Het is een meisje

‘Het is een meisje. Ons eigen Femke... ’ Zijn stem breekt. Het wordt nat tussen zijn wang en die van mij. We kijken elkaar zielsgelukkig in de ogen. Het kindje op mijn buik heeft haar eerste kreetjes laten horen. ‘Zal ik de navelstreng dan maar doorknippen?’ vraagt hij. De knip, die mijn dochter van mij zal scheiden… Ik knik, ben hondsmoe, zou voor even mijn ogen dicht willen doen, maar dit wil ik bewust meemaken. Het besef nu echt moeder te zijn geworden, dringt langzaam tot me door.

Lange tijd verlangden we naar een kind. Al onze pogingen liepen steeds op niets uit tot die eerste kerstdag, 1974. De predictor had nog maar pas zijn intrede gedaan. Ik had er een gekocht bij de drogist in ons dorp. Een paar druppels urine in een buisje, op een spiegelglaasje en dan wachten, een halve dag of zo. Ik weet het niet meer precies. Het mini-laboratorium stond boven in de kamer, die ooit babykamer zou moeten worden. We hadden besloten deze dag met tweeën door te brengen. Als de boodschap positief zou zijn, wilden we dat samen vieren. Mocht het negatief zijn, dan konden

we de zoveelste teleurstelling met elkaar op onze eigen manier verwerken. De uren kropen voorbij. Eindelijk gaven we onszelf toestemming om te gaan kijken. We stormden de trap op. Blijdschap, opluchting, ongeloof, alles kwam voorbij. Een paar weken later bevestigde de huisarts wat we eigenlijk al wisten. Toen mocht de hele wereld het weten.

Als 2 verliefde mensen bekijken we ons kleine meisje. Haar neusje is zo prachtig. De perfecte wenkbrauwtjes, de kleine fraai gevormde oortjes. Tien vingertjes, tien teentjes, alles zit erop en eraan. De zoete babygeur is het lekkerste parfum dat ik ooit geroken heb.

Al gauw kwamen we erachter dat het ouderschap wel wat van je vraagt. De gebroken nachten, ons kindje wilde niet goed drinken, de huiluurtjes, het werkte vooral mij op de zenuwen. Zwak als ik nog was, stond ik ’s morgens naast haar badje op mijn benen te tollen. We donderden van onze roze wolk af, maar al gauw hoorde Femke helemaal bij ons. Een leven zonder haar konden we ons niet meer voorstellen.

En dan 30 jaar later…

‘Je bent oma geworden. Het is een jongen…’ Vol ongeloof staar ik naar de hoorn van de telefoon. ‘Hallo oma, ben je daar nog?’ Mijn schoonzoon klinkt opgetogen. ‘Maar dat kan toch helemaal niet,’ weet ik uit te brengen. ‘Gisteravond nog was Femke hier.’ ‘Echt Trix, je bent oma geworden. Stein is een half uur geleden geboren...’ De kersverse papa breekt. Samen snotteren we een paar tranen weg, voordat we verder kunnen praten. Mijn man heeft intussen in de gaten dat dit een bijzonder telefoontje is. Hij is erbij komen staan. Ik geef hem een snelle kus op zijn neus. ‘Gefeliciteerd opa.’

We zetten het geluid van de telefoon op speakerstand. ‘Gisteren nog dacht ik al dat ze haar tijd niet helemaal uit zou dienen. Ze was zo gezwollen, overal. Maar zó snel… Gaat het goed met haar? En met het kleine ventje? Wanneer mogen we komen?’ ‘Over een uurtje of zo. Je moet wel naar het Carolus.’ ‘Het ziekenhuis? Dat was toch niet de bedoeling?’ Paniek slaat me om het hart. ‘Nee, dat klopt, maar op een gegeven moment was het toch nodig. Straks horen jullie er wel het fijne van.’ ‘Is alles toch wel goed?’ ratel ik verder, als opa me onderbreekt: ‘En had je al verteld hoe onze kleinzoon heet?´ Zijn rustige stem maakt dat ik kalmer word. ‘Stein opa, Stein, met een korte ei.’ ‘Hartstikke leuk, klinkt stoer. Gefeliciteerd, jongen. Geef Fem en Stein vast een hele dikke kus van ons. We komen zo.’

Mijn lief en ik vallen elkaar om de hals. Opa en oma geworden! We kunnen het ons gewoon niet voorstellen. En dat nog wel nu mijn man pas net twee weken in de VUT is. Het tijdstip kon niet mooier, maar wat is de tijd hard gegaan…

Met een mand vol cadeautjes en een bos bloemen lopen we nerveus naar de aangegeven kamer. Onze dochter, zò klein in dat grote, witte bed, glimlacht vermoeid naar ons. Even later ligt Stein in mijn armen. Opa zit dicht tegen ons aan en streelt het kleine knuistje. Wat een prachtig jongetje. Stevige wangetjes, ongelooflijk lange wimpers. Zijn zoete babygeur dringt mijn neus binnen en ik smelt. Er verschijnen 1000 emoties op het gezicht van mijn lief. Stein, onze kleinzoon, hij heeft zoiets vertrouwds. We sluiten hem onmiddellijk in ons hart en kunnen hem nu al niet meer missen.

Stein is inmiddels 16 jaar, steekt met kop en schouders boven mij uit. Hij tennist, speelt keyboard, houdt van voetbal en gaat regelmatig ‘chillen’ met zijn vrienden. Als dat geen vitaliteit is…

Trix