De Wäg is Tannehüsli (CH-DE) by take3.ch

De Wäg is Tannehüsli Geschichte von Stefan Schärli

De Wäg is Tannehüsli Geschichte von Stefan Schärli Illustrationen von Maria Zemp-Kurmann

Vöu Wäg füehre noch Rom… …aber no vöu meh Wäg füehre ofe Napf. S‘Napfgebiet het osöd vöu Wäge ond jede esch ganz öppis Bsondrigs. Jede, wo scho i dene mystische Chräche, Täler ond Höger umegloufe esch weiss das, mer chond aus ganz andere Mönsch weder zrogg. Jede Wäg im Napfgebiet füehrt anes Ziel, het e ganz spezielli Mystik voller Chraft, mängisch au Einsamkeit, aber emmer wonderschön. Mer trefft aller Gattig Mönsche ond Tierli a ond wemer einisch s‘Gfühl het, mer seg muetterseele elei onderwägs, gschpörtmer töif im Härz, es esch bigott no öppis anders ome i dere Gäget. Aber Angscht bruchsch de weissgott e keini zha. Wennd met offnem Härz dör die Gäget loufsch, chasch zo jeder Johreszyt, öbs hodlet oder schneit, öbs afoht gruene im Hustage, öbs Heumonet seg oder öbs herbschtelet, die schön Natur gseh ond die loschtige Geischter gschpöre, oder wersch öppe vomene Ängu begleitet.

Die möche jo schients i dere Gäget Ferie. Das verzölltmer scho set auter Zyt. Ond gloubmers wenn du einisch i dere Gäget gseh besch, de weisch, dass das eso isch. Wenns einisch set räble ond cheibe, de gosch eifach es paar Schrett uswäg, ond das Gräbu goht verby wes cho esch, moschem ned nocheluege ond ned gröble, de chasder nüd aaha, es het gnueg gueti Geischter, wo zueder luege. Auso nemm die guete Schueh, es Rockseckli, e Betz Brot ond e Schnäfu Chäs, pack no chli Moscht, es Tee oder es Schwarzes i ond chomm i das Napfgebiet, du wersches ned bereue. Amene ongfährte Tag i dem Herbscht, beni vom Napf här öber d‘Wisshobuhötte, gäg de Chreshötte ond vo det öbere Grot use, gägem Houz zue gloufe.

Im Houzwaud ofeme Bänkli esch e auti fröhlechi

Frou ghöcklet, sie heig no einisch wölle vo dere Syte gäg de Waudig äne luege, bevor de läng Wenter chöm, het sie gmeint. «Hock ab Bueb ond beit e chli» hetsi gseit «i w otter öppis verzöue!». Ich has Chregus Chäs ond s‘Thaumes Brot uspackt ond zwöi Glas Moscht igschänkt. Mer hei zäme gägem Tjoder äneglugt ond sie het afo verzöue.

«Weisch worom, dass mer do im Napfgebiet de

Hemmu of Ärde hei?» het sie gfrogt. «Es esch e so, es get Ängu, die chasch gschpöre ond weisch, dass sie zoder luege, die se emmer do ond die hei de Uftrag vom Herrgott, dass sie s‘ganz Läbe lang dini Schotzängu sei. Muesch öppe einisch metne rede ond ne danke. Sorg ha muesch zuene, de besch emmer gut dra, das wotter gseit ha, vergess das nie.

De gets aber ou Ängle onder üs, das sei Mönsche wo

ganz öppis bsondrigs töi oder möche, muesch de bimeich guet häre luege, dass sie of Aheb erkönnsch. Mönsche wo d‘Lüt näi we sie sei, wone e Freud möche oder öppis zguet töi, wo d‘Mönsche töif im Härz träffe, so dass sie weder aföi strahle vo enne use, das sei Mönsche wo aus Ängu of die Wäut cho sei. Dere gets ganz vöu do be üs im Napfgebiet, wenn sie ou mängisch herti Grende hei ond bodeständigi Gstaute sei, so chamer doch, wemer gnau häre luegt, d‘Schönheit vo den Mönsche ond der Gäget wo sie läbe gseh.

Es esch no ned lang sede,

het ou en Ängu Gottes do im Napfgebiet Ferie gmacht. Es esch e chline loschtige Ängu gseh, bigott fascht e chli es Schletzohr, es hetem osöd guet gfalle do im Henderland, es hetne donkt es seg no schöner aus im Hemmu. Es esch de erscht Sonntig im Chreschtmonet gseh ond de chli Ängu het dänkt er wöu jetz vom Napf us go d‘Wäut aluege, we de Frede ichehri of de Wäut und we s‘Wiehnachte wärdi. Öberau die schöne Liechter, die fröhleche ond zfredne Mönsche. Er het sech rüdig gfreut woner vom Napf här rengsome die Liechtli gseh het, ond esch los gfloge… einisch om die ganz Wäut.

Es het ghodlet ond gschneit, wo dä chli Ängu weder

ofem Napf a cho esch, Träne wonem öber Bagge abeglaufe sei, sei fascht gfrore, är esch derwäg trurig gseh. Of de ganze Wäut nome onzfredni Mönsche, Krieg, keni schöne Liechtli ond fascht keni fröhlechi Mönsche.

Seesee, was esch jetz ou das, heter dänkt, wonem im

Chregu sini Geisse ganz fin a sim wysse Ängusgwand zoge hei, grad es so aus hätte sie wölle säge, muesch ned trurig sie, lueg du chasch die Mönsche ned ändere, muesch sie näh, we sie sei ond Fröid ha a dene, wo äbe doch guet sei. De chli Ängu het weder es Lächle gha i sim verbrieggete Gsecht, het die Geisse zwösche de Ohre kräbelet ond het dänkt, der heit rächt.

Är esch vom Napf gäg der Ey abe ond esch is Luthere

bad-Chäppali ie. Woner Töre uf do het, esch es rechtig schön warm gseh, wöu so vöu Cherzali bronne hei. Er esch höbschali ofnes Bänkli ghöcklet ond het a all die Bitte ond Wönsch dänkt, wo die Mönsche möge gha ha, wo do es Cherzali azöntet hei. Hoffentlech göisi ou alli in Erföllig… i Gedanke versonke het dä chli Ängu die Wärmi ond Schönheit vom Napfgebiet weder afo g schpöre, es ischem rechtig liecht ond warm worde ond er het gwösst, i be weder deheime. I einer Fröid escher gägem Chrotzi vöre, döre Brüsch uf, gäge Hergiswil zue.

Plötzlech het dä chli Ängu Liechtli gseh im Waud enne

ond Mönsche, wo gägem Tannhüsli hendere loufe. Do wotti ou go luege, ond met grosse Schrett escher gäge dä schön verschneiti Wenterwaud zue. Säg ou, het dä Ängu gluegt woner i Waud i cho esch! Die Houzfigure, die schöne warme Liechter, die chline Ängali, die Schöfli metem Hert, die Böimli met de schöne farbige Chogali, das esch eso traumhaft schön, eso öppis het de chli Ängu no nie gseh gha. Die vele Mönsche of dem Wäg wo zfrede sei ond lache, Chend wo sprenge ond Höibörzu mache im Schnee.

Es het no ganz e hufe anderi Ängle gha wo ou of dem

Wäg is Tannehüsli gloufe sei. Ängle we de chli Ängu, wo ou do Ferie möche ond Ängle, wo do aus Mönsche of dere Wäut läbe. De chlie Ängu esch öberglöcklech gseh ond het secher fascht zwee Stond brucht beser de ganz Wäg gseh gha het. Woner do im Tannehüsli a cho esch, hets ganz vöu Lüt gha, die hei alli zueglost, we öpper e Gschecht verzöut ond hei sech rüdig gfreut, wo de no de Samichlous ond de Schmotzli cho sei, met de beide Esali. Es esch es luege gseh, we die Mönsche glöcklech sei, do het de chli Ängu gwösst, das muess de Hemmu of Ärde sie, do escher jetz, do im Lozärner Henderland, am Napf hende.

De chli Ängu het no lang zuegluegt, we all die Mönsche

meteme Lüchte im Härz ond metere Zfredeheit weder dör dä schön Wäg heizu göi. Är het aber ou gseh we jede wo do weder goht, säuber zomene Ängu werd oder emu secher vomene Ängu begleitet werd. Das esch Heimat, do se mini Worzle, do wot ich aut wärde, het de chli Ängu gwösst!»

Mer esch bimeich e Träne ofs Chregus

Chäs abetropfet, wo die aut Frou ufghört het verzelle. «Los!» het si no gseit, «dänk emmer dra, dass jede wo du trefsch cha ne Ängu sie, nemm d‘Lüt wie sie sei, chasch sie ned ändere aber chasch sie gärn ha, ond fröi dech a dem wo du hesch, de wersch ou du zomene Ängu!» Chum het sie das gseit gha, esch sie nömme ome gseh. Ofem Houzwaudbänkli se nor no de Chreguchäs ond s‘Thaumebrot gläge, wo ich ehre gäh gha ha.

Wär weiss, velecht esch das jo ou eine vo dene

Napfängle gseh. Dänkit dra of au öine Wäge, es esch emmer öpper do, wo met euch goht. Der seit nie ellei, gar nie…

Maria Zemp-Kurmann Gütsch 12 6130 Willisau mzemp@abix.ch

De Ängu vom Änziloch Geschichte von Stefan Schärli

Stefan Schärli 6125 Menzberg stefanschaerli@bluewin.ch