1
2
3
6
Rond de beginjaren van de twintigste eeuw zorgden grondboringen in Limburg voor een enorme belangrijke wending in de Belgische energieproductie. De vondst van vette steenkolen voorzagen de Limburgse industriesites van hun eigen brandstoffen. Omdat de kolen zich diep in de ondergrond bevonden en tevens bedekt werden door een instabiele bovenlaag, was er nood aan de oprichting van gespecialiseerde en volledig uitgeruste mijnsites. Zo kwamen er maar liefst zeven mijnzetels tot stand, namelijk Beringen, Zolder, Houthalen, Winterslag, Waterschei, Zwartberg en Eisden. Elke mijnsite was uiteraard voorzien van een ondergrondse ontginningsruimte en tal van bovengrondse installaties, die de ondergrondse werking optimaliseerden. Bovengrondse schachtbokken stonden verticaal in verbinding met de ondergrondse, horizontale mijngangen en voorzagen de tunnels van de aan- en afvoer van lucht, deden dienst als vluchtweg en als weg om de steenkolen naar de bovengrond te brengen. Na verwerking werden de onbruikbare resten afgevoerd en opgehoopt op bergen, die we kennen als terrils en nog steeds duidelijk herkenbaar zijn in het Limburgse landschap. Om de werkkrachten te bundelen, tevreden te stellen en te houden, werden tuinwijken of mijncités opgericht waarin de gezinnen van de internationale arbeiders konden verblijven. In de beginjaren was vooral het transport van de steenkolen een groot probleem. De kanalen waren niet diep genoeg en er waren onvoldoende spoorlijnen aanwezig. Tijdens het interbellum werd dit probleem opgelost en kwamen er twee interessante transportinfrastructuren tot stand, namelijk het Kolenspoor dat de zeven mijnsites met elkaar in verbinding bracht en het Albertkanaal met haar Kolenhavens. Door de ontwikkeling van tal van betere en goedkopere energiebronnen werden de Limburgse mijnen één voor één gesloten. De sites worden nu internationaal beschouwd als belangrijk, cultureel mijnerfgoed. bron: cosimo etneo. (2015). Ons mijnverleden. Geraadpleegd op 18 mei 2015, via http://www.cosimo.be/onsmijnverleden/