Kurier UEK nr 1 (17), styczeń 2008 by Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie

Doktorat honoris causa dla JM Rektora

Jubileusz Profesora Adama Węgrzeckiego

Policjanci z certyfikatami na UEK

s. 4

s. 8

s. 15

Miesięcznik Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Nr 1 (17) styczeń 2008

XV Konferencja Europejskiego Stowarzyszenia Nieruchomości W numerze: XV Konferencja Europejskiego Stowarzyszenia Nieruchomości Kserokopiarka z Pitagorasa Studenci dzieciom – UNICEF na gwiazdkę Doktorat honoris causa dla Profesora Borowieckiego VIII Kongres Ekonomistów Polskich „Polska w gospodarce światowej – szanse i zagrożenia rozwoju” Jubileusz Profesora Adama Węgrzeckiego Dokąd zmierza Europa Środkowa? Sylwetka absolwenta Uniwersytetu Ekonomicznego XVIII warsztaty dydaktyczne Stowarzyszenia Adiunktów i Wykładowców UEK w Krakowie Współczesne problemy sprawozdawczości i rewizji finansowej Za sterami polskiego budżetu Policjanci z certyfikatami Język angielski w biznesie Przezwyciężanie barier rozwoju przedsiębiorczości Dzień Kazachstanu Centrum e-Learningu na pierwszych ogólnopolskich targach e-Learningu ARENA 2007 Migracja ze SWED na Uczelnianą Platformę MOODLE Interdyscyplinarne studia podyplomowe pn. Akademia Dziedzictwa Zarządzanie kulturą i dziedzictwem kulturowym Debata oksfordzka o finansowaniu przedsiębiorczości społecznej ze środków publicznych Debata „Współpraca samorząd – biznes – nauka szansą przyspieszenia rozwoju regionalnego Polski” Samorząd doktorantów E-learning we Wrocławiu Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego Nie taka Afryka czarna, jak ją malują Góralsko-orientalna międzynarodowa integracja Zintegrowani i zadowoleni Wigilia w Krakowskiej Szkole Biznesu Targi Kół Naukowych V Krakowski Festiwal Górski Podzielmy się opłatkiem... Redakcja: Biuro Rzecznika Prasowego e-mail: gazeta@ae.krakow.pl

2 2 2 4

6 8 11 12

12 13 14 15 16

W dniach 18–21 czerwca 2008 r. w Krakowie odbędzie się kolejna XV Konferencja Europejskiego Stowarzyszenia Nieruchomości (European Real Estate Society – ERES). Konferencje ERES mają charakter cykliczny. Dotychczas odbywały się w krajach Europy Zachodniej. Krakowska konferencja będzie pierwszą, która odbędzie się w tej części kontynentu. Problematyka poruszana na dotychczas zorganizowanych konferencjach dotyczyła takich tematów, jak: polityka mieszkaniowa, analiza rynków nieruchomości i ich prognozowanie, rynki hipoteczne, ryzyko inwestowania w nieruchomości, zarządzanie portfelem inwestycji, problemy gospodarki przestrzennej i urbanizacji, wycena nieruchomości, sekurytyzacja, finansowanie inwestycji w nieruchomości. Tematem przewodnim tegorocznej będą perspektywy i wyzwania stojące przed rozwijającymi się rynkami nieruchomości w Europie Środkowo-Wschodniej. Część sesji panelowych będzie poświęcona również zagadnieniom koncentrującym się wokół oceny sytuacji panującej jedynie na rynku polskim. Więcej informacji: http://www.symposium. pl/eres2008 

17 18

19 20

25 25 25 25 26 28 28 29 30 31 32

Kserokopiarka z Pitagorasa W grudniu 2007 r. Pełnomocnik Rektora ds. Osób Niepełnosprawnych – prof. Janina Filek oraz Zrzeszenie Studentów Niepełnosprawnych zakupili kserokopiarkę OKI C 5550 – urządzenie wielofunkcyjne zawierające: ksero, skaner, drukarkę i faks. Kserokopiarka została zakupiona w ramach programu „PITAGORAS 2007” – program pomocy osobom z uszkodzeniem słuchu w zakresie zakupu i montażu urządzeń wspomagają-

2 lutego 2008 r. (sobota ostatkowa) w hotelu „Cracovia” w Krakowie odbędzie się Bal Błękitny. Cena biletu dla 1 osoby wynosi 150 zł. Sprzedaż biletów prowadzi p. Kazimiera Gas, tel. 0 608 230 661. Istnieje możliwość rezerwacji noclegu w hotelu „Cracovia” po cenie promocyjnej. Więcej informacji: mgr Halina Lubińska, tel. 012 293 52 87 e-mail: lubinskh@ae.krakow.pl

cych słyszenie lub innych urządzeń ułatwiających studiowanie osobom niesłyszącym i niedosłyszącym. Pomysł zakupu sprzętu poparł Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie – prof. dr hab. Ryszard Borowiecki, który wspierał cały projekt i przyczynił się do realizacji wniosku. Program Pitagoras 2007 to jeden z programów realizowanych przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON), skierowany do uczelni wyższych, mający na celu finansowe wspomaganie w zakresie zakupu różnorodnego sprzętu ułatwiającego dostęp do edukacji. Kserokopiarka jest dostępna w biurze ZSN i Pełnomocnika (pawilon D) dla wszystkich studentów nie(do)słyszących, którzy będą mieli możliwość korzystania z materiałów i pomocy dydaktycznych wykonanych przy jej użyciu.  Inga Mizdrak, Marzena Dudek

Studenci dzieciom – UNICEF na gwiazdkę Już po raz kolejny odbyła się ogólnopolska akcja „Studenci dzieciom” pod patronatem międzynarodowej organizacji UNICEF. Cały dochód z akcji przeznaczony jest na akcję dożywiania dzieci w Etiopii – jednym z najbiedniejszych krajów świata. Każde wydane 2 złote to posiłek dla 3 maluchów! Projekt cieszy się wielkim zainteresowaniem studentów z całej Polski. W tym roku, dzięki członkom Koła Naukowego Rewizji Finansowej „Audyt”, akcja dotarła także na nasz Uniwersytet. Przez kilka grudniowych mroźnych dni studenci oraz pracownicy Uczelni mogli odwiedzić stoisko UNICEF-u, które mieściło się w holu pawilonu C. Od samego świtu do późnych godzin popołudniowych członkowie koła zachęcali przechodniów do wspierania akcji. Organizatorzy wykazywali się ogromnymi umiejętnościami marketingowymi, by zachęcić jak najwięcej osób do przedświątecznych zakupów. Na stoisku można było nabyć drobne upominki w postaci kalendarzy, świec, koszulek czy też kartek świątecznych, które cieszyły się największym zainteresowaniem. Wprawdzie ceny mogły odstraszać ubogich studentów, ale na szczęście nie brakowało ludzi dobrej woli. Swój sukces akcja zawdzięcza dwóm niezwykłym osobom – Ewie Jarosz i Arturowi Piechnikowi, którzy oddali swój czas i serce, by wspomóc dzieciaki. W imieniu naszego koła naukowego serdecznie dziękuję wszystkim, którzy wsparli akcjęi UNICEF – zebraliśmy ponad 3,5 tys. zł! Miejmy nadzieję, że znajdą się godni następcy Ewy i Artura, którzy w przyszłym roku znów postanowią pomóc dzieciom.  Małgorzata Zabieglińska Studentka IV roku Stosunków międzynarodowych, specjalności Zarządzanie międzynarodowe, prezes Koła Naukowego Rewizji Finansowej „Audyt”.

Drodzy Państwo, a nami wspaniały i magiczny okres Świąt Bożego Narodzenia, Z czas zadumy i rozmyślań, również o sprawach, które wypełniały rok poprzedni. Te rozmyślania na mojej twarzy wywołują uśmiech i właśnie z uśmiechem i optymizmem pragnę wszystkich Państwa powitać w Nowym 2008 Roku. Początek roku to czas, w którym wyznaczamy nowe cele, zamierzenia i postanowienia, ale również czas na podsumowanie minionych miesięcy. Dla Uniwersytetu był to rok udany. Upłynął pod znakiem ciężkiej pracy, ale przyniósł kilka znaczących osiągnięć. Wiele spraw zostało uporządkowanych i pomyślnie zakończonych. Mamy powody do dumy i zadowolenia. Teraz możemy zwrócić się ku nadchodzącym miesiącom i nowym wyzwaniom. Planów jest wiele. Wierzę jednak, że dzięki zaangażowaniu i dynamizmowi, który towarzyszy pracownikom naszej Uczelni, uda nam się je wszystkie zrealizować. Na 2008 rok chciałbym życzyć Państwu zdrowia, pogody ducha, niegasnącej wiary we własne siły oraz wytrwałości w postanowieniach noworocznych. Niech obfituje w sukcesy, te małe i duże, prywatne i zawodowe. Niech spełnią się Państwa marzenia.

Łączę pozdrowienia,

prof. dr hab. Ryszard Borowiecki Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Honorowy Doktor Università degli Studi di Messina – prof. dr hab. Ryszard Borowiecki

W dniu 6 grudnia 2007 roku zaszczytnym tytułem doktora honoris causa włoskiego Uniwersytetu w Mesynie – Università degli Studi di Messina, wyróżniony został prof. dr hab. Ryszard Borowiecki – Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, kierownik Katedry Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw UEK.

Uniwersytet w Mesynie został założony w 1548 roku podczas pontyfikatu Paolo III i należy do najstarszych europejskich uczelni. Szkoła utworzona została jako Studium Generalne, a pierwsze wykłady prowadzone były z prawa i greki. W 1908 roku na skutek trzęsień ziemi większość budynków Uniwersytetu uległa zniszczeniu. W 1913 roku zostały one odrestaurowane z utrzymaniem zabytkowego stylu. Obecnie Uniwersytet kształci ponad 35 tysięcy studentów na 12 wydziałach w zakresie nauk społecznych (w tym ekonomii), humanistycznych, technicznych, ścisłych oraz nauk medycznych, utrzymując liczne kontakty z uczelniami zagranicznymi i międzynarodowymi organizacjami. Od 1997 roku na mocy Porozumienia Ramowego Uniwersytet w Mesynie współpracuje z Uniwersytetem Ekonomicznym w Krakowie.

Doktorat honoris causa dla Profesora Borowieckiego

ajwyższą godność akademicką przyznano Profesorowi jako wyraz uznania dla jego naukowo-badawczego dorobku. W wygłoszonej podczas uroczystości laudacji przybliżono wszystkim sylwetkę Profesora Ryszarda Borowieckiego – naukowca i wykładowcy uniwersyteckiego, uznanego specjalisty w dziedzinie nauki o przedsiębiorstwie, a w szczególności w obszarze zarządzania i diagnostyki ekonomicznej, prywatyzacji, restrukturyzacji i wyceny przedsiębiorstw. W ciągu ostatnich 10 lat Profesor R. Borowiecki wniósł wielki wkład w krzewienie współpracy naukowej, publicystycznej i dydaktycznej pomiędzy Katedrą Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw UEK a Uniwersytetem w Mesynie, co zaowocowało licznymi sympozjami, seminariami, konferencjami, wymianą studentów i pracowników oraz wspólnymi badaniami i publikacjami. Profesor Borowiecki położył także znaczące zasługi dla rozwoju wyższego szkolnictwa ekonomicznego w Polsce. Uroczystość nadania godności doktora honoris causa odbyła się w tradycyjnej oprawie, w reprezentacyjnej auli mesyńskiej Alma Mater. Zgodnie z obowiązującymi we Włoszech procedurami uchwała Senatu Uniwersytetu w Mesynie zatwierdzona została przez Ministra Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych oraz Ministra Spraw Zagranicznych Włoch. W uroczystości uczestniczyły władze rektorskie Uniwersytetu w Mesynie z Jego Magnificencją Rektorem prof. Francesco Tomasello, członkowie Senatu oraz Rady Wydziału Ekonomii z Dziekanem prof. Luigi Ferlazzo Natoli na czele. Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie reprezentowali: Prorektor ds. Studenckich i Kształ-

cenia – prof. dr hab. Andrzej Szromnik, Prorektor ds. Organizacji i Rozwoju – prof. dr hab. Wacław Adamczyk, Dziekan Wydziału Zarządzania – prof. dr hab. Józef Pociecha oraz współpracownicy Profesora Ryszarda Borowieckiego z kierowanej przez Niego Katedry Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw. Uroczystość zaszczyciło także swoją obecnością liczne grono pracowników i studentów Uniwersytetu w Mesynie oraz przedstawicieli władz regionalnych Sycylii. Laudację honorowego przewodu doktorskiego wygłosił prof. Francesco Vermiglio, który

przedstawił zebranym sylwetkę naukową Profesora Borowieckiego, zwracając szczególną uwagę na Jego dokonania naukowe, dydaktyczne i organizacyjne, jak również na szerokie zaangażowanie we współpracę z praktyką gospodarczą. Laudator podkreślił ogromny wkład Honorowego Doktora w rozwój współpracy obu uniwersytetów. Praktyczny wymiar tej współpracy związany jest przede wszystkim z organizowanymi cyklicznie od 1999 roku w Krakowie i Mesynie polsko-włoskimi sympozjami naukowymi, poświęconymi ekonomicznym, prawnym i społecznym aspektom funkcjonowania i rozwoju przedsiębiorstw, jak również z trójstronnymi seminariami naukowymi organizowanymi corocznie począwszy od 2003 roku przez Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, Uniwersytet w Mesynie oraz Kijowski Narodowy Uniwersytet Handlowo-Ekonomiczny. Bezpośrednim efektem tych sympozjów i seminariów są okolicznościowe wspólne publikacje naukowe pracowników trzech współpracujących uniwersytetów. W swoim wystąpieniu prof. Francesco Vermiglio zaakcentował fakt, że Profesor Ryszard Borowiecki zarówno jako Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, jak i kierownik Katedry Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw tej Uczelni, w sposób znaczący przyczynił się do rozwoju i zdynamizowania kontaktów naukowych pomiędzy obydwoma uniwersytetami. Na kanwie tej współpracy rozwinięto także coroczną wymianę studentów, stwarzając im nowe możliwości rozwoju i nawiązywania kontaktów międzynarodowych w obszarze nauki i kultury. Zgodnie z tradycją akademicką, podczas uroczystości nadawania godności doktora honoris causa, prof. R. Borowiecki wygłosił wykład będą-

Prof. Francesco Vermiglio wygłasza laudację

cy syntetycznym ujęciem refleksji nt. globalizacji i jej wpływu na zachowania współczesnych przedsiębiorstw. Uznał, iż temat ten jest szczególnie aktualny i niezwykle ważny z uwagi na załamanie się dotychczasowych paradygmatów funkcjonowania przedsiębiorstw. Swoje wystąpienie przedstawił jako próbę ukazania tła, przyczyn i następstw zmian w działalności współczesnych przedsiębiorstw, rozpatrywanych w kontekście procesów transformacji systemowej i globalizacji, a więc procesów długookresowych, wielowymiarowych i wielopoziomowych.

Procesy te stanowią z jednej strony szansę dla konkurencyjności i wzrostu rynkowej wartości przedsiębiorstw, z drugiej zaś stawiają przed nimi nowe wymagania i wyzwania. Podczas uroczystości władze Uniwersytetu w Mesynie wręczyły Honorowemu Doktorowi dyplom, sygnet oraz imienny medal Uczelni. Przygotowane zostało również okolicznościowe wydawnictwo. 

VIII Kongres Ekonomistów Polskich „Polska w gospodarce światowej – szanse i zagrożenia rozwoju” Organizowane co kilka lat kongresy ekonomistów polskich zawsze traktowane były jako niezwykle ważne wydarzenia, dotyczące fundamentalnych problemów polskiej gospodarki i nauk ekonomicznych. Tradycje kongresów sięgają 1887 roku, kiedy to polscy ekonomiści i prawnicy z trzech zaborów zorganizowali w Krakowie I Zjazd Ekonomistów i Prawników. Miał on charakter kongresu, w którym udział wzięło ok. 200 osób, a referaty przygotowali m.in. Witold Skarżyński – „O konieczności i możliwości gruntownej reformy kredytu ziemskiego” i Antoni Donimirski – „O kolonizacji wewnętrznej”.

Artur Pollok

o II wojnie światowej kolejne zjazdy i kongresy organizowane były w ważnych dla kraju okresach. Ogólnopolski Zjazd Ekonomistów Polskich, a zarazem Kongres odbył się 8–10 grudnia 1950 roku i był przygotowaniem do Kongresu Nauki Polskiej w 1951 roku. Połączony z Kongresem II Zjazd Ekonomistów Polskich odbył się 7–9 czerwca 1956 roku w Warszawie. Kolejny III Zjazd i Kongres Ekonomistów Polskich obradował 7 i 8 stycznia 1971 roku. IV Zjazd Ekonomistów Polskich odbył się 6 i 7 marca 1981 roku, z dyskusją nt. „Kierunki przebudowy systemu funkcjonowania gospodarki polskiej w latach osiemdziesiątych”. W 100-lecie kongresu z okresu zaborów, 27 i 28 listopada 1987 roku, zorganizowany zo-

stał w Krakowie V Kongres Ekonomistów Polskich. Przyjęto na nim stanowisko nt. „Polska gospodarka – wyzwania rozwojowe końca XX wieku”. W 1993 roku na VI Zjeździe Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, przy współpracy z Federacją Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych Naczelnej Organizacji Technicznej, Stowarzyszeniem Księgowych w Polsce, Zrzeszeniem Prawników Polskich oraz Towarzystwem Naukowym Organizacji i Kierownictwa podjęto podstawowe w tym okresie pytanie: „Jak zdynamizować polską gospodarkę?”. Obradujący 25 i 26 stycznia 2001 roku VII Kongres Ekonomistów Polskich nt. „Ekonomia w epoce cywilizacji informacyjnej” podjął równie trudne problemy wyzwań XXI wieku. Historia kongresów wskazuje, że odbywały się one niemal zawsze w ważnych, przełomowych

Profesorowie Jerzy Hausner i Marek Belka

Prof. Elżbieta Mączyńska – Prezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, po jej prawej stronie dr Artur Pollok – Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, autor tekstu

dla kraju okresach. Tak stało się i tym razem, gdyż VIII Kongresowi Ekonomistów Polskich towarzyszyła zmiana rządu w Polsce. Jednak to, że Kongres ten zorganizowany został w czasie szczególnym wynika nie tylko z przełomu politycznego. Obecnie bowiem w gospodarce dokonują się zmiany, których zakres i skala jest niebywała. Wynika to przede wszystkim ze światowego przełomu cywilizacyjnego, polegającego na wypieraniu panującej przez kilkaset lat cywilizacji industrialnej przez nową, nie do końca jeszcze zdefiniowaną, określaną jako cywilizacja oparta na wiedzy. Wiedza staje się obecnie podstawowym czynnikiem wytwórczym. W Polsce na zmiany związane ze światowym przełomem cywilizacyjnym nakłada się przełom wynikający z transformacji i integracji z Unią Europejską, czy szerzej – globalizacji. W takich warunkach łatwo o błędy, a kreatywność przeplata się z destrukcją. VIII Kongres Ekonomistów Polskich odbył się 29 i 30 listopada 2007 roku w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie pod hasłem „Polska w gospodarce światowej. Szanse i zagrożenia rozwoju”. Honorowy patronat nad Kongresem objął Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej – Lech Kaczyński. Obradom kongresowym przewodniczyła prof. Elżbieta Mączyńska – prezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Zgodnie z hasłem Kongresu jego celem była identyfikacja szans i zagrożeń dynamizacji rozwoju społeczno-gospodarczego Polski oraz perspektyw takiego rozwoju w skali międzynarodowej. Kongres po raz pierwszy odbył się w sytuacji, gdy Polska jest już

członkiem Unii Europejskiej, a ponadto w pierwszym roku realizacji „Strategii rozwoju kraju na lata 2007–2013”. Nadało to wielowymiarowy – globalny, wspólnotowy, regionalny i narodowy charakter obradom, które bezpośrednio dotyczyły racjonalizacji gospodarowania w europejskiej przestrzeni społeczno-gospodarczej. Debata kongresowa w pierwszym dniu toczyła się wokół następujących bloków tematycznych: I. Nauki ekonomiczne wobec wyzwań współczesności (pod przewodnictwem prof. Bogusława Fiedora); II. Polityka gospodarcza a rozwój kraju (pod przewodnictwem prof. Urszuli Płowiec); III. Jakość kształcenia ekonomicznego (pod przewodnictwem prof. Marka Rockiego); oraz IV. Ludzie biznesu i polityki o źródłach i barierach wzrostu gospodarki (pod przewodnictwem prof. Ewy Okoń-Horodyńskiej i red. Grzegorza Cydejki). Dyskusję w blokach tematycznych poprzedziła sesja plenarna, otwierająca Kongres, która dotyczyła fundamentalnych problemów transformacji i konwergencji polskiej gospodarki. Przewodniczyła prof. Elżbieta Mączyńska, a udział wzięli profesorowie: Marek Belka, Grzegorz W. Kołodko, Jerzy Hausner, Tadeusz Kowalik, Adam Lipowski, Zdzisław Sadowski i Leszek Zienkowski. W drugim dniu Kongresu jego uczestnicy obradowali w ramach czterech paneli specjalnych: I. Sektor finansowy – dylematy i kierunki rozwoju (pod przewodnictwem prof. Stanisława Rudolfa); II. Prognozy makroekonomiczne (pod przewodnictwem dr. Krzysztofa Markowskiego); III. Konwergencja gospodarcza Polski (pod przewodnictwem prof. Barbary Z. Liberdy); oraz IV. Przyszłość nauk ekonomicznych (pod przewodnictwem prof. Zbigniewa Hockuby). Kongres wieńczyła trzyczęściowa sesja plenarna: cz. I – Debata o gospodarczej przyszłości Polski (pod przewodnictwem prof. Joanny Kotowicz-Jawor), cz. II – Informacje o makroekonomicznych projektach generalnych i ważnych wydarzeniach (wystąpienia: dr. Cezarego Wójcika, prof. Teresy Lubińskiej oraz prof. Adama Szeworskiego), cz. III – Sprawozdania przewodniczących sesji równoległych (pod przewodnictwem prof. Elżbiety Mączyńskiej). Kongres został zorganizowany przez Polskie Towarzystwo Ekonomiczne i dofinansowany ze środków Narodowego Banku Polskiego,

Uczestnicy VIII Kongresu Ekonomistów Polskich

ale w jego przygotowaniu uczestniczyła szeroka reprezentacja środowiska złożona z polskich ekonomistów nie tylko związanych z Polskim Towarzystwem Ekonomicznym. Został on pomyślany jako forum wszystkich ekonomistów, bez względu na przynależność do stowarzyszenia, dzięki czemu stanowił wyjątkową okazję do wymiany poglądów między ekonomistami reprezentującymi różne ośrodki oraz nurty teoretyczne w ekonomii, a także między teoretykami a praktykami gospodarowania. Przyjęto szeroką formułę Kongresu, tak aby z jednej strony umożliwić w nim udział jak największej grupie uczestników, w tym ekonomistów polskich przebywających na stałe za granicą, z drugiej zaś, aby stworzyć sposobność prezentacji poglądów i dyskusji nad żywotnymi problemami dla stanu oraz perspektyw rozwoju nauk ekonomicznych w Polsce. Kongres w takim ujęciu stanowił swego rodzaju syntezę uczestnictwa ekonomistów polskich w rozwiązywaniu ważnych problemów życia gospodarczego. Kongres zgromadził przedstawicieli różnych nurtów i instytucji, przedstawicieli świata nauki, polityki i gospodarki, czego dowodem jest uczestnictwo w debacie plenarnej, rozpoczynającej obrady, prawie wszystkich głównych reformatorów i kreatorów transformacji gospodarki. W obradach kongresowych udział wzięli także: prezes Narodowego Banku Polskiego – Sławomir Skrzypek, wiceprezes Rady Ministrów i minister gospodarki – Waldemar Pawlak oraz minister nauki i szkolnictwa wyższego – Barbara Kudrycka. Osiągnięciem Kongresu jest przedstawienie wyników najnowszych badań i współczesnych kierunków w naukach ekonomicznych. Warto zwrócić uwagę na główne rekomendacje pod adresem polityki gospodarczej sformułowane podczas sesji plenarnej. Prof. Grzegorz W. Kołodko podkreślił, że polska transformacja jest sukcesem, ale nie całkowitym, gdyż rozwój gospodarczy mógł być szybszy w minionych latach, a wiążąca się z tym strata jest nieodwracalna. Prof. Leszek Zienkowski wyraził opinię, że rząd powinien zwrócić szczególną uwagę na poprawę warunków prowadzenia działalności gospodarczej, jak również na reformy w kwestii ograniczania relacji deficytu finansów publicznych w stosunku do PKB. Prof. Marek Belka uznał, że pozostawienie Polski poza strefą euro jest szkodliwe i im dalej od wejścia, tym mniejsza przewaga konkurencyjna Polski. Prof. Zdzisław Sadowski stwierdził, że rząd powinien zwiększyć nakłady na naukę, zacieśnić związki z Unią Europejską oraz doprowadzić do przyjęcia euro. Prof. Jerzy Hausner postulował, że obywatele powinni być wspierani przez państwo, a jeśli państwo tego nie robi, to jest „bezsilnym pasożytniczym organizmem”. Przebieg całej debaty kongresowej prezentowany jest na stronie internetowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego: www.pte.pl. Dorobek Kongresu zostanie opublikowany w formie

Prof. Stanisław Owsiak

recenzowanych publikacji książkowych, w których znajdą się teksty referatów zakwalifikowanych przez recenzentów oraz główne wątki dyskusji kongresowej.  Wszystkie zdjęcia w artykule z Archiwum PTE

Rada Programowa VIII Kongresu Ekonomistów Polskich: prof. Elżbieta Mączyńska – przewodnicząca, dr Paweł Bisek, prof. Stanisława Borkowska, prof. Ryszard Borowiecki, prof. Jacek Brdulak, prof. Adam Budnikowski, red. Grzegorz Cydejko, red. Adam Cymer, prof. Ryszard Domański, prof. Zbigniew Dworzecki, prof. Bogusław Fiedor, prof. Marian Gorynia, prof. Marek Góra, prof. Andrzej Herman, prof. Zbigniew Hockuba, prof. Leszek Jasiński, prof. Cezary Józefiak, prof. Witold Jurek, prof. Witold Kieżun, prof. Jerzy Kleer, prof. Grzegorz W. Kołodko, prof. Joanna Kotowicz-Jawor, prof. Tadeusz Kowalik, prof. Andrzej Kowalski, prof. Andrzej Koźmiński, dr Jan Kruszewski, prof. Antoni Kukliński, prof. Florian Kuźnik, prof. Eugeniusz Kwiatkowski, prof. Stefan Kwiatkowski, red. Wiktor Legowicz, prof. Barbara Z. Liberda, prof. Jan Lipiński, prof. Adam Lipowski, prof. Krzysztof Marczewski, prof. Zbigniew Messner, prof. Adam Noga, prof. Ewa Okoń-Horodyńska, prof. Witold Orłowski, prof. Stanisław Owsiak, prof. Emil Panek, Kazimierz Pazgan, dr Krzysztof Pietraszkiewicz, prof. Urszula Płowiec, dr Artur Pollok, dr Wojciech Ratyński, prof. Marek Rocki, prof. Maria Romanowska, prof. Stanisław Rudolf, prof. Eugeniusz Rychlewski, prof. Zdzisław Sadowski, prof. Włodzimierz Siwiński, prof. Andrzej Sławiński, dr Ludwik Sobolewski, red. Karol Szwarc, prof. Władysław Welfe, prof. Jerzy Węcławski, prof. Andrzej Wojtyna, prof. Jerzy Wilkin, dr Andrzej Wróblewski, prof. Leszek Zienkowski, prof. Tomasz Żylicz.

Jubileusz Profesora Adama Węgrzeckiego Kazimierz Sosenko, Dobrosław Kot 14 grudnia w Starej Auli odbyły się obchody jubileuszu siedemdziesięciolecia profesora Adama Węgrzeckiego, wieloletniego kierownika Katedry Filozofii. Obchody przyjęły formę jednodniowej konferencji naukowej, podczas której zaproszeni goście przedstawiali filozoficzny dorobek Jubilata oraz wybrane zagadnienia z bliskiej Mu problematyki: filozofii człowieka, aksjologii i etyki. Warto zaznaczyć, że Stara Aula wypełniła się po brzegi.

onferencja odbyła się w Starej Auli naszego Uniwersytetu, która po zakończonej akurat renowacji stanowiła godną oprawę obchodów. W konferencji wzięli udział liczni pracownicy Uczelni oraz wielu gości z innych instytucji naukowych Krakowa, a także goście z innych ośrodków akademickich. Konferencja rozpoczęła się od gratulacji złożonych Jubilatowi przez Jego Magnificencję Rektora UEK prof. dr. hab. Ryszarda Borowieckiego, który w imieniu władz Uczelni podziękował za wiele lat pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej. Następnie rozwój filozoficzny Jubilata i jego drogę zawodową przypomniał doktor Leopold Zgoda, wieloletni przyjaciel i współpracownik Profesora. W czasie studiów Adam Węgrzecki spotkał wybitnych profesorów, między innymi: Romana Ingardena, Izydorę Dąmbską, Danielę Gromską i Antoniego Kępińskiego. Te znakomite wzory pracy naukowej i postawy życiowej znalazły godnego kontynuatora w jego osobie. Na zakończenie pierwszej części spotkania Jubilatowi wręczona została specjalna księga „Poznać człowieka. Księga jubileuszowa na siedemdziesiąte urodziny Profesora Adama Węgrzeckiego” (fot. powyżej). Księga, przygotowana z inicjatywy pracowników Katedry Filozofii naszej uczelni, a wydana przez Instytut Myśli Józefa Tischnera, zawiera blisko trzydzieści artykułów dedykowanych Jubilatowi. Wśród autorów znajdują się przyjaciele i współpracownicy, uczniowie i wychowankowie, filozofowie, etycy i uczeni z całej Polski. Ich teksty, pogrupowane w trzy części: Filozofia człowieka – Etyka – Varia ukazują wielobarwną paletę oddziaływań profesora Węgrzeckiego na polską filozofię i naukę.

Drugą część spotkania rozpoczęło wystąpienie Przewodniczącego Polskiego Towarzystwa Filozoficznego prof. dr. hab. Władysława Stróżewskiego, który mówił o drodze filozoficznej i dorobku profesora Węgrzeckiego. Kolejne referaty przedstawili: ojciec prof. dr hab. Jan Andrzej Kłoczowski OP, którego wykład nosił tytuł Dwie interpretacje doświadczenia religijnego: W. James i M. Scheler, oraz prof. dr hab. Jerzy Perzanowski, z wystąpieniem Wymiary serca. Część naukową konferencji zamknął wykład byłego rektora AE, prof. dr. hab. Jana Małeckiego, pt. Kraków naukową stolicą Polski. Na zakończenie spotkania Profesor Węgrzecki podziękował prelegentom za wykłady, gościom za wzięcie udziału w uroczystości oraz autorom tekstów do Księgi Pamiątkowej za partycypację w tym projekcie. Wyraźnie wzruszony Profesor wspominał ludzi, od których się uczył i z którymi współpracował. Uczelnia zadbała o podniosły nastrój uroczystości, ale trzeba przyznać, że odchodzący na emeryturę Profesor Węgrzecki dał liczne powody dla takiego uhonorowania. Profesor zaznaczył swą obecność w wielu instytucjach naukowych i wydawniczych, lecz przez całe 45 lat nieprzerwanie pracował na naszej Uczelni, która dzięki takim ludziom jak Jubilat w tym czasie przekształciła się z Wyższej Szkoły Ekonomicznej najpierw w Akademię Ekonomiczną, a ostatnio w Uniwersytet. Warto zaznaczyć, że w przypadku Profesora przejście na emeryturę nie jest pożegnaniem z pracą. Profesor nadal pracuje na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie i można mieć nadzieję, że jeszcze długo zechce nas wspierać swą pomocą w wielu działaniach.

Jubileusz stanowi okazję do podniesienia różnych zasług człowieka. Pragnę jednak podkreślić niekwestionowany autorytet Profesora, który osiągnął zarówno swoją pracą, jak i postawą. Społeczność uczelniana darzy Profesora powszechnym szacunkiem, chociaż on sam nigdy nie zabiegał o wpływy i stanowiska. Teraz, gdy jego kariera dydaktyczna powoli zbliża się ku końcowi, widać, skąd wyrasta wspomniany autorytet. W osobie Jubilata wykrystalizował się pewien kierunek i styl pracy, sposób obcowania z ludźmi, sposób uprawiania filozofii i zawodu nauczyciela, który szanujemy. Dla tych spośród nas, którzy często stykali się z Profesorem, czasami niemal na co dzień i w rozmaitych sytuacjach, jest jasne, że powodów do wdzięczności jest wiele. Wyrażę zapewne opinię wszystkich gości, pisząc, że tak chętnie wzięliśmy udział w uroczystości właśnie dlatego, żeby w dobie agresywnej komercji, tandety, prostactwa i pogoni za doraźnym sukcesem wyrazić nasze przywiązanie do innego życia, zgodnego z ideą uniwersytetu krzewioną przez Jubilata. Należę do kręgu osób długo i dosyć blisko znających Jubilata i z zaskoczeniem spostrzegam, jak szybko minęły lata nauki i współpracy, a to jest najwyraźniejszym znakiem, że ten czas nie był mi ciężarem, bo dłuży się tylko przykre obcowanie. Dzisiaj mogę powiedzieć, że minione lata były spotkaniem z drugim człowiekiem, w takim sensie, o jakim mówią ulubieni filozofowie Adama Węgrzeckiego i to jest jego zasługą. Coraz wyraźniej dostrzegam też powody mojego uznania i sympatii. Jeśli miałbym w jednym chociaż zdaniu powiedzieć, co cenię najwyżej u Profesora jako filozofa, to wskazałbym na niezwykłą kompetencję zawodową (przy dużej różnorodności zainteresowań), precyzję myśli i słowa, a także rzetelność badawczą każącą unikać wszelkich fikcji i fantazji. Dodam na koniec, że w osiągnięciu tylu i takich zalet nieoceniona była pomoc doktor Marii Węgrzeckiej, która przez te wszystkie lata konsekwentnie i z mądrością wspierała Profesora. 

Talentów masz wiele i zalet bez liku, jakże Ciebie nie wielbić poczciwy człowieku? Anna Głodowicz Ludzie potrzebują autorytetów. Szukają ich zarówno małe dzieci, jak i dorośli. Ci pierwsi potrzebują kogoś naśladować, kogoś kochać, mieć idola. Ci drudzy – aby był ktoś, kto wyznaczy cele, wskaże priorytety, zbuduje czy umocni system wartości. Autorytet „się ma” lub „się nim jest” (są to zresztą pojęcia właściwie tożsame), ale tylko ten jest prawdziwy, który jest osobisty, ten – który wypływa z samej natury człowieka. Takim autorytetem jest właśnie profesor Węgrzecki.

ierwszy kontakt z Nim miałam prawie 3 lata temu, kiedy przyjmował mnie do pracy w Katedrze. Już wtedy wiedziałam, że będzie to dobra współpraca i że nasze stosunki będą harmonijne. Z ogromną satysfakcją mogę to dziś potwierdzić. Profesor okazał się faktycznie wyjątkowym kierownikiem, posiadającym prawie wszelkie

atuty „szefa idealnego”. Piszę „prawie”, gdyż – jak wiadomo – w świecie realnym nie ma ideałów, co akurat w przypadku Profesora jest niewątpliwą zaletą, ideały bowiem są z zasady nudne. Zaś On – wręcz przeciwnie – jest człowiekiem pełnym niespodzianek, czasami wręcz zaskakującym i niezmiernie interesującym. Jakkolwiek z natury spokojny, o anielskiej wręcz cierpliwości, potrafi nieraz zaskoczyć jakąś zmyślną wypowiedzią czy zachowaniem. I trzeba Profesora naprawdę znać, żeby zrozumieć Jego specyficzne poczucie humoru. Ujawnia się ono najczęściej w najmniej spodziewanych momentach i czasami wywołuje lekki wyraz niezrozumienia na twarzach mniej zorientowanych pracowników. Ma to jednak zawsze wydźwięk czegoś pozytywnego, nigdy nie narusza czyjegoś dobra... Jako szef Profesor był przede wszystkim sprawiedliwy, traktując jednakowo wszystkich pracowników. Potrafił zadbać o swoich podopiecznych, którzy pod Jego okiem mogli nabywać nową wiedzę oraz rozwijać i doskonalić swoje umiejętności. Zawsze służył dobrą radą czy słowem, dawał wskazówki, proponował sposoby rozwiązania problemów. Przychodziło mu to z ogromną łatwością, gdyż Profesor jest doskonałym słuchaczem, potrafiącym wyłapać istotne szczegóły z rozmowy, by potem wykorzystać je w swoich odpowiedziach. Myślę, że wielu młodszych kolegów mogłoby mu pozazdrościć również pamięci, czego dowodem jest fakt, że mimo mnogości spraw i wielości pełnionych funkcji nie potrzebował kalendarza, by to wszystko zapisywać. Zapewniał również w sposób zadziwiająco naturalny dobrą, przyjacielską atmosferę w Katedrze. Pracownicy doceniali Jego styl kierowania, wypełniając polecenia z czystą przyjemnością. Miało to niewątpliwie związek z tym, że Profesor nigdy nie narzucał swojego zdania, zawsze pytał natomiast, czy ktoś mógłby coś zrobić, respektował negatywne odpowiedzi, szanował różnice zdań. Jego władza i siła wywierania wpływu na ludzi wynikała z osobistego autorytetu, nie z mocy stanowiska. To ogromna różnica. Nie był formalistą, a wręcz brzydził się wciąż rosnącą wokół biurokracją.

Doktor Leopold Zgoda przypomniał rozwój filozoficzny Jubilata i Jego drogę zawodową

Profesor to człowiek godny naśladowania nie tylko jako szef, ale też człowiek nauki. Jako filozof uważany jest za jednego z najwybitniejszych w Polsce znawców i interpretatorów dzieł Schelera i Ingardena i jakkolwiek jest to główny obszar jego zainteresowań, to pewnie gdyby nie przerwał ukończonych dwóch pełnych lat studiów chemicznych, czy psychologicznych, być może mielibyśmy dzisiaj nie wybitnego filozofa, ale słynnego odkrywcę nowych pierwiastków czy związków chemicznych lub psychologa pokroju Antoniego Kępińskiego. Ale chyba zarówno sam Profesor, jak i tym bardziej wszyscy z Nim bardziej bądź mniej związani nie żałują tych podjętych przez Niego decyzji. Bez Naszego Profesora jako „przewodnika” w Katedrze nigdy już nie będzie tak samo, mimo że wciąż z nami jest i nadal pracują w niej ci sami ludzie. 

Profesor Jeśli w gronie przyjaciół dobrze obeznanych z filozofią ktoś użyje słowa „filozof”, to możemy domniemywać, że chodzi mu o Arystotelesa, jeśli ktoś powie „komentator”, to można przypuszczać, że ma na myśli Awerroesa. Kiedy w Katedrze Filozofii UEK użyjemy słowa „profesor”, wiemy, że chodzi o Adama Węgrzeckiego.

Katarzyna Guczalska

rzez wiele lat Profesor był dla mnie osobą znaną mi wyłącznie pośrednio: poprzez tłumaczenia czy publikacje (m.in. jako autor bardzo znanego i cenionego podręcznika do filozofii – Zarys filozofii). Moja znajomość z Profesorem Węgrzeckim nie daje się jeszcze odmierzyć wieloma latami, jednak od samego początku, od momentu mojego zatrudnienia w Katedrze Filozofii, znajomość ta znacząco wpłynęła na moje życie. Pan Profesor bez patosu, bez abstrakcyjnie brzmiących frazesów i pustosłowia zawsze służył mi chętnie radą, pomocą i uśmiechem. Jako szefa Katedry cechowało Profesora nadzwyczajne wręcz wyważenie sądów i opinii, poparte umiejętnością trafnej oceny zdarzeń. Spokój, rzetelność i solidność emanująca z naszego Szefa przydawały w moim odczuciu etosowi życia filozoficznego prawdziwie realnego wymiaru. Szczególnie wdzięczna jestem Panu Profesorowi za wolność, jaką pozostawiał swoim pracownikom w pracy naukowej i dydaktycznej. Bez wolności nie ma filozofii, bez Profesora Węgrzeckiego w Katedrze... będziemy smutni. 

Opiekun spolegliwy na krakowskiej agorze Jerzy Bukowski Są ludzie, których praca i twórczość wywierają ogromny wpływ na innych, ale oni sami konsekwentnie wolą pozostawać w cieniu. Z radością patrzą natomiast na sukcesy swych podopiecznych, dyskretnie pomagając im w drążeniu ścieżek ku prawdzie, dobru i pięknu. Przyjmują względem nich postawę opiekuna spolegliwego w tym rozumieniu, jakie nadał owemu pojęciu Tadeusz Kotarbiński: wychowawcy, który umiejętnie wprowadza swych uczniów w pełen niebezpieczeństw i zasadzek świat. Umiejętnie chronią ich przed nadmiernymi trudnościami, pozwalając im natomiast zmagać się z tymi, do których przezwyciężenia już dojrzeli. Sami nie zaniedbują przy tym własnej twórczej pracy, wykonując ją z wzorową rzetelnością i solidnością; z jej owoców obficie czerpią młode pokolenia.

akim właśnie człowiekiem, wychowawcą i uczonym jest profesor Adam Węgrzecki, którego siedemdziesiątą rocznicę urodzin uczciliśmy w połowie grudnia wspólnym staraniem Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego oraz Instytutu Myśli Józefa Tischnera. Któż z absolwentów polskich wyższych uczelni, pobierających nauki na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat nie zna tego nazwiska? Każdy musiał przecież zaliczyć przynajmniej jeden semestr filozofii, a nie znam wykładowcy tego przedmiotu, który nie zalecałby jako podręcznika opublikowanego po raz pierwszy w 1970 roku (i mającego później jeszcze 8 wydań) „Wprowadzenia do filozofii”, napisanego przezeń wspólnie z profesorem Leszkiem Kasprzykiem (również pracownikiem UEK, czyli dawnej Akademii, a jeszcze wcześniej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie). Nad tą książką (obecnie zastąpił ją „Zarys filozofii” autorstwa samego Węgrzeckiego) pochylało się zapewne w mozolnym trudzie wielu czytelników niniejszego artykułu. Dzisiaj, z perspektywy lat, już bez emocji związanych z koniecznością

zmierzenia się na egzaminie z odwiecznymi problemami filozofii, większość z nich zapewne przyzna, iż była ona skomponowana tak przejrzyście, że nawet najbardziej odporni na ten rodzaj intelektualnych wyzwań studenci mogli dzięki jej lekturze otrzymać pozytywną ocenę w indeksie. My, pracownicy Katedry Filozofii UEK, którzy mieliśmy szczęście pracować przez wiele lat (ja przez 27) pod kierunkiem prof. Węgrzeckiego, wiemy o Nim oczywiście znacznie więcej niż ci, którzy poznali Go wyłącznie poprzez ów podręcznik. Mam nadzieję, że będę wyrazicielem opinii ich wszystkich, składając Mu na tych łamach serdeczne podziękowanie za wielki trud wspaniałego przewodzenia naszej gromadce. A myliłby się ten, kto widziałby w filozofach ludzi przykładowo spokojnych i statecznych, obojętnych na otaczającą ich rzeczywistość, czyli nie sprawiających swojemu przełożonemu rozlicznych kłopotów różnymi formami swojej pozauczelnianej działalności. Prof. Węgrzecki kierował naszą Katedrą w niełatwych czasach, kiedy formalnie należało uczyć studentów filozofii marksistowskiej. Na szczęście nikt się tym specjalnie nie przejmował (nawet polityczni i ideologiczni nadzorcy z epoki PRL), wykładaliśmy więc po prostu historię tej dziedziny wiedzy, starając się być maksymalnie obiektywnymi w prezentowaniu jej licznych kierunków i nurtów. Nigdy też nie mieliśmy z tego powodu najmniejszych kłopotów, bo – jeśli się pojawiały – brał je na siebie nasz Szef. Właśnie dlatego w pełni zasłużył sobie na miano opiekuna spolegliwego. A po 1980 roku publiczna aktywność wielu pracowników Katedry mogła budzić uzasadniony niepokój władz (nie tylko uczelnianych) i przyprawiać prof. Węgrzeckiego o niemały ból głowy.

Jeśli ktoś należy jednak do krakowskiej szkoły fenomenologicznej, której mistrzem i autorytetem (nie tylko w sprawach naukowych) był jeden z największych myślicieli XX wieku, wyjątkowo przy tym niemile widziany i zwalczany przez komunistyczne władze profesor Roman Ingarden, wolno od niego oczekiwać praktykowania podobnych standardów moralnych. Prof. Węgrzecki był zaś jego uczniem twórczo kontynuującym filozoficzne poszukiwania swego nauczyciela w zakresie fenomenologii podmiotu i spotkania, a także refleksji nad drugim człowiekiem. Będąc zaś przez tyle lat kierownikiem Katedry Filozofii, musiał pochylać się nad tymi problemami nie tylko w sferze teoretycznych rozważań. Jego dwa główne dzieła („O poznawaniu drugiego człowieka” i „Zarys fenomenologii podmiotu”) są poświęcone tej właśnie problematyce. Porusza ją także w licznych artykułach naukowych, drukowanych w prestiżowych czasopismach filozoficznych, ukazujących się w Polsce i poza jej granicami. Badawcza pasja prof. Węgrzeckiego zaowocowała także wieloma przekładami głównych fenomenologów niemieckiego obszaru językowego, m.in. Maxa Schelera. Jest również autorem wielu przedmów i wstępów do prac filozoficznych, haseł encyklopedycznych i słownikowych, recenzji książek naukowych oraz prac magisterskich, doktorskich, habilitacyjnych. Teraz, kiedy przeszedł na emeryturę, zamierza przygotować opracowanie, dotyczące filozofii spotkania, której był w Polsce prekursorem, chociaż rozgłos zyskała ona dopiero dzięki innemu uczniowi Ingardena – księdzu profesorowi Józefowi Tischnerowi, z którym Jubilat pozostawał przez wiele lat w nie tylko naukowej przyjaźni. Kiedy myślę o moim byłym już kierowniku Katedry Filozofii, nie mogę nie przywołać jednego z najwspanialszych filozofów, o którym słyszał zapewne każdy czytelnik tego artykułu: Sokratesa. To on przekonywał swoich słuchaczy na ateńskiej agorze, że „nie za wszelką cenę żyć warto, ale dobrze żyć”. Profesor Adam Węgrzecki jest znakomitym intelektualnym oraz moralnym spadkobiercą tego mistrza, który umiał – zachowując cały czas stoicki spokój – młodszym i mniej doświadczonym od siebie adeptom filozofii mądrze doradzić i pomóc w każdej życiowej potrzebie, a tym, którym wydawało się, iż wiedzą już wszystko, sugestywnie udowodnić, że grubo się mylą. 

Dyskusja dotycząca reform socjalnych w krajach postkomunistycznej transformacji, w tym modeli państwa dobrobytu, budzi olbrzymie emocje. Nawet w takich krajach jak Polska, gdzie transformacja gospodarki jest uznawana za wyjątkowo skuteczną, padają pytania o koszty społeczne tej transformacji i potrzebę dalszej modyfikacji postkomunistycznego modelu państwa dobrobytu. Z jednej strony głoszone są populistyczne hasła, w których zawarte są postulaty domagające się uwzględnienia przez państwo interesów tych grup, które poniosły największe koszty transformacji (w tym koszty bezrobocia czy marginalizacji społecznej). Z drugiej strony ekonomiści próbują tonować te często populistyczne zapędy, by nie wpływały one hamująco na rozwój gospodarczy. Istnieją bowiem obawy, że nadmiernie rozbudowane państwo opiekuńcze oznacza wyższe podatki, słabszy wzrost gospodarczy i wolniejszy przyrost nowych miejsc pracy. Prof. Mitchell Orenstein, Johns Hopkins University, SAIS Waszyngton

Dokąd zmierza Europa Środkowa? Ewolucja polityki społecznej w państwach Europy Środkowej Jan Brzozowski

przypadku tak gorącego sporu dobrze się dzieje, gdy istnieje możliwość skonfrontowania swoich poglądów z aktualnym stanem badań naukowych w dziedzinie, prezentowanym przez światowe autorytety naukowe. Jeszcze lepiej, gdy taki autorytet pochodzi z zewnątrz, bo pozwala mu to patrzeć w sposób bezstronny i bez emocji na aktualne bolączki polskiej gospodarki. Taka możliwość pojawiła się dzięki wystąpieniu prof. Mitchella Orensteina z Johns Hopkins University, który na zaproszenie Katedry Studiów Europejskich 14 grudnia 2007 roku przedstawił odczyt pt. „Emerging Welfare State Regimes in East-Central Europe” na kampusie Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Swoje wystąpienie profesor Orenstein rozpoczął od przedstawienia klasycznej typologii reżimów dobrobytu autorstwa Gosty Esping-Andersena. W ramach tego podziału można zidentyfikować trzy podstawowe modele dobrobytu: • Liberalny – w ramach którego państwo stara się nie ingerować nadmiernie w gospodarkę, a nielicznym jednostkom zapewnia wsparcie socjalne po uprzednim sprawdzeniu posiadanych dochodów (np. Stany Zjednoczone, Australia). Model ten bywa także nazywany modelem rezydualnego państwa dobrobytu.

• Konserwatywny (kontynentalny) – zakładający głębszą interwencję państwa w procesy ekonomiczne, gwarantujący znacznie wyższy dochód minimalny niż w modelu liberalnym i zapewniający stosunkowo wysoki standard życia jednostkom, które pracę utraciły (np. Niemcy, Francja). Uprawnienia socjalne są w tym przypadku zróżnicowane ze względu na status społeczny i kategorię zawodową. • Socjaldemokratyczny (skandynawski) – polegający na silnym interwencjonizmie państwowym i głębokiej ingerencji w dystrybucję dochodów społeczeństwa, przy czym głównym narzędziem jest oddziaływanie na rynek pracy, a w szczególności zwiększenie partycypacji zawodowej grup zagrożonych wykluczeniem (marginalizacją) na rynku pracy – kobiet, niepełnosprawnych, imigrantów etc. (np. Szwecja). Na podstawie wnikliwej analizy dokonanej na obfitym zbiorze danych statystycznych autor przedstawił podstawowe elementy charakterystyczne dla każdego reżimu i poszczególnych państw, w których one występują. Następnie odniósł się do sytuacji panującej w krajach transformacji w Europie Środkowo-Wschodniej. Profesor Orenstein stwierdził, że klasyczna typologia Esping-Andersena nie przystaje do realiów naszego regionu. Stąd w przypadku takich krajów jak Polska, Słowacja czy Czechy zasadne staje się mówienie o odrębnym modelu, nazywanym przez autora reżimem konserwatywnoliberalnym (hybrydowym). Łączy on elementy charakterystyczne zarówno dla takich krajów jak Stany Zjednoczone, jak i Niemcy. Omówienie re-

żimów dobrobytu występujących w krajach Europy Środkowo-Wschodniej było oparte na analizie danych statystycznych, choć w przypadku tej grupy krajów szeregi czasowe są stosunkowo krótkie – zharmonizowane dane są dostępne począwszy od lat 90. XX wieku. Na podstawie tych danych profesor Orenstein pokusił się o prognozę dotyczącą ewolucji modelu państwa dobrobytu w Polsce w najbliższych kilkunastu latach. Jego zdaniem nasz kraj zmierza coraz bardziej w kierunku modelu konserwatywnego, co można wytłumaczyć bardzo silnie zakorzenionym wzorcom instytucji bismarckowskich, pochodzących jeszcze z czasów zaborów. Wraz z postępującą integracją w ramach Unii Europejskiej, gdzie głównym partnerem Polski stają się Niemcy, wpływy naszego zachodniego sąsiada na rozwiązania przyjmowane w zakresie państwa opiekuńczego będą u nas jeszcze bardziej widoczne. Po wystąpieniu nadszedł czas na burzliwą dyskusję, która dotyczyła nie tylko samego wystąpienia, ale i ogólnych problemów z ewolucją modelów państwa dobrobytu w Polsce i Europie. Poruszono między innymi problem narastających nierówności społecznych w naszym kraju, zagadnienia związane z bezrobociem i tworzeniem miejsc pracy, a także ze zmianami strukturalnymi naszej gospodarki. Wykład profesora Orensteina był drugim z serii prelekcji i wykładów organizowanych przez Katedrę Studiów Europejskich UEK. Ich celem jest umożliwienie kontaktu społeczności akademickiej Uniwersytetu z wybitnymi autorytetami naukowymi i praktykami stosunków międzynarodowych. Kolejne spotkania – wkrótce! W czasie pobytu w UEK prof. Mitchell Orenstein spotkał się z Dziekanem Wydziału Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych prof. dr. hab. Aleksym Pocztowskim, z którym w obecności kierownika Katedry Studiów Europejskich, dr. hab. Aleksandra Surdeja, prof. UEK, omawiał możliwe formy współpracy, w tym programy stypendialne dla studentów, pomiędzy naszymi uczelniami.  mgr Jan Brzozowski Katedra Studiów Europejskich, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie

Sylwetka absolwenta Uniwersytetu Ekonomicznego XVIII warsztaty dydaktyczne Stowarzyszenia Adiunktów i Wykładowców UEK w Krakowie Rok akademicki 2007/2008 rozpoczęliśmy nie na Akademii Ekonomicznej, ale na Uniwersytecie Ekonomicznym. Niektórych ta zmiana nazwy zdziwiła, inni stwierdzali, że w końcu zgodzono się na tę zmianę. Jednakże prawie wszyscy zadawali pytania czy, a jeśli tak to co pociąga za sobą przemianowanie Akademii na Uniwersytet.

Urszula Lorenowicz

towarzyszenie Adiunktów i Wykładowców uznało więc za konieczne przeprowadzenie w środowisku akademickim dyskusji, do czego zobowiązuje nowa nazwa naszej Uczelni. I tak 6 grudnia 2007 r. została przeprowadzona debata na temat „Sylwetka absolwenta Uniwersytetu Ekonomicznego”. W debacie wzięło udział grono zaproszonych gości: prof. Jan Małecki, prof. Adam Węgrzecki, prof. Marek Lisiński, prof. Andrzej Malawski, prof. Roman Niestrój, prof. Andrzej Wojtyna, którzy z racji posiadanej wiedzy gwarantowali udzielenie odpowiedzi na nurtujące nas pytania: • Co oznacza pojęcie „uniwersytet ” i jak rozumieć „uniwersytet z przymiotnikiem »ekonomiczny«”? • Jakie standardy, wzory zachowań wymusza na nauczycielach akademickich Uniwersytet? • Jak teraz powinien wyglądać proces kształcenia studenta w naszej Uczelni, aby połączyć wykształcenie zawodowe z uniwersyteckim? Wszyscy zaproszeni zaszczycili nas uczestnictwem w debacie, która spotkała się z bardzo dużym zainteresowaniem społeczności akademickiej. Pierwsze pytanie zostało skierowane do prof. Jana Małeckiego, który w odpowiedzi na nie przypomniał, że zmiany nazw uczelni wyższych związane zawsze były z ich rozwojem. W tradycji europejskiej uniwersytety rozwijały się od XII wieku jako wielowydziałowe szkoły wyższe, które miały prawo nadawania stopni naukowych oraz łączyły funkcje nauki z funkcjami dydaktyczno-wychowawczymi. Z punktu widzenia funkcji i form organizacyjnych uniwersytety ulegały zmianie. W średniowieczu wzorem organizacyjnym dla uniwersytetów stał się uniwersytet w Paryżu, który przejął swoją strukturę organizacyjną od instytucji cechowych (majster-

mistrz). Rozkwit uniwersytetów przypada na XIII –XV wiek. W tym czasie pobierający naukę żacy otrzymywali wiedzę ogólną, uniwersalną (universus), a same uniwersytety stawały się centrami międzynarodowego życia naukowego. Uniwersytet współczesny różni się od poprzednich form strukturą organizacyjną. Powstanie i rozwój nowych dyscyplin naukowych spowodowało większe zróżnicowanie, a nawet wydzielenie się ze struktury uniwersyteckiej niektórych wydziałów. Tak więc powstały m.in. wydziały medyczny i techniczny. Powstanie zatem uniwersytetu z przymiotnikiem „ekonomiczny” – jak stwierdził prof. Jan Małecki – mieści się w tym procesie. Zmiana nazwy naszej Uczelni na Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie zobowiązuje więc do kontynuowania jego tradycji, która wymaga ścisłej współpracy pomiędzy studentami a nauczycielami, działalności naukowej prowadzącej do krzewienia prawdy oraz przekazywania studentom wiedzy całościowej i szerokiej. Na pytanie dotyczące zadań, jakie stoją przed nauczycielami uniwersyteckimi, odpowiedział prof. Adam Węgrzecki. Przypomniał jeszcze raz, że uniwersytet to wspólnota, której zadaniem jest przekazywanie studentom wiedzy, prawdy i określonych postaw społecznych. Aby móc to robić, Uniwersytet musi kształtować etos akademicki, którego nikt nie może naruszać. Sam więc musi dobrze funkcjonować w oparciu o normy etyczne, bowiem student ciągle powinien mieć wzory do naśladowania. Profesor Adam Węgrzecki podkreślił, że praca na Uniwersytecie Ekonomicznym wymaga pogłębiania wiedzy poprzez analizę życia gospodarczego, poznawanie mechanizmów rynkowych, pokazywanie pozytywnych skutków, jak i zagrożeń, jakie niesie rynek. Zadaniem nauczyciela uniwersyteckiego jest wyposażenie studenta w narzędzia, dzięki którym będzie mógł odnaleźć się w tej rzeczywistości i zawsze postępować zgodnie z normami etycznymi, bowiem profil zawodowy i etyczny wzajemnie się dopełniają.

Na pytanie, jak teraz powinien w naszej Uczelni przebiegać proces kształcenia, aby sprostać wymogom stawianym z jednej strony przez pracodawców, a z drugiej przez standardy uniwersyteckie – odpowiadali kolejno: prof. Marek Lisiński, prof. Andrzej Malawski, prof. Roman Niestrój, prof. Andrzej Wojtyna. Wszyscy podkreślili, że istnieje konieczność poprawy obecnego procesu dydaktycznego między innymi poprzez przeprojektowanie programów nauczania. Profesor Marek Lisiński przypomniał, że przy tworzeniu programów należy uwzględnić fakt, iż Uczelnia przechodzi na „boloński” trójstopniowy system nauczania. Profesor Andrzej Malawski, któremu – jak stwierdził – „uniwersyteckość” jest bliska, zwrócił uwagę, iż absolwent Uniwersytetu powinien cechować się umiejętnością pracy koncepcyjnej, a to wymaga od nauczycieli nauczenia go myślenia zarówno abstrakcyjnego, jak i ścisłego. Jednakże, aby ten cel osiągnąć, musi się jasno określić misję uczelni, zadbać o dobre kształcenie kadry oraz jej rozwój naukowy. Profesor Roman Niestrój w swojej wypowiedzi zwrócił uwagę między innymi na konieczność monitorowania kształcenia, choć wymaga to przyjęcia zasady: „mniej, ale lepiej”. Ponadto Profesor podkreślił konieczność selekcji przy rekrutacji na drugi etap kształcenia, a więc na studia magisterskie. Profesor Andrzej Wojtyna również widzi potrzebę podniesienia jakości kształcenia, aby odpowiadało ono standardom uniwersyteckim. Zwrócił uwagę na konieczność kształcenia, które sprosta wymogom rynku. Znając wyraźnie jego zapotrzebowanie, a w tym – jak zauważył Profesor – mogłoby pomóc Stowarzyszenie Absolwentów, łatwiej będzie stworzyć program nauczania, który spełniałby zarówno wymogi Uniwersytetu, jak i rynku. W dalszej części debaty głos zabrali pracownicy Studium Języków Obcych oraz Biblioteki. Jednoznacznie stwierdzili, iż sylwetka absolwenta Uniwersytetu Ekonomicznego wymaga dobrej znajomości języka obcego, a także potrzeby i umiejętności korzystania z biblioteki. Biorący udział w dyskusji studenci wyraźnie podkreślali konieczność tworzenia wspólnoty uniwersyteckiej, aby wszyscy czuli, że „grają w jednej drużynie”. Zwracali również uwagę na konieczność ankietowania zajęć oraz wyrównania poziomu pomiędzy studiami zaocznymi i dziennymi, bowiem wszyscy legitymują się identycznymi dyplomami. Debata uświadomiła jedno: aby sprostać standardom uniwersyteckim, systemowi bolońskiemu oraz rynkowi, czeka nas ogrom pracy. Należy także podkreślić, że zainteresowanie, jakim się ona cieszyła, wyraźnie wskazuje na potrzebę organizowania tego rodzaju spotkań.  dr Urszula Lorenowicz Przewodnicząca Stowarzyszenia Adiunktów i Wykładowców Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Katedra Rachunkowości Finansowej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie w dniach 10–11 grudnia 2007 roku zorganizowała III Międzynarodową Konferencję Naukową „Sprawozdawczość i rewizja finansowa w kształtowaniu wiarygodności informacji ekonomicznej”.

uwagi na fakt kompleksowej przebudowy ronda Mogilskiego i związane z tym utrudnienia komunikacyjne miejscem tegorocznych obrad był wyjątkowo hotel Orbis „Cracovia”. Wśród uczestników znaleźli się reprezentanci środowiska naukowego z całej Polski oraz z zagranicy (Wielka Brytania, Czechy), a także przedstawiciele praktyki i organizacji zrzeszających praktyków z prezesem Krajowej Izby Biegłych Rewidentów Adamem Kęsikiem i prezesem Stowarzyszenia Księgowych w Polsce prof. dr. hab. Zbigniewem Messnerem na czele. Obrady uroczyście otworzył kierownik Katedry Rachunkowości Finansowej prof. dr hab. Bronisław Micherda. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Prorektor ds. Studenckich i Kształcenia UEK – prof. dr hab. Andrzej Szromnik, następnie głos zabrali Prezes Stowarzyszenia Księgowych w Polsce prof. dr hab. Zbigniew Messner oraz Prezes Krajowej Izby Biegłych Rewidentów Adam Kęsik. Obrady zostały podzielone na cztery sesje naukowe (po dwie każdego dnia konferencji), każda z nich kończyła się dyskusją. Pierwsza sesja poświęcona była problemom sprawozdawczości finansowej. Obradom przewodniczył prof. dr hab. Jerzy Gierusz z Uniwersytetu Gdańskiego, a w trakcie niej wygłoszono pięć referatów. Jako pierwsza zabrała głos prof. dr hab. Wanda Skoczylas z Uniwersytetu Szczecińskiego, która mówiła nt. systemu sprawozdawczości ryzyka jako podstawy wiarygodnej komunikacji w zarządzaniu ryzykiem i jego raportowaniu. Referat drugi – reprezentantów Uniwersytetu Łódzkiego: prof. dr hab. Ewę Walińską i mgr Annę Jurewicz – omawiał sprawozdawczość finansową według segmentów działalności jako wyraz nowych trendów współczesnej Prezes Stowarzyszenia Księgowych w Polsce prof. dr hab. Zbigniew Messner

Współczesne problemy sprawozdawczości i rewizji finansowej rachunkowości. Mgr Gabriela Ballion z Wyższej Szkoły Bankowości i Finansów w Bielsku-Białej wygłosiła referat prezentujący założenia metody pomiaru i oceny efektywności audytu wewnętrznego. Dr Kinga Bauer, reprezentująca Uniwersytet Jagielloński, omówiła problem sprawozdawczości finansowej w kształtowaniu wiarygodności informacji ekonomicznej prezentowanej przez jednostki w stanie upadłości. Ostatnim prelegentem była mgr Zofia Wydymus z Wyższej Szkoły Zarządzania i Bankowości w Krakowie, której wystąpienie poświęcone było problemowi wartości poznawczej zestawienia zmian w kapitale własnym dla pomiaru wartości przedsiębiorstwa. Sesja druga poświęcona została wybranym problemem auditingu. Obradom przewodniczyła prof. dr hab. Magdalena Jerzemowska z Uniwersytetu Gdańskiego. W trakcie sesji wygłoszono cztery referaty. Jako pierwszy głos zabrał prof. dr hab. Wiktor Gabrusewicz z Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, który wygłosił referat omawiający metody rewizji finansowej a wiarygodność danych sprawozdań finansowych. Dr Danuta Krzywda z Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i prof. Mark Schroeder z University of Birmingham zaprezentowali wspólnie przygotowany referat, którego główną ideą było przedstawienie standardów audytu w Polsce teraz i w przeszłości („Auditing Standards in Poland, Past and Present”). Kolejny prelegent – przedstawiciel Katedry Rachunkowości Finansowej naszej Uczelni – dr Mariusz Andrzejewski w swoim wystąpieniu zawarł uwagi krytyczne na temat zasad wyboru biegłych rewidentów w spółkach z udziałem Skarbu Państwa w kontekście wiarygodności sprawozdania finansowego. Ostatni referat prezentujący metodykę badania przez biegłych rewidentów zagrożeń kontynuacji działalności w wybranych obszarach został przygotowany przez mgr inż. Natalię Kucharską z Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Pierwszy dzień konferencji zakończył się uroczystą kolacją w restauracji „Ariel” na krakowskim Kazimierzu, połączoną z koncertem muzyki klezmerskiej. Sesje drugiego dnia konferencji poświęcone były innym współczesnym problemom rewizji finansowej, a w szczególności problematyce wiarygodności informacji finansowej. Obradom pierwszej sesji przewodniczyła prof. dr hab. Irena Sobańska z Uniwersytetu Łódzkiego. W ramach tej sesji wygłoszono pięć referatów. Pierwszy z nich – dr. Przemysława Mućko z Uniwersytetu Szczecińskiego poświęcony był problemom regulacji rachunkowości: między wiary-

Krzysztof Jonas godnością a przydatnością decyzyjną informacji finansowej. Mgr Agnieszka Piróg z Wyższej Szkoły Biznesu w Dąbrowie Górniczej w swoim referacie przedstawiła zasady wyceny bilansowej w sytuacji zagrożenia upadłością i ich wpływ na wiarygodność informacji zawartych w sprawozdaniach finansowych. Trzecim prelegentem był przedstawiciel Uniwersytetu Szczecińskiego dr Stanisław Hońko, który w swoim wystąpieniu skoncentrował się na relacji między zasadą ostrożności a oszustwami księgowymi. Czwarty referat zatytułowany „Kapitał intelektualny a wiarygodność sprawozdań finansowych” wygłosiła dr Magdalena Wójcik Jurkiewicz z Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Dr Joanna Toborek-Mazur z Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i dr Monika Foremna-Pilarska z Politechniki Koszalińskiej wygłosiły ostatni referat – artykuł dyskusyjny poświęcony problemowi reklasyfikacji i ujawnianiu długoterminowych udziałów w innych jednostkach. Obradom ostatniej sesji naukowej przewodniczył prof. dr hab. Kazimierz Sawicki. W trakcie sesji wygłoszono cztery referaty. Pierwszy z nich dotyczył przestrzegania zasad ładu korporacyjnego a konkurencyjności spółek notowanych na GPW i był rezultatem współpracy dwóch autorek z Uniwersytetu Gdańskiego: prof. dr hab. Magdaleny Jerzemowskiej i dr Anny Golec. Prof. dr hab. Anna Karmańska z SGH w swoim wystąpieniu wskazała na problem zmierzchu tradycyjnego budżetowania i jego wpływu na wiarygodność informacji ekonomicznej. Prof. dr hab. Waldemar Gos z Uniwersytetu Szczecińskiego przedstawił referat omawiający szacunki jako parametr wartości aktywów i pasywów. W ostatnim wystąpieniu współautorzy reprezentujący Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie prof. dr hab. Bogusława Gnela i mgr Michał Łuc zwrócili uwagę na problem dóbr osobistych jednostki gospodarczej (przedsiębiorcy) i wiarygodność informacji ekonomicznej. Obrady w ramach trzeciej międzynarodowej konferencji naukowej poświęconej aktualnym problemom sprawozdawczości i rewizji finansowej zamknął prof. dr hab. Bronisław Micherda, zapraszając wszystkich gości na czwartą edycję konferencji.  Dr Krzysztof Jonas Katedra Rachunkowości Finansowej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Za sterami polskiego budżetu Jest 27 listopada 2007 roku. Jedna z sal pawilonu C Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie wypełniona prawie po brzegi przez kadrę naukową i studentów oczekujących na spotkanie z dr. Mirosławem Gronickim, który odwiedził naszą Uczelnię, aby wygłosić wykład na temat polityki budżetowej Polski w latach 2001–2007.

Ewelina Brzezińska

Nie

ma wątpliwości, że wiedza i doświadczenie, jakimi dysponuje były minister, uczyniła go prawdziwym ekspertem w dziedzinie finansów publicznych. Wszystko znalazło swój początek na Uniwersytecie Gdańskim, gdzie ukończył Wydział Ekonomiki Transportu, a później uzyskał tytuł doktora ekonomii. Następnie zdobywał doświadczenie w zagranicznych instytucjach naukowych: Uniwersytecie Pensylwania w Filadelfii, Uniwersytecie Karola w Pradze (CERGE) oraz ICESAD w Kitakyushu. Współpracę z dr. Gronickim bardzo wysoko oceniają organizacje międzynarodowe: Bank Światowy, ONZ i UE. Po powrocie do Polski początkowo pracował jako makroekonomista w Instytu-

cie Badań nad Gospodarką Rynkową w Gdańsku, po czym rozpoczęła się jego 5-letnia współpraca z fundacją CASE. Zasłynął tam przede wszystkim projektami badawczymi dla Ukrainy, Gruzji i Kirgistanu. Niemal w tym samym czasie, w latach 2000–2004, sprawował funkcję Głównego Ekonomisty Banku Millennium SA. Tak wspaniała ścieżka kariery doprowadziła go do objęcia w 2004 roku stanowiska ministra finansów w rządzie prof. Marka Belki. Przez 13 miesięcy ciężkiej pracy poprawił polskie finanse publiczne, borykające się z ogromnymi trudnościami. Obecnie dr Mirosław Gronicki jest samodzielnym analitykiem ekonomicznym, współpracującym m.in. z Goldman Sachs w Londynie. Dla studentów UEK możliwość spotkania i wysłuchania tak znamienitego gościa była prawdziwym zaszczytem i niezapomnianym doświadczeniem. Minister Gronicki rozpoczął swoje wystąpienie od wyjaśnienia, że wykład nie będzie naukowym

wywodem, a raczej zbiorem luźnych, subiektywnych dywagacji na temat tego, co się działo w polskich finansach publicznych przez ostatnie 7 lat. Za punkt startowy dla swoich przemyśleń obrał rok 2001. W tym czasie panowała już trudna sytuacja w polskiej gospodarce, w tym także finansach publicznych. Przyczyniły się do tego dwa zjawiska zewnętrzne: osłabienie koniunktury i kryzys rosyjski z 1998 roku, oraz dwa wewnętrzne: wysoka inflacja, której nowo wybrana Rada Polityki Pieniężnej nie była w stanie zwalczyć, oraz skutki, jakie wywołały cztery reformy AWS: emerytalna, szkolnictwa, służby zdrowia i administracyjna. W takich warunkach konieczna była zmiana polityki budżetowej, co w konsekwencji doprowadziło do „dziury” w budżecie, ogłoszonej przez ówczesnego ministra finansów Jarosława Bauca latem 2001 roku. Jesienią funkcję tę zaczął sprawować prof. Marek Belka i od razu podjął działania w kierunku wydobycia polskich finansów z zapaści. Postanowił wprowadzić 19% podatek od zysków kapitałowych, powszechnie nazywany „podatkiem Belki”, który miał zwiększyć wpływy do budżetu poprzez zniechęcenie do oszczędzania. Strategię pobudzania popytu konsumpcyjnego za pomocą bodźców fiskalnych kontynuował także kolejny minister finansów prof. Grzegorz Kołodko. Okazało się jednak, że sytuacja w Polsce nie poprawiała się, co więcej – uległa pogorszeniu, czego najlepszym dowodem był rekordowy deficyt w finansach publicznych w 2003 roku, stanowiący aż 7% PKB. Była to bardzo niekorzystna sytuacja dla naszego kraju, ponieważ w tym czasie zabiegaliśmy o członkostwo w UE, a z takimi wskaźnikami makroekonomicznymi nasze szanse malały. Na szczęście kryzys został przezwyciężony i 1 maja 2004 roku weszliśmy do UE. Pierwsza połowa roku przedstawiała się pomyślnie, ponieważ mieliśmy do czynienia z tzw. boomem przedakcesyjnym, przejawiającym się wzrostem PKB dzięki wysokiemu popytowi konsumpcyjnemu i produkcji przemysłowej. Drugie półrocze jednak przyniosło trudności związane z dostosowywaniem się do warunków unijnych. W takim właśnie okresie ministrem finansów został dr Mirosław Gronicki. Kiedy nasz gość obejmował stanowisko w lipcu 2004 r., wiedział, jakie zadania przed nim stoją. Celem długookresowym była odbudowa zaufania rynków finansowych oraz zaprezentowanie Polski na forum UE jako godnego partnera, którego interesy powinny być respektowane. Oczywiście sprawna i efektywna realizacja budżetu na 2004 r., a także przygotowanie ostatecznej jego wersji na 2005 r. również wymagały szczególnej uwagi. Z perspektywy czasu można stwierdzić, że działania podjęte przez ministra Gronickiego sprowadziły nasze finanse publiczne na właściwą drogę. Przede wszystkim zmniejszył się deficyt i jednocześnie zwiększyły wpływy do budżetu, poprzez wprowadzenie niższego oprocentowania obligacji i wzmocnienie restrykcyjnej polityki fiskalnej, która pozwoliła odzyskać aż 1% PKB. Poza tym, dzięki efektywnemu zarządzaniu długiem krajowym i zagranicznym, nastąpiła radykalna po-

prawa w jego strukturze i wzrost wiarygodności Polski na rynkach międzynarodowych. Są to tylko najważniejsze zasługi rządu Marka Belki i ówczesnego ministra finansów Mirosława Gronickiego, ale wszystkich nie sposób wymienić. Trzeba jednak podkreślić, że ustępująca władza stworzyła nowej partii rządzącej – PiS – dużo lepszy punkt startowy niż sama miała. Chodzi tu przede wszystkim o silne podstawy makroekonomiczne, tj. niską inflację, niskie koszty pracy i rosnącą rentowność firm, a także gotowy projekt budżetu na 2006 r., przy realizacji którego, jak ocenił nasz gość, niestety zabrakło wizji i woli działania. Dwuletnia polityka budżetowa PiS-u nie zaszkodziła polskim finansom publicznym, co innego jednak stwierdza się o projekcie budżetu na 2008 r. Będzie on już realizowany przez nową władzę, dlatego śmiało można nazwać go „kukułczym jajem podrzuconym rywalowi”. Dr Gronicki zauważył, że za bardzo postawiono w nim na uleganie podatnikom. Wskazał także na brak racjonalnego podejścia do polskich finansów publicznych. Spowoduje to zacieśnienie fiskalne w następnych latach i zastój, a może nawet obniżenie polskiego PKB. Mimo to sytuacja nie będzie aż tak ciężka, aby opuszczać ojczyznę. Min. Gronicki zapytany o to, jakie warunki muszą być spełnione, aby zrealizować zapowiadaną przez nowy rząd decentralizację finansów publicznych, stwierdził, że w ciągu najbliższego roku nie będziemy w stanie tego dokonać, gdyż najpierw należy stworzyć odpowiedni system kontroli, na co potrzeba czasu. W tym celu Polska powinna przyjrzeć się rozwiązaniom stosowanym w tej dziedzinie przez inne kraje. Spotkanie z dr. Gronickim zwieńczyły gromkie brawa. Członkowie Koła Naukowego GAP spotkali się z ministrem po raz drugi, tym razem już w węższym gronie – w siedzibie Katedry GAP. Możliwość bliższego poznania tak sławnej postaci polskiej sceny politycznej była ogromnym zaszczytem. Studenci pytali m.in. o datę wprowadzenia do Polski waluty euro. Odpowiedź była zaskakująca – druga połowa następnej dekady. Wbrew pozorom nie jest to jednak termin zbyt odległy, zważywszy na to, jak wiele musimy jeszcze zrobić, aby dobrze przygotować się na spełnienie wszystkich warunków konwergencji. W trakcie spotkania członkowie KN GAP dowiedzieli się, że „podatek Belki” jest autorstwa Mirosława Gronickiego, który w tamtym czasie był doradcą ministra finansów. Była to bardzo ciekawa informacja, potwierdzająca wiedzę, a jednocześnie skromność naszego gościa. Pamiątkowe zdjęcie z dr. Gronickim zakończyło spotkanie. 

Policjanci z certyfikatami W czwartek 13 grudnia ub.r., o godz. 17.00, w Sali Senackiej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie odbyło się uroczyste wręczenie świadectw i certyfikatów ukończenia studiów podyplomowych „Zarządzanie kapitałem ludzkim”, prowadzonych na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie w systemie dwusemestralnym od października 2006 roku.

rezultat porozumienia, podpisanego w dniu 17 maja 2006 r. między Uczelnią i Małopolską Komendą Wojewódzką Policji o wzajemnej wymianie doświadczeń w trzech obszarach: logistyki, zarządzania jakością i zarządzania zasobami ludzkimi. Słuchaczami studiów byli pracownicy Komendy Wojewódzkiej Policji w Krakowie oraz jednostek podległych z Małopolski (m.in. z Krakowa, Tarnowa, Nowego Sącza i Suchej Beskidzkiej). Celem studiów było przekazanie aktualnej wiedzy i rozwijanie umiejętności związanych z kierowaniem ludźmi w organizacji. Studia obejmowały zagadnienia związane z prawnymi, organizacyjnymi, psychospołecznymi i kulturowymi aspektami funkcjonowania ludzi w organizacji, w szczególności takie kwestie, jak: zatrudnianie, motywowanie, ocenianie i zwalnianie pracowników, przywództwo, komunika-

cja interpersonalna, zarządzanie czasem, tworzenie zespołów, rozwiązywanie konfliktów, zarządzanie zmianą oraz audyty jakości w zarządzaniu zasobami ludzkimi. – Prezentowane na zajęciach treści teoretyczne ilustrowane były przykładami praktycznymi, przygotowanymi dla potrzeb studiów i nawiązującymi do specyfiki pracy słuchaczy – mówi dr Tomasz Sapeta, kierownik studiów, na co dzień adiunkt w Katedrze Zarządzania Kapitałem Ludzkim UEK, która opracowała program zajęć. W studiach uczestniczyło 85 słuchaczy, prace dyplomowe 5.10.2007 roku obroniły 84 osoby. Wręczenie certyfikatów zakończyło pierwszą edycję tych studiów, druga ruszyła w październiku br. – uczestniczy w niej 36 osób. Studia odbywają się pod patronatem Katedry Zarządzania Kapitałem Ludzkim Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. 

Ewelina Brzezińska studentka IV roku Ekonomii (specjalność Gospodarka i administracja publiczna), członek Koła Naukowego Gospodarki i Administracji Publicznej. Zainteresowania: ekonomia, matematyka, muzyka klasyczna.

Język angielski w biznesie Lidia Zielińska Jakie egzaminy językowe dla studentów uczelni ekonomicznych? Co oferuje centrum egzaminacyjne Londyńskiej Izby Handlu i Przemysłu na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie?

Paszport do zatrudnienia tudenci uczelni ekonomicznych stoją często przed dylematem, jaki zewnętrzny egzamin językowy najlepiej potwierdzałby ich umiejętności językowe potrzebne w międzynarodowym świecie biznesu. Chodzi tu przede wszystkim o umiejętność prowadzenia korespondencji biznesowej, pisanie raportów, notatek służbowych, przygotowywanie tekstów promocyjnych do publikacji, rozumienie i analiza tekstów ekonomicznych pisanych i słuchanych, prowadzenie rozmów na tematy ekonomiczne, itd. To, na czym im zależy, to posiadanie międzynarodowego certyfikatu poświadczającego ich znajomość „Business English”. Takie właśnie są kwalifikacje Londyńskiej Izby Handlu i Przemysłu, które w zakresie znajomości języka spełniają wszystkie zalecenia brytyjskich standardów w dziedzinie nauczania języka (British National Standards for Languages), z tego też względu posiadają oficjalny status w Wielkiej Brytanii. Ponadto, certyfikaty LCCI umożliwiają rozpoczęcie studiów w większości krajów europejskich bez konieczności zdawania egzaminów z języka (lista uniwersytetów znajduje się na stronach LCCI (www.lccieb-polska.pl albo www.lccieb.com). Na wielu uczelniach w Polsce egzaminy te zwalniają z egzaminu końcowego z języka.

Dodatkowo spełniają one wymagania stawiane przez Common European Framework of Reference Rady Europy (europejski system opisu kształcenia językowego). Certyfikat Londyńskiej Izby Handlu i Przemysłu jasno określa poziom kompetencji językowych. Poziomy biegłości językowej zalecane przez ekspertów Rady Europy to: A1, A2, B1, B2, C1, C2, przy czym poziom A1 to poziom najniższy, a C2 – najwyższy. Rada Europy ujednolica wymagania określające konkretne poziomy biegłości językowej tak, by dyplomy i zaświadczenia wydawane w jednym kraju były „czytelne” w pozostałych krajach. Ma to ułatwić mobilność w europejskim obszarze edukacyjnym i na rynku pracy.

Egzaminy Londyńskiej Izby Handlu i Przemysłu określane

Warto jednak podkreślić, że egzaminy na poziomach 2, 3, 4 zdane na „pass with credit” bądź „pass with distinction”, a nie tylko na „pass”, automatycznie podnoszą poziom o jeden stopień.

Jesteś studentem naszej Uczelni? Ten egzamin jest dla ciebie! Standardowe egzaminy językowe popularne wśród uczniów i studentów, oferowane przez Cambridge: FCE, CAE i Proficiency Exam, mają na celu określenie ogólnego poziomu zaawansowania z danego języka. Egzamin LCCI IQ oprócz tej funkcji potwierdza konkretne umiejętności biznesowe w języku angielskim, co oczywiście jest bardzo istotne dla przyszłego pracodawcy. Jest to zatem egzamin dla tych, którzy chcą uzyskać najbardziej poszukiwane kwalifikacje, będące odpowiedzią na obecne potrzeby rynku. Wielu absolwentów naszej uczelni potwierdza, że certyfikaty LCCI IQ są uznawane przez instytucje handlowe i finansowe. Co więcej, niektórzy nasi absolwenci, którzy nie zdawali tego egzaminu, będąc jeszcze studentami, zapisują się na kursy i zdają egzamin po skończeniu studiów, bo takie są wymagania ich pracodawców, szczególnie jeśli starający się o pracę ma w zakresie swoich obowiązków komunikację w języku angielskim. Respektują je też uniwersytety i inne szkoły wyższe na całym świecie, traktując je jako dowód znajomości zawodowego języka angielskiego. W Polsce zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów egzaminy LCCI IQ spełniają wymogi postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służb cywilnych. Z tym dyplomem w ręce łatwiej jest o pracę w UE i o studiowanie na zagranicznych uniwersytetach!

są odpowiednio jako:

Kto firmuje te egzaminy?

English for Business 2 stopień – poziom B1 (umiejętności tworzenia prostych form korespondencji biurowej i handlowej, znajomość podstawowej terminologii biznesowej, zdolność prowadzenia konwersacji, umiejętności operowania stylem formalnym, półformalnym i nieformalnym w zależności od wymogów sytuacji), English for Business 3 stopień – poziom B2 (oznacza umiejętność komunikowania się w języku obcym zarówno w celu nawiązywania, jak i podtrzymywania stosunków służbowych, np. pracownicy działów sprzedaży, itp.), English for Business 4 stopień – poziom C1 („oczko w głowie” naszego centrum. Ten poziom oznacza, że osoba, która go osiągnęła, swobodnie posługuje się językiem – jest to wymagany poziom znajomości języka dla wszystkich, których stanowisko pracy wymaga udziału w oficjalnych i nieoficjalnych spotkaniach służbowych czy w konferencjach i sympozjach).

LCCI International Qualifications to międzynarodowa organizacja istniejąca od przeszło 100 lat. Kapituła Egzaminacyjna Londyńskiej Izby Przemysłowo-Handlowej organizuje egzaminy biznesowe jako odpowiedź na zapotrzebowanie

społeczności biznesu, która wymaga wiarygodnych świadectw potwierdzających profesjonalną znajomość dziedzin zawodowych. Pełna nazwa egzaminu oferowana przez nasze Centrum to London Chamber of Commerce and Industry English for Business (na poziomie 1, 2, 3 i 4). Do samej nazwy LCCI dodane zostały dwie litery IQ oznaczające International Qualifications. Egzamin można zdawać w centrach egzaminacyjnych LCCI IQ na całym świecie. Nasze centrum istnieje od 1994 roku i jest jednym z pierwszych, które zostało zarejestrowane w Polsce, a zarazem jednym z największych w naszym kraju. Do tej pory w naszym centrum zdawało egzaminy Londyńskiej Izby Handlu i Przemysłu ponad 4000 kandydatów. 92% osób zdało ten egzamin! Oceny, które można uzyskać, to: pass, pass with credit, pass with distinction. Zachęcamy studentów do zapisywania się na kursy przygotowujące do tych egzaminów w Studium Języków Obcych – szansa na zdanie egzaminu po takim przygotowaniu jest bardzo duża.

Egzaminy odbywają się w sesjach egzaminacyjnych wyznaczonych przez LCCI IQ (w naszym centrum są dwie sesje: w kwietniu i czerwcu) oraz tak zwane egzaminy „na żądanie”, organizowane w ramach potrzeb (nasze centrum organizuje dodatkową sesję w styczniu).

Czas na działanie Egzaminy LCCI są dla naszych studentów bardzo dobrą weryfikacją ich umiejętności językowych, które mają im otworzyć drogę do kariery w biznesie. Zatem czas na podjęcie decyzji! Zapisy na kursy organizowanie są przez Studium Języków Obcych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie dwa razy w roku – w semestrze zimowym i letnim. Jest bardzo dużo egzaminów, spośród których można wybrać najlepszy dla siebie. Za LCCI przemawia tradycja, popularność i status. Wybór należy do Ciebie. 

mgr Lidia Zielińska Starszy wykładowca w Studium Języków Obcych UEK, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, na którym ukończyła dwa kierunki: filologię angielską i filozofię. Po ukończeniu kursu w Londynie i napisaniu pracy uzyskała dyplom „Certificate in Teaching English for Business”, uprawniający do uczenia Business English w Unii Europejskiej. Odbyła staż na filologii angielskiej w Duisburgu (Niemcy), mający na celu zebranie materiałów do opracowywanych programów nauczania oraz porównanie sposobów nauczania języka angielskiego w różnych krajach. Efektem tego stażu są materiały do „Prezentacji biznesowych”, „Przedstawianie wykresów” oraz „Business Ethics”. Od wielu lat uczy studentów uczestniczących w programach MBA prowadzonych przez SPiZ UEK (obecnie Krakowska Szkoła Biznesu). Od 1996 pełni funkcję koordynatora Centrum LCCI IQ, sprawując jednocześnie kontrolę metodologiczną nad kursami LCCI.

Certyfikat i co dalej? Osiągnięcie wyniku „pass with distinction” nie wyczerpuje możliwości, jakie stoją przed naszymi studentami. LCCI przyznaje również medale (złote lub srebrne) dwóm osobom, które uzyskały z egzaminu najwyższe wyniki ze wszystkich zdających w Polsce. Przyznaje się również medale złote lub srebrne dwóm osobom, które uzyskały z egzaminu najwyższą liczbę punktów na świecie. LCCI przeprowadza rocznie 500 000 egzaminów, z czego około 170 000 przypada na każdą serię egzaminacyjną. Aby otrzymać medal, dana osoba musi uzyskać więcej niż 80% punktów. W 2007 roku dwóch kandydatów przystępujących do egzaminu w naszym centrum egzaminacyjnym otrzymało medale złote dla najlepszych w kraju (stopień 2), a jeden medal srebrny dla drugiego najlepszego na świecie (stopień 3). Jest to niewątpliwy sukces naszych studentów i lektorów, którzy ich do tego egzaminu przygotowywali. Osoby tak wyróżnione dodatkowo mogą pozyskać granty na realizację projektów wspierających edukację lokalnych społeczności oraz uzyskać stypendium, z którego sfinansowane mogą być studia kontynuowane w kraju lub podjęte w Wielkiej Brytanii.

Czas na konkrety Egzamin pisemny LCCI IQ English for Business składa się z kilku części, z których każda jest tak samo punktowana, a więc tak samo ważna. Jest to w zależności od poziomu korespondencja biznesowa: list formalny, raport; odpowiedzi na pytania do tekstu, inne formy przekazu informacji w biznesie, np. notatka służbowa, faks, formularz itp. Oprócz części pisemnej jest też część ustna i rozumienie ze słuchu.

Przezwyciężanie barier rozwoju przedsiębiorczości Pod takim tytułem odbyła się 30 listopada ub.r. konferencja w Urzędzie Miasta Krakowa, której organizatorem był prof. Jacek Majchrowski, Prezydent Miasta Krakowa, a współorganizatorem Katedra Przedsiębiorczości i Innowacji Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.

ntencją organizatorów konferencji było zdiagnozowanie obecnego stanu barier rozwoju przedsiębiorczości i przedyskutowanie sposobów ich ograniczania w gronie działaczy samorządowych, przedsiębiorców, polityków i środowiska akademickiego tak, by za rok, a może za dwa lata można było stwierdzić, ile spośród tych barier udało się przezwyciężyć. Program konferencji składał się z dwóch części: plenarnej i warsztatowej. W sesji plenarnej, którą prowadził Jan Okoński, Pełnomocnik Prezydenta do spraw Przedsiębiorczości, po słowie wstępnym Prezydenta Miasta Krakowa Jacka Majchrowskiego, bardzo interesujący referat na temat „Rola polityki pieniężnej w kształtowaniu warunków do rozwoju przedsiębiorczości” wygłosił prof. Jan Czekaj z Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie (członek Rady Polityki Pieniężnej).

Przewidywane i potrzebne zmiany w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej przedstawiła prof. Bogusława Gnela z Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. O tym „Na co mogą liczyć przedsiębiorcy w nowym okresie programowania – fundusze strukturalne” mówił Artur Marczewski – zastępca Prezesa PARP, a o „Roli i miejscu nauki zawodów w gospodarce wolnorynkowej” – Janusz Kowalski, krakowski przedsiębiorca. W części warsztatowej uczestnicy mieli do wyboru możliwość udziału w trzech różnych warsztatach dyskusyjnych poświęconych: • barierom prawno-instytucjonalnym, z wprowadzającym referatem dr. Krzysztofa Wacha (UEK) i koreferatem mgr. Marcina Kowalskiego (WSEiI w Krakowie), • funduszom europejskim na rozwój przedsiębiorczości z referatami dr. Bogdana Rogody (UEK) i dr. Lesława Piecucha ze Stowarzyszenia „Edukacja dla Przedsiębiorczości”, • potencjałowi innowacyjnemu i eksportowemu małopolskich MSP z referatami dr Małgorzaty Kosała i dr. Rafała Morawczyńskiego. Po dyskusji z udziałem liderów kolejnych warsztatów, stan i perspektywy rozwoju przedsiębiorczości w Krakowie ocenili i posumowali Jan Okoński (UM Krakowa) i prof. Jan Targalski z Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.  Oprac. Katedra Przedsiębiorczości i Innowacji

Dzień Kazachstanu 16 grudnia 1991 roku Kazachstan – jako ostatnia z republik ZSRR – proklamował niepodległość. Jest to jedna z najważniejszych dat w historii Republiki Kazachstanu, którą corocznie uroczyście świętują wszyscy Kazachowie i Kazaszki. W tym roku nasza Uczelnia wspólnie z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie postanowiła włączyć się w uroczyste obchody, organizując Dzień Kazachstanu z okazji Święta Niepodległości.

Barbara Kuklewicz

rzez cały dzień zaproszeni goście, pracownicy Uniwersytetu, a także studenci naszej Alma Mater i innych uczelni mieli niepowtarzalną okazję zapoznać się zarówno z kulturą, gospodarką, jak i codziennym życiem mieszkańców Republiki Kazachstanu. Głównym punktem programu była uroczysta gala w hali widowiskowej w pawilonie dydaktyczno-sportowym, w której wzięli udział prof. dr hab. Ryszard Borowiecki – Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, prof. dr hab. Wacław Adamczyk – Prorektor ds. Organizacji i Rozwoju, Aleksej Wołkow – Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Republiki Kazachstanu, Jarosław Bałasz – Konsul Honorowy RK w Krakowie oraz absolwent naszej Uczelni – Margułan Baimukhan – Radca Ambasady RK. Ponadto swoją obecnością galę zaszczycili Konsulowie Honorowi Federacyjnej Republiki Brazylii, Republiki Estońskiej, Meksyku, a także profesorowie i wykładowcy UEK oraz innych krakowskich uczelni. Liczną grupę widzów stanowili studenci nie tylko naszej Uczelni, ale również Uniwersytetu Jagiellońskiego czy Akademii Górniczo-Hutniczej. Ambasador Republiki Kazachstanu Aleksej Wołkow powiedział m.in.: „Nasza uroczystość odbywa się w przeddzień narodowego święta Kazachstanu – Dnia Niepodległości. 16 grudnia 1991 roku jest przełomową datą w historii naszego państwa. Po rozpadzie ZSRR przed Kazachstanem stanęły bardzo trudne

globalne zadania: transformacja ustroju politycznego, modernizacja sfery społeczno-gospodarczej, opracowanie i prowadzenie nowej polityki zagranicznej. Mroczne prognozy, dotyczące rozwoju kraju, nie znalazły swojego potwierdzenia. Co więcej, po upływie 16 lat obserwujemy dynamicznie rozwijający się, kwitnący Kazachstan, którego dobrobyt obywateli z roku na rok rośnie. Jaskrawym świadectwem tego jest wskaźnik PKB na jednego mieszkańca, który na początku lat 90. ubiegłego stulecia wynosił około 700 dolarów, a w roku bieżącym osiągnie 6 tys. dolarów. Nasz kraj jest uważany przez społeczność międzynarodową za lidera reform społeczno-gospodarczych i politycznych oraz jako główny czynnik stabilizujący w regionie Azji Centralnej. Potwierdzeniem tego jest decyzja o przewodnictwie Republiki Kazachstanu w Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w roku 2010, która została podjęta podczas niedawnego spotkania ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich OBWE w Madrycie. Jest mi przyjemnie poinformować, że wśród absolwentów Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie jest Radca Ambasady Kazachstanu w Polsce, Margułan Baimuchan”. Po przemówieniach powitalnych rozpoczęła się pierwsza część artystyczna, podczas której widzowie mieli okazję wysłuchać hymnu narodowego Kazachstanu w wykonaniu kazachskich żaków studiujących na krakowskich uczelniach. Mogli również zapoznać się z podstawowymi symbolami narodowymi tego kraju – flagą, godłem i jurtą (domem kazachskim), a także zobaczyć interesujące filmy dotyczące historii i gospodarki Kazachstanu.

Następnym punktem programu był wykład „Polskie inwestycje w Kazachstanie”, wygłoszony przez Agnieszkę Siołę – rzecznika prasowego firmy „Poszukiwania Nafty i Gazu Sp. z o.o.”, która w sposób bardzo rzetelny i konkretny przedstawiła podstawowe dane na temat sytuacji gospodarczej, możliwości inwestycji, a także warunków rozpoczęcia działalności gospodarczej w Republice Kazachstanu. Podczas drugiej części artystycznej publiczność zebrana w hali miała okazję wysłuchać m.in. tradycyjnej muzyki kuj, granej na narodowym instrumencie dombra, oraz zobaczyć pokaz tańca narodowego, który tancerki zakończyły symbolicznie obrzucając widzów cukierkami – na znak szczęścia i pomyślności w przyszłości. Na zakończenie gali Ambasador RK podarował Rektorowi naszej Alma Mater tradycyjny strój ludowy, a pozostałym uczestnikom uroczystości – książki o tematyce kazachskiej. Uroczystości w hali widowiskowej poprowadzili wspólnie: Dina Koldasova – studentka AGH oraz Piotr Bednarski – uczelniany konferansjer, członek NZS UEK. Członkowie NZS UEK przygotowali dla uczestników liczne atrakcje. Na specjalnie zaaranżowanych stanowiskach można było obejrzeć wystawy zdjęć, przedmiotów użytkowych, zabawek, a także przejść krótki kurs języka kazachskiego. Dla aktywnych i żądnych wiedzy uczestników przeprowadzono liczne losowania, w których można było wygrać m.in. książki oraz gadżety naszej Uczelni. Główną nagrodą dla studentów był semestralny kurs językowy, ufundowany przez Rektora UEK. Dużym zainteresowaniem cieszyło się również stanowisko ze specjalnie przygotowanymi na tę okazję kazachskimi potrawami, takimi jak czak-czak (potrawa z miodem i makiem) czy baszbarmak (zupa z baraniny). W godzinach popołudniowych i wieczornych odbyła się kolejna część programu zaplanowanego na ten dzień. W sali nr 9 pawilonu dydaktyczno-sportowego odbyła sie projekcja filmu „Nomad” (reż. Sergei Bodrov) – zrealizowana z niezwykłym rozmachem epicka opowieść o zjednoczeniu plemion kazachskich i odparciu wrogich najeźdźców, rozgrywająca się w XVIII-wiecznym Kazachstanie. Zaraz po niej odbyło się slajdowisko, przygotowane przez Turystyczne Koło Naukowe „Wagabunda”, podczas którego publiczność mogła zobaczyć i usłyszeć, jak wygląda Kazachstan widziany oczyma polskiego podróżnika. Zwieńczeniem obchodów Dnia Kazachstanu było spotkanie dyskusyjne z młodzieżą z Kazachstanu w jednym z krakowskich klubów, podczas którego można było w miłej atmosferze porozmawiać z przedstawicielami tego kraju. 

Barbara Kuklewicz Studentka IV roku Ekonomii, specjalność Gospodarka i administracja publiczna, członek NZS UEK, koordynator Dnia Kazachstanu.

Centrum e-Learningu na pierwszych ogólnopolskich targach e-Learningu ARENA 2007 Czym jest e-Learning ARENA? E-Learning ARENA (www.e-learning-arena. pl) to pierwsze w Polsce profesjonalne targi prezentujące nowoczesne rozwiązania dla edukacji. Ambicją organizatorów jest uczynienie z targów polskiego odpowiednika ogólnoświatowej konferencji ONLINE EDUCA, która od wielu lat odbywa się w Berlinie na przełomie listopada i grudnia, łącząc ideę wystawy oraz konferencji naukowej. Tegoroczne targi e-Learning Arena z jednej strony dały szansę promocji firm oferujących specjalistyczny sprzęt i oprogramowanie dla edukacji, z drugiej zaś umożliwiły dyskusję praktykom i użytkownikom e-learningu. Priorytetem organizatorów było sprowokowanie szerokiej dyskusji oraz wymiany doświadczeń. To dlatego m.in. Centrum e-Learningu UEK powierzono organizację „Panelu akademickiego”, do którego świetnie wpasowała się formuła organizowanych przez Centrum e-warsztatów. Postanowiliśmy, że program całodniowych warsztatów będzie prezentacją rozmaitych podejść do problematyki e-learningu akademickiego. Stąd też tytuł naszej konferencji brzmiał: „E-Learning akademicki: od pomysłu do realizacji”.

E-Learning akademicki: od pomysłu do realizacji Przygotowanie i poprowadzenie wyjazdowych e-warsztatów Centrum zaproponowało 11 znanym w Polsce ekspertom i praktykom e-learningu. Ich zadaniem było podzielenie się doświadczeniem na temat zarządzania projektami e-edukacyjnymi, a także planowania, tworzenia i prowadzenia e-kursów. Aby ułatwić uczestnikom targów wzięcie udziału w sesjach najbardziej dla nich interesujących, konferencja została podzielona na trzy uzupełniające się segmenty: • Organizacja nauczania przez Internet • Tworzenie i realizacja kursów w Internecie • Ekonomia e-learningu W ramach pierwszego bloku tematycznego dr Jerzy Skrzypek (Pełnomocnik Rektora UEK ds.

Popularność wymyślonych przez Centrum e-Learningu UEK wiosną 2006 roku e-warsztatów stale rośnie, czego dowodem było choćby zaproszenie do zorganizowania podobnego spotkania, w formule znanej z naszego uniwersyteckiego podwórka, w ramach pierwszych ogólnopolskich targów e-Learning ARENA 2007, które odbyły się w dniach 14–15 listopada 2007 roku w warszawskim Blue City. E-learningu) oraz Adam Pawełczak (Pełnomocnik ds. E-learningu Wyższej Szkoły Bankowej w Poznaniu) przedstawili strategię wdrożenia e-nauczania na swoich uczelniach. Obie prezentacje pozwoliły uczestnikom e-warsztatów zidentyfikować różnice pomiędzy podejściem do nowej formy kształcenia w szkole publicznej i niepublicznej. W uzupełnieniu Wojciech Zieliński (zastępca kanclerza Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi ds. Informatyzacji) oraz Joanna Opoka (Pełnomocnik Rektora ds. Studiów Zdalnych w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi i Polskiego Uniwersytetu Wirtualnego) opisali założenia, historię oraz dotychczasowe osiągnięcia, a także problemy, z jakimi borykał się PUW we wczesnej fazie rozwoju projektu. Różnorodne rozwiązania w zakresie realizacji przyjętych przez uczelnie strategii wdrażania e-learningu, zarządzania akademickimi projektami e-edukacyjnymi oraz dobre praktyki związane z projektowaniem i prowadzeniem e-kursów zaprezentowali kolejno: Maria Wilkin (Uniwersytet Warszawski), Adam Chmielewski (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie), dr Agnieszka Wierzbicka (Uniwersytet Łódzki), dr hab. Robert R. Gajewski (Politechnika Warszawska), Przemysław Stencel i Sylvia Maciaszczyk (Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Warszawie) oraz Magdalena Eljaszuk (Uniwersytet Warszawski). Wszystkie wykłady wygłoszone w ramach drugiego segmentu konferencji wzbudziły niezwykle duże zainteresowanie wśród słuchaczy, a tym samym stały się zalążkiem ciekawych dyskusji, zarówno na temat tworzenia e-kursów, jak i trudności związanych z pracą e-nauczyciela. Ostatnią część e-warsztatów, poprowadzoną w całości przez dr. Jerzego Skrzypka, poświęcono zagadnieniom związanym z oceną ekonomicznej efektywności projektów e-edukacyjnych. Mamy nadzieję, że spora część gości e-warsztatów, zaopatrzona w interesujące publikacje

Anna K. Stanisławska-Mischke książkowe ufundowane przez firmę TWIGGER oraz Uniwersytet Warszawski, wyjechała z Warszawy także z głową pełną inspiracji. Dla tych, których ominęła przyjemność uczestniczenia w warszawskich e-warsztatach UEK, Centrum e-Learningu UEK opracowało wraz z Kołem Naukowym e-Learningu płytę z materiałami przygotowanymi przez zaproszonych prelegentów (www.cee.uek.krakow.pl).  Anna K. Stanisławska-Mischke Centrum e-Learningu

Migracja ze SWED na Uczelnianą Platformę MOODLE Jerzy Skrzypek

SWED a MOODLE System Wspomagania Edukacji (SWED) powstał w 2002 roku jako efekt pracy zespołu złożonego z pracowników i studentów AE w Krakowie1. Już na etapie formułowania założeń jego autorzy stwierdzili, że będzie on miał charakter rozwiązania tymczasowego, które powinno funkcjonować rok, najwyżej dwa. Tymczasem system działa bez znaczących modyfikacji już pięć lat, a w sferze technologii internetowej to przecież cała epoka.

Warto też wziąć pod uwagę fakt, że e-strategia Uniwersytetu zakłada coraz szersze wprowadzanie zajęć e-learningowych do procesu kształcenia. Niestety, SWED nie spełnia warunków, które pozwalają, aby zajęcia dydaktyczne na studiach mogły być prowadzone z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość2. Szczególnie dotyczy to wymogów związanych z zapewnieniem interakcji synchronicznej pomiędzy studentami i nauczycielami akademickimi oraz konieczności zapewnienia bieżącej kontroli postępów w nauce. W związku z tym Centrum e-Learningu podjęło próbę znalezienia zestawu narzędzi, które nie tylko pozwoliłyby zarządzać poszczególnymi kursami (zajęciami), ale też ułatwiałyby przygotowanie materiałów dydaktycznych, w formie właściwej dla prezentacji internetowych. Po przetestowaniu kilku rozwiązań wybór padł na platformę MOODLE, która jest bardzo często stosowana w środowiskach akademickich całego świata. Jest to przy tym oprogramowanie bezpłatne, a jego rozwój wspierany jest przez programistów z całego świata. Platforma MOODLE była testowana na naszej Uczelni w roku akademickim 2006/2007. Zebrane opinie oraz przeprowadzone analizy pokazały, że

MOODLE jest bardzo elastycznym narzędziem, które umożliwia realizację wielu pomysłów wykładowcy. MOODLE pozwala bowiem nie tylko na łatwe zarządzanie zajęciami, dostarczając na przykład wielu informacji o aktywności studentów, ale zawiera również narzędzia umożliwiające przygotowanie i opublikowanie własnych kursów przez wykładowców posiadających nawet podstawowe umiejętności informatyczne. Zdobyte doświadczenia oraz pozyskany dzięki sponsorom nowy serwer umożliwiły uruchomienie na początku września 2007 roku Uczelnianej Platformy MOODLE. Dostarcza ona nie tylko nowych narzędzi, dotychczas niedostępnych w SWED, ale może pełnić również wszystkie jego funkcje. W związku z tym podjęto decyzję, że SWED zostanie ostatecznie zlikwidowany w czerwcu 2008 roku, a wszystkim nauczycielom akademickim będziemy zalecać jak najszybsze przeniesienie swych materiałów dydaktycznych ze SWED na MOODLE. Ponieważ jednak wdrożenie każdej zmiany jest trudne, Centrum e-Learningu będzie wspierać pracowników Uczelni na wszystkich etapach migracji SWED na MOODLE.

Podstawowe typy kursów Platforma MOODLE, podobnie jak SWED, jest systemem przeznaczonym zarówno dla studentów, jak i osób prowadzących zajęcia dydaktyczne. Studentom umożliwia ona: • wyszukiwanie informacji o jednostkach uczelnianych (katedrach), ich pracownikach oraz prowadzonych przez nich zajęciach dydaktycznych, • dostęp do stale aktualizowanych materiałów dydaktycznych przygotowanych przez prowadzących zajęcia, • przeglądanie prac przygotowanych przez innych studentów oraz dostarczanie wykładowcom wykonanych przez siebie zadań, • sprawdzanie wiedzy i umiejętności poprzez wykonanie testów,

• łatwy dostęp do ocen wystawionych przez wykładowców,

• prowadzenie dyskusji z wykładowcami i innymi studentami poprzez forum dyskusyjne czy też czat. Natomiast wykładowcy mogą: • publikować materiały dydaktyczne, • sprawować pełną kontrolę nad własnymi zasobami udostępnianymi studentom, • przetwarzać listy studentów (z zasobów dziekanatów)3. • generować testy ćwiczeniowe i egzaminacyjne, • zamieszczać komunikaty przeznaczone dla studentów, • prowadzić zdalne konsultacje, • zlecać studentom wykonanie indywidualnych zadań i prac lub projektów grupowych. Przyjęte rozwiązania organizacyjne wymagają jednak od nauczycieli akademickich podjęcia decyzji dotyczących sposobu realizacji swych oczekiwań w stosunku do platformy MOODLE. Każdy powinien zdecydować, czy chce uruchomić jedynie kurs podstawowy, czy może kurs wspierający tradycyjne zajęcia, albo kurs uzupełniający tradycyjne zajęcia czy też kurs zdalny4. Przy kursie podstawowym powinni pozostać ci wykładowcy, którzy zamierzają ograniczyć się wyłącznie do publikowania w INTERNECIE danych teleadresowych, godzin konsultacji oraz komunikatów dla studentów. Kurs wspierający tradycyjne zajęcia umożliwia publikowanie materiałów dydaktycznych w formie pojedynczych dokumentów, a studentom pozwala publikować własne prace. Z kolei kurs uzupełniający zajęcia wymaga zaprojektowania interaktywnych elementów zajęć dydaktycznych. Kurs zdalny wymaga odpowiedniego scenariusza oraz starannie przygotowanej formy. Korzystanie z narzędzi oferowanych przez MOODLE wymaga posiadania własnego konta. Warto jednak zaznaczyć, że każdy pracownik Uniwersytetu Ekonomicznego oraz każdy student posiada konto na platformie MOODLE5 – wystarczy tylko zalogować się na stronie http:// cee.ae.krakow.pl, wybierając opcję „zaloguj się”.

Kurs podstawowy Wszystkich pracowników UEK zachęcamy do przygotowania kursu podstawowego, który będzie stanowił rodzaj „wizytówki wykładowcy”. Szablon kursu „Nazwisko imię – informacje podstawowe” został opracowany przez Centrum e-Learningu i domyślnie przypisany do każdego konta wykładowcy na Uczelnianej Platformie MOODLE. Wystarczy tylko uzupełnić go aktualnymi danymi. Podobnie jak w SWED, kurs „Nazwisko imię – informacje podstawowe” daje dostęp do danych teleadresowych pracownika, informuje o terminach i miejscu konsultacji, posiada foldery przeznaczone do zamieszczania sylabusów oraz materiałów i pomocy dydaktycznych dla stu-

dentów. Oczywiście, każdy użytkownik obszaru „Nazwisko Imię – informacje podstawowe” może dowolnie modyfikować jego zawartość oraz funkcjonalność. Po zaktualizowaniu kursu wystarczy go udostępnić studentom. Należy też uzupełnić profil użytkownika. Profil użytkownika to jego wizytówka w systemie. Dzięki niej pozostali użytkownicy otrzymują podstawowe informacje o właścicielu danego konta. Niezwykle ważnym elementem profilu jest fotografia identyfikująca właściciela konta nie tylko w spisie użytkowników systemu, ale również na forach dyskusyjnych i innych aktywnościach. Będziemy starali się doprowadzić do tego, aby do końca roku akademickiego 2007/2008 wszyscy nauczyciele akademiccy utworzyli swe kursy podstawowe.

CAFÉ MOODLE Kurs „CAFÉ MOODLE”, na który zapisany jest każdy pracownik Uniwersytetu6, składa się z pięciu sekcji: Komunikacja, Poradnik nauczyciela, MOODLE – szybki start, Co i gdzie w trawie piszczy, Pomoc Centrum e-Learningu. Najważniejszym elementem sekcji Komunikacja są fora dyskusyjne, w tym forum przeznaczone do zadawania pytań dotyczących funkcjonowania platformy. Sekcja Poradnik nauczyciela zawiera między innymi wskazówki metodyka e-learningu, które mogą być przydatne na etapie projektowania kursu. Z kolei sekcja MOODLE – szybki start zawiera wskazówki umożliwiające założenie własnego kursu. Sekcja Gdzie i co w trawie piszczy składa się z odwołań do najważniejszych publikacji z zakresu e-learningu. Ostatnia sekcja zawiera informacje dotyczące stacjonarnych form pomocy ze strony Centrum e-Learningu.

na więc zamieścić na platformie MOODLE. Niestety trzeba to zrobić „ręcznie”, nie istnieje bowiem żadna metoda automatycznego kopiowania materiałów pomiędzy wspomnianymi platformami. Warto jednak podkreślić, że typowym zadaniem będzie zamieszczenie na MOODLE materiałów dydaktycznych w formie zasobów (plików w różnych formatach), co jest nieskomplikowaną operacją. MOODLE wyposażono również w szereg narzędzi ułatwiających monitorowanie i kontrolowanie postępów w nauce studentów. Należy jednak pamiętać, że każdy, kto ma zamiar opublikować swe materiały w systemie MOODLE, musi je odpowiednio przygotować. W tym celu należy przestrzegać kilku zasad: prace można publikować w dowolnym formacie, chociaż zalecane jest używanie formatu pdf, a objętość pliku nie powinna przekraczać 5 MB. Warto ponadto pamiętać, że podobnie jak w SWED, materiały dydaktyczne kojarzone są z konkretnymi zajęciami (kursami), a więc materiały można publikować po uprzednim założeniu kursu. Nowy kurs dla przedmiotu można założyć wyłącznie w swojej kategorii, sygnowanej imieniem i nazwiskiem. Należy też zwrócić uwagę na to, aby kurs był dostępny tylko dla studentów uczestniczących w konkretnych zajęciach. W tym celu należy ustalić hasło dostępu do kursu i przekazać je studentom. Szczegółową instrukcję zakładania kursu można znaleźć na CAFÉ MOODLE.

Strony jednostki uczelnianej

Każdy z wykładowców posiada uprawnienia umożliwiające zarządzanie swoimi zasobami dydaktycznymi. Platforma MOODLE oferuje oczywiście więcej narzędzi umożliwiających prowadzenie procesu dydaktycznego niż SWED. Wszystkie materiały zamieszczone dotychczas w SWED moż-

Na Uczelnianej Platformie MOODLE przewidziano możliwość zamieszczenia dwóch podstawowych typów stron jednostki uczelnianej: • KATEDRA – informacje podstawowe (przeznaczona jest do zamieszczania informacji dla studentów), • KATEDRA – obszar wspólny wykładowców. Część jednostek Uniwersytetu nie posiada własnej strony www, inne z kolei planują rozbudowę już istniejących serwisów. Dobrym rozwiązaniem – w obu przypadkach – jest skorzystanie z możliwości, jakie daje Uczelniana Platforma Moodle, pozwalająca łatwo i bez większego wysiłku taki serwis przygotować, albo zamieścić odwołania do serwisu już istniejącego. W Centrum e-Learningu stworzono szablon oficjalnej strony Katedry Katedra – informacje podstawowe. Zawiera on wiele funkcji ułatwiających studentom kontakt z jej pracownikami, a także obszar przeznaczony do zamieszczania informacji. Ponadto znajduje się tam: • tablica ogłoszeń, • dane teleadresowe,

W pracach koncepcyjnych brali udział: prof. Tadeusz Grabiński, dr Jerzy Skrzypek oraz dr Tadeusz Wilusz, natomiast koncepcję zrealizowali studenci IV roku: Mirosław Jabłoński, Dawid Kloch, Filip Nowak oraz Grzegorz Sudoł. 2 Por. rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 25.09.2007 r. 3 Uczelniana Platforma importuje dane studentów z zasobów dziekanatu. Wystarczy więc podać swoim studentom hasło dostępu do danego kursu, by mogli sami się zapisać. Tym samym wykładowca będzie dysponował aktualną listą studentów.

4 W artykule opisano wsparcie dla pierwszych z dwóch wymienionych typów kursów. 5 W przypadku wystąpienia kłopotów z obsługą konta należy wysłać e-mail pod adresem cee@ae.krakow.pl 6 Oczywiście w każdej chwili można się wypisać z tego kursu. 7 Dążymy do zgromadzenia w jednym miejscu adresów stron internetowych jednostek uczelnianych.

Kursy wspierające i uzupełniające zajęcia tradycyjne

• szybki dostęp do aktualnych planów zajęć, harmonogramu roku akademickiego, Wirtualnego Dziekanatu, • odnośniki do indywidualnych stron pracowników jednostki itp. Oczywiście, to tylko propozycja. Jednostka, która zdecyduje się przygotować własną stronę na Uczelnianej Platformie Moodle, może, a nawet powinna, wzorcowy obszar dostosować do własnych potrzeb oraz oczekiwań studentów. W celu aktywowania strony Katedra – informacje podstawowe należy zwrócić się do administratora w Centrum e-Learningu. Strona Katedra – obszar wspólny przeznaczona jest wyłącznie dla pracowników danej jednostki uczelnianej. Strony publiczne, jakimi są serwisy typu Katedra – informacje podstawowe, mogą być uzupełnione specjalnym, niedostępnym dla postronnych osób serwisem, pełniącym rolę wirtualnego obszaru współpracy osób zatrudnionych w danej jednostce. Strona Katedra – obszar wspólny pracowników posiada: • tablicę ogłoszeń Katedry, • forum dyskusyjne dla pracowników Katedry, • kontakt z sekretariatem, • folder z bieżącą dokumentacją Katedry oraz z użytecznymi formularzami do pobrania, • folder z sylabusami przedmiotów, materiałami dydaktycznymi, testami sprawdzającymi oraz projektami dla studentów, • odnośniki do interesujących materiałów i pomocy dydaktycznych, • odnośniki do stron z oprogramowaniem specjalistycznym, • folder z publikacjami pracowników Katedry, • folder na użytek prac statutowych Katedry, • folder na użytek projektów własnych, • folder z pracami dyplomowymi oraz z pracami doktorskimi i habilitacyjnymi.

Podsumowanie Na obecnym etapie Centrum e-Learningu będzie koncentrować się na objęciu jak najszerszej grupy pracowników Uniwersytetu, zarówno szkoleniami z zakresu metodyki e-learningu, jak i jego informatycznych aspektów. Ofertę szkoleń oraz formularze zapisów można znaleźć na stronie: http://cee.uek.krakow.pl. W kolejnych numerach „Kuriera” będziemy publikować wskazówki metodyczne, jak i techniczne, które powinny ułatwić przejście ze SWED na MOODLE. 

dr Jerzy Skrzypek Centrum e-Learningu

Interdyscyplinarne studia podyplomowe pn. Akademia Dziedzictwa Zarządzanie kulturą i dziedzictwem kulturowym Barbara Szyper

rawa wolnego rynku, przemiany struktur społecznych i systemów wartości, reformy gospodarcze i polityczne oraz postępująca globalizacja wymuszają przyjęcie nowej filozofii ochrony dziedzictwa i zarządzania kulturą. Wykorzystując potencjał naukowy Uniwersytetu Ekonomicznego i Międzynarodowego Centrum Kultury, Akademia Dziedzictwa łączy w harmonijny sposób rożne poziomy myślenia o dziedzictwie: lokalny, narodowy i międzynarodowy – w przekonaniu, że stosunek do historii i tradycji stanowi o kształcie naszej przyszłości. Innowacyjnym elementem programu Akademii jest połączenie wiedzy z zakresu współczesnej teorii dziedzictwa i historii kultury z blokiem Dzień Otwarty Akademii Dziedzictwa, wykład profesora Jerzego Hausnera pt. „Rozwój społeczno-gospodarczy”.

W 2001 roku Międzynarodowe Centrum Kultury oraz Małopolska Szkoła Administracji Publicznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie powołały interdyscyplinarne studia podyplomowe Akademia Dziedzictwa, których celem jest przygotowanie kadr mogących skutecznie sprostać wyzwaniom nowoczesnej ochrony dziedzictwa. W pierwszym polskim rankingu studiów podyplomowych z zakresu zarządzania w kulturze Akademia Dziedzictwa znalazła się na drugim miejscu spośród jedenastu ocenianych uczelni. Klasyfikacji dokonał w 2007 roku Polski Portal Menedżerów Kultury, uwzględniając takie czynniki, jak: kadra, program nauczania i cena studiów. zajęć prezentujących regulacje prawno-administracyjne związane z opieką nad zabytkami i ich ochroną, marketingiem obiektów dziedzictwa kulturowego, komunikacją społeczną, a także zarządzaniem projektami na rzecz ochrony dziedzictwa. Wspomnianym wyżej blokom programowym towarzyszą zajęcia w terenie: obozy naukowe i objazdy studyjne. Teoria dziedzictwa obejmuje zagadnienia związane ze współczesnym pojęciem dziedzictwa i określeniem jego zasobu (dziedzictwo materialne i niematerialne oraz dziedzictwo krajobrazowo-przyrodnicze) oraz stosunek do dziedzictwa w różnych epokach historycznych (historia doktryn artystycznych i konserwatorskich, muzeologia i kolekcjonerstwo oraz socjologia i psychologia kultury). Zagadnieniom związanym z teorią dziedzictwa towarzyszą wykłady, prezentujące tradycję, innowację i tożsamość w sztuce, warsztaty zabytkoznawcze oraz wizyty w muzeach, których celem jest poznanie sposobów eksponowania i promocji zbiorów. Zajęcia w tej grupie tematycznej prowadzą m.in. profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego (prof. prof. Piotr Krasny, Zdzisław Mach i Jacek Purchla), Politechniki Krakowskiej i Warszawskiej (prof. prof. Zbigniew Myczkowski i Andrzej Tomaszewski) oraz dyrektorzy, kuratorzy i konserwatorzy zespołów zabytkowych i kolekcji muzealnych w Polsce, w tym wielu przedstawicieli duchowieństwa mającego w swojej pieczy

skarby naszego dziedzictwa, które znajdują się w kościołach, klasztorach, muzeach katedralnych czy diecezjalnych, m.in. dyrektor Paweł Jaskanis (Muzeum – Pałac w Wilanowie), prof. Andrzej Rottermund (Zamek Królewski w Warszawie), kustosz Krzysztof Czyżewski (Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu), prof. prof. Ireneusz Płuska i Władysław Zalewski (Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie), ksiądz prałat Stanisław Dziedzic (parafia św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny w Sękowej) oraz ksiądz proboszcz Zbigniew Kras (parafia św. Andrzeja Apostoła w Lipnicy Murowanej). Kolejny blok zajęć obejmuje prawne aspekty ochrony dóbr kultury, a w szczególności podstawy prawne i organizacyjne dotyczące ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce i krajach ościennych oraz obszerny komentarz do Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Poruszane są też zagadnienia związane z krajowym i międzynarodowym obrotem dziełami sztuki i nieruchomościami, problemy związane z nowoczesnymi zabezpieczeniami stosowanymi w muzeach i obiektach zabytkowych w celu uchronienia ich przed zniszczeniem i kradzieżą. Studenci poznają też zagadnienia związane z planowaniem przestrzennym i planami zagospodarowania przestrzennego jako metodami ochrony dziedzictwa architektonicznego i krajobrazowego. W tym bloku zajęć wykłady prowadzą m.in.

dr Piotr Dobosz (UJ), dyrektor Piotr Ogrodzki (Ośrodek Ochrony Zbiorów Publicznych w Warszawie) oraz dyrektor Magdalena Jaśkiewicz (Biuro Planowania Przestrzennego UMK). Dwa kolejne bloki zajęć dotyczą zagadnień związanych z zarządzaniem dziedzictwem i marketingiem obiektów dziedzictwa kulturowego oraz zarządzaniem projektami na rzecz ochrony dziedzictwa. Studenci poznają również międzynarodowe instytucje oraz programy i fundusze pomocowe związane z zarządzaniem dziedzictwem, a także podstawy komunikacji w organizacji kultury. Poruszane są również zagadnienia związane z funkcjonowaniem administracji publicznej i jej rolą w rozwiązywaniu problemów z zakresu ochrony dziedzictwa kulturowego. Wykładowcami są głównie pracownicy naukowi Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, m.in. prof. prof. Jerzy Hausner, Andrzej Szromnik, dr Marcin Zawicki oraz Stanisław Alwasiak i Konrad Myślik. W programie Akademii znajdują się również wykłady ekspertów z dziedziny zarządzania dziedzictwem kulturowym poprzez politykę zrównoważonego rozwoju regionów zabytkowych, zarówno polskich, jak i zagranicznych, m.in. prof. Gregory’ego J. Ashwortha (University of Groningen, Holandia), prof. Miroslava Baše (Politechnika Praska, Czechy) czy dr Lestera Borleya (National Trust of Scotland, Wielka Brytania). Istotnym i wyjątkowym elementem programu Akademii są obozy naukowe i objazdy studyjne, pozwalające na zaznajomienie się z praktycznymi rozwiązaniami w zakresie zarządzania zespołami zabytkowymi, dzięki spotkaniom z menedżerami tych zespołów in situ. Zadaniem studentów jest analiza sytuacji danego zespołu zabytkowego i przedstawienie menedżerom dodatkowych propozycji efektywnego zarządzania. Warsztaty odbywają się zwykle w obszarach wielokulturowych z cennym dziedzictwem kulturowym bez dziedziców, często rozciągającym się poza obecne granice administracyjne Polski. Opiekunem naukowym warsztatów jest doświadczony specjalista w tym zakresie, dr Zbigniew Beiersdorf (UJ). Elitarne studia (25 osób w grupie) adresowane są przede wszystkim do pracowników służby ochrony zabytków, muzealników, nauczycieli, konserwatorów zabytków, pracowników instytucji kultury i administracji publicznej, a także do właścicieli obiektów zabytkowych i inwestorów. Osobom o humanistycznym profilu wykształcenia dają one okazję do nabycia podstawowej i niezbędnej wiedzy z zakresu zarządzania i marketingu, natomiast ekonomistom oferują możliwość poznania szerokiego zasobu naszego dziedzictwa. Prężnie działa również Stowarzyszenie Absolwentów Akademii Dziedzictwa, które powstało w październiku 2005 roku. W marcu 2007 r. odbyło się polsko-białoruskie seminarium Dziedzictwo kulturowo-przyrodnicze Białorusi zorganizowane przez SAAD, któremu towarzyszy-

Studenci Akademii Dziedzictwa na obozie naukowym rozważają problemy konserwatorskie kasztelu w Szymbarku.

ła wystawa fotograficzna Odkrywanie Białorusi. Wspólnie z członkiem SAAD mgr Anną Słodką, prowadzącą klasę dziedzictwa w IX LO im. Zygmunta Wróblewskiego w Krakowie, MCK zainaugurowało w roku 2007 pilotażowy program dla młodzieży pt. Trasy dziedzictwa małopolskiego. Dziedzictwo chciane i niechciane. Inauguracja IV edycji studiów podyplomowych Akademia Dziedzictwa planowana jest na 1 marca 2008 r. Program obejmuje 220 godzin wykładów i seminariów w dwóch semestrach studiów, 55 godzin warsztatów w terenie oraz semestr dyplomowy. Absolwenci studiów otrzymują świadectwo Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie oraz dyplom Międzynarodowego Centrum Kultury. 

Rekrutacja trwa do końca lutego 2008 r. Międzynarodowe Centrum Kultury Rynek Główny 25 tel. 012 42 42 800, 012 42 42 845 faks 012 42 18 571 e-mail: sekret@mck.krakow.pl Więcej informacji na stronie www.mck.krakow.pl Barbara Szyper, mgr historii sztuki i filologii angielskiej Międzynarodowe Centrum Kultury, kierownik Ośrodka Kształcenia, kierownik Akademii Dziedzictwa.

NOWE EDYCJE STUDIÓW PODYPLOMOWYCH! Małopolska Szkoła Administracji Publicznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie ogłasza nabór na kolejną edycję studiów podyplomowych: - Zarządzanie w administracji publicznej - Zarządzanie mediami - Zarządzanie projektami finansowanymi ze środków UE - Zarządzanie projektami finansowanymi ze środków UE - w zakresie projektów Europejskiego Funduszu Społecznego - Ekonomia społeczna - Akademia Dziedzictwa Rekrutacja od 1 grudnia 2007 r. do 31 stycznia 2008 r. Rozpoczęcie zajęć w marcu 2008 r.

ZAPRASZAMY

13 grudnia 2007 roku Małopolska Szkoła Administracji Publicznej zorganizowała trzecią już debatę oksfordzką poświęconą ekonomii społecznej. Debatę zorganizowano w ramach partnerstwa: „W poszukiwaniu polskiego modelu ekonomii społecznej” przy współudziale Partnerstwa „Krakowska Inicjatywa na rzecz Gospodarki Społecznej COGITO”. Projekt ten realizowany jest w ramach Inicjatywy Wspólnotowej Equal i finansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Tym razem teza debaty brzmiała: Ta izba twierdzi, że finansowanie ze środków publicznych psuje przedsiębiorczość społeczną.

Debata oksfordzka o finansowaniu przedsiębiorczości społecznej ze środków publicznych Marek Benio

ntencją organizatorów jest integracja środowisk, instytucji i osób działających na rzecz wzmacniania i konsolidacji przedsiębiorczości społecznej, dlatego do obu zespołów: zwolenników i przeciwników tezy udało się zaprosić przedstawicieli świata nauki, przedsiębiorców społecznych, biznesu i studentów studiów podyplomowych poświęconych ekonomii społecznej, których już trzecią edycję kończą w lutym 2008 roku. Zwolennikami tezy byli: dr hab. Anna Karwińska, prof. UEK (Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie), Agnieszka Lewonowska-Banach (Zakład Aktywizacji Zawodowej – Pensjonat „U Pana Cogito”), Agata Otrębska (Stowarzyszenie „U Siemachy”) oraz prof. dr hab. Wanda Sułkowska (Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie). Przeciwnikami tezy byli: Renata Bukowska („Horyzonty ITD” Inspiracja Turystyka Doradztwo), Olga Gałek (Fundacja Partnerstwo dla Środowiska), dr Irena Herbst (PKPP Lewiatan) oraz Andrzej Madej (Dom Maklerski PENETRATOR). Profesor Jerzy Hausner podsumowuje debatę

Debatę poprzedził interesujący wykład wprowadzający dr Marii Płonki (UEK), która powstrzymując się od prezentacji swojego osobistego stanowiska na temat tezy, zaprezentowała wady i zalety finansowania przedsiębiorczości społecznej ze środków publicznych lub przy ich współudziale. Dzięki temu wprowadzeniu oba zespoły mogły wynieść argumentację od razu na wyższy poziom. Szczególnie interesujące w debacie były zaczerpnięte z praktyki prowadzenia przedsiębiorstw społecznych przykłady przedsięwzięć, których realizacja nie powiodłaby się bez udziału środków publicznych, jak i przykłady sytuacji, w których środki publiczne wręcz hamują rozwój przedsiębiorczości społecznej. Potwierdza to słuszność założeń organizatorów, aby do dyskusji zapraszać praktyków. Z kolei udział przedstawicieli środowiska akademickiego pomógł w usystematyzowaniu pojęć i uporządkowaniu przytaczanych argumentów. W badaniu opinii publicznej przeprowadzonej bezpośrednio przed debatą na pytanie „Czy uważasz, że finansowanie ze środków publicznych psuje przedsiębiorczość społeczną?” twierdząco odpowiedziało 19%, przecząco 56%, 15% respondentów nie miało zdania. Mimo „osłabienia” swojego pierwotnego stanowiska przez dopuszczenie finansowania przedsiębiorczości społecznej ze środków publicznych na wstępnym etapie, debatę zwyciężył zespół broniący tezy. Po głosowaniu nadal ponad połowa uczestników (53%) twierdziła, że finansowanie ze środków publicznych NIE psuje przedsiębiorczości społecznej. Jednak za tezą opowiedziało się już 46%, a tylko 1% uczestników pozostał niezdecydowany. Wyniki głosowania pozwalają przypuszczać, że duża grupa słuchaczy niemających wyrobionego zdania na temat tezy debaty po wysłuchaniu argumentów obu stron zdanie takie sobie wyrobiła. Jeśli rzeczywiście tak było, a nie wiemy przecież, czy w grupach badanych przed debatą nie nastąpiły zmiany stanowisk, to świadczy to o pożyteczności debaty oksfordzkiej jako sposobu prowadzenia dyskusji.

W podsumowaniu debaty prof. dr hab. Jerzy Hausner (UEK) wskazywał zarówno na patologie i nadużycia związane z korzystaniem ze środków publicznych przy uruchamianiu przedsiębiorstw społecznych i realizacji przedsięwzięć społecznych, jak i na konieczność korzystania z nich ze względu na realizację celów społecznych, których bez środków publicznych na dłuższą metę nie można osiągnąć. Warto dodać, że zarówno przed debatą, jak i po niej uczestnicy obu zespołów potwierdzali, że często mieli wrażenie występowania w charakterze adwokata diabła i niełatwo było im przygotować się zarówno do obrony, jak i podważania tak skrajnie jednoznacznej tezy. Na tym jednak polega urok debaty oksfordzkiej, że prawda leży gdzieś pomiędzy skrajnymi stanowiskami, ale ich sformułowanie pomaga uporządkować argumentację w dyskursie akademickim.

Czym jest debata oksfordzka? Debata oksfordzka polega na umiejętnym budowaniu argumentacji za i przeciwko tezie debaty oraz na spójnej i atrakcyjnej prezentacji argumentów. W naszej debacie pozwoliliśmy sobie tylko na nieliczne odstępstwa od sztywnej formuły oksfordzkiej. Debatę poprzedza badanie opinii publicznej wśród publiczności, przeprowadzane w czasie rejestracji gości. Marszałek debaty czuwa nad dyscypliną czasową i nad przebiegiem debaty, prezentując dyskutantów, udzielając – a także, jeśli zajdzie potrzeba – odbierając głos. Zespoły debatujące liczą po 3 lub najwyżej 4 osoby. Rozpoczyna zespół broniący tezy od wypunktowania swoich najważniejszych argumentów, aby następnie oddać głos opozycji, która przedstawia najważniejsze kontrargumenty. Żadne z wystąpień otwierających nie może trwać dłużej niż 7 minut. Następnie marszałek udziela głosu na przemian zespołom, których zadaniem jest obalanie argumentacji przeciwników. Na tym etapie możliwe jest również zadawanie pytań przez publiczność po udzieleniu głosu przez marszałka. Poszczególne wypowiedzi nie powinny trwać dłużej niż 3 minuty. Przed głosowaniem marszałek zezwala na wygłoszenie mów podsumowujących przez przedstawicieli zespołów, w odwrotnej kolejności – najpierw przeciwnikom tezy, a później jej obrońcom. Wystąpienie otwierające i podsumowanie w każdym zespole powinny wygłaszać różne osoby. Głosowanie odbywa się dokładnie tak jak w debatach prowadzonych w Oxford Union Society, to znaczy przez wyjście na przerwę odpowiednimi drzwiami oznaczonymi TAK lub NIE, przy których liczone są osoby wychodzące przez każde drzwi. Po przerwie na kawę, w trakcie której podliczane są głosy, następuje uroczyste ogłoszenie wyników. Zwycięzcą debaty jest ten zespół, który zdobył większą różnicę głosów w porównaniu z badaniem opinii publicznej. Na zakończenie zaproszony ekspert wygłasza podsumowanie debaty.  Marek Benio Marszałek debaty

Debata „Współpraca samorząd – biznes – nauka szansą przyspieszenia rozwoju regionalnego Polski” Jaką rolę w rozwoju regionalnym powinna odegrać współpraca samorządu terytorialnego, biznesu oraz ośrodków naukowych? Jakie są mocne i słabe strony tej współpracy – jakie są bariery i szanse? Jakie należy podjąć działania, aby współdziałanie tych trzech ważnych ogniw życia społeczno-gospodarczego było efektywne i przekładało się na rozwój regionów? To fundamentalne kwestie, które były tematem debaty zorganizowanej 7 grudnia ub.r. Była to już trzecia z kolei debata o tematyce rozwoju regionalnego, zorganizowana w ramach projektu Europejska Akademia Samorządowa, wspólnie ze Związkiem Województw Rzeczpospolitej Polskiej przy współpracy z ogólnopolskimi korporacjami samorządowymi: Związkiem Miast Polskich, Związkiem Powiatów Polskich, Związkiem Gmin Wiejskich Rzeczpospolitej Polskiej oraz Unią Miasteczek Polskich. Założeniem debaty było zwrócenie uwagi i pokazanie tych elementów polityki regionalnej, które realizowane w ramach współpracy „samorząd – biznes – nauka” mają cechy rozwiązań innowacyjnych, stwarzających szansę na znaczne przyspieszenie rozwoju i stopniowe „doganianie” najbardziej rozwiniętych krajów Europy . Forma debaty, transmisja internetowa na żywo, łączność wideokonferencyjna pomiędzy kilkoma miastami (Warszawa, Kraków, Katowice, Poznań, Lubin), możliwość zadawania pytań niezależnie od miejsca pobytu uczestnika przyczyniły się do wysokiej oceny przedsięwzięcia. W debacie wzięli udział przedstawiciele środowiska samorządowego, przedstawiciele Unii Europejskiej oraz polskich władz, a także przedstawiciele dużych korporacji biznesowych i środowisk naukowych. W wyniku dyskusji, jaka wywiązała się na forum debaty, powstały materiały, które stanowią istotne źródło informacji i wiedzy o strategii rozwoju regionalnego Polski. W Nowej Auli UEK debatę prowadził dr Marcin Zawicki, przy organizacyjnym wsparciu Centrum e-Learningu naszej Uczelni.

Samorząd doktorantów Samorząd doktorantów działa na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie od listopada ub.r. Jego podstawowym celem jest ułatwienie działalności naukowej wszystkim doktorantom Uczelni. Realizujemy to poprzez włączenie się w działalność rad wydziałów, czynne uczestnictwo w posiedzeniach Senatu Uczelni. Z naszej inicjatywy w najbliższych dniach odbędzie się spotkanie samorządu doktorantów z władzami Uczelni, kierownictwem studiów doktoranckich na poszczególnych wydziałach oraz kierownictwem rad naukowych po-

szczególnych wydziałów. W najbliższym czasie chcemy przyłączyć się do działań zmierzających do uruchomienia na naszej Uczuleni studiów doktoranckich dziennych. Staramy się też umożliwiać doktorantom udział w licznych publikacjach naukowych, konferencjach oraz wymianach międzynarodowych. Planujemy jeszcze w tym roku zorganizować konferencję naukową młodych ekonomistów z całej Polski. Współpracujemy z innymi uczelniami i wspólnie organizujemy jako Porozumienie Doktorantów Uczelni Krakowa Doktorant Party 2008 w styczniu tego roku. Bierzemy też udział w przygotowaniu projektu nowelizacji ustawy o szkolnictwie wyższym oraz staramy się dążyć do poprawy sytuacji doktorantów w Polsce. Rady Wydziałowe Samorządu Doktorantów Władze Samorządu Doktorantów to Rady Wydziałowe Samorządu Doktorantów tworzące Radę oraz Zarząd. Członkowie Rad Wydziałowych SD: Wydział Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych: 1) mgr Krzysztof Kocurek (II rok) 2) mgr Sylwia Guzdek (II rok) 3) mgr Kinga Szmigiel (I rok) 4) mgr Grzegorz Wrześniak (I rok) Wydział Finansów: 1) mgr Grzegorz Jasiński (I rok) 2) mgr Aleksandra Nizioł (I rok) 3) mgr Rafał Sobczyk (I rok) 4) mgr Ivan Telega (II rok) Wydział Zarządzania: 1) mgr Janusz Liber (II rok) 2) mgr Jacek Mirecki (II rok) 3) mgr Katarzyna Widz (I rok) 4) mgr Marek Zając (II rok) Skład Zarządu: • przewodniczący: mgr Grzegorz Jasiński (I rok, WF) • wiceprzewodniczące: mgr Sylwia Guzdek (II rok, WE), mgr Kinga Szmigiel (I rok, WE) • członkowie Zarządu: mgr Krzysztof Kocurek (II rok, WE), mgr Ivan Telega (II rok, WF) Komisja Rewizyjna • mgr Piotr Lachowicz (Wydział Zarządzania) • mgr Aleksandra Małek (Wydział Fransów) • mgr Radosław Repetowski (Wydział Zarządzania) Kontakt: • Grzegorz Jasiński, tel. 604 938 497, grzesiek.jasinski@gmail.com, • Ivan Telega, tel. 699 186 276, telega.jan@gmail.com • Kinga Szmigiel, tel. 696 297 613, kingaszmigiel@wp.pl • Krzysztof Kocurek, tel. 697 611 619, krzysztofkocurek@wp.pl • Sylwia Guzdek, tel. 608 635 004, sylwia.guzdek@poczta.fm

E-learning we Wrocławiu W dniu 22 listopada 2007 r. Centrum e-Learningu brało udział w konferencji: „Rozwój e-edukacji w ekonomicznym szkolnictwie wyższym”, która odbyła się na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Celem konferencji było, jak co roku, stworzenie warunków do wymiany doświadczeń oraz do dys-

kusji środowiskowej nt. rozwoju edukacji, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki wykorzystania nowoczesnych technologii w dydaktyce. Tematami przewodnimi konferencji były: • rola edukacji w kształtowaniu społeczeństwa wiedzy, • przeobrażenia systemu studiów wobec wyzwań stojących przed szkolnictwem wyższym, • potencjał e-edukacji a rozwój kształcenia akademickiego, • nowe trendy w e-learningu, nie tylko 2.0, • jakość procesów dydaktycznych i badań naukowych w e-learningu, • efektywność ekonomiczna e-edukacji oraz jej mierniki, • dobre praktyki w zakresie organizacji, metodyki i technologii. Szczegółowa relacja z konferencji: www.eedukacja.net.

Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego Przewodnicząca Samorządu Studenckiego – Karolina Janik Wiceprzewodniczący ds. Finansów – Piotr Sztolc Wiceprzewodniczący ds. projektów – Fabian Szpala Wiceprzewodniczący ds. Organizacji Studenckich – Piotr Jan Międlar Rzecznik PSUE – Łukasz Światowiec Kontakt: Biuro Samorządu Studenckiego: pawilon dydaktyczno-sportowy, pokoje 226 i 227 (II piętro) e-mail: russae@interia.pl; samorzad@ae.krakow.pl tel. 012 293 55 85, 012 293 53 86 http://russ.ae.krakow.pl/

Z głębokim żalem przyjęłyśmy wiadomość o odejściu od nas mgr Teresy KONOPKI-MALEC w dniu 27 grudnia 2007 r., emerytowanego pracownika Działu Nauki, Badań Naukowych i Wdrożeń. Mgr Teresa Konopka-Malec była długoletnim pracownikiem naszej Uczelni, zatrudnionym na stanowisku specjalisty, w późniejszym okresie pełniła obowiązki kierownika działu. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci osobą o wysokiej kulturze osobistej, pełną ciepła, życzliwości, zawsze gotową do pomocy. Dzięki tym cechom charakteru, a także pozytywnemu nastawieniu do świata roztaczała przyjazną atmosferę w swoim otoczeniu. Koleżanki z Działu Nauki, Badań Naukowych i Wdrożeń UEK

Afryka pozostaje do dziś jednym z najbardziej tajemniczych kontynentów. Częściej napotyka się związane z nią mity niż zweryfikowane informacje. Jak tam jest naprawdę? Czy trzeba mieć się na baczności przed czyhającymi dookoła jadowitymi wężami? Czy w gąszczu można natknąć się na plemiona ludożerców? A może przyjezdni są witani gościnnie i nikt nie zamierza wyrządzać im krzywdy? A co z rozwojem gospodarczym? Odpowiedzi na te i inne pytania można było poznać na konferencji naukowej zatytułowanej „Nie taka Afryka czarna, jak ją malują. Odkryjmy barwy Afryki”, zorganizowanej 17 grudnia 2007 roku przez Koło Naukowe Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.

rof. dr hab. Andrzej Szromnik, Prorektor ds. Studenckich i Kształcenia, zaznaczając, że jest to temat nie tylko ciekawy, ale też rzadko poruszany, dokonał uroczystego otwarcia konferencji. Pan Rektor wyraził słowa uznania dla Koła Naukowego MSG i jego opiekuna dr Anny Odrobiny za aktywną działalność naukową oraz niezwykle trafną i interesującą tematykę organizowanych konferencji. W konferencji wzięli udział zarówno pracownicy naukowi naszej Uczelni oraz zaproszeni goście, jak również licznie przybyli studenci UEK. Jako pierwsza głos zabrała dr Joanna Garlińska-Bielawska, adiunkt Katedry MSG, wygłaszając referat na temat: Międzynarodowa integracja gospodarcza a możliwości rozwojowe państw Afryki. Dowiedzieliśmy się, że najwięcej ugrupowań integracyjnych powstało właśnie na kontynencie afrykańskim, ale niestety nie funkcjonują one efektywnie. Powielają swoje cele i kompetencje, często zmienia się ich skład członkowski, a wiele państw należy do kilku organizacji równocześnie. Bywa też, że wyznaczają sobie zbyt ambitne cele i mało realistyczny okres ich realizacji, co prowadzi do braku skuteczności. Jednak wystąpienie dr Garlińskiej-Bielawskiej nie było podyktowane tylko zainteresowaniem sferą gospodarczą, ale także wspomnieniem dzieciństwa, które spędziła w Libii. Podzieliła się ze słuchaczami wrażeniami ze spędzonego tam okresu, ilustrując swoją opowieść fotografiami libijskich krajobrazów. Mgr Jan Brzozowski, pracownik Katedry Studiów Europejskich, przygotował wystąpienie zatytułowane Emigracja z Afryki a jej problemy gospodarcze. Omówił w nim kwestię sytuacji społeczno-gospodarczej, która nie przedstawia się optymistycznie, zważywszy, iż poziom życia ludności w Afryce, badany wskaźnikiem HDI, nie zmienił się od dwudziestu lat i należy do najniższych na świecie. Opisał także bariery w rozwo-

Nie taka Afryka czarna, jak ją malują Odkryjmy barwy Afryki Justyna Babiarz, Monika Piątek

ju Afryki Subsaharyjskiej, jakimi są m.in. brak elit, brak wydajności systemu edukacyjnego i finansowego, słaba infrastruktura, korupcja czy błędnie realizowana polityka gospodarcza. Istnieją też pewne bariery pośrednie, jak kolonializm, zróżnicowanie etniczne czy rywalizacja zimnowojenna. Jeśli zaś chodzi o emigrację mieszkańców Afryki, to choć przyczyniła się do zmian pozytywnych (tj. redukcji bezrobocia, napływu przekazów pieniężnych od emigrantów do rodzin w Afryce, polepszenia relacji handlowych i gospodarczych, wzrostu inwestycji zagranicznych), ma też swoje negatywne skutki – odpływ wykształconej kadry i elit, co wpływa niekorzystnie na perspektywy rozwoju gospodarczego. Nie bez winy są tu państwa kierujące w stronę Afryki politykę migracyjną i rozwojową. Widoczna jest pewna niespójność – przeznaczanie olbrzymich kwot na pomoc rozwojową, przy

jednoczesnym „wysysaniu” wykwalifikowanych pracowników. Mgr Brzozowski zasygnalizował, że polityka migracyjna względem Afryki nie powinna być oderwana od polityki rozwojowej, a w działalność pomocową należy włączyć liczną diasporę afrykańską. Michael Mampangi z Demokratycznej Republiki Kongo, rodowity mieszkaniec Czarnego Lądu i student II roku Finansów i rachunkowości, omówił pokrótce społeczne i kulturowe uwarunkowania życia na tym kontynencie. Okazuje się, że obok medycyny „nowoczesnej” nadal ważną rolę w jego rodzinnych stronach pełni ta tradycyjna. Jej bazę stanowią rozmaite zioła, które ze względu na brak reglamentacji bywają nadużywane i źle stosowane. Najczęściej używa się ich do leczenia malarii i chorób wywoływanych przez ameby. 80% społeczeństwa przyznaje, że przynajmniej raz korzystało z pomocy znachomgr Anna Jarzębska

Koło Naukowe Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych

rów, a tym niestety często brak umiejętności i doświadczenia. Michael Mampangi poruszył również kwestię kobiet, które są dyskryminowane nie tylko ze względu na tradycję i kulturę, ale też na religię – afrykańscy muzułmanie miewają bowiem po kilka żon. Duże zainteresowanie wzbudziło wystąpienie ks. Tadeusza Dziedzica, który opisał problemy Afryki widziane oczami misjonarza. Pracował w Tanzanii przez kilkanaście lat i słuchając jego opowieści można było dostrzec, jak bardzo zżył się z tamtejszą społecznością. Chętnie odpowiadał na pytania dotyczące zarówno zwyczajów tubylców, jak i niebezpiecznych sytuacji, z jakimi miał do czynienia podczas pobytu w Tanzanii. Językiem urzędowym jest tam suahili – można się nim porozumiewać w całym kraju, co ułatwia komunikację, bowiem w większości państw Afryki funkcjonują obok siebie różne dialekty, a język urzędowy (często język byłych kolonizatorów) nie jest wszystkim znany. Poza tym mieszkańcy są do tego stopnia gościnni, że potrafią podzielić się z przyjezdnym swoją ostatnią kurą, pomimo panującego głodu. Węże i skorpiony można natomiast znaleźć nawet we własnym łóżku, ale tubylcy znają sposoby na zneutralizowanie ich jadu. Ksiądz misjonarz opowiadał o Tanzanii z nostalgią, zastrzegając, że Afryka jest ogromnym kontynentem pełnym różnorodności i nie można na przykładzie jednego regionu opisać jej całej. Po przerwie obiadowej odbyła się sesja popołudniowa konferencji. Rozpoczął ją prof. dr hab. Stanisław Miklaszewski wystąpieniem nt. Kraje Afryki wobec wyzwań rozwojowych. Pan Profesor przedstawił trudną sytuację makroekonomiczną państw Afryki, których dystans rozwojowy do reszty świata powiększył się dramatycznie w ostatnich kilku dziesięcioleciach. Przyczyn tego stanu należy szukać w licznych barierach natury ekonomicznej, jak też czynnikach pozaekonomicznych. Niestety w chwili obecnej cały kontynent jest niemal całkowicie zmarginalizo-

wany w gospodarce światowej. Profesor wskazał, że powoduje to krytykę przez kraje afrykańskie procesu globalizacji, który postrzegany jest jako źródło ich ubożenia i problemów rozwojowych. Jedynym rozwiązaniem, zdaniem Profesora, jest taka pomoc międzynarodowa, która ukierunkowana będzie na „ofiarowanie wędki”, a nie jak dotychczas „ryby”. Następnym prelegentem była mgr Anna Jarzębska, była członkini Koła Naukowego MSG, a obecnie pracownik instytucji non profit i wolontariuszka PAH, która podzieliła się z uczestnikami konferencji doświadczeniami z trzymiesięcznego pobytu w Burkina Faso. W szczególności skupiła się na rolnictwie. Za pomocą przedstawionych w prezentacji danych Anna Jarzębska scharakteryzowała sytuację w Burkina Faso: 27% mieszkańców żyje za mniej niż 1$ dziennie, 80% ludności zatrudniona jest w rolnictwie, tylko 22% (!) umie pisać i czytać, a zaledwie 31% dzieci uczęszcza do szkoły podstawowej. Z drugiej strony Burkina Faso ma dość silną pozycję w regionie, a PKB rośnie w tempie 5–6% rocznie. Kolejnym etapem jej wystąpienia była prezentacja rezultatów badań przeprowadzonych wśród ludności wiejskiej. Wynika z nich, że rolnicy często nie wiedzą, jak prawidłowo prowadzić swoje gospodarstwa, zaniedbują je i nie przykładają należytej uwagi do możliwości poprawy warunków swojego życia dzięki edukacji. Często winą za swój los obarczają warunki klimatyczne, brak narzędzi czy wyjałowienie gleby. Wyzwania, jakie zostały sformułowane na podstawie wyników badań, w których brała udział Anna Jarzębska, to m.in.: wprowadzenie bezpłatnego dostępu do edukacji, uregulowanie kwestii własności ziemi, organizowanie szkoleń z zakresu technik uprawy i hodowli oraz integracja w regionie. Ostatnim punktem programu był pokaz zdjęć z Tanzanii, zrobionych w czasie wakacji przez Grzegorza Krupnika, studenta III roku Stosunków międzynarodowych UEK. Autor osobiście ko-

mentował każde zdjęcie z wakacyjnych wojaży. Opowiedział o swoich wrażeniach, o tym, co go najbardziej zaskakiwało w codziennym życiu w Tanzanii, o kuchni i zwyczajach. Wspominał ludzi, których tam spotkał, a także zabawne i niebezpieczne momenty pobytu w tym kraju. W barwny sposób omówił wyprawę na Kilimandżaro, warunki, jakie panują 6 tys. m n.p.m. Podkreślał odmienność i bogactwo tamtejszej kultury, gościnność i ufność, z jaką odnoszą się Tanzańczycy do turystów. Jego wystąpienie spotkało się z dużym zainteresowaniem publiczności, padło wiele pytań. Na koniec odbyła się krótka lekcja podstawowych zwrotów w języku urzędowym Tanzanii – suahili. Dzięki zorganizowanej przez KN MSG konferencji mieliśmy okazję zobaczyć Afrykę, jakiej nie znamy. Spotkaliśmy ludzi, którzy są zafascynowani Czarnym Lądem i zatroskani o jego przyszłość. Poznaliśmy złożoność problemów młodych państw afrykańskich, najczęściej pozostawionych przez byłych kolonizatorów samym sobie. Przed krajami Afryki w XXI w. stoi wiele trudnych wyzwań, jak: walka z biedą, głodem i dziesiątkującymi społeczeństwo chorobami, ale także z bezradnością i specyficzną mentalnością mieszkańców tego kontynentu. Konferencja ta pokazała, że państwa Afryki potrzebują pomocy i czekają na nią. Jest to niejako moralny obowiązek byłych kolonizatorów, którzy po części przyczynili się do obecnej sytuacji. Pomoc tę jednak trzeba nieść rozsądnie. Zadaniem krajów rozwiniętych powinno być udzielanie pomocy krajom afrykańskim poprzez uczenie ich samodzielności, pokazanie właściwych wzorców i nakłonienie do wzięcia odpowiedzialności za swoją przyszłość. 

Justyna Babiarz, Monika Piątek Członkinie Koła Naukowego Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych

Zintegrowani i zadowoleni

Psycholog dr Krzysztof Brocławik prowadzi warsztaty poświęcone komunikacji w biznesie dla studentów programu International MBA – 1 grudnia 2007 r.

Góralsko-orientalna międzynarodowa integracja, czyli słów kilka o Study Trip studentów II Edycji Programu International MBA Krakowskiej Szkoły Biznesu (1–2 grudnia 2007 r.) To miał być jeden z wielu tak zwanych wyjazdów integracyjnych. A jednak… pojawił się pewien dreszczyk emocji. Jak będzie wyglądało to spotkanie – z ludźmi zupełnie sobie nieznanymi, w różnym wieku, z różnych firm, z różnych krajów – 27 studentami drugiej edycji International MBA, którzy pierwszego wykładu wysłuchali zaledwie miesiąc wcześniej. Czy poza naukowymi dyskusjami znajdziemy wspólny język z kolegami z zagranicy – z Chorwacji, Indii, Hiszpanii i Kazachstanu?

aczynamy w sobotę rano od wykładu dr. Krzysztofa Brocławika z UJ „Communication Skills in Business Environment”. Ćwiczenie na rozgrzewkę – spisujemy w grupach swoje zainteresowania, hobby, cechy szczególne. Następnie inne grupy próbują zidentyfikować, kto jest kim. Właściwych trafień bardzo mało. Ale kto mógł przypuścić, że Marek ćwiczy sumo, Tomek interesuje się ogrodnictwem, Ashim śpiewa, Iwona ma małpę w domu, a Magda posiada pas w karate kiokushinkay? Wieczorem mży, na szczęście jest dosyć śniegu, aby mógł odbyć się wieczorny kulig. „Hej bystra woda, bystra wodicka”, „Hej Janicku kazes jest”, „Idzie dysc, idzie sikawica”, nieśmiertlene „Sokoły” – trzeba pokazać naszym kolegom z zagranicy! Oni jednak ochoczo dołączają się do wspólnych śpiewów, mimo że nie wszyscy mówią po polsku. Ashim nie daje się długo prosić i śpiewa urzekającą hinduską pieśń o miłości… W tej góralsko-orientalnej atmosferze docieramy do góralskiej chaty, gdzie czeka muzyka, jadło i grzane wino. Jest też baca-animator, który szybko zamiast wygłaszania rutynowych dowcipów zaczyna bawić się razem z nami. Wszyscy tańczą, śmieją się, rozmawiają, odbywa się nawet bitwa na śnieżki. Jesteśmy beztroskimi, pełnymi entuzjazmu studentkami i studentami! Profesor rów-

nież tańczy i śmieje się ze wszystkimi; baca prosi o przesłanie wspólnych zdjęć; wreszcie z żalem wracamy do hotelu. Niedzielny poranek był dziwnie ciężki... Jednak na śniadaniu witamy się jak starzy znajomi, humoru nie brakuje, a część osób zostaje nawet na dodatkowym wykładzie o manipulacji. Spotkanie w Wiśle minęło tak szybko… Wracamy do domów – mamy co opowiadać… Jak to dobrze, że już za dwa tygodnie wszyscy spotkamy się na kolejnym wykładzie! W imieniu koleżanek i kolegów z International MBA II serdecznie dziękuję pani Donacie Adler za wspaniałą organizację naszej „Case Trip” i mam nadzieję, że równie mile wspomina wyjazd. 

Natalia Wojas Absolwentka Handlu zagranicznego Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Dyrektor Sprzedaży Międzynarodowej i członek Zarządu Operacyjnego Grupy Maspex Wadowice. Po prawie 10 latach przerwy z przyjemnością wróciła na macierzystą uczelnię studiować International MBA. Zainteresowania: literatura piękna i faktu, język, historia i kultura Rosji i Ukrainy, podróże.

W dniach 16–17 listopada 2007 r. odbył się wyjazd szkoleniowo-integracyjny studentów XIII edycji Programu Executive MBA Krakowskiej Szkoły Biznesu (dawnej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania UEK). Impreza odbyła się w Rytrze w malowniczej scenerii Beskidu Sądeckiego.

aczęło się od niespodzianki, którą sprawiła natura. Obfite opady śniegu w noc poprzedzającą wyjazd spowodowały, że trudno było dotrzeć punktualnie na miejsce zbiórki – kampus Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Większość uczestników zdecydowała się na wspólną podróż autobusem. Dzięki temu integracja rozpoczęła się już podczas podróży. Tradycyjnie, centrum życia towarzyskiego znalazło się na tyłach autobusu. Tempo integracji nadawali z właściwą sobie charyzmą: Michał Teodorowski – prawnik z Krakowa, Tomasz Stępniowski – menedżer branży ubezpieczeniowej i Waldemar Turski – zapalony żeglarz, a zawodowo prezes firmy. Uczestnicy opowiadali swoje historie, anegdoty z życia zawodowego i prywatnego, dzielili się doświadczeniami. Podczas tych opowieści okazało się, że w gronie uczestników XIII edycji jest olimpijka z Nagano – snowboardzistka Gosia Rosiak-Brawańska, która opowiedziała o swoich doświadczeniach olimpijskich. Zajęcia w ramach przedmiotu Managing Behavioural Change

Celem podróży był ośrodek Perła Południa w Rytrze. Zaraz po zakwaterowaniu rozpoczął się intensywny dwudniowy program szkoleniowo-towarzyski, który dostarczył uczestnikom nie lada wrażeń. Pierwszym punktem były zajęcia z negocjacji. Rozpoczęły się od gry negocjacyjnej – negocjowano dwa na dwa. Gra, jak również jej późniejsza analiza i komentarz prowadzącego – dr. Krzysztofa Brocławika, pozwoliły uczestnikom poznać siebie i zrozumieć mechanizmy negocjacji. Była też szansą do autorefleksji nad własnym stylem negocjowania. Kolejnym punktem programu była wieczorna przejażdżka z pochodniami Doliną Roztoki. Na wozach przygrywała kapela góralska racząca uczestników przyśpiewkami i dowcipami. Przerwę w przejażdżce zorganizowano przy ognisku. Tu zabawa rozkręciła się na dobre – były śpiewy, szaleństwa, a nawet… bitwa na śnieżne kulki! Po kolacji dokonano wyboru starosty roku – został nim Piotr Hajdecki z KPMG. A potem tańce – dla niektórych – prawie do rana. Następnego dnia rozpoczęły się zajęcia z Managing Behavioural Change, podczas których uczestnicy zapoznawali się z mechanizmami wpływania na zachowania. Zajęcia miały charakter interaktywny i wykorzystywały różnorodne techniki nauczania – uczestnicy oprócz wykładu robili testy osobowościowe, prowadzili dyskusje i eksperymenty behawioralne. Podczas dyskusji szczególnie cenne były spostrzeżenia Sławka Samka, uczestnika programu, którego weryfikacyjne, krytyczne podejście i aktywność w dyskusjach stanowiły wartość dodaną zajęć. Z żalem się rozstawaliśmy. Nie tylko aktywność towarzyska, ale również tematyka i forma zajęć dydaktycznych pozwoliły nam lepiej się poznać. Szczególną zaletą była możliwość konfrontacji innych punktów widzenia – uczestnicy XIII Edycji Executive MBA wywodzą się z różnych działów i firm i mają różne doświadczenia. Z pewnością będzie to procentować w naszym życiu zawodowym. O tym, że wyjazd się udał, niech świadczy decyzja uczestników, aby już wkrótce zorganizować kolejną integrację. Tym razem pod znakiem snowboardu… 

„Staropolskim obyczajem, gdy w Wigilię gwiazda wstaje, Nowy Rok zaś cyfrę zmienia, wszyscy wszystkim ślą życzenia…” Obyczajem zaś Krakowskiej Szkoły Biznesu (dawnej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania) jest wspólne świętowanie i kolędowanie. Grono skupione wokół Szkoły z roku na rok się rozrasta, więc wigilijnym ucztowaniom nie ma końca.

sobotę 15 grudnia 2007 spotkali się studenci i absolwenci studiów MBA Krakowskiej Szkoły Biznesu. 13 lat tradycji programu Executive MBA oraz druga już edycja programu International MBA oznacza całkiem sporą społeczność Klubu MBA – głównego organizatora świątecznego spotkania. Uroczystego otwarcia dokonał Dyrektor dr Piotr Buła oraz Przewodniczący Rady Programowej KSB prof. dr hab. Czesław Mesjasz. Wspólnota MBA to specyficzna grupa ze względu na jej międzynarodowy charakter – wykładowcy zagraniczni, studenci obcokrajowcy, tu i ówdzie słychać różne języki świata… Dla studentów MBA z Kazachstanu, Indii, Hiszpanii, Chorwacji to spotkanie z polską kulturą i tradycją. Po raz pierwszy w życiu dzielili się opłatkiem. Świąteczną atmosferę podkreślały płynące dźwięki kolęd

Donata Adler

w wykonaniu uniwersyteckiego chóru „Dominanta” pod dyrekcją Aleksandry Boskovic-Różak oraz zaprzyjaźnionej orkiestry kameralnej Akademii Pedagogicznej pod dyrekcją Małgorzaty Langer-Król. Społeczność pracowników i współpracowników Szkoły kolędowała wspólnie w poniedziałek 17 grudnia 2007. Zgromadzonych gości powitał gospodarz Dyrektor dr Piotr Buła, a otwarcia spotkania dokonał Prorektor ds. Badań Naukowych i Współpracy Międzynarodowej prof. Janusz Teczke. – Przy wigilijnym stole w Krakowskiej Szkole Biznesu od wielu już lat spotykają się profesorowie, asystenci, doktoranci, pracownicy administracji – mówi Dyrektor dr Piotr Buła. – Łamiąc się opłatkiem, życzymy sobie wzajemnie spokojnych Świąt i szczęścia oraz sukcesów w Nowym 2008 Roku, których na łamach „Kuriera” życzę całej społeczności uniwersyteckiej. 

Dziękujemy organizatorom wyjazdu do Rytra! Piotr K. Hajdecki Starosta XIII Edycji Executive MBA Jest absolwentem Handlu zagranicznego Akademii Ekonomicznej w Krakowie oraz Prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracuje w Dziale Doradztwa Podatkowego KPMG. Jest autorem wielu artykułów i tekstów eksperckich z zakresu podatków, spraw gospodarczych i zarządzania, m.in. dla „Gazety Wyborczej”, „Naszego Rynku Kapitałowego”, „CEO Magazynu Top Menedżerów” oraz „CFO Magazynu Finansistów”. W Rytrze został wybrany starostą XIII Edycji Executive MBA.

Rada Kół Naukowych – samorządowy organ kół naukowych. W jej skład wchodzą prezesi i wiceprezesi wszystkich kół naukowych aktywnie działających na naszej Uczelni. Pracami Rady kieruje 6-osobowy zarząd. Głównym celem Rady są działania administracyjne i reprezentacyjne. Ponadto Rada organizuje swoje projekty, takie jak coroczne Targi Kół Naukowych w semestrze zimowym oraz Uroczysta Sesja Rady Kół Naukowych w semestrze letnim. Prezesem RKN jest Barbara Rutkowska (b.rutkowska@gmail.com), a opiekunem dr Marek Benio – Pełnomocnik Rektora ds. Kół Naukowych.

Targi Kół Naukowych Mateusz Mnich 4 grudnia ub.r. w holu pawilonu dydaktyczno-sportowego Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie odbyły się kolejne już Targi Kół Naukowych, organizowane przez Radę Kół Naukowych UEK.

ficjalnego otwarcia targów dokonał Rektor UEK, a zabierający po nim głos prof. dr hab. Andrzej Malawski podkreślił wartość kół naukowych jako pracy własnej, która jest esencją studiowania. Spośród 36 działających na Uczelni kół naukowych aż 30 pojawiło się na targach. Zebrani przy stoiskach członkowie kół udzielali wszelkich informacji nt. specyfiki ich działalności i obszaru zainteresowań, rozdawali ulotki oraz inne materiały promujące ich pracę. Przede wszystkim liczyło się jednak praktyczne przedstawienie działalności, czyli widowisko. I tak na przykład Azjatyckie Koło Naukowe prezentowało projekcje anime, panie miały okazję do założenia prawdziwego kimona. Koło Naukowe Informatyki umożliwiło zagranie w popularną Counter Strike na specjalnej lokacji odwzorowującej kampus UEK oraz zobaczenie, możliwości programu Adobe Photoshop przy obróbce graficznej własnego zdjęcia. Psychologiczne KN i KN Controllingu i Finansów oferowały różnorakie gry logiczne, a jedno z najbardziej popularnych stanowisk, KN Chemiczno-Towaroznawcze, zeprezentowało liczne doświadczenia, m.in. badanie herbaty na obecność garbników i produkcję sztucznej krwi.

Prezentacje kół przerywano losowaniem atrakcyjnych nagród (m.in. pendrive’ów, książek, koszulek i zaproszeń do pizzerii) spośród tych, którzy wypełnili ankietę dotyczącą działalności kół. Ankiety dostarczyły organizatorom cennych informacji nt. postrzegania pracy kół naukowych przez studentów naszej Uczelni, są również pewnym miernikiem zainteresowania nimi i ich projektami.

Poza ogólnym losowaniem nagród niektóre koła urządziły własne konkursy. KN Rynku Kapitałowego „Index” dało każdemu możliwość oszacowania notowań WIG20, a KN Grunt przeprowadził konkurs „Wbijania gwoździa” (dosłownie). To wszystko w połączeniu z wesołą studencką atmosferą sprawiło, że tegoroczne targi cieszyły się bardzo dużą popularnością. Koła wykorzystały wydarzenie do rozpromowania własnej działalności i zachęcenia studentów do rekrutowania się do nich. Zamknięcie targów nastąpiło o godzinie 15.00 – jednak nie był to koniec atrakcji. O 18.00 odbyła się bowiem gra terenowa dla członków Kół Naukowych – „SURVIVAL 2007”, zorganizowany przez KN Zarządzania Zasobami Ludzkimi oraz Radę Kół Naukowych. Drużyny członków kół biegały po całym Starym Mieście, próbując wykonać najprzeróżniejsze, nierzadko bardzo nietypowe zadania wymyślone przez organizatorów. Wygrani zostali nagrodzeni w różnych dziedzinach. Była to jednak tylko rozgrzewka przed kulminacyjnym punktem dnia, jakim była zabawa integracyjna kół naukowych w klubie „Społem”. Trwająca od godziny 21 do białego rana impreza była otwarta dla wszystkich, zarówno członków kół naukowych, jaki pozostałych studentów UEK. W trakcie jej trwania odbyło się losowanie nagrody głównej, którą był iPod. Targi Kół Naukowych po raz kolejny się udały, a same koła naukowe udowodniły, że oprócz pracy i możliwości rozwijania własnych zainteresowań jest miejsce na studenckiego ducha domagającego się radości, wolności i zabawy. Patronat honorowy nad targami objął JM Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, prof. dr hab. Ryszard Borowiecki. 

Zarząd Rady Kół Naukowych na finiszu Survivalu w klubie „Społem”; od lewej: Kasia Mrowca (członek Zarządu RKN ds. Promocji), Basia Rutkowska (prezes RKN), Piotr Szczygieł (prezes Koła Naukowego Informatyki), Krzysztof Kulig (sekretarz RKN) oraz Paweł Szczygieł (wiceprezes RKN ds. Finansów).

Piękne, nieprzewidywalne, pociągające, ale i kapryśne. Za to je kochamy – góry. Za nami kilka dni wspaniałej przygody. Obraz widowni zapełnionej po same brzegi podczas V Krakowskiego Festiwalu Górskiego, będącego największą tego typu imprezą w Polsce, jest dość wymowny. Miłośnicy i pasjonaci alpinizmu po raz kolejny mieli niebywałą okazję do wspólnego obcowania ze środowiskiem górskim i wspinaczkowym w wydaniu polskim i światowym. Organizatorzy przygotowali bogaty program, w tym również projekcje i warsztaty filmowe oraz porady z zakresu bezpieczeństwa poruszania się po górach.

owatorsko, w klimat festiwalu zostaliśmy wprowadzani już od środy 5 grudnia, kiedy to odbywały się seanse filmowe w Kinie „Alchemia” oraz w kinie „Sztuka” w Krakowskim Centrum Kinowym „Ars”. Mieliśmy okazję obejrzeć projekcje z Kendal Mountain Film Festiwal, jak również filmy z czterech poprzednich edycji KFG oraz archiwalne filmy w ramach „Świata Filmu Górskiego”. Po filmowym preludium rozpoczął się długo wyczekiwany weekend 7–9 grudnia. Jak co roku przez cały dzień trwał kiermasz odzieży i sprzętu alpinistycznego oferowanego przez czołowe firmy outdoorowe, prezentacja literatury górskiej, jak również wystawa fotografii o tematyce alpinistycznej. Miłośnicy obrazu i piękna gór mieli okazję podziwiać filmy nagrodzone podczas słynnego kanadyjskiego Banff Mountain Film Festiwal. Prezentowane na wielkim ekranie projekcje pozwoliły nam na chwilę się rozmarzyć, poczuć smak górskiej adrenaliny, stając się motorem do planowania własnej wyprawy. Dużą filmową gratką był również pokaz specjalny, na który złożyły się dwa obrazy – archiwalny „Odwrót” z 1968 r., ukazujący powrót alpinisty z nieudanej wyprawy na szczyt, oraz premierowa projekcja współczesnego „King Lines”. Poza tym nie zabrakło prelekcji z polskimi alpinistami i wspinaczami skalnymi. Obejrzeliśmy wystąpienia Łukasza Depty, Mateusza Haładaja i Jana Kuczery. Następne dni to dalsze górskie szaleństwo. Nadszedł czas na wyczekiwane zagraniczne gwiazdy. Pierwsza z nich to Amerykanin Dean Porter, będący jednym z najlepszych wspinaczy w historii, wielbiciel i specjalista free solo, highliningu i base dumpingu. Ten niesamowity wspinacz jest autorem pierwszego skoku typu B.A.S.E. w Patagonii, to człowiek dokonujący rzeczy wręcz szalonych, jak pierwsze przejście bez asekuracji słynnego highline na Lost Arrow Spire. Zaprezentował on film „Aerialist”, opowiadający o jego transformacji z ekstremalnego wspinacza w prawdziwego „człowieka przestrzeni”, poświęcony ponadto zmarłemu podczas wspinaczki przyjacielowi Jose Pereirze.

V Krakowski Festiwal Górski Drugim gościem specjalnym był angielski himalaista Mick Flower, będący symbolem m.in. niebezpiecznych przejść on-sight w wielu rejonach Wielkiej Brytanii. Stał się również prekursorem wspinaczki „lodowej” po kredowych klifach Dover. Jako pierwszy przeszedł z użyciem raków i czekana urwisko Beachy Head. Podczas swojej prelekcji zatytułowanej „Matterhorny Tybetu” pokazał się nam jako niesamowicie ciepły człowiek obdarzony dużym poczuciem humoru. Emanuje wielkim optymizmem, jest też niesamowicie skromny i przyjazny. Dzięki wystąpieniu zaszczepił na pewno w wielu osobach chęć zdobycia kilku zaprezentowanych przez niego szczytów. Festiwal uświetniła swoim występem również jedna z najwszechstronniejszych wspinających się kobiet świata – Steph Davis, prywatnie żona Deana Pottera. Największy rozgłos przyniosły Amerykance przejścia klasycznych dróg na El Capitanie w Yosemite. W kwietniu 2004 roku jako pierwsza kobieta przeszła Free Ridera, dokonując trzeciego klasycznego przejścia kobiecego ściany. Po prelekcji Steph Davis dokonała prezentacji najnowszej książki „Wielkie zauroczenie. Czyli o miłości i grawitacji”. Jedną z nowości był z pewnością koncert zespołu Ścianka. Muzycy dali instrumentalny pokaz do archiwalnych filmów „Odwrót” Jerzego Surdela i „Wariant R” Sergiusza Sprutina. Trzeba przyznać, iż był to bardzo udany eksperyment, a sama nazwa zespołu również kojarzy się z tematyką wspinaczkową. Nie zabrakło również polskich gości festiwalu. Obejrzeliśmy pokazy i prelekcje Jacka Kudłatego, Kingi Baranowskiej, Marcina Miotka oraz Elizy Kubarskiej i Davida Kaszlikowskiego. Przegląd filmów nominowanych do nagrody KFG 2007 za najlepszy polski film w ramach „Świat Filmu Górskiego”, kolejne pokazy z Banff Mountain Film Festiwal oblegane były przez widownię, która wspólnie przeżywała wielkie emocje bijące z ekranu. Zorganizowana została również „praktyczna” część festiwalu. Intensywnie odbywały się eliminacje konkursu skoków do chwytu, kursy pierwszej pomocy prowadzone

Marta Biernat przez ratowników pogotowia, zajęcia interaktywne z ratownikami TOPR dotyczące tematyki bezpieczeństwa, zajęcia z instruktorami PZA, pokazy technik asekuracyjnych i wspinaczkowych, jak również możliwość wspinaczki na sztucznej ścianie pod okiem instruktorów PZA. Jeśli ktoś próbował swoich sił wspinaczkowych po raz pierwszy, to na pewno nie był to ostatni kontakt z tym sportem. Mieliśmy okazję wysłuchać również paneli dyskusyjnych poświęconych ekologii oraz bezpieczeństwu w górach. Nie obyło się też bez konkursów. Wręczono Grand Prix KFG ‘07. Zdobywcą nagrody został film Marka Kłosowicza pt. „Ścieżka góry”. Natomiast Jedynka, czyli prestiżowa nagroda przyznawana za najwybitniejsze polskie osiągnięcia wspinaczkowe, przyznana została zespołowi w składzie: Eliza Kubarska i David Kaszlikowski – za wytyczenie na najwyższym morskim klifie świata Maujit Qaqarssuasia nowej drogi Golden Lunacy VIII+ AF, 1500 m. Z kolei w konkursie skoków zwyciężyli Edyta Ropek i Bartosz Jarosiewicz. Krakowski Festiwal Górski to wydarzenie jedyne w swoim rodzaju. To wyjątkowe spotkanie pasjonatów i miłośników wszelkich wypraw górskich. Skrupulatnie przygotowywane przez szeroki sztab ludzi po to, aby w finalnej odsłonie zaspokoić oczekiwania każdego, jak również go zaskoczyć. I tak też było tym razem. Z niecierpliwością czekamy na kolejną odsłonę, którą odbędzie się już za rok i z pewnością przyniesie wiele niesamowitych niespodzianek. 

Marta Biernat Członek TKN Wagabunda, studentka IV roku Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, kierunku Informatyka i ekonometria.

Podzielmy się opłatkiem... Okres świąteczno-noworoczny za nami. Jak co roku pracownicy naszej Uczelni, emerytowani i obecni, przeżywali go wspólnie na spotkaniu opłatkowym w dniu 20 grudnia. Otwierający spotkanie Rektor UEK prof. dr hab. Ryszard Borowiecki dokonał krótkiego podsumowania minionego roku, życząc dalszych sukcesów i owocnej pracy. Tradycyjnie w spotkaniu uczestniczył o. Mateusz Więcek, który, wraz z o. Szczepanem, świątecznie pobłogosławił zebranych. Część oficjalną zamknęły wzajemne życzenia i degustacja świątecznych potraw.