2 OPMERKELIJK COLUMN
UK 8 - 22 NOVEMBER 2012
Laura
Meisje Soms overvalt het me ineens; de realisatie dat ik 26 ben en nog steeds de student uithang. Mag ik mezelf nog wel een meisje noemen? Als ik vermoord werd, zou Nu.nl immers naar me verwijzen als ‘een vrouw van 26’. Ik probeer me voor te stellen als ‘een vrouw van 26’. Dan was ik iemand met een hypotheek en een kind. Zo’n blond, bleek bastaardkind. En een groen Twingo’tje voor de deur. Dan kroop ik na een uitputtende 28-urige werkweek elke vrijdagavond op de grijze hoekbank met loungegedeelte tegen mijn vriend aan, die ik al zeven jaar had en waarover ik nooit twijfelde. En dan keken we samen Ik Hou Van Holland en aten paprikachips. Uit een bakje. En als we dan samen een halve zak ophadden, zou ik de zak sluiten met zo’n grote sluitclip van de Euroland, zodat we morgenmiddag ook nog wat hebben wanneer mijn vriend en schoonvader terugkomen van het voetbalstadion van Go Ahead Eagles. Ik zou een paar vriendinnen hebben, met mannen kan je immers als vrouw geen vriendschap hebben. Met één vriendin ging ik naar spinning, en soms naar vrij zwemmen – maar eigenlijk kletsten we dan vooral, haha! Maar dan ben je er toch even uit. Met een andere vriendin kon ik dan erg goed lachen, dan keken we een romantische comedy op onze thuisbioscoop van Medion. Sowieso was ik dan best romantisch; dan zette ik sepiafoto’s op Facebook van mijn hand in die van mijn vriend, zodat je onze ringen ziet. En dan zou ik na een geweldige week all-inclusive vakantie in Gambia zand meenemen in een flesje als souvenir. O en ik zou zeepjes sparen en zeker iets met vlinders en elfjes hebben. En als ik een nachtje slecht slaap ben ik helemaal uit mijn doen.
BANG VOOR EEN COUPE
De GSb op z’n kop gezet De ene helft van de actieve leden stuurt de andere helft weg |_
Maar niets van dat al. Wat ik wel heb is een fiets die al weken ergens tussen de stad en mijn huis op slot staat omdat ik de sleutel ben verloren. Van films en chips houd ik niet. Ik word gezien als “seksueel hyperactief”, terwijl ik in werkelijkheid al sinds de lacherige breuk met de voormalig huisdichter, 14 februari jongstleden, elke nacht alleen slaap. Of niet slaap. Of tot vijf uur ’s middags. Nee, ik denk dat ik tot mijn dood gewoon een meisje blijf. Dat past me wel. Laura Louwes studeert English language and culture.
| C H AO S | De Groninger Studentenbond (GSb) wees in een ‘emotionele’
vergadering zeven leden de deur. Omdat ze stiekem iemand het bestuur in wilden smokkelen, is de verklaring. Maar achter de schermen is er veel meer aan de hand.
Door PETER KEIZER
Berthil Bos
Redactieraad baalt De redactieraad van de UK baalt. Omdat het papier verdwijnt. Hetzelfde geluid dat we van anderen horen. De redactieraad is een heel betrokken en leuke club. Studenten, medewerkers en twee deskundigen van buitenaf komen zo’n vier keer per jaar bij elkaar om de UK inhoudelijk te beoordelen. Niet alleen de papieren UK, maar ook de site en facebook. We krijgen vette kritiek, dikke complimenten en nuttige adviezen. Waar we vervolgens iets mee doen. Maar nu voelen ze zich machteloos. Omdat ze alleen over de inhoud gaan, niet over onze toekomst, daar is het bestuur voor. En ze balen dus, want ze vinden juist dat papier zo lekker aan de UK. Ze kijken wat meewarig naar ons enthousiasme. Eigenlijk hadden ze wel actie willen voeren. De UK denktank loopt intussen vol, vooral met studenten. We zijn nog op zoek naar medewerkers. Aanjager Ruth van der Walle, die de tank gaat leiden, heeft al een paar kandidaten op het oog. In december moet de club voor het eerst bij elkaar komen. En wat doen wij, de redactie, intussen? Heel hard werken, ideeën uitvoeren, knelpunten wegwerken. Nog maar vier papieren UK’s scheiden ons van onze nieuwe toekomst. Brr.
Ze dachten met open armen te worden ontvangen. Ze hadden toch een reddingsplan geschreven voor de vereniging? ‘Als we nu niets veranderen is er over twee jaar geen GSb meer. Het bestuur functioneerde niet. Wij hadden de oplossing in huis!’ Donderdag voelden ze zich nog de helden van de vereniging, maar tijdens de algemene ledenvergadering werden ze ijskoud buiten de deur gezet. Zeven man in één keer geroyeerd. ‘Het was een farce, een poppenkast’, concluderen Berthil Bos, die voor de GSb in de universiteitsraad zit, en Geoffrey Bergman. Ze zijn de woordvoerders van de weggestuurde leden. ‘Het ging ze niet om het plan. Ze hebben nu een formele reden om van ons af te zijn.’ Het broeit al maanden bij de Groninger Studentenbond. Het aantal actieve leden loopt terug, campagne voor de universiteitsraad wordt nauwelijks meer gevoerd en aan bezettingen en demonstraties doet de club niet meer. De vereniging is inmiddels opgesplitst in twee kampen, zoals ze binnen de GSb worden
genoemd. Kamp A is het huidige bestuur met aanhang, Kamp B is een groepje van zeven oud-bestuurders en voormalig universiteitsraadsleden dat de vakbond weer in oude glorie wil herstellen. Kamp B werd twee weken geleden met tien stemmen, waaronder die van een van de geroyeerde leden zelf, weggestuurd. ‘Het kloppende hart van de vereniging is als een kankergezwel weggesneden. Als er oorlog is tussen twee kampen, en je stuurt één kamp weg, gaat het gezeur vanzelf over’, zegt Bergman. De zeven wilden verandering. ‘De organisatie is afgestemd op veel actieve leden, maar die zijn er niet. We hadden ooit een bestuur van zeven, daarvan zijn er drie over. Er moeten meer leden bij. Maar het huidige bestuur krijgt dat niet voor elkaar.’ Het plan was om Bergman het bestuur te laten ‘versterken’. Maar nog voordat het voorstel op tafel kwam werden alle agendapunten van de ledenvergadering geschrapt en gestemd over het royeren van Bos, Bergman en de anderen die ‘betrekkingen hadden met kwalijke invloe-
den’. ‘Ze zagen het als een coup, er hangt daar een Koude Oorlogsfeer’, reageert Bos. Bergman: ‘De anderen werden geroyeerd omdat ze vrienden waren van ons, of bij ons in huis woonden.’
‘Het is heel achterbaks gebeurd, achter onze rug om’ Volgens het bestuur – dat alleen via een persbericht wil reageren − is er ‘met afschuw’ gereageerd op het plan ‘om buiten medeweten van de actieve leden een bestuurslid tot aftreden te dwingen, hiervoor in de plaats eigen mensen naar voren te schuiven en bij dit alles een eerlijke en zorgvuldige besluitvorming bewust te belemmeren.’