wie Wil, een minimumloon te betalen. “In 1990, toen Peter voor enkele jaren naar Zimbabwe vertrok, stopte ik bij WereldWijd en ben overgestapt naar het bedrijfsleven. Ik werk sindsdien in de machinebouw. De laatste jaren rij ik elke werkdag van Maastricht naar Venlo om bij Hanssen machines te bouwen. Dat bevalt me vrij aardig, maar ik zal blij zijn als het achter de rug is. Nog anderhalf jaar”, aldus Will.

Lesmateriaal

Samen plannen bedenken en in de praktijk uitproberen. Eigenlijk is het steeds zo gegaan bij WereldWijd. Als iets

“We probeerden iets te doen met het aanpassen van auto’s voor Afrika. Toen dat niet ging, zijn we begonnen met fietsen te repareren en naar Ghana en Tanzania te sturen.”

niet meer werkt, wordt er samen gezocht naar wat wél kan. In het begin vooral samen met ervaren vaklui, die vervroegd met pensioen waren, bijvoorbeeld bij DSM, of een eigen bedrijf hadden gehad, zoals Harry Houben, die een eigen fietsenwinkel had in Maastricht. Zijn vakkennis en ervaring maakten het mogelijk om tussen 1984 en 1997 5.000 fietsen gebruiksklaar te maken. Als waardering kreeg hij begin jaren ’90 de vrijwilligersprijs van de gemeente Maastricht.

Wim van Winden, van de broeders van Maastricht, is een ander sprekend voorbeeld van hoe vrijwilligers mede richting hebben gegeven aan de ontwikkeling van WereldWijd. Hij kwam vanwege zijn gezondheid terug uit Ghana, waar hij jarenlang actief was in het technisch onderwijs. Aanvankelijk moest hij bij zijn lessen gebruik maken van Britse boeken, want iets anders was er niet. Daaruit leerden zijn cursisten bijvoorbeeld, dat ze de waterleiding een meter diep in de grond moesten graven vanwege de vorst. Hier was enige aanpassing nodig. Jarenlang heeft Wim lesmateriaal, inclusief tekeningen, gemaakt. Leerboeken voor de bouw, voor metaal- en houtbewerking, voor dieselmotorenonderhoud, enzovoorts. Geschikt voor de situatie in Ghana. In Eckelrade heeft hij dit materiaal bewerkt en geschikt gemaakt voor de lessen aan vluchtelingen bij WereldWijd. Opzet was dat het diploma geldig is in Nederland, maar ook in het land van herkomst. Samen met Ben van Oostrum produceerde hij sinds 1989 ruim 5.000 pagina’s cursusmateriaal.

Publiciteit

Toen Louis Eggerdink (85) zich in 1996 meldde bij WereldWijd, was hij net met vervroegd pensioen na een lange loopbaan in de electrotechniek bij DSM. “Hans Wemmers had mijn naam gekregen en belde me. Het eerste voorstel was, dat ik les zou geven in elektrotechniek, maar ik wilde juist iets anders. Na overleg ben ik begonnen met het zoeken van stageplekken voor cursisten bij garages en andere technische bedrijven. Praktijk is immers belangrijk als je een vak echt wilt leren. Ik onderhield contacten met de stageplekken en de stagiaires. Totdat staatssecretaris Job Cohen op bezoek kwam in Eckelrade. Hij had waardering voor het werk van WereldWijd, maar stages voor mensen zonder verblijfsvergunning. Dat was verboden. We moesten er mee stoppen. Toen het ministerie na een tijdje hoorde, dat we er toch mee door gingen, kregen we een nieuwe waarschuwing. Toen is het gestopt. Dat vind ik nog steeds erg jammer.” Bijna dertig jaar lang heeft Louis zijn best gedaan om WereldWijd vooruit te helpen. Het vuur uit de sloffen gelopen, zou je rustig kunnen zeggen. Overal in Limburg en elders was hij te vinden om WereldWijd >>>

De mensen van het eerste uur. Uiterst rechts Wim van Winden

Louis Eggerdink

Een beeld van het vernieuwde buffetgedeelte van de WereldWijdkantine. Voor Enrico Wijsen is het nu heel wat gemakkelijker om aan de wensen van zijn klanten te voldoen.

te vertegenwoordigen, zoals op de jaarlijkse maatschappelijke beurs, waar vrijwilligersorganisaties samen komen om te zien hoe ze elkaar kunnen helpen. Hij maakte reclame en haalde giften binnen voor WereldWijd. Als iemand van WereldWijd ziek was of wat te vieren had, zorgde Louis voor een passende kaart. De WereldWijzer zou er zonder Louis niet geweest zijn en zeker niet deze 67ste editie beleven. In 2016 ontving hij voor al zijn vrijwilligerswerk bij WereldWijd, maar ook als koster bij de Sint Jan in Maastricht en voorlichter van de patiëntenvereniging Hoofd-Hals in Utrecht een koninklijke onderscheiding, ridder in de orde van Oranje Nassau. Wie Louis thuis bezoekt ziet overal foto’s met Louis als stralend middelpunt tijdens zijn activiteiten. Op de koelkast in de etagewoning in Nazareth hangt het gedicht dat zuster Paula Pauw voor hem maakte als dank. Zuster Paula was een van de vrijwilligers met wie Louis lief en leed kon delen in WereldWijd.

Bijna onzichtbaar

In de vier decennia WereldWijd waren de vrijwilligers niet alleen de extra handjes om bepaalde taken uit te voeren. WereldWijd is een plek waar ze zich gewaardeerd voelen en gezien worden, waar ze de ruimte hebben om initiatieven te nemen, waar ze niet bang hoeven te zijn, maar wel bezorgd over hoe het gaat met cursisten en collega’s. Waar het voelt als een veilige familie. Vanaf het begin was Peter Gillissen verantwoordelijk voor het vrijwilligersbeleid bij WW. Ook in de tien jaar dat hij tevens de functie van extern directeur had. Peter: “Dat was gewoon teveel. Daarom ben ik ook in een burn-out terecht gekomen. Maar het ging bij mij nooit ten koste van de aandacht voor de vrijwilligers. Daar moet je tijd in blijven stoppen. Als je aandacht besteedt aan hen en waardering laat blijken, dan gaan ze voor je door het vuur. Het kost tijd, maar het brengt extra veel energie en creativiteit. En die heb je nodig als kleine organisatie. Vrijwilligers beschouwen

WereldWijd als iets van henzelf. Iets dat ze waarderen en waarvoor ze zich echt inzetten. Ik heb nooit de behoefte gehad vrijwilligers te controleren. Dat kan ik toch niet. Wat ik wel kan is hen ondersteunen in wat ze doen. Zo komen we samen vooruit.” Peter noemt Enrico Wijsen als voorbeeld. “Enrico begon met het repareren van fietsen, maar was daarna jarenlang de kantinebeheerder. Daar was hij van grote waarde. Je moet niet alleen het grote en opvallende zien, maar ook het dagelijks terugkerende, het bijna onzichtbare. Zonder het kleine kan immers het grote ook niet functioneren.”

Goed luisteren

In het lustrumnummer van 2019 vertelt Peter over de werkwijze : “Voor WereldWijd blijft belangrijk dat ze zich niet laten leiden door het geld. Maar dingen doen vanuit een vraag of een behoefte die ze zien bij mensen en vervolgens gaan kijken hoe ze dat financieren.” Gevraagd om een voorbeeld geeft Peter er twee: lesgeven en WereldTools. “We zijn begonnen met lesgeven, omdat er behoefte aan was. We deden dat met de middelen die we hadden. We hebben extra geld gezocht en kleine bedragen gekregen van fondsen, gemeenten en de provincie, maar nooit structurele subsidie. Als we eerst geld hadden moeten zoeken, zou er nooit les gegeven zijn. En nu konden we de praktijk laten zien als we om geld vroegen.

WereldTools begon ook zonder geld”, vertelt Peter. “Het kwam voort uit gesprekken met cursisten, die geen verblijfsvergunning kregen. Vooral door te luisteren. Sommigen konden niet terug omdat hun leven dan in gevaar kwam. Anderen durfden niet terug, omdat ze hun familie niet met lege handen onder ogen wilden komen. Ze schaamden zich. En weer anderen zagen geen perspectief op werk in hun eigen land. Van die laatste twee groepen waren er enkelen die het aandurfden om terug te gaan en een eigen bedrijfje te starten. Zelf je eigen werk creëren, zoals WereldWijd 40 jaar geleden ook begon. Met hen hebben we de eerste kisten gemaakt. Toen dat eenmaal gelukt was, hadden we ook een verhaal bij het zoeken naar subsidie. In het begin kregen we steun van privéfondsen, bijvoorbeeld van een slagerij, die gestopt was. Uit hun fonds hebben een paar keer mooie bedragen gekregen. Toen het groter werd hadden we geluk dat het ministerie van Justitie de helft wilde betalen. En daarna kwam de Europese steun en de prijs voor het beste terugkeerproject van Europa.”

Martin Jansen

Nieuwe gezichten

Gelukkig melden zich bij WereldWijd altijd weer nieuwe vrijwilligers aan. Heel belangrijk want zonder hen zou de organisatie niet kunnen draaien, zoals ook te lezen valt in het voorgaande artikel. In elke nieuwsbrief geven we een paar van deze nieuwelingen een podium om zichzelf voor te stellen. Sommigen zijn geïnterviewd, anderen hebben zelf iets geschreven. Dit verklaart waarom sommige verhalen in de eerste persoon en andere in de tweede persoon staan.

Wiel Blezer werkplaats Tools

Ik ben geboren in een groot boerengezin als vijfde van acht kinderen. Ik ben getrouwd en samen hebben wij drie kinderen. Ik heb een vol arbeidsleven achter de rug: op de vrachtwagen bij Gulpener Bierbrouwerij, op het laboratorium van DSM en Intertek en de laatste 24 jaar als instrumenteel laborant bij Chemelot. Ook mijn vrije tijd was altijd goed gevuld: lid van de vrijwillige brandweer, secretaris bij wandelclub WVT93, lid van duikvereniging Aqua bock en al 53 lid van voetbalclub RKVVM. Momenteel zing ik als bas bij het Mergelland mannenkoor en op de zondagochtend

Jos Hacking Fietsenwerkplaats

Begin april zag ik in het streekblad VIA een oproep van Stichting WereldWijd om gebruikte en afgedankte fietsen in te leveren. Asielzoekers konden de door WereldWijd opgeknapte fietsen voor een klein bedrag aanschaffen. Zo kregen de fietsen een tweede leven en de asielzoekers meer bewegingsvrijheid. Tevens werden vrijwilligers gevraagd voor de fietsherstelafdeling. Ik heb altijd graag aan fietsen gesleuteld en heb me daarom direct opgegeven als vrijwilliger. Zo hoop ik

ga ik graag mountainbiken met mijn vrienden. Als er dan nog wat tijd over is, gooi ik graag een balletje op de Jeu de Boulesbanen. Het grootste deel van mijn tijd gaat echter op aan mijn functie als gemeenteraadslid namens de partij PRO Eijsden-Margraten. Maar dit doe ik graag voor onze mooie gemeente Eijsden-Margraten.

De reden dat ik bij Stichting WereldWijd als vrijwilliger ben gaan werken, is dat ik alle projecten die de stichting doet heel mooi en dankbaar werk vind. Zo kan ik mensen blij maken met het werken bij Tools. Ik ben voornamelijk op de dinsdagochtend aanwezig. Het mooie aan het werken bij Tools vind ik dat je met alle doelgroepen en vakgebieden hebt te maken. Wat is het fijn om de idealen, de mooie projecten en de uitgangspunten van Stichting WereldWijd mee te mogen realiseren. Ik hoop dan ook dat ik hier nog lang vrijwilliger mag zijn.

mijn steentje bij te dragen bij het weer bruikbaar maken van de fietsen. Het werken met de fietsen geeft me meteen de mogelijkheid om mijn vaardigheid op dit gebied bij te schaven.

Na twintig jaar bij Mosa in Maastricht op de monsterkamer en merchandising-afdeling te hebben gewerkt, ben ik tot mijn pensioen bij Oprey in Margraten op de expeditie werkzaam geweest. Ik ben 69 jaar en sinds drie jaar gepensioneerd. Ik woon samen met mijn vrouw Tiny in Gulpen en we hebben twee kinderen en twee kleinkinderen. In mijn vrije tijd maak ik graag fietstochten, momenteel vooral op mijn e-bike. Verder houd ik van bluesmuziek en bezoek ik graag concerten. Ik houd erg van dieren en had duiven en een hond. Nu houd ik nog wat kippen, die het gezellig maken rond het huis.

Raoul Paquaij ondersteuning electroen laslessen

Na een opleiding werktuigbouwkunde aan ROC Leeuwenborgh studeerde Raoul Mechatronics bij Fontys in Eindhoven. Het was een compleet nieuwe studie op het gebied van robotica. Na zijn afstuderen ging hij aan de slag als PLC-engineer. Een PLC-engineer programmeert de computers die industriële machines aansturen. Na twee jaar in dit vak te hebben gewerkt, kreeg hij een burn-out.

Frans Pleumeekers docent Nederlands

Na veertig jaar leraar Nederlands te zijn geweest, ben ik in 2010 gestopt met werken. Dat was ook het moment dat mijn vrouw Lilian en ik zijn verhuisd van hartje Maastricht naar Eckelrade. Omdat ik, naast literatuur, ook geïnteresseerd ben in beeldende kunst heb ik de afgelopen tien jaar de Kunstacademie in Bilzen gevolgd en een licentiaat in schilderen en tekenen behaald. Tussen 1988 tot 2008 heb ik een galerie gehad in Maastricht, een uit de hand gelopen hobby. De laatste twee jaar wilde ik weer iets zinvols doen met mijn onderwijservaring en ziedaar: in Eckelrade bij Stichting WereldWijd lag een kans om als vrijwilliger te werken. Ik beschouw het niet echt als mijn taak om mijn cursisten zo snel mogelijk de grondbeginselen van het Nederlands bij te brengen. Veeleer zie ik het als een dialoog tussen gelijken; ik ga het gesprek met hen aan en probeer hen spelenderwijs onze taal bij te brengen. Tegelijkertijd leer ik ook veel van hen, over hun wereld en hun achtergrond. Er is een grote variëteit in de aanleg van cursisten en in onze bijeenkomsten probeer in hun kracht te ontdekken op het gebied van taal. Zo hoop ik hen te helpen zich voor te bereiden op hun nieuwe situatie.

Omdat hij als jonge gast niet thuis wilde zitten, begon hij te kijken naar vrijwilligerswerk en kwam zo terecht bij WereldWijd. Daar ondersteunt hij de docenten bij de elektro- en laslessen. Na het bedrijfsleven ervaart hij de sfeer bij WereldWijd als erg prettig. Hij heeft plezier in het contact met de studenten en apprecieert de waardering die hij van deze studenten terugkrijgt voor zijn inspanningen om hen iets te leren. Het onderwijs bevalt zelfs zo goed dat hij een loopbaan in dat veld overweegt. Zo heeft Raoul niet alleen iets te bieden aan WereldWijd, maar heeft WereldWijd hem zicht op een mogelijke nieuwe loopbaan gegeven.

Margriet Vliegen docent Nederlands

Ik ben sinds januari 2024 docent Nederlandse taal bij WereldWijd. Ik ben 64 jaar, geboren in Voerendaal en op mijn 17e gaan studeren aan de Lerarenopleiding in Utrecht en daarna de Kunstacademie gedaan in Arnhem. De liefde bracht me vervolgens naar Amsterdam. Veel gereisd, fijn getrouwd, geen kinderen. Ik heb in Amsterdam 23 jaar met veel plezier gewerkt in het Praktijkonderwijs, een vorm van voortgezet speciaal onderwijs en een intensieve en drukke werkomgeving. Helaas ben ik oktober 2022 ziek geworden. In mei 2023 zijn wij vanuit Noord Holland naar Reijmerstok verhuisd. Een grote wens van mij ging hiermee in vervulling en het bevalt erg goed. Ik zocht een re-integratie plek en een kennis attendeerde mij op WereldWijd. In Amsterdam heb ik altijd met veel nationaliteiten en nieuwkomers gewerkt en dat inspireert me nog steeds. Ik werd heel plezierig en begripvol ontvangen. NT2 lessen hadden mijn belangstelling al langere tijd. Ik vind het lesgeven op WereldWijd dan ook erg leuk, ook al kost het me veel energie. Het contact met de volwassen cursisten en hun leergierigheid motiveren me om allerlei werkvormen te bedenken. De opzet om zo praktisch en bruikbaar mogelijk met de taal te oefenen en aan te leren, vind ik een uitdaging en zinvol. Fijn om te doen. Fijne sfeer en fijne mensen op een mooie plek.

Henk van Waveren

Nederlandse taal via chrome-book

Ik ben 70 jaar en gepensioneerd. Maar ik voel me niet zo. Ik woon sinds half februari met mijn vrouw in Maastricht. Tot die tijd woonden wij vijftien jaar in Haarlem. Maar eigenlijk waren we het meest verbonden met Amsterdam, waar ik 37 jaar gewoond en gewerkt heb. Ik was daar opbouwwerker, coördinator buurtbeheer, bestuurder van een Amsterdams stadsdeel en programmadirecteur bij de gemeente Amsterdam. De laatste jaren was ik daar bestuurslid van BOOST; een beetje vergelijkbare organisatie als de stichting WereldWijd. Ook een club met honderden heel gemotiveerde vrijwilligers. Toen ik in Maastricht ging wonen, wilde ik graag andere mensen in Zuid-Limburg leren kennen en me tevens inzetten voor mensen die een nieuw bestaan zoeken en hopen te vinden. En ik wilde iets concreets doen; in dit geval asielzoekers helpen de Nederlandse taal beter te leren. Ik converseer nu op de maandagmorgen met drie personen die de Nederlandse taal beter willen leren spreken en ik vind dat ontzettend leuk. Ik geniet van het ‘lesgeven’. En het lijkt wel alsof de cirkel een beetje rond is omdat ik op jonge leeftijd ook een tijdje leraar aardrijkskunde en maatschappijleer ben geweest. Op de maandag ga ik met plezier de heuvel op naar Eckelrade om ‘al converserend les te geven’. En ik hoop iets van dat plezier door te geven aan de cursisten.

OPROEP!

V rijwilligers gezocht!

Heb je zin in een nieuwe uitdaging en een zinvolle tijdsbesteding binnen WereldWijd?

INTERESSE? Neem dan contact met ons op via +31 (0)43 408 31 22 of stuur een mailtje naar: info@stichtingwereldwijd.nl.

Oud-cursist Irada

Haar eerste cursus volgde ze in Eckelrade

Twintig jaar geleden was er in Sibbe een gewone gezinswoning waarvan de prachtige gordijnen de aandacht van voorbijgangers trokken. Aan de bewoonster vroegen zij nieuwsgierig hoe ze aan die bijzondere stof gekomen was en door wie ze de gordijnen had laten maken. Irada Oeloechanova kan er nog om lachen als ze er aan terug denkt. “Ik had die stof in Maastricht op de markt gekocht voor 2,50 euro per meter en daarna heb ik er zelf thuis gordijnen van gemaakt met de naaimachine die ik van WereldWijd gekregen heb. Ik heb hem nog steeds.” Ze laat me zien waar de machine staat in hun woning in Malpertuis.

“Na een jaar kreeg ik de naaimachine als beloning voor mijn goede prestatie.”

Irada Oeloechanova

Na aankomst uit Azerbeidzjan in oktober 1999 kwamen Irada en haar man Selman terecht in de vluchtelingenopvang in Houthem. Na anderhalf jaar mocht ze eindelijk meedoen aan een activiteit. In die tijd reed er nog een bus van WereldWijd om cursisten op te pikken. Irada was een van hen. Ze volgde rond 2001 de naaicursus, die in Eckelrade altijd samenging met Nederlandse les. Aanvankelijk twee keer en later een keer per week. “Na een jaar kreeg ik de naaimachine als beloning voor mijn goede prestatie”, aldus Irada, die steeds met enthousiasme en doelgerichtheid haar leven in haar nieuwe land heeft opgebouwd. >>>

“We hebben heimwee naar Azerbeidzjan.”

In 2003 kregen Irada en Selman hun verblijfsvergunning en begon de verplichte inburgering. Haar plekje bij WereldWijd kon worden ingenomen door een andere cursist. Irada volgde lessen bij Leeuwenborgh en later het Vista College. Ook hier was zij een ijverige leerling: “Binnen zes maanden was ik klaar met de inburgering, terwijl ik er 2,5 jaar over zou mogen doen. Ik ben meteen vrijwilligerswerk gaan doen bij Traject in Maastricht en in 2007 kon ik met steun van UAF beginnen aan een studie HBO-rechten. Na mijn studie werkte ik als sociaal-maatschappelijk begeleider bij VluchtelingenWerk, twee dagen per week in Heerlen en een dag in Maastricht. Sinds 2018 heb ik een baan als ambulant begeleider bij de zorginstantie PROBE. PROBE biedt meer diensten, maar in samenwerking met gemeenten in het Heuvelland en andere instellingen doen we de sociaal-maatschappelijke begeleiding van burgers in het kader van de WMO. Ingaan op hulpvragen en activeren van cliënten.”

Dertig jaar geleden was Azerbeidzjan nog onderdeel van de Sovjet-Unie. Pas in 1988 werd het onafhankelijk. Irada was politicoloog en “ik was een verslaggeefster en schreef voor een oppositiekrant. Door mijn politieke activiteiten moest ik vluchten. We waren net twee maanden getrouwd. Onderweg ontdekte ik dat ik zwanger was van onze oudste zoon. Djavidan is nu 24 jaar en Turan 20. Ze zijn allebei hier geboren. Opgegroeid in twee culturen. Van beide willen we hen het goede meegeven. Ze zijn volledig aangepast, sociale en respectvolle jonge mannen. De oudste studeer-

de architectuur aan de TU in Eindhoven en doet er nu een master. De jongste studeert in Maastricht International business and economics. Ze wonen gelukkig nog allebei thuis”, vertelt moeder Irada met trots.

Terwijl Irada thee maakt, neemt Selman mij alvast mee naar een koele kamer onderin hun woning. Selman’s ogen glimmen als hij vertelt hoe hij van een verwaarloosde kelderruimte vol rommel, spinnenwebben en enkele ratten een paleisje in Azerbeidzjaanse stijl maakte. Met eigen handen. “Ik heb er hard aan gewerkt. Alle buizen en leidingen weggewerkt, isolatie aangebracht, zodat het in de zomer koel is hier en in de winter lekker warm. Ik heb dat gedaan naast mijn werk bij Nedcar. Hier in deze ruimte kunnen we zelfs feesten zonder de buren te storen. We hebben het zo ingericht, dat het voelt alsof we in Azerbeidzjan zijn.” Het moederland blijft trekken aan Irada en Selman. “We hebben heimwee naar Azerbeidzjan”, geeft Irada volmondig toe“, maar we blijven hier. De kinderen zijn hier thuis. Hier hebben we 20 jaar voor gevochten, onze kinderen ondersteund in alle opzichten en veel opgeofferd. Nee, er is geen spijt. De kinderen kunnen hier hun leven opbouwen. De overheid heeft het ons gefaciliteerd, mijn opleiding is betaald door UAF. Daar ben ik erg dankbaar voor, maar voor de rest hebben we veel zelf moeten doen”.

“Samen werken om je doelen te bereiken”, dat is belangrijk voor Irada en haar man. Ze staan aan de wieg van de Vereniging voor één Onverdeeld en Democratisch Azerbeidzjan (VVODA), die de banden tussen Nederland en Azerbeidzjan wil versterken. In 2010 werd bijvoorbeeld geld ingezameld voor een brailleapparaat voor blinde kinderen in Azerbeidzjan door kinderen van de school in Sibbe. Als beloning mochten tien van hen mee naar Azerbeidzjan. Bij de Floriade van 2012 zorgde VVODA voor het paviljoen van Azerbeidzjan en ging er een handelsmissie met burgemeester Martin Eurlings naar Azerbeidzjan. Zo dragen zij hun steentje bij aan een veilig, zelfstandig en democratisch Azerbeidzjan. Tegelijk wellicht een manier om het eeuwige heimwee draaglijk te maken.

Martin Jansen

Sehidler Mescidi Moskee naast de Vlamtorens in Baku, Azerbeidzjan

Oud-cursist Keivan

Van student naar docent bij WereldWijd

Op 3 april 2003 kreeg Keivan Tashakkor (52) zijn computerdiploma’s bij WereldWijd met de beste cijfers van alle cursisten, een 9 voor Office Word, een 8,5 voor Acces en een 9 voor Excel. Daarnaast nog een getuigschrift voor Office Powerpoint. Zijn docente, zuster Paula Pauw, had een mooie toespraak voor hem gemaakt over wat zij van hem en andere Iraanse cursisten had geleerd. Aan Keivan was gevraagd om ook een toespraak te houden. Dat was een zware opgave, want Nederlands schrijven gaat prima, maar spreken vond Keivan nog steeds moeilijk. Met behulp van een nichtje en gasten van het hotel waar zij werkte is het toch goed gelukt.

“De lessen NT2 en computer bij WereldWijd hebben me later erg geholpen bij mijn studie.”

Toen Keivan in Eckelrade de Nederlandse taallessen en computer volgde, was hij al sinds 1994 in Nederland. Een zwerftocht langs asielopvang in Schalkhaar bij Zwolle, op een schip in Zwijndrecht, in het AZC van Spaubeek en later in Schimmert bracht hem ten slotte in Valkenburg. Maar na vijftien jaar had hij nog steeds geen verblijfsvergunning. Die kwam pas in de tijd van het generaal pardon en door de inzet van de gemeente Valkenburg. Volgens Keivan heeft oud-burgemeester Martin Eurlings zijn leven gered.

Met een verblijfsvergunning op zak kon Keivan eindelijk gaan werken aan zijn lang gekoesterde wens, een ICT-opleiding aan de Hogeschool Zuyd. Toen hij als

22-jarige uit Iran vluchtte, had hij al natuur- en wiskunde gestudeerd en wilde hier verder met computerkunde. “De lessen NT2 en computer bij WereldWijd hebben me later erg geholpen bij mijn studie. Ik ben trots op mijn diploma. Eindelijk kon ik mijn moeder in Iran bellen met goed nieuws. Zij was heel erg blij. Maar een dag later kreeg ik bericht, dat mijn moeder was overleden. Dat was een grote schok voor mij. Ik heb thuis de deur dicht gedaan. Mezelf opgesloten in een isolement. Ik was intens bedroefd. Ik probeerde weer op te staan en verder te gaan. Anderhalf jaar later overleed mijn oudste broer aan een hartprobleem. Hij woonde in Maastricht met zijn vrouw en drie dochters.”

Soms kijkt Keivan terug op een zware tijd. Een leven als vluchteling. Hij is geboren in Abadan aan de grens tussen Iran en Irak. Door de oorlog tussen beide landen moest de familie vertrekken naar het midden van Iran. Daarna was er zijn vlucht omdat hij politiek actief was tegen het regiem. Het jarenlange wachten op een verblijfsvergunning zette zijn leven op een laag pitje. Om te kunnen studeren moest hij opnieuw enkele hobbels nemen. Immers, studeren met een uitkering mag niet. Toch stond de gemeente Valkenburg het toe. Het UAF betaalt alleen studie voor mensen die nog geen 36 jaar zijn. Toch kreeg Keivan het voor elkaar om steun van UAF te krijgen. Bemoedigend om te horen, dat er instanties zijn, die wél de menselijke maat willen hanteren. Fantastisch, dat je als bescheiden en door het leven getekend persoon met veel doorzettingsvermogen toch je doel kunt bereiken.

Hij wil nu graag een betaalde baan. Maar intussen verveelt hij zich niet. “In mijn vrije tijd lees ik graag artikelen over de geschiedenis, de ontwikkeling van technologie en sterrenkunde.” En twee dagen per week is hij te vinden op de plek waar hij twintig jaar geleden zelf cursist was. Op maandag geeft hij computerles, samen met Frans Gielen, aan een groep van 10 tot 15 personen en op woensdag begeleidt hij een kleinere groep van ongeveer 5 cursisten. Keivan: “Ik heb bewust voor de Stichting WereldWijd gekozen, omdat werken met verschillende culturen me erg aanspreekt. Dit zorgt dat mijn werk uitdagend en interessant blijft. Ik doe dat met heel veel plezier. Het geeft me een voldaan gevoel dat ik met mijn kennis andere mensen in hun leerproces kan ondersteunen. Ik kan mij goed verplaatsen in onze cursisten, omdat ik ooit in hun schoenen heb gestaan.”

Martin Jansen

Keivan Tashakkor

WereldWijd op veldreis

Sinds 2018 had WereldWijd geen veldreis ondernomen. De geplande veldreis in 2021, als afsluiting van het WereldTools project 2018­2021, was vanwege de coronapandemie geannuleerd. Maar nu, zes jaar na de laatste veldreis, kwam het einde van de projectperiode 2021­2024 in zicht en ditmaal was er geen belemmering voor een veldreis. In deze periode had WereldWijd 126 terugkeerders geassisteerd bij het maken van een nieuwe start in hun thuisland. De keuze ging tussen de twee landen die de meeste terugkeerders hadden opgeleverd: Nigeria en de Filipijnen. Nigeria kwam in aanmerking omdat het het land was met veruit de meeste deelnemers aan het WereldTools­project. Maar de Filipijnen was óók interessant omdat het een land was waar WereldWijd vóór deze periode aan weinig tot geen mensen ondersteuning had geboden, maar juist in deze periode 12 casussen had uitgevoerd. Een moeilijke keuze, maar al snel werd het idee geopperd om beide landen te bezoeken. Immers, we hadden al een veldreis overgeslagen en beide landen waren interessant om te bezoeken. De Dienst Terugkeer en Vertrekt (DT&V) ging akkoord en de voorbereidingen konden beginnen. Ed Peters bezocht de Filipijnen met Sharon Pelzer. Mirjam Kemp en Lore Dijkman bezochten Nigeria. Hieronder leest u de samenvattingen van hun reizen.

De veldreis naar de Filipijnen – Ed Peters

Mijn doelstelling bij het organiseren en uitvoeren van de reis naar de Filipijnen was om na te gaan of het project WereldTools net zo succesvol kan zijn buiten de Afrikaanse context. Voorgaande veldreizen naar Burundi, Tanzania, Oeganda, Kenia, Senegal en Gambia hebben onomstotelijk aangetoond dat het project WereldTools met haar materiele ondersteuning om na terugkeer een eigen bedrijf op te starten, succesvol is. Kan het WereldTools project ook succesvol zijn in een Aziatisch land en welke verschillen en overeenkomsten zijn er te ontdekken?

Bij de voorbereidingen en uitvoering van de veldreis hoefde ik niet veel van het IOM Manilla te verwachten. Dat terwijl in bijna alle voorgaande veldreizen het IOM juist wel een grote rol speelde; zij benaderden de deelnemers, maakten een programma en regelden zaken zoals vervoer en verblijf. Maar nu moest ik het zelf maar

“We kijken

op 2023

zien te regelen vanuit Nederland. Ik ben wat lijntjes uit gaan gooien naar ons netwerk van Filipijnse contacten, die allemaal enthousiast reageerden en allerlei hulp aanboden. Hele families werden opgetrommeld om het bezoek vanuit Nederland te ontvangen en te begeleiden. Er werd een speciale WhatsApp-groep opgericht zodat we over en weer contacten konden leggen en zaken konden afspreken. Uiteindelijk stapten ik en mijn reisgenoot Sharon Pelzer (tevens echtgenote) op 15 maart vol goede

“Bij de Filipino’s heerst de gedachte in grote mate wél om opnieuw het land te verlaten.”

moed en gespannen verwachtingen in het vliegtuig naar Manilla. Van 8 graden op Schiphol kwamen we, na een vliegreis van twaalf uur, bij 35 graden in Manilla aan. Eventjes wennen aan zeven uur tijdsverschil was er niet bij. We werden in een busje gepropt en gelijk meegezogen in alle hectiek en drukte van Manilla; aan jetlags doen we niet op veldreis.

Ed op veldreis in Filipijnen

Voor een uitgebreider verslag van onze bezoeken aan de verschillende Filipino’s verwijs ik graag naar het WereldTools-magazine, waar ik dieper inga op de persoonlijke verhalen van de terugkeerders.

Samenvattend kan ik zeggen, dat van de zes bezochte deelnemers van het project WereldTools, er slechts één casus is waarbij de re-integratie volledig geslaagd is en het project WereldTools een belangrijke bijdrage heeft geleverd. Er is bij deze man als enige geen wens meer aanwezig om opnieuw naar Nederland of een ander land te emigreren. Hij is ook de enige die mij daadwerkelijk een werkplaats toonde waarbij ik de materialen van WereldWijd herkende, zowel de nieuwe generator en de tweedehands opgeknapte materialen (inclusief de beroemde OK-sticker) werden gebruikt. De overige vijf deelnemers ondervonden veel meer problemen bij hun re-integratie in de Filipijnen. Alle vijf waren destijds door familieomstandigheden genoodzaakt om terug te keren naar de Filipijnen. Vaak was er sprake van -ik kan het niet anders benoemen- heimwee. Het verlangen naar Nederland, de wens om de Filipijnen weer te verlaten en op zoek te gaan naar werk was bij deze terugkeerders in ruime mate aanwezig.

Zoals genoemd, heeft het project WereldTools zich bewezen in de Afrikaanse context waarbij WereldWijd in de vier voorgaande veldreizen vele geslaagde projecten kon optekenen; van naaiatelier tot laswerkplaats, van visserij tot kippenboerderij en zo kan ik nog wel even doorgaan. De diversiteit aan bedrijfsplannen was daar enorm. Dit heb ik niet kunnen ervaren in de Filipijnen. Verder dan het opzetten van een

winkeltje en/of het aanschaffen van een tricycle/taximotor kwam men niet. En dat zijn juist de twee bedrijfjes die al massaal vertegenwoordigd waren in het straatbeeld en waarmee dus geconcurreerd moet worden. De materialen en machines die WereldWijd op transport heeft gezet naar de Filipijnen, werden maar mondjesmaat gebruikt. Dit opnieuw in grote tegenstelling tot de Afrikaanse landen, waar zelfs het hout van de WereldTools-kist hergebruikt werd. Tijdens de Afrikaanse veldreizen was mij opgevallen dat mensen blij waren dat ze weer thuis waren en er niet meer aan dachten om de sprong naar Europa nog een keer te maken. Het WereldTools-project gaf hen de kans om actief aan de slag te gaan. Bij de Filipino’s heerst de gedachte in grote mate wél om opnieuw het land te verlaten. Men ziet geen kans om voldoende geld te verdienen voor de familie in eigen land. De drang om een nieuw eigen bedrijf op poten zetten waarmee je geld mee kan verdienen, heb ik niet ervaren. Men richtte zijn blik eerder op het buitenland.

De veldreis naar Nigeria

Mirjam Kemp en Lore Dijkman

–

Mirjam en Lore togen, samen met Eric van den Boom van het IOM, naar Nigeria. Het waren negen zeer volle dagen waarin bezoeken gebracht werden aan negen terugkeerders, twee IOM missiekantoren, een consulaat, een Nigeriaanse overheidsinstelling genaamd Edo skills development center, een transit center voor gestrande migranten uit Libië en Niger, een zonnepanelenbedrijfje en twee NGO’s die met terugkeerders werken. En, oh ja, aan het eind was er nog nét tijd voor een lokaal museum…

Het was een compleet en vol programma waarin ontzettend veel opgestoken is over het wel en wee van onze terugkeerders, het dagelijks bestaan in Nigeria en ook de moeilijkheden waar men tegenaan loopt bij het opzetten van bedrijfjes en bij het assisteren van terugkeerders. In ons aparte veldreismagazine kun je alles lezen wat we hebben meegemaakt, maar hierbij geven we alvast een inkijkje.

We moesten enorm wennen aan de vochtige warmte en de gevoelstemperatuur van 44 graden. Ook de omstandigheden op de weg waren voor ons niet van deze wereld; het was zó gevaarlijk hoe men reed, liep of zelfs fietste, dat we in eerste instantie niet durfden te kijken. Het anarchistische verkeer was exemplarisch voor de omstandigheden van het dagelijks bestaan. Er is in Nigeria niets zeker, zelfs de belastingen niet. Het gebrek aan degelijke publieke >>>

scholing, gezondheidszorg, politie, rechterlijke macht, watervoorziening, stroomvoorziening en riolering, maakt dat men zeer inventief wordt en heel zelfstandig opereert. Alles regelen de mensen zelf, ook de bijdragen die daar, al dan niet vrijwillig, voor moeten worden afgedragen.

Voor sommige terugkeerders die al heel lang in Nederland verbleven, maakt dat het her-integreren ook lastig. Ze zijn het niet meer gewend om zo sterk voor zichzelf op te moeten komen. Bovendien verandert de wereld ook snel, dus de ongeschreven regels zijn inmiddels allemaal aangepast. Maar de allergrootste uitdaging zit hem op dit moment toch in het gebrek aan stroom gepaard aan de hoge brandstofprijs. Waar men het al gewend was om voor elektriciteit generatoren in te zetten, is dat nu praktisch onmogelijk doordat de subsidies op brandstof zijn geschrapt. Dat, in combinatie met het koppelen van de wisselkoers van de naira aan de dollar

waardoor de inflatie torenhoog is, maakt dat het de grootste uitdaging is om stroom te krijgen. Alle bedrijfjes hebben er last van. Veruit de meeste kunnen nu alleen maar wachten tot het beter wordt.

Alle terugkeerders die we bezochten, waren uniek in hun categorie. We hebben de eenzame jongeman gezien met een schoonheidswinkeltje, de hustler die z’n zaakjes wel regelt, de oudere man die net terug is, de door de wol geverfde monteur die het wel redt, de worstelende vader van drie, de pastoor met zijn getalenteerde kleermakersvrouw, de alleenstaande moeder die niet meer in Nigeria hoort, de gedreven uitvinder en de kippenboer met zijn ijzersterke vrouw.

Eenmaal terug in Nederland willen we heel graag nog iets meer doen voor Silvia en haar kinderen en voor Saint en zijn gezin, want hun verhalen en omstandigheden laten ons maar niet los. Ook hopen we in de toekomst

“Voor sommige terugkeerders die al heel lang in Nederland verbleven, maakt dat het her-integreren ook lastig. Ze zijn het niet meer gewend om zo sterk voor zichzelf op te moeten komen. Bovendien verandert de wereld ook snel, dus de ongeschreven regels zijn inmiddels allemaal aangepast.”

een crowdfunding te kunnen opzetten voor Patrick met zijn geweldig creatieve manier van laswerken en zijn idee om voor zijn hele gemeenschap werk te kunnen genereren. Voor nu houden we het bij deze mooie foto’s en we laten jullie graag meer lezen in het speciale veldreismagazine.

WERELD

Fieldworker Internationale Organisatie voor Migratie (IOM)

Vanuit zijn geboortestreek De Achterhoek, trok

Eric als jongvolwassene naar Utrecht om daar geschiedenis te studeren, en is daar sindsdien gebleven. Vanwege de geografische afstand spreken we elkaar dus via beeldscherm. Als ik voor m’n computer plaatsneem en de verbinding tot stand komt, doemt er een voor mij bekend gezicht op. We hebben elkaar weliswaar nooit ontmoet, maar ik heb net het verslag gelezen dat Lore heeft gemaakt van de veldreis naar Nigeria waar Eric de reisgenoot was van haar en Mirjam. Op de vele foto’s die het verslag begeleidden, is regelmatig naast de veelal kleine en donkere Nigerianen een lange blonde man te zien: Eric.

Eric werkt sinds 2004 bij IOM (Internationale Organisatie voor Migratie) als fieldworker (hij excuseert zich voor de in zijn werk gebezigde Engelse terminologie). Hoewel hij zijn studie geschiedenis voltooid heeft en zelfs als docent in dat vak voor de klas heeft gestaan, bleek dit voor hem toch niet zijn gedroomde baan. Hij ging reizen, werd reisleider bij Djoser en bezocht op die manier veel landen en maakte kennis met veel verschillende culturen. Wat hij zag en meemaakte verbreedde zijn blik op de wereld en maakte hem bewust van hoe klein Nederland is en hoe goed wij het hier hebben. De liefde riep hem echter terug naar Nederland waar hij aan de slag ging, eerst al jeugdwelzijnswerker en vervolgens als mentor van minderjarige asielzoekers. Toen in 2004 de vacature van fieldworker bij IOM voorbijkwam, zag hij dat dit een functie was die perfect bij hem paste. Hier kon hij zijn liefde voor sociaal contact en zijn opgedane kennis van landen en culturen ten volle inzetten om anderen te helpen.

Zijn werk bij IOM bestaat uit het ondersteunen van migranten die, vrijwillig of vanuit detentie, terugkeren naar het land van herkomst of doormigreren naar een derde land waar een permanent verblijf is gewaarborgd. Als ik hem vraag hoe hij in contact komt met deze migranten vertelt Eric dat dit loopt via instanties en

“Het is een no-nonsense organisatie die de mouwen opstroopt en een pragmatische aanpak heeft.”

Eric van den Boom

organisaties in het hele land die zich bezighouden met migratie. Er komen veel afkortingen langs, zoals COA (Centraal Orgaan opvang Asielzoekers) en Nidos (de voogdij- en opvangorganisatie voor alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv’s ). Een essentieel onderdeel van zijn werk is het opbouwen van netwerken in de steden, het onderhouden van contact met de instanties en het bijhouden van de ontwikkelingen in het veld. Het contact met migranten komt ook vaak tot stand via kerken, moskeeën, ex-asielzoekers en sleutelfiguren zoals bijvoorbeeld de pastoor van de Afrikaanse kerk, de mensen van de Pauluskerk en via plekken waar migranten samenkomen. Verder is er een informatienummer waarmee migranten die zelf besluiten terug te gaan, IOM kunnen bellen. En dan zijn er natuurlijk de uitgeprocedeerde asielzoekers en de illegalen die in detentie raken. “Er zijn tienduizenden mensen die keurig hun werk doen in de illegaliteit, die verre van overlast en criminaliteit blijven. Degenen die in >>>

Eric van den Boom

“Het is niet rechtvaardig wanneer mensen op onrechtmatige gronden hier kunnen blijven terwijl anderen aan allerlei eisen moeten voldoen.”

detentie raken zijn de uitgeprocedeerde asielzoekers en de asielzoekers die door alcohol, drugs, winkeldiefstal of geweld overlast geven en opgepakt worden.”

Hoewel hij achter het beleid staat en begrijpt dat er mensen zijn die uit Nederland moeten vertrekken, vindt hij dat daar wel schrijnende gevallen tussen zitten. “Het is niet rechtvaardig wanneer mensen op onrechtmatige gronden hier kunnen blijven terwijl anderen aan allerlei eisen moeten voldoen. De meerderheid van de illegalen die uitgezet worden, keert teleurgesteld terug.”

Eric heeft op verschillende plekken gewerkt, zoals bij de vreemdelingenbewaring, op een AZC, op Schiphol, etc. In zijn werk heeft hij geleerd dat ‘de’ migrant niet bestaat. In een eerder interview in het blad IOM Migrant Stories zegt hij daarover “In mijn werk zie ik de verschillen tussen migranten dagelijks en pas ik mijn counseling daar steeds op aan. Je intuïtie, kennis en ervaring, dat speelt allemaal een rol”.

In zijn werk helpt Eric de migranten bij hun terugkeer. Die ondersteuning bestaat uit het boeken en betalen van het ticket, een hermigratie-ondersteuning van € 1500 in contanten, papieren reisdocument, vervangend paspoort, hulp bij eventuele medische problemen, hulp bij afbetaling

achterstallige boetes, etc. De migrant krijgt een contract waarin staat waar hij of zij recht op heeft in het desbetreffende land en het telefoonnummer van het IOM ter plaatse. Ook krijgt de terugkeerder het telefoonnummer van Eric, zodat hij of zij hem kan appen als er problemen zijn. In het hierboven vermelde interview zegt hij hierover “Met de huidige communicatiemiddelen zit je veel dichter op het privéleven van mensen. Dat betekent dat het werk niet ophoudt om vijf uur. Mijn mobiel staat 24/7 aan. Migranten bellen me dus ook wel eens ’s avonds laat of in het weekend. Ik zie dat niet als een probleem.” In veel landen gaat het goed, maar in andere landen kan de samenwerking met het IOM ter plaatse wat problematischer verlopen. Als dat in een bepaald land veel gebeurt, komt dit land hoger op het lijstje van door Eric te bezoeken landen.

Na Albanië en India is Eric dus onlangs samen met WereldWijd naar Nigeria gereisd. De indruk die hij van deze laatste reis vooral heeft overgehouden, is hoe moeilijk mensen het hebben die terugkeren. “Ze moeten allemaal vechten voor het bestaan. Er zijn veel externe factoren die daarbij een rol spelen, maar vooral ook de ontvangst van de familie is essentieel. Zij hebben vaak torenhoge verwachtingen van het terugkerend familielid en het is daarom belangrijk dat de migrant niet met lege handen terugkomt.”

De samenwerking met WereldWijd ervaart hij als bijzonder prettig: “Het is een no-nonsense organisatie die de mouwen opstroopt en een pragmatische aanpak heeft.” Hij heeft waardering voor het circulaire product van WereldWijd en vindt dat ze oog hebben voor het menselijke aspect en prijst de warme band tussen de migranten en de mensen van WereldWijd zoals Lore en Ed. “Wij als ‘witte Nederlanders’ moeten niet denken te weten wat er omgaat in de hoofden van de migranten. En de mensen bij WereldWijd begrijpen dat heel goed.” Hij vertelt dat de hulp van IOM en een organisatie als WereldWijd voor een klein aantal mensen een belangrijke duw in de goede richting is. Voor een groter deel is het mooi meegenomen maar niet van cruciaal belang, en nog een kleiner deel komt niet goed terecht.

Na twintig jaar haalt Eric nog steeds veel voldoening uit zijn werk want “als we niets hadden gedaan, hadden ze het nog moeilijker gehad”.

Liesbeth Wierink

Mirjam Kemp, Lore Dijkman en Erik van den Boom bij IOM in Nigeria

Hoog bezoek

Na een verzoek van bestuursvoorzitter Jan Rombout via Linked-In en na een brief van Mirjam Kemp, accepteerde staatssecretaris Eric van der Burg (asiel en migratie) de uitnodiging om naar Eckelrade te komen en WereldWijd te bezoeken. Oorspronkelijk zou het werkbezoek plaatsvinden op donderdag 25 april, maar vanwege een ingelaste dienstreis moest het verplaatst worden

naar donderdag 30 mei. Er werd een programma opgesteld dat liep van 11.00 - 12.30 uur en dat minutieus moest worden aangehouden.

Op de dag zelf werd de staatssecretaris ontvangen met koffie en, natuurlijk, Limburgse vlaai. Daarna konden hij en zijn woordvoerder deelnemen aan een Nederlandse les. Ook burgemeester Alain Krijnen en wethouder Chris Piatek van Eijsden-Margraten kregen een plekje in een lesgroep. Zo ondergingen zij aan den lijve hoe wij onze doelgroep de Nederlandse taal proberen te leren. Vervolgens volgde meer informatie over VakTaal gedurende de rondleiding langs de werkplaatsen en de rest van de lokalen. In

Dit bezoek heeft mooie positieve PR voor ons opgeleverd op zowel

Fotobijschrift toevoegen

Heuvelland Nieuws en bij L1 die beide met een cameraploeg aanwezig waren.

het WereldToolsmagazijn kreeg de staatssecretaris uitgebreid uitleg over hoe wij al jaren terugkeerders ondersteunen middels de fameuze kisten met tweedehands spullen. Eric van der Burg was erg enthousiast over onze stichting en met name over het WereldToolsproject. En terecht!

Dit bezoek heeft mooie positieve PR voor ons opgeleverd op zowel

Heuvelland Nieuws en bij L1 die beide met een cameraploeg aanwezig waren. Ook de burgemeester, wethouder en de twee medewerkers van de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) vonden het leerzaam en nuttig.

Heuvelland Nieuws:

Staatssecretaris Eric van der Burg in Eckelrade www.heuvellandvandaag.nl

Of scan de QR-code met uw mobiele telefoon.

Een toekomstbestendig gebouw voor WereldWijd

Waar staan we met de plannen om het pand van WereldWijd aan de Klompenstraat 1a toekomstbestendig te maken? Waarom verduurzamen?

Tegen het licht van de huidige energieprijzen is het pand aan de Klompenstraat 1a in de huidige staat niet meer te exploiteren. Er is nauwelijks sprake van enige isolatie in of aan het gebouw en de kozijnen zijn deels van staal met overal enkel glas. Dit betekent dat medewerkers, vrijwilligers en cursisten in een onacceptabele omgeving hun werk doen. In de winter met een binnentemperatuur van 15 graden of minder, in de zomer vaker in onwerkbare hitte. Verduurzaming van het pand is dus een absolute noodzaak om het weer bruikbaar te maken voor de activiteiten van WereldWijd.

Heeft het zin te investeren in dit pand?

Om deze vraag te kunnen beantwoorden heeft Bouwkundig Adviesbureau Pascale (BAP) een onderzoek gedaan naar de staat van het gebouw en een eerste indicatie afgegeven van de te verwachten kosten. Belangrijkste conclusie was dat het basisfundament van het pand (fundering, muren, e.d.) van voldoende kwaliteit zijn om een investering in verduurzaming te rechtvaardigen. De kosten van isoleren van muren en daken, vervangen van ramen en kozijnen en bijkomende aanpassingen werd geschat op ruim 700.000 euro.

Eigen getimmerde voorzetramen om in de winterperiode de warmte binnen te houden.

Hoe gaan we dit financieren?

WereldWijd heeft onvoldoende eigen middelen en onvoldoende onderpand om via een lening een dergelijke investering te kunnen financieren. Daarom hebben we ons al snel met een gedocumenteerde notitie richting gemeente Eijsden-Margraten gewend met de vraag of de gemeente garant zou willen staan voor een door derde partijen

te verstrekken lening danwel zelf een lening aan WereldWijd zou willen verstrekken. Daaraan voorafgaand was aan Aelmans Taxaties BV. opdracht verstrekt het pand van WereldWijd in de huidige staat en na renovatie te taxeren. Het pand in de huidige staat werd getaxeerd op 285.000 euro. De waarde na de beoogde renovatie/ verduurzaming op 670.000 euro.

Belangrijke constatering in het rapport was daarnaast dat 80% van de investeringen in verduurzaming zich vertalen in een evenredige waardestijging van het pand.

Ook uitzien naar mogelijk alternatieve panden in de regio Het bestuur besloot al snel een twee-sporen-beleid te volgen: én de mogelijkheden van het verduurzamen van het huidige pand onderzoeken én uitzien naar mogelijke alternatieve locaties/gebouwen in de regio. Voorkeur had en heeft het blijven gebruiken van het huidige pand. De zoektocht naar betaalbare alternatieven die wel aan de eisen van de tijd voldoen, heeft tot nu toe geen resultaat opgeleverd. Ook de gemeente Eijsden-Margraten constateert dat er binnen de gemeentegrenzen geen passende alternatieven voorhanden zijn.

Verdere uitwerking van de renovatie Door André Scherpenisse is een 3D-model uitgewerkt om een beeld te geven van het pand van WereldWijd in de huidige staat en na de renovatie/ verduurzaming. Vervolgens heeft hij e.e.a. uitgewerkt in bouwtekeningen en heeft op basis daarvan een nieuwe, gedetailleerde kostenberekening plaatsgevonden door Roy Moonen Bouwadvies. Deze calculatie komt uit op een totaalbedrag van 1.346.341 euro. In deze plannen worden ook een beperkt aantal bouwkundige aanpassingen meegenomen die de bruikbaarheid van het gebouw verbeteren. Daarnaast is er aandacht gegeven aan zaken als ventilatie en veiligheid.

Reactie gemeente Eijsden-Margraten op verzoek van WereldWijd

In het meest recente overleg met de gemeente Eijsden-Margraten van 13

juni 2024 maakte de gemeente kenbaar een lening te kunnen en willen verstrekken aan de Stichting WereldWijd tot maximaal 70% van de getaxeerde marktwaarde na verduurzaming. De gemeente zal daarvoor zelf een nieuwe taxatie laten verrichten, naar verwachting ook door Aelmans. Op basis van de in opdracht van WereldWijd uitgevoerde taxatie zou deze lening daarmee uit kunnen komen op een bedrag van 469.000 euro. Daarmee zijn we er nog lang niet maar is een belangrijk begin gemaakt.

Hoe nu verder?

Verduurzaming

• De daken worden geïsoleerd.

• De gevels worden aan de buitenkant geïsoleerd.

Aan de orde is nu snel aanvullende financieringsbronnen aan te boren. Allereerst de partijen die subsidie willen verstrekken in verduurzamingstrajecten zoals Duurzaam Maatschappelijk Vastgoed en de Investerings Subsidie Duurzame Energie (ISDE). De verwachting is dat met deze subsidies tot maximaal 30% van de kosten voor verduurzaming gedekt kunnen worden. Maar er is meer nodig. Daarvoor zal het bestuur op korte termijn in overleg gaan met o.a. het Elisabeth Strouven Fonds, de RABO-bank, het Limburgs Energie Fonds en met de provincie Limburg om in beeld te krijgen welke rol deze partijen kunnen/willen vervullen in de noodzakelijke aanvullende financiering. De bezoeken van het college van B&W van Eijsden-Margraten, van de staatssecretaris en hopelijk binnenkort van de Gouverneur aan WereldWijd, helpen daarbij omdat zij aan alle betrokkenen duidelijk maken dat WereldWijd echt maatschappelijke betekenis en meerwaarde heeft.

Frans Bekkers, bestuurslid WereldWijd

• Een deel van de gevels wordt vernieuwd en met hout betimmerd.

• De kozijnen worden vernieuwd, er komt drievoudig glas in.

• De entree wordt verbouwd.

• Er komen kleine aanpassingen van de indeling binnen.

• De verwarmingsinstallatie wordt aangepast.

• Er komt betere ventilatie van alle ruimtes.

• Er komen zonnepanelen op het dak.

Koninklijke onderscheiding

Wladziu van Hugten

Eindelijk was het zover: onze trouwe vrijwilliger Wladziu kreeg een lintje! Met dank aan de ondersteuning hierin van Patricia Simon is het – na anderhalf jaar mailen en bellen met de Kanselarij – gelukt!

Wladziu is al sinds 2003 een zeer actieve vrijwilliger bij Stichting WereldWijd. Naast al zijn andere vrijwilligersbanen en activiteiten heeft hij bij onze stichting altijd bergen werk verzet en zijn inzet is werkelijk goud waard. Hij brengt en haalt allerlei materialen en gereedschappen op die we gebruiken in het project WereldTools en is bovendien in de VakTaal-lessen docent elektrotechniek. Of het nou fietsen zijn, wasmachines van een bovenverdieping, naaimachines, bakken vol handgereedschappen, elektrische gereedschappen; werkelijk álles wat wij aan zaken ontvangen, gaat door zijn handen. Hij haalt de spullen op en laadt ze bij WereldWijd weer uit. Hierdoor zijn wij verzekerd van materialen die, eenmaal nagekeken en opgeknapt, weer mee kunnen voor een tweede leven met een terugkeerder. Tevens brengt hij het afval weg naar het milieupark en het oud ijzer naar de ijzerboer.

In zijn elektrotechnieklessen heeft hij een engelengeduld met zowel de jonge en oudere mannen uit bijvoorbeeld Syrië, Eritrea, Senegal. Soms

kunnen ze niet eens tellen maar allemaal nemen ze enthousiast deel aan zijn lessen. Hij bezit een grenzeloos positivisme met zijn cursisten en heeft door het doorgeven van zijn kennis en zijn aandacht voor hen echt een verschil gemaakt in hun leven. Hij geeft hen hun zelfvertrouwen terug en biedt ze de kans om mee te gaan tellen en mee te gaan doen in onze maatschappij.

Wladziu staat bij ons ook bekend als de moppentapper. Tijdens de middagpauzes bij de soep is er dan ook heel wat afgelachen om zijn verhalen en anekdotes over bijvoorbeeld over situaties waarin hij spullen bij mensen ging ophalen. Legendarisch zijn ook zijn optredens als Sinterklaas en de Kerstman.

“Wladziu, van harte gefeliciteerd! Je hebt het verdiend!”

Kortom: al ruim 20 jaar vervult

Wladziu in onze stichting een dubbele rol: als leraar electrotechniek geeft hij elke week 2,5 uur les. En in zomervakanties zelfs 2 x 2,5 uur per week wanneer hij z’n collega vervangt. Daarnaast besteedt hij minimaal 8 uur per week aan het ophalen van spullen bij mensen en het afvoeren van afval met de aanhanger.

Dat is de reden dat deze geweldige vrijwilliger, en tevens prachtig mens, een koninklijke onderscheiding kreeg en het lintje kreeg opgespeld.

Wladziu, van harte gefeliciteerd! Je hebt het verdiend!

Mirjam Kemp

Burgemeester Wim Hillenaar en Wladziu van Hugten

WereldWijd lassen

Ruim een jaar geleden kwam ik

Sabine weer tegen bij mij in de straat. Lang niet gezien, vroeger samengewerkt. Wat leuk! Ze zocht dringend een lasdocent en wist dat ik kon lassen. Niet iets voor jou? Nou ja, ik ben geen docent, ik kan wel wat maar heb geen jaren ervaring in de praktijk…. En daar kwam Sabine met een verhaal dat me wel raakte. Kort gesteld: als ik het niet deed, was er niks want er was niemand te vinden. Bovendien zou de grote investering in nieuw materiaal dan voor niets zijn geweest. Dat is inderdaad wel beroerd…

Oké, ik heb tijd en dit lijkt me zeker nuttig voor vluchtelingen. Of je nou mag blijven of niet als je kunt lassen, kun je geld verdienen.

Een tijdje later kwam Huub Boon, oud-docent van Praktech en een ervaren docent, ons helpen opstarten. Toen kwam ik ook Ed tegen, al een aantal jaren vrijwilliger bij WereldWijd. Hij paste goed bij mij en ik dacht: laten we samen maar eens kijken wat we kunnen betekenen. Allebei geen enkele ervaring in lesgeven dus dat komt vast goed.

Na een eerste rommelig periode, waarin het lokaal nog wat opgeruimd moest worden en de cursisten wel of

niet kwamen, hadden we een vaste groep. Verrassend dat een aantal mensen van behoorlijk ver kwamen, netjes twee keer week, omdat ze zo graag wilden leren lassen. Gelukkig bleek dat we deze mensen nog wel iets konden leren. En zo kwam van alles langs zonder al te veel theorie: MIG, elektrisch, TIG lassen, zelfs gietijzer geprobeerd. Ook een praktijkopdracht: laten we een hekwerk maken. Met alle praktische problemen van dien (het materiaal heeft ook dikte) maar het is gelukt. Metaalbewerking in de praktijk is: slijpen, verwarmen en buigen, boren, tappen, popnagels etc. We maakten geleidelijk een lesprogramma.

Het lastigste blijft de taal: Engels gaat voor mij prima, Frans toch echt wat minder, Arabisch lukt echt niet, Russisch ook niet. Google Translate is ‘my friend’ maar vertraagt alles. En dan leer je opeens dat niet iedereen naar school is geweest en geleerd heeft dat 10 mm hetzelfde is als 1 cm. Oké, dan beginnen we bij het begin.

De eerste groep is inmiddels klaar. Ze maken het werkstuk van de NIL (Nederlands Instituut voor Lastechniek) op niveau 1 (zoals je dat ook bij de MBO doet). Inmiddels gaan we alweer door met een nieuwe groep. Zo zorgen we ervoor dat een aantal mensen praktisch aan de slag kan. Hier of in hun thuisland.

Jeroen

“WereldWijd is een oase van mogelijkheden voor mij als vrijwilliger.”

Jef

“Nederlands is niet zo moeilijk om te leren met een goede docent.”

Nader

“Bij WereldWijd ben je altijd welkom.”

Khadija

Zwemles

Zwempret. We denken dat het normaal is dat iedereen zich kan redden in het water, plezier kan hebben in een zwembad. Daar groeien we mee op in ons waterrijke landje. Voor diegenen die op latere leeftijd hier komen wonen, is dat niet vanzelfsprekend. Dus begonnen we in april met zwemlessen in het Geusseltbad. Twee groepen van maximaal 12 krijgen wekelijks zwemles. En er is al een wachtlijst.

Neem Grace, die watervrees heeft (of eigenlijk had). Inmiddels glundert ze als ze het water ingaat. Stoere jongens die in sport uitblinken, maar in het water zinken: super gemotiveerd om te kunnen zwemmen. Mannen, vrouwen, jong, oud; allemaal samen in dat water, lachend.

Het is fantastisch te zien hoe stress letterlijk van mensen afglijdt in het water. Met de zomer voor de boeg is nu ook voor (een deel) van onze cursisten waterpret mogelijk.

Miranda Bemelmans

Discovery Museum

Op donderdagochtend verzamelden we, dit keer niet op school maar voor het station in Maastricht. Om 10.00 uur zaten we in de trein met 37 cursisten en 5 docenten, op weg naar het Discovery Museum in Kerkrade.

In het museum werden we direct aan het werk gezet; er werden groepjes gemaakt en met deze groepjes moesten we een zo hoog mogelijke toren bouwen met bamboestokken en elastieken. Een uitdaging met 27 nationaliteiten en bijna evenveel talen. Maar na 15 minuten stonden er toch imposante bouwwerken van minimaal 1.80 meter en maximaal 3.16 meter. Er werd goed overlegd en er was bij iedere groep een duidelijke taakverdeling. Daarna zijn we het museum in gegaan en konden we ervaren wat illusies zijn, hoe een 3d videobril werkt

De Imker

Op donderdag 18 april zijn de cursisten van groep 1 op bezoek geweest bij Imkerij van Gool in Mheer.

Han van Gool, de imker, en zijn vrouw Karin heetten iedereen van harte welkom. Het weer werkte een beetje mee zodat Han in de tuin kon uitleggen hoe zijn bijen in de bijenkasten leven. Aan de hand van allerlei voorwerpen zoals een roker, imkerpak, ramen en raten, werd duidelijk gemaakt hoe de bijen van

en hoe het menselijke lichaam werkt. Iedereen was enthousiast en op de terugweg hebben we gezellig met de drie controleurs zitten kletsen, die het bijzonder vonden dat er 37 cursisten de naam Sabine Huitema hebben… Onderweg kwamen er al weer nieuwe ideeën naar boven voor het volgende uitstapje.

Sabine Huitema

de nectar uit de bloemen heerlijke honing maken. Nadat iedereen een kijkje had kunnen nemen in de kasten, stond er koffie en thee klaar met daarbij heerlijke honingkoek.

Het was een leerzame en vooral ook gezellige ochtend, met veel dank aan Imkerij van Gool. • Brigitte

Amerikaanse begraafplaats Margraten

Al enige tijd hadden we het idee om samen met de cursisten de begraafplaats in Margraten te bezoeken. We hebben even getwijfeld of dit voor onze cursisten een geschikte excursie zou zijn, oorlog is namelijk verreweg de belangrijkste reden waarom onze cursisten zijn gevlucht uit hun thuisland. Was het daarom niet te heftig voor onze doelgroep? En bovendien, is het goed uit te leggen wat het is?

En kunnen we duidelijk maken wat de plek betekent voor ons? Om te voorkomen dat de cursisten niet goed zouden begrijpen op wat voor

plek ze zouden staan, had Marinka van te voren lesmateriaal gemaakt voor de docenten. Zij konden op deze manier in de lessen voorafgaand aan de excursie de cursisten meer vertellen over deze bijzondere plek in Margraten. Op 3 juni zijn we vanaf het station in Maastricht met 25 cursisten en 5 docenten naar Margraten gegaan. Het was een indrukwekkend bezoek en de cursisten hebben veel geleerd over de geallieerden die ons bevrijd hebben

Zonnestroom

gereedschap voor terugkerende vluchtelingen

en over wie er begraven liggen in Margraten. We kregen in het infocentrum eerst een korte film te zien over de tweede wereldoorlog en de bevrijding. Deze was in het Nederlands maar de beelden sprake voor zich. Daarna hebben we een rondleiding gekregen van een vrijwilliger en het was heel fijn dat hij op een eenvoudige en heldere manier aan onze cursisten heeft uitgelegd waarom deze begraafplaats er is en wie er begraven zijn. De cursisten stelden vragen en waren erg onder de indruk. Het was bijzonder om met mensen die gevlucht zijn uit hun thuisland, vaak voor oorlog en bezetting, deze plaats te bezoeken.

Sabine Huitema

Met het project WereldTools zetten we ons in voor het creëren van een hoopvolle toekomst voor vluchtelingen die terugkeren naar hun land van herkomst.

Onze samenwerkingspartner IOM is gestart met het geven van een intensieve cursus zonnestroom in het detentiecentrum in Rotterdam en samen willen we het mogelijk maken om een lucratieve vaardigheid te leren en een bijbehorende kist gereedschappen en materialen meegeven.

Nu hebben we helaas niet het toepasselijke gereedschap in huis en zijn we dringend op zoek naar donateurs.

Wilt u een steentje bijdragen voor mensen die de moedige stap zetten om terug te keren? Aldaar kunnen ze een groot verschil maken in de levens van hun familie en dorpsgenoten.

Wilt u een steentje bijdragen?

Als tegenprestatie kunnen we uw logo op de site en pr materiaal plaatsen, we kunnen rondleidingen voor bedrijfsuitjes geven en staan open voor samenwerkingen voor positieve pr.

Neem gerust contact met ons op voor meer informatie.

www.stichtingwereldwijd.nl/wereldtools

Letizia Rompelberg

Ik Ben Hier

Op een donderdagavond in juni loop ik in Maastricht op Plein 1992 de Bordenhal in, thuisbasis van Toneelgroep Maastricht. Ik heb een afspraak met Letizia Rompelberg, artistiek leider en oprichter van Theatergroep Zout uit Breda.

“Zout maakt theater over maatschappelijke onderwerpen met spelers die daar middenin staan.”

Letizia Rompelberg

Als ik de toneelzaal binnenga zijn Letizia en mime-docent Erwin Boschmans met een groep van tien nieuwkomers sketches aan het oefenen. Als de muziek start mogen de spelers twee aan twee hun sketch laten zien. Ze acteren dat ze iemand ontmoeten en daar blij, boos of verdrietig bij zijn. Af en toe vraagt de docent hen de sketch te herhalen, maar nu langzamer, of met de nadruk op een bepaald gebaar, of met weglating van een bepaalde handeling. Het is een aardig schouwspel en leuk om het verschil in aanpak, opvatting en overgave op te merken. Als laatste onderdeel van de sessie staan alle ‘acteurs’ op het toneel en spelen de koppels de ontmoetingsscene tegelijkertijd en door elkaar. Ditmaal is er niet alleen muziek op de achtergrond maar hoor je migranten in korte zinnen en soms in gebroken Nederlands vertellen over een ontmoeting of een afscheid van iemand die hen na staat. En opeens valt alles samen: de muziek, de sketches, de gesproken teksten. Het raakt me diep. Dit is de magie van toneel. En van een goede regisseuse .

Na de les spreek ik met een paar van de deelnemers. Ze hebben allemaal een andere achtergrond en allemaal verschillende redenen om hieraan mee te doen.

Ze zijn hier in de Bordenhal terechtgekomen via WereldWijd, het COA, Trajekt of ze hebben ervan gehoord via het Taalcafé in de bibliotheek. Het doel is kennismaken met elkaar en het oefenen van de Nederlandse taal. Na de zomer, in september, is er een openbare voorstelling waar ze naar toe aan het werken zijn.

Yasmin, een tengere vrouw met een vriendelijke uitstraling, komt uit Syrië. Ze woont al zes jaar in Nederland. In Syrië was ze docent natuurkunde, hier in Nederland werkt ze in een restaurant. Naast haar zit Ayham, ook uit Syrië, een Omar Sharif lookalike, maar wat melancholieker. Hij komt elke week helemaal uit Breda voor deze sessies want hij wil acteur worden. Ook praat ik met Kurush uit Iran. Hij viel me op omdat hij met zo veel plezier aan het spelen was. In Iran had hij een installatiebedrijf. Nu volgt hij bij WereldWijd lessen Nederlands en daar hoorde hij van dit project. Acteren is een hobby van hem. Mustafe, een vastberaden Irakees, was in zijn land chef-kok. Hier is hij taxichauffeur. Hij hoopt een restaurant te beginnen. Hij komt vooral voor de ontmoeting met andere migranten en om de taal te leren. Allemaal zijn ze enthousiast over de lessen en over hun deelname aan het project.

Omdat de ontmoeting met de spelers uitgelopen is, is er geen tijd meer voor een interview met Letizia. Dit vindt digitaal plaats. Hieronder leest u een samenvatting van haar antwoorden op de vragen die ik haar stuurde.

“In 2010 studeerde ik af aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten. Mijn afstudeerproject was een voorstelling in een voormalige gevangenis. Ik zette toen acteurs in. Het publiek liep langs verschillende scenes. De publieksbegeleiders

De Bordenhal in Maastricht

waren vrijwilligers, van wie enkele ook zelf vast hadden gezeten. Hoewel hun aandeel maar erg klein was, vond ik hen het meest interessant om naar te kijken. Ik realiseerde me dat dat kwam omdat zij écht hadden meegemaakt hoe het was om achter de tralies te zitten. Vanuit die fascinatie voor de realiteit op het toneel ben ik doorgegaan met het ontwikkelen van mijn theatertaal en heb Zout opgericht. Zout maakt theater over maatschappelijke onderwerpen met spelers die daar middenin staan. In de voorstellingen worden persoonlijke verhalen verteld door mensen die het zelf meemaken. Persoonlijke verhalen hebben een ongelofelijke kwetsbare kracht. Ze zijn in mijn ogen een wapen tegen de soms platgeslagen algemene verhalen en vlakke meningen. Een persoonlijk verhaal, verteld door degene die erin leeft, laat je opnieuw kijken naar jezelf, naar de ander en naar de wereld om je heen.

Het merendeel van onze samenleving ‘doet mee’. Een deel dreigt uit het zicht van de samenleving te verdwijnen door bijvoorbeeld leeftijd, etniciteit of een gebrek aan een sociaal netwerk. Wij geven deze mensen een podium en maken op die manier aan anderen zichtbaar dat de scheidslijn tussen meedoen en buiten de boot vallen erg dun kan zijn. Op deze gedachte is ook ‘Ik Ben Hier’ gebaseerd. Ik ben met dit project gestart in 2019 in Oss. De Stichting Thuis in Oss vroeg me of ik iets kon doen met de persoonlijke verhalen van nieuwkomers. Er was in die tijd veel onwetendheid en onbegrip met betrekking tot migranten. Ik heb toen de wandeling bedacht om de ‘gewone’ Nederlander zich bewust te laten worden dat mensen met een vluchtelingenachtergrond deel uit maken van onze realiteit.”

Voorstelling Ik Ben Hier

Vinden plaats in de weekenden van 20 en 27 september 2024 op diverse tijden.

De wandeling duurt circa 75 minuten en start bij Theater aan het Vrijthof en eindigt bij De Bordenhal.

Tickets zijn te koop via www.zoutspeelt.nl of www.toneelgroepmaastricht.nl.

Of scan de QR-code met uw mobiele telefoon.

De kop van een recensie in de Theaterkrant over de voorstelling ‘Hier Ben Ik’ in Breda luidt: “Poëtische stadswandeling raakt op alle vlakken.” De voorstelling is gegoten in de vorm van een auditieve wandeling. Als deelnemer krijg je een koptelefoon op en tijdens de wandeling hoor je de getuigenissen van mensen die naar Nederland zijn gevlucht. Over hoe ze vertrokken uit hun land, hun reis, hun aankomst hier. Bijzonder is dat je tijdens het luisteren achter de vertellers van de verhalen aan loopt.

Na Oss, Breda en Rotterdam wordt het project nu ook in Maastricht uitgevoerd in samenwerking met Toneelgroep Maastricht. Er zijn twaalf deelnemers. Op basis van hun persoonlijke verhalen werkt Letizia een script uit. Ze zegt hierover: “Het is echt een co-creatie, hun inbreng is fundamenteel voor mijn keuzes als regisseur.”

Letizia is blij met de medewerking van Stichting WereldWijd: “Een geweldige partner. Ik kende Lore nog via de theaterwereld van lang geleden en het is leuk elkaar weer tegen te komen na al die jaren. Zij heeft geweldig werk gedaan in de werving van deelnemers. Omdat WereldWijd dicht bij de doelgroep staat, kon Lore goed meedenken in hoe we potentiële deelnemers het best konden benaderen. ‘Wil je meespelen in een theatervoorstelling’ kan een vrij imponerende vraag zijn. We zijn blij met de twaalf deelnemers. De acht trainingsbijeenkomsten verliepen erg goed. De deelnemers moesten af en toe uit hun comfortzone stappen, maar degenen die daar voor open stonden maakten echt vooruitgang. Een veilige sfeer is daarbij erg belangrijk, vanuit daar kun je alles samen bereiken. Samen met mijn mede-docenten Marjolein Frijling en Erwin Boschmans hebben we daar wel voor gezorgd.”

Ik kijk uit naar de voorstellingen in september.

Liesbeth Wierink

Leestips

In deze rubriek worden vijf boeken besproken, waarvan een digitaal, die de moeite van het lezen waard zijn.

Indrukwekkend

Een liefde in Jemen

In Het huis in de wolken beschrijft journalist Dirk Wanrooij hoe hij zijn Schots-Jemenitische vrouw Sara Ishaq, filmmaker, ontmoet en de bijzondere eerste ontmoeting met haar vader. Wanrooij zelf is in 1983 in Jemen geboren nadat zijn Nederlandse ouders er zeven jaar eerder naartoe gefietst waren en zich er hadden gevestigd. Het huis vertelt het verhaal van de geschiedenis van zowel de familie van zijn vrouw als de geschiedenis van zijn eigen ouderlijk gezin. Tegelijkertijd is het een beknopte geschiedenis van Jemen en een persoonlijk verslag van het militaire conflict waardoor Jemen nu al ruim acht jaar wordt verscheurd. Hethuisindewolken,DirkWanrooij, €22,99,AlfabetUitgevers,ISBN9789021340906

Begin jaren ’50. In de woestijn tussen Irak en Koeweit staat een grote vrachtwagen stil. In de lege watertank zitten drie Palestijnse mannen, happend naar adem. De chauffeur, ook een Palestijn, is uitgestapt bij een douanepost. Terwijl de temperatuur in de watertank oploopt, probeert hij toestemming te krijgen verder te rijden. De drie mannen, die elk een generatie Palestijnen vertegenwoordigen, hebben één gemeenschappelijk doel: de ellende in de vluchtelingenkampen ontvluchten en in Koeweit een beter leven opbouwen. We zijn zeventig jaar verder, en nog steeds is het verhaal actueel. Mannenindezon, GhassanKanafani, €19,90,uitgeverijJurgenMaas, ISBN9789083344126

Droomland

Rosita Steenbeek gaat in haar nieuwste boek ‘DroomlandItalië’ terug naar Lampedusa om oude bekenden op te zoeken. Datzelfde doet ze in Turijn, waar ze een Syrische familie uit Aleppo ontmoet, die ze leerde kennen in een Libanees vluchtelingenkamp. In Bolzano trekt ze op met Ismaël uit Sierra Leone, die daar een nieuw bestaan opbouwt. Stuk voor stuk boeiende, zachtaardige verhalen over dappere mensen, die hun droom proberen waar te maken. Het is tegelijk een inspirerend verhaal over Italiaanse burgers die, tegen de dikke stroom in, hun menselijke kant tonen en zich sterk maken voor de inburgering van vrienden die van verre naar hen toe gekomen zijn. Ook dat bestaat. Net als hier. Dromen van een betere wereld, waar we er samen het beste van maken. DroomlandItalië,RositaSteenbeek, UitgeverijPrometeus,€17,50,ISBN9789044652109

Het verslag van een migrant

In BackandBeyond worden episodes uit het leven van terugkeermigranten en de rol van de Internationale Organisatie voor Migratie weergegeven. Het bevat de volgende verhalen: Het verslag van een migrant over zijn reis naar Europa, een leven lang zonder papieren, de terugkeermissie van een journalist, een fotoreportage van een terugkeer, strategieën van een terugkeermigrant, de terugkeer van een oogpatiënt naar Guinee en als laatste een interview met IOM couselor Eric over zijn rol en drijfveren. Het is een prachtig verzorgd online boek en zeer de moeite van het lezen waard. BackandBeyond, IOM,OlivierSpée, ISBN9789290687603

Krachtige verhalen

“Tegen de stroom in. Zoals een zalm die tegen de stroom in zwemt steeds sterker en mooier wordt, zo zijn ook de tien Afghaans-Nederlandse vrouwen die mij hun verhaal vertelden.” Zo begint Ruth de Kanter haar voorwoord van het boek ‘Tegende stroom in’. In het boek vertellen tien Afghaans-Nederlandse vrouwen, allen veertigers en vijftigers, over hun familieachtergrond, hun leven in Afghanistan en hun leven in Nederland na de vlucht voor de Taliban. In de verschillende hoofdstukken worden de geschiedenis, de politieke achtergrond en de cultuur van Afghanistan, door de ogen van de vrouwen belicht. Boeiend zijn ook de verhalen over hun nieuwe start in Nederland. Waar halen ze de kracht vandaan, hoe gaan ze om met het verschil in geloof en cultuur? Ten slotte wordt ook de huidige toestand in Afghanistan onder de loep genomen. De schrijfster, Ruth de Kanter, is psycholoog en was verbonden aan het Centrum voor Gender en Diversiteit van Maastricht University. Samen met drie hoog opgeleide Afghaans-Nederlandse vrouwen richtte zij de Stichting Ariana studiefonds voor Afghaanse vrouwen op. Zwemmentegende stroomin,€22,95,UitgeverijAspekt, ISBN9789464240092

Wist je dat?

• Het bestuur inzet op de verduurzaming van het gebouw in Eckelrade en dat ongeveer 1,3 miljoen kost!

• Onze binnenplaats nu Willy van Gelooven Plein heet.

• WereldWijd momenteel 91 actieve vrijwilligers heeft.

• WereldWijd in de jaren 80/90 wel 110 vrijwilligers had.

• Er maximaal 80 cursisten kunnen deelnemen aan de lessen.

• \

• Frans Pleumeekers niet alleen docent Nederlands is, maar ook een zeer verdienstelijk aquarellist.

• WereldWijd 4 vrijwilligers heeft met een koninklijke onderscheiding: Willy van Geloven, Louis Eggerdink, Jo Lousberg en Wladziu van Hugten.

• Wladziu 12 jaar lid was van de Maastrichter Staar. En in Wenen het podium deelde met Marion Lambriks en Marco Bakker.

• Mirjam al 18 jaar werkzaam is bij de brandweer in de repressieve dienst (branden blussen dus). En mede daarom geen geklus aan e-bikes inpandig wil…

WereldWijd ooit als fietswerkplaats voor werkloze jongeren is gestart.

• Er een cursist was die een andere fiets wilde omdat de ketting er steeds af liep, maar dat toen bleek dat zijn achterwiel helemaal los zat.

Stichting WereldWijd

De Grote Zomer barbecue

Woensdagmiddag 3 juli was het weer zover: de Grote Zomer barbecue van WereldWijd als bedankje voor de inzet van alle vrijwilligers.

Het was helaas allesbehalve een zomerse start want de regen kwam weer (zoals de gehele lente en zomer tot dusver) met bakken uit de lucht! Toch stond het geluk aan onze kant toen het na 40 minuten droog werd en er zelfs een mager zonnetje uitbrak, waardoor de voorspelling van een frisse 15 graden gelukkig hoger uitkwam.

Tijdens mijn toespraak werd ik ineens ongelofelijk in het zonnetje gezet en ontving ik, naast hele fijne woorden en mooie complimenten van collega Sabine, een prachtige persoonlijke stoel! Houtgesneden (Directeur Kemp) door cursist Othman Suliman en echt prachtig bewerkt. Ik ben er ongelofelijk blij mee. Ook de voordracht van Frans Frambach, kampioen Hanenkraaien met zijn drie haantjes, vond iedereen erg interessant (en ik ben erg blij dat onze, met name Arabische cursisten, dit niet zagen als potentieel erg vers halal-vlees...).

Het eten was weer enorm goed geregeld door Wevers Food Slagerij en ook het halal-vlees nam gretig aftrek. Maar wat echt zorgde voor een geweldig geslaagd gevoel van deze middag was het optreden van het Mergelland Mannenkoor, die met een eigen repertoire van liedjes in het Limburgs dialect en een in het Engels

een ongelofelijk leuke sfeer wisten neer te zetten! De aanwezige cursisten (ongeveer 40 personen uit 15 verschillende landen) deden enthousiast mee en probeerden de uitgedeelde teksten mee te zingen. Maar echt uitbundig werd het toen het nummer ‘de Engelbewaarder’ werd ingezet (2 x !) en iedereen in polonaise langs de tafels liep! Op social media (Facebook en Instagram) zijn filmpjes hiervan gedeeld met als superbelangrijke boodschap: En ZO ziet participatie, integratie en medemenselijkheid eruit!

Ik liep toen echt even over van trots; over de geweldige vrijwilligers van deze stichting en de cursisten die samen op deze prachtige wijze aan elkaar lieten zien zich gewaardeerd, veilig en gesteund te voelen. Een middag om nooit te vergeten is het hierdoor geworden en niet allen voor mij, maar voor veel van de aanwezigen! Mirjam Kemp

Dank-Dank-Dank!

Stichting WereldWijd kan niet bestaan zonder de financiële ondersteuning van diverse organisaties, stichtingen en privépersonen. Het project WereldTools wordt gefinancierd door het Ministerie van Justitie en Veiligheid, maar voor het project VakTaal zijn we ieder jaar weer hard op zoek naar financiële middelen om alle kosten van de Nederlandse taallessen en de vaklessen te kunnen dragen. We zijn dan ook enorm blij en dankbaar voor de steun van de Broeders van Maastricht (de Beyart), de Stichting Sint Clemens, Kanunnik Salden Nieuwenhof Stichting, FSI-Fonds

Sociale Instellingen, de Soroptimisten, de Lions

Eijsden-Margraten, de protestantse kerk van de gemeente Eijsden-Margraten, de St. Janskerk, van dhr. Homberg, dhr. van Kersbergen en mevr. Hilbers, de fam. Van Thor en dhr. van der Voet.

Ook zijn we ontzettend blij met de samenwerking met de gemeenten Maastricht-Heuvelland en

Wilt u uw gebruikte spullen een nieuwe bestemming geven?

Eijsden-Margraten en het COA (in het bijzonder van het AZC Maastricht) in het project VakTaal. Dankzij deze samenwerking maken we echt een enorm verschil in de levenskwaliteit van maar liefst 75 deelnemende cursisten per week!

Ik zal in het najaar van 2024 weer enorm mijn best gaan doen om, samen met collega’s Sabine en Han, te proberen in het jaar 2025 het project VakTaal ook financieel haalbaar te kunnen houden. Hopelijk lukt het ons om wederom bij de provincie Limburg en enkele grotere fondsen succesvol aan te kloppen, zodat we met een gerust gevoel ons ‘schoolproject’ kunnen voortzetten.

Allemaal heel erg hartelijk bedankt dus!

Met vriendelijke groet, Mirjam Kemp, directeur Stichting WereldWijd

Bij Stichting WereldWijd geloven we in het potentieel van mensen, ongeacht hun achtergrond. Met ons project WereldTools ondersteunen we vluchtelingen die de moed hebben om terug te keren naar hun thuisland en daar een eigen bedrijfje willen opzetten. Met uw hulp kunnen zij weer de controle nemen over hun leven en toekomst bieden voor hen en hun families.

We zijn momenteel op zoek naar materialen, gereedschappen en kleine machines om deze ondernemers te helpen. Of het nu gaat om een lasbedrijf, fietsenwerkplaats, restaurantje, zonnepanelen installatie of kleermakerszaak, uw donatie kan een wereld van verschil maken.

Wat we nodig hebben zijn onder andere slijpmachines, lasapparaten, fietsen, naaimachines, laptops en schone keukenapparatuur. Elektrische gereedschappen zijn zeer in trek.

Wilt u een steentje bijdragen?

Neem gerust contact met ons. We halen desgewenst de gedoneerde materialen bij u op.

Doe mee en help ons om dromen te realiseren en een positieve impact te maken in de levens van anderen.

www.stichtingwereldwijd.nl/wereldtools

Materiële ondersteuning

bij terugkeer naar het land van herkomst.

Help ons bij het creëren van een toekomst

WereldTools

Met ons project WereldTools ondersteunen we vluchtelingen die de moed hebben om terug te keren naar hun thuisland en daar een eigen bedrijfje willen opzetten. Met uw hulp kunnen zij weer de controle nemen over hun leven en toekomst bieden voor hen en hun families.

750 Terugkeerders WereldTools

40 Jaar Stichting WereldWijd

Wij zijn een professionele vrijwilligersorganisatie met het hart op de juiste plek. We zijn een enthousiaste professionele vrijwilligersorganisatie. Sinds 1984 ondersteunen wij statushouders, asielzoekers en terugkeerders. Dit doen wij met een team van 90 vrijwilligers. We helpen mensen op weg met Nederlandse taal en geven vak-lessen. We ondersteunen uitgeprocedeerde asielzoekers met hun start in het land van herkomst.

Verbinden in verschil: iedereen telt en doet mee bij Wereldwijd

WereldWijd: elkaar echt zien www.stichtingwereldwijd.nl

“Terugkeren is vaak een ontzettend lastige beslissing. Het gaat gepaard met grote teleurstelling, schaamte en schulden. Ons doel is om dat een beetje te kunnen verlichten.”

Lore Dijkman • projectmedewerker WereldTools