POST
07
tekst en beeld • Cathelijne Miggelbrink
POST UIT GRIEKENLAND — ZWARTE SCHAPEN Vrolijk geklingel kondigt de komst van de kudde aan. Op het naburige olijfveldje jaagt de herder luid vloekend zijn schapen op, hun deerniswekkende houding in schril contrast met het gezellige getinkel van de bellen om hun nek. Met de koppen laag bij de grond, hun mottige vachten vol teken en doornen, zoeken ze naar het gras dat tijdens de lange zomer allang tot karig hooi is verschroeid. Lang geleden kwam ik voor het eerst naar Thasos. Ik studeerde wat toen nog Klassieke archeologie heette, en werkte zomers achtereen voor de Franse archeologen van de Ecole Française d’Athènes. Tijdens mijn laatste campagne, – ik was aangenomen op een kunstacademie en had permanent voor schilderkunst gekozen –, ontmoette ik een speciale gewone Griek. De gewone Griek begon een bakaliko, een kruidenierswinkel. Ik verliet het Noorden zodat we samen een bestaan konden opbouwen. We trouwden, kregen kinderen, bouwden een huis op een olijfveldje. Met een moestuin, wat kippen. Dit is het leven in de periferie. We gooien geen stenen naar de MAT (de Griekse ME), dragen geen koukoula (capuchon), we protesteren zelfs niet. Daar is geen tijd voor. De gewone Griek werkt. Toch is de crisis ook hier voelbaar. Ethnikistes (nationalisten) vullen de muren in het dorp met hun leuzen. Het zijn geen rellen, maar het gevoel van onvrede en onveiligheid is net zo sterk.
‘ WE GOOIEN GEEN STENEN NAAR DE GRIEKSE ME, WE PROTESTEREN ZELFS NIET. DAAR IS GEEN TIJD VOOR. DE GEWONE GRIEK WERKT’ De gewone Griek is niet onverantwoordelijk. Zijn hele leven werkt hij, zonder vakanties en met maar weinig vrije zondagen. Gemiddeld zo’n zeventig uur per week. Hij werkt om zijn kinderen te onderhouden, en zijn ouders. Hij werkt om zijn hypotheek af te lossen. Hij werkt om zijn ziektekostenverzekering te betalen, zijn pensioen en zijn belastingen, omdat hij nog steeds hoopt dat die misschien terecht komen bij onderwijs, gezondheidszorg, ouderenzorg, afvalverwerking en alles wat een regering voor zijn burgers zou moeten doen. In 2009, wanneer de gewone Griek zijn stembiljet in de stembus laat glijden, gelooft hij oprecht dat nu eindelijk de corruptie en de misstanden zullen worden aangepakt. Hij hoopt dat eindelijk de fakelakia (envelopjes, als symbool van corruptie) alleen daarvoor zullen worden gebruikt waarvoor
ze bedoeld zijn: om brieven in te posten. Maar als de rook van de binnenlandse schandalen is opgetrokken, blijkt het envelopje de minste van zijn problemen. De euroschuld doemt op. Bovenop de bezuinigingen, de verhoogde btw, de faillissementen, de werkloosheid, komen de heffingen. Belastingaanslagen die niet gerelateerd zijn aan inkomen, heffingen die worden geïnd via het energiebedrijf, bij straffe van stroomafsnijding. Dus wat doet de gewone Griek? Hij opent zijn winkeltje een halfuurtje eerder en sluit een halfuurtje later omdat hij hoopt zijn faillissement nog eventjes uit te stellen, en zijn hypotheek nog een keertje te kunnen betalen. Een kaal schaap kun je niet meer scheren. En de gewone Griek prijst zichzelf gelukkig. Want hij weet dat hij nog niet is als die andere gewone Griek. Zonder werk, met zijn gezin inwonend bij zijn moeder, rondkomend van haar alweer gehalveerde pensioentje. En daarom buigt hij zijn hoofd nog iets lager en draaft nog iets harder. Op zoek naar het volgende dorre sprietje hoop. •
CATHELIJNE MIGGELBRINK – 1973 catmigg@ath.forthnet.gr • 1997 Mediterrane archeologie • 1998 archeologisch illustrator • 1999-2001 Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, Antwerpen • 2001-heden beeldend kunstenaar en illustrator