krrr, klik ichiel, wij gaan nu naar Woodbridge, als je vastloopt, heb je ten minste nog een uurtje stijgend water." De lijzige stem van Ruud van der Zee komt zachtjes en achteloos door de buitenspeaker van de marifoon. Onder zijn leiding hebben ruim een uur geleden vier andere lesboten op het riviertje Deben aan meerboeien afgemeerd. Mijn Faro, met vier cursisten en eigenaar Rob aan boord, ligt nog buitengaats ten anker in de ochtendzon, op een steenworp van de rode West Knol boei. Bij ons is de stemming opgewekt, vermengd met een tikje leedvermaak. Wij waren hier ver voor de anderen. Wij zijn om de noord door het schuimende gaatje in de Shipwash gepiept. De anderen wilden door het Sunk voorzorggebied, maar zijn door de Kustwacht om de zuid gestuurd. “Ha”, roept Rob lachend, “Ruud heeft haast. We hebben tijd zat toch? Of wil jij er meteen achteraan Michiel?” Ik lach tevreden over het resultaat van mijn eigenzinnigheid, gevoelig ook voor Rob’s plagerige uitdaging. “Nee hoor, we liggen hier lekker, over een uurtje is vroeg genoeg.” Maar ergens van binnen rinkelt een alarmbelletje. Mijn zelfvertrouwen maakt geleidelijk plaats voor zorg. Ruud zegt nooit zomaar wat. Bovendien kent hij de Deben goed, ik ga voor het eerst de rivier op. Wat weet hij dat ik niet weet? Met een begin van onrust ga ik naar beneden en bekijk voor de zoveelste keer de kaart: krap negen mijl kronkelgeul, veel banken, weinig boeien en in het laatste stuk voor Woodbridge een paar haakse bochten van het soort waarvoor lokale kennis erg prettig is. Hmm.
"