De TIENPlusser - Jubileumeditie - 30 jaar Dordtse wijkkranten

Veel plezier bij TIEN Plus!

beste wijkkranten van Nederland (en de leukste redacteuren)”

Begin 2000 plofte wijkkrant De Poorter bij mij op de gloednieuwe deurmat. Ik was net van Rotterdam naar Dordrecht verhuisd en ben toevallig dol op wijkkranten. Lekker lezen dus. En daar was ineens een vacature voor een communicatiemedewerker bij de wijkkranten. Kon het mooier? Eigenlijk niet. Het was de allerbeste en leukste manier om de stad te leren kennen, maar nog veel belangrijker, om kennis te maken met geweldige wijkbewoners: de betrokken en bevlogen redacteuren.

Achttien jaar heb ik bij TIEN Plus gewerkt. Na een sollicitatiegesprek op het Hof met onder andere Anneke Ekelo en Ria Besjes ging ik met veel plezier aan de slag. Na een paar jaar volgde de verhuizing naar de Steegoversloot. Ria ging met pensioen en opnieuw kwam er een advertentie in de krant. De kersverse nieuwe grafisch vormgever was jong, net afgestudeerd en wilde graag een baan waarbij hij onder de mensen was. Onze nieuwe collega werd Rinus de Regt.

Kracht van de wijkkrant “Na een dagje meelopen met Ria, we gingen naar een checkvergadering in Crabbehof, wist ik zeker dat de wijkkranten (en de redacties) superleuk zijn om te ondersteunen. De betrokkenheid van deze vrijwilligers is bijzonder. Daarnaast geloof ik ook erg in de kracht van de wijkkrant. Het is mooi dat wijkbewoners zelf vertellen over hun wijk en op deze manier een bijdrage leveren. Niet voor niets wordt de krant nog altijd goed gelezen.”

Piet. en Linda.

“Het kinderpersbureau was een mooi uitvloeisel van de wijkkrant. In een paar middagen leerden we groepen kinderen interviewen, een verhaal schrijven en fotograferen. Uiteraard kregen hun verhalen vervolgens een mooie plek in de wijkkrant. Deze kranten namen ze vol trots mee naar huis, naar hun ouders die de Nederlandse taal niet altijd machtig waren. Voor OBS Mondriaan in Koloriet (Krispijn) hebben we zelfs schoolkranten gemaakt in de vorm van magazines: de Piet. met de punt van de Linda. Een aantal van deze magazines hebben we opgestuurd naar de redactie van Linda. Eigenlijk mag die punt niet vanwege copyright, maar ze zagen er de grap wel van in. Het kinderpersbureau werd uitgenodigd om de redactie in Naarden (gevestigd in Het Arsenaal van Jan des Bouvrie) te bezoeken. Uiteraard hebben we die uitnodiging van harte aangenomen.”

Feesten

“De feestjes waren ook altijd

leuk. De redacteurenborrels maar ook de jubileumfeesten. Bij het 20-jarig bestaan van de wijkkranten hadden we een groot en drukbezocht feest in wijkcentrum Koloriet. Onder andere Kees Thies was hier ook bij. Voor het 25-jarig bestaan hebben we samen met de gemeente een

grote bijeenkomst over wijkjournalistiek georganiseerd waarbij onder andere ook rtv Dordrecht betrokken was. Ook deze bijeenkomst met meerdere workshops bij het Wartburg College op het Leerpark was druk bezocht. Natuurlijk waren er veel redactieleden, maar ook mensen van de

gemeente, organisaties uit de wijken en de politiek. Bij de wijkkranten is altijd een soort spanning tussen de verschillende partijen. Wie krijgt hoeveel ruimte? Klopt de hoor en wederhoor? Het is goed dat de discussie hierover blijft bestaan. Dat houdt iedereen scherp.”

Op de komende 30 jaar “In 2019 ben ik full time als docent aan de slag gegaan bij de Hogeschool Rotterdam. Elf jaar heb ik bij TIEN Plus gewerkt en echt nooit met tegenzin. Ik wilde graag onder de mensen zijn. Dat is gelukt. Tuurlijk waren er ook minder leuke dingen. Bijvoorbeeld de steeds terugkerende discussie of de krant niet digitaal kan? Nee dus, dat blijkt maar weer uit het meest recente onderzoek. Het is bijzonder dat deze betrokken vrijwilligers steeds opnieuw zo’n mooi product over hun eigen wijk maken en dat het zo goed gelezen wordt door de rest van de wijk. Dat moeten we koesteren. In ieder geval voor de komende dertig jaar.” Uiteraard sluit ik me hier helemaal bij aan. Inmiddels ontvang ik De Reelander in plaats van De Poorter, maar ook die lees ik van A tot Z. Proost, op de wijkkranten en de redacteuren!

30 jaar wijkkranten = 30 jaar vrijwillige inzet

Klein nieuws met grote impact

SelmaDoorn

De drijvende krachten van TIEN Plus zijn op dit moment Selma Doorn en William de Jong met op de

zijn allebei, net als de wijkkranten, 30 jaar. Van de begintijd hebben ze zodoende niet zoveel meegekregen, maar des te

blijkt? De wijkkranten zijn nog altijd van groot belang.

Peter is als manager van Buurtwerk Dordrecht (waar TIEN Plus onder valt) sinds 2018 betrokken. In datzelfde jaar sloot Selma, afkomstig uit het buurtwerk, aan. William versterkt het team sinds 1,5 jaar als grafisch vormgever. Nog een leuk detail: zo’n 16 jaar geleden liep hij al een week stage bij TIEN Plus.

Dit had zijn moeder toen voor hem geregeld. Zij was jarenlang opmaker bij de wijkkrant van Nieuw Krispijn.

Kranten bewegen mee Peter: “Dat is ook het unieke van de wijkkranten. Ze gaan al gene-

raties mee. Ze bewegen mee met de veranderende samenleving. En ze zijn nog altijd relevant. Dat blijkt uit een recent lezersonderzoek.” Selma: “Het is het enige medium in Dordrecht dat verhalen brengt uit de wijk, gemaakt door de bewoners uit de wijk.” Peter: “Klein nieuws soms, maar met een grote impact voor de bewoners. Het bijzondere is ook de grote vrijheid die de redacteuren hebben bij het maken van de krant. Ze bepalen zelf de inhoud. Een enkele keer brengt dat wat spanning met zich mee, maar dat is ook goed. Zonder schuring geen glans.”

Leve de vrijwilligers 30 jaar wijkkranten betekent ook 30 jaar enthousiaste vrijwilligers die zich hard maken voor de kranten of social media. Peter: “Het is heel simpel, zonder de vrijwilligers zouden er geen kranten zijn. Zij zijn het allerbelangrijkst. Er is natuurlijk wel ontzettend veel veranderd in 30 jaar, alleen al als je kijkt naar technologische ontwikkelingen. Wat niet veranderd is, is de faciliterende rol van TIEN Plus. De medewerkers hebben altijd ondersteund bij vragen, met cursussen maar ook met een luisterend oor en gezellig-

heid. De deur (op dit moment is dat wijkcentrum De Koloriet, maar TIEN Plus heeft op veel locaties gezeten) staat er ook altijd open voor een kop koffie en een praatje.”

Mee met de tijd William: “Natuurlijk gaan we met de tijd mee en met de behoefte van de lezers. Zo zijn alle wijkkranten inmiddels ook digitaal te vinden.” Peter: “Als Buurtwerk zijn er bovendien grote opgaves zoals laaggeletterdheid. Een medium als de wijkkrant kan een goed middel zijn om dit te verminderen. Daarom

zijn de samenwerkingen met andere organisaties ook zo belangrijk.” Selma: “Ook met andere lokale media waaronder Via Cultura werken we steeds meer samen. Vorig jaar hebben we de Talentprijs gewonnen bij de Dordtse Vrijwilligersprijzen. Een enorme waardering en waardevolle prijs. Voor ons nogmaals het bewijs dat de wijkkranten en de vrijwilligers een belangrijke plaats innemen in de Dordtse samenleving. 30 jaar geleden al, nu maar zeker ook in de toekomst.”

Door: Diana Henneken

achtergrond Peter Snoeren. Leuk detail: Selma en William

meer van de afgelopen jaren. Wat

“De

Door: Diana Henneken TIEN Plusser van 2000 t/m 2017

Peter Snoeren

e Re e l a n d e r De

Op naar 2052

Ook De Reelander feliciteert TienPlus met het dertig jarig bestaan van de wijkkranten in Dordrecht. En daarmee natuurlijk automatisch ook zichzelf en alle collega-wijkkranten. We zijn blij met onze enthousiaste cluppies opmakers, schrijvers, voorzitters, car-toonisten, fotografen, redacteuren, verhalenvertellers en notulisten, waar-van er verschillende binnen de wijk-krant soms meerdere taken vervullen.

En trots dat we elke twee maanden weer zo’n leuk en leesbaar krantje weten te maken. Er is altijd volop wijknieuws in De Reelander te vinden, maar voor deze jubileumuitgave hebben we gekozen voor onze vaste rubrieken: de Column, het Cursiefje, Dat verdient een bloemetje, de strip Ree & Eland en een foto van Eigenaardig Reeland. Op naar 2052, veel leesplezier de komende dertig jaar.

Ans, Coby, Gerard, Margriet, Stan, Tara, Willem

Het Reeland Cursief Het Reeland Cursief

Hello Sunday

Het is een zondagochtend vroeg in oktober. De zon schijnt en het belooft een warme dag te worden. Het is nog vroeg, tenminste voor de zondagochtend, en heerlijk rustig op de weg als ik om 8.30 uur naar mijn bestemming fiets. Ik passeer allemaal groene gebieden waaronder het Park Merwesteyn, weliswaar geen Reeland maar wel heel dichtbij namelijk aan de overkant van de Oranjelaan. Wel apart: de ene kant van de weg is Reeland en de andere de negentiende-eeuwse schil. Daarna rijd ik langs het Wantijpark met daar tegenover het Wantijplantsoen. Uiteindelijk kom ik uit bij de roeivereniging. Daar wacht, zoals elke zondag, een clubje dames om de zondagochtend al roeiend door te brengen. Ook vandaag doen we het rondje Moldiep. We komen langs ’t Vissertje, de Ottersluis en roeien via het Moldiep naar Stay Okay. Er is naar mijn smaak niets mooiers dan in de natuur rondom het Wantij en in de Biesbosch de zondag te beginnen. We tellen de reigers, komen heel soms een bever tegen en zien de schildpadden luieren in de zon op de dikke boomtakken die in of net boven het water hangen. Ook zijn er veel andere waterliefhebbers. Sowieso de jachten die uitvaren. En daarnaast een leuke mengeling van kleine vaartuigen zoals kano’s, fluisterboten en SUP-boarden. Die laatste is een betrekkelijk nieuwe tak in de watersport. Het staat voor Stand Up Paddling: je zit of staat op een board en beweegt je voort met een peddel. De sport is laagdrempelig, ontspannend en in korte tijd explosief gegroeid. Populair bij jong en oud. Alleen is het wel zo dat deze waterrecreanten niet altijd door hebben dat ze rechts moeten blijven varen, dus is het wel eens afwachten welke richting ze gaan. Bij Stay Okay leggen we de roeiboot aan om koffie te drinken. Dat maakt de zondagochtend compleet. Even een break om daarna terug te keren naar de roeivereniging.

Wat een geluk dat wij in het Reeland de mogelijkheid hebben om op deze manier te recreëren. Coja

Column Column

Leve de krant

Een jubileum. De Dordtse wijkkranten bestaan 30 jaar. Nog niks vergeleken bij de 270 die de Leeuwarder Courant dit jaar van de persen rolt natuurlijk, maar toch. Een recente enquête onder de lezers van de Dordtse wijkkranten leert ons dat 97% een voorkeur heeft voor een papieren krant en geen digitale. Als ik eerlijk ben moet je dat percentage wel met een flinke korrel zout nemen, want meer ouderen dan jongeren hebben de enquête ingevuld.

Op 28 mei ontving Julia Teekens, namens het gehele Vogelnestteam van negen vaste en nog veel meer vrijwillige medewerkers, het Reelands bloemetje. “Mijn oma woonde hier in de Vogelwijk toen het Nest nog niet bestond. Het was geen fijne plek. Maar we hebben dat gevoel in een paar jaar tijd nu al 180 graden omgedraaid. We zijn de Vogelwijk aan het omtoveren naar een betrokken buurt, waar het gezond en fijn wonen is”.

Eigenlijk is dit de manier hoe buurtwerk er overal uit zou moeten zien.

Dichtbij de mensen, op een centrale herkenbare plek, uitnodigend en zonder drempels. Met een enthousiaste grote club medewerkers en nog veel meer betrokken vrijwilligers. Die niet alleen maar doorverwijzen naar organisaties, maar die zelf initiatieven ontwikkelen en ook nog eens zelf uitvoeren. Vaak in samenwerking met andere organisaties zoals scholen, sportverenigingen en clubs in de wijk.

“Elke dag is anders en elke dag is er wel een activiteit” lacht Julia. “Op donderdag bijvoorbeeld wordt er volgens vast rooster door een vrijwilliger soep gekookt. Elke kok kookt anders. Leen bijvoorbeeld is van de Hollandse soep en Abdullah meer van de linzen. Sportactiviteiten worden door Mohammed georganiseerd. De kinderen lopen met hem weg. Dinsdagmiddag verzamelen

zich altijd wel een stuk of twintig kids tot veertien jaar. Ze gaan naar het basketbalveldje bij het Halmaheiraplein of naar het veld bij de Tiny Houses en spelen voetbal, kickboksen of verstoppertje. Mohammed is hun grote vriend.

“Ook op groengebied zijn we actief”, zegt medewerker Tom. “Het past allemaal in het beleid van de gemeente om de stad groener te maken en afgestemd op klimaatveranderingen, zoals hittestress en hevige hoosbuien. Verschillende veldjes zijn al samen en in overleg met bewoners opnieuw en groen ingericht. Met de gemeente hebben we in september bij zo’n twintig woningen in de Reigerstraat geveltuintjes aangelegd. En in oktober zijn we begonnen met het vergroenen van de rest van de voortuinen in de wijk. Tegels eruit, gratis bomen en planten erin. Elke twee weken pakken we een straat aan. Aanbellen, overleggen en uitvoeren. En hup naar de volgende straat. En zo maken we ook een hele groene route dwars door de wijk. We bestrijden de energiearmoede in de wijk met energie conciërges en organiseren de jaarlijkse voorjaarsschoonmaak van de wijk met een heuse milieustraat op het Vogelplein”.

Het is eigenlijk teveel om op te noemen wat die Nestbewoners allemaal bedenken en uitvoeren. Ze hebben dit bloemetje dan ook dubbel en dwars verdiend.

Heb jij een bijzondere Eigenaardig Reeland foto? Stuur ‘m met je naam - naar wijkkrantreeland@live.nl

Aan de andere kant moet je die korrel ook weer niet té groot nemen, want de Dordtse en ook de Nederlandse bevolking bestáat gewoon voor een groot deel uit senioren. Nu is 20% van de Nederlanders al 65 jaar of ouder. En die 20% heeft, door de snel oplopende gemiddelde leeftijd, nog wel een jaartje of 30 te gaan. Bovendien, die babyboomers uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, verstoppen zich tegenwoordig echt niet meer achter die vreemd ruikende planten met die rooie bloemen. Worden die planten nog wel verkocht eigenlijk. Ik denk het niet, want ze willen er niet meer achter zitten. Maar wel achter een krantje, want daar zijn ze mee opgegroeid.

Trouwens, met de huidige energiecrisis zou ik toch niet willen pleiten voor het verloren laten gaan van de kunst van het persdrukken. Die zou nog wel eens heel erg van pas kunnen komen. Ook al omdat de toekomst van de chip aan een zijden draadje hangt als China Taiwan gaat aanvallen en de Amerikanen dat land gaan verdedigen. En dat dan alle chipfabrieken in Taiwan, die 54 % van alle chippies in de wereld produceren, aan gruzelementen worden geschoten. Huppakee, terug naar de handpers. Al met al durf ik best te stellen dat een grote groep Dordtenaren voorlopig nog wel een voorkeur blijft houden voor een papieren krant. En dat we de komende 30 jaar nog wel snor zitten met de draaiende persen en dat fijn knisperende papier.

U moet maar niet teveel nadenken over de logica van deze redenatie, want je kunt er een hoop gaten in schieten. Maar je weet het natuurlijk maar nooit. Ik spreek u in 2052 nog eens over het onderwerp. Dan ben ik 95 en hoop ik nog steeds achter mijn Reelandertje te zitten.

Tekst en Foto Gerard Zwinkels

beschikbaar gesteld door Flora Calendula Reeweg Oost 83

Tekst Gerard Zwinkels

& ELAND SPREEKT VAN EEN REEVIVAL! DE REETURN VAN EEN ROEMRIJKE RUBRIEK! AAN DE HAND VAN DE NIEUWE DIERSIGNER

REE & ELAND

(R)EE-ENIG!

voor en door bewoners o doo oo De Sterrenburger

Willy de Vogt: al 25 jaar betrokken bij De Sterrenburger

Een jubileumpagina van De Sterrenburger kan niet zonder een interview met vrijwilliger Willy de Vogt. Zij is al 25 jaar met hart en ziel verbonden aan deze wijkkrant, waarvan zeker 24 jaar bij de opmaak van de krant. Een gesprek met Willy over De Sterrenburger zorgt voor mooie verhalen over een kwart eeuw historie van deze wijkkrant. Overigens dateert de allereerste Sterrenburger uit februari 1994.

Tekst overtypen

“Kijk hier is de allereerste krant”, begint Willy enthousiast. “Ik was er nog niet bij betrokken, maar bewaar wel het hele archief. Elke uitgave heb ik hier thuis.” In haar appartement in Sterrenburg, waar ze samen met haar man Wim woont, haalt ze vele herinneringen op. “Als 48-jarige begon ik in 1997. We verhuisden van Krispijn naar Sterrenburg en ik wilde vooral wat gaan doen. Iets van maatschappelijke betekenis en ook om meer mensen te leren kennen. Destijds, bij mijn start, mocht ik alle hand-

geschreven tekst van de artikelen gaan overtypen. Daarna kon het pas naar de vormgever.”

Het was de opkomst van de PC, die haar later goed van dienst kwam. “Op een grote ZIP-schijf leverde ik alles aan. Internet kwam pas later in beeld.”

Kasboek en opmaak Vervolgens was ze bij de redactie ook beheerder van het kasboek. De krant kreeg 75 gulden en moest daar allerlei uitgaven van doen. “Foto’s bijvoorbeeld. In zwart-wit”, vervolgt Willy, “die moesten vanaf een rolletje worden afgedrukt. Daarna werden ze verwerkt

in de krant. Het is bijna niet meer voor te stellen in dit digitale tijdperk”, lacht ze. “Toch ging dat zo”. De Sterrenburgse jubilaris ging al snel de opmaak van de krant doen. Ze had geen ervaring, maar het leek haar leuk en ze deed het. En nu nog steeds, thuis achter haar PC. “Leuk om die opmaak te doen hoor”, meldt ze. “Elke keer weer is het vooral puzzelen. De verdeling in kolommen, de foto’s, de koppen en tussenkopjes. Het moet allemaal wel goed passen op één pagina.” Om er vervolgens fijntjes aan toe te voegen: “Opmaken is zeker een vak.”

Trouw gebleven

Als ze terugkijkt op haar 25 jaar betrokkenheid bij de wijkkrant, springen er een paar redactionele dingen uit. De moord op Milly Boele komt bij haar als trieste gebeurtenis meteen naar boven. “Dat had écht impact. De krant in 2016 over 50 jaar Sterrenburg was weer een leuke en bijzondere krant.” Ze haalt de uitgave er meteen bij. Het archief van Willy werkt feilloos. “Ik wilde destijds vooral contact met mensen”, vervolgt Willy. “Nou dat is gebeurd. Ik denk in al die jaren dat er zeker zo’n 100 verschillende personen in de redactie hebben gezeten. Met een aantal heb ik nog steeds leuk contact.” “Wat ook zo mooi is, is dat ik persoonlijk een grote ontwikkeling heb doorgemaakt. Daar ben ik trots op”, glundert ze. “Daarom ben ik dit zo lang blijven doen. Ja, ik ben De Sterrenburger altijd trouw gebleven.” Of Willy dit blijft doen? Een blijmoedig antwoord volgt: “Zo lang het nog kan, zeker!”

Het huidige redactieteam van wijkkrant De Sterrenburger

Als enthousiaste vrijwilligers verzorgen wij vijf keer per jaar met ons redactieteam de inhoud en opmaak van De Sterrenburger, de wijkkrant van Sterrenburg én Wilgenwende. Wij zijn betrokken en blijven graag op de hoogte van wat er zich in deze wijken afspeelt. Dat maakt het werken voor de Sterrenburger ook zo boeiend en leuk.

Elke dag zijn we op zoek naar mooie verhalen, interessante gebeurtenissen en verrassende foto’s uit de wijk. Alle bewoners van Sterrenburg en Wilgenwende kunnen ons daarbij helpen. Wij horen graag uw tips of suggesties. Een mailtje naar onze mailbox desterrenburger@gmail.com is voldoende. Of via facebook.com/sterrenburger.

Eindredactie

Foto: Mark van Giessen

Willy de Vogt

Tekst: Freek Wermer

Freek Wermer Journalist

Mark van Giessen Fotograaf

Krista Verschoor Journalist

Willy de Vogt Layout

Maria Ros Dichter

Jaap le Bruin Journalist

Nelly Kroonen Journalist

Kees Joosten Columnist

Leo Lenskens Journalist

Overige medewerkers: Gerrit Sietsen, Jan Meierdrees, Martijn van der List.

De Polderkrant

Wijkkrant voor Stadspolders en De Hoven

De gezichten achter de Polderkrant

Sinds een jaar of acht schrijf ik voor de Polderkrant. Destijds heb ik een sollici tatiebrief gestuurd naar de redactie. Achteraf bleek dat helemaal niet nodig, want bij een wijkkrant kan iedere geïnteresseerde wijkbewoner zich aansluiten. Het leuke aan de wijkkrant vind ik dat je leest over een diversiteit aan bewoners, activiteiten en organisaties die er in een wijk zijn.

In het dagelijks leven werk ik met kinderen als individueel begeleider op scholen of bij het kind thuis. Ik werk voor mijzelf bij Op naar Polders. De begeleidingen zijn divers, van kinderen met concentratieproblemen tot een taal- of ontwikkelingsachterstand, kinderen met Downsyndroom of kinderen met autisme. Het belangrijkste vind ik om aan het zelfvertrouwen te werken, zodat er ook iets wel lukt, dat is bij de kinderen die ik begeleid niet altijd vanzelfsprekend.

Mijn hobby’s zijn genieten van een kopje koffie met een gebakje op een terras en het op de voet volgen van Feyenoord.

Fran-Jeanne Polders

In 2020 heb ik mij, na een oproep om versterking, bij de Polderkrant aangemeld. Via een aangeboden cursus in de corona-tijd zijn enkele benodigde vaardigheden bijgebracht.

Omdat ik vanaf de start van Stadspolders in 1980 als stedenbouwer bij de gemeente Dordrecht zeer intensief betrokken was bij het ontwerpen en uitwerken van deze wijk, ben ik in het bezit van veel achtergrondinformatie. Het leek mij interessant voor de bewoners om door middel van artikelen vooral de onbekende en min of meer verborgen achtergronden van de wijk te belichten. Bijna elke plek in de wijk heeft wel een eigen verhaal. Intussen is daar een reeks artikelen aan gewijd.

Na mijn pensionering ben ik als bewoner van Stadspolders actief gebleven om me in te zetten voor zowel de kwaliteit van de stad en regio als de wijk waar ik woon. Vooral milieu- en verkeersvraagstukken staan hoog op mijn agenda. Daarnaast wordt ook veel tijd besteed aan creativiteit via mijn fotografie-hobby.

Arij van der Stelt

Door een goede vriendin van mijn moeder ben ik bij de Polderkrant terecht gekomen. Ik ben letterlijk geboren in Stadspolders, maar vond altijd dat ik te weinig informatie over de wijk te bieden had. Toen het idee kwam voor een kinderpagina in de Polderkrant was ik meteen om! Ik heb in de kinderopvang gewerkt, dus dit durfde ik wel aan. Later zijn de puzzel en de strip toegevoegd aan mijn takenpakket.

Ik ben graag creatief bezig en ben dol op reizen. Ik heb een obsessie voor de band Green day en ben een echte Feyenoorder. De polderkrant heeft een leuke groep mensen en ik ben nu standaard op de hoogte van alle nieuwtjes in de wijk!

Tanja Kooijman

In 2019 werd er gevraagd of ik het leuk zou vinden om artikelen voor de Polderkant te schrijven. Mijn kennismakingsvergadering met de redactie van de Polderkrant was nog fysiek in Wijkcentrum de Koloriet. Mijn eerste artikel ging over Whatsappfraude. Intussen heb ik de cursus ‘Journalistiek schrijven’ gevolgd. Het leuke van het schrijven voor de Polderkrant is dat je veel mensen ontmoet. Je krijgt veel kennis en achtergronden mee over onderwerpen die spelen in de wijk of mensen die als vrijwilliger iets bijzonders doen.

Zelf werk ik als financieel administrateur bij een internationaal bedrijf, een leverancier van hydraulische motoren. In mijn vrije tijd reis ik graag. Een wandeling in de natuur of een stadswandeling vind ik beide leuk. Lekker eten, iets drinken op een terrasje – ik ben er wel voor te porren.

Marijke Meijer

In maart 2012 ben ik begonnen bij de Polderkrant. Met mijn taalkundige achtergrond – een studie Duitse Taal & Cultuur en een studie Neerlandistiek – vind ik het leuk om met taal bezig te zijn. Ik heb mij dan ook niet zozeer aangemeld bij de krant om zelf artikelen te schrijven, maar meer om de artikelen van de andere journalisten na te kijken, zodat we elke keer weer een mooie uitgave zonder spelfouten bij de wijkbewoners kunnen laten bezorgen.

Naast mijn vrijwilligerswerk voor de Polderkrant ben ik in het dagelijks leven werkzaam als e-commerce specialist bij een van de grootste uitgeverijen van special interest tijdschriften van ons land. Daarnaast heb ik een seizoenkaart van Feyenoord en ben ik dus elke thuiswedstrijd in De Kuip te vinden.

Marsha van Bodegraven

Toen ik begin 2021 met pensioen ging, kon ik nieuwe keuzes maken waar ik mijn tijd aan wilde besteden. Ik wilde graag dingen doen waar ik daarvoor te weinig tijd voor had. Daarom koos ik om meer in en voor mijn eigen woonwijk actief te zijn. Ik ben nieuwsgierig en vind het ook leuk om te schrijven. Voor de Polderkrant mag ik op allerlei mensen afstappen om ze van alles te vragen en daar vervolgens een artikel over te schrijven voor in de krant. Dat is vaak heel verras send en boeiend. Ik ben daardoor zelf ook al veel meer te weten te komen.

Daarbij is het ook leuk om in een team samen te werken, regelmatig te overleggen en met elkaar een goede krant te vullen. Door corona was het contact eerst vooral digitaal en dat is niet optimaal. Maar inmiddels kennen we elkaar beter en is er een goede sfeer en een goede samenwerking.

Arie Kuperus

Sinds januari 2011 ben ik vrijwilliger bij de Polderkrant. Een kennis vroeg of ik interesse had en was er zo enthousiast over dat ik een vergadering heb bijgewoond. Daarna was ik om, ik wilde ook gaan schrijven voor en over de wijk. Er werd een cursus ‘Journalistiek schrijven’ gegeven en daar leerde ik heel veel van. Je leert je wijk op een heel andere manier kennen en je gaat ook anders kijken. In alles schuilt een verhaal voor de krant. Sinds december 2020 doe ik samen met mijn dochter, Marsha, de opmaak van de krant en is het schrijven van artikelen minder geworden.

De rest van mijn tijd vul ik met nog meer vrijwilligerswerk. Vanuit het UVV geef ik zwemles aan kinderen met een beperking. Dit is elke donderdag van 18.00-19.00 uur in de Sportboulevard. Maar ook oppassen op mijn kleinkinderen en leuke dingen met ze doen vind ik een fijn tijdverdrijf.

Esther van Bodegraven

Ik ben nu ruim anderhalf jaar verbonden als stukjesschrijver aan de Polderkrant. Het is per toeval dat ik erin ben gerold. Een lange tijd terug zat er, tussen alle reclamefolders ook een wervingsfolder van TIEN Plus waarin ze vroegen om nieuwe journalisten. Mijn vrouw wees mij erop en zo is het balletje gaan rollen.

Voordat ik bij de Polderkrant kwam, woonde en leefde ik in de wijk en nam alles wat er gebeurde voor kennisgeving aan; het beheer van de groenvoorziening, wegomleggingen, nieuwe winkels, de bewoners van de wijk, enz. Het was vanzelfsprekend. Door bij de Polderkrant over de wijk en haar bewoners te schrijven, is mijn verbondenheid met de wijk groter geworden. Door te schrijven over het alledaagse vergroot je het uit en zie je dat gewone dingen soms best bijzonder kunnen zijn. Als ik de lezer daarin weet mee te krijgen, ben ik heel tevreden.

Verder ben ik getrouwd en heb ik kinderen.

Reinier Merison

Groetjes van de redactie

Bewoners weten het beste wat er speelt in de wijk • Buurtwerk

Wijkkrant voor de binnenstad De Poorter

Waarnaar toe met de Poorter?

Ter gelegenheid van het wijkkrantjubileum wierpen drie journalisten van de Poorter, Ton Delemarre, Gerard Goudriaan en Heintje Groesbeek een blik op wat de krant op dit moment is en wat we er in de toekomst van willen maken.

Nu is het een wijkkrant voor de binnenstad, waarin we verslag doen van het dagelijks leven in de binnenstad van Dordrecht die uiteraard met de grote landelijke problemen op verschillende gebieden te maken heeft. Zoals het klimaatprobleem met wateroverlast, woningnood, veel vacatures die niet te vervullen zijn - bijvoorbeeld in de toeristensector - en vooral met sociale ongelijkheid. Veel binnenstadbewoners met lage inkomens krijgen het zwaar te verduren door de hoog oplopende inflatie en de stijging van de energieprijzen.

Signalerend

In de Poorter van de toekomst willen we, voor zover dat mogelijk is, aandacht besteden aan hoe deze problemen doorwerken op lokaal niveau. Hoe gaan we dat doen? We denken dan aan korte signalerende interviews met mensen die de problemen ervaren en met degenen die ervoor zijn om die problemen te bestrijden zoals politie, politiek en hulpverlening. Met vertegenwoordigers van die laatste groep kunnen we bijeenkomsten houden over een concrete aanpak van dat wat er wringt en daar verslag van doen in de Poorter. Maar om een leesbare, aantrekkelijke krant te maken, moeten we ons niet alleen rich-

ten op problemen, maar ook op wat er aan moois, leuks en interessants in de binnenstad te doen is. Het culturele leven krijgt een podium door middel van interviews met kunstenaars, theatermakers een dergelijke.

Kritisch

Wij willen gemeentelijke plannen kritisch volgen, denk aan de Biesboschhal of het Armoedebeleid. Wat we vooral willen leveren is een krant die als volwaardig gezien wordt en daardoor alle medewerking verdient van culturele, maatschappelijke en politieke instanties. Naast columns en terugkerende onderdelen zoals puzzel en kinderpagina, kunnen we een poging wagen nog meer structuur in de krant te krijgen door hem op te delen in vaste rubrieken. We hebben fraaie foto’s van ons fotografisch team en steevast een mooie tekening.

Digitaal

En we gaan digitaal: regelmatig via internet te lezen. Want wij zitten natuurlijk met het probleem dat we met de papieren krant nooit echt actueel kunnen zijn. We proberen dus andere onderwerpen te pakken of een andere invalshoek te kiezen dan de gewone media.

Zin om mee te doen? Meld je aan...

Toekomst krant

Van haringkop tot schapenkop…

is nodig. De Poorter bereikt met de kinderpagina wel kinderen in de basisschoolleeftijd, maar niet de oudere kinderen op de middelbare school en het voortgezet onderwijs en gezinnen met kleine kinderen. Voor hen moet de redactie de juiste onderwerpen zien te brengen in de juiste media.

Digitalisering

Dan denk ik aan een nieuwsbrief per email, podcasts en livestreams, meer gebruik van de sociale media. Een paar keer per jaar een facebookversie is niet voldoende. Kortom de krant moet verder digitaliseren en daarmee meer bekendheid krijgen bij jongeren. Als voorbeeld kunnen wij kijken naar de grote broers van de landelijke dagbladen en De Correspondent. Die media zijn ook vaak interactief. Lezers kunnen niet alleen reageren, maar ook zelf stukken inzenden.

Video’s

Els woont al meer dan 40 jaar in Dordt, maar kwam oorspronkelijk uit Vlaardingen. En Vlaardingers worden haringkoppen genoemd. Ze werkte in Rotterdam bij een stedenbouwkundig bureau, als technisch tekenaar.

niet zo ontspannend. Maar het is wel duidelijk dat de toekomst nog digitaler wordt. Daar sta ik wel positief tegenover.”

Denkend over de toekomst van De Poorter komen wij vanzelf op woorden als verjongen en digitaliseren. Dan gaat het niet zozeer over de inhoud. De Poorter schrijft altijd al over actuele zaken die de bewoners van de binnenstad aangaan. Dat zal ze blijven doen. De vraag is veel meer: wie schrijft voor wie?

Verjonging Verjonging van de redactie en het lezersbestand zijn noodzakelijk. De redactieleden zijn op leeftijd. De geesten zijn nog jong en vitaal. Maar het gebruik van digitale media is voor hen niet altijd gemakkelijk. Uitbreiden met jongere mensen die in de digitale mediawereld beter thuis zijn

Voor de beeldredactie betekent dit dat er meer foto’s maar ook meer illustraties geplaatst moeten worden die in één oogopslag de bedoeling, de boodschap en het gevoel van een geschreven tekst duidelijk maken. Daarnaast zullen ook geluidsopnamen en video-verhalen een plaats moeten krijgen. Tenslotte zou er ook een website kunnen komen waarop de actuele verhalen staan, maar waarin ook de oudere informatie in een webarchief terug te vinden is.

Jole Kraaijo en Kees Dijkman

“Dat ging nog gewoon met pen en inkt, hoor,” zegt Els, “we hadden nog geen computers. Toen kwam ik Victor tegen en we gingen hier wonen. Volgens mij was er toen een soort verplichting om vrijwilligerswerk te doen als je geen vaste baan had. Via de vacaturebank ben ik bij de redactie gekomen. Eerst deed ik redactiewerk, toen kwam de kinderpagina erbij en nu schrijf ik ook alweer een tijd over koken uit de tuin. Dat is onze grote hobby: we hebben een stuk grond bij de Kringloop. Daar vind ik ook door de seizoenen heen de inspiratie voor de recepten.”

Hoe zie jij de toekomst van De Poorter? “Daar denk ik nooit zo over na, maar ik hoop dat de papieren krant blijft. Op een scherm lezen vind ik zelf

“Zelf lees ik ook het liefst een papieren krant, maar de mogelijkheden van digitaal nieuws vind ik wel geweldig. Je kunt je interviews filmen en de ‘lezer’ kan de geïnterviewde dan gewoon horen praten. We hebben pas een gesprek gehad met Via Cultura over samenwerking en dat biedt zoveel mooie mogelijkheden. Er komt binnenkort een workshop voor mensen die willen filmen en voor mensen die op film willen interviewen. En ik? Ik word regisseur! Lijkt me fantastisch. In de laatste krant hadden we een qr-code. Zo kon je een filmpje van een interview met fotograaf Kees Dijkman bekijken. Geweldig toch?”

O ja, en wie ben ik? Na mijn pensioen werd ik gevraagd als opmaker voor de Poorter en dat doe ik nog steeds met veel plezier. En de nieuwe digitale ontwikkelingen vind ik stimulerend en spannend.

Gerard Goudriaan, Heintje Groesbeek en Ton Delemarre: “Wij willen gemeentelijke plannen kritisch volgen...”

Jole Kraaijo en Kees Dijkman: verjongen en digitaliseren...

Ria Besjes, opmaker, Els Kobec, eindredactie

STUKJE GESCHIEDENIS: OUDE TIJDEN IN DE ZEEHAVENLAAN

Al kort na de 1e wereldoorlog werden er in de Zeehavenlaan noodwoningen gebouwd door een gevolg van stagnerende woningbouw en de krottensanering in de binnenstad. De huisjes die aan de Zeehavenlaan verrezen waren iets ruimer dan die aan de Bankastraat en bestonden uit een woonkamer, een keuken en drie slaapkamers. De levensduur was bij de bouw op tien jaar gesteld en inderdaad in de jaren dertig ging een deel van de noodwoningen tegen de vlakte, maar dat hing samen met de bouw van het viaduct over

de rijksweg. De bewoners van deze voor tien jaar bedoelde ‘semi-permanente’ woningen kampten met veel problemen. De woningen hadden geen brievenbussen, geen kookgas, en ook geen bergplaatsen. De deuren en ramen sloten niet goed. Geen stookgelegenheid in de keuken en een slechte afwerking. De wc‘s hadden geen waterreservoir! Er waren veel klachten. De gemeentewerken en later de Inspecteur der Stichting tot beheer en exploitatie, zochten uitvluchten. Eerst moest de huur maar eens betaald worden.

Uiteindelijk werden de waterreservoirs toch geplaatst. Dat bleek geen weggespoeld geld want sommige van de huisjes bleven nog dertig jaar in gebruik.

Er was behoefte aan deze woningen. De arbeiders die werkzaam waren in de nabijgelegen haven moesten ook ergens wonen. In het gebouw van het voormalige nv Sax Kweekerijen en Drogerijen werden door middel van wat timmerwerk ook noodwoningen gebouwd. De kwaliteit was niet best. De buitenmuren

hielden de wind tegen en dat was het. Verkrotting lag meteen op de loer. Zodra een woning in het gebouw leegstond, vlogen de stenen door de ruiten.

Toen Duitse militairen tijdens hun aftocht in april 1945, de drie viaducten opbliezen was er geen andere mogelijkheid om aan de andere kant van de autosnelweg te komen dan gelijkvloers! Zeker 2000 arbeiders moesten de weg vier keer per dag oversteken. Tussen de middag at menigeen immers nog bij moeder

ONTMOET DE REDACTIE:

de vrouw! Na een vrij ernstig ongeval werd de put gedempt en kwam er een nieuwe voetgangersbrug bij de Glazenstraat. Toen de jeugd niet meer voor haar plezier tussen de auto’s door kon hollen liepen ze over de bogen van de brug! Toen trof Rijkswaterstaat maatregelen die het lopen over de tachtig centimeter brede bogen onmogelijk maakten, zodat vanaf dat moment niet alleen de arbeiders maar ook hun zonen zich in het gareel hielden.

Bron: Weerzien Dordrecht

Foto: Afbraak van de (nood)woning, Zeehavenlaan 51

Tekst: Plonie Willockx / Foto: Beeldbank Regionaal Archief Dordrecht

Cees Knoppers

Fotograaf

Lennart Blom

Buurtwerker

Melvin Holwijn Opmaker, webredacteur / schrijver

Plonie Willockx Schrijver

Sophia Knol Schrijver

Het begin van Crabbehof en Zuidhoven

Crabbehof is een naoorlogse stadswijk uit de beginjaren zestig van de twintigste eeuw en vernoemd naar het in de wijk liggende kasteeltje.

Net als nu was er na de tweede wereldoorlog een groot tekort aan woningen. In rap tempo werden er nieuwe wijken gebouwd. Vaak uit puin van de Rotterdam gebombardeerde gebouwen.

Na Nieuw Krispijn, Vogelbuurt en Wielwijk werd begin zestiger jaren begonnen met Crabbehof. Crabbehof heeft een oppervlakte 85 hectare en groeide gestaag tot ongeveer 7.500 inwoners. De wijk dankt zijn naam aan kasteeltje Crabbehof. Dit was oorspronkelijk een boerenhoeve die gebouwd op was Crabben of Krabben. Dit waren droge plaatsen in het water, die na verloop van tijd waren ontstaan na de Sint-Elisabethsvloed van het jaar 1421. Zoals in die tijd gebruikelijk was, kreeg de wijk een protestantse, een katholieke en een neutrale basisscholen. Er zijn ook diverse kerken gebouwd.

Kenmerken

In de wijk zijn vierkante plantsoenen die destijds alleen in

Dordrecht en in Crabbehof voorkomen en die geïnspireerd zijn door de middeleeuwse hofjes, zoals die ook in de binnenstad te vinden zijn. Zo is ook het winkelcentrum rond een groot plein gebouwd. Rondom zijn er winkels. Oorspronkelijk waren er van alle branches twee winkels, zodat er altijd concurrentie was. Het winkelcentrum behoorde toen tot de modernste van Europa.

De straten zijn vernoemd naar vooral negentiende- en twintigste-eeuwse Nederlandse politici zoals: Thorbecke, Domela Nieuwenhuis, Troelstra, Colijn enz. Alleen het winkelcentrum is vernoemd naar iemand uit de zeventiende eeuw namelijk Johan van Oldenbarneveld.

Op het plein van het winkelcentrum zijn regelmatig activiteiten. Zo komt Sinterklaas hier ieder jaar een kijkje nemen. Ook hebben vele artiesten waaronder o.a. Guus Meeuwis, Lee Towers en André Hazes sr. hier opgetreden. In de loop van de jaren heeft Crabbehof de nodige ontwikkelingen doorgemaakt. Zo werd buurthuis De Stoof geopend en in 1997 verscheen de eerste wijkkrant De Galerij. Een paar jaar is het als een magazine uitgegeven maar

sinds 2022 verschijnt de Galerij weer vijf keer per jaar als krant en wordt weer huis aan huis bezorgd.

Wij hebben een bruisende wijk en dit hopen wij no langs zo te houden.

Zuidhoven

In de 17e eeuw was Zuidhoven een buitenplaats van de steenrijke familie Van Beveren. Daar herinnert de manege en de kerk nog aan. Zuidhoven is genoemd naar deze boerderij/buitenplaats met dezelfde naam, die al zeer vroeg met de aanleg van het Oudeland van Dubbeldam (voltooid in 1603) aan de Oudendijk werd aangelegd. De boerderij werd in 1964 gekocht door de christelijk gereformeerde gemeente te Dordrecht en verbouwd tot de Zuidhovenkerk. De bouw van de huizen eromheen moest toen nog beginnen. De Oudendijk liep oorspronkelijk tot aan de Brouwersdijk. Naast de Zuidhovenkerk bevat de wijk nog een voormalige boerderij, waarin de Dordtse Manege is gevestigd.

Zuidhoven maakt deel uit van de wijk Crabbehof en is rond dezelfde tijd gebouwd in de jaren zestig van de vorige eeuw. Maar de opzet van Zuidhoven

is totaal anders: waar Crabbehof een echte volksbuurt is, met veel betrekkelijk kleine en goedkope woningen, staan er in Zuidhoven veel vrijstaande huizen en grote rijtjeshuizen, met veel groen rondom. Het is een ruim opgezette wijk, die landelijk aan doet. De parkachtige opzet zien we terug in de straatnamen, met hun Latijnse namen van plantengeslachten (Campanula, Spirea, Zinnia enz.). Terwijl de straten in Crabbehof zijn vernoemd naar Nederlandse staatslieden.

Zuidhoven wordt in het westen begrensd door de S.M. Hugo van Gijnweg (de grens met de rest van Crabbehof), in het noorden en noordwesten door de Laan der Verenigde Naties, en in het zuidwesten en zuiden door de spoorweg van Dordrecht naar Breda. Aan deze spoorlijn ligt ook station Dordrecht Zuid (gelegen boven een verkeerstunnel, net op de grens van Zuidhoven, Crabbehof en Sterrenburg).

De buurt kent ondanks haar bescheiden omvang verschillende openbare gebouwen. Al genoemd zijn de Zuidhovenkerk en de Dordtse Manege. Aan de Laan der Verenigde Naties vindt men verder een verzorgings-

huis (Zorgcentrum Vreedonk), en daar vlakbij de tennisclub Dash’35. Aan het spoor ligt het muziekcentrum BeneVia. Voorheen was er in Zuidhoven ook een Pabo. En sinds enige tijd is er een islamitische school gevestigd.

Zuidhoven is een geliefde wijk, maar geen wijk waar alleen maar ouderen en rijke mensen wonen. Steeds meer jonge gezinnen met kinderen weten deze groene wijk te vinden. Waar twee oude boerderijen staan. De ene is de Dordtse Manege en de andere boerderij stond er al in 1603. Die is prachtig omgebouwd en is nu de Zuidhovenkerk.

Nog geen duizend inwoners wonen in Zuidhoven, een geliefde buurt met veel vrijstaande huizen in het groen op grote stukken grond. Je hebt er lekker de ruimte.

Samen zijn Crabbehof en Zuidhoven een fijn stukje Dordrecht, juist door die mix.

Tekst: Wim de Vogt & Jacqueline van den Bergh

Foto: Jacqueline van den Bergh

Bewoners weten het beste wat er speelt in de wijk - Buurtwerk Dordrecht - www.buurtwerkdordrecht.nl

De wijkkrant voor en door Crabbehof en Zuidhoven - Tips? mail naar degalerij@hotmail.com - Lees deze krant ook online op www.tienplus.net

Column

Dertig jaar wijkkranten

Bij De nieuwe Dubbeldammer is het nog niet zo ver, maar veel van de wijkkranten in Dordrecht bestaan inmiddels dertig jaar. Onze wijk was een van de laatste waarin een wijkkrant verscheen, wat dat betreft is er niet veel veranderd. Dubbeldam hobbelt nog steeds achteraan als het gaat om aandacht van opbouwwerk en wijkwerk. Maar hoe anders was het maken van de wijkkrant zo’n dertig jaar geleden. Ik mocht aan de wieg staat van dit nieuwe fenomeen. Huis-aan-huis was een folder verschenen waarin vrijwilligers werden gevraagd die het leuk zouden vinden om samen een krant voor de wijk te maken. Meer dan dertig personen verschenen die eerste avond op de bijeenkomst onder leiding van de mensen van ProCom -Project Communicatiezoals het toen nog heette. We kwamen samen in het wijkcentrum, dat bestond uit een bijna in elkaar stortende PortaCabin op de parkeerplaats van De Oude School.

Uiteindelijk zijn we met een redactie van 28 (!) personen begonnen. Eerst moest er een naam verzonnen worden. ‘Ons Dorp’ verloor net van ‘De Dubbeldammer’. Maar later bleek dat er ooit al een krant De Dubbeldammer was geweest, dus dit werd De Nieuwe Dubbeldammer. De redactieleden volgende een cursus Hoe maak ik een krant en de journalisten ook een cursus Journalistiek. Nog niet iedereen had thuis een computer, dus we mochten gebruik maken van de computer, de printer en het kopieerapparaat in het wijkcentrum. Journalisten schreven hun artikel en brachten op de fiets de kopietjes rond naar de eindredactieleden, zodat die thuis konden nakijken. Want e-mail hadden we nog helemaal niet!

Als alles klaar was leverden alle journalisten hun artikelen op een floppy in bij de opmakers, die vervolgens de krant gingen maken. De allereerste editie is zelfs nog gemaakt met plakken en knippen.

De fotografen maakten hun foto’s en lieten die afdrukken. Een enkeling drukte zelf af.

Met veel liefde, inspanning en inzet hebben tientallen amateur-journalisten, fotografen en opmakers als tientallen jaren hun best gedaan om voor u een leuke en interessante wijkkrant te maken, dat mag ook weleens gezegd worden.

Foto’s: Marian Vermeeren

Dubbeldame

Een drive van ruim 30 jaar

Ria en Wilma gaan gewoon door

Twee vrijwilligers waren al bij de voorlopers van de huidige wijkkranten betrokken en nu - ruim 30 jaar later - nog steeds even enthousiast en actief. Ria Besjes (79) zat bij de buurthuiskrant van De Stoof (dit werd later De Galerij). Wilma Slob (71) kwam een beetje toevallig via haar vrijwilligerswerk bij Jeugdstad bij Kijk op de wijk terecht, de krant voor de Noordflank. Ze zijn allebei nooit meer weggegaan. Want waarom zouden ze?

“ProCom, het latere TIEN Plus, zat in hetzelfde pand in de Wijnstraat waar ook Jeugdstad zat”, blikt Wilma terug. “Ik ben toen gevraagd om voor Kijk op de wijk te gaan interviewen, stukjes te gaan schrijven en ik maakte de notulen van de vergaderingen. Het was indertijd wel heel anders. De krant werd nog niet op de computer gemaakt. We plakten alle artikelen en foto’s op papier en met behulp van een lichtbak gaven we de krant vorm. Dat deden we samen en het was hartstikke leuk. Dat papier ging uiteindelijk naar de drukker en zo werd het een krant. Kijk op de wijk is later gefuseerd met de Spuipoort, de krant van de binnenstad. Vanaf dat moment was het wijkkrant De Poorter.”

De Poorter

Net als veel vrijwilligers bij de wijkkranten, wilde Ria graag meer weten over de wijk (op dat moment was dat Crab-

behof) waar ze in woonde. De wijkkrant is daar een prima manier voor en Ria sloot aan bij het communicatiegroepje. Wijkkrant De Galerij zat net in opstartfase toen ze haar baan bij de drukkerij waar ze als grafisch vormgever werkte verloor. Initiatiefnemer voor de wijkkranten Jan Wind hoorde dit en nodigde Ria uit om twee dagen per week bij ProCom te komen. Hij kon wel wat hulp gebruiken. “Jan vond dat er een helpdesk moest komen voor de opmakers. Dat kon ik mooi doen. In 1995 ben ik begonnen als vrijwilliger. In 1997 kwam ik in dienst als communicatiemedewerker om vervolgens te blijven tot mijn pensioen. Het eerste opmaakwerk dat ik toen deed was voor De Poorter, de wijkkrant waar ik nu alweer jaren de vrijwillige opmaker voor ben. Een mooie cirkel.”

Effe buurten bij…

Ria verhuisde naar de Noordflank,

Wilma naar Krispijn vlakbij wijkcentrum Koloriet. Wilma schrijft inmiddels niet meer. Ria: “Zonde eigenlijk. Je hebt met de rubriek ‘Effe buurten bij…’ niet voor niets een Oscar gewonnen. Leuke interviews met gewone mensen.” Wilma: “Ja dat was zeker leuk. Ik deed dat samen met een vriendin die ook bij de redactie zat. We zijn een keer naar het Naaimachinemuseum geweest, een hondenuitlaatservice en hebben zelfs een zwerver geïnterviewd. Nu verstuur ik nog de wijkkranten naar de adverteerders, organisaties en andere geïnteresseerden buiten de wijk. Dat doe ik met veel plezier. Het is leuk en het is nuttig en je ontmoet veel andere mensen.” Ria: “Na mijn pensioen miste ik de contacten met de mensen, de vrijwilligers het meest. Natuurlijk kwam het niet altijd goed uit als er iemand spontaan aan kwam waaien, maar een dag zonder vrijwilligers was een saaie dag.”

Zelfvertrouwen en groei

Ria: “Wat ook geweldig leuk was bij TIEN Plus, was de ontwikkeling die sommige vrijwilligers doormaakten. Het zelfvertrouwen dat ze kregen door aan de slag te gaan bij de wijkkrant en cursussen te volgen. Sommigen hebben dankzij hun werk bij de wijkkrant de stap gemaakt naar een betaalde baan.” Wilma: “Dat geldt ook voor mij. In het begin vond ik het interviewen doodeng en was ik ervan overtuigd dat

het niet zou lukken. Maar het lukte wel. Ook om met computers om te gaan.”

Ria: “Ook ik heb me steeds verder ontwikkeld. In het begin was bijvoorbeeld een cursus geven erg spannend, maar na een tijdje schudde ik ze zo uit mijn mouw.”

Filmen “Na mijn pensioen ben ik niet meteen bij De Poorter aangesloten. Ik bedacht dat ik iets heel anders moest gaan doen. Ik ging bij een schilderclub, maar dat bleek niets voor mij. Een tijdje later belde Ton (Ton Delemarre, redactielid bij De Poorter). Ze zaten even zonder opmaker. Of ik het wilde helpen totdat er een nieuw iemand

Niemand weet beter wat er in de wijk speelt dan bewoners zelf. Ik ben ontzettend dankbaar en trots op al onze vrijwilligers die met passie en enthousiasme al bijna 30 jaar onze wijkkranten maken. Jullie als vrijwilligers, zijn zo waardevol voor onze mooie stad en ik dank jullie voor jullie inzet om al onze bewoners te voorzien van het Dordtse nieuws, informatie, (wijk)ontwikkelingen, wetenswaardigheden en persoonlijke verhalen middels de wijkkranten. Op naar de volgende 30 jaar!

was. Ik ben nooit meer weggegaan. Het is zo’n leuke groep. We hebben altijd te veel ideeën voor de krant, maar dat betekent ook dat we wat te kiezen hebben. En we leren nog altijd dingen bij. Niet zo lang geleden hebben we een cursus gehad over hoe je een interview filmt. Er ging een wereld voor me open. Het leuke is dat we dit ook in praktijk kunnen brengen met de digitale Poorter. In de laatste editie zaten al 5 filmpjes. Dat worden er in de toekomst alleen nog maar meer.”

Over de vraag of ze weleens nadenken over stoppen zijn ze duidelijk. Ria: “Je krijgt mij niet weg.” Wilma: “Geen sprake van. Het is veel te leuk.”

Adverteren in de wijkkranten loont 50%

meer omzet op de Schapekoppen!

De wijkkranten hebben de inkomsten van de advertenties hard nodig. Maar in hoeverre hebben de adverteerders de wijkkranten nodig? Als iemand hier iets over kan zeggen dan is dat Magda van der Breggen. Banketbakkerij Van der Breggen adverteert al vanaf het begin. Eerst alleen in De Reelander, maar inmiddels in alle wijkkranten. “Ik zie duidelijk effect van het adverteren in de wijkkranten.”

Mevrouw Van der Breggen (83) staat zelf inmiddels al een tijdje niet meer achter de toonbank van de banketbakkerij aan de Bankastraat. Ze is wel nog altijd contactpersoon voor TIEN Plus en zorgt ervoor dat de advertenties meegaan met de tijd.

Dordtse Schapekoppen

De Dordtse Schapekoppen, noemt ze als voorbeeld. Deze unieke koeken verkoopt de bakkerij als een trein. “Natuurlijk is het een goed product”, vertelt mevrouw Van der Breggen enthousiast. “Maar de mensen moeten het wel weten. Sinds wij in alle kranten adverteren met de Schapekoppen is de omzet ervan met ongeveer vijftig procent gestegen. In het boek over

800 jaar Dordrecht staat hier ook een verhaaltje over. Wij verwijzen daarnaar in onze advertentie.”

De Reelander

“Ik woon niet meer bij de bakkerij, maar we zijn wel in de wijk gebleven. De Reelander lees ik nog altijd met veel plezier. Leuke artikelen en ook handige informatie over de wijk. De krant is een stuk verbeterd de laatste jaren.” Wat het adverteren betreft kan ze het iedereen aanbevelen. “Ik ben zeer tevreden. Zolang mijn gezondheid het toelaat, blijf ik me graag bezighouden met de advertenties voor de wijkkranten. En lekker De Reelander lezen natuurlijk.

Peter Heijkoop, Wethouder Gemeente Dordrecht .

Wilma Slob (links) en Ria Besjes (rechts)

Foto: Dirk Hol