Trapped - editie 3

Jaargang 1 Editie 3

Presto!

Nog nooit was een Tr apped Magazine zo sn el gemaakt! Ondanks de reden daarvan een het feit dat verplichte quarantain e w as , be n ik ontzettend blij da deze editie nu al af is t ! Hij staat namelijk bo m vo l m et te gekke artikelen!

Zo lees je over het on tstaan van de nieuwst e kamer van Epic Esca Waalwijk, kom je alle pe in s te weten over esca pe ro om -w eb si te je waar de naam Dow Escapetalk.nl, leer n The Hatch vandaan ko mt, hoe The Escapero Rijswijk bij het idee kw om am om een eigen esca peroom te openen, le wat het werk van een es je over gamehost inhoudt, ko m je er achter hoe jij sneller ontsnappen en tot sl kan ot krijg je een kijkje in de letterlijke keuken van Rock City Escape!

Volgens mij spreek ik namens alle spelers al s ik zeg dat ik het on fijn vind dat escapero tzettend oms alweer een langer e pe ri od e op en zijn; de laatste lockdown is inmiddels al een tijdje geleden. Ik weet ook zeker dat al eigenaren daar heel bl le ij mee zijn! Laten we met z’n allen blijven ge al het prachtigs dat nieten van gebouwd is en wordt .

Ho e m eer wij blijven spelen, meer bouwers blijven hoe bouwen en hoe vrolijk er iedereen daarvan w Ik wil ook graag geze ordt. gd hebben dat ik het ec ht ha rt verwarmend vind om zien hoe hecht deze te community kan zijn! Da t he bb en we de afgelopen weken wel kunnen zien, onde r andere aan de onwijs geslaagde doneeracti waterschade in Myste e voor de ry House Valkenburg . Heb je niet gedoneer ik zeker dat je ze da d? Dan weet ar net zo hard helpt door een bezoekje te brengen aan hun fantastische kam er s!

Tot slot wil ik je nog vragen iets te doen. Ee n gebruik dat we wat betreft zouden moete mij n overnemen uit de th ea te rw ereld. Natuurlijk is he heerlijk om topkamer t s te spelen, net als da t het geweldig is om namen in het theater de grote te bezoeken. Maar da ag je ze lf ee ns uit en ga niet alleen maar naar een grote, gevestigde naam, maa r kies eens een escape pas net open is of di room die e nog helemaal niet zo ve el re vi ew s heeft. Wie weet ontdek je dan een nieu w pareltje waar nog niemand van gehoord Veel leesplezier en na had. tuurlijk daarnaast oo k veel escapeplezier!

Wessel

MAGIE MISDIRECTION EN MULTIMEDIA Met een enthousiast, maar toch ook gespannen gevoel ga ik op weg naar Waalwijk. Er staat een interview gepland met Roy Monden en Maurice de Zeeuw: eigenaren van Epic Escape in Waalwijk.

Enthousiast, omdat hun nieuwste kamer Illusion mij onwijs goed is bevallen en ik benieuwd ben naar het verhaal achter deze escaperoom. Ik heb de mannen toen ontmoet en de trots en de passie spatte destijds van ze af. Terechte trots, want ze hebben werkelijk een pareltje neergezet. Als ik mensen aanraad om naar Epic Escape te gaan – wat ik vaker doe dan je zou denken – vertel ik altijd dat als de Efteling ooit een escaperoom zou maken, hij er zo uit zou zien.

Ik voel me gespannen, omdat ik de achtergrond van beide mannen ken: Roy komt uit de audiovisuele wereld en Maurice is journalist. Een andere (afgestudeerde) journalist interviewen, voelt toch altijd een beetje als het vertellen van een flauwe mop aan Youp van ‘t Hek of het serveren van een magnetronmaaltijd aan Herman den Blijker.

Tijdens het interview zit er een groep in de nieuwste escaperoom van Waalwijk. Het zachte gemompel op de achtergrond verandert soms in keiharde kreten van spelplezier en verbazing. Het blijkt een fanatieke groep die zich perfect weet te vermaken in de met puzzels gevulde ruimte.

De eigenaren wisselen af; als ik met de een in gesprek ben, houdt de ander de camera’s in de gaten en vice versa. De startverdeling: Maurice achter de knoppen in de ‘controlroom’ en Roy tegenover mij in de ontvangstruimte. Het gesprek begint.

Roy vertelt me hoe beide heren elkaar hebben leren kennen. Roy en Maurice hebben beide bij de hoofdingang van Nederlands grootste en meest bezochte pretpark gewerkt: de Efteling. Dat is geen toeval, beide mannen zijn namelijk echte pretparkfans. Ze leren elkaar daar kennen, maar verliezen elkaar ook weer uit het oog, aldus Roy: "Ik heb uiteindelijk de overstap gemaakt naar de technische dienst binnen de Efteling en Maurice is uiteindelijk ook gestopt met de werkzaamheden bij de entree van het park. Daarna is het contact tussen Maurice en mijzelf eigenlijk steeds minder geworden.

Uiteindelijk zijn we elkaar wel weer tegengekomen op sociale media en begonnen we (digitaal) weer met elkaar te praten."

Alsof het zo had moeten zijn, zou je kunnen stellen, want precies in die periode gaat Roy met een aantal vrienden – voor het eerst – een escaperoom spelen.

"We kwamen nog één man te kort, waardoor ik Maurice last-minute heb gevraagd of hij mee wilde gaan. Hij antwoordde ja en zo geschiedde. Die avond speelden wij onze eerste escaperoom. We hebben het daar onwijs naar onze zin gehad. Het was echt een goede kamer waar heel veel dingen klopten. Het enige waar we nog wel wat verbeteringen in zagen was de storytelling. Toen we een week later, helemaal geënthousiasmeerd, een volgende escaperoom gingen spelen, liepen we tegen diezelfde verbeterpuntjes aan: storytelling en een kloppend verhaal." Op de terugweg grappen de mannen tegen elkaar dat zij dit toch veel beter zouden kunnen.

"Het was echt een grap", benadrukt Roy. "Het merendeel van die kamers was écht stukken beter dan alles wat wij in die tijd hadden kunnen maken.

Maar verhaaltechnisch viel er nog wel wat winst te behalen. Iets wat Maurice en ik met onze achtergronden als schrijver en theatertechnicus misschien wel eens konden waarmaken." Zo gezegd, zo gedaan.

De mannen spreken af in de bibliotheek van Tilburg University om daar, puur voor de lol, eens te kijken naar een goed verhaal voor een escaperoom. "Het verhaal dat we op die ene avond hebben bedacht, is het verhaal van Outbreak, onze eerste kamer", zegt Roy met enige trots.

Hij vertelt wat zij essentieel vinden in een kamer: "Je kan dan wel een kloppend verhaal hebben, maar zie het maar eens te vertellen aan de hand van een escaperoom én binnen 60 minuten. Dat is misschien nog wel het moeilijkste van alles! De kamer en het verhaal moeten één geheel zijn, elkaar ondersteunen. De puzzels moeten het verhaal vertellen, maar die puzzels moeten wel in het verhaal passen. Het belangrijkste is dat alles klopt. Dat het verhaal rond is en aansluit op de kamer en dat alles wat je doet, ziet of meemaakt logisch is."

Na het regelen van de financiering kunnen ze beginnen met bouwen. Roy: "Het echte startschot waarin we definitief besloten dat we een escaperoom gingen openen, kwam in april 2016. In juli 2016 is onze eerste kamer geopend." Een escaperoom bouwen in drie maanden is niet niks. Het blijkt dan ook een hele opgave met als grootste uitdaging, ironisch genoeg voor een escaperoom, de tijd. "Ons doel was om zo snel mogelijk open te gaan, want elke maand later zou een maand huur schelen op ons budget. Met andere woorden: we moesten het maar voor elkaar zien te krijgen, vanwege die financiële druk natuurlijk."

De nieuwste trots van de twee creatieve ondernemers heeft iets langer op zich laten wachten. Geen drie maanden, maar vier jaar! "Dat proces begint natuurlijk met het bedenken van een verhaallijn," vertelt Roy, "ten minste, bij ons. We hebben heel wat verhaallijnen gehad, voordat we uitkwamen bij het verhaal over illusionist Marcus Furore. Zo hadden we bijvoorbeeld het idee om een escaperoom te maken over een vervloekt hotel, een beetje zoals de Tower of Terror-attracties uit de Disney Parken, compleet met bewegende lift. Met name dat onderdeel bleek financieel niet haalbaar. Achteraf maar goed ook, want een thema als ‘hotel’ en een effect zoals een bewegende lift is al lang niet meer zo origineel in escaperoom-land."

Allerlei verhaallijnen, thema’s en onderwerpen hebben op de tekentafel gelegen. Van vliegtuigen tot gilde-bendes.

"Het probleem met al deze thema’s is dat de logica soms een lastige kwestie is", verzucht Roy. "Wij willen altijd dat alles logisch is en dat dingen die gebeuren te verklaren zijn. Dat kan niet met ‘gewone’ thema’s, dus kwam Maurice met het idee om een magisch thema te gebruiken; in de wereld der magie kan alles. Je hoeft daar niet alles te verklaren, anders dan met de simpele reden... magie."

Ondanks deze ogenschijnlijk eenvoudige oplossing streven ze naar het beste eindresultaat dat ze kunnen neerzetten. Dat resulteert onder andere in castingdagen voor acteurs die in de videobeelden te zien zullen zijn, het laten componeren van speciale muziek en het uitwerken van een hele wereld die verder gaat dan een simpele verhaallijn.

"We hebben eerst alle content gecreëerd voor binnen en buiten de kamer. Denk aan alles wat je hoort en ziet in de kamer, maar ook zeker de trailer, promo-foto's en dat soort zaken. Pas toen dat af was zijn we begonnen met het ‘echte’ bouwen van de kamer zelf." Vier jaar werd er op de Sluisweg in Waalwijk gebouwd aan de escape experience. Roy grinnikt: "Je zou denken dat dat juist veel makkelijker is, maar het feit dat je verhaallijn al vaststaat, betekent ook dat bepaalde onderdelen in de kamer al vaststaan. Die moeten er dan simpelweg inkomen. Als het verhaal nog niet zwart op wit stond, konden we nog zeggen: "Ach, dan doen we dat toch anders", maar dat kon nu niet meer. Wat we hadden bedacht, moest gebouwd worden."

Zelf speelt hij ook vaak escaperooms. Door zijn studies Podiumen evenemententechniek en Audiovisueel valt het hem op dat er voor de meeste escaperooms nog veel winst valt te behalen op audiovisueel vlak: "Het is een kwestie van hulp durven vragen. Het is oké dat je niet alles zelf kan maken, bouwen of bedenken; dat is normaal. Maar je moet wel durven inzien dat je iets niet kan. Ik zeg altijd: "Doe het liever niet dan slecht." In onze room heeft een aannemer de ‘echte’ ruwbouw op zich genomen, zoals de muren en dergelijke. Wij hebben zelf vervolgens alles verder ingericht en aangekleed."

Roy vertelt verder: "Hoe gek het misschien ook klinkt: het bedenken, maken en plaatsen van de puzzels is iets wat we echt pas als allerlaatste hebben gedaan. De kamer was al helemaal klaar, voordat we de eerste puzzel op papier hebben gezet." Die opmerking verbaast me. Hechten ze dan zo weinig belang aan puzzels? "Maurice en ik vinden dat de beleving te allen tijde belangrijker is dan de puzzel. Het belangrijkste aan de puzzel is dat hij logisch in het thema past. Het is geen geheim dat Illusion gaat over een verdwenen illusionist, dus is het logisch om een puzzel met speelkaarten te gebruiken. Wij vinden het belangrijk dat wat je moet doen in een escaperoom voor je gevoel klopt met het verhaal dat je beleeft. Gelukkig zijn er steeds meer bouwers in Nederland en België die dat ook in zijn gaan zien."

Ik vraag Roy wat voor hem dan de toegevoegde waarde is van de puzzels. Als het mij om beleving zou gaan, dan ga ik toch gewoon naar de Efteling?

"Nee! Het mooie aan een escaperoom is juist dat die beleving alleen maar voor jou is!

Niets in een escaperoom zou je eraan moeten herinneren dat er het straks weer een groep speelt. De puzzels moeten het gevoel geven dat jouw handelen invloed heeft op het verhaal."

Dan zegt hij iets waar ik van schrik. Vooral omdat ik hoop dat hij ongelijk heeft en omdat ik het nog nooit een eigenaar heb horen zeggen: "Ik denk persoonlijk dat escaperooms langzaam gaan verdwijnen.

Over vijf jaar zullen we niet meer spreken over escaperooms, maar hoogstwaarschijnlijk over iets anders dat voortgekomen is uit het fenomeen escaperoom.

Iedereen was enigszins in shock, dus het duurde wat langer voordat ze de kamer ingingen. Maar toen ze eenmaal binnen waren, waren ze alles helemaal vergeten! Ik moest ze eraan herinneren dat het nog geen twee uur eerder was gebeurd. Die mensen zijn echt 90 minuten lang ontsnapt aan de werkelijkheid en voor hun gevoel in een compleet andere wereld geweest. Dat is toch magisch?!"

Dat is ook niet erg, want alleen zo kan de markt zich blijven ontwikkelen." Op dat moment is het tijd om te wisselen. Roy staat op en loopt richting de controlroom, maar niet zonder mij achter te laten met een cliffhanger: "Dit is de laatste escaperoom die wij als Epic Escape hebben gebouwd.

Maar misschien gaan we nog wel iets heel anders doen. En misschien ligt dat zelfs al in de pijplijn."

Na een tijdje komt, als een ware wisseltruc, Maurice uit diezelfde controlroom mijn kant op gelopen en gaat tegenover mij zitten. Hij vertelt dat hij een dag eerder perfect heeft kunnen zien wat nu écht het mooie aan een escaperoom is: "Gisteren was hier een groep en tien minuten voordat ze gingen spelen, kregen we het heftige nieuwsbericht binnen dat Peter R de Vries was neergeschoten.

De passie spat ervan af als Maurice over zijn nieuwste creatie Illusion mag praten. Niet alleen passie voor het concept ‘escaperoom’, maar ook voor het verwonderen van mensen en ze meenemen in een verhaal. Hij is per slot van rekening schrijver. Daarnaast maakt hij een wekelijkse podcast over pretparken, getiteld Themetalk. Hij vertelt daarover: "Themetalk is de podcast die ik graag zou willen horen.

"Dat is met de escaperoom net zo. Illusion is de escaperoom die ik graag zou willen spelen. Roy zal het ongetwijfeld al tig keer benoemd hebben, maar licht, geluid en video zijn onwijs belangrijk voor de hele ervaring. Op die manier kun je mensen veel meer geven dan alleen een uurtje puzzelen; je kunt ze iets laten beleven! Om die beleving neer te zetten, delen we eigenlijk het verhaal van de room op in drie stukken: voor, tijdens en na. Wat weet de groep over het verhaal, voordat zij naar binnen gaan?

Wat weten wij, de gamemasters, op het moment dat zij naar binnen gaan? Achter welke onderdelen komen ze in welk deel van de kamer en hoe krijgen ze deze informatie dan? Als er iets zeker is, is het wel dat op het moment dat ze de kamer uitstappen, ze het hele verhaal moeten weten. Of het ten minste hebben meegekregen. Daarin zit wat mij betreft de uitdaging bij het bouwen van een goede escaperoom."

"We proberen mensen mee te nemen in een verhaal. Ze te doen vergeten dat ze zich in een escaperoom bevinden. Dat kan alleen maar als alles in die escaperoom logisch en 'echt' aanvoelt. We kunnen natuurlijk geen raktet lanceren, maar we kunnen mensen wel het gevoel geven dat we dat kunnen. Dat is zo mooi aan escaperooms."

Ik ben benieuwd naar zijn visie op puzzels.

Zijn ze wat hem betreft dan ondergeschikt aan de complete beleving? Ik krijg een teleurgestelde blik als reactie. Maurice: "Nee… want puzzels zijn wel een essentieel onderdeel. Zie het als een doolhof. Een doolhof heeft één weg naar de uitgang, maar enkel dat pad, zonder moeilijkheid, maakt het nog geen doolhof, hoe mooi dat pad ook is. Daarvoor heb je zijwegen, misschien zelfs dwaalwegen nodig. In een escaperoom zijn dat de puzzels. Een doolhof zonder zijpaden is geen leuk doolhof, maar een doolhof zonder hoofdpad naar de uitgang is dat al helemaal niet."

Natuurlijk wil ik ook van hem weten waarom ik zoveel geld aan een escaperoom zou uitgeven, een beleving van een à twee uur, en niet aan een pretpark, waar ik een hele dag kan zijn. Maurice gaat rechter zitten en zijn ogen beginnen te glimmen. Hier heeft hij duidelijk al vaker over nagedacht: "Je betaalt niet voor de tijd die je er bent, maar voor de tijd die je er nog aan terugdenkt.

Het gaat om momenten. Dat geld moet niet keihard tegenover ‘wat je krijgt’ staan, maar over de gradatie van plezier die je eraan beleeft. Een goede escape experience zorgt ervoor dat je het gevoel dat je toen in die kamer had, jaren later nog kan voelen bij het denken aan die bewuste avond."

Inmiddels runt hij al ruim vijf jaar een escaperoom samen met Roy. Wat houdt het door al die jaren heen zo leuk? Maurice: "Die vraag kun je heel simpel terug beredeneren door jezelf de vraag te stellen: ‘welke factor is elke dag anders?’ Dat zijn de gasten. En dat houdt het leuk. Hun reacties, hun gedrag en emoties in de kamer, onderlinge banden en natuurlijk het napraten. Dat maakt voor mij elke groep weer anders en elke groep weer leuk! Het napraten gaat vooral over andere escaperooms. Het voordeel van een escaperoom is tegelijkertijd ook het nadeel: je kan hem maar één keer spelen. Ik kan je – als je bij ons alles hebt gespeeld – alleen maar doorverwijzen naar andere kamers, die ook hoog staan aangeschreven. Er zijn dus geen echte concurrenten. Alhoewel... een slechte escaperoom noem ik wel een concurrent. Die kan er namelijk voor zorgen dat iemand nooit meer een escaperoom gaat spelen. Een goede escaperoom is geen concurrentie, die zorgt ervoor dat mensen enthousiast worden en misschien wel bij onze escaperoom uitkomen."

Terwijl we in de ontvangstruimte in gesprek zijn, horen we in de verte applaus van de groep die Illusion aan het spelen is. Ze reageren op een effect in de kamer.

Maurice wijst naar de deur: "Dat is nou precies waarom het elke dag zo leuk blijft om te doen. Eigenlijk is dát waarvoor we vier jaar lang aan een kamer van 90 minuten bouwen. Mensen klappen voor iets wat we jaren geleden hebben bedacht. Dat is eigenlijk best gek; als ik een mooie zonsopgang zie, ga ik daar niet voor klappen. Maar als ik een goede kamer speel, reken maar dat ik mijn enthousiasme laat blijken, terwijl ik me er niet eens bewust van ben dat iemand met me meekijkt via de camera’s."

Ik stel hem dezelfde vraag als waar ik het interview met Roy mee afsloot: hoe houdbaar is het fenomeen ‘escaperoom’?

"Oneindig", antwoordt Maurice standvastig.

"Mensen willen namelijk altijd verwonderd blijven worden en ontsnappen aan hun dagelijkse leven. In een escaperoom pak je de verwachting van de gast en die kneed je samen met je eigen wil en verwachting tot iets wat ze niet verwachten, maar wel waarderen. Dat doe je op zo’n manier dat ze verwonderd weer naar huis gaan.

Daarom is het zoveel meer dan een kamer met puzzels. Ik snap het ook niet zo goed als mensen direct na het ontsnappen vragen: "Wat was onze tijd?" Dat zou eigenlijk niks uit moeten maken. Het liefste hebben we dat mensen helemaal verwonderd naar buiten komen en genieten van wat ze zojuist hebben meegemaakt, zonder gelijk terug te duiken in de realiteit.

Gelukkig zien we dat ook heel vaak. Soms zijn mensen tot tranen toe overweldigd."

We besluiten ons gesprek en Maurice benadrukt dat hij écht trots is op de Nederlandse, Belgische, Europese, wereldwijde escaperoombranche, omdat het één van de weinige branches is die erin slaagt mensen echt te laten ontsnappen.

Zelfs na het uitzetten van mijn dictafoon heb ik nog een hele tijd met hem verder gepraat. Maurice heeft nog een stortvloed aan interessante gedachten om de escaperoommarkt te vernieuwen: van een tour met een gamemaster door de hele kamer, zodat je wel alle effecten kan zien, maar niet zelf hoeft te puzzelen (mocht je daar geen fan van zijn), tot een hele escapeavond, inclusief diner, overnachting en/of huwelijk helemaal in het thema van de desbetreffende escaperoom.

Op de terugweg naar huis denk ik nog lang na over de uitspraak van Roy: "Misschien zit er al iets in de pijplijn." Wat kan dat toch zijn? Heeft Maurice mogelijk al iets weggegeven met zijn vernieuwende ideeën?

Met deze bouwers weet je het maar nooit.

Niets is immers wat het lijkt...

Lees meer over Illusion, Outbreak en de toekomst van Epic Escape op epicescape.nl

www.rockcityescape.nl

www.missionroom.nl

#StefsWerkplek

In gesprek met...

GAMEMASTER EN ACTEUR STEF

Wat leuk dat je met ons in gesprek wilt, vertel eens wat over jezelf, het werk wat je doet en waar je dat doet.

Mijn naam is Stef, ik ben 21 jaar oud en woon samen met mijn ouders en twee lieve hondjes, Pip en Saar, in het altijd bruisende Zoetermeer. Doordeweeks houd ik mij bezig met mijn studie “Communicatie & Multimedia Design” aan de hogeschool in Rotterdam en in het weekend ben ik sinds 2019 als host of acteur te vinden in de meeslepende escaperooms van DarkPark. Deze indeling heeft er in het verleden nogal anders uitgezien.

Tot twee jaar terug was ik nog elk weekend te vinden op de groenteafdeling van de Hoogvliet, totdat ik werd getagd door een vriendin van mij in een Facebook bericht van DarkPark waarin werd gezocht naar game-hosts. Ik heb toen besloten mijn baan tussen de komkommers op te geven voor een baan bij DarkPark. Een keuze waar ik tot de dag van vandaag geen seconde spijt van heb.

Wat was jouw allereerste “escaperoomervaring"?

Wat vind jij het allerleukste aan het escapen?

Mijn allereerste escaperoom-ervaring...

Ik moet nog steeds lachen als ik daaraan terugdenk. Dat ging namelijk als volgt.

Toen ik nog in de supermarkt werkte ging er nogal een aparte wedstrijd rond binnen het bedrijf: de Bananenwedstrijd.

Blijkbaar werd er om het jaar een bananencompetitie gehouden tussen alle filialen van Hoogvliet. Hierbij werd gekeken naar de kwaliteit en uitstraling van het bananenschap op de afdeling.

Dat jaar (2018) werd onze afdeling tweede van de competitie en mochten we kiezen tussen twee prijzen: Een escape room spelen met elkaar, of een middagje scooter rijden door de natuur.

Je snapt dat de keuze toen snel gemaakt was. Ik had al wel eens gehoord van het fenomeen “escape rooms” maar wat het exact inhield wist ik niet. Zondag 18 November 2018 was het dan eindelijk zo ver. Samen met mijn collega’s van de groenteafdeling reden we richting Rijswijk. Hier moesten we opsplitsen in twee teams. Het ene team mocht “The Hangover” spelen en het andere team ‘Jack the Ripper’. Ik weet nog wel dat mijn eerste vraag aan de host was: “Welke kamer is enger?”. Hierbij antwoordde hij dat ‘Jack the Ripper’ net wat spannender kon zijn. Reden genoeg voor mij om die kamer te kiezen. We hebben de kamer vervolgens niet gehaald, verre van zelfs.

Ik weet nog wel dat ik het zo’n magische ervaring vond. Ik was zo onder de indruk van het feit dat ik als speler iets deed waardoor er ergens anders in de kamer iets anders gebeurde. Dat moment, het eerste slotje, de spanning in m’n buik, en de ontlading van een puzzel oplossen blijft me altijd bij staan. Dit smaakte naar meer.

Is “Ik vind alles aan escapen leuk” ook een antwoord? Een specifieker antwoord zou zijn “Het niet wetende”. Niet wetende wat zich achter de volgende deur bevindt. Niet wetende wat mij als speler gaat overkomen. De spanning die ik voel op het moment dat er iets gebeurt wat ik nooit zag aankomen. Dat maakt voor mij een escape room leuk. Daarnaast kan ik heel erg genieten van de sfeer in een kamer. Denk hierbij vooral aan de muziek, het decor, en het gevoel wat een maker probeert over te brengen. Ik wil verdwalen in een andere wereld. Als speler wil ik iets voelen. Of dit nou spanning is, angst, of een andere emotie, het maakt me niet uit, ik wil dat een kamer iets met me doet. Natuurlijk heeft niet elke eigenaar het budget om de meest spectaculaire effecten of geluidssystemen te plaatsen waardoor je de spelers kippenvel bezorgt, maar voor mij zit dat gevoel ook in kleine dingen.

Het hoeft voor mij niet altijd groot en veel. Daarnaast is escapen voor mij ook gewoon een avondje uit. Gewoon even een avondje weg met leuke, gezellige mensen. Vooraf lekker uit eten of achteraf nog ergens borrelen. Dat is toch heerlijk!

Wanneer besloot je meer te doen dan spelen, maar ook bij een escaperoom te gaan werken?

Nog geen maand na mijn bezoek aan The Escaperoom Rijswijk stond de tweede kamer op de planning. Aangezien ik in Zoetermeer woon kwam DarkPark al vrij snel op mijn pad en was de keuze om The Orphanage te gaan spelen snel gemaakt.

Deze keer niet met mijn collega’s van de Hoogvliet, maar met een team samengesteld uit vrienden. Mensen die The Orphanage hebben gespeeld weten hoe overweldigend deze kamer kan zijn als je nog maar weinig kamers gespeeld hebt. Met name dankzij de hersenen van mijn teamgenoten zijn we ontsnapt. Ik was zo gigantisch onder de indruk. Ik weet nog tijdens het napraten dat er amper wat uit mijn mond kwam. Ik was er stil van.Ik had dit soort dingen alleen nog maar in pretparken gezien. Maar dat dit gewoon in Zoetermeer stond, op 5 minuten van mijn huis, vond ik bizar.

Deze ervaring bleef zo erg in m’n hoofd zitten dat ik er wel wat mee MOEST doen. Na mijn bezoek aan The Orphanage besefte ik dat de mensen die hier werken eigenlijk een soort van hun eigen attractie besturen. Ik ga hiervoor even terug naar een groot deel van mijn jeugd. Als klein kind was ik al geobsedeerd met pretparken, achtbanen en alles wat daar mee te maken heeft.

Dat is overigens nog altijd zo. Ik speelde computerspelletjes waarbij je attracties kon besturen, waarin ik mijn eigen attracties maakte, en bij mijn tante thuis maakte ik door middel van dozen en oude boeken hele constructies waar dan weer een treintje overheen kon rijden.

Na mijn bezoek aan The Orphanage begon ik te beseffen dat de mensen die hier werken eigenlijk een soort van hun eigen attractie besturen. Dit deed me zo erg denken aan mijn obsessie met pretparken. Ik heb dit gevoel vervolgens een aantal weken laten liggen tot op het punt dat ik werd getagd door die ene vriendin. Ik was stiekem ook wel klaar met mijn baantje bij de supermarkt en toe aan iets anders. Nog geen tien minuten nadat ik een mailtje had gestuurd werd ik gebeld met de vraag of

ik de volgende dag langs kon komen voor een gesprek. Het gesprek verliep vlot, gaf me een goed gevoel, en voordat ik het wist kreeg ik de volgende dag een mailtje met de vraag of ik het zag zitten om bij DarkPark te werken.

Wat is het leukste onderdeel aan het hosten van een groep?

Ik zou hier zo veel dingen kunnen opnoemen... Eigenlijk is elk aspect van het hosten van een groep fantastisch leuk. Van het ontvangen van de groep tot aan het uitzwaaien is er eigenlijk niks wat niet leuk is. Als ik dan toch moet kiezen denk ik dat ik zelf de reacties het leukste vind. De reacties van de gasten als ze de kamer binnen komen. De reacties van de gasten als ze het decor, de puzzels, de muziek, en de special effects bewonderen. Elke keer weer ga ik als host mee met die mensen op avontuur.

Ik beleef de kamer constant opnieuw en opnieuw. En dan zul je denken: Wordt dat op een gegeven moment niet saai?

Nee. Nooit. Elke groep is anders.

Natuurlijk, de kamer doet elk uur hetzelfde riedeltje, maar de reactie van de gasten is bij elke groep anders en uniek. Ik denk dat ik dat het allermooiste vind aan het werk wat ik doe. Daarnaast blijf ik het ook zo magisch vinden om te zien hoe de kamer leeft. Wat ik net ook al zei, dat is elk uur hetzelfde riedeltje, maar wel een heel bijzonder riedeltje. Ik kan nog steeds enorm genieten van de muziek in de kamers van DarkPark en wat dat met de sfeer in de kamer doet.

Het blijft gewoon zo tof om te zien hoe de kamer leeft tijdens zo’n uur, ook al is dit elk uur hetzelfde.

Daarnaast acteer je ook in bepaalde escaperooms, vertel ons eens hoe zo’n werkdag als acteur eruitziet?

Ik hoop niet dat je me dadelijk gaat vragen wat ik leuker vind, acteren of hosten... Want daar zou ik absoluut geen antwoord op weten te geven. Als acteur in een escaperoom beleef je de kamer weer op een hele andere manier als dat je aan het hosten bent. Tijdens het hosten ga je mee in de beleving door middel van camerabeelden en een speaker die naast je staat, wat ook leuk is! Maar als acteur beleef je de kamer zo intens. Alle effecten, geluiden, en muziek dreunen door je heen als je in de kamer staat. Natuurlijk, ondertussen ben je als acteur bezig met een rol neer te zetten.

Stiekem ben ik tijdens het acteren elke keer weer aan het genieten van de beleving. Ik heb nog regelmatig dat ik aan het acteren ben en er iets gebeurt in de kamer zoals een geluid, een effect of iets dergelijks, en ik gewoon stijf onder de kippenvel sta. Dit gaat vaak gepaard met de reactie van de gasten. Waar ik het net over had, dat ik de reactie van mensen achteraf tijdens het napraten zo leuk vind, maak je als acteur in de kamer zelf voor je neus mee. Ik krijg ook wel eens de vraag of ik nooit eens in de lach schiet om een opmerking of handeling van een speler, maar op een of andere manier gebeurt dat nooit. Op het moment dat mijn spel begint en ik in de rol zit, blijf ik in die rol tot het klaar is. Als acteur gaat er een soort knop om op het moment dat de gasten voor je staan. Van binnen lach ik dan wel, maar tijdens mijn spel laat ik dit nooit merken. Wat ik ook het gave vind aan het acteren in de kamers van DarkPark is de kick die je krijgt als een groep er helemaal in mee gaat.

Ik merk dat, ook al ben ik helemaal uitgeput na 6 groepen, ik toch weer 100% aan sta op het moment dat er een nieuwe groep voor mijn neus staat die razend enthousiast, bang, of vrolijk is. Ik weet nog wel dat ik een tijdje terug een groep had bij Stay in the Dark. Het was de laatste groep van die dag en ik was HELEMAAL KAPOT. Maar die groep ging zo enorm op in de beleving, dat ik gewoon geen keuze had om nog eens 200% te geven. Na een groep acteren is natuurlijk het napraten met de gasten ontzettend leuk. Ze vragen je vaak het hemd van het lijf en er komen zulke leuke vragen langs. Acteren in een escaperoom is gewoon het continu herbeleven van een avontuur met ieder uur weer een totaal andere groep mensen. Het is fan-tas-tisch.

Hoe zou jij de toekomst escaperooms graag voor je zien?

van

Aangezien ik heel erg van het belevingsaspect ben hoop ik dat steeds meer bedrijven het aandurven om eens buiten de lijntjes van een traditionele escape room te gaan denken. Denk aan experiences zoals Stay in the Dark, The End of bijvoorbeeld een Corpse Inc.. En natuurlijk, ook de klassieke puzzelkamers moeten zeker voort blijven bestaan. Ik kan namelijk nog altijd gigantisch genieten van een klassieke puzzelkamer. Als ik dan toch moet kiezen heb ik toch een voorkeur voor een experience waar ik even uit de echte wereld wordt gehaald. Iets wat ik soms zie is dat er een soort uithaal wordt gedaan naar kamers die zich meer focussen op de beleving. Ik vind dat zo jammer! Het zou toch geweldig zijn als we in de toekomst zowel van puzzelkamers, als experiences kunnen genieten!

Tot slot hoop ik dat steeds meer mensen de escaperoomwereld gaan ontdekken.

Het fenomeen natuurlijk nog steeds redelijk “nieuw” en veel mensen hebben nog geen idee hoe vet een escaperoom kan zijn. Maar ik heb er volle vertrouwen in dat dat goed gaat komen!

Een goede kamer voldoet volgens jouw eisen aan...?

Eisen eisen eisen... Hmm ik heb niet per se eisen. Ik vind dat een eigenaar zelf moet invullen wat zij in hun kamer steken, maar zoals misschien wel duidelijk is geworden in dit interview vindt ik het belevingsaspect heel belangrijk. Ik wil als speler iets voelen. Ik wil iets meemaken. Even simpel gezegd aan de hand van een voorbeeldje: Je lost in een kamer een puzzel op waardoor er een geheime doorgang achter een spiegel verschijnt, dan is dat supertof, maar dan wil ik die magie als speler voelen. Een spiegel die in stilte opengaat doet vrij weinig met mij, dat heb je na drie keer wel gezien. Voel ik op dat moment een bepaalde spanning of emotie d.m.v. muziek, belichting etc. dan blijft dat moment mij veel meer bij. Dus kies je er als eigenaar voor om een gaaf technisch effect of onderdeel te verwerken in je escaperoom, dan is mijn eis als speler om dit ook op de juiste manier over te brengen aan spelers, en dat het dan niet zomaar een effectje is omdat het leuk staat. Kies je als eigenaar niet voor zo’n technisch element? Dan is dat ook helemaal prima. Dan kan ik nog steeds enorm genieten van de kamer.

Buiten dit alles zijn er natuurlijk wat standaard “eisen” die ik als speler heb.

Veiligheid, afwerking, vriendelijk personeel, goede begeleiding, et cetera, maar dat is vanzelfsprekend, toch? ;-)

Als je moest kiezen; nooit meer werken bij een escaperoom of nooit meer een escaperoom spelen? Wat zou je dan kiezen?

Over deze vraag heb ik minder lang na moeten denken dan gedacht. Ik denk dan toch dat ik kies voor het nooit meer spelen van een escaperoom. Ik kan zo enorm genieten van de reacties van groepen op een bepaalde kamer, en ik vind het zo leuk om dit elk uur weer te mogen bewonderen dat ik dit boven het zelf spelen van een kamer zet. Zeker met het oog op de toekomst, waar ongetwijfeld gigantisch vette kamers worden gemaakt, zou ik gewoon niet zonder het hosten en acteren kunnen.

Wat ik net ook al zei, als host of acteur beleef je een kamer bijna even intens mee als de gasten. Als er iemand is die groots denkt en ambitieus is over de toekomst, dan is het Gijs wel. Dat zou ik toch niet willen missen!?Zeg nou zelf, dit is toch geen leuke vraag, ik hoop niet dat ik ooit voor deze keuze moet gaan staan, want ik wil natuurlijk beide blijven doen.

Tot slot, heb je nog een bucketlist op escape-gebied? (Kamer die je nog wilt doen, eigen kamer, misschien een bepaald land bezoeken voor kamers, etc.)

Ik heb nog een hele waslijst aan kamers die ik wil doen, waarvan The Dome hoog op de lijst staat. Daarnaast ben ik enorm benieuwd naar Levenswater van Emmelocked, en zo zijn er nog wel meer kamers. Dit najaar ga ik met een leuk gezelschap naar Praag om daar wat toffe kamers te spelen, iets waar ik ook gigantisch naar uit kijk. Verder zie ik het wel. Ik kijk ook gewoon enorm hard uit naar de toekomst van DarkPark en escaperoom-land. Ik denk dat we daar in dit mooie kikkerlandje heel goed mee zitten, want hoe de standaard en kwaliteit in Nederland binnen die paar jaar is verandert van zolderkamers met hangsloten, naar bijna Disney-waardige kamers, belooft heel veel goeds voor de toekomst. Tot slot ben ik enorm trots en blij met het feit dat ik deel mag uitmaken van deze community, en dat ik mijn droombaan heb gevonden bij DarkPark.

Ik kan niet wachten op de toekomst van escaperoom-land. ☺

Alles over DarkPark lees je op www.darkpark.nl

Reserveer nu: EPICESCAPE.NL

DE WERELD VAN ROCK CITY ESCAPE Aan de rand van Amersfoort, verborgen tussen de bomen, ligt het in 1933 gebouwde Eemklooster. In 2008 verlaten de laatste zusters het vrouwenklooster en wordt er gezocht naar een nieuwe invulling van het kolossale pand. Het klooster wordt verkocht aan Amvest, een vastgoedbedrijf uit Amsterdam.

In april 2016 opent de eerste escaperoom van Amersfoort in een gedeelte van het 25.000 vierkante meter grote pand: Bloody Mary. De kamer heeft direct succes en is geliefd onder escaperoom-liefhebbers in binnen- en buitenland.

In juli 2020 opent de Amersfoortse escaperoom een tweede kamer waarin spelers een tafeltje kunnen reserveren in het sterrenrestaurant Le Monastère, gerund door de chef van het Eemklooster: Gaston Boucher. De titel van die kamer luidt: Soup du Jour.

Met beide kamers van Rock City Escape hoog genoteerd in de ranglijsten én hun unieke benadering ten opzichte van thema en onderdompeling lijkt het me een goed idee eens in gesprek te gaan met coeigenaresse Wanja van Beek.

Alleen de entree van het gebouw brengt je al in de juiste sferen. Het is er kil en zelfs een beetje spooky, zeker wanneer het buiten al een beetje donker is. Wanja is aan het napraten met een groep die zojuist Soup du Jour heeft gespeeld. De groep is enthousiast en ondanks het feit dat ik benieuwd ben waar hun enthousiasme vandaan komt, probeer ik zo min mogelijk te luisteren. Ik heb de kamer zelf nog niet gespeeld en weet dus nog niet wat zich allemaal afspeelt in het restaurant van Gaston. Om dat zo te houden, besluit ik om in een hoekje te wachten, totdat de groep weer op huis aangaat. Als alle stemgeluiden zijn weggestorven, loop ik de imposante ontvangstruimte van het klooster binnen. Overal waar je kijkt hangen kruizen, Mariabeelden en andere katholieke ornamenten.

Mocht de buitenkant of de ingang van dit gebouw het nog niet verraden hebben, dan doet deze entreeruimte het wel: je bent hier echt in een klooster.

Wanja vraagt wat ik wil drinken en na twee pogingen staat er een vers gezet kopje koffie voor mijn neus. "Sorry hoor!

Vandaag is het zo’n dag dat alles precies gaat zoals het niet moet gaan", zegt Wanja, terwijl ze tegenover me gaat zitten. Ik zeg dat het nooit gaat zoals gepland als ik iemand interview en ik vraag aan Wanja of ik het gesprek mag opnemen. Ze knikt instemmend en ik zet mijn dictafoon aan. Zoals altijd begin ik met dezelfde vraag, om zeker te weten dat ik een artikel met de juiste interpretatie schrijf: wat maakt jullie tot Rock City Escape?

"Pfoe… Kon je niet eerst starten met een wat makkelijkere vraag?", lacht Wanja. Ze kijkt bedenkelijk, wil iets zeggen, maar slikt haar woorden vervolgens toch weer in. "We halen mensen één uur, of misschien zelfs twee, uit de werkelijkheid en stoppen ze in een andere wereld. Dat begint natuurlijk al zodra je het pad naar het klooster toe betreedt. De weg hiernaartoe beleven mensen vaak al als een portaal van de ene wereld, waarin je woont en werkt, naar de andere wereld; een wereld die wij voor je creëren.

In die veronderstelling worden mensen ook ontvangen: alsof ze écht naar het klooster gaan. Dat doen we bijvoorbeeld door het woordje ‘escaperoom’ zoveel mogelijk te vermijden. Als je hier binnenkomt zul je niemand horen zeggen: "Welkom bij de escaperoom!", maar eerder: "Welkom in ons klooster!"

Natuurlijk weten mensen wel dat ze naar een escaperoom gaan, maar toch heeft het impact op hoe mensen zich hier voelen als wij het woord ‘escaperoom’ niet meer benoemen."

Doordat ik deze sfeer zelf heb ervaren toen ik het terrein opreed, begrijp ik haar antwoord. Toch zijn er genoeg

andere vormen om mensen te laten ontsnappen aan het dagelijks leven, zoals films of spookhuizen. Wat maakt dat ze vijf jaar geleden juist heeft gekozen voor het concept escaperoom?

Wanja: "Het toffe aan een escaperoom vind ik dat je moet samenwerken. Alleen al het feit dat je met een groep opgesloten zit in een kamer en de enige manier om te ontsnappen, is met elkaar puzzels oplossen. Dat is toch iets super moois? Die mate van samenwerking gecombineerd met een toffe beleving die je laat ontsnappen aan de werkelijkheid is volgens mij wat escaperooms zo tof maakt. Voor mij tenminste."

Ik kijk nog eens om me heen, voor de zoveelste keer. Op zo’n locatie is dat niet gek natuurlijk. Ik vraag me af of het thema van de eerste kamer van Rock City Escape al was bedacht, voordat ze deze locatie tot hun beschikking hadden. Was het een kwestie van een geschikte locatie zoeken bij een gevonden thema of een geschikt thema zoeken bij een gevonden locatie?

"We hadden eerst de locatie," vertelt Wanda, "en daarna gingen we nadenken over welk thema daarbij zou kunnen passen. Die locatie kwamen we toevallig tegen, omdat er ruimtes te huur waren in dit pand en mijn compagnon hier in het klooster al een dansschool had.

Toen we het huurcontract eenmaal hadden getekend, gingen we nadenken over het verhaal. Het thema moest en zou natuurlijk klooster worden; dat ben je bijna verplicht met zo’n locatie. Het zou onwijs zonde zijn als we hier een kamer over een vliegtuig of een jungle zouden maken. We zijn gewoon eens gaan nadenken over dit thema en hadden al wel in gedachten dat het een spannende kamer mocht worden. Ook daar leent de locatie zich perfect voor."

Daar heeft ze zeker gelijk in. Het klooster lijkt me geen fijne plek om ‘s nachts alleen rond te lopen. Daarnaast is het zo groot en heeft het zoveel gangen dat verdwalen niet moeilijk is.

"We moesten er wel voor zorgen dat de kamer voor iedereen leuk is", vervolgt Wanja. "Tenminste, dat vond ik wel belangrijk. Dat bijvoorbeeld religieuze spelers de kamer ook kunnen waarderen. Volgens mij is dat bij beide kamers gelukt, gelukkig."

Vier jaar na het openen van Bloody Mary opent een tweede kamer in het Amersfoortse klooster. Ditmaal wordt er gekozen voor een heel ander thema: het restaurant. Naar mijn idee is dat een opvallende keuze, aangezien ik een restaurant niet zo snel aan het klooster zou koppelen. Ik vraag aan Wanja wat de reden was om toch voor dit thema te gaan. Ze moet lachen: "Dat idee is eigenlijk met name ontstaan toen we keken naar de beschikbare ruimtes. De ruimte waar Soup du Jour zich afspeelt, werd toen het klooster nog gebruikt werd als vrouwenklooster ook echt gebruikt als keuken. Dat is wederom iets wat we niet konden laten liggen natuurlijk.

We kunnen wel een bepaalde ruimte nabouwen en het echt laten aanvoelen, maar niets voelt zo echt als een keuken die ook echt een keuken is geweest. Er waren bepaalde onderdelen in die ruimte aanwezig waar we direct te gekke ideeën bij hadden voor een escaperoom in restaurantthema. Zoveel ideeën zelfs dat we uiteindelijk hebben besloten om er maar gewoon voor te gaan. Dat is bij de eerste testgroepen natuurlijk heel spannend, maar het is zo fijn om achteraf van mensen te horen dat ze het mooi, leuk, tof, bijzonder, gaaf of juist heel spannend vonden!"

Wanja is een eigenaresse met passie.

Dat werkt aanstekelijk. Als je Wanja vol vuur over haar kamers hoort praten, wil je niets liever dan de kamer in rennen en het zelf gaan beleven. Ik kan met trots zeggen dat ik mijn impulsen daartoe heb kunnen bedwingen. Wel heb ik inmiddels een bezoekje aan het restaurant van Gaston Boucher geboekt staan en ik kan je vertellen dat het uitwerken van dit interview mijn geduldigheid aardig op de proef stelt.

Terug naar het interview. Ik vraag wat de volgende stap is van het bouwproces: je hebt de ruimte waar je een restaurant van gaat maken. En dan? "Was het maar zo makkelijk", zegt Wanja spottend.

"Meestal duurt het wel eventjes voordat we een ruimte kunnen huren. Wat dat betreft is dit klooster nog altijd een beetje ouderwets!"

Ik lach mee en kan me voorstellen dat het inderdaad vervelend kan zijn als je vol ideeën zit, maar ze nog niet kan uitwerken, omdat je de ruimte nog niet ter beschikking hebt. Je kan de ideeën op papier uitwerken, maar veel verder dan dat kom je niet.

Is dat eigenlijk de werkwijze van Rock City Escape, alles uitwerken en dan pas alles bouwen of loopt alles door elkaar?

"Door elkaar loopt het niet echt," zegt Wanja peinzend, "maar er zit wel overlap in verschillende fasen ja. Zo kan de echte ruwbouw al beginnen, terwijl we nog bezig zijn met het verhaal uitwerken. Het decoreren van de kamer en het maken van de puzzels is wel iets waar we pas aan beginnen als het op papier af is. Dergelijke onderdelen vertellen natuurlijk ook het verhaal. Een restaurant heeft bijvoorbeeld altijd tafels en stoelen, maar niet elk restaurant heeft daarin dezelfde stijl, zelfs niet elk restaurant in een klooster!"

De tijd die we hadden ingepland voor het interview zit er alweer bijna op. Voor Wanja betekent dat weer groepen hosten en ik moet weer door naar een volgend interview. Ik besluit mijn twee meest brandende vragen te kiezen en deze te stellen. De eerste van de twee gaat over de toekomstplannen van Rock City Escape. Komt er ooit nog een derde kamer? "Zeker!", roept Wanja uit, "en misschien zijn we daar achter de schermen al wel mee bezig…

Het is de bedoeling dat de drie kamers een drieluik vormen. Soup du Jour is als het ware de ‘prequel’ op Bloody Mary en de nieuwe kamer wordt de ‘sequel’. Dat is alles wat ik er op dit moment over kan zeggen. Wel is het zo dat het, ondanks dat het een drieluik is, niet uitmaakt in welke volgorde je de kamers speelt."

Dan mijn laatste vraag: wat is je allergrootste droom? "Makkie!", zegt Wanja, "had je niet met die vraag kunnen beginnen?" Ze leeft helemaal op. "Ik wil dolgraag een escaperoom voor kinderen maken, waarbij ook de volwassenen die de confrontatie met Mary of Gaston niet aandurven zich welkom voelen in ons klooster. Dat lijkt me onwijs leuk om te maken!" Wat een origineel antwoord! Ik bedank Wanja voor haar tijd en verlaat het klooster. Ik ben nu al aan het watertanden bij de gedachte aan mijn aankomende bezoek, wanneer ik eindelijk kan genieten van de Soup du Jour...

Lees meer over de wereld van Rock City Escape op rockcityescape.nl

THE ROYAL ROAD TO RECORDTIJDEN HÉT STAPPENPLAN VOOR HET NEERZETTEN VAN EEN TOPTIJD!

Dé perfecte review Een escaperoom speel je in de eerste plaats natuurlijk om een leuke tijd met elkaar te

Stap 1: groepsgrootte Vaak geven escaperooms een advies over het aantal personen. Dat komt vaak niet overeen het maximale aantal spelers. Dat advies geven ze

hebben. Toch maakt de daadwerkelijke

natuurlijk niet voor niks! Probeer daarom om niet

ontsnapping uit een kamer de beleving vaak

voorkom je een te grote of juist te kleine groep.

te veel af te wijken van de adviesgrootte. Zo

nog net iets spannender. Maar hoe zorg je er eigenlijk voor dat je ontsnapt? Hoe zet je een goede tijd neer? Wat moet je vooral niet doen tijdens een recordpoging? Je leest het allemaal in deze nieuwe editie van Royal Road To!

Stap 2: taken verdelen Nog voordat je de eerste ruimte van een escaperoom binnenstapt, moeten de taken al verdeeld zijn. Wie gaat zoeken? Wie brengt alles bij elkaar en legt de verbanden? Zorg ervoor dat iedereen weet wat hij moet doen en waarvoor hij verantwoordelijk voor is.

Stap 3: Benoem wat je ziet

Stap 8: Heb respect voor elkaar

Je komt een kamer binnen, ziet een bureau

Je staat onder tijdsdruk, een kamer kan

staan, trekt een lade open en wat vind je?

spannend zijn en dan is er ook nog eens

Een schroevendraaier! Benoem het

die teamgenoot die de ene na de andere

voorwerp hardop en laat je team op die

fout maakt. Probeer toch om ook die

manier weten wat je gevonden hebt. Zo

speler op een constructieve manier te

weten de andere spelers dat ze bij jou

coachen. Vergeet niet dat jullie een team

moeten zijn op het moment dat de

zijn en alleen samen kunnen ontsnappen.

schroevendraaier van pas zou komen.

Want misschien vindt diezelfde teamgenoot wel dé oplossing waar jij nooit op was

Stap 4: Denk niet hardop Door hardop te denken, beïnvloed je de denkwijze van andere spelers. En dat terwijl je misschien een denkfout maakt.

Als iemand anders daarna probeert om dezelfde puzzel op te lossen, maakt hij misschien wel dezelfde denkfout als jij.

gekomen.

Stap 9: Denk out of the box Staar je niet dood op op één voorwerp, theorie of puzzel. Denk out of the box, heb overal oog voor en denk niet in beperkingen maar in mogelijkheden!

Stap 5: De kubusgedachte

Stap 10: GENIET!

Elke ruimte bestaat uit vier muren, een

en een goede tijd neerzetten, maar je hebt

vloer en een plafond. Benader elke kamer

toch al betaald voor de volle zestig

ook op die manier. Zo kun je orde

minuten. Gebruik die dan ook! Neem de

scheppen in je hoofd en bijvoorbeeld

tijd om te genieten van de puzzels,

gestructureerder zoeken. In een team is

ruimtes, het decor, de special effects en

het ook belangrijk om je zoekstrategie te

de muziek. Geniet van het spel en jouw

bespreken: van links naar rechts, van onder

beleving zal stukken beter worden. Zeg

naar boven enz.

nou zelf, een te gekke beleving, daar kan

Stap 6: Kom op tijd!

toch geen toptijd tegenop?

Natuurlijk, we willen allemaal ontsnappen

Op tijd komen. Het is niet alleen een voordeel voor de gamemaster van dienst, ook voor jullie als spelers! Zo kun je rustig, geconcentreerd en maximaal voorbereid aan het spel beginnen en de eerste ruimte betreden.

Stap 7: Drink niet vooraf Groepen die vooraf een borrel op hebben, presteren duidelijk minder goed dan groepen die nuchter spelen. Bewaar de biertjes en ‘het wijnen’ dus voor na het spel om bijvoorbeeld jullie geslaagde ontsnapping te vieren!

Deze tips zijn gegeven door Rogier van Missionroom Leidschendam. Lees meer over Missionroom op missionroom.nl

escaperoomrijswijk.nl

DOWN THE HATCH: De Drang Naar Verwonderen

In Trapped hebben we het vaak over nieuwe escaperooms. Zo hebben we het in de coverstory van deze editie over de nieuwe kamer van Epic Escape Waalwijk en gaat in de vorige editie een coverstory over de nieuwe kamer van Escaperoom 0164.

Escaperoom Down The Hatch in Voorburg opent in 2021 echter geen nieuwe kamer, maar sluit er twee: The Cooper Case en Flight 815.

Laatstgenoemde krijgt gelukkig nog een tweede leven bij Locked in Tilburg. Het moeten sluiten van kamers waar je maanden met bloed, zweet en tranen aan hebt gewerkt is natuurlijk nooit leuk. Waarom heeft eigenaar Loran Laus dan toch deze beslissing gemaakt?

Daarnaast is er ook goed nieuws voor de Zuid-Hollandse ondernemer: zijn nieuwste kamer, Molly's Game, krijgt niet alleen waanzinnige reacties, maar is ook verbazingwekkend snel naar de toppositie van de escapetalk.nl top 50 gestegen.

Kortom, alle reden om eens langs te gaan bij de man achter het succes van Down The Hatch: Loran Laus.

Ik ben te laat. Wat vervelend! Ik ben gewoon te laat. De afslag richting Voorburg lijkt wel net zo druk als de weg naar de Efteling op een warme, zomerse dag. Ik zie de aankomsttijd op mijn navigatie alsmaar oplopen, terwijl de auto’s voor me voorlopig niet gaan bewegen. Acht minuten later dan de afgesproken tijd kom ik aan. Loran staat me al op te wachten: “Het is gekkenhuis op de weg, hè. Komt door dat nieuwe winkelcentrum in Leidschendam.” Dat nieuwe winkelcentrum is de Westfield Mall of the Netherlands. Het zorgt voor veel bezoekers in de omgeving en dat levert dus een heleboel verkeer op.

Ik volg Loran naar een vergaderruimte.

Deze ruimte zit in hetzelfde pand als de nieuwste escaperoom van Down The Hatch, Molly's Game, maar qua uitstraling, karakter en sfeer is de ruimte waar ik nu in zit een absolute tegenpool van de ruimte waar Molly's Game zich bevindt. “Terwijl die ruimte voordat ik aan Molly ging bouwen er ook zo uitzag”, lacht Loran. “Ik heb een colaatje voor je gepakt, goed?” Ik knik en wil het gesprek starten. “Hoe lang gaat dit artikel eigenlijk worden?”, vraagt Loran.

Ik vertel dat het meestal een pagina of vier à vijf per artikel is. “Vijf pagina’s over mij? Ik weet niet of ik wel zo interessant ben hoor”, grapt hij. “Maar je kamers wel”, zeg ik snel. “Ik denk dat je over Molly alleen al een heel magazine zou kunnen vullen”, voegt Loran eraan toe.

Die uitspraak is typisch voor Loran. Ik heb de eigenaar nu zo’n vijf keer gesproken en ondanks het feit dat hij zelf bescheiden blijft, is hij maar wat trots op hetgeen hij heeft neergezet. Die trots kan ik me, gezien de vele positieve reacties op Molly's Game, maar al te goed voorstellen!

Ik vraag Loran ons eens mee te nemen naar het begin. Wanneer is hij op het idee gekomen om zijn eigen escaperoom te openen?

“Dat was in eigenlijk al vrij snel na het spelen van mijn eerste escaperoom. In 2015 speelde ik The Architect van Sherlocked in Amsterdam.” Het verhaal komt eruit als een gepolijst, soepel geheel, alsof Loran het al duizenden keren heeft verteld. “Dat was een cadeautje van vrienden. Ik weet nog dat ik écht heel zenuwachtig was; het concept was helemaal nieuw voor mij en ik had geen idee wat ik dan precies ging meemaken of moest doen. Ik had verwacht dat er wel ergens een bordje stond met ‘start hier’. Eenmaal in de kamer bleek dat dat niet zo was en dat je jezelf écht naar buiten moest puzzelen; dat vond ik magisch.

Denk daar eens over na: een escaperoom is zo gebouwd dat iemand naar binnen kan lopen en zelf moet kunnen uitvogelen hoe weer buiten te komen. Dat is toch magisch?!

Ik vond het concept zo mooi dat we het vaker zijn gaan doen. De tweede kamer die we speelden, was niet zo’n goede kamer. Op dat moment begon het eigenlijk al een beetje te borrelen, door gedachten als: dit kan toch veel gaver en dit kan toch veel grootser? Kort daarna ben ik, als hobby, op papier begonnen samen met een goede vriend van me. Na het spelen van onze derde kamer besloot ik dat ik ging proberen zelf ook iets neer te zetten.”.

Hoe is het van 'op papier, als hobby' gegroeid naar je eerste escaperoom?

“Toen we begonnen met de concrete plannen was ik nog bij een bedrijf in loondienst. Het was de bedoeling om de escaperoom echt ernaast te doen als hobby. Al snel werd duidelijk dat het iets is wat eigenlijk helemaal niet geschikt is als hobby, omdat het gewoon klauwen met geld en tijd kost.

De beslissing om uiteindelijk fulltime over te stappen naar het bouwen en runnen van de escaperoom werd wel iets makkelijker, doordat ik al acht jaar lang niet met heel veel plezier naar mijn werk ging. Ik had een goed salaris en het was een goede baan, maar ik zou er niet erg gelukkig van zijn geworden om dat werk de rest van mijn leven te blijven doen. Op een dag zei mijn vrouw tegen mij dat ik er gewoon voor moest gaan. Dat heb ik vervolgens gedaan en dat is gelukt. Begin 2016 openden mijn compagnon en ik onze eerste kamer en in 2017 is die compagnon er uitgestapt.”

De bedrijfsnaam van Loran’s escaperoom is nog altijd hetzelfde als die eerste kamer: Down The Hatch. Een kamer gebaseerd op de televisieserie Lost. In vergelijking met de thema’s van andere kamers die in hetzelfde jaar openden toch wel een beetje een vreemde eend in de bijt. "Ik wilde geen naam met 'Escape' erin", zegt Loran daarover.

Hoe is het idee om dit thema om te toveren tot escaperoom ooit ontstaan?

“Ik ben heel lang scoutingbegeleider geweest en maakte altijd de kampthema’s. Qua thema’s gingen we steeds een stapje verder en één van de laatste thema’s die we hadden gemaakt, voordat ik mijn eerste escaperoom speelde, was ook gebaseerd op de serie Lost. We hadden daadwerkelijk een nepbunker in de grond gemaakt en we kampeerden zelfs op een eiland.

Daarnaast heb ik Lost altijd met heel veel plezier gekeken en het leek me gewoon gaaf om daar een kamer over te bouwen.”

Na Down The Hatch werd op een andere locatie een nieuwe kamer gebouwd: The Cooper Case, gebaseerd op de waargebeurde vermissing van D.B. Cooper. Later werd er op diezelfde locatie aan een nieuwe Lost-kamer gebouwd, ditmaal met de naam Flight 815.

“Flight 815 was de Lost-kamer die ik wilde bouwen toen ik Down The Hatch aan het maken was”, vertelt Loran. “Maar dat risico was destijds te groot. Ik ben wel blij dat ik uiteindelijk toch nog heb kunnen maken wat ik écht met het thema wilde neerzetten. Een soort tweede leven voor de originele kamer. Nu krijgt hij natuurlijk nog een derde leven bij Locked in Tilburg.”

Al vanaf de eerste kamer onderscheidt Down The Hatch zich door kamers aan te bieden die niet de gebruikelijke 60, maar 80 minuten duren. Waarom de keuze hiervoor?

“We zaten bij de Kamer van Koophandel en vroegen of ze daar eens konden kijken hoeveel escaperooms er al ingeschreven stonden. We bleken nummer 280 te zijn. Nu zijn er natuurlijk nog veel meer, maar wij schrokken daar destijds best van. We hadden direct het idee dat we onderscheidend wilden zijn, dus zijn we maar gaan brainstormen.”

Loran vertelt dat de 60 minuten speeltijd alweer voorbij zijn, voordat je er eigenlijk echt lekker in zit, iets waar elke fanatieke speler ongetwijfeld over mee kan praten.

“Dus deden wij 80 minuten. Aan de ene kant is dat, commercieel gezien, niet echt een handige keuze, aan de andere kant is dat wel ons unique selling point geworden.”

Inmiddels is Down The Hatch uitgegroeid tot één van de meest geroemde en geliefde escape rooms van Nederland. Molly's Game staat zelfs op eerste plek in de beruchte Escapetalk top 50. Iedereen die de kamer heeft gespeeld weet dat het een gigantisch ingewikkeld project moet zijn geweest om te realiseren. Wat wilde Loran bereiken met deze kamer?

“Met Molly had ik één doel: mensen verwonderen. Dan heb ik het niet alleen over effecten of mindfucks, maar over alles. Decor, muziek, emotie, verhaal, alles! Natuurlijk wilde ik mezelf ook overtreffen, maar ik denk dat dat niet het doel moet zijn. Als je doel goed is dan komt dat overtreffen vanzelf wel”, vertelt Loran.

“Ik heb mezelf uitgedaagd: wat zou ik kunnen bouwen als tijd, geld en ruimte niet leidend waren? Uiteraard zijn er grenzen, maar waar zou ik zelf nou gigantisch van onder de indruk zijn als ik het in een escaperoom zou tegenkomen? Dat is uiteindelijk Molly geworden.”

Dat woordje ‘uiteindelijk’ triggert me.

Het impliceert dat de kamer gegroeid is tot Molly's Game en dat het dus nog niet zo was toen Loran begon met bouwen. Was de kamer in zijn hoofd al af bij de start van de bouw of heeft alles zich pas gevormd op het moment dat hij al met een hamer en een zaag in zijn handen stond?

“Het verhaal had ik al geschreven en dat was nog niet eens helemaal rond; ik had een begin en een eind. Ik wist wat mensen zouden weten als ze naar binnen liepen en ik wist wat de ontknoping zou worden. Ik had al een kamerindeling gemaakt – anders wordt het wel heel moeilijk bouwen – en ik wist al grotendeels welke dingen ik erin wilde die me gewoon echt gaaf leken en waarmee ik dacht mensen te kunnen verwonderen. Dat was eigenlijk het enige.

Qua puzzels had ik bijvoorbeeld nog niks.

Ik moet voelen wat de sfeer in iedere kamer is om te kunnen bepalen of er een moeilijke of een makkelijke puzzel in moet komen. Uiteindelijk pas je natuurlijk wel wat dingen aan, want een pand vinden dat perfect matcht bij je ideeën is onmogelijk. Ik denk dat van alle dingen die ik bedacht heb voor het bouwen 60% de uiteindelijke kamer heeft gehaald.”

Loran vertelt dat hij de lockdowns heeft gebruikt om bepaalde zaken aan te passen: “Je kan zoveel testgroepen draaien, maar de kleinste dingetjes merk je toch pas na een tijdje. Zo heb ik in elke lockdown wel iets toegevoegd of aangepast aan Molly's Game.”

Loran doet me denken aan Rowan Atkinson die in de film Love Actually een verkoper speelt die een ring omtovert tot cadeautje: het is al mooi genoeg, maar het kan nog net iets mooier! Met dat in gedachten: is een kamer wat hem betreft ooit echt af?

“Nee. Nooit,” zegt Loran stellig, “maar... een kamer kan wel goed genoeg zijn. Dat het wel beter kan, maar dat het ook nu al goed is. Als bouwer moet je dat ook durven zeggen, anders kun je nooit verder.” Hij vervalt in een korte stilte en vult zijn antwoord aan: “Het kan natuurlijk geen kwaad om eens in de zoveel tijd zelf door de kamer te lopen en jezelf af te vragen of het nog met je doet wat het met je moet doen. Dat gezegd hebbende bouw ik liever wat langer door dan dat ik na een tijdje nog flink ga tweaken. Daarom heeft het bij Molly's Game ook zo lang geduurd voordat hij openging.”

Wat was de reden van het sluiten van The Cooper Case en Flight 815?

“Na de bouw van Molly wilde ik The Cooper Case een upgrade geven. Helaas kwam ik erachter dat de huurbaas vijf jaar lang stroom van mij heeft afgetapt en dat ik blijkbaar ook stroom betaalde voor een ander gedeelte van het pand dat ik niet huurde. Daarnaast was er in dat gedeelte van het pand zoveel mis met de electra dat het geen houdbare situatie was om daar te blijven als de huurbaas het niet ging aanpakken. Je raadt het al: dat ging hij niet doen. Een rechtszaak maakt meer kapot dan je wilt en vond ik dus geen optie, dus heb ik de moeilijke beslissing genomen om de stekker uit de kamers te trekken. Maar wie weet brengt dat wel nieuwe mogelijkheden.”

Traditiegetrouw sluit ik het interview af met de vaste, laatste vraag: wat hoop je dat de toekomst van escaperooms is? Lorans antwoord op die vraag laat nog eens zien hoe gepassioneerd hij is over de sector waar hij zich al meer dan vijf jaar in bevindt.

"Onze markt is in zeven jaar zo snel ontwikkeld: in verhaal, in effecten, in mindfucks, in budgetten… Dat heeft ervoor gezorgd dat de verwachting van onze spelers dermate hoog is als ze komen spelen en dat we straks niet meer aan de verwachtingen kunnen voldoen.

Laat dat nou net zijn wat wij als bouwers niet kunnen beïnvloeden: 'De Verwachting'.

Ga dus elke experience blanco in, verwacht niet te veel, dan kan het ook niet tegenvallen. Vergelijk de kamers niet te veel met elkaar; elke bouwer is anders en wil iets aan de markt bijdragen met zijn eigen visie. Een escaperoom hoeft niet per se een kamer met puzzels te zijn. Zie het als een kamer om te ontsnappen aan de realiteit. Of daar puzzels, acteurs of interactieve spellen in zitten, dat is om het even. Geef je als speler over aan het hebben van een toffe tijd in een kamer. Even een uurtje, of soms iets langer, écht ontsnappen aan het dagelijks bestaan. Want mensen verwonderen, dát is volgens mij het mooiste van onze markt.”

Lees meer over Molly's Game en de toekomst van Down The Hatch op downthehatch.nl

www.escaperoomantwerp.be

VIJF JAAR ESCAPETALK! Er is maar één website die door menig escaperoom-speler als heilig wordt beschouwd en door menig escaperoomeigenaar wordt vervloekt: Escapetalk.

De inmiddels tot een begrip verheven website is jaren geleden opgericht door Pim Arts. De aanstaande update, de groei van de website en de vooraanstaande rol in het huidige escape-tijdperk waren redenen genoeg om eens wat vragen te stellen aan mister Escapetalk himself!

Wat is Escapetalk.nl volgens jou?

Goede vraag. Lastig te beantwoorden. Het ligt er ook aan vanuit wie je het bekijkt.

Voor zoekende escapers is de beleving van onze site totaal anders dan voor bijvoorbeeld eigenaren. We willen beide doelgroepen zo goed mogelijk helpen. Dát zijn we, denk ik: een hulpmiddel om voor iedereen tot de beste escaperoomervaring te komen. Dat doen we op vele manieren.

Voor mij persoonlijk is Escapetalk nog veel

aangezien ik ook alles aan de achterkant meekrijg ;).

Neem ons eens mee in het ontstaan van Escapetalk; hoe kwam je tot het initiële idee, welke fases heeft het concept doorgemaakt tot het geworden is wat het nu is en wat was (en is) je doel met de site?

Ik kom uit het hardcore/punk wereldje, dat bekend staat om het Do It Yourself (DIY) principe. Dus als je een goed idee hebt, dan ga je dat doen. Ik had ook al ervaring met het opzetten van internationale ‘communities’ binnen die niche. Toen ik in aanraking kwam met escaperooms en de bestaande sites niet vond voldoen aan wat ik zocht was het idee al snel geboren. Het helpt ook dat ik webdeveloper ben natuurlijk!

Het eerste idee, zoals de naam en dergelijke, is ontstaan tijdens een sushietentje. We waren gegrepen door het

escape-virus en we hebben toen gebrainstormd door wat dingetjes op een servetje te krabbelen. Er waren wel de nodige bedenkingen: er waren immers al twee grote, bestaande sites in Nederland.

Maar ik zag wel potentie, omdat ik bepaalde dingen anders wilde doen. Dat ging met name om reviews op kamerniveau en het feit dat ik geen enkele inmenging in de zoekresultaten wilde. Wat dat betreft is het doel van Escapetalk in de basis niet veranderd sinds dat eerste idee.

Aan de mensen die aan Escapetalk werken, is door de jaren heen wel wat veranderd. De afgelopen jaren hebben diverse stagiaires en werknemers van mijn webdevelopment-bedrijf ook aan de site gewerkt. Dus ik ben niet meer de enige die technisch aan de knoppen draait. Ook bezoekers hebben hun steentje bijgedragen. Dat vind ik misschien nog wel het leukste: de input van bezoekers. De verslagen van Marloes en Santiago bijvoorbeeld. Of Derk en Perry die ons geregeld mailen met nieuwe escaperooms en dergelijke.

Escapetalk is inmiddels écht een begrip geworden. Wat hoop je dat mensen verstaan onder dat begrip?

Ik besef dat nog niet echt denk ik. Ik vind het wel heel mooi om te horen! Voor mij is het nog steeds dat hobbyproject, waar ik ontzettend veel tijd (en inmiddels ook geld) in heb gestoken. Als ik ergens aan begin, ga ik er meestal ook vol voor. Dat is bij Escapetalk niet anders geweest.

We hebben altijd alles zo eerlijk en objectief mogelijk proberen te doen. Dat zal heus niet altijd perfect gelukt zijn, maar het is heel vaak ook wel gelukt. En dat leverde soms pittige discussies op met eigenaren. Er is meerdere keren gedreigd met rechtszaken, advocaten etc.

Nooit iets van gekomen natuurlijk. In het begin vond ik dat wel spannend, maar nu laat ik dat van me afglijden. Ik snap de frustratie wel hoor, maar zolang ik mezelf in de spiegel kan aankijken, alle argumenten meeneem en ook terug durf te komen op een beslissing (dat is ook wel eens gebeurd), denk ik dat ik het niet zo verkeerd doe. Ik doe in ieder geval mijn best.

Eigenlijk is dat wat ik hoop dat mensen denken als ze aan Escapetalk denken: objectief en transparant, met de juiste bedoelingen.

We weten dat er een nieuwe versie van Escapetalk aan zit te komen. Kun je ons daar al wat meer over vertellen? Wordt het dezelfde site in een ander jasje of gaan er bepaalde functies echt radicaal veranderen?

Laat ik vooropstellen dat ik had gehoopt dat de nieuwe versie allang af was. We hebben twee jaar terug besloten om de complete site te herschrijven. De site krijgt een nieuw jasje, maar ook alle onderliggende techniek is op de schop gegaan. Dat heeft veel tijd gekost, maar is straks – als het eenmaal af is – zeker de moeite waard.

Ik kan je wel al over wat dingen vertellen die gaan veranderen. Het belangrijkste is dat het algoritme van de scores geheel op de schop gaat. Ik wil daar graag op een later tijdstip nog wat dieper induiken. Het algoritme dat we nu gebruiken, geeft een aardig beeld, maar het nieuwe algoritme neemt veel meer factoren mee, waaronder de leeftijd van een review, of de review met een account is geschreven of niet etc. Het zal allemaal wat ‘frisser’ aanvoelen en meer in beweging zijn.

Maar er komt veel meer nieuws aan: een spellendatabase (die je ook kan reviewen), escaperooms uit het buitenland bijhouden, een escaperoom-routeplanner (voor je dagtripjes), een suggestie-tool en nog veel meer! Voor eigenaren is het hele beheergedeelte op de schop gegaan en komen er optionele abonnementen voor nog meer functionaliteiten (geen zorgen: de bestaande functionaliteiten blijven ook gewoon).

Daarnaast is het advertentiesysteem flink uitgebreid en eerlijker geworden.

Ik kan niet wachten om het allemaal te delen!

Escapetalk draait natuurlijk met name om de reviews. Wat is volgens jou het belangrijkst aan het schrijven van een goede review?

Moeilijke vraag. Ik denk dat je een goede review schrijft voor een potentiële bezoeker, dat deze eerlijk is en geen spoilers bevat. En ik vind ‘meerdere kamers’ inmiddels geen spoiler meer. Die halen we ook niet meer weg. Mochten eigenaren daar een probleem mee hebben dan doen we dat op verzoek nog wel, maar ik denk persoonlijk dat we dat punt wel voorbij zijn. Nagenoeg alle kamers bestaan tegenwoordig uit meerdere kamers. Als dat niet zo is dan is het – denk ik – goed om dat aan te geven voor het verwachtingspatroon. Want een kamer zonder meerdere kamers hoeft zeker niet minder of slecht te zijn. Ik heb een aantal hele toffe kamers in één ruimte gespeeld.

Maar ik dwaal af volgens mij. Ik vind het zelf ook moeilijk om een goede review te schrijven. Zeker over escaperooms, waar je niet mag spoilen. Op onze site zitten wel een paar mensen die het tot een kunst hebben verheven. Yves (De Milde Dictator) en Marloes (Moess) (beide van de Beyond The Game Podcast) bijvoorbeeld. Die reviews lees ik altijd graag.

Laten we de persoon achter Escapetalk niet vergeten: hoe ben je zelf ooit in aanraking gekomen met escaperooms? Was dat liefde op het eerste gezicht? Zo nee, wanneer ben je verliefd geworden op/verslaafd geraakt aan escapen?

We gingen met de schoonfamilie een escaperoom doen. Dat was in 2016 en het ging in dat geval om De Loods in Uden.

Een kamer van Stefan Trimbach die tegenwoordig Kamer 237 heeft. Aangezien ik dat soort escape-spelletjes op de computer al leuk vond, was ik meteen enthousiast over het idee. Na het spelen van die escaperoom al helemaal. Wat was dat tof! We zijn de volgende dag naar Project Escape geweest om daar de Duivelskamer te spelen. Ik denk dat vrij snel daarna ook het idee van Escapetalk ontstond.

Dus ja, absoluut liefde op het eerste gezicht. En dat is nooit meer overgegaan.

Ik heb een tijd minder gespeeld door de geboortes van onze prachtige dochtertjes, en daarna door corona, maar ik denk dat ik daar weer rap verandering in moet gaan brengen. Maar eerst Escapetalk afmaken, haha. Daarna gaan we dat maar eens vieren met wat bezoekjes aan escaperooms.

Wat maakt voor jou een escaperoom tot een goede escaperoom?

Het bekende totaalplaatje. Van beleving tot puzzels. Beleving zit ‘m voor mij eigenlijk in alles. Van het decor tot aan de begeleiding.

Een gamemaster kan je ervaring maken of breken. Daar is soms echt te weinig waardering voor.

Maar het moet niet alleen maar beleving zijn. Er moet ook wat uitdaging in zitten.

Die geluksmomentjes, het gevoel dat je iets hebt opgelost / progressie hebt geboekt. En dan het liefste dat je daar ook aan bijgedragen hebt, dus niet maar wat staat te kijken.

Ik zie ook graag een mooi verhaal. Met een twist. Dat is helaas door het format (+/60/80 minuten) wel een dingetje. Met een film is dat vaak al passen en meten en nu moeten er dan ook nog een hoop puzzels in verweven worden.

Dit klinkt nu als een hele waslijst, maar ik beschrijf nu een soort ideaal. Drop mij in een kamertje met wat puzzels, het liefste met goed gezelschap, en ik vermaak me prima! ;)

En wat zie je liever niet in een escaperoom?

Ik ben ongetwijfeld in de minderheid, maar ik heb echt een intense hekel aan verkleedpartijen in escaperooms. Ik vind dat sowieso niet leuk, maar zeker in escaperooms ben ik dan meer bezig met de irritatie over een te warm apenpakje dan met de kamer. Voor mij werkt dat zeker niet sfeerverhogend.

Spiralen mogen van mij ook achterwege gelaten worden, of maak ze heel simpel.

We hebben ooit eens kamer gespeeld met z’n tweeën waarbij we achteraf hoorden: “Ja, normaal gesproken is één persoon zo’n beetje het hele uur bezig met die spiraal."

Dan heb je het niet begrepen…

De tijd van sudoko’s of andere puzzelboekjespuzzels zijn we ook wel voorbij.

Oh, en herhaal een trucje niet te vaak. Na één à twee keer hetzelfde trucje uitvoeren, kan dat eurekagevoel snel omslaan naar frustratie.

Of dat nu is met kamers vol beleving of juist puzzels, met slotjes of juist met techniek, met acteurs, voorpret, napret, twists, ‘wtf’-momenten, enorme ruimtes of één kleine ruimte; dat merken we vanzelf.

Ik geloof niet zo in dat onderscheid.

Mensen stoppen dingen graag in hokjes, maar een kamer is simpelweg leuk of minder leuk en soms ook gewoon slecht.

En dat kan dan ook nog per persoon of dag verschillen. Een resetfout, een gamemaster of bezoeker die z’n dag niet heeft.

Laten we vooral hopen dat er nog meer mensen in aanraking komen met escaperooms en dat deze massaal de weg weten te vinden naar de escaperooms van eigenaren die met passie in deze branche zitten. Dan gaan we nog mooie avonturen beleven met z’n allen.

Ik klink nu echt als een zure, oude man hè?

Haha, maar ik hou van escaperooms, echt waar!

Waar hoop je dat de escaperoomsector over vijf jaar is? Waar hij staat, welke kant we op zijn gegaan etc.

Ik heb echt geen idee. Ik hoop vooral zonder corona. Dat de eigenaren weer kunnen doen waar ze gek op zijn: mensen even de mogelijke ellende in hun leven laten vergeten en ze een te gek uur / 1,5 uur of whatever kunnen geven. Even ontsnappen. Letterlijk, in dit geval!

Alles over Escapetalk en de nieuwe website lees je op www.escapetalk.nl

OPENING SOON

CREATIVITEIT IN CORONATIJD Het interviewen van een gepassioneerde eigenaar resulteert vaak in een lang, uiteenlopend, maar daardoor juist ook boeiend gesprek. Toen ik in mijn agenda zette dat ik op maandagavond 26 juli Tim de Klerk van The Escape Room Rijswijk zou spreken, heb ik voor de zekerheid mijn agenda die avond leeg gehouden. Met Tims grote ervaring in de escaperoomwereld bleek dit geen overbodige luxe. Nog voor ik mijn eerste vraag kan stellen, zijn we al een half uur verder. De enige zin met een vraagteken die tot dan toe is uitgesproken: "Hoe is het?" Zet twee fanatieke escapers bij elkaar en dit is het gevolg.

Na een tijdje besef ik dat we inmiddels praten over het onderwerp van dit artikel: creatief omgaan met corona.

Ik besluit daarom mijn dictafoon aan te zetten en een eerste vraag te stellen: "Wat maakt jullie tot The Escape Room Rijswijk?"

Als een kamer voldoet aan je verwachtingen, is dat de kamer waar je het minst snel over zal vertellen aan anderen. Een verrassende kamer raad je iedereen aan en een tegenvallende kamer raad je iedereen af, maar een kamer die precies is wat je had verwacht, laat geen indruk achter."

Tim: "Ik denk dat wij je een uurtje laten ontsnappen aan de realiteit. Maar dan wel een beleving waarbij puzzels écht heel belangrijk zijn. Je hebt natuurlijk escaperooms die zich helemaal focussen op de beleving en dat doen zij ongelofelijk goed. Wij kiezen er liever voor om een goede beleving – je moet wel geloven dat je in een bepaalde wereld bent – aan te vullen met kwalitatief goede puzzels."

Dat laatste deel triggert me.

Kwalitatief goede puzzels. Waarom zijn puzzels dan belangrijk?

"Door puzzels op te lossen, ontdek je dingen: een verhaal, een nieuwe kamer, een plottwist of misschien zelfs een ‘mindfuck’.

Eén van de belangrijkste onderdelen van een escaperoom vind ik het verrassingselement. Dat hoeft niet altijd de grootte van een escaperoom of een bepaald technisch element te zijn, maar dat kan bijvoorbeeld ook een prachtig gedecoreerde ruimte zijn.

Gewoon iets wat je niet verwacht. In mijn ogen heeft elke goede escaperoom minimaal één verrassingselement.

Dat zijn de momenten die je namelijk onthoudt. Ik kan Kamer 237 zeggen en iedereen die de kamer heeft gespeeld, denkt aan hetzelfde moment.

Ik vraag Tim om een stapje terug te doen in de tijd. Hoe is die visie ooit ontstaan? Wanneer was zijn eerste escape-ervaring? Wanneer besloot hij: ‘dit wil ik ook’? Met andere woorden: hoe is Tim zo’n fanatieke escaper geworden en hoe is The Escape Room Rijswijk ontstaan?

"Dat is een mooi verhaal. Het was een zonnige maandag op 6 juli 2015 en ik was aan het werk voor dezelfde supermarkt waar mijn broertje Kevin destijds ook werkte.

In de supermarktwereld is maandag altijd een administratiedag; zo ook deze bewuste maandag waarop ik er even helemaal klaar mee was. Ik belde mijn broertje op en vertelde dat ik het gewoon zat was. Dat is niet zo gek als je bedenkt dat ik daar al zo’n acht jaar werkte.

Daarbij komt er in een supermarkt niemand naar je toe met goed nieuws.

Er komen geen klanten binnen die zeggen: "Wat een mooie winkel heeft u!" of "Wat een vriendelijk personeel werkt hier toch!" Mensen komen alleen maar naar je toe als er iets niet goed, duidelijk of gewenst is. Dat geldt voor klanten, maar ook voor medewerkers en managers. Ik heb het acht jaar lang met heel veel plezier gedaan, maar na een tijdje wilde ik toch wat meer voldoening krijgen uit het werk dat ik deed. Dus toen ik met mijn broertje aan het bellen was, vertelde ik hem dat ik iets voor mezelf wilde beginnen. Een idee dat we overigens al enige tijd hadden. Ik wilde een eigen café, een eigen restaurant of een eigen escaperoom."

Op dat moment hadden de broers zelf nog nooit een escaperoom gespeeld.

"Sterker nog: Kevin wist niet eens wat een escaperoom was", vertelt Tim.

"Die week ervoor zat Victor van Sherlocked bij De Wereld Draait Door te vertellen over het concept en ik weet nog dat ik in het begin dacht: zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Dat bleek later wel een ander verhaal, maar het concept leek me te gek, ondanks het feit dat we er zelf nog nooit één hadden gespeeld. Die avond speelde ik samen met Kevin en nog een andere vriend, Maurice, mijn eerste escaperoom bij Amaze Escape in Den Haag. We hebben daarna tot twee uur 's nachts in de kroeg gezeten. Daar hebben we op een bierviltje – volgens Maurice beginnen alle goede ideeën op een bierviltje – ons plan voor een eigen escaperoom uitgeschreven.

De volgende dag hebben we de gemeente gebeld en binnen een dag hadden we een lijst met panden waarvan de gemeente dacht dat we er onze plannen konden uitwerken. Een lekkere start, zou je wel kunnen zeggen. Lang verhaal kort: een half jaar later gingen we open."

Zoals Tim eerder zei, dacht hij misschien te makkelijk over het project. Dat het zo moeilijk niet zou zijn, bleek een misvatting, maar toch hebben de mannen in zes maanden het hele project gerealiseerd. Wat is datgene wat Tim heeft laten inzien dat je niet zomaar even een escaperoom opzet?

"Ik liep met de elektricien door het pand dat we gehuurd hadden en vertelde hem dat als op plek A en B iets werd weggezet dat er dan op plek C een kast open moest gaan en op het plek D het licht uit moest gaan", lacht Tim. "Die man keek me een beetje verontwaardigd aan en zei: "Dat is prima, maar dan moet je toch echt iemand anders bellen, want dat kan ik niet." Dat soort dingen dus. Dat is dan ook het moment geweest dat Rik Prinsen van Mystery House Valkenburg om de hoek kwam kijken. Daar hebben we echt ontzettend veel aan gehad. Rik is écht onze mentor geworden. Zo hebben we bijvoorbeeld geleerd wat voor technieken je kunt gebruiken in een escaperoom. Wat dat betreft is Rik, nog altijd, onze held!"

Tim vervolgt: "Dat blijf ik wel het bijzondere aan onze markt vinden. Dat iedereen zo voor elkaar klaarstaat. De eigenaren die nu een escaperoom starten, komen met diezelfde vragen die wij vroeger hadden bij ons. Dat is toch mooi!?"

Het afgelopen anderhalf jaar is voor The Escape Room Rijswijk, net als voor alle andere escaperooms in Nederland, een bijzonder vervelend jaar geweest.

Het team achter Rijswijk is echter niet bij de pakken neer gaan zitten en komt met een heleboel creatieve, nieuwe concepten waaronder een puzzel, online escapespellen, een thuismysterie en een serie pubquizzes.

Hoe is dit tot stand gekomen?

"Dat waren allemaal dingen die niet op de planning stonden. Eigenlijk moest er een nieuwe kamer gebouwd worden, maar die plannen zijn nu uitgesteld. Die kamer is tegelijkertijd ontworpen met onze laatste kamer: The Execution. Die is ontworpen met het vaste creatieve team dat ook Jasons Curse heeft gebouwd. Het leuke aan de kamer die al ontworpen is, maar nog gebouwd moet worden, is dat we die ontworpen hebben met ons personeel. Ik heb het idee dat die kamer echt heel vet gaat worden", vertelt Tim nu al met enige trots.

In november komt de escaperoom uit Rijswijk naar buiten met het nieuws dat ze een online pubquiz zouden organiseren. "Het idee daarvoor is heel spontaan ontstaan. De uiteindelijke quiz was écht retespannend, omdat alles wat je doet live uitgezonden wordt. We vonden het vooral heel tof om te maken; we hebben écht heel veel lol gehad tijdens het hosten van die quiz.

Het voelde gewoon alsof we het met een groep vrienden deden. Volgens mij zegt dat gevoel heel veel over ons personeel en de onderlinge band. Gelukkig maar."

De snelle aanpak van The Escape Room Rijswijk zien we begin vorig jaar opnieuw als escaperooms op 15 maart hun deuren moeten sluiten.

Nog voor het begin van de volgende maand komt het eerste online escapespel van Rijswijkse bodem, in samenwerking met Escaperoom Katwijk, uit: Lockdown Homebound.

"Daar hebben we hard aan doorgewerkt, ondanks het feit dat het voor ons een hele nieuwe markt was. We dachten dat we een maand of drie dicht zouden zijn en daarna weer vrolijk verder konden met hetgeen waar we goed in zijn: escaperooms uitbaten. Dat liep dus even anders, want in september moesten we bijvoorbeeld weer dicht.

Het is ons wel opgevallen dat op het moment dat er nieuwe maatregelen aangekondigd werden, die niet eens betrekking hebben op escaperooms, mensen minder gaan reserveren.

Vanaf minuut één na de persconferentie is dat verschil al te zien en dat kan natuurlijk voor vervelende situaties zorgen."

In maart volgt, na de twee online thuisescapes, een analoog escapespel voor thuis: een doos met fysieke materialen om daarmee al puzzelend een moordzaak op te lossen: Sespectum MMI. "Dat was heel vet om te maken. Het gaf ook veel voldoening, omdat je eindelijk weer iets tastbaars aan het maken bent.

Die online escapes en pubquizzes zijn leuk, maar je werkt heel lang aan iets wat je niet kan aanraken en dat is toch zonde. Bij de fysieke escaperooms en thuisspellen kan dat gelukkig wel. Ik zeg bewust thuisspellen, meervoud, want we laten het niet alleen maar bij Suspectum MMI… Maar voor het zo ver is, gaan we er eerst voor zorgen dat The Competition, een kamer die we in december hebben overgenomen van Amaze Escape, opgebouwd en speelklaar is. Als die eenmaal draait, komt thuisspel nummer twee eraan."

Ondanks dat de antwoorden misschien voor de hand liggen, vraag ik Tim wat in zijn beleving de grootste verschillen zijn tussen het ontwikkelen van de thuisspellen en het ontwikkelen van de fysieke escaperooms. Zijn antwoord vind ik enigszins verrassend.

"Eigenlijk zijn er helemaal niet zo gek veel verschillen. Het grootste, significante verschil is dat er bij een thuisspel geen operator aanwezig is.

Het moet daardoor bij een thuisspel in alles heel duidelijk zijn wat nu precies de bedoeling is, want er is geen gamemaster die kan ingrijpen op het moment dat je iets doet wat niet mag, kan of hoort.

Ik vind het overigens allebei wel iets hebben. Het feit dat ik er getuige van kan zijn hoeveel plezier mensen aan een kamer beleven, vind ik tof.

Maar het idee dat ik een hele tijd geleden iets heb ontwikkeld en dat mensen dat op elk moment kunnen spelen en daar plezier aan beleven, vind ik ook te gek.

Zoals altijd vraag ik in welke richting Tim de escaperoom-markt graag zou zien bewegen. Als ik zijn antwoord op die vraag zo terugluister, denk ik dat hij nog wel eens gelijk kan krijgen.

"Ik hoop dat we met z’n allen mega vette belevingen gaan maken waar puzzels nog altijd een hele prominente plek hebben. Maar eigenlijk hoop ik niet dat we allemaal een bepaalde kant op gaan. Juist die verschillen vind ik zo leuk: een Gijs Geers [eigenaar Darkpark, red.] die weken werk in één effect stopt of een Stefan Trimbach [eigenaar Kamer 237, red.] die altijd op zoek is naar de perfecte puzzel. Die verschillen en het feit dat elke bouwer anders is, maakt het zo leuk."

Lees meer over de kamers, thuisspellen en toekomst van Escaperoom Rijswijk op escaperoomrijswijk.nl

COLOFON Dank en credits Roy, Maurice Stef, Wanja, Pim, Loran en Tim voor de toffe interviews Micheline, Skip en Mick voor het nakijken van de geschreven teksten Rogier voor het geven van advies voor wat betreft sneller escapen Iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan de totstandkoming van deze editie Alle escaperooms die Trapped verkochten voor de support

Redactie: info@wesselkort.nl +31 6 82 23 83 97 (enkel Whatsapp)

YOU CAN ENTER ANY GIVEN MOMENT..

BUT YOU CANNOT LEAVE UNTIL YOU FINISHED HER GAME

RESERVEER NU: WWW.DOWNTHEHATCH.NL

©TRAPPED 2021