2 OPMERKELIJK COLUMN
Laura
Kerst Pas in november realiseerde ik het me: dit jaar had ik écht kerstvakantie. De kantoren van m’n baantjes gingen twee weken dicht, en voor het eerst sinds 2004 had ik geen studiedeadlines. Studeren is heus fantastisch, een zegen, een cadeautje, een voorrecht, ‘hebben ze in Afrika niet’ en meer van zulks. Maar een statistiektentamen inroosteren op 4 januari om 8:30 is een naaistreek. Zal wel een voorloper geweest zijn van de harde knip en de langstudeerboete. Dit jaar had ik zeventien vrije dagen te vullen en ik wist al precies waarmee: mijn lievelingsdansclub, de Subsonic. Nagenoeg de enige reden dat ik nog uitga en de boel niet laat verslonzen. Bron van nieuwe vriendschappen en lesbisch vertier. En als kers op de taart mag ik een zeker bloedmooi personeelslid tot mijn droomscharrel rekenen. De uitsmijter herkent me al en tilt me na elk bezoek hoffelijk de trap op naar buiten. Kippenvelmomentje hoor, elke keer weer. En dan met een bups Subsonicvriendjes thuis verder aankloten. Maar niets van dat al. Dankzij een turbogriep spendeerde ik de kerstdagen in m’n kleffe bed, ijlend over moeilijke vakanties terwijl er tribals van het plafond dropen. Mijn superscharrel kroop dapper na zijn draaidienst tegen me aan en reageerde hoffelijk op mijn gortdroge kokhalsblafhoest met ‘aahww’ en een aai over m’n hete bol. Pas drie jammerlijk gemiste stapavonden later kroop ik vol goede moed en pijnstillers uit bed, om luttele uren later de huisartsenpost te verlaten met een gekneusde enkel. Pas een week later kon ik met inmiddels vertrouwde pijnstillers en de nodige extra ducttape om mijn zwachtels de laatste stapavond nog meepikken. Nooit zo blij geweest met techno; het enige muziekgenre waarbij je alleen je vuistjes hoeft te bewegen. En af en toe een beetje moeilijk opzij kijken natuurlijk. Een aangename lesbische escapade, de vertrouwde ruglift van de portier en een kneitergezellige nazit met vijftien man tot aan zondagavond overtroffen alsnog mijn diepste wensen. En motiveerden me maximaal om aan mijn goede voornemens te werken: heel 2013 kerngezond blijven. En mijn voeten wat hoger optillen. Laura Louwes studeert English language and culture.
Weg met die vieze krant! Dit is ’m. De aller, allerlaatste. Na ruim veertig jaar verschijnt de UK niet meer als krant. Voor de laatste keer vieze vingers van de inkt. Maar de redactie is er niet rouwig om, want de UK gaat online verder en dat geeft ons veel meer mogelijkheden met tekst, beeld en video. Interviews, achtergrond, nieuwsberichten, reportages en wetenschapsartikelen blijven. Alleen lees je ze voortaan op een superstrakke website via mobiel, laptop, pc of tablet. Actueler, uitgebreider en interactief. Volgende maand beginnen we met het testen van de nieuwe site. Spannend, want zo een is er nu nog niet. Als alles goed gaat − en daar gaan we vanuit − gaat de nieuwe UK in maart live. Maar, we laten het papier niet helemáál los. Over twee weken zie je een glimp van de toekomst. Hou de bakken dus in de gaten!
UK 11 - 10 JANUARI 2013
T O P TA L E N T
Wetenschap & |_
Maar het ontbreekt studentes
| K I D S E N TA LE N T | Een succesvolle weten-
schappelijke carrière en kinderen? Onmogelijk. Denken veel vrouwen tenminste. En dus haken ze af. Doodzonde, zeggen vier Groningse wetenschapsters. Het kan wél. Door ALAIN DEKKER Haar roodgeblokte overhemdje staat in schril contrast met het grijze winterlicht dat door het glazen dak van het UMCG valt. ‘Fijn dat je er bent’, zegt Deniz Baskent enthousiast. Haar agenda staat op ontploffen, maar voor dit onderwerp wil ze tijd maken. ‘Het is te belangrijk.’ Baskent (39) is moeder van een tweejarige dochter en is hoogleraar audiologie bij de KNO-afdeling. Ze stuitert bijna uit haar stoel om uit te leggen dat werk en dochter prima samen gaan. ‘Kijk’, zegt ze, terwijl ze op een strak geordend, bijna papierloos bureau tikt. ‘Ik ben georganiseerd en heel gefocust.’ Tijd-efficiënt werken is haar toverwoord. ‘Maar het lukt alleen doordat mijn man en ik alles goed op elkaar hebben afgestemd. Mijn kind is niet alleen “mijn probleem”.’ Ze draait zich om en kijkt glunderend naar het fotootje van haar dochtertje, die met ondeugende ogen de werkkamer inkijkt. ‘Toen ik zwanger was werd ik gebrainwashed. Continue geïndoctrineerd met de boodschap: “een kind heeft een moeder nodig.” I got sick of it.’ Vol onbegrip neemt ze stelling tegen de in haar ogen Nederlandse doctrine dat de vrouw overal voor moet opdraaien. ‘Een kind heeft een ouder nodig. Niet altijd en alleen de moeder.’ Volgens Baskent willen Nederlandse vrouwen thuis zijn bij hun kinderen. ‘Ik ben Turks en werkte meer dan tien jaar in de VS. Daar is die drive een stuk minder.’ Ellen Nollen (43), hoogleraar moleculaire neurobiologie van veroudering, herkent dat. ‘Op het schoolplein zie ik bijna alleen moeders.’ Nollen leidt een succesvolle vakgroep in het nieuwe topinstituut ERIBA en heeft twee kinderen van vier en acht. Hoe ze dat combineert? ‘Vier dagen werken en héél veel “nee” zeggen. De liefde voor de kinderen is zo groot dat ik me dat heb aangeleerd. De franje is eraf: ik ga amper naar oraties en promoties. Mannen willen vaak ’s avonds plannen. Dat wil ik niet.’ Voor Dineke Verbeek (35), universitair docent medische genetica, geldt hetzelfde. Door de komst van haar baby kan ze niet alles meer doen. ‘De toko moet efficiënt draaien: niet lummelen en richten op mijn core business: onderzoek.’ Drie succesvolle verhalen van drie stralende vrouwen. Niet verwonderlijk, want ze vertellen over hun kinderen én hun passie: het onderzoek. ‘Ik vind het een enorme luxe dat ik mijn gezin en werk zo kan combineren’, zegt Nollen.
Ellen Nollen, Sasha Zhernakova en Dineke Verbeek. (Deniz Baskent ontbreekt) Die luxe denken veel vrouwen zich niet te kunnen permitteren. Onderweg van mastertitel naar professor haken ze af. Verbeek zag het gebeuren: ‘Van de vijf vriendinnen tijdens de studie, ben ik als enige over in het onderzoek’. Ook de landelijke cijfers liegen er niet om. 53,6 procent van de in 2011 afgestudeerde studenten is vrouw. Slechts 14,8 procent van de hoogleraren is vrouw. Een vrouwelijke braindrain. Hoewel het Groningse Rosalind Franklin programma z’n vruchten afwerpt − de RUG (19,2 procent) en het UMCG (21,1 procent) scoren bovengemiddeld – blijft de groei van het aantal vrou-
welijke professoren bedroevend. Niet eerder dan in 2060 zijn beide seksen in evenwicht. De grote vraag: waarom haken vrouwen voortijdig af? En hoe het tij te keren? Sasha Zhernakova schetst het probleem in een notendop: ‘Academisch werk is intensief. Vrouwen denken te moeten kiezen tussen “een goede moeder” of “een goede wetenschapper”.’ Ook Zhernakova (41) laat zien dat het elkaar niet uitsluit. Ze is universitair docent medische genetica én heeft drie kinderen (11,17 en 19 jaar). ‘Mijn meest succesvolle “projecten”’, zegt ze. ‘De kinderen heb-