Het is iets wat we dagelijks horen. Maar hoe vaak heb je van die momenten dat een nummer je echt pakt? Dat een nummer je doet denken aan een herinnering of dat het je emotioneel heeft geraakt?
In deze 5 verhalen vertellen mensen over de impact die zij hebben ervaren bij het luisteren van een nummer. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal en ervaring, waardoor het ieder mens uniek maakt wie hij of zij is.
Dit project is ontstaan door een persoonlijk boekje dat ik zelf altijd bijhoud. Ik begon zelf met het opschrijven van nummers die mij persoonlijk hebben geraakt. Ik schrijf wat voor emotie het bij me oproept, wat voor herinnering ik eraan heb en wat de instrumenten met mij doen.
Het is iets wat jou vormt als persoon en voor ieder mens een andere beleving is. Muziek is iets waar iedereen zijn eigen interpretatie in heeft en voor jou kan een nummer weer anders aanvoelen dan voor mij. Dat maakt ieder mens juist weer heel uniek. Muziek kan een pad zijn dat voor iedereen anders is, maar het kan ook mensen weer samenbrengen. Muziek is een geschenk dat de wereld kleur, beeld, maar vooral geluid geeft.
Het moment dat ik dit nummer hoorde was 3 jaar geleden. Het was aan het water in Bodensee in Duitsland. Ik wist eerst niet wie ik was als persoon, maar na het horen van dit nummer wist ik het opeens wel. De combinatie van de plek waar ik was en dit nummer waren zeg maar 2 puzzelstukjes die perfect bij elkaar passen. Het was net alsof ik meteen wist wie ik wilde zijn als persoon.
Tijdens mijn verblijf in Duitsland heb ik dit nummer constant op repeat staan. Ik geloof namelijk dat muziek verbonden is met identiteit. Muziek bepaalt wie jij bent als persoon, wat jouw karak� ter is en hoe jouw kijk op de wereld is.
Ik zat destijds ook in een relatie waar ik niet helemaal mezelf kon zijn. Ik voelde me opgesloten en dankzij dit nummer ben ik erachter gekomen wie ik heel graag wil zijn en hoe mensen mij zien.
Als ik dit nummer weer luister, dan denk ik aan die heerlijke warme dag dat ik op een tuinstoel zat, lekker zat te genieten van de zon. Ons huisje zat ook aan het meer, dus we hadden ook nog prachtig uitzicht. De eerste paar noten van het nummer passen ook helemaal bij mij. Daarnaast is haar stem ook heel gentle en speels, wat ook weer heel erg bij mij aansluit. Het stukje “The more things seem to change, the more they stay the same“ vind ik zelf heel belangrijk. Ik was namelijk bang voor veranderingen, maar deze tekst heeft mij geleerd dat constante veranderingen nu eenmaal deel uitmaken van het leven en dat je er verder niets aan kunt doen en het soms ook moet omarmen.
Het klinkt misschien allemaal supercliché en dat is het misschien ook. Maar voor mij voelt dit zowel cliché als een openbaring.
Zoals ik al eerder zei: ‘muziek is verbonden aan identiteit‘. Het vormt jou als persoon en leert jou ook een kijk te geven op verschillende situaties.
Vroeger zat ik vaak met mijn familie in de auto en luisterden we veel naar Franse muziek. Mijn vader was een Franse professor en mijn moeder moest voor haar werk ook heel veel Frans spreken. Hierdoor kreeg ik zo hier en daar wat dingen mee en begon ik het ook steeds beter te begrijpen.. Nadat ik dit nummer voor het eerst hoorde, begon ik dus ook steeds meer naar de tekst te luisteren. Het is echt een smeeknummer, waarin de man aan zijn geliefde vraagt om bij hem te blijven. Hij doet er alles aan om haar terug te winnen. Het is echt een typische break up song. De stem van Jacques Brel is zo puur en je voelt gewoon de pijn en het verdriet in zijn stem. Als je geen Frans spreekt, begrijp je alsnog wat hij bedoelt. De wanhoop in zijn stem vertelt jou namelijk precies wat hij zegt en voelt. Je merkt namelijk echt meteen dat het droevig is en alsof het als een muzikaal gesprek voelt.
De brok in zijn keel die je hoort, komt echt binnen. Er is geen enkel nummer dat zo simpel is en zo mooi is beschreven als dit nummer. Het heeft mij een beetje doen leren wat liefde is en hoe hard het je kan raken. Het is niet om jezelf weg te cijferen, maar dat je wel veel op het spel moet zetten. Het is geen nummer waar je je relatie mee kan opbouwen. Als het uit zal gaan, zal je vast en zeker wel op het nummer terugvallen. Ik ken niemand die geen moment stilte heeft gehad wanneer ze naar dit nummer luisteren.
Hij zingt met een klein beetje hoop, maar wel met het besef dat ze echt weg is. Verder is er een heel simpel pianospel en wat violen te horen, maar verder helemaal niks. Wat dit nummer ook weer heel intiem maakt. Ook op de clip zie je Brel zelf het lied zingen, wat het ook weer heel simpel noch intiem maakt. Bij het refrein klinkt elke zin weer anders en halverwege het nummer merk je dat hij langzamerhand de hoop begint te verliezen. Hij probeert nog van alles en smeekt haar zo erg om bij haar te blijven, maar tegelijkertijd wil hij haar ook weer niet tot last zijn.
Als ik dit nummer hoor, dan heb ik altijd het idee alsof het voor mij is geschreven. Dit nummer gaat precies over mij als persoon. In het nummer zingt ze dat ze wil ontsnappen. Wat ik eigenlijk ook altijd wil doen.
“Don‘t say goodbye, don‘t turn around“ Wanneer ze dit stuk zingt, is het net alsof ik dit stukje zing. Mijn familie begrijpt me niet, behalve mijn moeder. Ook denk ik altijd terug aan de dates die ik heb gehad, die allemaal uiteindelijk strandden.
“I‘m tired of driving, till I see stars in my ey es“
Ik luisterde veel naar dit nummer toen ik hiernaartoe verhuisde. Toen ik nog in Oekraïne woonde, kende ik dit nummer nog niet. Dit nummer heeft echt alles wat ik zoek. De instrumenten voelen heel klassiek aan, alsof je in een concertzaal zit. Het is heel ruimtelijk en het voelt echt als een therapie. Ook haar stem is echt zo bijzonder! Het brengt je echt naar een andere plek. Of je het nu in de tram luistert, in de metro of in de trein. Ik had veel gehuild tijdens het luisteren naar dit nummer. Ik denk niet dat er een ander nummer is dat je iets kan leren en jou een paar goeie klappen in het gezicht kan geven. Ik denk dat dit nummer je kan behoeden voor de fouten die je zou kunnen maken in de toekomst. Het is een reminder naar de fouten uit het verleden en een vraag aan jou hoe je erin handelt.
“Don‘t leave me now, don‘t say goodbye, don‘t break it
down, leave me high and dry“
Elke keer als ik dit stukje hoor, doet het me denken dat ik toen op mijn knieën zat voor een persoon. Maar uiteindelijk heb ik hiervan geleerd en heb ik mede dankzij dit nummer geleerd om
kwam in fases van mijn leven en door de jaren heen, kwam ik elke keer weer terug op dit nummer.
Het kon mij namelijk altijd vertellen waar ik was in mijn leven.
Toen ik ongeveer 12 of 13 was, ben ik begonnen met het luisteren naar metal. Net voor coronatijd heb ik ze voor het eerst gezien in AFAS Live als voorprogramma. Eigenlijk heb ik 4 impacten meegemaakt met dit nummer.
Het nummer zelf bevat heel veel gitaarsolo‘s. Het is als een soort final boss. Als ik het nummer kan verslaan door middel van de solo‘s te spelen, dan kan ik alles spelen en dan heb je het refrein...... Het is supercorny, maar echt zo goed! Het vertelt je simpelweg dat je gewoon door moet gaan, hoe kut het leven soms ook kan zijn. Het heeft mij in zekere zin altijd wel gemotiveerd om door te gaan.
Het was mijn introductie naar heavy metal en mijn eerste goeie concertervaring. Ik ben begonnen met gitaarspelen en ik merkte dat ik steeds socialer werd tijdens concerten en dat ik mij meer durfde in moshpits te wagen. Het geeft mij een gevoel van: laten we gaan! Wanneer ze beginnen met spelen, ben ik klaar om in de pit te gaan! Ik heb ooit bij 013 een keer gehad dat er een kabeldrempel was, waar vervolgens heel veel mensen over struikelden
“So far away, we wait for th day For the lives all so wasted and gone We feel the pain of a lifetime lost in aa thousand day through the fire and the flames we carry on!“
Dit stukje tekst vind ik zelf persoonlijk heel belangrijk. Het vertelt je namelijk precies dat je gewoon door moet zetten. Jij bent de krijger en jij moet doorzetten.
Dit nummer is geschreven door Paul McCartney, die ik een paar jaar geleden live heb gezien op Pinkpop. Ik was zelf nog een jong pikkie dat toen nog veel naar Boef en Lil Kleine luisterde, want dat deed je toen op die leeftijd. Mijn ouders hebben mij toen meegenomen naar Pinkpop om mij te laten zien wat echte muziek was. Toen Paul McCartney opkwam, was ik echt blown away. Het nummer begint met een prachtig pianostuk en daar hoorde je al heel veel mensen in het publiek meezingen. Maar toen kwam het ‘na na na na‘ gedeelte en dat was pas een magisch moment....... Iedereen begon ‘na na na na na‘ 7 minuten lang te zingen! Het feit dat je dit samen met 60.000 man doet, is echt een ervaring om nooit te vergeten. Ook het moment dat dan eerst de mannen moesten zingen en daarna de vrouwen was echt schitterend.
Als ik eraan terugdenk, krijg ik nog steeds kippenvel. Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.
Het introduceerde mij in echte muziek, waardoor ik op ontdekkingsreis ben gegaan naar andere bands. Zo begon ik meer te luisteren naar The Beatles, zo ben ik naar blues beginnen te luisteren, heb ik The Stones ontdekt en ben ik ook meer hardrock en heavy metal beginnen te luisteren.
Ik ben uiteindelijk een heel eigen persoon geworden dankzij deze muziek en met name door The Beatles. Hierdoor heb ik een nieuwe cultuur ontdekt en ben ik gaan leren hoe ik mezelf kan zijn als persoon. Het heeft mij doen kennismaken met veel nieuwe mooie soorten muziek en ook vooral de rijke geschiedenis van muziek.
Al met al kan ik alleen maar zeggen dat ik dankbaar ben voor deze mooie ervaring en dat ik ook mezelf heb gevonden in wie ik nu ben.
