2021 Week 11 woensdag 17 maart
66 e jaargang JEUGDVAKANTIEWERK GOIRLE BRENGT EEN JUBILEUMBOEK UIT
WIE WORDT DE NIEUWE VINCENT VAN 2021?
LEKKER SINDS 1896
KUN JIJ HIER WEL WAT HULP BIJ GEBRUIKEN?
3
11
13
17
Liefde voor het landschap
Daan Janssen en Richard Paalman. Fotografie Tim de Jong.
Wie, komende vanaf de Van Haestrechtstraat, rechtsaf de Abcovenseweg opdraait, wordt - ook al heeft-ie, net als ik, slechts een greintje (dat is ongeveer 65 milligram) esthetisch gevoel in zijn donder - getroffen door het silhouet van drie, naast elkaar gelegen gebouwen aan de linkerkant. Het achterste van die drie is nieuw: een zwarte schuur. Ik vond die schuur meteen al een prachtige aanwinst voor Goirle. Architectuur met een grote A. Ik stapte van mijn fiets af, en vroeg belet, want mijn nieuwsgierigheid brandde: wat gebeurt hierbinnen, en wie is de schepper van dit moois? DOOR: NORBERT DE VRIES Studio REDD Ik word vriendelijk ontvangen door Daan Janssen en Richard Paalman, en zij leggen het mij allemaal geduldig uit. Ik ben in Studio REDD, een ontwerpstudio voor de buitenruimte - ik heb het niet gevraagd, maar ik denk dat REDD een afkorting is van Richard en Daan Design. In ieder geval: REDD startte in 2009 en was gedurende bijna al die jaren sindsdien in Goirle gezeteld. De beide oprichters hadden al tijdens hun studie aan de in Velp gevestigde Hogeschool Van Hall Larenstein het plan opgevat om samen een ontwerpstudio te beginnen. Even terzijde: Hogeschool Van Hall Larenstein - ik had er, eerlijk gezegd, nog nooit van gehoord
- afficheert zichzelf als ‘de duurzaamste hogeschool van Nederland’ en zegt ‘professionals te willen opleiden die bijdragen aan een duurzame en betere wereld’. Tsjonge, krijgt u daar ook zo’n warm gevoel bij van binnen? Enfin, Studio REDD dus. Na hun studie aan Van Hall Larenstein (in het Engels: University of applied sciences) bekwamen de oprichters zich verder. Richard doet nog een studie ‘landschapsarchitectuur’ aan de TU Delft, en Daan doet bij de gemeente Breda waardevolle werkervaring op bij omvangrijke en complexe projecten. Daarna gaan ze écht op eigen benen staan en starten in Goirle. Lange tijd zitten ze in de vroegere antiekwinkel van de moeder van Daan aan de Abcovenseweg (naast ’t Huufke).
Nieuwbouw De zaken gaan voorspoedig: knappe ontwerpen (“Gezellig? Nee, strak!”, om een leuke tv-reclame te citeren) en veel vraag. Ergo, het team groeit. Ze zijn momenteel met z’n veertienen. Logisch, dat de oude ruimte te klein wordt. Er moet iets groters komen, en dat is natuurlijk niet van de ene op de andere dag te realiseren. Na meerdere jaren van voorbereiding kan in 2020 begonnen worden aan de bouw van de nieuwe huisvesting: de zwarte schuur. Bij het woord ‘schuur’ denk je al gauw aan iets heel gewoons dat je een-tweedrie in elkaar zet, iets zonder finesse, iets lomps eigenlijk. Maar deze zwarte schuur is dat juist helemaal niet. Het is een uiterst subtiel, ja met veel raffinement ontworpen gebouw geworden. Aan de straatzijde lijkt de schuur te bestaan uit een compleet gesloten gevel zonder enig raam, maar dat is gezichtsbedrog. Het rechterdeel van de voorgevel heeft een groot raam, dat verborgen zit achter een verticaal lattenwerk met kleine tussenruimten. Als het buiten donker is, en binnen brandt er licht, zie je, dat de gevel niet gesloten is. Aan de achterzijde, de zuidzijde, is het gebouw open, met veel raampartijen. Het is, kortom, een prachtig gebouw! Het werk Wat ontwerpen ze dan zoal in dat gebouw? Daan: “Ons specialisme is het turn key en onder architectuur realiseren van private (villa)tuinen, dakterrassen, wellnessruimtes en landschappen. Dat doen we voor particulieren, maar ook voor grote opdrachtgevers zoals overheden, architecten en vastgoedinvesteerders. Daarnaast ontwikkelen en verwezenlijken wij plannen voor de openbare buitenruimte.” En Richard vult aan: “Ons uitgangspunt is, dat een goed ontworpen tuin het verschil maakt tussen ergens wonen en je écht thuis voelen. Wanneer wij werken aan een tuinontwerp voor onze opdrachtgevers, creëren we harmonie tussen architectuur, landschap en leefstijl.” Ja, en hoe dat er dan uitziet, ik kan u, in
plaats van hier een warrig verhaal te houden over zichtlijnen en zo, beter naar de website van Studio REDD verwijzen. Het is, in één woord, oogstrelend. De architect De rondleiding brengt ons op de eerste verdieping, en daar zit-ie: de architect Vincent van Heesch. Hij heeft de zwarte schuur ontworpen - ik neem de denkbeeldige hoed af en maak een diepe buiging - , en hij werkt er nu ook. ‘Studio ] [ Space’ (“wij zijn spacemakers”), onthoud die naam. Het landschap We gaan naar buiten. Aan de achterzijde kijk je het Leydal in. En de lieflijke Ley stroomt pal langs de schuur, o wat een heerlijkheid. Aan de overzijde van de Ley wordt momenteel een enorme showtuin aangelegd. (“Kom over een paar maanden nog maar eens kijken: je zult je ogen niet geloven!”). Ja, dat wordt het visitekaartje van Studio REDD. Daan: “Het wordt echt iets bijzonders. We hebben ons laten inspireren door het werk van
Piet Oudolf.” Ik vraag; “Piet Oudolf?” En ik krijg ten antwoord: “Ja, de Rembrandt van de landschapsarchitectuur!” Ik heb niet alleen nooit gehoord van Van Hall Larenstein, maar ook de heer Oudolf was mij onbekend. Dan val je wel heel dramatisch door de mand als verslaggever. Maar Daan en Richard doen alsof ze mijn onwetendheid niet hebben opgemerkt. Vriendelijke mensen! Ik krijg intussen een spoedcollege ‘liefde voor het landschap’. En over de soms verrassende manieren waarop die liefde tot uitdrukking kan worden gebracht. En over duurzaamheid. En over, ach, kijk, zie je die kleine, subtiele openingetjes in de gevels? Nestgelegenheden voor vogels. Ik knik, onder de indruk. De zwarte schuur “Black barn’ heet-ie in de teksten op de website van Studio Space. Natuurlijk, want de moderne tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek. De zwarte schuur, en daarachter straks de kleurigste perken. Goirle wordt steeds mooier.
DEZE WEEK IN UW BRIEVENBUS:
rant WOOkN 5534
De Woonkrant
is een uitgave
rij Em. de Jong
van Uitgeve
013-507 Nassau • Tel. bv • Baarle-
LEVEN IN EN EN OM DE KEUK BOUWEN BOUWEN, BOUWEN EN NOG EENS EEN EEN VOOR IEDER SWERK)PLEK RUSTIGE (THUI
N EN S LEKKER SLAPE VOOR STRAK GEZOND WEER OP MORGEN
EN AD NIEUW GINNEK
GILZE EN • WEEKBLAD
RIJEN • ONS
WEEKBLAD
EDITIE 1: • WEEKBL
Voor elke situatie een passende oplossing
EEN SENTIMENTEEL REISJE LANGS DE LEIJ
De Leij wordt ‘omgeleijd’ Een goeie roman begint aan een rivier. De Maas bijvoorbeeld. Eerste regel van Dorp aan de rivier: “De Maas ligt langs dit dorp”. In Kassiopeia, een onleesbare roman waarover ik in Leydraden nog te spreken kom, heet het: “Om mij buigt de Maas boven Cuyk, onder de sterren.” Wie een Goirlese roman wil schrijven, doet er goed aan te beginnen met een wandeling langs de Leij. Een ‘sentimentele wandeling’ bijvoorbeeld, naar een voorbeeld dat ik vond in Vaderlandsche Letteroefeningen (mijn favoriete tijdschrift) uit 1781. Iets in de trant van: Weldadige avond! Heilige dreven! Een beekje dat zachtjes murmelt, en ’t zangrijk gevogelte, dat een dankend avondlied zijn Schepper opzingt, doen mijn gevoelige ziel in verrukking wegzinken. En zoo voort. Een sentimentele wandeling (de term dateert van omstreeks 1780) is een wandeling die aanleiding geeft tot fijnzinnige overpeinzingen. Denk aan Rhijnvis Feith, die ook ‘gewaarwordelijk’ - we zeggen nu: sensitief - als equivalent geeft. Enfin, dit allemaal ter zijde. DOOR: NORBERT DE VRIES Rhijnvis Wat een curieuze prachtnaam! En uiterst zeldzaam bovendien (ik ken alleen die Feith). Lang verhaal kort: Rhijnvis is een verbastering van de oud-Germaanse naam Raginvis. Die naam heeft twee delen: ‘regin’ = raad, en ‘vis’ = wijs. Mocht ik nog een zoon bekomen (maar die kans is om allerlei redenen nihil), ik zou dat geluierde wijzeraadje graag Rijnvis noemen.
len. Ach, de Leij… ( hier grijpt de lezer in) Kom toch eindelijk eens ter zake, verslaggever!! Doe ik, ongeduldige lezer! Wat voor den drommel gebeurt daar? Het is een drukte van belang in het Leijdal. Er wordt gegraven, er worden bomen gerooid en er wordt een brug afgebroken (die tussen Huize Anna en Zorgcentrum Elisabeth). Wat is dat voor destructief gedoe allemaal in ons paradijselijk gebied? Om-
legging van de Nieuwe Ley, wordt me verteld. Woningen zuidrand, voegt een ander daaraan toe. (de gemiddelde Goirlenaar is kort van stof). Ik wil er het mijne van weten, en neem contact op met de Antea Group Oosterhout. Een afspraak met Edmond van Hulst is in een ommezien gemaakt. Hij is zelfs bereid er speciaal even voor naar Goirle te komen rijden. We spreken af: op het bruggetje bij het Trambaantje, u weet wel: de meest beeldbepalende plek van Gool. Daar is ie al, met de helm op, de laarzen en het ‘gevarenhesje’ aan. We passeren de hekken waarmee het terrein is afgezet. “Meneer De Vries, zou u alstublieft in uw artikel even willen wijzen op het feit, dat die hekken er niet voor niks staan: het is nu een gevaarlijk, zelfs verraderlijk terrein. Niet betreden dus! Helaas zien we hier regelmatig onbevoegde nieuwsgierigen rondlopen.” De heer Van Hulst stelt me gerust: de huidige situatie bij het bruggetje blijft ongewijzigd. Oef, een pak van mijn hart. lees verder op pagina 3
Het woord leij/ley Ik sla, met uw welnemen, nóg een zijpad in. Het woord ‘leij’. Ook weer heel kort: in Duitsland is het een rots (denk aan Loreley), en bij ons een veel voorkomende waternaam. Weer gerust, ik zal u niet lastigvallen met etymologische uiteenzettingen.
Aan de achterzijde, de zuidzijde, is het gebouw open, met veel raampartijen. Fotografie Tim de Jong.
1 VOORJAAR 202
DE ZWARTE SCHUUR AAN DE ABCOVENSEWEG
Onze Leij, onze ziel Ja, de Leij weerspiegelt de ziel van Gool (eat your heart out, Rielsche keien, met jullie zoektocht naar de ziel van Riel). De meest iconische plek in ons dorp: het bruggetje over de Leij, met aan de ene kant de Sint Jan en aan de andere het Trambaantje. Goolser wordt het niet. Wie ooit een Goirlese roman wil schrijven, ontkomt er niet aan: dáár, op dát bruggetje, moet zich een dragende gebeurtenis afspe-
Edmond van Hulst, projectleider: ’ De brug aan de Watermolenstraat wordt ook afgebroken en een stuk verder wordt een nieuwe gebouwd. Een duurzame, niet van beton, maar van glasvezel’.