Żyć modlitwą

SPIS TREŚCI

RECENZJE

Michele Faehnle i Emily Jaminet w książce Żyć modlitwą wykonały wspaniałe zadanie, pomagając kobietom, które chcą się modlić. Czerpiąc ze swojego doświadczenia zabieganych mam i żon oraz kobiet pracujących zawodowo i udzielających się w duszpasterstwie, podzieliły się wypróbowanymi radami, które pomogą czytelniczkom pogłębić relację z Jezusem. Są w tym szczere, autentyczne i stanowią wspaniały przykład kobiet, które walczą o to, aby być coraz bliżej Boga i trwać nieustannie w Jego łasce.

O. Dave Pivonka TOR

rektor Uniwersytetu Franciszkańskiego w Steubenville

„Módl się bez przerwy, nieustanna modlitwa, uczyń swoją pracę modlitwą”. Większość z nas słyszała podobne wskazówki duchowe; święci, Pismo Święte i Katechizm zachęcają nas do takich praktyk. Ale co tak naprawdę

oznacza to dla wielu z nas, które na co dzień zmagamy

się ze zwariowanym harmonogramem życia naszych rodzin? Żyć modlitwą to książka, w której Michele Faehnle i Emily Jaminet chcą nas tak wyposażyć, abyśmy zaczęły wprowadzać te duchowe praktyki w naszą codzienność, dzień po dniu, aby na nowo odnaleźć radość życia.

Becky Carter autor podcastu Thriving in the trenches Modlitwa to piękna podróż i przygoda. Jeszcze lepiej, gdy mamy okazję podróżować z ludźmi, którzy „to załapali”. Kiedy czytałam Żyć modlitwą, miałam wrażenie, jakby Michele Faehnle i Emily Jaminet były przyjaciółkami, z którymi wspólnie podróżuję. Ich osobiste doświadczenie modlitwy bardzo do mnie przemówiło i myślę, że spodoba się wam sposób, w jaki przedstawiają modlitwę i podają praktyczne rady oraz pomysły dotyczące prowadzenia dziennika duchowego i refleksji. Jeśli przeczytasz tę książkę i zastosujesz podane w niej wskazówki, twoja modlitwa rozwinie się jak nigdy wcześniej i głęboko do-

świadczysz miłości Boga – Ojca, Syna i Ducha Świętego.

O. Michael Denk

autor Pray 40 days

Modlitwa jest tak potrzebna w życiu chrześcijanina, jak tlen do życia. Każde powołanie wymaga dojrzałego życia modlitewnego. Michele Faehnle i Emily Jaminet przeprowadzają niezwykłą refleksję dla każdej córki Ojca, aby mogła wzrastać i dojrzewać jako kobieta modlitwy. Autorki wierne mądrości Kościoła, jego świętym oraz nabożeństwom dzielą się praktycznymi wskazówkami dla kobiet dotyczącymi tego, jak rozwijać modlitwę i uczynić ją priorytetem w życiu swojej rodziny.

Ks. Adam Streitenberger

koordynator ds. ewangelizacji w diecezji Columbus

Żyć modlitwą to książka, która w najprostszy i najbardziej skuteczny sposób wprowadza na drogę osobistej rozmowy z Jezusem i nadziei na to, że On odpowiada.

Od ponad 50 lat praktykuję modlitwę jako zakonnica i tę książkę o modlitwie polecam każdemu w wieku od 8 do 80 lat.

Matka Dolores Hart OSB

autorka The Ear of the heart

Ta książka dotknęła mojego serca i duszy w taki sposób, że jeszcze bardziej poczułam się pociągnięta przez miłość i moc Boga. Rozważania dające do myślenia i pytania do refleksji same w sobie są już modlitwą, a świadectwo życia Emily Jaminet, Michele Faehnle oraz świętych pokazują nam w prosty, a jednocześnie wyczerpujący sposób, jak zbliżyć się do naszego Pana i do siebie nawzajem, aby wzrastać w świętości i przemieniać świat wokół nas.

Lisa Morris

prezes Sacred Heart Apostolate Columubus, Ohio

Uwielbiam tę książkę! Jest praktyczna, łatwa do czytania i pełna nauczania czerpiącego z bogatej tradycji Kościoła. Doskonale zachowana równowaga, która zainspiruje serce czytających ją osób!

Ks. Nathan Cromly CSJ dyrektor Instytutu św. Jana

WSTĘP

DLACZEGO MODLITWA JEST WAŻNA?

Historia Michele

– Czas na różaniec!

W moim rodzinnym domu było to bardzo znane wezwanie. Wraz z siedmiorgiem rodzeństwa przewracaliśmy wtedy oczami, narzekaliśmy lub stosowaliśmy przeróżne wymówki. Miałam osiem lat, gdy rodzice po przeżyciu głębokiego nawrócenia wprowadzili codzienny różaniec w okresie postu, co praktykują do dzisiaj. Wraz ze wzrostem i pogłębianiem przez nich wiary poznawałam wiele typów modlitwy. Chodziliśmy na codzienną Mszę Świętą i adorację eucharystyczną w kaplicy Miłosierdzia Bożego, należeliśmy również do charyzmatycznej grupy modlitewnej.

I chociaż miałam mnóstwo okazji do nauki modlitwy, będąc dzieckiem, to dopiero jako dorosła osoba zrozumiałam, czym jest modlitwa. Do tego czasu mój kontakt z Bogiem opierał się na wyuczonych formułkach modlitewnych połączonych z prośbami (prosiłam Boga o to, czego potrzebowałam, i miałam nadzieję, że to otrzymam). Rozma-

wiałam z Nim tylko wtedy, kiedy byłam w potrzebie, był dla mnie takim niebiańskim automatem sprzedającym, do którego wrzucałam kolejne Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu i czekałam na magiczne efekty.

Kiedy opuściłam dom, a moja wiara dojrzewała, uświadomiłam sobie, że w modlitwie chodzi o relację z Bogiem. W miarę jak odchodziłam od stawiania Bogu żądań i trwałam po prostu w ciszy, zaczęłam słyszeć, że Bóg do mnie mówi i wzywa do bliskości z Nim. Rozwijanie tej relacji wymaga czasu, ale kiedy szukam zjednoczenia z Nim w modlitwie, wtedy wszystko się zmienia. Nie zachowuję się już jak rozwydrzona nastolatka, która idzie do rodzica tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuje. Teraz moja relacja jest oparta na miłości.

Rzecz w tym, że wielu katolików nie podejmuje kolejnego kroku w rozwoju modlitwy. Ksiądz Michael Denk pisze:

„Wielu z nas przez całe życie modli się tak, jak zostali na-

uczeni w drugiej klasie szkoły podstawowej. Nie ma nic złego w tym, czego się nauczyłeś, ale czy nie jesteś już dorosły? Czy twoja modlitwa od drugiej klasy podstawówki nie pogłębiała się i nie rozwija każdego dnia, tygodnia i miesiąca? Jeśli nie, to możesz być w kiepskiej formie, wręcz martwy duchowo”1 .

Celem modlitwy jest doprowadzenie nas do Boga. Modlitwa wzywa nas do interakcji z Bogiem, naszym Stworzycielem, na osobistym i zażyłym poziomie. Święty Jan

Chryzostom powiedział: „To, czy nasza modlitwa będzie wysłuchana, nie zależy od ilości słów, lecz od zapału naszych dusz” (KKK 2700). Kiedy się modlimy, uspokajamy nasze umysły i pozwalamy Bogu mówić do naszych serc i kierować nami. Kiedy słyszymy głos Boga, poznajemy Jego wolę względem naszego życia i modlimy się, aby dostosowywać nasze wybory do Jego woli.

Czy jesteś w 51 procentach?

Według raportu Centrum Badań Stosowanych w Apostolacie (CARA) tylko 51 procent pytanych kobiet katolickich modli się codziennie (zaledwie połowa!)2 . Dlaczego tak się dzieje? To prawda, że wygospodarowanie czasu dla Boga i praktykowanie modlitwy nie jest łatwe. Z drugiej

strony modlitwa nie może być czymś, co odkładamy na później i modlimy się tylko w chwilach potrzeby. Modlitwa jest siłą napędową naszej wiary, dialogiem, który naprzemiennie pociesza, umacnia i inspiruje.

Wiemy, że mamy zawsze się modlić, ale gdy zapytano katolickie kobiety – które powiedziały, że modlą się przynajmniej od czasu do czasu – o to, kiedy to robią, znaczna ich część (80 procent) wyznała, że zwracały się do Boga

„przez większość czasu lub zawsze” w momentach kryzysowych. Czy powinno więc dziwić, że mamy trudności z odczuwaniem Bożej obecności w codziennym życiu?

Bóg pragnie być naszą ucieczką, twierdzą, gdzie będziemy mogły odpocząć duchowo. Nie możemy jednak czekać na moment kryzysu, aby wejść w tę relację. Jeśli spadną na nas trudności, a nasze życie modlitewne będzie płytkie, to okoliczności łatwo nami zawładną i nas przytłoczą.

Dlaczego się zmagasz?

Kiedy zaczęłyśmy badać ten temat, pytałyśmy kobiety, z czym się zmagają, kiedy próbują pogłębić swoje życie modlitewne. Oto niektóre z odpowiedzi. Czy odnajdujesz siebie w którejś z nich?

• „Jestem katoliczką od kołyski. Mam trudność z modlitwą inną niż wyuczone formułki”.

• „Głupio się czuję, kiedy się modlę własnymi słowami”.

• „Nie wiem, jak zacząć lub kontynuować modlitwę”.

• „Zaczynam błądzić w myślach, gdy rozmawiam z Bogiem”.

• „Nie mam czasu na modlitwę”.

Są to bardzo rzeczywiste i zrozumiałe przeszkody na drodze do rozwoju modlitwy i relacji z Bogiem. Modlitwa jest łaską i darem, ale wymaga wysiłku. Konieczne są tutaj czas i poświęcenie, podobnie jak w przypadku diety i uprawiania sportu. „Modlitwa nie sprowadza się do spontanicznego wyrazu odruchu wewnętrznego: aby się modlić, trzeba tego chcieć. Nie wystarczy również wiedzieć, co Pismo Święte objawia na temat modlitwy: modlitwy trzeba się także uczyć” (KKK 2650).

Dobrą nowiną jest to, że Bóg pragnie, abyś przyszła do Niego. On cię kocha i niestrudzenie zaprasza do głębszej relacji z Nim poprzez modlitwę. Żywię wielką nadzieję, że ta książka zainspiruje cię do kultywowania codziennego nawyku modlitwy i będziesz miała odwagę zbliżyć się do Boga, aby podzielić się z Nim swoimi najgłębszymi myślami, a także posłuchać, co On ma ci do powiedzenia. Jeśli zaczniesz podążać drogą codziennej modlitwy, pamiętaj, że Bóg cieszy się nawet małymi krokami, które podejmujesz w poznawaniu Go. Zrób pierwszy krok i sprawdź, co odpowie Bóg!

Historia Emily

Podobnie jak Michele dorastałam w katolickim domu, gdzie miałam mnóstwo okazji do modlitwy, ale dopiero jako dwudziestokilkuletnia dziewczyna uświadomiłam sobie konieczność głębokiego życia modlitewnego.

Przez długi czas moja modlitwa była nijaka; jedyny czas, który oddawałam Bogu, ograniczał się do niedzielnej Mszy, modlitwy przed posiłkiem, wieczornej modlitwy

z dziećmi i okazjonalnego: „Boże, pomóż mi, proszę!”. Mój brat, ks. Jonathan Wilson, zawsze delikatnie zachęcał do tego, żebym uczyniła modlitwę swoim priorytetem, ale ja odkładałam to, tłumacząc sobie, że „później” będę miała na to czas. Niebawem moja dusza „jechała na rezerwie”; przypominało to próbę jazdy sportowym samochodem bez paliwa. Usiłowałam żyć i pełnić wolę Boga, nie będąc zarazem zakorzeniona w Nim.

Modlić się jak święci

Kiedy dla inspiracji zaczęłam czytać żywoty świętych, zrozumiałam, że potrzebuję dokonać zmiany. Ci święci mężczyźni i kobiety czerpali z modlitwy siłę do życia. Każdego dnia spędzali na modlitwie po kilka godzin – codziennie uczestniczyli we mszy świętej, odmawiali różaniec, modlili się liturgią godzin i często chodzili na adorację.

Jak znajdowali na to wszystko czas? Większość z nich miała różne obowiązki względem rodziny i społeczeństwa. A jednak święci nauczyli się łączyć pracę z nieustanną modlitwą, a nawet kontemplacją. Idąc za ich przykładem, możemy tego się nauczyć i modlić się podczas codziennych obowiązków.

Czytając o życiu świętych, odkryłam, że modlitwa dodaje nam siły, której potrzebujemy, aby służyć ludziom wokół nas i troszczyć się o nich. Modlitwa jest naszym codziennym paliwem, bez względu na to, jak trudno byłoby nam znaleźć czas na nią. Doświadczam od wielu lat, jak prawdziwe jest powiedzenie: „Nie możesz dać tego, czego nie masz”. Bez modlitwy łatwo jest pogrążyć się w codziennej rutynie i utracić wizję wieczności.

Równocześnie modlitwa powinna odzwierciedlać moje powołanie świeckiej kobiety, jak również mój obecny etap życia. Nie mogę ulegać pokusie odrzucania tych obowiązków, które stanowią integralną część mojego powołania. Skoro święci, naśladując samego Chrystusa, nauczyli się łączyć

swoją pracę z nieustanną modlitwą, to idąc za ich przykładem, możemy uczynić podobnie i zamienić nawet najbar-

dziej żmudny z naszych obowiązków w modlitwę. I chociaż taka forma modlitwy nie może nam zastąpić modlitwy kontemplacyjnej, to wciąż posiada wartość w oczach Boga.

Sztuka modlitwy życiem

Jako pracująca mama siedmiorga dzieci czasami chętnie

zanurzyłabym się w cichej, refleksyjnej modlitwie, za-

miast siedzieć przed komputerem, robić pranie, gotować i troszczyć się o innych. Wiem, że znalezienie czasu na rozważanie i modlitwę może być naprawdę trudne. Szybko jednak uświadomiłam sobie, że systematyczna modlitwa nie jest czymś, co można odłożyć, aż życie zwolni.

Kiedy urodziło się pierwszych troje z naszych dzieci, czułam się szczególnie winna z powodu tego, że zaniedbuję modlitwę. Czekałam często na spokojne chwile z Panem, zamiast łączyć moje codzienne obowiązki z modlitwą. Marnowałam tylko czas, gdy sfrustrowana swoim powołaniem, sądziłam, że to wszystko przeszkadza mi wzrastać w świętości, tymczasem należało widzieć w tym kolejne okazje, aby kochać i służyć.

Teraz próbuję łączyć swoje powołanie żony i matki z modlitwą, która mnie podtrzymuje podczas codziennych obowiązków i otwiera na kolejne łaski. Każdego dnia przypominam sobie, że mam taki sam cel, jak wspomniani święci – poznawać Chrystusa, kochać Go i służyć

Mu z nadzieją na przebywanie z Nim w niebie przez całą wieczność. Każdy moment, w którym próbuję żyć pełnią

życia i modlić się całą sobą, staje się darem złożonym Bogu.

O książce

Razem z Michele zapraszamy cię, abyś stała się kobietą modlitwy – abyś modliła się całym swoim życiem, trwając w obecności Boga, który zachęca każdego z nas do zrobienia kolejnego kroku w relacji z Nim.

W dalszej części książki podzielimy się mądrością Ko-

ścioła, lekcjami z życia świętych, historiami osobistej modlitwy (nawet cudami) oraz praktycznymi uwagami o włączaniu modlitwy w codzienne życie. A co najważniejsze, będziesz miała okazję spróbować swoich sił w pisaniu własnych modlitw, które wyrażają najgłębsze pragnienia twojego serca.

Czy prowadziłaś kiedykolwiek dziennik duchowy?

Poszczególne rozdziały mają pomóc ci wejść w głębsze życie modlitewne. Kiedy będziesz je czytać i spędzać

czas na osobistym spotkaniu z Bogiem, możesz zapisy-

wać swoje myśli na pustych kartkach na końcu książki, traktując to jako kontynuację rozmowy z Bogiem.

Mamy nadzieję, że ta książka zachęci cię (jeśli jeszcze tego nie robisz) do prowadzenia duchowego dziennika modlitwy, zapisywania swoich rozmów z Bogiem jako naturalnej części twojego modlitewnego życia. Możesz wykorzystać do tego niniejszą książkę lub kupić sobie oddzielny notatnik, aby zapisywać modlitewne intencje i myśli, notatki z duchowego czytania oraz wszystko to, co cię poruszy podczas modlitwy lub duchowej lektury –chodzi o inspiracje, które czujesz, że pochodzą od Pana. Pewien ksiądz powiedział mi, że niekiedy zapisujemy rzeczy, co do których nawet nie miałyśmy świadomości, że są w naszych myślach! I tak oto wiele razy, gdy wracałyśmy do naszych zapisków, mogłyśmy zobaczyć z perspektywy czasu, jak działa sam Bóg.

W książce zamieściłyśmy również rozważania mające pomóc ci skupić się na modlitwie oraz wskazówki pomocne w tworzeniu własnych zwrotów do Boga. Na końcu książki znajdziesz miejsce do zapisywania spontanicznych modlitw, intencji oraz odpowiedzi, które otrzymałaś. Włączyłyśmy również zestaw pytań. Zachęcamy cię do czytania tej książki w małej grupie lub wykorzystania pytań do osobistej refleksji.

Papież Franciszek przypomina nam, że modlić się, to „otworzyć drzwi Bogu, żeby mógł coś zrobić”3. Rozpoczynając tę wspólną podróż, otwieramy serca przed Bogiem, aby mógł je przemieniać i wypełniać samym Sobą.

Modlimy się: „Miłujcie się wzajemnie”.

W Ewangelii wg św. Jana widzimy Jezusa w Wieczerniku, gdy uczy swoich uczniów podczas ostatniej wieczerzy: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 34–35).

Zatrzymajmy się na chwilę przy tym fragmencie. Zaproś Jezusa do serca i zapytaj, jak chciałby podzielić się swoją

miłością z innymi. Co Jezus mówi do ciebie, gdy czytasz te słowa z ostatniej wieczerzy?

Kto w twoim życiu najbardziej potrzebuje, abyś okaza-

ła mu teraz miłość? Jak możesz to uczynić?

Jak możesz kontynuować dziedzictwo miłości w swojej

rodzinie lub większej społeczności? Zapisz swoje myśli.

Poznaj przyjaciół z nieba:

Św. Ludwik i św. Zelia Martinowie

Wyobraź sobie, jak by to było, gdyby twoje dzieci powiedziały o tobie to, co św. Teresa o swoich rodzicach:

„Dobry Bóg dał mi Ojca i Matkę godniejszych Nieba niż ziemi”48 .

Św. Ludwik i św. Zelia Martinowie byli rodzicami św. Teresy z Lisieux, „Małego Kwiatka”, wielkiego doktora Kościo-

ła. Nie kanonizowano ich ze względu na córkę, Kościół

Katolicki potwierdził autentyczność ich chrześcijańskiego życia. „Ludwik i Zelia Martinowie stanowią wspaniały

przykład małżeńskiej miłości, pracowitej chrześcijańskiej rodziny zatroskanej o innych, hojnej dla ubogich i zawsze gotowych do posługi w parafii jako osoby o niezwykłym, misyjnym duchu”49. Są oni pierwszą parą małżeńską kano-

nizowaną podczas tej samej ceremonii oraz rodzicami jednej z najbardziej znanych świętych współczesnych czasów5 .

Obydwoje małżonkowie myśleli o życiu zakonnym, jednakże z radością odpowiedzieli na powołanie do małżeństwa. Przeżyli różne trudności, ale zawsze z wiarą i od-

wagą szukali Chrystusa. Zelia zmarła w wieku 45 lat na

raka piersi, gdy Tereska miała 4 lata. Zostawiła po sobie spuściznę wiary, odwagi, przedsiębiorczości oraz głębokiego życia modlitewnego.

Ludwik Martin (1823–1894) początkowo chciał służyć we francuskiej armii, ale w wieku dwudziestu paru lat postanowił podążyć za powołaniem do życia zakonnego i wstąpić do Zakonu Augustianów koło Wielkiej Przełęczy św. Bernarda w Alpach, przeszkodziła mu w tym jednak nieznajomość języka łacińskiego i ostatecznie został bardzo dobrym zegarmistrzem. Zamieszkał w Alençon, niewielkim francuskim miasteczku. Tam poznał

Zelię Guerin (1831–1877), która również pragnęła pójść do zakonu51. Pewnego dnia, gdy na modlitwie oddawała Bogu swoją przyszłość i pragnienie, żeby mieć z czego się utrzymać, usłyszała wewnętrzny głos: „Zajmij się koronką z Alençon”52. A zatem opanowała sztukę wyrabiania koronek, które wtedy były bardzo modne, i założyła zakład, który przynosił dochody.

W podobny sposób Zelia poznała przyszłego męża. Kiedy szła Mostem św. Leonarda, ich drogi się przecięły. „To ten, którego przygotowałem dla ciebie”, usłyszała znowu ten sam wewnętrzny głos53. W lipcu 1858 roku para się pobrała, Zelia miała wtedy 27 lat, a Ludwik 36.

Ludwik, zegarmistrz, i Zelia, koronczarka, zostali rodzicami dziewięciorga dzieci, z których pięcioro dożyło wieku dorosłego. Para wykazała się heroizmem w przyjęciu swojego życiowego powołania i szukaniu woli Boga we wszystkim w ciągu 15 lat małżeństwa. W swoich listach piszą o tym, że dzieci były ich największą radością oraz o wspólnym pragnieniu bycia świętymi i przebywania w niebie wraz z ich dziećmi.

Martinowie prowadzili aktywne życie modlitewne, do którego zaliczało się wspólne uczestnictwo na porannej Mszy o 5.30, w Uroczystej Mszy Świętej połączonej z Nieszporami, odmawiali modlitwy poranne i wieczorne, regularnie pościli.

Ludwik i Zelia zostali beatyfikowani 19 października

2008, a potem kanonizowani przez papieża Franciszka

18 października 2015 roku. Liturgiczne wspomnienie

św. Ludwika Martin i Zelii Guerin obchodzimy 12 lipca.

Dzięki 218 listom napisanym przez Zelię i kolejnym 16

autorstwa Ludwika zyskujemy głęboki wgląd w ich du-

chowe życie oraz codzienne radości, smutki i wyzwania, których doświadczali.

Święci Zelio i Ludwiku Martin, módlcie się za nami!

Przekazywanie dziedzictwa modlitwy: Rady św. Zelii Martin

Słowa zachęty i wiary pozostawione przez Zelię dają nam nadzieję, gdy spędzamy długie dni w pracy, zmagamy się z trudem rodzicielstwa oraz wyzwaniami życia wiarą w naszej współczesnej kulturze. Św. Zelia dzieli się swoim spojrzeniem na moc modlitwy, na służbę i miłość, także w trudnych chwilach.

Napisała kiedyś: „Często myślę o swojej świętej siostrze, o jej spokojnym i cichym życiu. Pracuje, ale nie tak, aby zyskać przemijające dobra. Gromadzi tylko skarby na niebo, do którego biegną wszystkie jej pragnienia. A ja widzę się przygiętą do ziemi, skazaną na wielkie utrapienia w tym celu, by zgromadzić złoto, którego nie zabiorę ani nie chciałabym zabierać ze sobą. […] Niekiedy żałuję, że nie postąpiłam tak, jak ona, ale natychmiast mówię sobie: «Wtedy nie miałabyś swoich czterech córeczek i rozkosznego, małego Józia; …niech raczej jeszcze więcej cierpię tu, gdzie jestem, byle oni znaleźli się tam»” 54 .

Zelia z pomocą Chrystusa przyjmowała radości i smutki po-

wołania do bycia żoną i mamą. Daje nam ona każdej z nas cenne rady o dobrym przeżywaniu życia po chrześcijańsku:

Przyjmij krzyż, który wybrał dla ciebie Bóg

„Trzeba nieść taki czy inny krzyż. Mówi się dobremu

Bogu: «Nie chcę tego krzyża». Często jest się wysłucha-

ną, ale jakże często na nasze nieszczęście. Lepiej podjąć cierpliwie ten, który do nas przychodzi. Zawsze jest ra-

dość po stronie cierpienia”55 .

Módl się o odwagę do przyjęcia Bożej woli, kiedy życie jest trudne

Zelia przyjęła nawet raka, który ją zabrał jej małym dzie-

ciom: „Jeśli Najświętsza Panna nie uzdrawia mnie, to znaczy, że mój czas nadchodzi i że dobry Bóg chce, bym

odpoczęła gdzie indziej, a nie na tej ziemi…”56 .

Szukaj okazji, aby świadczyć wobec innych o dobroci Boga

„Dobry Bóg nie daje nam nigdy ciężarów ponad siły! Ileż to razy widziałam, jak mój mąż zamartwiał się z tego powodu o mnie. Ja zaś byłam zupełnie spokojna i mówiłam mu: «Nie bój się, Dobry Bóg jest z nami». Byłam obciążona pracą i przeróżnymi kłopotami, mimo to ufałam niezłomnie, że jestem wspierana z Wysoka”57 .

Módl się o świętość

„Chcę być świętą, a to nie przyjdzie łatwo. Trzeba wiele obciosać, a drewno jest twarde jak kamień. Trzeba było zabrać się do tego wcześniej, kiedy to było łatwiejsze, ale w końcu «lepiej późno niż wcale»”58 .

Strzeż pilnie wiary swoich dzieci

Św. Zelia mówiła, że dzieci są dla niej wszystkim i jej celem było wychować je tak, aby znały, kochały Boga i służyły Mu. Bardzo dbała o dzieci i pomagała im wzrastać w Bożej miło-

ści. Siostry św. Teresy pisały w swoich listach: „Mama bacznie czuwała nad nami, oddalając nawet najmniejszy cień zła”59 .

Modlitewna zachęta:

Módl się o dziedzictwo wiary

Są takie chwile w życiu, gdy każdy z nas stoi przed perspektywą dźwigania jakiegoś brzemienia lub znoszenia trudności – łącznie z takimi wyzwaniami, które z ludzkiego punktu widzenia zupełnie nas przekraczają. Jezus mówi, że mamy przyjść do Niego z tymi ciężarami i oddać mu je, abyśmy mogli odpocząć: „Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a brzemię lekkie” (Mt 11, 30).

Na początek zamknij oczy, otwórz serce i umysł przed Panem. Stań w Bożej obecności, pomyśl o różnych błogosławieństwach, radościach i smutkach, które wypełniają twój dzień oraz o tym, jakim niewyczerpanym źródłem siły jest Jego miłość.

A teraz ogarnij myślą tych przyjaciół i bliskich, których duchowa spuścizna pozostawiła trwały ślad w twoim życiu. Podziękuj w modlitwie za tych ludzi, którzy cię zainspirowali i podzielili się z tobą dziedzictwem modlitwy.

Kto zainspirował cię do bycia kobietą czerpiącą siłę z modlitwy? Jak możesz przekazać innym spuściznę modlitwy? Rozważ te pytania w swoim dzienniku modlitwy.

Powiedz Jezusowi, w których obszarach życia potrzebujesz odwagi. Poproś Go, żeby pomógł ci znosić codzienne udręki i zmagania.

Napisz modlitwę, prosząc Jezusa, aby pomógł ci w konkretnych sprawach, w których najbardziej potrzebujesz męstwa.

Kiedy już podziękujesz Panu za dziedzictwo wiary, które otrzymałaś, i pomodlisz się o odwagę, przeczytaj i rozważ poniższy fragment: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak, jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka” (J 14, 27).

Co porusza cię w tym fragmencie? Zapisz swoje przemyślenia.

Zakończ krótką modlitwą, dziękując za liczne błogosławieństwa. Poproś Jezusa, aby pomógł ci zbliżać się do Niego bardziej z każdym dniem oraz o odwagę do pełnienia Jego woli.

Twój d Z i E nnik

MODLITWĄ

Żyć modlitwą to książka, która w najprostszy i najbardziej skuteczny sposób wprowadza na drogę osobistej rozmowy z Jezusem i nadziei na to, że On odpowiada. Od ponad 50 lat praktykuję modlitwę jako zakonnica i tę książkę o modlitwie polecam każdemu w wieku od 8 do 80 lat.

Matka Dolores Hart OSB autorka The Ear of the Heart

Uwielbiam tę książkę! Jest praktyczna, łatwa do czytania i pełna nauczania czerpiącego z bogatej tradycji Kościoła. Doskonale zachowana równowaga, która zainspiruje serce czytających ją osób!

ks. Nathan Cromly CSJ dyrektor Instytutu św. Jana

ISBN 978-83-66020-55-9

PRAKTYCZNY PRZEWODNIK, JAK STAĆ SIĘ KOBIETĄ MODLITWY