Voor onderwijs naar Thailand

Na 25 jaar werkzaam te zijn geweest op basisschool De Kattenbosch en De Hobbit ging Gerard Meeuwsen (25-11-1956) in 2002 voor vrijwilligerswerk naar Thailand om zich daar in te zetten voor de kinderen met ‘special needs’. Na 3 jaar werd dat project afgerond, maar Gerard keerde niet terug…

Hoe ontstond het idee om naar Thailand te willen?

Ik heb de eerste 7 jaar van mijn loopbaan als gewoon onderwijzer gewerkt, vervolgens 7 jaar als Intern Coördinator Leerlingenzorg en daarna als Intern Begeleider. Ik wilde nog wel weer een keer veranderen, maar directeur worden was niets voor mij. Ik ben toen op zoek gegaan en stuitte op Voluntary Service Overseas (VSO) een Engelse organisatie die vrijwilligers uitzendt over de hele wereld. Ik wilde voor hen gaan werken voor ‘Special Needs’. Zij stuurden me voor 2 jaar naar Thailand. Na 1 jaar verkenning heb ik 5 jaar de Nederlandse school in Nepal gerund, om dan weer terug te keren naar Thailand. Daar heb ik ook weer 7 jaar les gegeven als leraar Engels in het gewone (basis-) onderwijs.

Hoe kwam je in contact met VSO, waarvan kende je VSO?

Op een open dag ben ik rond gaan kijken. Ik zag daar precies wat ik wilde: nog een keer iets anders gaan doen, mijn steentje bijdragen. Ik wist anderhalf jaar van tevoren nog niet wáár, maar wel dát ik zou gaan. Ik zou gaan samenwerken met een collega uit dat andere land en mijn kennis

overdragen. In mei 2002 hoorde ik dat ik naar Thailand zou worden uitgezonden. In het stadje Phangnga kwam ik op het onderwijskantoor, een mix van inspectie en adviesdienst. Ze voeren de richtlijnen vanuit Bangkok uit en geven daarbij zo nodig advies, een beetje een dubbelfunctie.

De taal, Thais, lijkt me nogal een probleem?

Dat is het ook en dat is het nog steeds, ik spreek het als een kind. Tevoren heb ik bij de Volksuniversiteit in Den Bosch nog een half jaar Engels gedaan. De eerste 2 maanden in Thailand kreeg ik via VSO taal- en cultuurtraining. Dat was heel bruikbaar en daar kon ik me mee redden. Maar ja, als je voor leerkrachten, die toch ook een HBO-opleiding hebben gehad, gaat staan praten als een kind, dan slaat dat nergens op. De voertaal met de Thaise collega’s was dus Engels. Mijn directe collega, Pipiyou, sprak die taal goed. Vanuit het onderwijskantoor in Phangnga heb ik het speciaal onderwijscentrum in de regio Takuapa ontdekt. Het bestond wel, maar eigenlijk vooral op papier. Daar hebben we het ‘boxproject’ opgezet. Curverboxen, gevuld met divers materiaal, kleuterspeelgoed, zoals blokkendozen, pop & auto en puzzeltjes, maar ook kleurplaten en werkbladen. Elke week kregen de kinderen een andere box. De kinderen die we thuis bezochten kregen ook zo’n box. Elke maand een nieuwe.

Waarom gingen deze kinderen niet naar het Centrum?

Er was één centrum in de provincie, een gebied zo groot als half Nederland. Het vervoer was natuurlijk een probleem. Met een brommertje als vervoermiddel, houdt het na een straal van 10 kilometer wel op. De andere kinderen ‘mochten’ thuis blijven. Wij probeerden een aantal ervan van boxen te voorzien. Als wij de geregistreerde kindertjes thuis bezochten, dan veranderde daar ter plekke ineens iets: Het kind kreeg een box. Het is JOUW box, jij moet zorgen dat hij netjes blijft, dan krijg je volgende maand een nieuwe. Dat werkte fantastisch. Een zeker meisje was na 3 maanden meedoen en box-wisselen ineens niet thuis… Dat is jammer, maar dan proberen we haar volgende week opnieuw in te plannen. Nee, dat hoefde niet. Opa was al weg met de brommer en kwam 5 minuten later terug, met kleinkind, in uniform, opgehaald van school! Dat was precies wat we wilden.

Hoe kwam het dat zij nu wel naar school ging? Kwam dat door de box?

Ja, deels zeker wel. Ik ging op pad, met mijn collegaVSO’er Sandy, Nimit van het onderwijskantoor en een collega van ons speciaal onderwijs. Het kind maakte werkbladen, speelde met materialen en de leerkracht kreeg ook steun in de rug om zich niets aan te trekken van testen (die natuurlijk niet goed zouden zijn). Acceptéér dat kind. Hier op school zitten de vriendjes, de dorpsgenootjes. Hier hoort ze erbij! Wij helpen jullie, de school, de leerkracht. We bleven dit kind begeleiden en van steeds nieuwe boxen voorzien en steunden de leerkracht in hoe ermee om te gaan. Voor Thaise leerkrachten is dat moeilijk omdat zij gewend zijn te werken met opdrachten van bovenaf. Voor ons gold: Wat het Wat het kind niet kan, kind niet kan, is niet belangrijk, dat het kind naar school gaat is is niet belangrijk. belangrijk!

Dat het kind naar Is het box-project na jouw

vertrek voortgezet?

school gaat is Zeker. We hebben het helemaal uitgewerkt zodat het kon worden belangrijk! overgenomen. We hebben het zelfs geëxporteerd naar Indonesië. Samen met VSO-collega’s daar uit Indonesië. Je komt met iets tastbaars, dat werkt goed.

Je had je vrouw Nui in je eerste periode in Thailand leren kennen, maar verhuisde naar Nepal…

Ja, maar na elke 2 maanden in Nepal had ik 2 weken vrij en kon ik even op en neer naar Thailand. We hadden dus een relatie van komen en gaan. In 2009 ben ik met haar getrouwd en in 2010 ben ik definitief teruggegaan in Thailand en zijn we onze B&B begonnen, Manora Garden in Phangnga. Tegelijkertijd hebben ze me daar gevraagd als leraar Engels communicatie op de lokale school. Dat heb ik daar ook weer 7 jaar gedaan en de laatste 5 jaar draai ik alleen nog onze B&B.

Wat is tot nog toe het meest prettige geweest wat je in de afgelopen 20 jaar hebt beleefd?

Dat is toch wel dat ik ondanks het feit dat ik die 20 jaar onafgebroken heb gewerkt, het nooit als werk beleefd heb. Dat het box-project naar andere landen werd geëxporteerd, dat zo’n kind op een dag ineens een schooluniformpje aan heeft en wel naar school mocht….

Mattie Daniëls