litieke leiders opgelegd worden. Het duidelijkst is dit in Foi. Meer dan eens is er in Sidi Larbi’s producties een grote spankracht tussen de horizontaliteit en de verticaliteit van het menselijk bestaan. Hun scènebeeld is steeds naar boven gericht. Reeds in Rien de Rien nodigt de muur die de scène domineert uit om er over te klimmen. De horizontale, vaak naar de grond gerichte beweging wordt aangevuld met naar boven gerichte, polyfone zang. In Foi kijken de zangers van Capilla Flamenca vanuit een ‘raamhemel’ neer op de dansers. In Tempus Fugit gebruiken de dansers de nieuwe verworven techniek van het paalklimmen om voortdurend ten hemel op te klimmen in het bos van palen dat de scène afbakent. Meer nog dan in zijn vorige voorstellingen wordt de groep dansers en muzikanten hier voorgesteld als een gemeenschap, verbonden door bewegingsrituelen en samenzang, waaruit individuele verhalen zich tijdelijk losmaken. Het weer, de seizoenen en de cyclische tijd zijn zowel letterlijk de geprojecteerde achtergrond als de dieperliggende essentie die de vloedgolf van beelden en emotionele ervaringen samenhoudt. Het laatste deel van Zero Degrees thematiseert de overgangszone tussen leven en dood. Hierin verbeelden de levensgrote dummy’s of poppen van beeldend kunstenaar Anthony Gormley afwisselend het dode, materiële lichaam waarmee wordt rondgezeuld, of het lichtgevende, spirituele aura dat het lichaam ontstijgt. In het openlijk thematiseren van religie en de zoektocht naar een nieuwe vorm van spiritualiteit gegrond in de eigen artistieke praktijk, in de zintuiglijke beleving van het fysieke en muzikale heden van de voorstelling, schaart Sidi Larbi zich aan de zijde van een steeds groter wordende groep hedendaagse kunstenaars. 4 Het is dan ook geen toeval dat zijn oeuvre een grote synchroniciteit vertoont met de politieke werkelijkheid. Foi, dat ook als een kritiek op de religieus geïnspireerde, buitenlandse politiek van het Bush-regime kan worden gelezen, gaat in première enkele dagen voor de Amerikaanse invasie van Irak. De eerste publieke try-out van Zero Degrees, waarvan het laatste deel een lang aangehouden klaagzang voor een “dode op een trein” is, vindt plaats daags na de bomaanslagen in de Londense metro. In die zin is het ook betekenisvol dat Sidi Larbi, als Antwerps-Marokkaanse Belg die Latijn-wiskunde in Hoboken studeerde vooraleer hij zijn succesvolle, nomadische carrière als choreograaf en wereldburger aanvatte, in 2006 voor het eerst in zijn eigen ‘heimat’ aan de slag gaat.
44 | S I D I L A R B I C H E R K AO U I