De Ängu Vom Änziloch (CH-DE) by take3.ch

De Ängu vom Änziloch Geschichte von Stefan Schärli

De Ängu vom Änziloch Geschichte von Stefan Schärli Illustrationen von Maria Zemp-Kurmann

Lang lang, vor auer Ziit scho, hets of der Ärde das Fläckli gäh, womer sech sogar im Hemu verzöut, es seg no schöner aus s Paradies. Es seg de Ort, wo d’Ängu sech erhole, das Fläckli Ärde rond ume Napf. Mer het sech bigoscht mösse bemühie, wemmer het wölle dert umenand of d’Wäut cho. Drom hets doch im Napfgebiet so ossergwöndlechi Lüüt, ond jede, wo das Gebiet bsuecht, esch ou öppis Bsunderigs, oder werds emu de secher, wenn er weder goht. Es get wonderschöni Täler, gheimnisvoui Chräche ond Höger. Do gets de schönscht Stärnehemu ond Sonneuf- ond Ondergäng, womer nie vergesst, wemmer sie einisch gseh het. Es get aber ou Goud i de Bäch, ond vöu Chraftort womer aber nor fendt, wemmer ofs eigete Härz lost. Ned s’Goud isches, wo eim riich macht, sondern d’Schönheite vom Napfgebiet. Wenn de Näbu umeschlicht, de Wind om au Egge pfieft ond de Schnee vertreit, weismer ned so gnau, was do aues met chonnt, wöumers ned cha gseh. Aber es esch secher nie öppis Schlächts, glaubit mer das, es isch nor ganz gheimnisvou. Drom gets ou so vöu Gschechte do be üs ond eini vo dene möcht ich euch jetz verzöue…

Vor no ned so langer Ziit het e Maa, de Söpp, ganz elei im Änziloch hende gläbt. S’Änziloch liet onder de Stächeleggflueh am Napf. Es esch e chaute Morge gseh im Dezember, es het ghodlet ond gschneit, es esch so rechtig uschnetzigs Chosliwätter gseh. Är het gwösst, das doch de öppe i de nächschte Täg möss Wiehnechthöugeobe sii, aber e soo gnau heters ou ned chönne säge.

Är esch jo emmer elei do obe ond het fascht kei Kontakt, osser öppe zom Landieger, wo au Johr einisch chont cho d’Hondstaxe izieh, ond das esch doch ou scho weder länger sede, dass dä do gseh esch. Gägem Mettag iie het’s do weder chli ufghört schneie, de Söpp esch vor s Huus use ond het afo Spiiggali mache zom Füüre. Es chönnt e chalti Nacht gäh, hett är dänkt.

Of’s Mou het är i de Stächelegg obe ghört, we e ganzi Tschopplette Chend afoht Wienechtslieder senge. Schön hei sii gsonge, är het sech of s Bänkli vorem Huus gsetzt ond het glost. O Tannenbaum, Stille Nacht ond O du Fröhliche hei sii gsonge. Gli druf het det obe e Frou zo de Chende gseit: «Chömid, gäit enand d’Händ, mer wei weidli dörab, dass der alli rächtzitig deheime seit, wenn de henecht s’Chreschtchendli chonnt.»

Auso esch doch henecht Höugenobe. Meteme töife Süüfzer het är sech zrogg glähnet ond het a die schöne Chreschtchendaliöbe dänkt, won är aus Bueb erläbt het. Wenn sii metem Vatter am Obe i Stau use sei ond näb de Chüe gwartet hei, bes d’Muetter esch cho rüefe, sii dörfe iiecho, s’Chreschtchendali seg cho. Oh die schöne Liechter i de warme Stobe inne, noch Chrees ond Hong hets gschmöckt, de frösch Läbchuche vo de Muetter het mer secher bes wiit is Tau use chönne schmöcke. Das esch doch e wonderschöni Ziit gseh ...aber äbe...

Plötzlech esch de Söpp rüüdig verschrocke, de Bobi, sii Hond, esch em of d’Schoos uegompet ond het em s Gsecht abgschläcket. Dä hettne gwüss welle tröschte ond em säge: «Du besch doch ned ellei, ich be jo ou no do!» Är het de Bobi gschtreichelet ond het dänkt, eigentlich chönt ich doch ou weder einisch es Böimli go hole, Cherzali dra tue ond eifach e so för mech Höugenobe fiire.

Är het de Bobi ome Haus ome gnoh ond zuenem gseit: «Chomm, los, gömmer go es Bäumli sueche, de möche mer zwee üs henecht e schöne ond heimalige Obe.» De Bobi esch met grosse Gömpe los ond de Söpp hende noche. Die beide se gäg de Hapfig ue ond vo det us gägem Band hendere. Sie hei vöu schöni Böim gseh, aber es het de Söpp jedesmou groue, eine vo dene Böim ab zhoue. Die mösste jo i sinere Stobe kabot goh ond wäre gli döör, die chönte ned so schöni grossi Tanne wärde we die andere. Das wär doch Sönd ond schad.

Wo sii de gägem Band hendere cho sei, hett är e wonderschöne Boum gseh. Ganz elei esch er det inere Liechtig gstande, so schön vou Schnee, e prächtigi Tanne. Weidli esch är ofeme Houzdotze go abhocke ond het dä Boum aagluegt. De Bobi esch zäntome döre gwadlet ond het met sinere Hondenase im Schnee ome gstöberet.

Of einisch het e chauti Nase ad Bagge vom Söpp gstöpft, är esch osööd verschrocke ond het sine Ouge nömme trouet, won är sii uf to het. Es esch bigoscht scho Nacht gseh ond die chaut Nase het em chline Esu vo de Chrutose ghört. Das Esali esch näbem gstande ond het de Chopf aaglähnet. De Bobi het of siine Füess gschlofe ond om die schön Tanne ome hets plötzlech ganz e huufe Tier gha. Zwöi Rehli se onderem Boum inne gläge, hendeföör sei e Dachs ond e Eicker im Schnee ometroolet. Of eim Ascht vo dere Tanne sei zwöi Vögali ghocket, die hei zwetscheret grad wie wenns e schöne Sommertag wär. Zwee jongi Föchs sei näbem Bobi im Schnee glääge ond hei ganz ufmerksam im Eicker zue gluegt, wien är Höibörzu macht. Dä het nämli eis Chäferfäscht gha, wöu er het chönne om dä aut deck Dachs ome gompe.

D’Schoof ond Geisse vo de Stächelegg hei Wauddörnblätter usem Schnee grabe ond hei dranume gchätschet. De Söpp esch ganz stöu gseh ond het bimeich ned chönne glaube, was är do aus gseh het. Of einisch esch de Moon hender de Wouke vöre cho ond het das Böimli met dem Schnee lo glänze, we wenns ganz vou Cherzali wär. Aui Tierli sei ganz ruhig worde ond hei sech imene Chreis om das Böimli ome versammlet. Dä Boum het glüchtet ond glitzeret, es isch dem Hinderländer ganz warm worde oms Härz. Es esch em bigoscht grad e Träne is Oug gschosse, är het sech ned chönne wehre, ned öppe wöu är truurig gseh wär, nei wöus eifach e sone schöne Momänt gseh esch.

Onder einisch hets ganz süüberli döre Waud döre töönt, wie wenn e ganze Chor tät senge, ond näb dem schöne Boum esch e schneewisse Ängu gstande met wonderschöne Flögu. Dä Ängu het de Söpp aglächlet, esch ganz süüberli of ehn zue cho ond hetne be de Hand gno. Es ischem ganz warm worde ond är het es Gfühl i sech gha, we wenner alli Problem vo dere Wäut of einisch chönt löse.

«Schön, dass du do besch!», het dä Ängu gseit: «höt esch Heiligi Nacht ond för all die Mönsche, wo Ziit hei ond chöi lose, ben ich cho, om das z’verchöndte. Du hesch mängisch s’Gfühl segisch elei! D’Mönsche meine das immer, aber das stemmt ned. Weisch wenn sii chlii meh wörde of eres Härz lose ond i de Natur zueluege, wösste sii, dass sii nie elei sei. Mer Ängu sei emmer do, ned nor a de Wiehnachte!»

Dä wonderschön Ängu het dä einsam Söpp a nes Ärfali gnoh ond het em is Ohr ie gflöschteret: «Dänk dra, niemer esch elei of dere Wäut, gar niemer, wemmer nome dra gloubt, so esch jede Tag Wiehnachte. Das wönsch ich der ond schänke der ganz vöu Licht ond Liebi is Härz!» De Ängu het alli Tierli no gschtreichlet, eis om s’ander ond esch de eifach weder gange. Alli Tierli sei im Frede ond met einer Rueh weder ere Wäg gange.

De Söpp het dem Ängu no lang noche gluegt, bes är ne nömme gseh het. Träne seinem vor Freud nor so abegloufe, woner met em Bobi weder gägem Änziloch zue esch. Voller Liebi ond met dem Lüchte i sim Härz dänkt är, wenn ou nor alli Mönsche so ne schöne Höugenobe chönte erläbe. Froh het är gägem Mänzbärg vöre grüft «Ich wönsche euch aune so ne Begägnig ond wonderschöni Wiehnachte!»

«Jo, Glöck esch haut es Fünkli ond keis grosses Füür Glöck macht eim rich esch aber ned tüür Glöck wachst äbe wemmers verschänkt Mängisch esch es do wemmer gar ned dra dänkt.» Ond wär weiss, wemmer de am Höugenobe guet lose, ghöremer de velecht die guete Wiehnachtswönsch töne vom Napf hende vöre ond gsäi de Ängu, wen är vom Napf gägem Himmu zue flüegt.

Maria Zemp-Kurmann Gütsch 12 6130 Willisau mzemp@abix.ch