ซีรีย์ชุด "ตำหนักรักองค์จักรพรรดิ" ลำดับที่สอง จอมโจรกู้แผ่นดิน

帝攻之二《王的睡美男》

ซีรีสชุด : ตําหนักรักองคจักรพรรดิ ลําดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกูแผนดิน 泠豹芝 (หลิงเปาจือ) เขียน เปาเปย แปล พิมพ์ครั้งที่ 1 กุมภาพันธ์ 2560 สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจ�าหนังสือ ISBN 978-616-410-492-1 ภาพประกอบ : 一幽 (อีโยว) ภาพประกอบ SD : ไกแวน 帝攻系列之二《王的睡美男》泠豹芝 (Ling Bao Zhi) 著

Copyright © 2013 Crescent Cultural Enterprise Ltd. Thai translation copyright © 2017 Siam Inter Multimedia Public Co., Ltd. Thai edition arranged through Pelican Media Agency Ltd., Taiwan All rights reserved.

จัดพิมพ์โดย

ส�านักพิมพ์ มีดี ในเครือบริษัท สยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จ�ากัด (มหาชน) โทรศัพท์ 0-2276-8533 จัดจ�าหน่ายโดย บริษัท สยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จ�ากัด (มหาชน) 459 ซ.ลาดพร้าว 48 แขวงสามเสนนอก เขตห้วยขวาง กรุงเทพฯ 10310 โทร. 0-2694-3031-33 ต่อ 1911 ราคา 195 บาท

ÁÕ«Ò

Never-ending circle of happiness

ทักทาย~ สวัสดีครับ...ยังคงอยูใ่ นเดือนแห่งความรัก และซีรสี ์ ‘ต�าหนักรักองค์ จักรพรรดิ’ เช่นเคย แต่ก็ก้าวมาสู่ภาค 2 กันแล้วนะครับ (ฮา...) เล่มนี้เรื่องราวจะด�าเนินอยู่ในแคว้นหนานสุ่ย ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ซ่องสุมกลุ่มโจร ในเรื่องนี้จะได้กลิ่นกรุ่นความดราม่า (นิดๆ) และความ ข้นแค้นยากไร้ของชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินที่ไร้กษัตริย์ แต่สวรรค์ยัง เมตตา ในทีส่ ดุ อวีจ้ วั้ ผูเ้ ลือกกษัตริยก์ ฟ็ น้ื ขึน้ มาจากการหลับใหลไปนานกว่า 200 ปี ต้องขอบคุณความหื่นของโจรป่าหน้าหนวดกับกุนซือจอมเจ้าเล่ห์ที่ ตามหาและขุดเขาขึ้นมาล่ะนะ (ส่วนหลับไปนานขนาดนั้นได้ไง ไปติดตาม ในเล่มนะจ๊ะ) ถึงสุดท้ายจะผิดคาดไปนิด...นึกว่าจะได้อวีจ้ วั้ ทีข่ นึ้ ชือ่ ว่างาม นักหนามาเป็นภรรยา แต่เฮ้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา ไหงอวี้จ้ัวคนงาม ถึงมีหนอนน้อยตรงหว่างขาเล่า แต่จะปล่อยให้ อวี้จั้วคนซื่อไปตามล�าพังก็กระไร เลี้ยงไว้ดูเล่น สักหน่อยก็ไม่เสียหาย...หึๆ ตัดจบเท่านี้แล้วกัน ครับ เดี๋ยวจะกลายเป็นเล่าไปเสียหมด รีบพลิก หน้าถัดไปเถอะครับ แล้วพบกับน้องเท็ดดี้ใหม่ในเล่มหน้านะ ครับ Bye~ ¹ŒÍ§เ·ç´´Õé

คุยกับนักแปล สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน เป่าเป้ยเองค่า... กลับมาพบกันอีกครั้ง คราวนี้เราจะเดินทางจากแคว้นตงซา มายัง แคว้นหนานสุย่ กัน ขอแอบกระซิบว่าตอนปัน่ ต้นฉบับเป่าเป้ยตกหลุมรักหนุม่ ปากร้ายแต่ใจดีในเรื่องค่ะ ไม่รู้ว่านักอ่านทุกท่านจะตกหลุมรักคนเดียวกับ เป่าเป้ยหรือเปล่า เพราะมีหนุ่มๆ หลายคนเสียด้วยสิ (หัวเราะ) หลังจากอ่านต้นฉบับจบ เป่าเป้ยรูส้ กึ เลยว่าหนังสือเล่มนีใ้ ห้อะไรกับ เราหลายอย่างจริงๆ ค่ะ ผู้แต่งไม่เพียงคงความสนุกสนานเฮฮาไว้อย่าง เหนียวแน่น แต่ยังมีความซึ้งและแฝงข้อคิดไว้ด้วยนะเออ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่นักอ่านทุกท่านจะได้สัมผัสกับความสนุกสนานไร้ ขีดจ�ำกัดบ้างแล้วล่ะค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ สุดท้ายนี้...ขอต้อนรับสู่แคว้นหนานสุ่ยค่ะ (ยิ้ม)

เป่าเป้ย

ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

-8-

บทที่ ๑ “แคว้น ‘หนานสุย่ ’ ของพวกเรา เป็นแคว้นทีอ่ ดุ มสมบูรณ์ทสี่ ดุ และ งดงามทีส่ ดุ ในบรรดาแคว้นทัง้ หมดบนโลกใบนี้ มีทงั้ ท้องทุง่ สีเขียวทีแ่ ผ่ขยาย กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา การเดินทางที่สะดวกสบาย ทะเลสาบและล�ำน�้ำ ใสสะอาด อุณหภูมิที่อบอุ่นเหมาะแก่การด�ำรงชีวิต ในช่วงฤดูหนาวจะ สามารถได้ยินเสียงของดรุณีที่ออกมาเก็บดอกบัวพลางขับขานล�ำน�ำเพลง แห่งการเก็บปทุมเกสร หากคนแจวเรือทีย่ งั หนุม่ แน่นได้พบกับพวกนางแล้ว ก็มักจะพร้อมใจกันร้องประสานเสียงตอบรับ บนท้องน�้ำก็จะเต็มไปด้วย บทเพลงขับขานดังขจรไปไกล” พายุรา้ ยหอบพัดเม็ดทรายสีเหลืองเข้ามา บนพืน้ ดินแห้งแล้งราวกับ ทะเลทราย ไม่มคี วามเขียวชอุม่ หลงเหลืออยู่ ท่านย่าเฒ่านัง่ อยูบ่ นเก้าอีโ้ ยก สีแดง รอบด้านล้อมรอบไปด้วยเสือ้ ผ้าอาภรณ์ทเี่ ก่าช�ำรุด เด็กน้อยทีเ่ นือ้ ตัว มอมแมมก�ำลังตัง้ อกตัง้ ใจฟังท่านผูเ้ ฒ่าเล่าถึงภาพทิวทัศน์ของหนานสุย่ ใน อดีต หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

-9-

“ท่านย่าของท่านย่าเคยพบกับใต้เท้าอวี้จั้วใช่หรือไม่ขอรับ ท่านทั้ง ตัวสูงใหญ่ก�ำย�ำ องอาจและเต็มไปด้วยพลังอ�ำนาจใช่หรือไม่ เพียงแค่ท่าน ออกโรง พริบตาเดียวก็สามารถสยบผู้คนได้มากมายจริงหรือขอรับ” เด็กชายที่นั่งน�้ำมูกไหลคนหนึ่งเอ่ยปากถาม เขาเป็นคนที่อ่อนแอ ที่สุดในหมู่เด็กๆ ทั้งหลาย จึงมักจะถูกกลั่นแกล้งรังแกอยู่เป็นประจ�ำ ดัง นั้นในใจของเขาแล้ว คนที่เก่งที่สุดคือคนที่มีพละก�ำลังแข็งแกร่ง ร่างกาย ก�ำย�ำล�่ำสัน ไม่เกรงกลัวว่าผู้ใดจะมากลั่นแกล้ง “ไม่ใช่หรอกเจ้าเด็กน�ำ้ มูกไหล ใต้เท้าอวีจ้ วั้ นัน้ รูปร่างหล่อเหลา แถม ยังเต็มเปีย่ มด้วยสติปญั ญา ทัง้ ปรีชาสามารถและฉลาดหลักแหลม” สาวน้อย ผมเปียเอ่ยถึงความคิดของตน นี่สิถึงจะเป็นใต้เท้าอวี้จั้วในอุดมคติของเธอ เด็กน้อยคนอืน่ ๆ พากันพูดวุน่ วายฟังไม่ได้ศพั ท์ ต่างก็แย่งกันพูดถึง ความเห็นของตน เสียงโยกเก้าอีล้ นั่ เอีย๊ ดอ๊าดดังขึน้ ท่านย่าค่อยๆ เอ่ยปากพูด น�ำ้ เสียง แสดงให้เห็นถึงความเคารพและบูชา ส่งผลให้เหล่าเด็กน้อยต่างหยุดการ ทะเลาะเบาะแว้ง “ท่านย่าของย่าเคยบอกไว้ ทางใต้นี้ยากนักที่จะเจอหิมะ และสีผม ของใต้เท้าอวี้จั้วนั้นก็คือสีพยับหมอกที่ยากจะพบเห็นเช่นดังหิมะ สีนั้นทั้ง อ่อนจางทั้งงดงาม ใบหน้าของท่านอ่อนโยนและดูบริสุทธิ์ ท�ำให้เพียงแรก ประสบ ผู้คนต่างก็ต้องคุกเข่าลงไปต่อหน้าท่านอย่างห้ามมิได้” เหล่าเด็กน้อยทั้งหลายต่างตั้งใจฟัง จินตนาการถึงใต้เท้าอวี้จั้วใน ต�ำนาน เส้นผมที่ยาวถึงเข่าสีน�้ำเงินปลิวสะบัดเบาๆ ไปตามแรงลมในฤดู ใบไม้ผลิของหนานสุ่ย “ในปีนั้น ริมแม่น�้ำชิงเหลิ่งปรากฏร่างของมังกรชั่วร้าย มันล่มเรือ ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 10 -

ชาวบ้านไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร ชายหนุ่มของหนานสุ่ยไม่น้อยที่ต้องกลาย เป็นอาหารในท้องของเจ้ามังกรร้าย ใต้เท้าอวีจ้ วั้ มุง่ หน้าไปยังทีเ่ กิดเหตุดว้ ย ตัวเพียงคนเดียว ต่อสู้กับเจ้ามังกรร้ายเพียงล�ำพังถึงสามวันสามคืน น�้ำใน แม่น�้ำย้อมด้วยโลหิตของเจ้ามังกรร้ายจนกลายเป็นสีแดงทั้งผืน ตัวใต้เท้า อวี้จั้วนั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน” “ท�ำไมท่านใต้เท้าอวี้จั้วถึงไม่ชนะเล่า ท่านไม่ใช่ตัวแทนของเหล่า เทพเซียนหรอกหรือ เหตุใดจึงแพ้ต่อมังกรร้ายเพียงตัวเดียวได้” มีเด็กน้อย ผู้หนึ่งถามอย่างโกรธแค้น เด็กผู้นี้มีรูปร่างขนาดกลางๆ บิดามารดาถูกฆ่าสิ้นไปแล้วทั้งคู่ เขา ระเหเร่ร่อนมาจนถึงที่แห่งนี้ ส�ำหรับคนที่เคยพบห้วงนรกบนดินอย่างเขา แล้ว ดวงตาทั้งคู่จึงเต็มไปด้วยความเฉยชาและเจ็บแค้น บนโลกใบนี้มีใต้เท้าอวี้จั้วจริงๆ น่ะหรือ… บัลลังก์ฮ่องเต้ของหนานสุ่ยว่างมาสองร้อยกว่าปีแล้ว ทั้งผู้ที่มีความ ทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูง ทั้งเหล่าผู้กล้ามากน้อยต่างเข้าประชันห�้ำหั่น กันจนแทบจะท�ำให้แคว้นล่มสลาย น�้ำที่เคยใสสะอาดกลับเต็มไปด้วยร่าง ไร้ชีวิต จนไม่สามารถน�ำน�้ำมาดื่มกินได้อีกต่อไป เหล่าชาวนาต่างพากันกระจัดกระจายไปคนละทิศ ไม่มีใครท�ำการ กสิกรรมจนท�ำให้เหล่าชาวบ้านหิวตายอีกเป็นจ�ำนวนมาก ผูค้ นทีล่ ม้ ตายอยูข่ า้ งทางก็จะถูกขโมยเสือ้ ผ้าอาภรณ์ ทรัพย์สนิ มีคา่ แม้กระทั่งฟันทองในปากก็ยังมิเว้น นี่ไม่ใช่แคว้น หากแต่เป็นนรกบนดิน บัดนี้แคว้นของเราไม่เหลือความหวังใดๆ อีกต่อไป และเพราะว่า ระบอบการปกครอง ท�ำให้ไม่มผี ใู้ ดสามารถเลือกฮ่องเต้ขนึ้ มาได้ ท�ำได้เพียง ฝากความหวังไว้ที่ต�ำนานเก่าแก่ที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้จริง หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 11 -

อีก”

“อู๋วั่ง หุบปากของเจ้าไปเสีย อย่าพูดถ้อยค�ำที่ไม่น่าฟังเช่นนี้ขึ้นมา

เด็กๆ ทั้งหลายเกลียดเขา กระทั่งยามท่านย่าเฒ่าเล่านิทาน เขาที่ นั่งอยู่อีกด้านยังมิวายเอ่ยปากขัดผู้อื่น เป็นเพราะนิสัยที่เป็นแบบนี้ ทุกคน เลยเรียกเขาว่า ‘อู๋วั่ง’ ที่แปลว่าไร้ซึ่งความหวัง เยาะเย้ยเขาว่าไร้ซึ่งความ หวังใดๆ จนชื่อเดิมของเขาถูกลบลืมไปโดยสิ้นเชิง บางทีแม้กระทั่งตัวเขา เองก็อาจจะลืมมันไปแล้วด้วยซ�้ำ อู๋วั่งยิ้มเย็นชาก่อนกล่าว “นี่คือเรื่องจริง หนึ่งร้อยห้าสิบปีก่อนหน้า นี้ โจรร้ายสวีหมิงตงน�ำคนเจ็ดหมื่นคนไปสังหารหัวหน้านักบวชของหนาน สุย่ เพราะต้องการให้หวั หน้าในตอนนัน้ เลือกใครขึน้ มารับต�ำแหน่งอวีจ้ วั้ สัก คน และต้องการให้ผู้ด�ำรงต�ำแหน่งอวี้จั้วตัวปลอมผู้นี้ยกเขาขึ้นเป็นฮ่องเต้ ของหนานสุ่ย หากแต่เหล่านักบวชไม่คล้อยตาม สวีหมิงตงจึงสังหารพวก เขาทัง้ หมดทิง้ นับจากนัน้ เป็นต้นมา หนานสุย่ ก็ไร้หวั หน้านักบวช ไร้ผดู้ ำ� รง ต�ำแหน่งอวี้จั้ว และไร้ฮ่องเต้อีกต่อไป แคว้นตกสู่ภาวการณ์การต่อสู้ของ เหล่าผู้กล้า หากไม่ใช่ว่าแคว้นอื่นก�ำลังวุ่นวายภายในอยู่เช่นเดียวกันก็คง ถือโอกาสบุกโจมตียึดรวมหนานสุ่ยเข้ากับแคว้นตัวเองนานแล้ว” เด็กน้อยทุกคนไม่พดู อะไรออกมา สถานการณ์ภายในของหนานสุย่ วุ่นวายอยู่กว่าสองร้อยปี ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะไม่มีใต้เท้าอวี้จั้ว ดังนั้นจึง ไม่มีฮ่องเต้ปรากฏตัวออกมา พวกเขาทัง้ หมดล้วนเคยได้ยนิ มาว่าในอดีตหนานสุย่ นัน้ อุดมสมบูรณ์ และยิ่งใหญ่เพียงใด หากแต่บัดนี้เพียงคิดจะกินให้อิ่มท้องยังเป็นเรื่องยาก ความเจริญรุ่งเรืองและงดงามในอดีตเหมือนกับภาพฝัน ต้องรอให้ผู้เฒ่าผู้ แก่เอ่ยปากเล่าออกมาจึงจะสามารถมองเห็นภาพทิวทัศน์แต่ก่อนกาลของ ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 12 -

หนานสุ่ยได้ ราวกับว่าไม่ได้ยนิ เสียงทะเลาะเบาะแว้งมาก่อน ย่าเฒ่าท�ำลายความ เงียบ เอ่ยเล่าเรือ่ งราวของท่านต่อไป ส�ำหรับนางแล้ว นัน่ ไม่ใช่เพียงต�ำนาน แต่เป็นความหวังที่พวกเขารอให้เป็นจริง “พละก�ำลังของท่านใต้เท้าอวี้จั้วแข็งแกร่งสูงส่งยิ่งนัก แต่ที่เอาชนะ มังกรร้ายไม่ได้นนั่ เป็นเพราะว่าฮ่องเต้ไม่ได้อยูข่ า้ งกายท่าน ขอเพียงฮ่องเต้ ปรากฏกาย ใต้เท้าอวี้จั้วก็จะกลายเป็นผู้ที่ต่อสู้เพื่อปกป้องฮ่องเต้และ ประเทศชาติที่ไม่มีใครสยบได้อีกต่อไป” นางกล่าวด้วยน�ำ้ เสียงฮึกเหิม “ถึงแม้วา่ ฮ่องเต้จะไม่ปรากฏกายออก มา แต่ใต้เท้าอวี้จั้วก็ยังคงปกป้องประเทศไว้ ท่านร่ายบทค�ำสาปที่ชั่วร้าย ที่สุดเท่าที่เคยร�่ำเรียน ยอมสละชีวิตตัวเองไปพร้อมๆ กับมังกรร้าย จนใน ตอนนี้ท่านก็ยังคงอยู่ที่ริมแม่น�้ำ ได้รับการปกป้องจากสายน�้ำที่สะอาด บริสุทธิ์ รอวันที่ฮ่องเต้มาปรากฏตัวต่อหน้า และท่านก็จะฟื้นขึ้นมา หลัง จากนั้นหนานสุ่ยของเราก็จะฟื้นคืนกลับสู่ความเจริญรุ่งเรือง” เด็กทัง้ หมดล้วนแสดงสีหน้าทีเ่ ปีย่ มไปด้วยความหวังออกมา ฮ่องเต้ จะปรากฏตัวออกมาเมื่อใดกัน แล้วใต้เท้าอวี้จั้วที่นิทราอยู่ใต้ผืนน�้ำจะฟื้น คืนมาเมื่อใดกัน ทันใดนั้นพลันมีเสียงแหวกอากาศดังขึ้น ลูกธนูพุ่งมาจากด้านหลัง ทะลุกลางอกของย่าเฒ่าจนนางส�ำลักเลือดออกมา เด็กๆ ทัง้ หลายต่างกรีด ร้องอย่างตื่นตระหนก เพียงพริบตาเดียว ทั้งหมู่บ้านก็ลุกเป็นไฟ เสียงกีบ ม้าของโจรร้ายราวกับเสียงฟ้าผ่าลงมากลางใจของทุกคน เสียงร้องครวญของสตรี เสียงอาวุธเข่นฆ่าของบุรุษทั้งหลาย และ เสียงร�่ำไห้ขอความช่วยเหลือของเด็กเล็กดังกระจายเป็นบริเวณกว้างทั่วทั้ง หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 13 -

หมู่บ้าน “พลิกศพทั้งหมดขึ้นมาหาอาหารที่ติดตัว เสร็จแล้วก็เผาทิ้งเสียให้ หมด ตอนนี้ทหารของพวกเราไม่เพียงพอ จับบุรุษที่ดูแข็งแรงก�ำย�ำมา นอกนั้นฆ่าเสียให้สิ้น” เสียงร�่ำไห้ยังคงดังต่อเนื่องคลอคลองไปกับควันเพลิงที่ลอยขึ้นสู่ ท้องฟ้า ร่างไร้ชีวิตกระจายไปทั่ว เหล่าชายฉกรรจ์ถูกลากขึ้นรถไป สตรีทั้ง หลายตายอย่างเอน็จอนาจ หญิงใดทีม่ ีรปู โฉมงดงามก็จะถูกย�่ำยีกอ่ นจึงจะ ถูกฆ่าทิ้ง บ้านหลังสุดท้ายเพิ่งกลายเป็นเถ้าถ่านไปก่อนตะวันจะขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่โจรโฉดทั้งหลายกลับหนีไปก่อนแล้ว ใต้เท้าอวี้จั้วและฮ่องเต้ของหนายสุ่ยจะมาปรากฏกายเมื่อใดไม่มีผู้ ใดรู้ หากแต่ความพ่ายแพ้ย่อยยับกลับใกล้เพียงตาเห็น…

•

•

•

•

เขาฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว! “เสวี่ยเหยียน...เงียบแล้วตั้งใจฟังอาจารย์พูด นี่คือค�ำสาปที่ชั่วร้าย เป็นอย่างมาก จะสามารถใช้แค่ในเวลาทีจ่ ำ� เป็นจริงๆ เท่านัน้ เพราะหากว่า ใช้ไปแล้ว คูต่ อ่ สูจ้ ะสิน้ ใจทันที ส่วนสิง่ ทีเ่ จ้าจะต้องสูญเสียนัน้ มากกว่าหลาย เท่านัก...” เขาก�ำลังนั่งอยู่ ส่วนศิษย์น้องที่นั่งอยู่ข้างหลังก�ำลังม้วนผมยาวของ เขาเล่น เขารูส้ กึ ไม่ชอบเส้นผมสีพยับหมอกของตัวเองแปลกๆ มักจะคิดอยู่ บ่อยๆ ว่าเหตุใดไม่เป็นสีด�ำเหมือนของผู้อื่น ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 14 -

หากในตอนที่ท่านยายสางผมให้เขาเคยพูดไว้ มีแค่คนที่พิเศษที่สุด เท่านัน้ ทีเ่ ทพบนสรวงสวรรค์จะประทานสีผมทีแ่ สนพิเศษมาให้ นีค่ อื หลักฐาน ยืนยันว่าเขาคือบุคคลพิเศษ ท่านอาจารย์ยงั คงกล่าวต่อไป แต่เขากลับฟังไม่เข้าหูเลยสักนิด เขา หันหลังไปถลึงตาใส่ศิษย์น้องให้เลิกเล่นผมเขา ศิษย์น้องที่อ่อนกว่าเขาห้า ถึงหกปีแลบลิ้นใส่ แถมยังไม่ยอมรามือเสียที … ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไปไม่หยุด ที่เขาจ�ำได้แม่นย�ำที่สุดคือภาพริม ฝั่งแม่น�้ำชิงเหลิ่ง เขาถลอกปอกเปิกไปทั้งตัว เสียงค�ำรามของมังกรร้ายดัง ใกล้เข้ามา ดังนั้นเขาเลยท่องค�ำสาปที่อาจารย์บอกว่าหากไม่จ�ำเป็นจริงๆ ห้ามใช้เด็ดขาดขึ้นมา เขารู้ว่านี่จะท�ำให้ฝ่ายตรงข้ามสิ้นใจในทันที แต่ตัว เขาเองจะเป็นเช่นไรล่ะ เขาลืมไปแล้ว... หลังจากร่ายค�ำสาป เขาด�่ำดิ่งเข้าสู่ห้วงความมืดมิดทันที ด�่ำดิ่งลง ไปเรือ่ ยๆ อย่างไม่สามารถหยุดได้ ส่วนค�ำพูดของท่านอาจารย์นนั้ รางเลือน อยู่ข้างหู “เจ้าจะต้องชดใช้ดว้ ยชีวติ อย่างไม่มวี นั สิน้ สุด ต้องรอคอยอย่างโดด เดี่ยวภายใต้ความมืดมิดจนกว่าฮ่องเต้จะปรากฏกายและมาช่วยเหลือเจ้า เจ้าจึงจะฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้” เนื่องจากความสามารถอันโดดเด่น เขาจึงได้รับต�ำแหน่งเป็นอวี้จ้ัว ของหนานสุย่ แต่หลังจากทีฮ่ อ่ งเต้องค์กอ่ นเสด็จสวรรคต ผูท้ มี่ โี อกาสด�ำรง ต�ำแหน่งต่อมาคืออัครมเหสีและโอรส แต่ในตัวคนผู้นั้น เขากลับไม่พบกลิ่นอายของฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 15 -

ดังนัน้ จึงยังไม่ได้เลือกเขาผูน้ นั้ ขึน้ มาเป็นฮ่องเต้ คนผูน้ นั้ โมโหโกรธาจนแทบ จะฆ่าเขาทิง้ เสีย หากเขากลับจากมาอย่างไม่สนใจไยดี เขาเอาแต่ออกตาม หาอย่างไร้ทศิ ทาง แต่ฮอ่ งเต้ตวั จริงก็ยงั ไม่ปรากฏ ซ�ำ้ ในระหว่างนัน้ เขากลับ ได้รับบาดเจ็บหนักตอนที่ต่อสู้กับมังกรร้าย และต้องปิดผนึกตัวเองอยู่ภาย ใต้สายน�้ำที่เย็นฉ�่ำ แล้วฮ่องเต้ตัวจริงเล่า จริงๆ แล้วท่านอยู่ที่ใดกัน…

•

•

•

•

แสงอรุณสาดส่องขับไล่ความมืดมน แสงสว่างทีแ่ ยงกระทบท�ำให้เขา ต้องกะพริบตาอยู่หลายครา สายตาที่พร่ามัวของเสวี่ยเหยียนเพ่งมองชาย หนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขม็ง เขามีใบหน้าที่งามพริ้มพราย คิ้วคู่งามพาดเฉียง จมูกโด่งซ�้ำปลายแหลมมน โดยรวมแล้วดูดี หากแต่ออกจะดูร้ายกาจอยู่ หลายส่วน เขาคือฮ่องเต้ที่ข้าตามหามานานใช่หรือไม่? “เฮ้อ ทั้งร่างล้วนเต็มไปด้วยฝุ่นควัน จะดูออกว่างดงามหรือขี้ริ้วได้ อย่างไรกัน ถ้าหากว่าเป็นหญิงขี้ริ้วแล้วล่ะก็ ข้าไม่ต้องการนางหรอกนะ” บุรุษรูปงามผู้นั้นกล่าวทั้งหัวเราะ ครานี้มีอีกผู้หนึ่งพุ่งเข้ามา ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยหนวดเครา รกรุงรังดูคล้ายกับว่าพากันเกาะเป็นเส้นแข็งจนสามารถจะแทงคนได้ ไม่รู้ ว่าไม่ได้ช�ำระล้างร่างกายมานานเพียงใดแล้ว หน้าตาราวกับหัวหน้าโจรก็ ไม่ปาน มันลูบคางพลางกล่าวพึมพ�ำ “เสียงลือเสียงเล่าอ้างมาว่านางผู้นั้น งดงามยิ่ง” ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 16 -

“และก็มคี ำ� กล่าวขานว่าองอาจผึง่ ผาย แข็งแกร่งราวกับหมีปา่ ” บุรษุ รูปงามกล่าวพลางหัวร่อ “ข้าเคยบอกแล้ว หากว่างดงามข้าก็จะยอมขึ้น เตียงด้วย แต่หากขี้ริ้วข้าคงต้องขอลา” บุรุษที่เหมือนกับโจรนั้นประหนึ่งตกเข้าสู่การต่อสู้ภายในจิตใจของ ตน “ข้าได้ยินค�ำเล่าขานมาว่านางงดงามจนแทบอดใจไม่ไหว แต่ไม่ได้คิด มาก่อนว่าหากนางขี้เหร่สุดๆ แล้ว น้องชายข้าจะลุกขึ้นมาได้หรือไม่” “หากแต่รปู ร่างก็ไม่เลว” บุรษุ รูปงามกล่าวพร้อมกับหัวเราะ “หัวหน้า ท่านก็หลับตาเสีย พอหารูเจอท่านก็คร่อม มันก็น่าจะคล้ายๆ กันนั่นแหละ แถมนางยังหลับใหลไปสองร้อยกว่าปี ไม่แน่ว่าอาจจะคับแน่นเสียจนท่าน แทบจะสิ้นใจขึ้นสวรรค์ จนต้องร้องขออีกรอบก็ได้” “ที่เจ้ากล่าวมาก็ถูก ยิ่งไปกว่านั้นคือข้าไม่ได้อยู่กับสาวงามมานาน แล้ว ทุกวันตอนเช้าตรู่ตรงนั้นของข้าร้อนระอุเสียจนจะตายให้ได้ ไม่ว่าจะ ขี้ริ้วเพียงใด ขอแค่มีรูก็พอแล้ว ในช่วงเวลาแบบนี้เลือกมากได้เสียเมื่อไร” หูของเสวี่ยเหยียนขยับคราหนึ่ง แต่ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่พวกเขากล่าว กันเท่าใดนัก จนกระทั่งสติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมา ถึงเพิ่งรู้ว่า พวกเขาก�ำลังพูดกล่าวกันในเรื่องลามก! สีแดงถึงกับระเบิดลามไปทั่วทั้ง ใบหน้าของเขา พอถึงตอนนี้ เจ้าพวกคนลามกชั้นต�่ำเหล่านั้นก็ก้าวเข้ามาใกล้เขา เขาอยากจะสะบัดมือไล่ แต่กลับพบว่าแม้กระทัง่ ขยับนิว้ ยังไม่สามารถท�ำได้ เหมือนกับว่าหลับใหลนานเกินไป ท�ำให้มือของเขาแข็งราวกับหิน เขาโดนเจ้าหนวดนั่นอุ้มออกมาทั้งๆ ที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นควัน “หย่งเฉิน เจ้านี่สุดยอดจริงๆ แค่เพียงมองแผนที่ก็สามารถพบ สถานที่ที่ต้องการได้ เจ้าท�ำหน้าที่เป็นกุนซือได้ไม่เลวทีเดียว” หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 17 -

ค�ำชมเชยของเจ้าคนเครายาวส่งผลให้บุรุษรูปงามแสร้งยิ้มประจบ พลางกล่าว “เป็นเพราะบุญวาสนาของท่านหัวหน้า ข้าเพียงแค่นำ� แผนทีเ่ ก่า เมื่อสองร้อยกว่าปีก่อนมาเปรียบเทียบกับแผนที่ปัจจุบัน ค้นพบว่าสองร้อย ปีมานี้ สายน�ำ้ ริมฝัง่ แม่นำ�้ ชิงเหลิง่ นัน้ เคลือ่ นย้ายทีไ่ ปแล้ว รวมไปถึงแผ่นดิน ไหวเมือ่ คราวทีแ่ ล้วท�ำให้แผ่นดินโค้งตัว ดังนัน้ ข้าเลยเดาว่าอวีจ้ วั้ ของหนาน สุย่ นัน้ คงไม่ได้อยูใ่ นแม่นำ�้ แต่อยูใ่ ต้ภเู ขา คิดไม่ถงึ ว่าข้าจะเดาถูก พวกกลุม่ คนที่ไปค้นริมแม่น�้ำ ข้าเกรงว่าจะเสียแรงเปล่าเสียแล้ว” จากนัน้ เขาก็สง่ สายตากรุม้ กริม่ ให้กบั หัวหน้า “ในเมือ่ สวรรค์เข้าข้าง พวกเราแล้ว พวกเราก็ไม่ควรปล่อยให้สวรรค์ต้องผิดหวัง คนแรกที่จะได้ ครอบครองใต้เท้าอวี้จั้วจะต้องฝากชื่อไว้ให้โลกจารึกอย่างแน่นอน หัวหน้า เชิญท่านก่อนเลย ข้าจะรอเป็นคนต่อไป พวกเราคุยกันเรียบร้อยแล้วว่าหาก พบเมื่อไรก็กระท�ำเมื่อนั้นมิใช่หรือ แถมนี่ยังเป็นข้อเสนอของท่านด้วยซ�้ำ” เขากล่าวต่ออย่างนึกสนุก “อยากจะเป็นฮ่องเต้ของหนานสุ่ย ใน แคว้นนับแล้วมีประมาณสิบ แต่คดิ ทีจ่ ะครอบครองใต้เท้าอวีจ้ วั้ ข้าเห็นว่าก็ มีแต่หัวหน้าเพียงผู้เดียวที่กล้า หย่งเฉินนั้นเลื่อมใสท่านอย่างที่สุด หัวหน้า ท่านใช่บุคคลธรรมดาเสียเมื่อไร” ค�ำพูดยกยอปอปั้นแฝงความร้ายกาจมากมายของเขาส่งผลให้เจ้า เครายาวซูเจียงหนานหัวเราะลั่น และนั่นท�ำให้เสวี่ยเหยียนเดือดดาลทั้ง อับอายจนแทบจะทนไม่ไหว เขาโดนอุม้ ออกมา มือของหย่งเฉินลูบอยูท่ ใี่ บหน้าของเขา “หัวหน้า ขอรับ ข้าว่าอวีจ้ วั้ ผูน้ อี้ าจมิได้แกล้งตาย แต่เขาตายแล้วจริงๆ ไม่มที างกลับ มาคืนชีวิตได้ พวกเรามาหาวิธีดูกันเถอะว่าคนผู้นี้ยังอยู่หรือตายไปแล้วกัน แน่” ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 18 -

เขายังพูดไม่ทนั จบ เสวีย่ เหยียนก็ได้ยนิ เสียงกรีดร้องของตัวเอง เสียง นั้นทั้งแหลมทั้งสูงและเต็มไปด้วยความทรมาน หย่งเฉินหลุดหัวเราะออกมา น�้ำลายกระจายเต็มหน้าเสวี่ยเหยียน ที่แท้มือทั้งสองข้างของซูเจียงหนานยื่นไปจับท่อนล่างของเสวี่ย เหยียนไว้ จึงสัมผัสโดนเป้ากางเกงของเขาโดยตรง มันร้องด่าโวยวายไม่ หยุด “ย่าเจ้าสิ นีเ่ ป็นผูช้ าย มีเหมือนกับข้าไม่ผดิ เพีย้ น เป็นเช่นนีไ้ ด้อย่างไร” หย่งเฉินหัวเราะจนปวดท้องไปหมด ลูกสมุนอีกคนนั่งลงกับพื้นถีบ ขาอย่างบ้าคลั่ง เขาแค่ลวนลามทางค�ำพูดเพียงเท่านั้น หากแต่หัวหน้านั้นไม่เพียง พูด แต่แค่ลงมือก็ท�ำให้ผู้อื่นได้อาย เรียกได้ว่าน่าไม่อายกระมัง หรือควร พูดว่านีเ่ ป็นวิธแี ยกว่าอวีจ้ วั้ นัน้ ยังอยูห่ รือตายทีด่ ี เพราะว่าอวีจ้ วั้ ยอมกรีดร้อง ออกมาแล้ว สามารถท�ำให้คนที่เอาชนะมังกรชั่วร้ายแถมยังได้รับความเลื่อมใส จากราษฎรเป็นพันเป็นหมื่นอย่างอวี้จั้วร้องครวญอย่างทรมานแบบนี้ได้ หัวหน้านี่ไม่ใช่คนธรรมดาแบบที่เจ้าตัวคิดนั่นแหละ “ฮ่าๆๆ ให้อภัยข้าเถอะ ท่านยังไม่ยอมเลิกไอ้ฝันกลางวันเช่นนั้น ของท่านอีกหรือ” เดิมทีนั้นซูเจียงหนานอุ้มเสวี่ยเหยียนอยู่ บัดนี้กลับโยนทิ้งอย่าง รังเกียจ เสวี่ยเหยียนกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบ ร่างกายที่ยังขยับไม่ได้ของ เขา ร่างกายที่เคยมีแต่ดินฝุ่นบัดนี้เต็มไปด้วยดินโคลน ซูเจียงหนานแสดงสีหน้าประหนึง่ โดนตุน๋ เสียจนเปือ่ ย ตัวสัน่ เป็นเจ้า เข้า กัดฟันพูด “แม่ย่าเฟิงเคยกล่าวไว้ว่าผู้ด�ำรงต�ำแหน่งอวี้จั้วนั้นเป็นหญิง งามหยาดฟ้ามาดิน มีเอวคอดกิว่ สิง่ ทีอ่ ยูร่ ะหว่างช่วงขาเรียวงามระหงคูน่ นั้ หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 19 -

ร้อนแรงจนท�ำให้ชายหนุ่มแทบจะลุกเป็นไฟได้ เป็นสะใภ้แบบที่เหล่าบุรุษ ควรครอบครอง แต่ตอนนี้ ต่อให้เขาจะดูดอี กี สักเพียงใด งดงามเย้ายวนอีก เพียงใด แต่หากว่ามีของเหมือนๆ กับข้าแล้ว ข้าล้วนเกลียดทั้งสิ้น มารดา เจ้าเถอะ เสียเวลาข้าจริงๆ...ไป! ข้าควรจะรูน้ านแล้วว่าท่านแม่เฒ่าเฟิงนัน้ โกหกข้า แต่ไหนแต่ไรท่านชอบหลอกข้าเป็นที่สุด” “ใต้เท้าอวีจ้ วั้ เป็นถึงอวีจ้ วั้ ของหนานสุย่ ใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนัน้ อย่าง น้อยท่านก็ควรเสแสร้งให้ดูเป็นคนดีมีความซื่อสัตย์เสียหน่อยสิ ลองแสร้ง ท�ำเป็นคนมีศลี ธรรมจรรยา ไม่แน่วา่ เขาอาจจะเลือกท่านเป็นฮ่องเต้กไ็ ด้นา” หย่งเฉินเสนอแผนการ ซูเจียงหนานกล่าวอย่างเหยียดหยาม “ก็เพราะอวีจ้ วั้ ผูน้ ที้ ที่ ำ� ให้หนาน สุ่ยกลายเป็นเช่นนี้ เขาหลับไปสองร้อยกว่าปี สถานการณ์ภายในหนานสุ่ย จึงวุน่ วายมาสองร้อยกว่าปี หากว่าเขามีเมตตาธรรมและศักดิศ์ รีละ่ ก็...ควร จะละอายและฆ่าตัวตายเสีย” ส�ำเนียงการพูดของเขาพลันเปลี่ยนเป็นทอด เสียงเชื่องช้า “แถมตอนนี้จะให้ข้ามาแสร้งว่าตนนั้นมีศีลธรรมก็คงไม่ทัน แล้ว อีกอย่าง สภาพข้าตอนนี้ดูมีศีลธรรมรึ” เจ้าอ้วนเซียว ลูกน้องอีกผู้หนึ่งที่นั่งเงียบมาตลอดส่ายหัว “หัวหน้า ขอรับ มองไปแล้วท่านคล้ายกับโจรเสียมากกว่า แถมยังดูเป็นพวกโจรฉวย โอกาส” “มารดาเจ้าสิ เจ้าจะพูดให้น่าฟังแบบหย่งเฉินมั่งมิได้เชียวรึ คืนนี้ เป็นเวรเจ้าเฝ้ายามตอนกลางคืน ห้ามใครท�ำแทนทั้งนั้น” เจ้าอ้วนเซียวหน้าซีดเป็นไก่ต้มเอ่ยขอโทษ “ข้าเฝ้ายามมาสองคืน แล้ว หัวหน้าขอรับ ให้ข้าเฝ้าต่อไปชีวิตข้าคงจบสิ้นแน่แล้ว” “เจ้าคนปากสุนัขพูดไม่เป็นมงคลเช่นเจ้า ไม่ต้องนอนสามวันจึง ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 20 -

ก�ำลังดี” “อย่าท�ำแบบนี้สิขอรับท่านหัวหน้า เห็นแก่ที่เมื่อครู่ข้าลงแรงขุดดิน ไปตัง้ มาก ดินกองนีม้ ากกว่าครึง่ ข้าเป็นขุดนะขอรับ” เมือ่ การขอร้องไม่เป็น ผล จึงท�ำได้แต่ยกความดีความชอบมากล่าวอ้าง ซูเจียงหนานร้องเฮอะ “หากว่าทีเ่ จ้าขุดออกมาเป็นสาวงามหยาดฟ้า มาดิน เจ้าคงได้รับความดีความชอบไปแล้ว แต่เจ้ากลับขุดบุรุษคลุกฝุ่นผู้ นี้ออกมา เจ้าต้องได้รับโทษสองเท่า” “ใช่ ลงโทษให้มันเฝ้ายามสี่วัน ฮ่าๆๆ” สามคนหัวเราะพร้อมกัน ส่วนเสวี่ยเหยียนที่อยู่อีกด้านนั้นเริ่มขยับ ร่างได้ เขาพยายามออกแรงเพื่อลุกขึ้นมายืน แต่ร่างกายยังโงนเงน กว่าจะ ก้าวขาได้นั้นยากล�ำบากเหมือนกับเด็กเล็กหัดเดินก็ไม่ปาน เอนไปเอนมา จนสุดท้ายล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น เขากัดฟันฮึดลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และล้มลงไปอีกครา ยืนอีก ล้มอีก จนไม่สามารถนับได้ว่าเขาล้มลงไปกี่ครั้งแล้ว ซูเจียงหนานทีเ่ ห็นเหตุการณ์กล่าว “ไม่วา่ เขาจะใช่อวีจ้ วั้ หรือไม่ แต่ คนผู้นี้ช่างเด็ดเดี่ยวอดทนยิ่งนัก ข้าชื่นชมคนเช่นนี้ เจ้าอ้วน” เจ้าอ้วนเซียวตอบรับเสียงดังค�ำหนึง่ เสียงของมันดังก้องกังวาน หาก น�ำมาขับขานบทเพลงจะต้องไพเราะอย่างแน่นอน เสวีย่ เหยียนเพียงรูส้ กึ ว่าร่างกายของเขาลอยขึน้ ไปพาดอยูบ่ นบ่าของ ผู้อื่นแล้ว “ข้าน้อยบังอาจล่วงเกินท่านแล้ว ใต้เท้าอวี้จั้ว” เจ้าอ้วนเซียวแบกเขาตามคนอื่นๆ ไป ซูเจียงหนานและหย่งเฉินที่ เดินอยู่ด้านหน้าสุดไม่หันมามองเขาเพียงสักแวบหนึ่ง หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 21 -

“ข้าเป็นถึงอวีจ้ วั้ เหตุใดเจ้าจึงกล้ากระท�ำการไร้มารยาทเช่นนีก้ บั ข้า” เขาค�ำรามเสียงต�่ำ ถูกแบกเช่นกระสอบข้าวสารเช่นนี้ ถือเป็นความอัปยศ ยิ่งนัก เส้นทางบนภูเขาโคลงเคลงเสียจนเขามึนศีรษะ เสวีย่ เหยียนทรมาน จนแทบจะทนไม่ไหว เจ้าอ้วนเซียวนั้นเดินเร็วยิ่งนัก แต่ยังคงรั้งอยู่ท้ายสุด นั่นแสดงให้เห็นว่าวรยุทธ์ของผู้ที่อยู่ด้านหน้านั้นล�้ำเลิศเพียงใด “เจ้าอ้วน โยนมันมานี่!” ซูเจียงหนานตะโกนออกค�ำสั่ง เจ้าอ้วนเซียวรู้ถึงนิสัยของหัวหน้ามันดี รีบยิ้มปะเหลาะ “ไม่เป็นไร ขอรับท่านหัวหน้า ไม่เป็นไร” จากนัน้ ก็ลดเสียงลงพูดกับเสวีย่ เหยียน “ใต้เท้าอวีจ้ วั้ ขอรับ ท่านอดทน สักหน่อยเถอะ บางทีทา่ นหัวหน้าก็อารมณ์รา้ ยไปบ้าง ท่านอย่าได้ถอื สา อีก สักพักก็ถึงตีนเขาแล้ว” “ให้ข้าทนอย่างนั้นหรือ บังอาจยิ่งนัก!” เขาค�ำรามอย่างโกรธแค้น “ข้าเป็นถึงอวี้จั้ว เหตุใดจึงต้องเกรงมัน มันก็แค่หัวหน้าโจรกระจอกเท่านั้น เอง” “หวา แย่แล้ว!” เจ้าอ้วนเซียวแสดงสีหน้ารู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง ในขณะทีเ่ สวีย่ เหยียนก�ำลังมึนงงไม่เข้าใจในเหตุการณ์อยูน่ นั้ ซูเจียง หนานใช้วิชาตัวเบาแค่พริบตาเดียวก็มาถึงท้ายขบวน มันรับร่างของเสวี่ย เหยียนมาด้วยมือเดียวก่อนจะตีก้นเขาหนักๆ ไปหนึ่งที “โวยวายหาอะไรฮึ ชอบร้องนักใช่หรือไม่ ข้าจะให้เจ้าร้องสมใจ” “อ๊าก...” เสวี่ยเหยียนร้องอย่างทุกข์ทรมาน นี่ไม่เพียงแต่สร้างความอัปยศเท่านั้น แต่มันยังเป็นการลงโทษเขา ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 22 -

อีกฝ่ายเพิ่มแรงลงไปอีก จนตอนนี้ก้นของเขาทั้งเจ็บทั้งบวมจนแทบทน ไม่ได้ แต่เหมือนราดน�ำ้ มันลงบนกองไฟ เขากลับยิง่ เพิม่ เสียงก่นด่า “ปล่อย ข้าลงไปเดี๋ยวนี้ เจ้าคนชั่วช้าสารเลว ข้าเป็นถึงอวี้จั้วของหนานสุ่ย เหตุใด เจ้าจึงกล้ากระท�ำการไร้ยางอายเช่นนี้กับข้า” เพียะ! ซูเจียงหนานไม่สนใจวาจาของเขาอย่างสิน้ เชิง เสวีย่ เหยียนเอ่ยปาก ด่าค�ำหนึง่ ก็จะได้สมั ผัสความเจ็บปวดทีก่ น้ คราหนึง่ รวมกับตอนนีย้ งั ถูกแบก อยู่บนบ่า บ่าของซูเจียงหนานกระแทกกับกระเพาะของเขาจนแทบจะคาย น�ำ้ ย่อยในกระเพาะออกมา ดวงตาทัง้ คูข่ องเขาเต็มไปด้วยหยาดน�ำ้ หากแต่ คราวนีก้ ลับไม่มปี ระโยคขอร้องออกมาสักครึง่ ค�ำ ถึงกับไม่แม้แต่จะเปิดปาก อีก ช่วยไม่ได้จริงๆ ตอนนี้น�้ำย่อยล้วนพุ่งมาจุกอยู่ตรงคอหอยแล้ว หากว่าเขาด่าอีก เกรงว่าอาจได้อาเจียนใส่ร่างไอ้เจ้าโจรนี่เป็นแน่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้าอาเจียนใส่มัน หากแต่นี่เป็นการท�ำให้เขารู้สึก เสียศักดิ์ศรีต่อต�ำแหน่งอวี้จั้ว อีกอย่างในตอนนี้เขาก็เหมือนกับเสือที่สูญเสียซึ่งเขี้ยวเล็บจนโดน สุนัขรังแก เขายังไม่ต้องการให้โจรบ้านี่ดูถูกเขามากกว่านี้ “ปากก็บอกว่าตัวเองนั้นเป็นถึงใต้เท้าอวี้จั้วของหนานสุ่ย หนานสุ่ย ยังเรียกว่าแคว้นได้อีกหรือ มันก็แค่แผ่นดินรกร้างผืนหนึ่งเท่านั้น หนานสุ่ย มิใช่แคว้น ไม่มีฮ่องเต้ และไม่มีอวี้จั้ว เจ้าอย่าได้ถือตัวว่าเป็นผู้มีต�ำแหน่ง สูงศักดิเ์ ช่นกาลก่อนอีก ข้าจะบอกให้เข้าใจ หากข้าอยากจะข่มเหงเจ้าสาม วันสามคืนก็ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางได้ เจ้าคิดดูเอาแล้วกัน อย่าท�ำให้ข้า หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 23 -

โกรธอีก ถ้าข้าอารมณ์ไม่ดี ต่อให้เจ้าเป็นบุรุษข้าก็จะข่มขืนเจ้าให้ดู” ข่มขืนหรือ มันกล้าใช้คำ� ลามกน่าไม่อายเช่นนี้ เสวีย่ เหยียนโกรธเสีย จนเงยหน้าขึ้นมา โกรธเสียจนลืมไปว่าตนนั้นอาการไม่ค่อยดี ของเสียใน ร่างกายเลยพากันพุ่งออกมา เขาอาเจียนออกมาใส่ศีรษะน่าขยะแขยงของ อีกฝ่าย หากว่าเป็นไปได้ เขายินดียอมสละทุกสิง่ ทุกอย่างเพือ่ ย้อนกลับไปใน เวลาที่ยังไม่อาเจียนออกมา แก้มทั้งสองข้างของเขาร้อนซู่ประหนึ่งเด็กน้อยที่กระท�ำความผิด ซูเจียงหนานเพียงแค่เช็ดหัวไปทีหนึ่ง ดวงตาสีด�ำสนิทของมันจ้อง เขาราวกับคิดว่าเขาตั้งใจท�ำให้เป็นเช่นนี้ เดิมทีเขาก็อยากเอ่ยปากขอโทษ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นโจร แต่มาโดนอาเจียนใส่หัวแบบนี้มันก็ออกจะเกิน ไปสักหน่อย เขาเอ่ยปากอ�้ำๆ อึ้งๆ “ข้า...ข้า...” ค�ำขอโทษติดค้างอยู่ที่ล�ำคอ และในวินาทีถดั มาก็เปลีย่ นกลายเป็นค�ำกรีดร้องคร�ำ่ ครวญทีท่ รมานทีส่ ดุ ใน ชีวิตของเขา “อ๊าก…เจ้าท�ำอะไร ไอ้เจ้าหัวหน้าโจรโฉดชั่วช้าสามานย์ ปล่อยข้า ลงเดี๋ยวนี้ ฮือ...” เขากรีดร้องอย่างทรมาน ก่นด่า และเช็ดดวงตาที่ผ่าน การร้องไห้จนแดงก�่ำ โจรผูน้ ชี้ า่ งชัว่ ช้ายิง่ นัก มันเช็ดของเสียบนหัวมันแล้วปาดลงบนหน้า เขา และเพราะว่าเขาถูกแบกอยูบ่ นบ่าของมัน เสวีย่ เหยียนอยากจะถอย ก็ถอยไม่ได้ เขาพะอืดพะอมจนร้องไห้ออกมา หากว่าเขาสามารถฟื้นฟูพลังเทพมาได้ เขาจะสับเจ้าโจรบ้านี้ออก ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 24 -

เป็นชิ้นๆ ทรมานให้มันตายช้าๆ น่ารังเกียจที่สุด เหตุใดบนโลกใบนี้ยังมี คนที่ทั้งชั่วช้าและน่ารังเกียจเช่นนี้อยู่อีก ยิ่งไปกว่านั้น นี่มันเหม็นมาก ไม่ใช่แค่เจ้าหัวหน้าโจรผู้นี้ที่เหม็น ตอนนี้แม้แต่ตัวเขาเองก็เหม็นไปด้วย เหม็นแบบที่ไม่เคยเหม็นมาก่อนใน ชีวิตนี้!

หลิงเป้าจือ : เขียน / แปล : เป่าเป้ย

- 25 -

ล�ำดับที่ ๒ ภาค จอมโจรกู้แผ่นดิน

- 26 -