Als het Wilhelmus heeft geklonken fluistert Ruben: ‘Opa, mag ik nu weer praten?’ ‘Heel even, maar wel zachtjes hoor. Er komen nog toespraken.’ ‘Wanneer gaan we de bloemen neerleggen?’ ‘Dat duurt nog wel een poosje jongen.’ Eindelijk komt de menigte in beweging. Langzaam lopen we met elkaar richting bloemenzee. ‘Opa, komt er nu nooit meer oorlog?’ Kon hij daar maar volmondig ja op zeggen. De wereld is nog geen dag zonder oorlogen en brandhaarden geweest. ‘Dat hoop ik Ruben, dat hoop ik met heel mijn hart.’ Even drukt hij het handje van zijn kleinzoon. Hoop. We mogen de hoop en het vertrouwen niet verliezen, denkt hij. Het is of een donkere wolk oplost in zijn hoofd. Zijn sombere gedachten worden gewist. Een bijna vergeten geluksgevoel komt ervoor in de plaats. Hij leeft. Hij is niet alleen. Hij heeft familie!
dewebschrijvers.nl
73