UK Magazine #5

MAGAZINE

september 2014

Vopies de Uni

w w w. u k r a n t. n l

#5

Win

De UK heeft regelmatig leuke verlotingen voor theater, muziek of film. Winnaars gingen gratis naar:

Dé fietsenzaak van het Zernikecomplex n Fietsreparaties: ‘s morgens gebracht, ‘s middags klaar n Nieuwe fietsen Dealer van o.a.: Sparta, Merida, Azor Levering andere merken geen probleem Shimano (onderdelen) - Löffler (kleding) n Grote voorraad tweedehands fietsen tegen scherpe prijs

Lewis Black

n Leverancier voor het bedrijfsfietsenplan van de Hanzehogeschool en de RUG Voor meer informatie zie onze website www.refide.nl

www.refide.nl

Pete Murray

Refidé Fietsen Blauwborgje 12 9747 AC Groningen

Telefoon (050) 5793452 Fax (050) 5793454 refide@lentis.nl

uk-refide 130904.indd 1

04-09-14 15:23

KORTING VOOR STUDENTEN Hoog slagingspercentage 1e keer Nationale Toneel

Pakketten met examengarantie Ook spoedcursussen Lessen van 60 minuten in VW Golf en Mercedes A

3143336 www.spits92.nl

Info/aanmelden

Ga naar facebook.com/universiteitskrant en doe ook mee.

of

#5

i n h o u d

Door Hanneke Boonstra

D

Hopen dat het werkt

it vijfde UK Magazine ligt vanaf vandaag in de nieuwe, gepimpte bakken. Ook nieuw is UK Open, waar we deze maand mee beginnen.

Eerst in het Harmoniegebouw - als proef - en daarna in andere faculteiten. We trekken van de ene kantine naar de andere om te weten wat jullie van de UK-site vinden, iedere maand zijn we ergens anders.

Heb je vragen, opmerkingen, klachten, nieuws of tips voor verhalen? Kom langs. En voor het beste idee hebben we een leuke beloning.

Honderden RUG-studenten zijn dit jaar proefkonijn. Ze doen mee aan de nieuwe learning communities. Maar wat is dat nu eigenlijk?

8 -->

4 kilo, 62 meter Met 62,44 meter sleepte kogelslingeraar Wendy Koolhaass de gouden plak in de wacht. Nu aast ze op het Nederlands record van 65 meter.

14 -->

Facebook:

Facebook.com/universiteitskrant English: Facebook.com/RUGnews

Vies op de Uni

Twitter:

Wat doet die Staphylococcus sapro­ phyticus bacterie op het woordenboek in de UB? En hoe vies is de rest van de uni eigenlijk? 16 -->

Twitter.com/UK_Groningen English: Twitter.com/RUGnews1

Nieuwsbrief:

Meld je voor onze nieuwsbrief: uk@rug.nl Want the English newsletter? uk@rug.nl

Opgebrand

MyUniversity:

Ineens greep het Eva naar de keel. Kortademig, misselijk, zweten. Bestuurswerk is superleuk, maar slopend. Eva stopte, Daan ging door, doodmoe.

22 -->

Zet de widget in je beginscherm Put the widget in your start-up screen

'Let's back the woman up'

Colofon n redactie Hanneke Boonstra (hoofdredacteur) 3636697 Christien Boomsma (eindredacteur) 3637802 Merel Weijer (redacteur/ redactiesecretaris en advertenties) 3636700 Peter Keizer (nieuws) 3636696 Anne Carlijn Kok (wetenschap) 3636695 René Lapoutre (vormgeving, webmaster) 3636693

Twitter@UK_Groningen Facebook: facebook.com/ universiteitskrant

Oude Kijk in ‘t Jatstraat 28, Postbus 80, 9700 AB Groningen.

Tel: 050-3636700 e-mail: uk@rug.nl Website: ukrant.nl

n fotografen/ illustratoren Reyer Boxem, Jeroen van Kooten, Pepijn van den Broeke, Paul de Vreede, Kees Willemen.

MAGAZINE

n freelancers Tim Bakker, Gerrit Breeuwsma, Lenja Bystrykh, Saminna van den Bulk, Wendy Docters, Jesse Dijk, Laura Louwes, Verena Rendel, Diane Romashuk, Anna-Lena Sachs, Anastasios Sarampalis, Yoran Staas, Christiaan Triebert, Maaike Vos, Traci White, Tjeerd Wiersma.

When your partner gets a job at the RUG, you're probably going to come, too. But finding a job can sometimes takes years.

Can the RUG do more to help? 30 -->

En verder: 6 onmisbare apps 4 Eten op de Unie / Supertoiletten in Harmonie 5 Nieuws 6 Uit! / Laura 12 Universitaire graffiti 20 Geklopt 24 Breeuwsma 26 The Epicurean / Eat & drink in Groningen iv

Foto voorpagina Reyer Boxem

3

6 apps

Lekker gezond

(onmisbare)

Door Tim Bakker

Blackboard

Daar sta je dan, 9 uur ’s ochtends, je standaard lokaal is leeg. We missen allemaal wel eens een berichtje op Nestor, maar niemand heeft een half uur de tijd om te wachten op opstartende RUG-computers.

Ook handig als je tijdens college je cijfers voor dat ene vak nog even wilt checken. Kortom: ideaal. We zitten hier ten slotte om te studeren toch? TOCH?!

UK Groningen Je hebt NU.nl al uitgespeeld, je weet je cijfers voor dat ene vak en je hoorcollege duurt nu nog 40 minuten. De Universiteitskrant, voor al het nieuws en commentaar over de RUG en het studentenleven.

Interessant, relevant en bij vlagen zelfs leuk! Collegetip: vraag je docent eens naar zijn mening over het laatste visitatierapport of die ene reorganisatie. Kun je lachen en lijk jij ook nog eens geïnteresseerd én geïnformeerd.

Weet je nog dat je in de vijfde 60 cent leende voor een worstenbroodje en je dat dagen later in muntjes van vijf cent teruggaf? Zo werkt het dus niet meer.

Contant geld is voor bejaarden en drugsdealers, je maakt het maar over. Wat? Nee, ik heb geen …-reader. Bespaar jezelf en anderen tijd en gezeur, en zorg dat je financieel mobiel bent.

Foto Pepijn van den Broeke

ING/Rabo/ABN

Buienalarm Op tijd op college komen is belangrijk, maar dat wil niet zeggen dat je de hele dag met een verregende kop moet rondlopen. Dat kan je maar zo de liefde van je leven kosten. Buienalarm waarschuwt je van tevoren als er regen verwacht wordt en is bovendien nauwkeuriger en minder wisselvallig dan Buienradar. Kun je precies op tijd van huis weg.

Skype Je club/dispuuts/huis/teamgenoot zit weer eens humanitair te doen aan de andere kant van de planeet. Skype, net alsof je echt belt, maar zonder dat het 30 cent per minuut kost. Tip: WiFi!

9292ov Omdat je fiets hier sowieso gestolen gaat worden.

En omdat je moeder af en toe een gezicht nodig heeft bij haar verhalen tegen de buurvrouw. Dit behoeft geen verdere uitleg.

4

MAGAZINE

Eten op de Unie

Door Christien Boomsma De worteltjes zijn geoogst in Frankville. Ook de 20 kroppen sla die de studentenmoestuin op Zernike heeft opgeleverd hebben hun weg gevonden naar de magen van de ongeveer dertig studenten en ex-studenten die de tuin aanlegden en nu onderhouden. Net als aardbeien, komkommers en verse kruiden.

En het is nog lang niet afgelopen. Want er is volop spitskool en rode kool, en zoveel snijbiet dat een deel ervan naar de Voedselbank kon. Kortom: het gaat goed met het initiatief van Frank van der Meers – ex-student academische pabo.

Een tuin. Een plek waar studenten elkaar ontmoeten, lekker mindful onkruid trekken en kijken hoe een plant – als je hem een beetje aandacht geeft – je iets terug kan geven. Oh, en natuurlijk samen eten en barbecueën met de groente die de tuin opbrengt.

Frank startte de moestuin als een soort ‘back to basics’. Hij wil de wereld graag ietsje mooier maken, ietsje beter. Zonder geheven vingertje trouwens: hij mag dan tuinieren, maar eet net zo goed euroshopper schuimpjes van de Jumbo.

Maar nu de tuin er is, wil Frank verder. Frankville – genoemd naar het paradijsje dat hij en een vriend die toevallig ook Frank heet, in hun hoofd hadden gebouwd - moet meer zijn. En zo gaat Frankville ook nog koken voor een voedsel+housefeest op het oude Suikerunieterrein van dj’s Mannen zonder Ruggengraat. Hoofdact: Smallpeople uit Hamburg.

Frank kookt daar nog niet met groenten uit Frankville zelf.

Het tuintje van ongeveer honderd vierkante meter levert niet genoeg voor de 200 mensen die naar het feest komen. Maar misschien volgend jaar, als ze kunnen uitbreiden.

Wat hij gaat maken? ‘Lekkere dingen met lokale producten,’ belooft hij. ‘Een pasta met tomatensaus bijvoorbeeld. Speltpannenkoeken, friet van lokale aardappelen.’ n 28 september, Suikerunieterrein, MZR-feest De Unie.

n Fijn plassen in De Harmonie

Supertoiletten Een mens wordt graag serieus genomen, toch? Ook op het toilet.

Door Christien Boomsma Vandaar dat het Harmoniegebouw sinds deze zomer een aantal ‘supertoiletten’ heeft. Vandalismebestendig en hartstikke sustainable. Bovendien biedt bouwer Toletto ook nog eens een ‘verrassende beleving’ met geur, beeld en geluid. Ze beloven zelfs dat het ziekteverzuim omlaag gaat met hun wc’s.

MAGAZINE

‘Het idee was iets meer te maken dan een plek waar je naar de wc gaat’, zegt gebouwenbeheerder Rein van den Bos. ‘Kom rustig langs om het zelf te voelen en mee te maken.’

Nou konden de toiletten best een opfrisbeurt gebruiken. Sinds de bouw van de Harmonie in 1989 was er nauwelijks nog iets veranderd. Behalve de zeepdispensers dan, dus het geheel deed een beetje shabby aan.

En nu? Wie nu naar de ‘pilot’ toiletten op de begane grond loopt, wordt verwelkomd door knalrode muren en een strakke

vormgeving. Daar is niks mis mee. Maar een totaalbeleving voel je niet meteen als je plaatsneemt op de nu nog smetteloze wc-bril. Daar kan de poster met letters niks aan veranderen.

Nee, dan de heren. Die hebben een grote wallposter gekregen achter de urinoirs en kunnen zo een virtuele boekenkast onderplassen.

Behalve in de Harmonie zijn er ook een paar supertoiletten in de Turftorenstraat gekomen. En als ze fijn genoeg plassen, worden op den duur alle toiletten vervangen.

5

Meer op ukrant.n l

NIEUWS UB

RECORD

Starbucks komt echt

Al meer dan 30.000 studenten aan de RUG

Nog even en de Amerikaanse koffieketen Starbucks trekt in de UB. Officieel wil de universiteit het nog niet bekendmaken, maar de contracten zijn opgesteld. Wat Jeroen de Lezenne Coulander van het VGI, verantwoordelijk voor de huisvesting van de RUG, wel wil zeggen is dat het koffiecafé op de begane grond komt, waar nu de lockers staan.

Daarnaast komt op alle verdiepingen een koffievoorziening, zodat studenten nooit zonder cafeïne hoeven te zitten.

Er hebben nog nooit zoveel studenten bij de RUG ingeschreven gestaan als nu. De teller stond begin september al op 30.000, zeker 1000 meer dan vorig jaar.

‘Het is een absoluut record’, zegt Noor van Schaik, hoofd afdeling Studenten Informatie & Administratie. Waarschijnlijk heeft de stijging te maken met het dreigende leenstelsel. Scholieren die nu gaan studeren, krijgen nog studiefinanciering.

Bij rechten is het aantal eerstejaars verdubbeld. Dat was vorig jaar heel anders omdat er toen met een numerus fixus werd geëxperimenteerd. Ook de masteropleidingen van economie en bedrijfskunde doen het goed.

Er komen steeds meer internationale studenten naar de RUG. Vooral de Engelstalige bachelor van wiskunde en natuurwetenschappen is erg populair. Daarnaast is het aantal niet-Europese studenten bij economie meer dan verdubbeld: van 21 naar 46. De definitieve aanmeldcijfers volgen in oktober.

LESROOSTER

DIERPROEVEN

LETTEREN

Vroeg naar bed

Muizen en ratten

Alsnog ontslagen

Minister Bussemaker wil dat uni’s roosters aanpassen om studenten de spits uit te krijgen. Niet slim, zegt neuropsycholoog Erik Scherder. Als studenten later beginnen, gaan ze ook later naar bed en drinken ze meer. ‘Met alle gevolgen van dien’, waarschuwt Scherder. Hij baseert zich op onderzoek van Serge Onyper. ‘Het negatieve effect van alcohol op leerprestaties wordt op geen enkele manier tenietgedaan door later te beginnen.’

De RUG gebruikt steeds minder dieren voor dierproeven. In 2013 daalde het aantal proefdieren met 22 procent ten opzichte van 2012. Toch werden er nog 23.801 dieren, voornamelijk muizen en ratten, gebruikt. Het nodeloos fokken van dieren ziet de universiteit nog wel als een probleem. In totaal werden er 51.993 dieren gefokt, maar 36.632 dieren vonden al de dood zonder gebruikt te worden. Dat aantal moet omlaag, vindt de RUG.

Acht ex-medewerkers van letteren zijn deze maand ontslagen. Ze werden tijdens de reorganisatie van de faculteit in de transitieorganisatie geplaatst.

Een team van adviseurs begeleidde hen dertien maanden lang bij het vinden van nieuw werk. Maar dat heeft ze niet voldoende geholpen. Nu het ze niet is gelukt een baan te vinden, moesten ze alsnog weg. Zo’n dertig RUG-medewerkers hebben van de transitieorganisatie gebruik gemaakt.

6

MAGAZINE

VERHUIZEN

KLACHTEN

PRINTEN

Gebouwenhussel

Wachttijd: 725 uur

Klimaatneutraal?

De RUG husselt met gebouwen. De universiteit wil geld besparen door ruimtes beter in te zetten. Zo zijn de studentenclubs uit het pand aan de Sint Walburgstraat gezet, omdat de huur te hoog was. Rechten verhuist naar de openbare bieb. Usva, University College en een dependance van het Sportcentrum gaan naar het voormalige Bodenterrein. Wat ons nog meer staat te wachten, staat in het huisvestingsplan van de universiteit.

Maar dat is nog geheim.

Studenten van de faculteiten economie & bedrijfskunde, letteren en rechten klagen het meest bij het Centraal Loket Rechtsbescherming Studenten (CLRS) van de RUG. Meestal gaat dat over onderwijs of kosten. Frappant zijn echter de wachttijden. Economen wachten gemiddeld elf uur op een reactie. Bij wijsbegeerte duurt het 643 uur en bij de ict-afdeling van de universiteit 725 uur. Daar zijn de klachtencoördinatoren ‘minder gemotiveerd’.

De RUG gaat klimaat neutraal printen, kondigde printerbedrijf Ricoh deze maand trots aan. Kan dat dan?

Nee dus. Maar de RUG doet alsof en heeft besloten om ieder printje dat door de 480 machines wordt uitgedraaid, te compenseren met aankoop van carbon credits. Oftewel handel in emissierechten. Gelukkig werkt de RUG hard aan het terugdraaien van het papiergebruik.

In vier jaar tijd zijn daarom al 820 printers de deur uit gedaan.

VAN SWINDEREN

STUDIUM

UB-ROOF

Leren ondernemen

Strijd tegen de pislucht

Dief blijft onbekend

Het Van Swinderen Huys, het monumentale pand aan de Oude Boteringe, is in handen van studenten. Het wordt gebruikt voor borrels, evenementen en het in de watten leggen van gasten. De RUG wilde het door een extern bedrijf laten beheren, maar dat bleek lastig. ‘Het gebouw is ongelukkig ingedeeld. Maar we willen het wel ordentelijk exploiteren.

Studenten hebben ervaring met horeca.

Zo kunnen ze ook leren ondernemen’, zegt rector Elmer Sterken.

Studium Generale zet camera’s in om wildplassers tegen te gaan. De ingang wordt tijdens uitgaansavonden gebruikt als openbaar toilet. Zo vaak, dat de pis door de marmeren platen heentrok en zich in de vloerbedekking bij de ingang nestelde. ‘Heel goor en vooral ‘s zomers niet te harden’, zegt hoofd Guus Termeer. De vloer is gedroogd en krijgt nieuwe vloerbedekking. De muren zijn geïsoleerd en voorzien van plateau’s die de straal nu terugkaatsen.

Het onderzoek naar de UB-roof ligt stil.

Een dief jatte in mei ’s nachts de kluis van de kantine op de vierde verdieping.

Hij had zich vermoedelijk eerst in laten sluiten en ging er via het dak vandoor.

Hij was waarschijnlijk een bekende, want hij wist precies waar de kluis lag, waar de camera’s hingen en hoe hij ongezien weg kon komen. Getuigen of vingerafdruken ontbraken. De politie hoopt overeenkomsten te vinden met andere Groningse kluiskraken.

MAGAZINE

7

Illustraties Paul de Vreede

MAGAZINE

8

n learning communities gaan van start

Hopen dat het werkt Honderden RUG-studenten zijn dit studiejaar proefkonijn.

Ze doen mee aan de nieuwe learning communities. Een onderwijsvorm, waarvan niemand precies weet wat het is.

Door Peter Keizer en Anne Carlijn Kok

‘D

e docenten waren in shock’, zegt Marjolein Berger, ‘dean’ van een learning community van geneeskunde. ‘En terecht. Je mag geen Powerpoint meer geven, alles moet interactief. Hoe moet ik dan m’n kennis overdragen, vragen ze zich af. We hebben te weinig tijd gehad om dat goed voor te bereiden.’

Sinds september worden de eerstejaars van geneeskunde, ruimtelijke wetenschappen en pedagogische wetenschappen ingedeeld in leergemeenschappen. De opleidingen hadden maar een paar maanden de tijd om te bedenken wat dat precies zijn en er hun onderwijs op aan te passen. Maar, dat is nu juist het probleem: niemand weet precies wat zo’n learning community is.

Ei van Columbus Het begrip werd twee jaar geleden geïntroduceerd door rector magnificus Elmer Sterken, samen met een pakket aan maatregelen waarmee hij de studierendementen aan de universiteit wilde

MAGAZINE

verbeteren. Het idee had hij opgepikt tijdens een studiereis in Engeland.

‘Hij presenteerde het als het ei van Columbus’, vertelt Rob van Ouwerkerk van het onderwijsbureau van gedrags- en maatschappijwetenschappen en destijds lid van de universiteitsraad. ‘Een aantal opleidingen heeft last van massaliteit. Studenten voelen zich er minder erkend. Daarom was het idee om in kleinere groepen te werken, waardoor de stof beter beklijft. In Engeland zit het in de genen dat je in kleinere groepen met onderwijs bezig bent. Maar hier is onderwijs gewoon groot gegroeid. Het universiteitsbestuur was nog zoekende: wat wil je ermee? En in welke vorm precies?’

Een jaar lang bleef het stil, tot de universiteit met een zak geld drie faculteiten wist te strikken om te experimenteren en de betrokkenen twee weken lang naar Amerika stuurde om de kunst af te kijken bij Harvard, Purdue University en Olin College.

9

‘Dat was heel erg gaaf. We hebben er veel inspiratie opgedaan over hoe je onderwijs anders kunt vormgeven’, vertelt Jessica Vogelzang van ruimtelijke wetenschappen. ‘Op Harvard deden ze bijvoorbeeld een tentamen in groepjes. De groepsleden probeerden elkaar via een whiteboard te overtuigen van hun gelijk. “Gaan we dit als antwoord indienen?” Dat werkte als een tierelier.’

Miljoenen Nuttig, maar de RUG is helaas geen Harvard. Hoe moest de universiteit het zelf aanpakken? ‘Het is heel open en vaag. Er is geen eenduidige definitie’, zegt Vogelzang. De faculteiten werden dus min of meer in het diepe gegooid en moesten zelf uitzoeken hoe ze leerden zwemmen.

‘Op Harvard deden ze bijvoorbeeld een tentamen in groepjes’

En het liefst zo snel mogelijk, want veel tijd was er niet.’

‘Rond oktober 2013 zijn we begonnen met nadenken over hoe we de learning communities moesten invullen. Het moest allemaal heel snel, want in januari moesten aankomende studenten vanwege de decentrale selectie al een community kiezen. Ik heb me steeds afgevraagd waarom het zo snel moest’, zegt Berger.

Het antwoord is bij veel betrokkenen niet bekend. Maar de RUG had in 2012 al met het ministerie van onderwijs afgesproken dat de leergemeenschappen er zouden komen.

Ze zijn onderdeel van de prestatieafspraken met het ministerie. Het betekent dat als de universiteit ze in 2015 nog niet heeft, de RUG miljoenen kan mislopen. Daarom is er haast bij.

De drie faculteiten hebben inmiddels hun eigen invulling aan de communities gegeven. Bij ruimtelijke wetenschappen zijn ze gekoppeld aan een vak. Studenten worden ingedeeld in groepen van 30 tot 40 personen. Als opdracht moeten de studenten een buurt in de gemeente Groningen een semester lang onderzoeken op leefbaarheid en ontwikkeling.

De lijm rond de vakken ‘Dat vak was altijd al ingedeeld in drie werkgroepen. Dat zijn nu learning communities geworden. Maar ze doen er nu op sociaal vlak iets bij. Daarom willen we iets met de studieverenigingen doen, waarmee ze samen naar een lezing of evenement kunnen bijvoorbeeld’, vertelt

10

Bij geneeskunde ging het hele onderwijssysteem over de kop Vogelzang.

Bij pedagogische wetenschappen zijn de academic learning communities vooral een manier om voor samenhang tussen de verschillende vakken te zorgen. ‘De vakken waren hier allemaal losse modules. De leergemeenschappen zijn de lijm rondom die vakken. Op die manier willen we de studenten actiever maken, ze zelf de regie geven over hun eigen studie. Ze hebben ook een fysieke omgeving gekregen waar ze met opdrachten aan de slag kunnen’, vertelt Ouwerkerk.

Geneeskunde pakt het veel rigoureuzer aan. Het hele onderwijssysteem ging er over de kop.

Twaalf in een lokaal De vierhonderd bachelorstudenten worden er sinds september opgedeeld in vier groepen: Global Health, Duurzame Zorg, Intramurale Zorg

MAGAZINE

‘Je moet trekken aan een paard dat niet altijd mee wil’ en Molecular Medicine. Daar blijven ze de hele bachelor in. Ze volgen hetzelfde basisonderwijs, maar de learning communities gooien er een eigen sausje overheen.

‘Als studenten in kleine groepen zitten, gaan ze meer delen en elkaar stimuleren. Ze krijgen een groepsgevoel’, legt Berger uit. ‘Thuis leer je over diabetes en hier ga je er in werkgroepen over praten en het aan elkaar uitleggen. Wat je vroeger huiswerk noemde, doe je nu hier. Je zit niet met honderden in een zaal, maar met twaalf in een lokaal’, vult Hans Hogerzeil, dean van Global Health, aan.

Sausje ‘Er was langzamerhand steeds meer onvrede over het oude curriculum.

Het was sleets geworden, de motivatie was eruit. Het kussen moest weer opgeschud worden’, verklaart Ho-

MAGAZINE

gerzeil de switch. ‘Vroeger pompte je kennis in een student en testte je met tentamens. Maar we weten nu dat een student maar vijf procent vasthoudt van wat hij tijdens een hoorcollege hoort.’

Het onderwijs is op twee manier aangepast: in de communities worden vooral de vaardigheden van een student getest. Kunnen ze goed samenwerken, communiceren, organiseren, schrijven, et cetera.

Daarnaast zijn hoorcolleges niet meer toegestaan. Flipping the classroom heet het: in plaats van urenlang naar een monoloog van een docent te luisteren, zoek je zelf thuis de stof online op. Op de universiteit maak je vervolgens in groepen opdrachten.

Conservatief Maar die switch ging niet zonder slag of stoot. ‘Onderwijs is iets dat groeit. Daar heb je jaren over gedaan. Het nieuwe systeem riep veel weerstand op. Als iets opnieuw zou kunnen, zouden we meer ruimte willen nemen om de overgang soepel te laten verlopen’, zegt Berger. ‘De tijd die we kregen was veel te kort’, zegt ook Molecular Medicine dean Gerald de Haan.

‘Er is wel discussie geweest om het een jaar uit te stellen, maar dan zit je een jaar later met dezelfde shit. Op een gegeven moment moet je het gewoon doen. De mens is conservatief. Waarom zouden we veranderen? Dat hou je altijd. Je moet trekken aan een paard dat niet altijd mee wil.’

Maar nu de learning communities er zijn, zijn alle medewerkers

enthousiast, zeggen de deans. De communities moeten studeren weer spannend maken. Achterover leunen kan niet meer. Studenten moeten actief aan de slag, met hun groep problemen oplossen en samenwerken. De deans zien het wel zitten.

Maar het is nog de vraag hoe de studenten zullen reageren.

Meeliften ‘In groepen werken kan ook negatief uitpakken’, denkt Ouwerkerk. ‘Er zijn altijd mensen die meeliften met de rest. En wat als de studenten zich gaan spiegelen aan die groep.

Wat als iedereen er met de pet naar gooit?’

‘Er wordt meer discipline van de student gevraagd. Ze moeten zich voorbereiden, hun huiswerk doen.

We hebben geen idee hoe dat gaat uitpakken’, zegt De Haan. ‘Het is een interessant experiment. Op papier klinkt het goed, maar het moet blijken hoe het er in de praktijk uit gaat zien.’

11

u

i t !

Door Merel Weijer

POP

plato planet n Het is ieder jaar weer een leuk begin van een nieuw seizoen vol popmuziek, Plato Planet. Een

feestje in De Oosterpoort van muziekwinkel Plato met optredens van de leukste Nederlandse acts van dit moment.

Dit jaar kun je luisteren en kijken naar bands als Color Reporters, The Vagary, Black Marble Selection en The Tightropes. Ook kun je natuurlijk plaatjes kopen en zweer meedoen met de popquiz. Het begint lekker vroeg, om 14.30 zodat je ’s avonds ook weer

lekker op tijd naar bed kunt.

De Oosterpoort, 28 september, 14.30, €5,-

ROCK helmet, navarone, peter pan speedrock n Hou je van rock? Dan zit je in oktober goed bij Vera: 1, 3 en 10 oktober staan daar achtereenvolgens Helmet, de Amerikaanse noiserock helden uit de jaren

negentig, de seventies rock van het Nijmeegse Navarone en punk rock-’n-roll met veel bier en Dikke Dennis van de Eindhovense band Peter Pan Speedrock.

Poppodium Vera is en blijft de beste plek om dit soort bands te zien. Niet te schoon, fris en netjes, maar een plek waar het niet erg is als er wat bier door de zaal gesmeten wordt en waar het geluidssysteem

VERLOTING de laatkomer ‒ nnt n Doen alsof je dement bent om van je vrouw af te komen. Je verzint het niet. Toch?

Tenzij je Dimitri Verhulst heet. Het NNT bewerkte het boek van Verhulst over Désiré - die zijn omgeving op hilarische wijze bedondert - tot een toneelstuk met Hans Dagelet in de hoofdrol. Malou Gorter is Rosa, zijn demente jeugdliefde die hij in het bejaardentehuis ‘Home Winterlicht’ tegen het lijf loopt. Moraal van het verhaal: wacht niet tot je dement bent maar doe het nu! De UK verloot 2x2 vrijkaartjes voor de voorstelling, op 30 september of 1 oktober.

Meedoen? Ga naar onze facebookpagina voor meer informatie. www.facebook. com/universiteitskrant stadsschouwburg vanaf 25 september

12

MAGAZINE

l a u r a

Facebook

Navarone

gemaakt lijkt voor een muur van gitaren. vera, 1, 3 en 10 oktober, 21.00

LITERATUUR

woordt hij vragen en voorziet zijn boeken van z’n handtekening. Gezien zijn populariteit zal het wel druk worden. Op tijd komen dus. En dan meteen door naar de Stadsschouwburg. openbare bibliotheek, 28 september, 13.30, €5,-

DANCE

dimitri verhulst n Deze maand verschijnt alweer het vijftiende boek van Dimitri Verhulst, Kaddisj voor een kut. Zijn bestseller De Helaasheid der Dingen werd verfilmd en en toneelstuk naar zijn laatste roman, De Laatkomer, gaat deze maand bij het NNT in première. Mooi dus dat hij toevallig 28 september, de dag van de première, naar de openbare bibliotheek komt voor een interview en signeersessie.

sunday afternoon collective n Paradigm organiseert weer een leuk feestje op de zondag. 28 september kun je voor €16,- lekker uit je dak gaan op de fijne beats van de Amerikaanse DJ en producer Seth Troxler.

Zijn muzikale erfenis heeft hij uit Detroit gehaald waar hij zelf op jonge leeftijd de nodige underground techno raves en feestjes organiseerde en bijwoonde. De beste man houdt van het goede leven want hij is ook nog in het bezit van het restaurant Smokey Tails in Londen met de slogan: meats, beats and cocktails.

Maar daarvoor komt hij niet naar Groningen. Hij is er om een lekkere set te draaien natuurlijk!

Als ‘Laura van Facebook’ hou ik ervan om dit medium te gebruiken voor meer dan house-, tuin- en keuken­ updates. Ik heb een fascinatie voor zogenaamde plaatjespagina’s, die een bron zijn van kitscherige foto’s met afgezaagde teksten als ‘Fijn weekend. Ik hoop dat iemand jou verwent’ en ‘Deel dit plaatje in 16 sec als je van je kinderen houdt’. Ook lees ik graag mee in bepaalde groepen, zoals ‘Leer nieuwe mensen kennen’ en ‘Zeikplaats van het noorden’.

Tijdens mijn periode in de ww werd ik lid van de groep ‘Meldpunt Misstanden Uitkeringen’. Deze 3600 leden tellende club wordt met passie beheerd door ‘Geerengreetje Gitaarles’, die van een uitkering leeft. En daarnaast gitaarles geeft.

In de groep storten mensen dagelijks hun hart uit in zeer onsamenhangende termen en zonder gebruik van interpunctie, vol woede en fatalisme. Ridicule complottheorieën komen voorbij, die verbluffend veel bijval vinden. De overheid is er alleen maar om ze te naaien en ‘hun’ geld af te pakken. Alle rijke mensen en politici zijn corrupt.

Hot topic was het voorstel van de PvdA om illegalen gratis zorg te verlenen. Volgens Geerengreetje Gitaarles een truc van de overheid om de samenleving te verdelen. Groepslid Franck ‘voelt zich enorm aangevallen door dit kabinet’. Nu draaien de uitkeringsgerechtigden op voor de kosten! Waar blijft hún gratis zorg? Ze willen massaal hun paspoort inleveren. Zo ook Jolanda. ‘Ik word ook illegaal in me eigen land kan ik ook profiteren.’

‘De situatie voor eigen inwoners wordt steeds schreinender.’

Normaal hou ik het uit zelfbescherming en fatsoen bij kijken. Maar toen politiek-paranoïde Franck reageerde met ‘Ik meld me aan als asielzoeker’, kon ik me niet meer inhouden. Ik knutselde een tijdje op een perfecte reactie die zo uit een speech van Nelson Mandela had kunnen komen. Die weerlegden ze meteen. Vooral Franck vond me maar een vette sukkel: ‘Ben je blond ofzo? Meisje, hoe oud ben je? Zorg je al voor jezelf? Wat heb jij al bijgedragen aan deze maatschappij?’

Uit onvermogen gewaardeerde bijdrages te kunnen leveren, verliet ik de groep. Hier hoor ik niet thuis.

Laura Louwes studeert English language and culture

paradigm, helsinkistraat4-6,

Tussen 13.30 en 16.30 beant-

MAGAZINE

28 september, 15.00, €16,-

13

n Kogelslingeraar wendy koolhaas

4 kilo, 62 meter Door Marieke Voppen Het jaar is nog niet om maar voor postdoc sociale geneeskunde Wendy Koolhaas kan 2014 al niet meer stuk. Eerst promoveerde ze op haar onderzoek naar duurzame inzetbaarheid van oudere werknemers. Daarna bewees ze dat je ook als oudere atleet een topprestatie kunt leveren: ze werd Nederlands kampioen kogelslingeren.

Koolhaas begon als klein meisje met meerkamp. Tot ze op haar zeventiende, bij een val een hersenschudding opliep. Na haar herstel deed ze mee aan een wedstrijd polsstokhoogspringen en kogelslingeren. ‘De buitenbeentjes van de atletiek’, zegt ze. Beide had ze nog nooit gedaan.

De techniek om de vier kilo wegende kogel aan een staaldraadje met een paar draaien het veld in te slingeren, beheerste ze dan ook nog niet. Ze deed het dus maar gewoon vanuit stilstand. De kogel landde dertig meter verder.

Groninger bondscoach Gert Damkat was ernstig onder de indruk. Koolhaas: ‘Vanuit het niets werd ik uitgenodigd voor selectietrainingen. De kracht, snelheid en techniek spraken me wel aan. Ik ging er speciaal voor in Groningen studeren.’

De trainingen gingen goed en ze zette haar zinnen op internationale wedstrijden. Maar in 2004 raakte ze opnieuw geblesseerd, nu aan haar knie.

‘Mensen denken vaak dat je spierballen moet hebben voor kogelslingeren, maar je benen doen het werk. Toen heb ik de internationale ambities dus maar losgelaten.’

Maar dit jaar kwam het er toch van. Haar team scoorde op alle atletiekonderdelen genoeg punten om in juni aan de Europacupwedstrijd in het Duitse Braunschweig mee te doen. ‘Geweldig, ook al werden we een na laatste.’

Heel anders was dat een maand later op het NK. Haar concurrentie kwam niet verder dan 55 meter. Met 62.44 meter sleepte zij de gouden plak in de wacht. ‘Het was ook nog een persoonlijk- en kampioenschapsrecord.’

Hoe ze het presteerde, vraagt ze zichzelf ook af. ‘De knieblessure heb ik nog. Ik train minder dan ooit maar ben me daardoor wel meer bewust van de balans tussen rust en arbeid. Misschien zit het hem daarin.’

Haar volgende doel heeft ze alweer voor ogen. ‘Het topsportidee blijft toch altijd in je. Ik wil dus het Nederlands record van 65 meter verbreken.’

14

MAGAZINE

Foto Pepijn van den Broeke

15

MAGAZINE

s e i Vop de Uni

n universiteit & hygiene

Staphylococcus saprophyticus. Het klinkt exotisch maar je kunt het gewoon vinden op de kaft van het Nederlands-Engels woordenboek in de UB. Hoewel, zo gewoon is dat niet: deze bacterie voelt zich op z’n best in de vrouwelijke genitaliën.

Foto´s Reyer Boxem

Door Anne Carlijn Kok en Wendy Docters

16

MAGAZINE

MAGAZINE

17

W

at?! Een bacterie uit de vagina op een boek in de UB? Ook wij hadden niet verwacht dat we dat zouden aantreffen, toen we een Rodac-plaatje over de rug en kaft van het woordenboek lieten glijden. We dachten meer aan wat bacteriën uit snot of aan wat simpele huidbacteriën – de normale dingen, zeg maar – toen we het plan opvatten om de UB te onderzoeken op schimmels en bacteriën.

Bacteriën zijn namelijk populair in de wereld van de wetenschap. Ze zijn veelvuldig onderwerp van studie: hoe ze zich vermenigvuldigen, waar ze leven en hoe ze ons besmetten. Toetsenborden zouden viezer zijn dan de gemiddelde wc-bril en MRSA, een gevaarlijke, resistente bacterie, kan ‘zo maar’ op tafel liggen. Zou dat ook zo zijn in de UB, een plek binnen de universiteit die zowel door studenten als medewerkers veelvuldig wordt bezocht?

Gewapend met een stapel Rodac-plaatjes – plaatjes met een voedingsbodem voor micro-organismen, gebruikt om allerlei oppervlakten te onderzoeken op schimmels en bacteriën – onderwierpen we de UB aan een flink onderzoek. We namen uiteraard kweekjes van de toiletten, de kranen en toetsenborden, maar ook van de knopjes van de koffieautomaat, de lift en een printer, de trappen van het Academiegebouw en het beeld van Aletta Jacobs op het Harmonieplein.

Niet te harden ‘Bacteriën zijn onzichtbare beestjes, die flink groeien onder ideale omstandigheden’, zegt epidemioloog Mariëtte Lokate, als ze onze kweekjes in de 37 graden van de stoof van de afdeling medische microbiologie van het UMCG zet. ‘De eerste uren zal er weinig gebeuren op jullie plaatjes, maar na 24 uur broeien in deze warmte zullen ze er heel anders uit zien.

09:08 uur Micrococcus luteus

09:11 uur Bacillus cereus

Een dagje UB De UB. Op een gewone dag komen er duizenden studenten en medewerkers. Ze pakken boeken uit de kast, studeren aan tafel of achter de computer en drinken koffie. En allemaal laten ze onzichtbare micro-organismen achter. Op tafels, op toetsenborden, op jou.

09:08 uur

Het was al lastig genoeg om op tijd uit bed te komen, staan die computers ook nog eens op de tweede verdieping. No way dat jij op dit uur die trappen beklimt. Dankbaar stap je in de lift: met één druk op de knop sta je zo op de tweede verdieping.

Een mens verliest per dag honderduizend micro-organismen. Via de lucht, directe aanraking of via materialen, zoals het drukken op het liftknopje.

‘De meeste beestjes op die knop zijn

18

onschuldig, zoals de Micrococcus luteus’, zegt microbioloog Alex Friedrich. ‘Die bacterie zorgt voor een gezonde huidflora.’

09:11 uur

Je studiemaat heeft gelukkig een computer vrijgehouden.

Nadat je met veel lawaai je spullen hebt uitgepakt, stel je fluisterend voor een kop koffie te drinken. Even bijkletsen en ontspannen.

Naast omgevingsbacteriën komen er

En ruiken.’

Dat blijkt, de volgende dag in het lab.

Al na een uur of zestien is de geur van sommige kweekjes niet meer te harden.

Lokate lacht, als ze onze vertrokken gezichten ziet. ‘Sommige bacteriën en schimmels kunnen door microbiologen en analisten al aan de geur worden herkend.

Die geur is dus best nuttig.’

Veel plaatjes zijn inderdaad volgroeid na een nachtje in de warmte. Het kweekje van het beeld van Aletta Jacobs op het Harmonieplein is overwoekerd met schimmels en ook de deur van JoHo – de winkel waar veel studenten hun samenvattingen kopen – blijkt onder de schimmels te zitten. En het is waar: het toetsenbord is inderdaad smerig.

Jungle Het is een jungle out there, zegt microbioloog Alex Friedrich van het UMCG. ‘De mens draagt gemiddeld een kilo aan

11:04 uur verschillende schimmels

ook veel bacteriën van de Bacillusfamilie voor op de Rodac-plaatjes. ‘Daar word ik vrolijk van: hoe meer bacillussen in de omgeving, hoe beter’, zegt Friedrich.

Ook deze beestjes verspreiden zich via lucht en aanraking en zijn eigenlijk onschadelijk voor gezonde mensen.

‘Behalve in het uitzonderlijke geval dat de bacterie Bacillus cereus, gevonden op een toetsenbord in de UB, per ongeluk terecht komt in melkpoeder, of iets vergelijkbaars dat je aanlengt met heet water’, zegt Friedrich. ‘Dan zouden ze wel eens giftige stoffen kunnen maken, waar mensen van kunnen overgeven en diarree van krijgen.’

11:04 uur

Van al dat koffiedrinken moet je plassen. Dat je moet wegblijven van de deurklinken en wcbril, dat weet je wel. Handjes wassen

MAGAZINE

de draaideur van de UB, die infecties kan veroorzaken. Maar er leeft natuurlijk meer dan wij gevonden hebben, zegt moleculair microbioloog John Rossen. ‘We hebben niet de gehele plaatjes onderzocht, maar slechts een paar kolonies. Je kunt ervan uitgaan dat je ook in de UB op verschillende plekken bacteriën aantreft als E.coli, de poepbacterie, en de Staphylococcus aureus, een bacterie die 33 procent van de mensen in de neus draagt en ernstige infecties kan veroorzaken.’

Eng en vies 11.04 uur: de draaikraan op het toilet van de UB. bacteriën met zich mee, die voornamelijk worden doorgegeven door lichamelijk contact of contact met materialen. Dat werkt zo voor de goede schimmels en bacteriën, maar ook voor de minder goe-

13:00 uur Lactobacillus paracasei

en dan weer naar buiten glippen, zonder iets aan te raken.

‘Een draaikraan op het toilet is een bron van bacteriën. Na het handen wassen draai je de kraan dicht, nadat je hem daarvoor met je vieze handen hebt opengedraaid’, zegt Friedrich. Ondanks z’n verwachting zitten er geen bacteriën op het kweekje. Niet omdat ze er niet zijn, maar omdat ze overgroeid zijn door schimmels die ook in het kweekbakje groeiden. ‘Schimmels groeien goed in een vochtige omgeving, bijvoorbeeld in de badkamer of buiten’, legt epidemiologe Mariëtte Lokate uit.

13:00 uur

Tijd voor lunch. Het is lekker weer en je wilt weg uit de UB. De trappen van het Academiegebouw nodigen uit: zonnetje, kopje koffie, uitrusten.

Na ruim een uur sta je op en veeg je je broek schoon: het is tijd om te gaan.

MAGAZINE

de, zoals de Staphylococcus saprophyticus op dat woordenboek. Die kan onaangename urineweginfecties veroorzaken.’

Ook hoogst onaangenaam is de Acinetobactor johnsonii bacterie, gevonden op

15:23 uur Staphylococcus saprophyticus

Jij bent niet de enige die luncht op de trappen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we bacteriën aantreffen uit voedsel. ‘Het lijkt erop dat iemand met zijn yoghurt heeft geknoeid’, zegt Friedrich. Op de Rodac-plaatjes zijn Lactobacillus paracasei te zien, bacteriën die ook in yoghurtproducten zitten.

15:23 uur

Weer zo’n onbegrijpelijke term in één van je boeken. Toch maar even opzoeken, voordat je de draad van het verhaal kwijt bent. Gelukkig zijn op elke verdieping van de UB wel woordenboeken te vinden.

Boeken die door iedereen gebruikt worden zijn een uitstekend doorgeefluik van bacteriën. Op het woordenboek blijkt Staphylococcus saprophyticus te zitten, kennelijk heeft iemand haar handen niet goed gewassen. Dit is een bacterie die zich thuis voelt op slijmvlies, zoals in de

Het klinkt eng. En vies. ‘En je kunt je er nauwelijks tegen beschermen’, zegt Friedrich. Maar dat hoeft eigenlijk ook niet.

‘De meeste bacteriën, hoe vies het ook klinkt, zijn goed voor je’, weet hij.

Waarom hij na het schudden van onze handen, dan tóch grijpt naar z’n flesje desinfectiegel, dat weten wij ook niet.

17:30 uur Acinetobacter johnsonii

vagina. ‘Deze bacterie kan een urineweginfectie veroorzaken’, zegt moleculair microbioloog John Rossen. Direct stelt hij ons gerust: het komt zelden voor dat je zo een urineweginfectie oploopt.

17:30 uur

Zo, de lange dag zit er weer op. Je rug doet pijn, je arm is zwaar en je ogen zijn vierkant van het scherm.

Je geeft een zwaai aan de draaideur, richting je vrijheid.

‘Hm, dat is interessant’, zegt Friedrich.

Hij stroopt zijn mouwen op. De Acinetobacter johnsonii, die blijkbaar leeft op die draaideur, komt niet zo vaak voor in Nederland. Deze bacterie zou specifiek getest moeten worden op antibioticaresistentie. ‘Als hij resistent is en je hebt een verminderde weerstand, dan zou je weleens ziek kunnen worden. Ik zou dan in een ziekenhuis dezelfde isolatie maatregelen adviseren zoals bij MRSA.’

19

n Kelder vol namen aan de oude boteringestraat

Universitaire graffiti

Van buiten lijkt het gebouw aan de Oude Boteringestraat 23 enkel een universiteitsgebouw, maar de kelder van het eeuwenoude pand verraadt de geschiedenis. Een kelder volgekalkt met namen en jaartallen, soms van ver uit de vorige eeuw.

Door Saminna van den Bulk / foto’s Reyer Boxem

20

MAGAZINE

V

oorbij de statietrap zit een onbeduidende witte deur.

‘Kelder’ staat er op de ruimtebeschrijving. Bij het openen van de deur stap je terug in de tijd. Een krakende houten trap leidt naar een heel gangenstelsel onder het pand.

De muren, grijs en slordig gepleisterd, verraden dat de kelder een hoop bezoekers heeft gehad. De hele muur, vanaf de trap, is beschreven. Getekende vakjes, losse schrijfsels en poppetjes decoreren de keldermuur en het plafond.

Het gebouw heeft vele functies gehad. Zo was het een patriciërshuis en ook een verzekeringskantoor, dat laatste in de tijd van de Tweede Wereldoorlog. De toenmalige bewoner, Jorrit de Jong, wist door de grote kelder te ontkomen aan de bloednacht van 1943, waarin de Duitsers Groningen bestormden.

Hakenkruis ‘Denk om je hoofd’, zegt Marieke Luurtsma van de Interne Dienst van de RUG, terwijl ze door de ruimte loopt. Ze doet dat iets gekromd, want hoog is het niet. Ze staat nog steeds versteld van alle krabbels op de muren. Terwijl ze er geïnteresseerd naar kijkt, zegt ze: ‘Blijkbaar vinden mensen het leuk iets achter te laten. Het mooiste vind ik dat het er zo veel zijn.’

Maar wat laat iemand achter in een kelder? Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. Velen schreven alleen hun naam, met de datum van hun bezoek. Anneke Mulder liet in 1958 ook haar adres aan de Bataviastraat achter. Moest iemand dat onthouden? Waarom?

Anderen wilden lollig doen: ‘Hier hebben wij met angst gezeten’ (spanning loopt op) ‘daarom hebben wij in de broek gescheten’.

Intrigerend is Jannie Poelstra. Minstens drie keer komt ze voor, verspreid over de hele gang. Eén keer staat er ‘A. Kits?’ Een andere keer staat er een hakenkruis naast haar naam. Maar nee, zij was geen nazi. Ze blijkt een historica die jarenlang in Groningen werkte en zich bezighield met dienstbodes in de 19e eeuw.

Eén van de eerste notities dateert uit 1931. Helemaal zeker is dat niet: het meeste is namelijk met potlood geschreven, waardoor een groot deel is vervaagd. Met een vulpen of balpen is het lastig schrijven op pleisterwerk en stiften kwamen pas later in zwang.

Daarnaast is de muur zo ruw dat lang niet alles meteen te ontcijferen is. Pas met je hoofd tegen de muur wordt het leesbaar.

Jannie blijkt overleden Waarom laten mensen hun naam achter? ‘Dat ze hun stempel ergens op drukken, is van alle tijden’, zegt Kees Keizer van gedragsen maatschappijwetenschappen. ‘Dat zie je in pyramides, waar de makers hun namen op schreven. Maar als iemand begint, zet het anderen aan hetzelfde te doen.’ Net als de ‘liefdesslotjes’ waar de bruggen over de Seine tegenwoordig bijna onder bezwijken.

Of het is toch de behoefte om herinnerd te worden? De dragers van de meeste namen blijken onvindbaar. Weliswaar woont er nog steeds een A. Mulder in de Bataviastraat, maar Anneke is het niet.

Alleen Jannie Poelstra blijkt nog te vinden. Triest genoeg, dat wel, want ze blijkt overleden. Maar haar naam prijkt nog altijd op de muur van de universiteitskelder.

MAGAZINE

21

n bestuurswerk is slopend

Door Marieke Voppen

I

neens greep het Eva naar de keel. Ze zat in het ‘hok’ met haar bestuursgenoten en het werd haar allemaal te veel. Kortademig. Misselijk. Zweten als een otter. Zwarte vlekken voor haar ogen. Het bestuur moest een beslissing nemen voor een belangrijke subsidie, maar helder nadenken kon ze niet meer.

Eva’s bestuursgenoten gaven haar een glaasje water.

‘Haal diep adem’, zei een van hen.

‘Het gaat wel’, antwoordde Eva. Maar iedereen wist dat het helemaal niet goed ging.

Eva Meijboom (20) studente Engelse taal en cultuur was net eerstejaars af en pas negentien jaar toen ze vorig jaar september voorzitter werd van studentenorkest Mira. ‘Ik wilde graag het bestuur in’, vertelt Eva. Bij Mira zag niemand het zitten om voorzitter te worden, maar toen Eva werd gevraagd, greep ze die kans met beide handen. ‘Ik voelde me gevleid. Het gaf me vertrouwen.’

Opge

Twijfel en paniek Eva wilde haar bestuurstaken combineren met haar studie, want de lening bij DUO liep al lekker op. ‘Maar er kwam ineens zoveel op me af: vergaderingen met het bestuur, overleg met leden, externe contacten onderhouden.’

Het perfectionistische monster in Eva kroop naar boven. Bovendien was de druk vanuit de vereniging groot. ‘Ik wilde alles goed doen, maar voor mijn gevoel schoot ik voortdurend te kort. Voor mijn studie had ik al helemaal geen tijd meer.’

Ze maakte een paar kleine foutjes die binnen de vereniging een heftige reactie opriepen. Wat die waren, laat ze liever in het midden. Maar gevolgen had het wel: ‘Ik was voortdurend onzeker.’

Ze raakte steeds vaker in paniek, niet alleen in het ‘hok’, maar ook op andere plekken, zoals in de trein of in de rij voor de kassa. ‘Dan werd ik misselijk bijvoorbeeld. Het werd steeds duidelijker dat ik niet kon voldoen aan de wensen van de club.’

In december - halverwege het bestuursjaar - zette Eva haar taken als voorzitter tijdelijk stop. Ze stapte in de trein naar haar ouders in Rotterdam en nam zich voor om in januari de boel weer op te pakken. Niet dus. ‘Ik had een paniekstoornis en dat is een serieuze ziekte,

22

die niet in een maandje op te lossen was’, legt Eva uit.

‘Na de feestdagen probeerde ik terug te keren naar Groningen, maar het lukte me niet. Iedere keer kreeg ik opnieuw een paniekaanval.’

En dus besloot ze te stoppen.

Botsende belangen Eva is niet de enige student die haar bordje te vol laadt.

Uit onderzoek van de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) blijkt dat 49 procent van de studenten wel eens last heeft gehad van psychische klachten, zoals depressie, vermoeidheid en stress.

Niet zo gek, want er wordt flink aan ze getrokken. Aan de ene kant jaagt de regering studenten op met harde knip en bsa. Aan de andere kant trekt de werkgever, die een stevig cv wil zien.

Dat merkte ook Daan Boermans (26), student International Business and Management. Afgelopen collegejaar

MAGAZINE

brand Superleuk, zo’n bestuursfunctie.

En nog goed voor je cv ook. Tot de functie te zwaar blijkt en je opgebrand achterblijft.

was hij fiscus van studentenroeivereniging Gyas.

Het maakte hem verantwoordelijk voor de financiën, boekhouding en de jaarafrekening van een vereniging met bijna duizend leden. Alleen: ‘Niemand ziet echt wat je doet. Je vervult je taken achter de schermen. Maar als het mis gaat, dan moppert iedereen op je.’

Energievreter Net als Eva wilde ook Daan doorgaan met studeren.

‘De regering zit je achter de broek, dus ik had twee vakken uitgekozen die ik wilde halen’, zegt hij. Maar al snel ontdekte hij dat fiscus zijn een fulltime baan was.

Ernaast studeren was onmogelijk. ‘Ik zat de hele dag in de bestuurskamer op Gyas.’

Bovendien vrat het werk energie. ‘Ik had geen enkele puf meer om mijn eigen persoonlijke zaken op orde te stellen. Het was chaos in mijn hoofd. Ik verloor het overzicht compleet.’

MAGAZINE

Zijn lontje werd korter. ‘Bij elke e-mail voelde ik woede. Gingen ze lopen klagen, omdat ik drie euro teveel had geïncasseerd. Dat trok ik heel slecht.’

Hyperventileren Ook bij Daan sloegen halverwege het jaar de stoppen door. ‘Ik dacht echt: ik stop ermee. Ik had in december een commissieweekend gehad en de week erop moest ik gewoon weer aan de slag. Maar ik was volledig uitgeblust.’

Hij vertrok naar zijn ouders voor een adempauze, maar vond niemand thuis. Hij herinnert zich nog hoe hij op de bank plofte en een enorme pijn op de borst had. ‘Ik belde mijn broer en zei tegen hem: “Ik weet zeker dat ik zo een hartaanval krijg.”’

Gelukkig was Daan alleen aan het hyperventileren. Hij bleef een week bij zijn ouders en deed in die periode weinig anders dan slapen. Hij keerde wel terug naar Gyas daarna. ‘In andere gevallen had ik allang opgegeven, maar nu moest ik door.’

Dat zijn voorganger bij Gyas ook overwerkt was, werd nu begrijpelijk. ‘Ik dacht dat het aan haar lag. Mooi niet dus.’

Daan wijt het aan de enorme groei van de vereniging, wat veel extra werk met zich meebracht.

Lopend op zijn tandvlees rondde Daan zijn taken af.

‘Ik heb geen spijt, maar ben opgelucht dat het achter de rug is.’

Met Eva gaat het beter, al heeft ze tijd nodig om echt beter te worden. ‘Maar ik heb weer vertrouwen in de toekomst. Alleen bestuursgerelateerde activiteiten neem ik voorlopig niet op me.’

Wel krijgt ze nog steeds hulp van een psycholoog en verliet ze Groningen om in Utrecht te gaan studeren. ‘Ik wilde een schone lei.’

Achteraf gezien denkt Eva dat ze gewoon te jong was.

Zij heeft wel spijt, al verwijt ze haar vereniging niets.

‘Ik voel me rot over wat er gebeurd is. Ik heb Mira een belofte gedaan en die heb ik niet waar kunnen maken.’

23

24

MAGAZINE

Foto Reyer Boxem

n Daan ging voor een plak

Geklopt

Maandenlang hield Aegirroeier Daan Peeters zijn gewicht tot op de gram nauwkeurig in de gaten. Want een medaille bij het WK-roeien moest lukken. Niet dus.

Door Tim Bakker

MAGAZINE

25

I

n een beloftevolle ploeg van acht lichte mannen met stuur (LM8+) moest Daan Peeters hoge ogen gaan gooien op het WK, eind augustus. In de voorbereiding was er zelfs al een nieuw Nederlands record gezet. Kans op een medaille.

Hoop in elk geval. Maar toen het er om ging verliep de race for lanes niet goed en behaalden de roeiers tijdens de finale vanuit een lastige positie een vierde plaats. Geen medaille.

Toen Peeters in 2008 in Groningen ging studeren, roeide hij al in de juniorenklasse. Hij besloot zijn sportcarrière door te zetten bij Aegir. Zo’n 90 kilo woog hij toen hij begon met wedstrijdroeien, waardoor hij dus uit kwam in de open klasse. ‘Maar ondanks zeven trainingen per week presteerde ik niet zoveel. Wel viel ik heel veel af, dus ben ik overgestapt naar licht’, vertelt hij.

Een klasse waarin hij succes boekt, maar wel eentje die nieuwe uitdagingen met zich meebrengt. Lichte mannen mogen maximaal 72,5 en minimaal 67,5 kilo wegen, zo lang het gemiddelde van de boot niet hoger dan 70 kilo ligt. ‘De roeiers worden twee uur voor aanvang van de wedstrijd officieel gewogen en dat komt erg nauw. Als het bootgemiddelde boven de 70 kilo ligt of er ook maar één persoon iets te zwaar is, volgt diskwalificatie en heb je al het werk voor niets gedaan.’

Zweten Gewicht wordt dus goed gemonitord. En mocht je de ochtend voor de weging te zwaar blijken, dan is er nog een redmiddel: zweten. ‘Dan krijg je een soort isolerend regenpak aan en moet je gaan hardlopen of roeien, net zo lang tot je op je afgesproken gewicht bent’, vertelt Peeters. ‘Ik heb wel eens 1,5 kilo moeten wegzweten voor ik op mijn afgesproken gewicht van 69,5 kilo zat.’ 69.5 kilo voor een man van 1,86. Klinkt rigoureus.

Welnee, vindt Peeters. Het is de charme van het lichte roeien.

‘Je hebt na een tijdje wel door hoe het moet en dan kun je op de minuut nauwkeurig precies op gewicht zijn. Voor het WK heb ik zeven weken niet gedronken, maar als het seizoen voorbij is kun je weer even alles eten en drinken wat je wil. Even helemaal los.’

En los mag hij nu weer even, vertelt hij licht brakjes. Na de verloren wedstrijd heeft hij wel een paar keer tot tien moeten tellen, maar inmiddels kan hij weer relativeren. ‘Het was geweldig om langs het publiek naar de start te roeien, iedereen ging echt compleet uit zijn dak. Tijdens de wedstrijd lagen we in een vervelende baan, maar dat is typisch de Bosbaan, als je daar niet tegen kunt moet je maar gaan dammen of schaken. Het was gewoon een goede race, en we zijn op waarde geklopt.’

En weer door

b r e e u w s m a

Seksleven ‘Als ik tweemaal met mijn fietsbel bel, nou dan weet je het wel, nou dan weet je het wel’, zong Max van Praag in een ver verleden. Het is zo’n liedje dat de Krasse Knarren van Omroep Max waarschijnlijk nog helemaal uit het hoofd kennen, als er tenminste nog iets van hun geheugen over is. Het liedje ontleent zijn charme grotendeels aan het daadwerkelijk bellen met de fietsbel.

Samples had je in die tijd nog niet, dus iemand moet in de opnamestudio daadwerkelijk hebben staan bellen.

Hoewel misschien nog geen Krasse Knar, behoor ik reeds tot de doelgroep van Omroep Max (daar nemen ze het concept ‘oud’ heel breed) en ik herinner me het liedje dan ook nog uit mijn jonge jaren, al werd het toen gezongen door Eddy Christiani, de man die de elektrische gitaar in Nederland introduceerde (en componist is van het liedje).

De jeugdige luisteraar kent het liedje natuurlijk niet meer en de doorsnee student zou het in het beste geval om zijn uitgesproken lulligheid kunnen waarderen. Maar nu las ik in de NRC een artikel met de kop: Fietsen is goed voor het seksleven. Het bericht is gebaseerd op een wat dubieus onderzoek onder 2500 proefpersonen, waarvan 39 procent beweert dat ze door fietsen meer energie tussen de lakens hebben.

Tja, en toen moest ik aan het liedje denken.

Nu heb ik in mijn leven heel wat kilometers gefietst en als ik zeker wist dat mijn seksleven ervan zou opknappen, fietste ik er zo nog een paar kilometer bij. Maar ik heb juist altijd begrepen dat fietsen niet zo goed is voor, hoe zal ik het zeggen, het seksuele apparaat. Niet alleen produceert de wrijving op het zadel huidirritatie en steenpuisten, ook kan het zenuwbeschadiging, erectiestoornissen en schaamlipvervorming (‘bicyclist’s vulva’) bewerkstelligen. Dat kan voor het seksleven toch allemaal niet goed zijn, zou je denken.

Maar goed, ik luister nu wel heel anders naar het liedje, waarvan de laatste regels luiden: ‘Als ik tweemaal met mijn fietsbel bel, dan betekent dat: kom snel’.

En dan maakt die rotbel me weer een leven: tringg, tringg.

Gerrit Breeuwsma is docent psychologie

Nu heeft hij nog even vrij, maar daarna beginnen de trainingen weer. Naast het roeien van de Varsity heeft Peeters nog een doel: over twee jaar op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro staan. Technisch, maar vooral fysiek is er nog ruimte voor verbetering, meent hij, en dat is maar goed ook. ‘Er zijn maar zes plaatsen voor lichte roeiers, het veld is ontzettend competitief.’

Dit keer geen eremetaal voor de lichte mannen dus, maar Peeters roeit voorlopig nog wel even door. ‘Zo’n groot toernooi is zo gaaf. Al lijkt de investering groot, het is het helemaal waard.’

26

MAGAZINE

vi

MAGAZINE

Search for universiteitskrant in the App Store or on Google Play.

If’s free!

Install our UK-app Installeer de UK-app Zoek in de App Store of op Google Play naar universiteitskrant. ‘t Is gratis!

MAGAZINE

27

Where it’s heinping & happ

The Epicurean

Pesto alla Trapanese Making fresh pesto at home is an excellent way to get into cooking again after a summer hiatus and provides an affordable and delicious dinner. Eating the same thing gets a bit tired after a while, so it’s a good idea to have more options for a quick pasta dinner. What you may not know is that pesto varies from one region of Italy to the next.

There’s the familiar basil and pine nut version hailing from Genoa, but in Sicily, where tomatoes abound, pesto has a different character. It’s both heartier and more refreshing, and is usually known as pesto alla Trapanese or pesto rosso, indicating its hometown of Trapani or its colour, respectively.

If you have a food processor or blender, making pesto is child’s play, but you can also make it the traditional way by using a mortar and pestle to grind the ingredients together into a paste. To make enough for four people, start by lightly toasting 50gr of almonds (without skin) in a dry frying pan.

It only takes a couple of minutes for them become golden brown, so take care that they don’t burn.

Place them and one clove of garlic in the processor or mortar, along with 50gr of basil leaves, 250gr of skinned tomatoes (take advantage of the ripe roma tomatoes), and a good pinch of salt. Purée into a loose paste and add two tablespoons of good olive oil and 50gr of grated pecorino. Adjust the seasoning, toss with 500gr of cooked spaghetti and serve immediately.

Anastatios Sarampalis is a lecturer at the Psychology Department

iv

Noorderplan tsoen

Photo Jeroen van Kooten

EAT & DRINK

Where are the most stylish places in Groningen to find the best food and drinks? There’s a rise in new cafés with great food and coffee that would seem more at home in Berlin or New York than in smalltown Groningen. We’ve made a selection of the best new ‘tokos’ in town! n By Merel Weijer

FLINDERS

1

Groningen has two Flinders cafés. The first is in the Noorderplantsoen and opened up about a year ago. It’s in a beautiful location - right in the centre of the park – and it comes with a great terrace. The second Flinders just opened and is located at the Schuitendiep in the city centre. You’re surrounded not by trees but by passing cars at this location, so for some peace and quiet, you should probably go elsewhere. But the food is very good (ample choice of excellent salads) and the decor is very modern.

Brand new in town is Bij Britta on the Oude Kijk in ‘t Jatstraat. It’s a lovely place where you can drink all kinds of tea, get a coffee to go and even buy some vintage stuff. But the biggest reason to swing by between classes is the pie. They’ve got different homemade varieties every day: Missisippi mud pie, vegan chocolate pie with forest fruits, cheesecake, carrot cake or date pie. You name it, they’ve got it. The interior is modern, yet colourful and features a lot of old wood. n bij britta, oude kijk in ‘t jatstraat 27

HET BAKKERSCAFÉ

3

n flinders, schuitendiep 54

BIJ BRITTA

2

If you love bread, you should definitely go to the Bakkerscafé. They bake it fresh every day with a passion for pure and natural ingredients. They use forgotten grains like spelt, rye or oat, and each bread with its own character. You can try special flavours like spelt-apple, rye-fig or oat-pumpkin. The interior is modern, light and open. There’s even a special table where you can slice your own bread. n het bakkerscafé, zwanestraat 26

MAGAZINE

t aa str ge bin . Eb Nw

5 4

Martini Tower

Academy Building

2 Grote Markt

3 Town Hall

industrial. It feels like an international and urban environment, but the real beauty of it is that owner Tim Craig only serves pure and local food. He’s got a name for it: ‘glocal,’ where global meets local. Study with a cup of coffee and take a homemade pasta sauce or soup home when you leave - you can even buy tableware!

6

Vismarkt

in Folk

Der Aa Church

1

iep

gest

erd

raat

id Zu

n goud heerlijk, nieuwe ebbingestraat 22

BARREL WIJN

Groningen Museum

6

Central Station

COURTNEY’S KITCHEN

4

yourself? Go to Courtney’s Kitchen where you can taste dozens sorts of cupcakes with different frostings and fillings. Courtney is from Boston and wants to give the Dutch a taste of the real thing. The desserts are handcrafted using only premium ingredients like Callebaut chocolate and Madagascar bourbon vanilla. The shop smells delicious and looks lovely. n courtney’s kitchen, nieuwe ebbingestraat 47

GOUD HEERLIJK

5

A new, one-of-a-kind place that Groningen didn’t know it was missing is wine bar Barrel Wijn. It’s a place where you feel at home as soon as you walk in the door.

Beautiful Persian rugs, an exposed stone wall and elegant vintage chairs mixed with large wooden tables and cosy lights.

Don’t go if you’re hungry, but do go if you’re in the mood for a good glass of wine. Better yet, go for a tasting: there’s wine from over fifteen countries to try with no ‘headache’ wines in sight. There are several wines open at the bar and you can also order small bites of cheese and meat to accompany the drinks. It’s the best place to take a date! n barrel wijn, haddingestraat 27

Americans love it and, as far as I’m concerned, the Dutch should ditch the stroopwafels and take up cupcakes as a new favourite treat. Stroopwafels are just plain old stroopwafels, but cupcakes are something special. Want to try some for

MAGAZINE

For great coffee, free WiFi and honest food, go to Goud Heerlijk. It’s a café slash shop where you can have breakfast, lunch and dinner, and everything is available for take-away. The interior is a combination of vintage and modern with a touch of

And last but not least: they’re not open as of this publication, but worthy of mention are club sandwich in the Oude Kijk in ‘t Jatstraat 65 and pernikkel in the Hoge der A 3.

v

n partner support could be so much better

‘Let’s back the

By Traci White / photo’s Reyer Boxem

I

t was like a slap in the face for Helena Rico from Portugal. When her husband, Pedro de Faria, was offered a job in the Faculty of Business and Economics, they based their decision to come here on the promises of support that she got.

‘I have emails from the university before we arrived, informing me that they had a dedicated service to support partners with their job search’, she recalls, sitting in an airy meeting space at ERIBA, where she now works as a research manager.

After her arrival, she – like other partners of international staff members – only got access to three advisory meetings with career services. During these, partners can get their CV assessed, practice for job interviews, and hopefully walk away with contacts about possible jobs.

Something more

Helena & Pedro After Helena Rico followed her husband to Groningen, she struggled for years in search of a job.

ii

Meetings with professional contacts are not arranged – the partners are expected to handle that themselves. That may come as a shock: job hunting is different in every culture, and not all partners can accept that it’s normal in Dutch society to approach employers directly rather than being introduced.

Rico didn’t find much support. ‘No one expects the university to hand you a job or to create one for you, but there has to be something more. The university needs to look at you as a professional seriously and see, this woman can offer this, so let’s back her up!’

Rico also attended the regular meetings of the Partner Support Group, but felt they were more to ‘entertain, rather than opportunities to actually do something. I was not looking for social contacts, I was looking for a job!’

International staff advisor Ina Hofstee, who organizes the meetings, is aware of that. Still, she believes it’s important to provide a place for international partners to get together. ‘It may not lead to a job straight away, but people can support and inspire one another.’

MAGAZINE

woman up’ It wasn’t the only problem, though. When a foreign employee accepts a job at the RUG, their partner is entitled to become an internal job candidate.

Ironically though, they are not given their own account to log into the university site, basically cancelling out any intended competitive edge.

Personal battle And then there’s the Dutch language courses.

Though free for international exchange students, they are not available for the international’s partners. Still, language skills are essential to find a job.

Rico couldn’t afford 500 euros for Dutch classes and was out of work between 2009 and 2011. ‘It affects everything: your personal life, your relationship with your partner and your kids, and your family abroad’, she says, now on the other side of her personal battle. The job that she eventually got came not through networking or internal candidacy - instead, she found it on her own after reaching out to ERIBA’s scientific director before the institute even existed.

Hofstee and her collegue Verhoeff work extremely hard, she knows, often drawing on their personal network of friends and contacts. But dealing with partners in a serious way is an underestimated problem, and has not been a priority for university policy makers, she says. ‘There are so many of us dealing with this problem.’

Taking care of the partners’ professional needs is the second degree of internationalization, Verhoeff believes. ‘If you want to be an international university, it’s necessary to have partner support.

Academic people will not come here if there are no possibilities for their partner.’

Rico agrees. ‘It is a problem the university has made for themselves. They’re willing to be international, but they’re not aware that much more needs to be done to really get there.’

The stories of other international partners are available on our website ukrant.nl/magazine/partners.

MAGAZINE

Gillian & Nic Gillian Armstrong had a better experience finding a job. She had already found work as a research assistant before she even arrived in Groningen from South Africa.

Her husband’s supervisor made the match. ‘It was the perfect opportunity for me’, she says.

iii

MAGAZINE

Photo Reyer Boxem

september 2014

u k r a n t. n l

/

#5

english

How about my partner?

Ana Bosnic from Serbia joined her husband Juan Henriquez in Groningen where he was working as a PhD. She wants to make herself useful, but can’t even afford the language classes. And even though international students get those for free, she ‒ and other international partners ‒ struggle. Shouldn’t the RUG do more to help?

More inside »