Δεκέμβριος 2016 - Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2017
15
το Σκινοφάραγγο
Ο Ποντιακός Ελληνισμός και η Γενοκτονία του Συνέχεια από τη σελ. 14
Ένας λαός χωρίς ιστορία είναι καταδικασμένος να αφανιστεί. Λείπουν οι γερές ρίζες για να επιβιώσουν οι ιδιαιτερότητές του, ειδικά σε μια εποχή, που χαρακτηρίζεται από την αφομοίωση των διαφόρων φυλών και εθνικοτήτων. Σʼ αυτό πρέπει να αντισταθούμε. Πρέπει επί τέλους να ξεχωρίσουμε τις κομματικές αγκυλώσεις, προ της εννοίας του Έθνους. Δεν μπορεί υπουργός να ισχυρίζεται ότι δεν έγινε Γενοκτονία στον Πόντο. Δεν έχει άραγε ο κ. Υπουργός έναν λυράρη Πόντιο να του τραγουδήσει το «Μοιρολόγι της Γενοκτονίας»; Κάποιον δάσκαλο της ιστορίας στο σόϊ του, στο χωριό του, στη γειτονιά του να του πει: «Κύριε υπουργέ, κάνατε ένα… εκφραστικό λάθος. Διορθώστε το και ζητήστε συγγνώμη από την γιαγιά τη Σουμέλα, που την πέταξαν στη θάλασσα. Ζητήστε συγγνώμη από τον αείμνηστο Γιωρίκα που ούτε ο τάφος του βρέθηκε πουθενά, παρότι οι συγγενείς του, τού είχαν βάλει «Μαρμάρινο Σταυρό, ταφόπλακα πολυτελείας, κανδήλα ολόχρυση». Ζητήστε συγγνώμη από την ψυχή της Σοφίας, που την ξεκοίλιασαν για να της ξεκολλήσουν το μωρό από τα σπλάχνα. Ζήτησε συγγνώμη από τους χιλιάδες ξεσπιτωμένους που τα χωριά τους εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες στιγμές παραδομένα στις φλόγες από φωτιές που άναψαν οι… ίδιοι. Επί τέλους κύριε Υπουργέ ζητήστε συγγνώμη από τον Πόντο. Ζητήστε συγγνώμη από το Έθνος για το κακό που του κάνατε». Η ειρηνική συμβίωση των λαών δεν προϋποθέτει την αφομοίωσή τους, μα την κατανόηση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ τους. Στο δικό μας χέρι είναι όλα αυτά τα αδιάψευστα γεγονότα, που και οι ψυχές των προγόνων μας μάς τα θυμίζουν, να μη μείνουν στο περιθώριο και να ξεχαστούν. Μόνο έτσι ο θάνατός τους θα δικαιωθεί. Ας θέσουμε ως σκοπό μας, όχι την καταδίωξη κάποιου λαού, μα να μην αφήσουμε την ιστορία του λαού μας στο έλεος «κάποιων» συμφερόντων, που θα οδηγήσουν στην παραχάραξή της. Να θυμίσω στο σημείο αυτό, τις συνεχώς αυξανόμενες αξιώσεις της Τουρκίας στην Κύπρο και την Ελλάδα. Την συμπεριφορά της Τουρκίας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την εκκλησία της Κύπρου. Τις αξιώσεις της στο Αιγαίο και την Δυτική Θράκη και όχι μόνον. Προβληματισμός για όλους τους υγιώς σκεπτομένους Έλληνες αυτή η στάση της Τουρκίας. Προβληματισμένος και ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος στο πόνημά του «Δοκιμές» διερωτάται: «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι»; Τελικά αναρωτιόμαστε, είμαστε ένας τέτοιος λαός; Θα περιμένουμε πολύ ακόμα να πετάξει ο αετός;
Λίγο πριν το 1940 ο μεγάλος συγγραφέας μας και ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, είχε γράψει ένα θεατρικό έργο, που είχε ως θέμα τον Παπαφλέσσα. Ενώ οι πρόβες προχωρούσαν και πλησίαζε η πρεμιέρα, ενημερωθήκανε, ότι τι έργο δεν θα επιτρεπόταν να ανεβεί διότι έθιγε την Τουρκία, η οποία ήταν μία φίλη χώρα. Γράφει ο Μελάς σχετικώς: «Μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι. Έχυσαν λοιπόν οι πατέρες μας τόσο αίμα για να μας ελευθερώσουν από τον βαρύ ζυγό των Μουσταφάδων, για να μη μπορούμε μετά ενάμισυ σχεδόν αιώνα, όχι να εμπνεόμαστε από τους ηρωισμούς τους, αλλά ούτε καν να τους θυμόμαστε, ούτε να τους αναφέρουμε; Πρέπει να ξεχάσουμε την ιστορία μας, για να μην ψυχράνουμε την ελληνοτουρκική φιλία, που δεν είδαμε δα ποτέ και καμία ωφέλεια απ’ αυτήν;». Θα αφήσουμε την Πατρίδα μας να υποστεί ακόμη μία γενοκτονία από τους ατσαλάκωτους και άκαπνους Ευρωπαίους ηγέτες; Από τους ηγέτες λαών, που δεν έριξαν μία τουφεκιά σε κανένα πόλεμο, έστηναν όμως τραπεζάκια για οικονομικές συναλλαγές και διαφεντεύουν τώρα τον κόσμο; Οι χθεσινοί θανάσιμοι εχθροί, γίνανε σήμερα καρδιακοί φίλοι και μαζί φροντίζουν να τσαλαπατήσουν όλους τους άλλους. Αλήθεια όμως, πώς περιμένει κανείς να δουλέψει το μυαλό λαών, που για έμβλημά τους έχουν μία γοργόνα ή ένα παιδάκι που ξαλαφρώνει; Από τι να συγκινηθούν; Ψάχνουν μέσα σε λιβάδια από τουλίπες ή σε τρύπες τυριών να βρούνε ήρωες. Αλλά εκεί δεν υπάρχουν ήρωες. Εκεί το πολύ πολύ να βρούνε σκουλήκια. Ήρωες υπάρχουν στα ματωμένα ξερόβραχα του Πόντου και τις εσχατιές της Μικράς Ασίας. Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Γενοκτονία δεν είναι μόνον οι σφαγές. Γενοκτονία, είναι και η μεθοδευμένη προσπάθεια, για διάλυση ενός Έθνους με δόλιες μεθόδους. Γενοκτονία, είναι και η αλλοίωση και τελικώς η εξαφάνιση της γλώσσας μας. Προ ημερών παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση ακούστηκε μέσα από τα μικρόφωνα, μια και ο αγώνας γινόταν κεκλεισμένων των θυρών, ένας από τους προπονητές να φωνάζει στους ποδοσφαιριστές του «Transition, transition». Φώναζε λοιπόν ο προπονητής σε ποδοσφαιριστές, που τα Ελληνικά τους φθάνουν το «κάθε αγώνας είναι τελικός» και άλλες σωκρατικές ρήσεις, να μεταβιβάζουν την μπάλα. Να δίνουν πάσες δηλαδή. Και την εντολή αυτή, την έδινε στα αγγλικά, προφανώς για να αισθανθούν ολίγον άγγλοι… Θα αρκούσε ένα «δως ‘τη μπάλα ρε…» Γενοκτονία, είναι και η άρνηση της πατρογονικής θρησκείας μας, η οποία πάντοτε ήταν ο συνδετικός κρίκος του λαού μας, που τον βοήθησε να αντιμετωπίσει όλες τις εθνικές περιπέτειες. Γενοκτονία, είναι και η διαστρέβλωση της ιστορίας και η απαξίωση των ηρώων, που έδωσαν το αίμα τους για τούτη ’δω την Πατρίδα και τη σημαία της. Γενοκτονία είναι και η πλύση εγκεφάλου, μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια, που υποδουλωμένα και βραχυκυκλωμένα από τα τεράστια
χρέη τους, χωρίς φραγμούς, προβάλλουν τούρκικα σίριαλ. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι μέσα από αυτά τα κοπρολύματα περνάει η τουρκική προπαγάνδα. Έτσι βλέπουμε, όχι μόνο αγαθιάρες κυρούλες, αλλά και βαθυστόχαστους αναλυτές, να αποφαίνονται: «Δεν φταίει ο τουρκικός λαός. Οι ηγέτες του φταίνε». Λες και τις εν ψυχρώ σφαγές του Πόντου, τις έκανε με τα χέρια του ο Ταλαάτ και όχι τα αφιονισμένα ανθρωποειδή του. Λες και τις σφαγές της Σμύρνης, τις έκανε με τα χέρια του ο Νουρεντίν πασάς και όχι ο τουρκικός όχλος. Λες και τις σφαγές του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, τις έκανε ο ίδιος ο Μεντερές και όχι οι καλοντυμένες κυριούλες του λαού. Λες και τις σφαγές στην Κύπρο το 1974, τις έκανε ο ίδιος ο Ετσεβίτ και όχι τα παιδιά του τουρκικού λαού. Λες και τους τρεις των Ιμίων, τους σημάδεψε η Τανσού Τσιλέρ και όχι θρασύδειλοι Μογγόλοι, καλυμμένοι πίσω από το σκοτάδι και την αντάρα. Λες και τον Κώστα Ηλιάκη, τον πυροβόλησε εν ψυχρώ ο τούρκος πρόεδρος και όχι ένα από τα καλά παιδιά του τουρκικού λαού. Γενοκτονία, είναι και η έκλυση των ηθών με τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων, αλλά και η ευρεία και μάλιστα με υπερηφάνεια προβολή του κουσουριού της ομοφυλοφιλίας. Γενοκτονία είναι και το να αλωνίζουν ανενόχλητοι οι Τούρκοι στην Θράκη και το Αιγαίο. Οι περίεργες ηττοπαθείς θέσεις ότι δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και οι καινοφανείς και παντελώς ανιστόρητες θεωρίες περί συνωστισμών και εθνοκαθάρσεως, δεν έχουν θέση ούτε στην ιστορία μας, ούτε στην ελληνική συνείδησή μας. Και διεκδικούμε όσα μας ανήκουν και προβάλλουμε σωστά την ιστορία μας. Διότι όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Και εμάς μεν, δεν μας πολυενδιαφέρει αν θα την ξαναζήσουμε. Δεν είμαστε όμως σε καμιά περίπτωση διατεθειμένοι να ξεχάσουμε.
Ανακύκλωση Τηγανισμένου Λαδιού 1. Συγκεντρώνετε το τηγανισμένο λάδι σε κατάλληλο δοχείο. 2. Πηγαίνουμε το συγκεντρωμένο λάδι στο κέντρο Ανακύκλωσης που λειτουργεί έξω από τα σούπερ μάρκετ ΑΒ Βασιλόπουλος. 3. Μην ρίχνετε τηγανισμένα λάδια στον νεροχύτη. 4. Μην ρίχνετε τηγανισμένα λάδια στα σκουπίδια. 5. Μην ξεχνάτε ότι 1lt τηγανισμένου λαδιού μολύνει σχεδόν (1) ένα εκατομμύριο λίτρα νερού (οι ανάγκες ενός ατόμου για 14 χρόνια).
Γιώργος Καρούτζος Χημικός Μηχανικός PhD Υπεύθυνος Περιβαλλοντικής Διαχείρισης ΣΕΥ