Op zaterdag 28 juni vierde speeltuin- en buurtvereniging Victorie haar tachtigste verjaardag. Kort na de bevrijding, in juni 1945, bouwde een groepje vaders een speeltuin in de Tieselenstraat, op het Land van Valk. De naam Victorie werd gekozen uit vreugde over het einde van de Tweede Wereldoorlog. In 1956 verhuisde de speeltuin naar de huidige locatie aan de Heysterbachstraat.
Vijfhonderd gasten bezochten het jubileumfeest. Er stond een nostalgische draaimolen. En de kinderen konden geschminkt worden. Bij vertrek kreeg iedereen een sleutelkoord als herinnering mee.
Op woensdag 11 juni vond onder een canvaspartytent de oplevering plaats van maar liefst honderd nieuwe huurappartementen aan de Noordendijk. Onder het genot van een zonnetje, drankje en ijsje konden de nieuwe bewoners met elkaar in contact komen. Daarnaast waren ook omwonenden, de wijkagenten, wijkmanager, wethouder en vertegenwoordigers van de uitvoerende partijen aanwezig.
Het welkomstwoord werd verzorgd door Arthur Oerlemans, directeur van Woonbron. Hij liet wat licht schijnen over de geschiedenis van deze locatie aan de Noordendijk: “Vroeger stonden hier houtzaagmolens en vond een levendige houthandel plaats. Met deze nieuwbouw voegen we een eigentijds hoofdstuk toe aan een locatie die al zoveel betekenis heeft gehad voor Dordrecht.” Verder werd het belang van een diverse samenstelling van de bewoners benadrukt. “Waar verschillende generaties en culturen samenkomen, wordt bijgedragen aan een inclusieve en levendige wijk,” aldus Arthur
Wethouder aan het woord Wim van der Kruijff — wethouder voor volkshuisvesting — nam het woord over. Hij maakte een statement naar aanleiding van het welbekende vraagstuk, de wooncrisis. Wim: “Dit is een stap in de goede richting geweest, maar er is nog steeds behoefte aan meer woongelegenheid. Er komt op dit onderwerp vaak veel kritiek maar er wordt zo snel mogelijk gewerkt aan oplossingen die duurzaam en
Tachtig jaar spelen
v.l.n.r. Wim, Arthur en Piet brengen samen een toost uit.
betaalbaar zijn. En dat is een behoorlijke uitdaging. Maar met de huidige oplevering is Dordrecht in ieder geval 72 sociale huurwoningen en 28 middensegment woningen rijker.”
Oplevering in cijfers
Na de wethouder sprak Ron Blom van BM Wonen B.V., onderdeel van BM van Houwelingen. Hij was de aannemer van het project. Hij deelde wat leuke weetjes over de constructie van de woningen. De bouw van het hele project startte op 12 juli 2023 met het heien van 380 palen met een totale lengte van maar liefst zeven kilometer. Na 2.340m³ beton te hebben gestort, het gebouw te hebben voorzien van 7.300m² binnenwand, rond de vier miljoen schroeven te hebben geboord, en aardig wat liters koffie te hebben genuttigd, werd op 16 april de laatste woning opgeleverd.
Onthulling
Nadat alle partijen aan het woord
waren geweest, werd de naam van het appartementencomplex onthuld. Een groot geheim was het niet, de naambordjes van de wo-
Na afloop sprak ik met Brian Jelier, de voorzitter van de vereniging. Hij vertelde me dat burgemeester Mol, sinds kort in functie, deze week op bezoek was in de speeltuin. De burgemeester zag het belang in van speelgelegenheid voor kinderen en wil daar niet op bezuinigen. Brian zegt:”de speeltuin wordt druk bezocht, woensdag en vrijdag zijn de topdagen, verder zijn er schoolreisjes en verjaardagsfeestjes.”
Speeltuinvereniging Victorie bruist van het leven en dat is goed gevierd.
ningen waren namelijk gedurende de bouw zichtbaar. Maar het was meer een symbolische onthulling, gepaard met een glaasje bubbels. Samen met bewoner Piet werd het doek weggetrokken en de naam ‘De Havik’ onthuld. Piet heeft vroeger aan de Bankastraat gewoond en is nu teruggekeerd naar zijn vertrouwde buurt.
Het enige wat nu nog zal gebeuren is dat de appartementen netjes worden afgewerkt. Onder andere door ook de omgeving op te fleuren. Er moet nog meer groen komen en de wegen zullen opnieuw bestraat worden. Maar namens de redactie van de Reelander: “Welkom (terug), nieuwe buren!”.
Tekst en foto Willem Moerman
Natuurlijk Reeland
Foto Willem Moerman
Heb jij ook zo'n bijzonder Natuurlijk Reeland plaatje geschoten? Deel ‘m met ons inclusief je naam - via dereelander@gmail.com
Hatsukaichi Hiroshima, 2019
Tekst en foto Ans van der Westen
Column
Anne-Fleur Invasie
Vanuit mijn tuin hoor ik het gebrom al. Ik kijk naar buiten en zie massa’s mensen als zombies langs mijn huis trekken: Wantijpop. Iets waar ik elk jaar weer een beetje minder naar uitkijk. Een festival in het park, met livemuziek, oudcollega’s waarvoor je doet alsof je ze niet ziet, en op z’n tijd een lauw biertje uit een plastic bekertje. Maar dit jaar was built different. Met het thema ‘Wantijpop is vol! 100 eruit, 100 erin’ voelde het alsof ik tussen de hormonale chaos op Lowlands stond – maar dan zonder dat je hoeft te overnachten in de blubber, in een katerig opgezet tentje.
Volgens officiële cijfers zijn er zo’n 30.000 bezoekers geweest. Dat zijn er 5.000 meer dan vorig jaar, en dat was te merken. De oversteek naar het park leek wel op apenkooien. Klauterend over fatbikes en lege flessen ingedronken moed, struikelden we richting het veld. Eenmaal aangekomen wist ik niet hoe snel ik weer weg moest. En begrijp me niet verkeerd: iedereen moet z’n feestje kunnen vieren. Maar voor mij heeft Wantijpop in de afgelopen jaren echt z’n charme verloren. Dit jaar voelde het, als Reelander, alsof je even welkom was als een herbruikbare beker in een Roxy Dekker-videoclip. Mits je er €3,60 voor wilde neerleggen, natuurlijk.
Gelukkig vonden we ons toevluchtsoord bij het Popcentralepodium, waar lokaal talent het podium deelde met de zweetlucht van de vorige bands. De sfeer was meteen intiemer. Daar voelde ik me thuis. Met als hoogtepunt: De Plaag. Plat, rauw en hard, met een dressing van goede elektronische productie. Terug naar de kern van wat een festival hoort te zijn: samenzijn, luisteren, elkaar als stootkussen gebruiken – zonder dat iemand z’n sugardaddy kwijt is in de mensenmassa.
Ik snap het wel, hè. Groei is onvermijdelijk. En een goed draaiend festival trekt nou eenmaal bezoekers. Maar ergens verlang ik terug naar de tijd dat Wantijpop voelde als een buurtfeest. Waar je met je eigen drank nog welkom was. En iedereen lekker vanaf z’n picknickkleedje alles kon overzien. Ik hoef geen AnneFleur-Invasie. Geef mij dan maar De Pest.
Willem Moerman
Komatistraat komt een keer klaar
Misschien waren de bewoners van de Komatistraat een beetje informatie-moe, want de inloopavond in het gemeentehuis op 4 juni, over de rioleringswerkzaamheden in de straat werd matig bezocht. Woordvoerders van aannemer, gemeente en groenvoorziening beantwoordden er vragen van woningeigenaren. De werkzaamheden zijn inmiddels in volle gang.
Volgens Paul van Esch, ambtelijk opdrachtgever meerjarige onderhoudsplanning bij de gemeente Dordrecht, zijn de laatste plooien in het contract met de aannemer over aansprakelijkheid glad gestreken. Dus kunnen de werkzaamheden, nadat het werk twee jaar heeft stilgelegen, nu eindelijk echt van start.
Gewijzigd ontwerp
Van Esch: “De gegraven sleuf was in 2023 niet geheel droog te krijgen zonder teveel water te onttrekken. Nu is gekozen voor een gewijzigde aanpak. Er wordt niet één grote nieuwe betonnen riolering in de straat aangebracht, zoals bedacht in het plan van 2023, maar in plaats
daarvan twee kleinere kunststof rioleringsbuizen voor het vuilwater. Deze worden minder diep aangebracht en liggen aan weerszijden van de straat. In het midden komt een kunststof riolering en een drainageleiding voor de afvoer van het regenwater. Dat regenwater wordt via een open greppel naast het nog aan te leggen speeltuintje aan de Ambonstraat, op de spoorsloot geloosd. Het dieper gelegen transportriool dat een aantal jaren geleden is gerelined blijft gewoon in gebruik.”
Ferdi Heijkoop projectleider van aannemer AW Groep: “Het hele traject over Komatistraat en Am-
Dwarsdoorsnede straat met nieuw rioleringsplan
Dat verdient een bloemetje!
Kees van Prooijen en Gisela Boomsema van Sportclub Redo kunnen kort en krachtig zijn: “Kees van Driel (midden) verdient het bloemetje omdat hij zoveel doet. Zonder hem zouden al die dingen niet bestaan.” En met al die dingen doelen zij dan met name op Van Driels inzet voor de stichting Vakantie Kinder Feesten (VKF). Een stichting die in de zomervakantie dag- en weekkampen en Ratjedoe organiseert voor kinderen uit heel Dordrecht. De kampen zijn dit jaar eind juli en begin augustus; Ratjedoe speelparadijs op werkdagen van 18 t/m 29 augustus in de Reeweghal.
“Ja, ik ben sinds mijn veertiende aan VKF verbonden,” vertelt Kees. “Eerst als deelnemer en later in de organisatie als begeleider. Ik ben zelf werkzaam als begeleider in de psychiatrische zorg
rechtstreeks in de grond worden opgenomen en belast daarmee niet de vuilwaterriolering.”
Meer groen
bonstraat hebben we qua planning opgeknipt in vier delen. Bij het eerste deel, aan de zijde van de Reeweg Oost, liggen de nieuwe rioleringsbuizen er voor de bouwvak in. Bij het laatste deel eindigen de rioleringswerkzaamheden eind oktober. De aanleg van nieuwe trottoirs nemen we per fase meteen mee. Aan het einde van alle rioleringswerkzaamheden wordt in één fase de straat plus parkeerstroken aangelegd.”
Beperken wateroverlast
Peter Muller, projectleider van het door de gemeente ingehuurde ingenieursbureau: “Honderd procent zekerheid dat wateroverlast in de toekomst niet meer voor zal komen, hebben de bewoners straks niet. De bestaande hemelwaterafvoeren van de woningen zijn straks tenslotte nog steeds aangesloten op de twee nieuwe vuilwater rioleringen. Bij hevige regenbuien kan de capaciteit daarvan nog steeds te klein blijken. De gemeente ziet dan ook graag dat bewoners zoveel als mogelijk het regenwater van hun dakvlakken op eigen terrein lozen; in regentonnen, of direct in de achtertuin. Door tuintegels te vervangen door groen, kan dat regenwater eenvoudiger
beschikbaar gesteld door Flora Calendula Reeweg Oost 83
en die ervaring is altijd handig. Vanaf 2000 ben ik er vijftien jaar voorzitter geweest en nu hoofd magazijnmeester. Sinds begin juni zit ik weer in het bestuur als penningmeester. Onze organisatie telt nu zo’n 62 vrijwilligers. Mensen willen graag bijdragen in de uitvoering, maar voor bestuurlijke verplichtingen blijkt het toch vaak lastig om mensen enthousiast te krijgen.” Naast VKF verricht Kees hand en spandiensten bij ande -
re verenigingen zoals Sportclub Redo. “Ja, we hebben veel contacten met andere vrijwilligersorganisaties. Je moet elkaar tenslotte een beetje helpen, niet waar. De VKF bestaat alweer 106 jaar en ik ben bezig er een boek over te schrijven.” Wanneer dat af is durft Kees niet te zeggen. En dat lijkt begrijpelijk gezien zijn enorme vrijwillige inzet bij heel veel organisaties. Het bloemetje is van harte verdiend.
Om bewoners tot meer gebruik van groen te inspireren was ook Pieter van Oudenaarden van het Bewegend Bos aanwezig. “Wij testen vaak een maandlang met tijdelijke boombakken in de straat hoe mensen dat ervaren. We gaan met een optielijst bij bewoners langs om input op te halen en die aan de gemeente door te geven voor de definitieve invulling van groen in de straat. Een optie is bijvoorbeeld om een aantal parkeerplaatsen in de Komatistraat te wijzigen in groenvakken met struiken. Die parkeerplaatsen worden dan in de Ambonstraat weer extra toegevoegd. Bewoonsters Monique Koolen en Hannie van Elsen willen graag meewerken om de buurt hier enthousiast voor te maken: “Misschien kan ook het leed voor de bewoners een beetje verzacht worden door het aanbieden van watertonnen of een cheque waarmee mensen iets groens kunnen kopen”, geven ze graag aan de gemeente mee.
Tekst en foto's Gerard Zwinkels
De Reelander verschijnt vijf keer per jaar in een oplage van 5500 exemplaren. De krant wordt door vrijwilligers / wijkbewoners gemaakt en huis aan huis bezorgd in Het Reeland.
Redactie
Margriet van Beek
Coby Janssen
Willem Moerman
Tara Roosken
Ans van der Westen
Gerard Zwinkels
Kopij dereelander@gmail.com
De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden stukken in te korten, te bewerken of te weigeren.
Hij praat, zoals je dat van een Nederlandse Italiaan graag wilt horen, met zo’n heerlijk accent; achter de meeste woorden die eindigen op een medeklinker, hoor je zo’n vrolijke Italiaanse ‘e’: “Ike bene altijde bezige. Woensdagochtend met het verzorgen van mijn veertig orchideeën, zondag naar mijn schoonmoeder, maar alle andere dagen toch het liefst hier in mijn reparatiewerkplaats achter in de tuin.”
Hij is nu 71 en werkt al zo’n 57 jaar in de elektronica. “Ik ben in 1953 geboren in Venetië en volgde er een technische opleiding radiotechniek op MTS-niveau. Toen ik 24 was heb ik de auto gepakt en ben de wereld ingegaan. Ik belandde in Nederland en vond het hier leuk en gezellig: de mensen, de windmolentjes, het geluid van carillons in de oude steden, het draaiorgel op de markt.”
In loondienst
“Een verblijfsvergunning krijgen was geen probleem in die tijd”, vertelt Claudio. “Ik heb van alles gedaan: Bruynzeel vouwdeuren in elkaar zetten, aan de lopende band staan in een fabriek van gecondenseerde melkblikken, ik pakte alles aan. Uiteindelijk belandde ik toch in de elektronica. Ik werkte bij Alles Electronica aan de Knolhaven en later werd ik Chef Technische Dienst bij een importeur van goedkopere elektronica in ’s-Gravendeel. We importeerden merken als Audiosonic en Yoko, die werden verkocht bij Turksma, Dixons, Kijkshop en Foto Klein. Ik beoordeelde de producten, vaak uit Zuid-Korea, Taiwan en Hong Kong, of het de moeite waard was om te importeren en te verkopen. Ik gaf mijn technische mening. Omdat ik soms een elektronische fout vond in een apparaat, bedacht ik daarvoor een bepaalde modificatie. Ik
heb meerdere malen meegemaakt dat ingenieurs van fabrieken uit Taiwan bij mij langskwamen om die modificatie te beoordelen. En dan zaten die Taiwanezen aan mijn bureau druk Chinees te praten: ‘zhesi yigehaode tiaozheng’. En dan werd die modificatie ook echt daar in de fabriek verwerkt.”
Zelfstandig
“Eind jaren ‘80 liep de verkoop van goedkopere elektronica terug en ben ik voor mezelf begonnen met een reparatiedienst hier in Dordrecht in onze woning aan de Sperwerstraat; in een schuurtje achter in de tuin. Ik had de technische diploma’s, mijn vrouw Agatha het middenstandsdiploma. We noemden de zaak C.A.R. audio repair, waarbij C.A.R. staat voor
REE & ELAND
"Flaneren gefrustreerd door de heringerichte Vogelbuurt, op zoek naar het Stadspark."
Hey Ree, ik snap het niet meer. Is dit nou Stadspark XXL?
Hadden wij maar zo veel ruimte...
Claudio Agatha Reparatie. In het begin waren het kleine dingetjes zoals walkmans en autoradio’s. Toen de markt veranderde stapten we over op grotere video- en audioapparaten en televisies. Vanwege ruimtegebrek zijn we verhuisd naar deze grotere woning in de Billitonstraat. Van 2003 tot 2008 gingen de zaken zelfs zo goed dat we er een pand aan de Reeweg Oost bij moesten huren met winkel, werkplaatsen en opslag. Maar de ontwikkeling in nieuwe apparaten ging steeds sneller. Mensen lieten hun oude spullen niet meer repareren. Onze omzet kelderde en we moesten noodgedwongen stoppen. Ik heb toen nog tien jaar tot mijn pensioen bij Beenhakker hulpmiddelen (rolstoelen, scootmobiles) als elektronicaspecialist gewerkt.”
Nee... Dit is gewoon een kolossaal Stadsparkeervak XXL in de Vogelbuurt.
Met pensioen
“Sinds ik vanaf 2020 met pensioen ben, heb ik mijn oude liefde weer opgepakt: het repareren van kapotte audioapparaten. En dat gaat erg goed want er is de laatste jaren een enorme boom in de verkoop van oude vintage-apparatuur. Ik krijg zelfs weer buizenradio’s ter reparatie, zoals bijvoorbeeld deze oude Phillips 535A. Onlangs heb ik nog een kofferplatenspeler van iemand uit Hongarije gerepareerd en bijvoorbeeld een Sony Walkman uit Zweden. Uit heel Nederland en België komen hier spullen bij mij terecht. Ik ben elke dag hier. Ik heb altijd interesse gehad in elektronica. Ik was zes jaar oud toen ik een Lima modeltreintje kreeg. En ik experimenteerde graag door het rechtstreeks zonder trafo op het lichtnet aan te sluiten. Of door een klein fietslampje in een fitting van een schemerlamp te duwen om te kijken hoeveel licht dat wel zou geven. Maar er is een andere reden dat ik niet kan stoppen. Er zijn zoveel mensen die, als ik ze geholpen heb, met zo’n tevreden glimlach naar buiten gaan. Voorbeeld: Een vrouw, ze komt hier en vraagt of ik een klein Sharp zes-transistorradiotje uit de jaren ‘70 kan repareren. Ik begin er aan, maak het open en het speakertje blijkt kapot te zijn. Maar dat speakertje heeft een vierkante magneet en dat onderdeel bleek nergens meer te krijgen. Wel heb ik een vergelijkbaar speakertje gevonden maar dat had een ronde magneet. Dus ik moest de vierkante printplaat waar de speaker doorheen ging, aanpassen door te vijlen en te slijpen en natuurlijk moesten daardoor ook de printbanen op de printplaat overbrugd en omgelegd worden. En ja hoor hij deed het weer. ‘Maar’, zeg ik tegen die vrouw, ‘die heeft alleen maar AM en daar is niks meer op te vinden behalve wat geruis. Dus daar heb je tegenwoordig niet zoveel meer aan. Ik kan wel wat anders doen, ik kan een aansluiting maken waar je een bluetooth ontvanger op kunt aansluiten, zodat je via je telefoon de radio kunt horen.’ Dat vond ze goed. Ze kwam de gerepareerde
radio halen, ik heb het gedemonstreerd en zij is opeens begonnen met huilen. Want die radio was ooit van haar overleden vader. En ze wilde zo graag dat die radio van hem weer geluid gaf. Ze was zo blij. En als ik zo’n klant heb die zo blij weggaat, ja dan ben ik ook blij. Dan heb ik echt voldoening van mijn werk.”
Niet te stoppen
“Ik zal eerlijk zijn”, zegt Claudio. “Als ik reparaties heb die eenvoudig zijn dan beleef ik daar plezier aan en ben ik tevreden. Maar je hebt sommige dingen, die zo moeilijk zijn, zo onbegrijpelijk, je probeert van alles, waarom doet ie het niet. Dan ben ik dagen bezig. Dan wordt het een strijd om het op te lossen, maar stoppen kan ik niet. Het moet lukken. Iedereen zegt tegen mij, als het niet te repareren is, gooi het in de prullenbak. Maar ja, als ik deze niet doe, over een jaar kan ik niets meer repareren. Want door deze te repareren, leer ik, blijf ik bij en kan ik meer repareren. Die hersenen moet je blijven trainen. Dat gaat niet vanzelf. Dus doe ik ook die moeilijke reparatie. Ik ben nu 57 jaar in het vak van elektronica. Ik heb altijd gezegd: ‘elektronica is als vrouwen, niet te begrijpen’. Ik zeg tegen mijn schoonzus in Italië. Je moet accepteren dat zij zo zijn. Maar zij antwoordt dan terecht: Nee je moet dat niet accepteren, je moet het appreciëren dat zij zo zijn”, lacht Claudio.
“Tja, ga ik ooit stoppen met reparaties. Ik heb andere hobby’s zat. Een 100% originele Ducati motorfiets uit 1974, mijn computer, fotografie met mijn Pentax, mijn orchideeën. Maar het is zo moeilijk om hiermee te stoppen. Neem nou deze radioversterker, dat is een modern ding met digitale elektronica. Als je hem aan wilt zetten geeft ie in het display aan: Error 07. Als ik in de service manual zoek op internet, dan staat er nergens Error 07. Dus weet ik niet wat ermee is. Als ik die straks toch gerepareerd krijg, dan dan dan... zeg ik wauw”, lacht Claudio, “en ben ik trots op mijzelf.”
Tekst en foto's Gerard Zwinkels
Claudio in zijn werkplaats
Philipsradio 535 A
Dansette platenspeler
Het laatste Zoekplaatje
Tekst Willem Moerman Foto Coby Janssen
In elke editie van de Reelander wordt een detail van een object getoond, dat alleen in het Reeland voorkomt.
Het Zoekplaatje is dus te vinden in de Vogelbuurt, Indische buurt, Transvaalbuurt, Wantijbuurt, Leerpark of het Land van Valk.
Op de hoek van de Sumatrastraat was het laatste zoekplaatje te vinden. Een gevelsteen uit 1913.
Maar na zeven jaar lang te hebben gezocht naar interessante onderwerpen zijn we nu toe aan iets anders. U vindt een nieuwe quiz in de krant, namelijk een Reebus, op pagina 8. Hoe leuk is dat!
Van nul tot maar liefst zeventien inzendingen per editie, de Reelanders zijn altijd aan het speuren geweest de afgelopen jaren. We bedanken iedereen voor hun ingezonden reacties en de redactie wacht met spanning op de inzendingen van onze eerste Reebus. Onder de juiste inzendingen zal wederom een cadeaubon ter waarde van €10,- worden verloot.
Reelands muziekfeest
De zomereditie van huiskamerfestival Gluren bij de buren in Dordrecht is nog maar net afgerond, maar Jolita Meuldijk staat, samen met andere enthousiastelingen, alweer te trappelen om de wintereditie van een huiskamermuziekfestival te organiseren: Muziek Rond de Reeweg.
Jolita heeft samen met zeven andere bewoners de organisatie op zich genomen van het evenement dat in 2020 haar eerste editie kende. “Ik heb vorig jaar als huiskamer meegedaan, maar dit jaar mag ik het mee helpen organiseren. Dus ik vind dat nog een beetje spannend. De laatste editie was een groot succes. Er deden toen het record-
Muziek Reecommandatie
Haruki Murakami - Kafka op het strand
De oplettende lezer zal opmerken dat de titel van dit stukje de titel van een boek is, waar het in deze rubriek normaal gesproken om de muziek gaat. En dat is helemaal juist. Nou, lekker is dat. Maar wees gerust. Ik ga zeker geen boek be -
aantal van 26 huiskamers mee. Ik hoop natuurlijk dat het zondag 25 januari 2026 net zo succesvol zal zijn. Met deze oproep hopen we weer oude en nieuwe buren en muzikanten enthousiast te maken. Dus meldt je aan voor dit unieke knusse muziekfeest aan en rond de Reeweg Oost. Opgeven van jouw huiskamer kan tot 14 november en als muzikant tot 7 december door een email te sturen naar muziekronddereeweg@gmail.com
Elke muzikant speelt driemaal een halfuur op een vast huisadres. De optredens zijn gratis toegankelijk voor bezoekers. Dat wordt dus sowieso een gezellige muzikale middag met de kans op ontmoeting van buren, vrienden en (on) bekenden.
3
spreken. Daar zijn anderen veel beter in. Het is wel zo dat ik door dit boek gegrepen ben. Een aantal verhaallijnen die…nee, geen boekrecensie dus. Soms kom je via een boek tot de muziek. Want in dit boek speelt muziek een grote rol. Er worden veel muziekstukken genoemd. En die lopen behoorlijk uiteen. Van Beethoven, piano trio 7 (Opus 97 ‘aartshertogstrio’) tot Radiohead. Van John Coltrane, via The Beatles naar Bob Dylan. Joseph Haydn. Kortom veel en gevarieerd.
Het is nogal een klus om via een boek van zo’n kleine 640 pagina’s tot een afspeellijst te komen. Gelukkig is het wel degelijk gedaan. Zoek op Spotify, ‘Kafka on the shore’. Dan blijken er zelfs
meerdere lijsten te zijn. De lijst van Konstantina Papazoglou lijkt mij de meest volledige. De tip is om deze afspeellijst eens over jezelf uit te storten. Misschien kom je op deze manier via de muziek wel tot het boek?
Tekst Hans Bakker
Het Reeland Cursief
Buren in Portugal
Fijne buren hebben is belangrijk. Je hoeft niet dagelijks bij elkaar op de koffie te komen maar elkaar gedag zeggen, elkaar helpen zoals planten water geven en de kliko buitenzetten tijdens vakanties zijn dingen die je een goed gevoel geven. Elkaar op een vriendelijke manier kunnen aanspreken als er hinder is van geluidsoverlast of andere onaangenaamheden. Zonder ruzie te krijgen maar met begrip voor elkaar.
Ik had hele lieve buren, soms hielpen ze me als iets te zwaar voor mij was om te tillen. Soms paste ik een weekendje op hun konijnen. We hadden sleutels uitgewisseld wat wel zo handig is als je je sleutel bent vergeten. We konden het zo goed met elkaar vinden dat we af en toe gezamenlijk een glaasje wijn dronken.
Twee jaar geleden besloten ze te emigreren naar Portugal. Ze hadden er lang over nagedacht, hadden een vakantie daar doorgebracht en uiteindelijk een stukje land gekocht. Met een afgeladen auto en afgeladen aanhanger vertrokken ze op een mooie junidag naar hun "landgoed”. Weg lieve buurtjes. Het huis werd voor de zekerheid aangehouden. Je weet maar nooit of je spijt krijgt en weer terug wil. Begin dit jaar kreeg ik een appje van ze. Het huis ging verkocht worden, ze hadden het helemaal naar hun zin in Portugal. In maart kwamen ze een paar weken terug om alles voor de verkoop te regelen. De verkoop ging heel snel en eind mei zouden de nieuwe buren de sleutel krijgen.
Vlak voor hun definitieve vertrek hadden we nog een gezellige wijnavond. We bespraken mijn vakantieplannen. Ik wilde in juni gaan rondzwerven in Portugal, te beginnen in Lissabon. Welke plaats daarna zou komen wist ik nog niet. Je bent van harte bij ons uitgenodigd zeiden de buren. Er is geen openbaar vervoer naar ons. Maar de dichtstbijzijnde plaats is Castelo Branco, een half uur rijden. Als je daar naartoe komt halen wij je daar op.
Zogezegd, zo gedaan. Begin juni mocht ik het terrein van mijn buren bewonderen; wat een prachtig gebied. Wat een rust midden in de natuur. Ze hebben een beekje en een eigen bron. Door zonnepanelen zijn ze zelfvoorzienend in energie. Ze bouwen zelf hun huis en ze verbouwen zelf hun groenten. Wat een vrijheid en wat een mooi leven, ik zou er bijna jaloers op worden.
En hoe is het nu met mijn nieuwe buren? Voor mijn vakantie heb ik ze maar een week meegemaakt. Ze kwamen gelijk op de eerste dag dat ze de sleutel hadden kennismaken. Leuke en aardige mensen en waarschijnlijk net zo lief als mijn Portugese buurtjes.
Heeft u een verhaal of gedicht voor Het Reeland Cursief? Stuur het - met uw naam - naar dereelander@gmail.com
Open boekje
Een boek voor de vakantie
Toevallig kwam ik in Haamstede in verschillende winkels stapels boeken tegen met dezelfde titel: Het mysterie van Haamstede. Zo hoefde ik niet lang na te denken over welk boek mijn stukje zou gaan. Ik heb het nog niet gelezen, maar volgens de achterflap is het een avontuurlijk boek over het meisje Sophia. Zij ontdekt een bunker in de duinen die open is en samen met vrienden gaat ze naar binnen. Daar blijkt een oude man te zitten die op zoek is naar een verdwenen kunstschat. Er zouden in de bunker oude schilderijen uit slot Haamstede verstopt zijn…. Het lijkt een spannend en avontuurlijk boek dat ik zeker ga lezen want het is altijd
leuk om te lezen over de plek waar je op vakantie bent.
Tekst Janneke van Esch
Tekst Gerard Zwinkels Foto Victor van Breukelen
Keti Koti samen met elkaar
Ieder jaar wordt op 30 juni Keti Koti, het afschaffen van de slavernij, herdacht. Het vieren van de vrijheid, de verbroken ketenen, is op 1 juli.
Bij het Vogelnest waren er op zaterdag 28 juni tafelgesprekken over Keti Koti, over herdenken, vrijheid en het verleden. Op ie -
dere tafel lagen drie dialoogkaarten, als uitnodiging voor het gesprek. Op de eerste kaart staat: ’Wat betekent herdenken voor jou persoonlijk?’ Sidney Breidel, organisator van de herdenking en viering van Keti Koti, zit aan tafel bij het Vogelnest. Als voorzitter van Cultureel Educatief Centrum Dordrecht (CECD) is hij in deze dagen druk met de voorbereidingen. Sidney woont zelf in de Vogelbuurt en gaat graag in gesprek met buurtgenoten. Bijvoorbeeld over hoe je samen verantwoording kan voelen voor welzijn en voor de buurt. Sidney vertelt hoe belangrijk goede buren zijn, ook voor hemzelf. In het gesprek komt naar voren dat niemand als schuldig aan de slavernijgeschiedenis wordt aangewezen. Dát is geschiedenis. Maar aan de gevolgen ervan kunnen we wel wat doen. Laten we daar naar kijken, samen met elkaar.
Tekst en foto Ans van der Westen
Parels van Het Reeland
Coby Janssen
Deze keer een speciale editie van de hele redactie. Wij hebben een verdrietig bericht, onze collega Coby Janssen is overleden. Zij was een parel van het Reeland en in het bijzonder een parel voor de Reelander.
Wanneer kwam Coby als journalist bij de Reelander?
Dat was in 2017, het jaar waarin ze met pensioen ging. Het leek haar leuk om te gaan schrijven voor de wijkkrant.
Wat schreef Coby?
Ze schreef graag over mensen en had daarbij een brede interesse. Of het over scouting, kunst, therapie of een nieuwe winkel ging, ze maakte een afspraak voor een interview. Coby kon met iedereen in gesprek gaan. Ja….en dan kwam vaak het lastige punt dat er teveel woorden in haar stuk stonden. Een euvel waar ieder redactielid ervaring mee heeft. “Dit kan er echt niet uit en dat van de geschiedenis moet toch ook blijven staan”. We horen het Coby zeggen op de vergaderingen waar we de proefdruk van de krant doornamen. Gelukkig komen we altijd tot een oplossing.
Specialiteit van Coby
Dat was de spelling, met behulp van haar witte boekje van de Volkskrant controleerde ze thuis de proefdruk. Ze wist ook precies waar de komma moest staan in een zin. Nu was er wel eens verschil van inzicht in de
redactie. Coby ging een goede discussie niet uit de weg. Om dan plots sportief te zeggen: ”doe het dan maar zoals jullie willen.” Onder het pseudoniem Coja heeft Coby regelmatig het Reeland cursief geschreven, wij noemen dat: het cursiefje.
Een parel……
…..omdat ze een goed gevoel voor humor had, ze kon vaak zulke mooie opmerkingen maken zonder dat ze zelf in de gaten had hoe leuk ze waren.
Omdat ze van feestjes hield, Coby dacht er altijd aan dat we een afspraak moesten maken voor ons jaarlijkse etentje.
Omdat ze van opschieten en doorwerken hield, de koffie klaar zette
en ook nog wel de afwas wilde doen. Omdat ze warm liep voor elk onderwerp voor de krant en er enthousiast mee aan de slag ging.
Omdat ze steeds meedacht over de krant, kritisch was, bijvoorbeeld over de kleuren van de foto’s.
Maar Coby kwam ook met een compliment als het verbeterd was. Open en duidelijk.
Verlies
Het is voor ons een schok dat Coby overleden is, ze was tot voor kort zo actief. In de Reelander van jongstleden april heeft ze heel pagina vier volgeschreven. Van haar hand vind je daar: Het zoekplaatje, het Cursiefje, Natuurlijk Reeland en een prachtig
Reelands Groen
Deze keer heel dicht bij huis. Het groeit allemaal prima in onze tuin. De planten planten zich naar hartenlust voort. Daarom hebben we vaak stekjes. Hoe kunnen we die uitdelen? We hebben een ‘tuintafel’ voor het huis gezet. Dat loopt goed, geeft groene praatjes en andere mensen zetten er ook plantjes op.
interview met de nieuwe baas van de Plus op het Vogelplein. We missen
Coby, ze blijft in onze herinnering als een parel van het Reeland.
Wij staan voor:
▪ Een bruisende binnenstad met nachthoreca
▪ Lagere lasten voor de burger
▪ Wegwerken van de taalachterstand
• Extra verdiepingen op bestaande appartementen
▪ Voorrang voor Dordtenaren in de sociale woningbouw
Hatsukaichi Hiroshima, 2019
Aydin Gundogdu Fractievoorzitter
Sidney aan de kop van de tafel, met buurtbewoners in dialoog
Foto’s & tekst Ans van der Westen
Expositie VMBO-leerlingen Dalton Lyceum
Het schooljaar 2024-2025 zit er alweer op. Zo’n dertig eerste- tot en met vierdejaars leerlingen van het Stedelijk Dalton Lyceum VMBO in het Leerpark sloten het schooljaar af met een expositie van eigen teken- en schilderwerk in het Energiehuis aan de Noordendijk.
Mevrouw Mustamandi en Marieke Kofflard, docenten beeldende kunst en vormgeving, organiseerden de activiteit alweer voor de derde keer. Fransje Kraaij, Coördinator Scholen van SOC (Samen Ontwikkelen door Cultuur), regelde de atelierruimte in het Energiehuis.
Onderwijs
Marieke: “Leerlingen hebben verplichte vormgevingslessen in het eerste en tweede jaar. In het derde jaar krijgen ze als vast vak Culturele en Kunstzinnige Vorming, waarin niet veel meer wordt getekend. De verplichte vakken kunnen ze dan vrij aanvullen met de Daltonmiddag, waar ze extra les kunnen krijgen in kunst en culturele vorming naar keuze. In het vierde jaar hebben de leerlingen geen verplicht CKV meer, maar wel keuzevakken”.
Plezier en talent stimuleren
Mustamandi: “In die vrije lessen laten we de leerlingen helemaal vrij in hun keuze voor onderwerp en techniek. Daarmee stimuleren we dat talent en inspiratie uit henzelf naar boven komt. Deze expositie is bedoeld om aan ouders, familie en vrienden te laten zien wat de leerlingen kunnen. We motiveren hen ook om hun werk te verkopen als bezoekers dat leuk vinden. Het maakt niet uit voor welke prijs. Ze hebben ook het vak Economie en Ondernemen en wat ze daar geleerd hebben kunnen ze dan hier mooi in de praktijk toepassen; een beetje onderhandelen.” “Het leuke van een expositie als deze is ook dat leerlingen buiten hun eigen school komen, dat ze zien dat
er meer mogelijkheden in de stad voor hen zijn.” zegt Fransje Kraaij. “En dat ze zich realiseren dat ze samen in een uurtje zo’n mooie expositie met elkaar kunnen inrichten. En dat is voor herhaling vatbaar wat mij betreft.”
Emily, vierdejaars leerling en twee jaar geleden uit Zuid-Afrika naar Nederland geëmigreerd, heeft duidelijk talent. Ze tekent al van jongs af aan, maar weet niet of ze er later, op bijvoorbeeld een kunstacademie, mee door wil. Wat ze wel gaat doen weet ze nog niet. “Where the wind takes me”, zegt ze filosofisch.
Tekst Gerard Zwinkels Foto's Fransje Kraaij
Tussenstand treinstation Leerpark
ProRail en verschillende andere partijen zijn drukdoende om het spoortraject tussen Leiden en Dordrecht te verbeteren. Reden hiervoor is dat het openbaar vervoer mee wil lopen met de verstedelijking van dit gebied. Er is een studie naar de mogelijkheid om vier treinstations te verbeteren en vier nieuw treinstations aan te leggen. Een van deze nieuwe stations is Station Leerpark.
Er zijn twee mogelijke locaties namelijk Station Leerpark aan het Aad Wepsterplein en Station Leerpark Zuid aan de Max Gootelaan. De verwachting is dat de studie in 2026 is afgerond en dat dan plannen
voor de uitvoering kunnen worden ontwikkeld. Als u dit leest is er al een participatieronde geweest. Medio 2026 komt er een nieuwe participatieronde waarbij iedereen zijn mening over de plannen kan geven.
Voor meer informatie kun je op YouTube de “Webinar deelstudie Oude Lijn april 2025” bekijken of de website van ProRail bezoeken.
Tekst en foto Margriet van Beek
Eigenaardig Reeland
Heb jij ook zo'n bijzonder Eigenaardig Reeland plaatje geschoten? Deel ‘m met ons inclusief je naam - via dereelander@gmail.com
Ik woon hier al een tijdje...
Nog steeds in gebruik
Op een zonnige vrijdag in juni mochten we naar het zomerfeest van de peuterspeelzaal. Omdat onze kleindochters op vrijdag bij ons zijn, mochten wij – de grootouders – als begeleider mee. Het is al zo enig om oma te zijn en dit soort uitjes zijn nog een extraatje.
De peuters en hun familie waren welkom bij speeltuin Victorie. Die ochtend zaten we daar in een grote kring op het grasveld aan de koffie, thee en limonade. Daarna gingen de sproeiers aan bij het pierenbad, de kinderen kregen hun zwemkleding aan en ze sprongen en riepen van plezier.
Emmer
Toen ik op een bank zat te kijken naar de waterpret zag ik dat er een metalen, Dordtse vuilnisemmer naast me stond. Die was in gebruik, je kon er je afval in gooien. Het was zo’n vuilnisemmer die iedereen vroeger had. Wij woonden op een bovenwoning en bij ons stond hij op het balkon.
Op de dag dat het vuilnis opgehaald werd, bij ons op maandag, zette mijn vader hem ‘s ochtends aan de rand van de stoep. En dat deden alle bewoners in de wijk.
Op zoek
Er was in die tijd nog een extra dienstverlening, één maal per maand mocht je het grofvuil aan de straat zetten, naast je vuilnisemmer. Gewoon alles wat je weg wilde gooien. Voor onze wijk was dat op de tweede maandag van de maand. Wat je dan allemaal zag! Meubels, manden, vloerkleden, kastjes, speelgoed. Het was een soort kringloopwinkel, en dan gratis. We kwamen zo in de jaren tachtig aan een kleuterstoeltje, opgeknapt en rood geschilderd. Sommige mensen fietsten op die tweede maandag heel de wijk door, speurend naar geweldige vondsten.
Zakken
Eind jaren zeventig werd het gebruik van de metalen emmers afgeschaft. Voortaan werd het afval in plastic vuilniszakken op het trottoir gezet, dat maakte het werk voor de ophaaldienst lichter. Ik weet nog dat we thuis de nieuwe vuilniszak in onze vertrouwde vuilnisemmer deden. Op die manier bleven we hem nog lang gebruiken.
En er zijn dus Dordtse emmers die nog steeds in gebruik zijn, met een vuilniszak erin, in de speeltuin.
Door Ans van der Westen
Foto Willem Moerman
een deel van de exposerende groep leerlingen
Tekeningen van Emily, foto Gerard Zwinkels
Tweedejaars leerling Alexis
GroenLinks Dordrecht zet zich in voor een menselijke, eerlijke en duurzame stad
Heeft u ideeën voor onze wijk of stad. Neem contact met ons op Dordrecht.GroenLinks.nl
PAUL DEN HARTOG
Contactpersoon voor uw wijk
Misschien ben jij wel een jonge mantelzorger – zonder dat je het
Franciske van Vugt raadslid
Nieuwe padelbanen bij RCD
Bij RCD wordt weer een bestaande tennisbaan ingewisseld voor twee nieuwe padelbanen. “Dat gebeurde al eerder in 2022, maar de padelsport trekt zoveel nieuwe leden dat de vereniging toch besloten heeft tot deze verbouwing”, vertellen Rob van Biesheuvel(L) en Harold van Heukelom. Daarmee heeft Racing Club Dordrecht straks vier padelbanen en drie tennisbanen.
Rob is aanspreekpunt voor padel en tennis bij RCD. Hij doet de ledenadministratie en is competitieleider. Harold is kort geleden gestopt met zijn bestuursfunctie voor de vereniging, maar blijft nog wel even betrokken bij de aanleg van de nieuwe padelbanen.
Groei
Rob: “Tennis is niet een sport waar je makkelijk aan begint, het heeft een hoge instapdrempel. Padel heeft dat niet. We merken dat er nog steeds meer mensen willen spelen. Het ledenaantal van de tennisafdeling schommelt zo’n beetje stabiel rond de honderd. En daar zijn we erg blij mee. Maar nieuwe tennisleden komen er amper bij. Het aantal padelabonnementen ligt in-
middels al boven de tweehonderd.
Op dit moment hebben we een ledenstop, totdat de nieuwe banen gereed zijn. Ik verwacht dat we dan weer binnen een paar maanden aan ons maximum zitten.”
Sfeer en gezelligheid
“De Tennisbond hanteert een vuistregel van ongeveer honderd leden per padelbaan”, zegt Rob. “Wij streven naar niet meer dan tachtig. Dat scheelt dan net in de drukte. En dan kan je ook meer investeren in de leden die je hebt. Padellers zijn meestal niet mensen die uit het
Reelands Groentje
Warme dagen.
Een felle, hete zon.
Vogels raken allen snel overhit en kunnen hierdoor doodgaan.
Wij kunnen dit voorkomen!
Zet tijdens deze warme dagen een platte schaal met water in de schaduw, zodat de vogels kunnen badderen en drinken.
Vogels kunnen zo afkoelen en komen hierdoor de zomer door!
Help jij de vogels uit het Reeland ook een handje?
verenigingsleven komen. De meeste komen een wedstrijdje spelen en zijn dan weer weg, en dat is natuurlijk prima. Maar dat verenigingsleven is juist de kurk waarop een club als deze draait. Dat je samen een gezellige vereniging vormt, waar je na de wedstrijd nog een drankje doet en een praatje hebt. Waar mensen ook iets voor de club doen; in een commissie gaan zitten of een toernooitje helpen organiseren. Op zo’n manier heeft een vereniging echt een toegevoegde waarde. Het verbindt mensen. We zien nu al dat meer le -
den zich daarvoor willen inzetten.”
Harold: “We zijn een vereniging zonder winstoogmerk. Maar we willen het onze leden zo goed mogelijk naar de zin maken. Met een goed onderhouden clubgebouw en banen, met een mooi terras en gezellige toernooien. Ik speel al twintig jaar tennis op de woensdagavond en dan doen we na afloop nog even een drankje. Vroeger zaten we dan vaak nog maar met z’n vieren op het terras. Maar sinds we padelbanen hebben zitten er ’s avonds zomaar 20 of 25 man. En dat is natuurlijk leuk voor de baromzet, maar veel belangrijker, er is gewoon een goede sfeer. En als die sfeer goed is, dan zijn mensen ook meer bereid om iets extra’s voor de club te doen.”
Planning
Het is nog even geduld hebben voor nieuwe enthousiaste leden. Begin juli is gestart met de werkzaamheden. Voor de bouwvak ligt de fundering en de ruwe vloer erin. Eind september moeten de banen klaar zijn. Die worden dan knallend geopend met een toernooi en gezellig feest.
Tekst en foto Gerard Zwinkels
Beleefmarkt
Zaterdag 10 mei vond voor de vierde keer de Beleefmarkt Vrijwillige Inzet plaats.
Dit keer op de prachtige locatie de Hofstraat en het Hof. Er waren een groot aantal kraampjes die allemaal druk bezocht werden. De bezoekers konden kennis maken met een diversiteit aan vrijwilligersorganisaties en zich ook zelf aanmelden.
De wijkkranten waren vertegenwoordigd door William, medewerker van TIENPlus, en vrijwilligers van de wijkkranten De Poorter en De Reelander. Zij hebben goed werk gedaan want deze middag heeft vier nieuwe vrijwilligers opgeleverd. Wil je ook meewerken aan je wijkkrant? Meld je dan aan bij tienplus@buurtwerkdordrecht.nl
Tekst en foto Margriet van Beek
In deze editie van de Reelander proberen we iets nieuws! Een klassieke rebus. Denk jij te weten wat het goede antwoord is? Stuur dan de oplossing onder vermelding van je naam naar dereelander@gmail.com of naar Wijkkrant De Reelander, Jacob Marisstraat 70, 3314 TK Dordrecht. Onder de juiste inzendingen wordt een cadeaubon ter waarde van €10,- verloot. De winnaar — en het juiste antwoord — wordt in de volgende krant bekend gemaakt. Veel puzzelplezier!
Kijk in de Wijk
Bewoners, maatschappelijke organisaties, ondernemers en gemeente werken samen aan een leefbaar, sociaal en veilig Reeland.
Wijkwens
Heb je een goed idee om je buurt of straat mooier, socialer, of veiliger te maken? Dan kun je een wijkwens indienen. De gemeente geeft jaarlijks een bedrag voor het vervullen van deze wensen. Aanmelden en informatie: www.wijkendordrecht.nl/wijkwensen
Wijkkrant
De Reelander wordt gemaakt door wijkbewoners. Lijkt het je leuk om ook een stukje te schrijven over je eigen wijk? Meld je dan aan bij uitgever TIENPlus via tienplus@desocialebasis.nl. Meer informatie: www.tienplus.net
Fixi
Voor meldingen, vragen en opmerkingen over onder meer het onderhoud aan wegen, groenvoorziening en straatverlichting: www.fixi.nl/#/drechtsteden/issue/
Wijkagenten
Voor Het Reeland: Mike Verzijl & Evert Muller michael.verzijl@politie.nl evert.muller@politie.nl
Voor het Leerpark: Marieke de Lang marieke.de.lang@politie.nl Tel. 0900 - 8844.
Spreekuur: eerste woensdag van de maand 10.00-11.00, Gro-up, Leerparkpromenade 320
Facebook
Wijkkrant De Reelander heeft een Facebookpagina. Hiermee speelt De Reelander ook op internet een actieve rol bij het informeren, interesseren en verbinden van buurtbewoners en organisaties in de wijk Het Reeland. facebook.com/ wijkkrantdereelander
Sociaal Wijkteam
In het Sociaal Wijkteam werken mensen van verschillende organisaties samen. Je kunt er terecht met alle vragen waar je in het dagelijks leven tegenaan loopt. Bijvoorbeeld over gezin, relatie, kinderen, opvoeden, wonen, werk en inkomen, zorg, gezondheid en vrijetijdsbesteding. Bankastraat 10, tel. 078-2210200 www.swtdordrecht.nl
Nu nog een tennisbaan, straks twee nieuwe padelbanen
