5 minute read
LIMBURGER OVER DE GRENS
Jean-Pierre Filippini: “Ik ben geïntrigeerd door de vraag hoe ik een steeds betere leider kan worden.”
Voor een dringende afspraak met een klant moest JeanPierre Filippini in 1990 op en neer naar Koeweit. Dat draaide iets anders uit. Samen met nog enkele andere Belgen werd hij vier maanden lang gegijzeld door het Iraakse leger. Achteraf bekeken was het misschien wel de ultieme lakmoesproef voor wat later zijn stokpaardje zou worden: agility. 30 jaar later duikt Filippini nog altijd diep het buitenland in. Als CEO van Carglass Duitsland en Oostenrijk, en als lid van het Europese kernteam, draagt hij het belang van agile leiderschap uit in woord en daad.
Jean-Pierre Filippini is lid van de Carglass-familie sinds 2000. In dat jaar wordt hij Sales & Marketing directeur bij Carglass België. In 2008 groeit hij door naar de rol van Operations Director en in 2010 krijgt hij het voorstel om CEO te worden van Carglass Duitsland. Daar moest Filippini geen vijf minuten over nadenken. Wat je noemt: an offer you can’t refuse. De 1300 medewerkers van de Duitse organisatie vroegen zich af wat ze met die kleine Belg konden aanvangen. Jean-Pierre Filippini: “Ik kwam terecht in een zeer hiërarchische organisatie. Medewerkers waren een topdownaanpak gewoon en er was weinig samenhorigheid. Zowat het tegenovergestelde van alles waarin ik geloof. De eerste dag werd ik aan de receptie begroet met: ‘Guten Morgen, Herr Doktor Filippini.’ Ik zette mijn koffer neer, stak mijn hand uit en zei: ‘jongens, ik ben Jean-Pierre’.”
Was het moeilijk om je aan te passen?
“Ik vond de Duitse bedrijfscultuur niet evident, maar goed leiderschap wordt beoordeeld op de wendbaarheid van de leider. In deze VUCA-wereld is er één zekerheid: wat je vandaag beslist, kan morgen achterhaald zijn. Zo’n wereld vraagt om agile leiderschap. En die agility moet je uitstralen naar je mensen. Er is veel weerstand tegen verandering. Onzekerheid maakt dat we ons willen vastklampen aan alles wat we kennen. Maar ik wil net heel bewust loslaten. Als je als leider niet wendbaar bent, dan creëer je een Titanic die niet meer kan draaien.”
Van 2010 tot nu groeide Carglass Duitsland van 1300 medewerkers in 226 vestigingen naar meer dan 2000 medewerkers in 360 vestigingen. Hoe kreeg je de wind in de zeilen?
“Een goede bedrijfscultuur is de basis voor sterke resultaten. De voorbije jaren hebben we hard gewerkt aan een culturele omslag en het creëren van een ontwikkelingsbodem voor ontwikkeling en groei. Een pittige transformatie. Duitsers zijn zeer goed in organisatie en uitvoering. Gründlichkeit ten top. Tot in het oneindige soms. Maar dat houdt je ook tegen om innoverend te zijn. We installeerden een openfeedbackcultuur waarin mensen zich openstellen voor verandering en zelf verantwoordelijkheid nemen voor het resultaat. In welke richting evolueren? Dat moet glashelder zijn voor iedereen.”
Een goede leider maakt dingen helder en eenvoudig in een complexe wereld?
“Ook dat. Carglass is een complexe organisatie, maar het fundament van ons bedrijf – onze strategie, onze purpose, onze waarden, waar we naartoe willen – past op één A4’tje. Een onepager waar we elke beslissing aan aftoetsen. In onze purpose vind je nergens het woord autoruit terug. Wij zijn een servicebedrijf: wanneer iemand een probleem heeft, lossen we dat met de grootste zorg op. Dat is onze ‘waarom’. Een doel waar iedereen graag de schouders onder zet. Dat is voor ons niet zomaar een holle filosofie, maar een actieve manier van denken en handelen.”
Iedereen meekrijgen in je verhaal, van Hamburg tot München, is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
“Ik geloof sterk in de voorbeeldrol van de leider op alle niveaus van de organisatie. Je moet zélf het verschil maken en handelen naar wat je zegt. Heel concreet en elke dag. Luisteren naar je klanten, je markten en je mensen, is essentieel. Wanneer ik met mensen praat, stel ik meer vragen dan dat ik antwoorden geef. Maar als leider moet je ook grenzen verleggen. Dat doe je niet door alleen te luisteren. Je haalt mensen uit hun comfortzone, geeft ze uitdagingen. ‘Als je mij een asshole vindt, moet je dat zeggen.’ Zo zei ik het letterlijk op mijn allereerste roadshow. Die toespraak, in Duits ‘met haar op’, zette wel meteen de toon. (lacht). Dat je je daarmee ook kwetsbaar opstelt, is juist. Maar dat is essentieel om vooruitgang te boeken.”
In het buitenland werken en de vele internationale verplaatsingen: weegt dat niet op je werkprivébalans?
“Voor de coronapandemie: zeker en vast. Het was routine om soms wekelijks op het vliegtuig te stappen, te vergaderen gedurende een dag of twee en weer terug. En met de auto kwam ik gemakkelijk aan 70.000 km per jaar. Corona heeft dat allemaal lamgelegd. We zoomen in plaats van vliegen. Goedkoper en efficiënter. Ik heb veel tijd gewonnen, die stop ik in meer werken, sporten en qualitytime thuis. Anderzijds mis ik het gewone oog-totoogcontact en de informele babbel. Gemiddeld ben ik nog twee dagen per week in Keulen.”
Hoe compenseer je het vele werken?
“Door een gezonde levensstijl en intensief te sporten. In 2001 liep ik het triatlon-wereldje binnen. Een discipline die me sindsdien niet meer loslaat. Ondertussen heb ik al verschillende Ironmans achter de rug. De combinatie met mijn job is natuurlijk geen gemakkelijke opdracht. Ik sport als anderen slapen.”
Naar welke professionele uitdagingen kijk je uit?
“De organisatie agile maken, is work in progress. Ook op Europees vlak. Onze landen functioneerden tot nu toe vrij autonoom, maar nu zoeken we bewust naar synergiën en wisselen we best practices uit. Als organisatie zitten we volop in een digitale en een workstreamtransformatie. Bovendien zal technologie ons verder naar meer diversiteit stuwen.”
Hoever reikt je persoonlijke ambitie?
“Ik wil continu bijleren en steeds beter worden in wat ik doe. Ik ben geïntrigeerd door de maakbaarheid van het brein en door de vraag hoe ik een steeds betere leider kan worden. Waar me dat nog gaat brengen? De wereld ligt open. Tegelijk wil ik mijn rol in perspectief plaatsen. In alles wat ik realiseer, zitten de inspanningen van heel veel teams en heel veel medewerkers. Daarnaast kan ik niet ontkennen dat mijn workload aan de hoge kant is. Evenwicht vinden tussen werk en privétijd is een uitdaging. En verder hoop ik mezelf te verbazen op de Ironman van Lanzarote in mei volgend jaar. Op scherp staan, is het plan.”
