

Met dank aan iedereen die aan mijn zijde is gebleven

In deze zee van mensen
Wat van mij verlangt wordt kan ik niet geven

Als ik mijn plek niet kan vinden in wat er voor mij is
Is er dan nog wel ruimte voor mij
Waar mag ik dan wel bestaan?
Op zoek naar iets wat mist
Iets wat van mij is

Ik weet niet wat of waar
Tussen de bomen
Het mos
Het blad en de bloem
Plots zie ik jou
Je raakt me in mijn hart
Het verlangen om thuis te horen
Om vastgehouden en geborgen te worden
Overvalt me
De bloem die mijn ziel laat bloeien

Sprieten die me strelen
Zachtjes met mijn haren spelen
Me omhelzen
Met mijn eigen identiteit
Mijn bewustzijn laat dwalen
Naar mijn onontdekte ik
Licht vult de duisternis
Duisternis die ik niet kon plaatsen als iets wat van mij is

Warmte verspreidt door mijn lichaam
Het is niet wie ik altijd dacht te zijn
Knoppen ontpoppen
Bladeren groeien
Ik sta in bloei

In plaats van dat je me de ruimte geeft
Om te bloeien

Om je te laten zien wie ik ben, geef ik een stukje van mij aan jou
Je wilt me leren kennen
Probeert me te begrijpen
Pluk je de eerste bloesems
Om te ontleden
Om te inspecteren of ze wel echt zijn
Eerst geknakt

Later gebroken
Klein zeer groeit uit tot een groot gapend gat
Het doet me pijn

Als je onwetend of niet
De verkeerde dingen tegen me zegt
Als een streling over een bruisende blauwe plek
Wordt ik eraan herinnert waarom ik die heb
Met elke aanraking
Wordt de pijn scherper
De afstand groter
De eenzaamheid donkerder

Mijn lichaam
Nooit verbonden geweest
Gespleten
Tussen realiteit en werkelijkheid
Gezien door de spiegel
Voorgehouden met de ogen van een ander
Reflecteert mij niet
Spiegelt mijn gender niet
Mijn identiteit niet
Een breuk in mijn bestaan
Hoe kan ik dat aan?

De verwachting van een ander
Die mij niet ziet staan
Houd mijn hoofd niet boven water

Snak naar adem
Verstikt
Ik probeer niet meer te voelen
Alleen nog te bestaan
Je accepteert me wel
Maar begrijpt me nog niet
Je wilt me begrijpen
Maar dat gaat nog niet

Je geeft me je liefde
Met de belofte altijd van me te houden
Ook al zie je me nog niet
Ik ben niet wie ik was

Dat ben ik ook nooit geweest
Jij bent degene die dat keer op keer vergeet
Heb ik dan toch mijn ruimte gevonden

In de mensen om mij heen
Ik ben niet meer alleen Maar voor altijd mezelf
NAWOORD
Dit poëtische prentenboek verkent de non-binaire ervaring. Aan het begin van mijn sociale transitie liep ik rond als een open boek—klaar om elke vraag over non-binair zijn te beantwoorden. Mijn verlangen om begrepen en gezien te worden was zo groot, dat ik mijn eigen grenzen uit het oog verloor. Ik had niet de juiste woorden, en geen ruimte om écht te bestaan. Met dit project wil ik die ruimte wél creëren. Voor mezelf, en voor anderen die zich hierin herkennen.
Mijn project richt zich op non-binaire mensen die zich alleen voelen in hun identiteit, zoals ik dat zelf ook heb ervaren. Met dit verhaal wil ik herkenning en steun bieden—van het ontdekken wie je bent tot het vinden van je plek in de wereld. Tegelijkertijd is dit boek er ook voor de mensen om non-binaire personen heen, om hen beter inzicht te geven. Hopelijk leidt dit tot meer bewustwording, medeleven en acceptatie in de samenleving, zodat iedereen de vrijheid heeft om hun ware zelf te zijn.

Het is ontzettend belangrijk om mensen om je heen te hebben die je accepteren, zien en van je houden—niet ondanks, maar juist om wie jij bent. In een liefdevolle en veilige omgeving wordt zelfontdekking mogelijk, en kan er iets moois ontstaan: je leert jezelf opnieuw kennen.
Wees lief voor elkaar, en geef elkaar de ruimte. Dankjewel voor het lezen.
Kayèn Dijkstra
