interview ✽
De generatie van Inger van Nes
Tekst: Jan van Hooydonk Beeld: Michael Galiart
‘Wij geven mensen rust, blijdschap, leven’ Weer in de boeken duiken of toch maar in mantelpakje naar de ABN-AMRO? Theologe Inger van Nes (26), expert ‘kerk, stad en twintigers’, wilde zich juist op de toekomst gaan bezinnen toen de Vluchtkerk haar riep. “Whamm, we gaan iets doen!”
I
nger van Nes : “Jongeren zijn op zoek naar saamhorigheid, naar zin in hun leven. Ze willen nodig zijn. Zorgdragen voor mensen die het in de maatschappij slecht getroffen hebben, is voor dat gevoel extreem belangrijk. Dat was altijd al mijn theoretische idee, maar nu zie ik het in de Vluchtkerk (zie p. 12 e.v., JvH) gebeuren. Een godswonder is het, nog duizend keer mooier dan ik ooit had kunnen dromen. Geen eindrapport, geen afscheidsreceptie, maar de Vluchtkerk. Een mooiere afsluiting van twee jaar werken voor de Protestantse Kerk Amsterdam als kwartiermaker voor twintigers kan ik me niet voorstellen. Eindelijk kan ik eens gewoon zelf lekker doen. De Vluchtkerk biedt ‘valse hoop’, zeggen onze tegenstanders. Maar om met de woorden van Obama te spreken: ‘There is nothing false about hope’. Wij geven mensen leven, blijdschap, rust. Het gaat niet om 100 maar om tienduizenden mensen in Nederland. Ze vallen in een beleidsgat tussen de wet die niet of niet goed wordt uitgevoerd en het feit dat ze
hier niet mogen verblijven en werken. Dat politieke probleem kunnen we als Vluchtkerk niet oplossen. Dat is iets tussen de vluchtelingen en de overheid. Hun persoonlijke verhalen gaan me boven de pet, ik weet niet wie van hen werkelijk moet vrezen voor vervolging in hun land van herkomst. Maar je zet als overheid mensen niet zo maar op straat. Dat strijdt, zeker ook voor mij als christen, met elk gevoel van rechtvaardigheid en barmhartigheid. Vrienden belden me ’s morgens uit mijn bed. Het tentenkamp was ontruimd, de vluchtelingen waren op straat gezet. Ze vroegen me om te komen helpen bij de opvang. Ik heb drie netjes mandarijnen gekocht, zeven krentenbroden en twee pakken koffie en ben op de fiets gestapt. Zo ben ik algemeen coördinator van de Vluchtkerk geworden. Ik wil niet dat mensen op straat doodvriezen. De Vluchtkerk helpt hen om de winter door te komen.”
Hoge prijs “Binnen één dag hadden we bij de Vluchtkerk een site in de lucht, waren we aan het twitteren en zaten we op Facebook. Ouderen in de kerk pakken zoiets anders aan. Ze willen best vluchtelingen helpen, maar zien vooral praktische bezwaren. Ze schrijven eerst een vergadering uit, gaan eindeloos overleggen tot ze het eens zijn over alle punten en komma’s. Aan ons, twintigers, is al dat overleg niet besteed. We durven risico’s te nemen, zijn niet gevoelig voor autoriteiten. Ouderen zijn van de lange
adem, wij zijn van de korte adem, maar dan wel heel krachtig. ‘Whamm, we gaan iets doen!’ Maar vraag ons niet of we ons voor vier jaar ergens aan willen binden. Daarvoor is ons leven veel te onzeker. Mijn generatie is het product van de geïndividualiseerde samenleving. Daarvoor betalen we een hoge prijs. We moeten onszelf voortdurend verkopen. Wij kunnen onszelf heel goed presenteren, maar worden daartoe ook gedwongen. Zeker in een tijd waarin er weinig werk is voor jongeren, moet je zorgen dat je opvalt. Wie geen website heeft, kan het wel vergeten. Facebook heeft het dorpsplein vervangen als plek waar nieuwtjes en roddels worden uitgewisseld.Wij scheppen onze wereld via een klik op de muis. Als een ‘vriend’ op Facebook je niet meer bevalt, zorg je er met één muisklik voor dat hij je berichten niet meer kan zien. Daarmee houdt hij op voor jou te bestaan. Vroeger keek iedereen naar hetzelfde journaal, las iedereen een krant. Nu is de informatievoorziening onbeperkt en kun je zelf kiezen waarover je wel of niet wilt horen en van wie je wel en niet wil horen. Vroeger hadden mensen een gemeenschappelijke leefwereld, minstens in hun eigen zuil. Dat is voorbij. Nu schept het individu zijn eigen zuil. Jongeren organiseren zich via de sociale media op basis van interesse, leefstijl en sociale status. Daar komt bij: via Facebook delen we wel de leuke dingen van onszelf, maar niet onze binnenkant of sores. Dat leidt voor veel mensen
09
470379.indd 3
7-1-2013 14:08:18