Fictie
125
130
135
140
145
150
155
160
165
1
‘Als Anna het doorheeft, schopt ze je in elkaar, Bram.’ Hij wist dat er bij ons wel eens een jongen kreupel rondliep, omdat hij Anna in Sodom was tegengekomen, maar Bram maakte zich er niet druk om: ‘Moet je zien: Orli redt de torren en brengt ze naar buiten.’ ‘Britt is bang voor zo’n beestje.’ En ineens was hij dan geïnteresseerd in Britt. Op raadselachtige wijze lag even later haar potje nagellak onder de stoel. Het dopje was eraf en de nagellak kroop eruit. Het mooiste gebeurde op die morgen toen de deur van de school niet open kon. De conciërge bleef minutenlang met een sleutel in het slot wroeten. Een leraar nam het over, maar kreeg de deur ook niet open. We stonden op het plein, ik vlak achter Orli, Bram naast me. Ik rook de geur van een vuurtje en wist meteen dat hij er meer van wist. ‘Vertel op,’ fluisterde ik. ‘Wat gebeurt er? Jij zit erachter, Bram.’ ‘Prachtig om te zien, hè?’ zei hij met een grijns. ‘Wat heb je gedaan?’ ‘Er zijn een paar fietskogeltjes in het slot gevallen.’ Ik hoefde niet te vragen hoe dat zo gekomen was. Een paar kogeltjes uit de naaf van een fietswiel blokkeerden het slot. De Wet van het Grote Gevolg: een kleine daad met een lawine aan gevolgen. Het was weer bijzonder om te zien hoe iedereen reageerde. Sommigen maakten grapjes, anderen werden kwaad en protesteerden. De conciërge schopte zelfs tegen de deur. Interessant was ook om te zien wie een oplossing zocht of zich juist terugtrok. De biologieleraar liep naar zijn auto en ging achter het stuur zitten lezen. Anderen gingen bellen of allerlei sleutels proberen. Iemand zocht naar een openstaand raam of een andere deur. Juf Annemarie bleef in het zadel zitten en liet haar motor met gasstootjes mopperen. Anna Bleck was brutaal bij de juf achterop geklommen en stak haar vuisten in de lucht. Ten slotte kwam juf Asnevoer. Die arme Asnevoer, die zomers en ‘s winters rook naar natte jassen en in bijna alle klassen gepest werd. Ze vond dat ze de knoop moest doorhakken. Ze was toch plaatsvervangend directeur van het Magdalena-college en dan moest je belangrijke beslissingen nemen. De ongekende brutaliteit toen Bram op haar af liep en riep: ‘Zal ik de ruit intrappen, juf? Het loopt uit de hand met al dat jonge spul dat geen les krijgt.’ Asnevoer liet iedereen een paar passen achteruitstappen en gilde: ‘Pas op mensen, ik geef Bram opdracht de ruit te breken.’ Bram stampte de ruit aan diggelen. Hij peuterde wat stukjes glas uit de sponning en klom naar binnen. Even later kon hij de grote deuren van binnenuit openen. Buigend met een brede armzwaai nodigde hij Asnevoer binnen. Daar stonden die twee: Bram in zijn T-shirt met het opschrift DON’T TOUCH ME en Asnevoer in een giftig groen jasje. Alsof Bram haar op het schoolbal ten dans vroeg. De volstrekt gekke Bram, die de redder speelde in een noodsituatie die hij zelf veroorzaakt had. Die nota bene van de juf een schouderklopje kreeg. ‘De volgende keer laten we iets ontploffen,’ zei hij later enthousiast tegen mij. ‘De school misschien? We maken een vuurbom, Jimmie!’ Een vuurbom! Eigenlijk hadden we al zoiets gebruikt op het Mozesplein met de vuurvogel, maar Bram wilde iets wat nog echter was. Uit: Harm de Jonge, Vuurbom, de geschiedenis van een vriendschap.
12