Πρόσεξε ότι ένας από τους άνδρες είχε τη σπάθα του Ραμίρ, μετά κοίταξε λοξά τον ίδιο. Το είχε προσέξει και εκείνος.
Η Λίζα πλησίασε την αιωρούμενη σφαίρα και στάθηκε για μια στιγμή, ύστερα την άγγιξε, η αίσθηση ήταν δυσάρεστη, σαν να είχε βυθιστεί σε πάγο σε τέτοιο βαθμό που το κρύο να την καίει. Η σκοτεινή δύναμη του μάγου την κύκλωσε και αισθάνθηκε να επικοινωνεί με το μυαλό του Μπαγκράς, μια ειδεχθής αίσθηση μιας και δεν υπήρχε εκεί παρά μίσος και κακία. Η δοκιμασία της ήταν στιγμιαία και μετά βρέθηκε στο εσωτερικό της σφαίρας δίπλα στον Ιππότη που είχε κλείσει τα μάτια του και ακουμπούσε τα χέρια του στα γόνατά του, ένιωθε πως συγκέντρωνε τις δυνάμεις του. -Κοίτα την αψίδα Ονειρεύτρια, της είπε ήσυχα. Τι βλέπεις; Η Λίζα κοίταξε την αψίδα που ήταν σκαλισμένη στον τοίχο και μια κραυγή ξέφυγε από τα χείλη της. Γιατί αντίθετα με τους υπόλοιπους δεν έβλεπε τον τοίχο αλλά πέρα από την αψίδα. Και αυτό που έβλεπε την τρόμαζε, έβλεπε ένα σπήλαιο με έναν αιματοβαμμένο βωμό κοντά στην άλλη πλευρά της αψίδας και άνδρες με μαύρους μανδύες παρατεταγμένους μπροστά του. -Τι... τι είναι αυτό; ψιθύρισε. -Κάτι που συμβαίνει στον κόσμο σου και δεν θα έπρεπε, είπε ο Ιππότης, και που θα πάψει. Αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσει αυτό που γίνεται εδώ. Η Λίζα στράφηκε να τον κοιτάξει αλλά ο Ιππότης είπε βιαστικά: -Μην αποστρέφεις το βλέμμα σου από την Πύλη αυτή Ονειρεύτρια, είσαι η μόνη που βλέπει πέρα από αυτή. Κράτα ανοιχτή αυτή τη δίοδο για' μενα λίγο και όλα θα τελειώσουν. Η Λίζα ένιωσε το μυαλό του να αγγίζει το μυαλό της, ένιωσε τη δύναμή του, μια δύναμη το ίδιο μεγάλη σαν του Μπαγκράς αλλά στραμμένη στο να πολεμάει το σκοτάδι και να προστατεύει όσους το είχαν ανάγκη. Τον αισθάνθηκε να συγκεντρώνεται και να στρέφει αυτήν του τη δύναμη στην αψίδα.
93