Verslag van de Challengecup 2020 met de Farr 40 Parrot

Voor de vaste volgers van het team van 8 man was het al bekend dat er vanaf circa een jaar geleden tot nu hard werd gewerkt en investeringen zijn gedaan om de Farr 40 optimaal aan de start te krijgen voor de geplande races op zee waaronder de CAMR. Daar vielen er door Corona een aantal vanaf maar nu dan de Challencecup, zij het een alternatieve. Niet naar Lowestoft maar naar Terschelling en die race was zeker zo uitdagend dan de gebruikelijke oversteek zo bleek in de praktijk.

Naast Jacqueline Terstra en haar medewerkers werd het evenement mede georganiseerd door Frank Lenselink, een bevlogen zakenman, die een flink scala aan sponsors had binnen gehaald, waardoor de toekomst van het evenement gegarandeerd lijkt met naar verwachting flinke uitbreiding van het aantal deelnemers en dat in tijden waarin Corona ons leven beheerst. Voor alle zeilers werd uitstekend gezorgd waarvoor een groot compliment!

Start 2 september 2020 19.22 uur: Na een intensieve logistieke voorbereiding qua delivery, voeding en vervoer vanaf Hoorn en daarna op woensdag 2 september vanaf de Amsterdam marina, volgde vanaf 19.00 uur de start. “Vanaf “inderdaad, want je had de vrijheid om te starten tot 19.30 uur . Aan boord was de vaste crew, Rimmer Stumpel (schipper), Matthijs Hardeman (wachtleider en stuurman), Peter Korver (wachtleider en tacticus), Jeroen Mast, Bas Verheul en Eric Van Ede (voor dek), Ray Tiessen (grootzeil) en René Nijkamp (trim voorzeilen). De 8 waren in twee shifts verdeeld. De denkbeeldige 9e man was de geavanceerde Zeus plotter. Wat de Parrot ons zou brengen op zee was nog een verrassing omdat we wel veel getraind hadden maar alleen op het Markermeer. De geringe diepte daar remt de snelheid behoorlijk af was onze ervaring. Voor de toerklasse was de baan zonder omwegen uitgelegd. Voor de ORC waren er een aantal te ronden boeien bedacht namelijk: start, bsp, halfweg, wk baden, SM3 en van daaruit naar de finish voor de haveningang van West Terschelling. De Parrot startte om 19.22 uur met 2-4 kn. wind WZW, welke al vrij snel tot vrijwel windstilte leidde. Bovendien hadden we stroom tegen. Overstag gaan voor een zuidelijke koers waar de nieuwe wind vandaan kwam, bleek lange tijd niet mogelijk wat stuurman Matthijs ook probeerde. Om de 3,2 mijl naar de bsp af te leggen waren we zo’n 1,5 uur kwijt en raakten we wat gefrustreerd omdat om ons heen door andere boten als eerste de wind opgepakt kon worden. Eenmaal rond de bps als 3e, kon de code zero er op en kozen we er voor om onder het windmolenpark door te varen. Ondanks de verstoring door de windmolens konden we de voor ons liggende boten inhalen. De wind was op z’n Hollands vanuit ZW naar uiteindelijk uitschieters tot 25 kn. opgelopen ter hoogte van de Slenk. We konden aanvankelijk lange tijd met de code zero varen en nog langer met de A2 gennaker onder toeziend oog van de opkomende bijna volle maan. Stroom mee en hard varen! Zo stortten we ons richting Stortemelk al moest er wel diverse malen gegijpt worden met 4 man en dat gaf enige stress, zodat het geen overbodige luxe is om er een mannetje bij te zetten gelet op de omstandigheden. Dit als leerpuntje. Tussen Vlieland en Terschelling lokken je de vele verlichte boeien, niet zonder gevaar overigens. Het aanvankelijk losgelaten schema om te finishen rond 06.30 uur kon weer worden opgepakt. De shifts werden vanaf 22.00 uur uitgevoerd met 3 uur op en 3 uur af. Vanaf Vlieland werd er meerdere malen gegijpt en was het zaak om de complexe betonningslijn te volgen. Bas had het overzicht op de tablet en coachte

de stuurman. Dat ging uitstekend. Bij de doorzettende wind moest de gennaker er af, rif in het grootzeil en ging de “drie” er op. De concurrentie van met name een Dehler 37S Salty Dog en de J122 Juliett Romeo waren inmiddels op ruime achterstand gezet. Geheel volgens de voorspelling kwamen we de laatste uren van de race in slecht en nat weer terecht en dat maakte het er niet comfortabeler op. Even doorbijten nog en vanaf de Slenk de betonningslijn naar de finish volgen. Jeroen zorgde voor de inwendige mens zodat iedereen min of meer fit bleef. Daarbij begon het rond 06.00 uur alweer te dagen en dat maakte het overzichtelijk. We finishten om 06.46 uur. Line honours! We meerden af. Alles werd geborgen, kachel aan, schip gedroogd waarna het tijd was voor de dik verdiende finishbiertjes van verschillende merken. Het wachten was toen op de eerstvolgende boot en dat was naar verwachting de J122 welke op een uur na ons finishte gevolgd door de Dehler en daarna de andere ORC boten met als eerste van de toerklasse de Mad Max van Jacqueline. Gelet op onze GPH van 522.9 zou het nog spannend worden wie de eerste plaats zou innemen. Meestal seconden werk en dat bleek ook in de praktijk. We moesten de Dehler op 70 seconden na berekening voor ons laten bleek later.

Donderdag 3 september 2020: Tegen de middag begon er weer wat leven te ontstaan onder deks maar we hadden net zo goed kunnen blijven liggen. Het regende, waaide en was koud. Dat zou de hele dag zo blijven. Het ontbijt werd verzorgd door topkok Jeroen met een onophoudelijk aanbod van eieren met spek. Ondertussen werden er ervaringen met andere bemanningen uitgewisseld, waaruit bleek dat niet alle boten ongeschonden uit de strijd waren gekomen. In de middag togen we naar het dorp waar Bas op een haring trakteerde, bezochten de plaatselijke nautische shop en dat was het wel zo’n beetje in afwachting van het avonddiner in restaurant De Bras. Daar genoten we van een heel gezellige en culinaire avond. De schippers werden naar hun ervaringen gevraagd door Jacqueline. Tevens stelde de reeds genoemde Frank Lenselink zich bij die gelegenheid voor als bestuurslid. De stand van zaken werd bekend gemaakt en dat gaf ons hoop voor de terug race naar IJmuiden.

Vrijdag 4 september 2020: Het weer was prima te noemen en dat hielp mee om deel te nemen aan het voor alle deelnemers om 10 uur geplande ontbijt in de open lucht. Frank hield een uitgebreid betoog en noemde onder meer alle bijzonderheden voor wat betreft de sponsoren. Het ontbijt was uitstekend verzorgd! De planning voor de terugrace sloot naadloos aan op onze wens om die om 14 uur te laten starten in plaats van het aanvankelijke tijdstip van 19 uur. De stroom zou lekker meelopen en dat was wel zo comfortabel voor alle boten om tussen de eilanden door te komen. We kozen voor de “drie” en een rif in het grootzeil. Bij 14 tot 16 kn. wind. In het startschot kwamen wij vanaf de hoge kant vrij en scherp starten en direct de koppositie innemen. De code zero ging er al snel op alsmede het stagzeil. Na het labirint van te respecteren betonning voor Terschelling werd de “drie” weer aangeslagen en werd het kruisrak ingezet met een prachtige zuidwesten wind, welke naar het westen zou ruimen. Zou, want dat gebeurde niet en ging krimpen. Krimpende wind en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen volgens Bas en dat bleek. Tot ons ongenoegen zagen we de Juliett Romeo (te) lang achter ons op een mijltje afstand. De “drie” ging er daarom af en werd vervangen door de twee om wat offensiever te varen. De hoog aan de windse koers bleek door de krimpende wind niet voldoende om de SM 3 te halen. De wind was 14 tot 18 knopen en best wel prima, maar zorgde met de stroom tegen voor een knobbelige zee. Bij de wissel van de “drie” naar de “twee” achter de preekstoel werden Bas en Jeroen ongewild opgetild door een zeetje en weer op het dek neergezet. Dat liep goed af en beiden waren uiteraard aangelijnd. Door de omstandigheden was er wat lichte katterigheid ontstaan onder enkelen van ons, maar later op de ruime koersen was iedereen weer in orde en aan dek te vinden. Jeroen zorgde voor broodjes, soep, snacks en frisdrank en leek wel een soort supermarkt onder dek te hebben. Bedankt Jeroen voor de cateriing! De boot ging op de ruime koers steeds harder lopen en we konden

eenmaal rond bij de wk baden deep down varen, waarna het tempo nog flink werd opgeschroefd. Het windmolenpark hadden we aan bakboord gehouden en dat was een terechte keuze. De boten achter ons waren al lang niet meer zichtbaar. De wind ging uiteindelijk toch naar het westen en bleef rond de 18 kn. hangen, zodat we voortdurend 9 tot 11 kn. snelheid haalden met uitschieters van 12 a 13 kn. en een max van 14.8 kn. Daar konden we best tevreden over zijn en dat waren we ook. Vanaf de bsp kon de A 2 gennaker er op en denderden we naar de finishlijn in IJmuiden die we om 01.08 uur bereikten. Weer line honours! Nu wachten op hetgeen de andere boten hadden gedaan. Het aanvankelijke plan was om direct na de finish door te varen naar Scheveningen met een deel van de bemanning vanwege onze deelname aan de Bruine Bank race op 12 september. Niemand had er nog zin in en we wilden naar

MIslukte 200 myls.

Natuurlijk ben je het weer al dagen van te voren aan het monitoren. Verwachtingen gaan niet de goede kant op.

Onstabiele omstandigheden, regen, harde wind....

Ik wil nog best graag een keer meedoen, maar ik ben er niet gek op. Maar goed, toch afgereisd naar Lelystad op de dinsdag. Woensdagochtend bijtijds op om toch rond kwart voor acht van start te kunnen gaan. Het gaat nog wat betreft de wind en natuurlijk begin ik gelijk al boten in te halen. Navigatie is niet nodig, er is een streep boten voor me. De wind waait uit het zuidwesten kracht 5 Beaufort, na de eerste twee rakken die bezeild zijn moeten we langs een aantal boeien die eigenlijk een lang kruisrak vormen richting Volendam. Ik ga als een trein. Dichterbij Volendam komend zie ik in de verte een silhouet dat erg lijkt op de boot van Joost ter Velde.

Dichterbij zie ik dat hij daar dichtbij een vissersboot ligt, hij ligt stil.....wat is er loos? Later bleek dat hij een net in de kiel had gekregen. Ik ging gewoon door, er was huis. We waren moe maar voldaan. Om die reden ligt de boot in IJmuiden en zal vrijdag 11 september voor de wedstrijd naar Scheveningen worden gevaren.

Prijsuitreiking: Behalve Jeroen, die verder weg woont, was het team Parrot compleet bij de prijsuitreiking voor het restaurant Loetje in Amsterdam Noord op zaterdag 5 september om 16 uur. We werden nog in spanning gehouden over de dag uitslag en het overall resultaat. Zoals gememoreerd waren er veel sponsors binnen gehaald en werden er mooie prijzen uitgereikt in de vorm van een tas, schoenen, vis, wijn, gratis consumptie en cups. Zelden meegemaakt zo’n overvloed aan prijzen. We kregen de prijs voor line honours uitgereikt en daarna werd bekend dat de Salty Dog ons op handicap had verslagen. Niet getreurd. Tijdens de races naar en van Terschelling liep nog niet alles vlekkeloos maar over het algemeen hadden we de boot wel aan de praat en belangrijk: onder controle. We hebben voorafgaand aan de periode op de Pelgrim (Salona 41) ervaring opgedaan op een ander Farr ontwerp de Farr 30. Dat was aanvankelijk een zeer onwillige dame, maar werd uiteindelijk onze vriendin! De Parrot heeft dus soortgelijke trekjes, maar dat is de uitdaging. Als stukjesschrijver kan ik melden dat ik van iedereen genoten heb tijdens onze escapades op zee! Op naar de Bruine Bank race.

René Nijkamp hulp genoeg in de buurt. Daar vandaan door via nog een paar boeien richting Enkhuizen. In het grootzeil 1 rif en een nieuw klein fokje van 16 m erop. Het was redelijk te doen. Bij Enkhuizen geschut en toen gelijk door op het noordelijk deel. Via de bekende KG naar Sport D. Dat is in richting noordwest en zo kom je in de buurt van Andijk. Mooie plek voor de nacht, geen mens te zien. Toch al moe en na een hapje dus maar slapen. Ik had al opgegeven op basis van de weersverwachtingen! De volgende ochtend weg uit Andijk richting Enkhuizen, gedurende de ochtend werd de wind van 15 knopen sterker en liep op tot 30 knopen in de aanloop naar Enkhuizen. Zoveel wind dat ik besloot niet door te varen naar Hoorn. Hele dag tussen 30 en 35 knopen gemeten in de haven. Pas de volgende dag door naar Hoorn. Jammer, weer mislukt!