Programa Abono nº 6 Temporada 11-12 OSG

Page 1

Programa 6

Palacio de la 贸pera de A Coru帽a

viernes 25.11.11

programa 6_01.indd 1

20.30h.

23/11/11 09:01


programa 6_01.indd 2

23/11/11 09:01


I IGOR STRAVINSKI (1882-1971) Sinfonía nº 1, en mi bemol mayor (Primera vez por la OSG) Allegro moderato – Allegro molto Scherzo: Allegretto Largo Finale: Allegro molto - Presto

II NIKOLAI RIMSKI-KÓRSAKOV (1844-1908) Sheherezade, op. 35 El mar y el barco de Simbad La historia del príncipe Kalender El joven príncipe y la princesa Fiesta en Bagdad; naufragio de un barco sobre las rocas

Orquesta Sinfónica de Galicia Jesús López Cobos, director

Palacio de la Ópera de A Coruña Viernes 25 de noviembre de 2011 - 20.30 horas

programa 6_01.indd 3

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

RUSOS, NOBRES… E, ANTE TODO, MÚSICOS Julián Carrillo Os nosos dous autores de hoxe foron fillos da alta burguesía e aristocracia rusa, como a maioría dos compositores rusos do século XIX. Primeira formación na casa, a cargo de institutrices, sobre todo alemás, que inclúe polo xeral a aprendizaxe de idiomas e estudos musicais de piano e canto. Durante a adolescencia, ingreso en academia militar ou ensino secundario na escola. Ao final desta, a nada que se tivese unha intelixencia medianamente normal, ingreso na Facultade de Dereito para unha formación en leis: un camiño ben seguro, case a proba de parvos, para lograr as prebendas e mais as sinecuras dun bo traballo na administración. E na madureza, a dedicación en corpo e alma a esa amante esixente e absorbente que adoita ser a música1.

Nikolái Andréyevich Rimski-Kórsakov (Tijvin, Rusia, 06 ou 18.03.1844. Luga, Rusia, 08 ou 21.06.1908) Rimski-Kórsakov naceu nunha familia da nobreza sen terra, gran parte de cuxos antepasados fixeron carreira na mariña de guerra rusa ou no exército. O antecedente máis próximo foi o seu irmán Voin, 22 anos máis vello ca Nicolái, que chegou a ser director da Escola Naval de San Petersburgo e tivo unha influencia decisiva na súa educación. Foi o que pensou que o piano axudaría a salvar a timidez de Nicolái diante das relacións sociais. Aínda que Nikolái demostrou un gran talento musical, cando cumpriu os 17 Voin decidiu que non era práctico seguir a súa formación musical. Pero non abonda unha decisión allea para rematar cunha verdadeira vocación. A ópera fora o entretemento favorito de Nikolái: Donizetti coa súa Lucia, Meyerbeer con Robert le diable e moi especialmente Glinka co título Unha vida polo Tsar contribuíran a que a música botase raíces no seu espírito. Aínda que a maior influencia musical en Nicolái foi a do seu mestre Fíodor A. Kanille, quen lle aprendeu teoría da música e composición, fixo que coñecese os grandes clásicos como Bach, Beethoven ou Schumann e sempre foi considerado por Rimski como

1 Estas notas están redactadas en orde cronolóxica para dar unha mellor perspectiva da creación das obras polos seus respectivos autores.

4

programa 6_01.indd 4

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

RUSOS, NOBLES… Y, ANTE TODO, MÚSICOS Julián Carrillo Nuestros dos autores de hoy fueron hijos de la alta burguesía y aristocracia rusa, como la mayoría de los compositores rusos del XIX. Primera formación en casa, a cargo de institutrices, sobre todo alemanas, que incluye por lo general el aprendizaje de idiomas y estudios musicales de piano y canto. Durante la adolescencia, ingreso en academia militar o enseñanza secundaria en la escuela. Al final de ésta, a nada que se tuviera una inteligencia medianamente normal, ingreso en la Facultad de Derecho para una formación en leyes: un camino bien seguro, casi a prueba de tontos, para lograr las prebendas y sinecuras de un buen trabajo en la administración. Y en la madurez, la dedicación en cuerpo y alma a esa amante exigente y absorbente que suele ser la música1.

Nikolái Andréyevich Rimski-Kórsakov (Tijvin, Rusia, 06 o 18.03.1844. Luga, Rusia, 08 o 21.06.1908) Rimski-Kórsakov nació en una familia de la nobleza sin tierra, gran parte de cuyos antepasados hicieron carrera en la marina de guerra rusa o en el ejército. El antecedente más próximo fue su hermano Voin, 22 años mayor que Nicolái, que llegó a ser director de la Escuela Naval de San Petersburgo y tuvo una influencia decisiva en su educación. Fue él quien pensó que el piano ayudaría a salvar la timidez de Nicolái ante las relaciones sociales. Aunque Nikolái demostró un gran talento musical, cuando cumplió los 17 Voin decidió que no era práctico seguir su formación musical. Pero no basta una decisión ajena para acabar con una verdadera vocación. La ópera había sido el entretenimiento favorito de Nikolái: Donizetti con su Lucia, Meyerbeer con Robert le diable y muy especialmente Glinka con Una vida por el Zar habían contribuido a que la música echara raíces en su espíritu. Aunque la mayor influencia musical en Nicolái fue la de su maestro Fíodor A. Kanille, quien le enseñó teoría de la música y composición, le hizo conocer los grandes clásicos como Bach, Beethoven o Schumann y siempre fue considerado por Rimski como

1 Estas notas están redactadas en orden cronológico para dar una mejor perspectiva de la creación de las obras por sus respectivos autores.

5 programa 6_01.indd 5

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

a súa inspiración para lle dedicar toda a súa vida á música. Cando Voin cerrou a billa dos cartos para clases de música, Kanille non quixo perder un alumno tan ávido de coñecementos e seguiu a recibilo na súa casa os domingos, teoricamente para falar de música e tocar dúos ao piano; en realidade, para proseguir a súa formación como compositor. En novembro de 1861, Kanille presentoulle o compositor Mili Balákirev, quen se ofreceu como titor informal dos seus estudos. Os métodos de traballo deste, coa súa continua intromisión hipercrítica e a súa propia nova redacción das composicións do alumno, influíron de xeito notable en Rimski, dotándoo dun alto sentido autocrítico. Balákirev introduciuno así mesmo no grupo que formaba co crítico Vladímir Stasov e mais os compositores Alexánder Borodin, Modest Musorgski e César Cui. Diante de Nicolái abriuse un novo mundo: un grupo de discusión e traballo sobre o que o propio Rimski chamaba «verdadeiros temas» [musicais] do que, coa súa activa colaboración posterior, xurdiu o nacionalismo musical ruso.

Garda da mariña-pianista Cando a Mariña rusa requiriu os servizos do garda da mariña Rimski-Korsakov para unha viaxe de tres anos a bordo do clíper Almaz, a música serviulle a Nikolái para combater o tedio das horas libres de servizo sen recorrer á, para el, tamén aburrida compañía dos seus camaradas de armas. Completou a sinfonía que lle pedira Balákirev; nas súas escalas en diferentes portos mercou unha cantidade importante de partituras e un piano no que tocalas a bordo e estudou a fondo o Tratado de Orquestración de Berlioz. O coñecemento de terras remotas nesta e mais en posteriores viaxes desenvolveu o seu gusto polo exótico e o oriental como fonte de temas para a súa música. Nesta liña, xa de volta en San Petersburgo, escribiu as primeiras versións de Sadko e Antar e intensificou a súa relación co grupo antes citado, onde era particularmente apreciado, de xeito especial polos seus grandes dotes como orquestrador. Así, Balákirev pediulle a orquestración dunha marcha de Schubert; César Cui, a da súa ópera William Ratcliff e un músico moi apreciado polo grupo, Alexánder Dargomizshki, pediulle a piques de morrer a da súa ópera O convidado de pedra. Tamén compuxo a Abertura sobre temas rusos e a Fantasía sobre temas serbios, estreadas nun concerto para os asistentes ao Congreso Paneslavo que tivo lugar en 1867. Na súa crítica deste concerto, Stasov bautizou o grupo como Moguchaya kuchka , «O Poderoso Puñado», que despois habería de ser máis coñecido como O Grupo dos Cinco.

6

programa 6_01.indd 6

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

su inspiración para dedicar toda su vida a la música. Cuando Voin cerró el grifo del dinero para clases de música, Kanille no quiso perder un alumno tan ávido de conocimientos y siguió recibiéndole en su casa los domingos, teóricamente para hablar de música y tocar dúos al piano; en realidad, para proseguir su formación como compositor. En noviembre de 1861, Kanille le presentó al compositor Mili Balákirev, quien se ofreció como tutor informal de sus estudios. Los métodos de trabajo de éste, con su continua intromisión hipercrítica y su propia nueva redacción de las composiciones del alumno influyeron notablemente en Rimski, dotándole de un alto sentido autocrítico. Balákirev lo introdujo asimismo en el grupo que formaba con el crítico Vladímir Stasov y los compositores Alexánder Borodin, Modest Musorgski y César Cui. Ante Nicolái se abrió un nuevo mundo: un grupo de discusión y trabajo sobre lo que el propio Rimski llamaba «verdaderos temas» [musicales] del que, con su activa colaboración posterior, surgió el nacionalismo musical ruso.

Guardamarina-pianista Cuando la Marina rusa requirió los servicios del guardamarina Rimski-Korsakov para un viaje de tres años a bordo del clíper Almaz, la música sirvió a Nikolái para combatir el tedio de las horas libres de servicio sin recurrir a la, para él, también aburrida compañía de sus camaradas de armas. Completó la sinfonía que le había pedido Balákirev; en sus escalas en diferentes puertos compró cantidad de partituras y un piano en el que tocarlas a bordo y estudió a fondo el Tratado de Orquestación de Berlioz. El conocimiento de tierras lejanas en éste y posteriores viajes desarrolló su gusto por lo exótico y lo oriental como fuente de temas para su música. En esta línea, ya de vuelta en San Petersburgo, escribió las primeras versiones de Sadko y Antar e intensificó su relación con el grupo antes citado, donde era particularmente apreciado, especialmente por sus grandes dotes como orquestador. Así, Balákirev le pidió la orquestación de una marcha de Schubert; César Cui, la de su ópera William Ratcliff y un músico muy apreciado por el grupo, Alexánder Dargomizshki, le pidió a punto de morir la de su ópera El convidado de piedra. También compuso la Obertura sobre temas rusos y la Fantasía sobre temas serbios, estrenadas en un concierto para los asistentes al Congreso Paneslavo celebrado en 1867. En su crítica de este concierto, Stasov bautizó el grupo como Moguchaya kuchka , «El Poderoso Puñado», que luego sería más conocido como El Grupo de los Cinco.

7 programa 6_01.indd 7

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

En anos posteriores, foi nomeado catedrático de Práctica Compositiva e Orquestración do Conservatorio de San Petersburgo (1871), inspector naval de bandas (1873-1884) e director adxunto a Balákirev na Capela da Corte (1884-1894). A súa seriedade no traballo cos alumnos fíxolle adquirir a formación académica que lle faltaba («fun o meu mellor alumno», chegou a dicir) e revisou con criterios académicos occidentais gran parte dos seus traballos anteriores, o que o converteu en branco de duras críticas do grupo. Mesmo Chaicovsqui chegou a dicir del: «Parece estar pasando por unha crise da que ha de saír como un gran mestre, se non é finalmente apresado polos seus trucos contrapuntísticos».

Procurando o seu propio ser Tres labores o libraron deste presunto perigo, os dous primeiros en traballo conxunto con Balákirev: a edición de dúas coleccións de cancións populares rusas (1874) e a das obras de Glinka —esta tamén con Anatoli Liádov—, onde fixo prevalecer o seu criterio de respecto ao orixinal de Rimski sobre a intrusión recreacionista de Balákirev. O terceiro foi a composición da súa ópera A noite de maio (comp. 1878, estr. 1880), con libreto propio sobre unha historia de Nicolái Gogol. No conservatorio, Rimski formou compositores de toda unha xeración, con nomes como Anatoli Liádov e Alexánder Glazunov, que foron centro do chamado Círculo Beliáyev, formado polo comerciante e mecenas Mitrifan Beliáyev e dirixido artisticamente por Rimski. O mecenas creou incluso unha editorial para publicar as obras dos seus compoñentes. Nesa cómoda situación e diante da falta de proxectos operísticos, Rimski dedicouse máis de cheo á música orquestral e creou obras como a Pequena fantasía rusa, o Capricho español, a Abertura da Pascua Rusa ou Shejerezada2. Obras que o seu autor considerou sempre menores, que nunca apreciou moito, pero que foron como o seu visado para entrar nos gustos musicais de Occidente cando posteriormente comezou aquí a moda da música rusa.

2 O nome está escrito de acordo coas normas de transliteración da Real Academia Española, preferíndoo sobre o tradicionalmente utilizado Scheherezade, transliteración alemá do título orixinal ruso, (Шехерезада en alfabeto cirílico). No entanto, a transliteración non é exacta, xa que a cuarta sílaba (за) non ten unha pronuncia directa en castelán, xa que (з) se pronuncia como a letra (s) na palabra francesa poison (veleno), en contraposición co dobre ese (ss) de poisson (peixe).

8

programa 6_01.indd 8

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

En años posteriores, fue nombrado catedrático de Práctica Compositiva y Orquestación del Conservatorio de San Petersburgo (1871), Inspector Naval de Bandas (1873-1884) y director adjunto a Balákirev en la Capilla de la Corte (1884-1894). Su seriedad en el trabajo con los alumnos le hizo adquirir la formación académica que le faltaba («fui mi mejor alumno», llegó a decir) y revisó con criterios académicos occidentales gran parte de sus trabajos anteriores, lo que le hizo blanco de duras críticas del grupo. Incluso Chaikovski llegó a decir de él: «Parece estar pasando por una crisis de la que saldrá como un gran maestro, si no es finalmente apresado por sus trucos contrapuntísticos».

Buscando su propio ser Tres tareas le libraron de este presunto peligro, los dos primeros en trabajo conjunto con Balákirev: la edición de dos colecciones de canciones populares rusas (1874) y la de las obras de Glinka —ésta también con Anatoli Liádov—, donde hizo prevalecer su criterio de respeto al original de Rimski sobre la intrusión recreacionista de Balákirev. El tercero fue la composición de su ópera La noche de mayo (comp. 1878, estr. 1880), con libreto propio sobre una historia de Nicolái Gogol. En el Conservatorio, Rimski formó a compositores de toda una generación, con nombres como Anatoli Liádov y Alexánder Glazunov, que fueron centro del llamado Círculo Beliáyev, formado por el comerciante y mecenas Mitrifan Beliáyev y dirigido artísticamente por Rimski. El mecenas creó incluso una editorial para publicar las obras de sus componentes. En esa cómoda situación y ante la falta de proyectos operísticos, Rimski se dedicó más de lleno a la música orquestal y creó obras como la Pequeña fantasía rusa, el Capricho español, la Obertura de la Pascua Rusa o Shejerezada2. Obras que su autor consideró siempre menores, que nunca apreció mucho, pero que fueron como su visado para entrar en los gustos musicales de Occidente cuando posteriormente comenzó aquí la moda de la música rusa.

2 AEl nombre está escrito con arreglo a las normas de transliteración de la Real Academia Española, prefiriéndolo sobre el tradicionalmente utilizado Scheherezade, transliteración alemana del título original ruso, (Шехерезада en alfabeto cirílico). Sin embargo, la transliteración no es exacta, pues la cuarta sílaba (за) no tiene una pronunciación directa en castellano, ya que (з) se pronuncia como la letra (s)en la palabra francesa poison (veneno), en contraposición con la doble ese (ss) de poisson (pescado).

9 programa 6_01.indd 9

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Shejerezada, suite sinfónica op. 35 (comp. San Petersburgo,1888; edit, Leipzig, 1889) Definida como suite sinfónica, Schejerezada sitúase nun punto intermedio entre a sinfonía e o poema sinfónico. Non obstante, veu sendo percibida como máis próxima a este último pola súa inspiración literaria nos contos da obra As mil e unha noites e a reiteración de motivos melódicos que foron percibidos como leitmotivs ao longo dos seus máis de 120 anos de existencia. Pero, xa desde a súa estrea, Rimski negou calquera carácter programático á obra e no seu libro Crónicas da miña vida musical escribiu a este respecto: Na maioría dos casos, todos estes aparentes leitmotivs non son máis que materiais puramente musicais para o desenvolvemento sinfónico. Estes motivos pasan e espállanse por toda a obra, uníndose de xeito sucesivo e entrelazándose. Aparecen cada vez baixo diferente luz, amosando cada vez distintas características e expresando novas situacións, e corresponden cada vez a imaxes e cadros diferentes.

Aínda que a súa intención orixinal era darlles aos movementos títulos puramente musicais —I. Preludio / II. Balada / III. Adagio e IV. Finale—, cedeu á idea de lles poñer títulos programáticos, do que rapidamente se arrepentiu. Pero estes perduraron e son os que hoxe coñecemos, isto é: I. O mar e o barco de Simbad / II. A historia do príncipe Kalendar / III. O mozo príncipe e a moza princesa / IV. Festival en Bagdad. O mar. O barco encalla contra un cantil coroado polo Xinete de Bronce. En calquera caso, as cousas non son tal como un quere que sexan, senón tal como os demais as perciben; e máis na música, unha arte que non ten existencia real máis que no momento preciso da súa escoita. E, como as historias adoitan ser máis atractivas e suxestivas que a Historia, somos libres de seguir a imaxinar que a brutalidade do sultán nos metais terribles do inicio da obra se disolve como unha pedra de azucre na sinuosa melodía oriental do reiterado solo de violín tecido pola habilidade de contacontos da fermosísima Shejerezada. Ou a embarcación de Simbad bambeada polas ondas e impulsada polo vento no canto ascendente dos violíns do primeiro movemento. E poderemos escoitar o conto do Príncipe Kalendar no diálogo de solos de corno inglés e óboe e estarrecer coas chamadas de alerta dos diferentes grupos orquestrais no segundo. Entenrecerémonos, por suposto, cos tenros preliminares amorosos da parella de mozos príncipes do terceiro e coa súa limpa paixón. Fascinarémonos cos fastos dese festival nun Bagdad que hoxe, despoxado de

10

programa 6_01.indd 10

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Shejerezada, suite sinfónica op. 35 (comp. San Petersburgo,1888; edit, Leipzig, 1889) Definida como suite sinfónica, Schejerezada se sitúa en un punto intermedio entre la sinfonía y el poema sinfónico. No obstante, ha venido siendo percibida como más cercana a este último por su inspiración literaria en los cuentos de Las mil y una noches y la reiteración de motivos melódicos que han sido percibidos como leitmotivs a lo largo de sus más de 120 años de existencia. Pero, ya desde su estreno, Rimski negó cualquier carácter programático a la obra y en su libro Crónicas de mi vida musical escribió al respecto: En la mayoría de los casos, todos estos aparentes leitmotivs no son más que materiales puramente musicales para el desarrollo sinfónico. Estos motivos pasan y se extienden por toda la obra, uniéndose sucesivamente y entrelazándose. Aparecen cada vez bajo diferente luz, mostrando cada vez distintas características y expresando nuevas situaciones, y corresponden cada vez a imágenes y cuadros diferentes.

Aunque su intención original era dar a los movimientos títulos puramente musicales —I. Preludio / II. Balada / III. Adagio y IV. Finale—, cedió a la idea de ponerles títulos programáticos, de lo que rápidamente se arrepintió. Pero éstos perduraron y son los que hoy conocemos, es decir: I. El mar y el barco de Simbad / II. La historia del príncipe Kalendar / III. El joven príncipe y la joven princesa / IV. Festival en Bagdad. El mar. El barco encalla contra un acantilado coronado por el Jinete de Bronce. En cualquier caso, las cosas no son tal como uno quiere que sean, sino tal como los demás las perciben; y más en la música, un arte que no tiene existencia real más que en el momento preciso de su escucha. Y, como las historias suelen ser más atractivas y sugerentes que la Historia, somos libres de seguir imaginando que la brutalidad del sultán en los metales terribles del inicio de la obra se disuelve como un azucarillo en la sinuosa melodía oriental del reiterado solo de violín tejido por la habilidad de cuenta-cuentos de la bellísima Shejerezada. O la embarcación de Simbad mecida por las olas e impulsada por el viento en el canto ascendente de los violines del primer movimiento. Y podremos escuchar el cuento del Príncipe Kalendar en el diálogo de solos de corno inglés y oboe y sobrecogernos con las llamadas de alerta de los diferentes grupos orquestales en el segundo. Nos enterneceremos, por supuesto, con los tiernos preliminares amorosos de la pareja de jóvenes príncipes del tercero y con su limpia pasión. Nos deslumbraremos con los fastos de ese festival en un Bagdad

11 programa 6_01.indd 11

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

tantas das súas riquezas, xa nunca ha de volver ser aquela marabillosa cidade. Sentiremos a nosa pequenez fronte a ese mar de forza inmensa que nos fará estremecer co naufraxio contra o impoñente cantil. E todo antes de volver a nos deixar seducir finalmente pola aduladora dozura do tema principal cantado polo violín solista, para acompañar os seus hipnóticos sobreagudos na súa ascensión ao ceo do silencio, esa materia prima da que nace a música e á que sempre ha de volver para renacer como unha ave de lenda.

Ígor Fiodórovich Stravinski (Orianenbaum, actualmente Lomonósov, Rusia, 17.06.1882; Nova York, 06.04.1971) A familia de Stravinski pertencía a esa especie de aristocracia dos dvoryanine (señores), a alta burguesía de terratenentes da Rusia tsarista. A súa nai, Anna Jolodovskaya, que era filla dun oficial de alto rango no ministerio encargado das grandes facendas, pagamentos e propiedades, recibiu, incluídas as correspondentes clases de canto e piano, a educación correcta e melindrosa para señoritas, típica da época. O seu pai, Fíodor Ignázievich, se cadra o máis reputado barítono-baixo do seu tempo, era descendente dunha familia de nobres polacos emigrados a Rusia logo de perder as súas terras durante a partición do seu país na década de 1790. O fogar familiar era un gran segundo andar á beira do canal de Kryukov e estaba situado a un tiro de pedra do Teatro Mariinsky. A música foi parte importante do ambiente familiar na casa dos Stravinski e era frecuente nela a presenza de todo tipo de estrelas da ópera e personaxes como o director Nápravnik, o crítico musical Nikolái Findeyzen ou os compositores Borodin, Mussorgski e o noso primeiro convidado nestas notas, Rimski-Kórsakov. Precisamente na estrea da ópera de Rimski A noite de maio, Fíodor cantou o papel do Alcalde. Ígor, que herdara a fluidez de lectura a primeira vista da súa nai, tiña á súa disposición a gran biblioteca do pai. Durante a súa adolescencia puido así familiarizarse co repertorio ruso e a música de Mozart, Rossini, Meyerbeer, Gounod, Bizet, Verdi ou Wagner entre outros. Inicialmente, a formación musical de Ígor só formou parte da educación habitual no seu ambiente, recibindo clases de piano dunha descoñecida Alexandra Snetkova, pronto substituída por Leokadia Kashperova. Logo, seguiu estudos de harmonía e contrapunto con Fedir Akimenko, que foi axiña substituído por Vasily Kalafaty, ambos os dous discípulos de Rimski-Kórsakov.

12

programa 6_01.indd 12

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

que hoy, despojado de tantas de sus riquezas, ya nunca será aquella maravillosa ciudad. Sentiremos nuestra pequeñez frente a esa mar de fuerza inmensa que nos hará estremecer con el naufragio contra el imponente acantilado. Y todo antes de volver a dejarnos seducir finalmente por la lisonjera dulzura del tema principal cantado por el violín solista, para acompañar a sus hipnóticos sobreagudos en su ascensión al cielo del silencio, esa materia prima de la que nace la música y a la que siempre ha de volver para renacer como un ave de leyenda.

Ígor Fiodórovich Stravinski (Orianenbaum, actualmente Lomonósov, Rusia, 17.06.1882; Nueva York, 06.04.1971) La familia de Stravinski pertenecía a esa especie de aristocracia de los dvoryanine (señores), la alta burguesía de terratenientes de la rusia zarista. Su madre, Anna Jolodovskaya, que era hija de un oficial de alto rango en el ministerio encargado de las grandes haciendas, pagos y propiedades, recibió, incluidas las correspondientes clases de canto y piano, la educación correcta y remilgada para señoritas, típica de la época. Su padre, Fíodor Ignázievich, tal vez el más reputado barítono-bajo de su tiempo, era descendiente de una familia de nobles polacos emigrados a Rusia tras perder sus tierras durante la partición de su país en la década de 1790. El hogar familiar era un gran segundo piso a la orilla del canal de Kryukov y estaba situado a un tiro de piedra del Teatro Mariinsky. La música fue parte importante del ambiente familiar en casa de los Stravinski y era frecuente en ella la presencia de todo tipo de estrellas de la ópera y personajes como el director Nápravnik, el crítico musical Nikolái Findeyzen o los compositores Borodin, Mussorgski y nuestro primer invitado en estas notas, Rimski-Kórsakov. Precisamente en el estreno de ópera de Rimski La noche de mayo, Fíodor cantó el papel de El Alcalde. Ígor, que había heredado la fluidez de lectura a primera vista de su madre, tenía a su disposición la gran biblioteca del padre. Durante su adolescencia pudo así familiarizarse con el repertorio ruso y la música de Mozart, Rossini, Meyerbeer, Gounod, Bizet, Verdi o Wagner entre otros. Inicialmente, la formación musical de Ígor sólo formó parte de la educación habitual en su ambiente, recibiendo clases de piano de una desconocida Alexandra Snetkova, pronto sustituida por Leokadia Kashperova. Luego, siguió estudios de armonía y contrapunto con Fedir Akimenko, que fue pronto reemplazado por Vasily Kalafaty, ambos discípulos de Rimski-Kórsakov.

13 programa 6_01.indd 13

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Vacacións vitais Por dous motivos ben diferentes, as vacacións de 1902 foron cruciais na vida de Ígor. Como a meirande parte dos membros da súa clase social, os Stravinski veraneaban frecuentemente en balnearios alemáns ou hoteis de montaña suízos, unhas vacacións tradicionais e en certa medida un ritual preventivo no sanitario. Pero aquel ano o que buscaban á desesperada en Alemaña era algún tratamento para o cancro terminal de Fíodor, incluíndo un novo método baseado nos raios X descubertos por Wilhelm Röntgen, que se revelou ineficaz no seu caso. No aspecto musical, foi decisiva a excursión que Ígor fixo de Bad Wildungen a Heidelberg para lle presentar un cartafol coas súas composicións de pequeno formato a Rimski-Kórsakov. Esta idea foille máis que probablemente suxerida a Ígor por Vladímir, o fillo máis novo de Rimski, con quen coincidira na Facultade de Dereito, onde Ígor, como tantos varóns da súa clase social, iniciara no outono de 1901, os seus estudos de leis. Rimski, pouco dado á loanza de obras alleas, algo debeu ver nas de Ígor cando lle aconsellou que continuase a aprender Teoría da Música e accedeu a supervisar persoalmente os seus traballos de composición. A primeira obra de envergadura composta por Ígor baixo a súa tutela foi unha sonata para piano ao xeito de Glazunov, que Ígor lle amosou ao seu mestre no verán de 1903 e rematou de compoñer no de 1904, no seu veraneo de Pavlovka (Ucraína).

Sinfonía nº 1 en mi bemol maior O seguinte traballo que lle ordenou Rimski foi unha sinfonía de ampla duración e fiel aos modelos precedentes. Stravinski meteuse de cheo na nova obra e rematou de escribir o seu primeiro borrador en setembro de 1905. Foi interpretada por primeira vez, xunto á súa obra para mezzosoprano e orquestra O fauno e a pastora, nunha estrea privada levada a cabo o 27 de abril de 1907 pola orquestra da Corte dirixida polo mestre de capela imperial, H. Wahrlich. Glazunov, presente no concerto, loou o traballo de Ígor dicindo que era unha obra moi bonita. Rimski, que a escoitara xunto ao propio Stravinski, advertiulle: «É demasiado pesada: ten coidado ao usares os trombóns no seu rexistro medio”. A partitura leva a dedicatoria «Ao meu benquerido mestre, Nikolái Andreyévich Rimski-Kórsakov». O primeiro tema do allegro moderato inicial é breve e firme e a súa presentación corre a cargo da corda baixa, con contestación das madeiras, e é frecuente-

14

programa 6_01.indd 14

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Vacaciones vitales Por dos motivos bien diferentes, las vacaciones de 1902 fueron cruciales en la vida de Ígor. Como la mayor parte de los miembros de su clase social, los Stravinski veraneaban frecuentemente en balnearios alemanes u hoteles de montaña suizos, unas vacaciones tradicionales y en cierta medida un ritual preventivo en lo sanitario. Pero aquel año lo que buscaban a la desesperada en Alemania era algún tratamiento para el cáncer terminal de Fíodor, incluyendo un nuevo método basado en los rayos X descubiertos por Wilhelm Röntgen, que se reveló ineficaz en su caso. En el aspecto musical, fue decisiva la excursión que Ígor hizo de Bad Wildungen a Heidelberg para presentar una carpeta con sus composiciones de pequeño formato a Rimski-Kórsakov. Esta idea fue más que probablemente sugerida a Ígor por Vladímir, el hijo menor de Rimski, con quien había coincidido en la Facultad de Derecho, donde Ígor, como tantos varones de su clase social, había iniciado en otoño de 1901, sus estudios de leyes. Rimski, poco dado a la alabanza de obras ajenas, algo debió de ver en las de Ígor cuando le aconsejó que continuara aprendiendo teoría de la Música y accedió a supervisar personalmente sus trabajos de composición. La primera obra de envergadura compuesta por Ígor bajo su tutela fue una sonata para piano a la manera de Glazunov, que Ígor mostró a su maestro en el verano de 1903 y terminó de componer en el de 1904, en su veraneo de Pavlovka (Ucrania).

Sinfonía nº 1 en mi bemol mayor El siguiente trabajo que le ordenó Rimski fue una sinfonía de amplia duración y fiel a los modelos precedentes. Stravinski se metió de lleno en la nueva obra, terminando de escribir su primer borrador en septiembre de 1905. Fue interpretada por primera vez, junto a su obra para mezzosoprano y orquesta El fauno y la pastora, en un estreno privado llevado a cabo el 27.04.1907 por la orquesta de la Corte dirigida por el Maestro de Capilla imperial, H. Wahrlich. Glazunov, presente en el concierto, alabó el trabajo de Ígor diciendo que era una obra muy bonita. Rimski, que la había escuchado junto al propio Stravinski, le advirtió: «Es demasiado pesada: ten cuidado al usar los trombones en su registro medio”. La partitura lleva la dedicatoria «A mi querido maestro, Nikolái Andreyévich Rimski-Kórsakov». El primer tema del allegro moderato inicial es breve y firme y su presentación corre a cargo de la cuerda baja, con contestación de las maderas, y es frecuentemen-

15 programa 6_01.indd 15

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

mente subliñado polos metais. Configura un movemento enérxico e dun certo carácter heroico e o seu desenvolvemento é tan extenso respecto do seu segundo tema, de carácter máis lírico, que este apenas se aprecia máis que calquera tema de transición. O inicio da coda é unha variación caprichosamente sincopada do tema inicial, que difire abondo do resto, pero que desde a perspectiva actual se advirte a súa evidente natureza stravinskiana. O segundo movemento é un scherzo animado e brillante no que se pode escoitar algunha desas melodías populares, que tanto apreciaba Stravinski, que reaparece no trio. O adagio comeza cunha melodía exposta por cordas en sordina e a súa melodía inicial e harmonía lembran o ambiente elegantemente nostálxico do movemento lento da Sinfonía nº 3 de Chaicovsqui. O allegro molto final é bulicioso e explosivo por momentos, destacando o seu carácter rítmico por enriba dos achados melódicos.

16

programa 6_01.indd 16

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

te subrayado por los metales. Configura un movimiento enérgico y de un cierto carácter heroico y su desarrollo es tan extenso respecto de su segundo tema, de carácter más lírico, que éste apenas se aprecia más que cualquier tema de transición. El inicio de la coda es una variación caprichosamente sincopada del tema inicial, que difiere bastante del resto, pero desde la perspectiva actual se advierte su evidente naturaleza stravinskiana. El segundo movimiento es un scherzo animado y brillante en el que se puede escuchar alguna de esas melodías populares, que tanto apreciaba Stravinski, que reaparece en el trio. El adagio comienza con una melodía expuesta por cuerdas en sordina y su melodía inicial y armonía recuerdan el ambiente elegantemente nostálgico del movimiento lento de la Sinfonía nº 3 de Chaikovski. El allegro molto final es bullicioso y explosivo por momentos, destacando su carácter rítmico por encima de los hallazgos melódicos.

17 programa 6_01.indd 17

23/11/11 09:01


biografĂ­as Galego

programa 6_01.indd 18

23/11/11 09:01


biografías Español

programa 6_01.indd 19

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

JESÚS LÓPEZ COBOS Director Jesús López Cobos naceu en Toro (Zamora) e, logo de se graduar en filosofía na Universidade Complutense de Madrid, así como en composición no Conservatorio de Madrid, realizou os estudos de dirección coral e orquestral na Academia de Música de Viena. Galardoado nos Concursos de Besançon e Copenhague (Nikolai Malko), debutou en Praga como director sinfónico e, en Venecia, como director de ópera. En 1971 foi convidado pola Ópera de Berlín, que en 1981 o nomeou director xeral de música. Neste teatro permaneceu ata 1990, levando as súas producións a Washington e a Xapón, onde se ofreceu por primeira vez a tetraloxía completa de Richard Wagner. En 1975 debutou en Los Ángeles e Londres coas súas respectivas orquestras filharmónicas. Durante seis anos foi principal director convidado da Filharmónica de Londres coa que realizou xiras por Xapón e España. Dirixiu de xeito regular todas as grandes orquestras europeas e americanas, ademais de participar nos máis prestixiosos festivais internacionais, como Edimburgo, Salzburgo, Berlín, Praga, Lucerna, Montreux, Tanglewood, Ravinia, Hollywood Bowl, etc. Foi director artístico da Orquestra de Cámara de Lausanne (1990–2000) e da Orquestra Sinfónica de Cincinnati (1986–2001) que, recentemente, o nomeou director musical emérito. Tamén foi responsable artístico da Orquestra Francesa de Novos durante tres temporadas e director titular da Orquestra Nacional de España (1984-1988). O mestre López Cobos foi o primeiro director español que subiu ao podio da Scala de Milán, do Covent Garden de Londres, da Ópera de París e do Metropolitan de Nova York. Dirixe ópera con regularidade, e colaborou con cinco producións na Ópera da Bastilla de París, no Metropolitan de Nova York con Manon Lescaut e Thaïs; en Chicago, Festival de Orange, etc. Foi, ademais, director musical do Teatro Real de Madrid desde setembro de 2003, e director titular da Orquestra Sinfónica de Madrid, coa que ofreceu o seu propio ciclo de concertos. A súa etapa como director titular do Teatro Real concluíu na temporada 2009-2010. A partir desa data, López Cobos desenvolve numerosos proxectos, tanto no ámbito operístico coma no sinfónico. Entre eles cabe salientar a súa volta tras anos de ausencia á Ópera de Viena con diferentes producións ata 2014. A partir da temporada 2011/12

20

programa 6_01.indd 20

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

JESÚS LÓPEZ COBOS Director Jesús López Cobos nació en Toro (Zamora) y, tras graduarse en filosofía en la Universidad Complutense de Madrid, así como en composición en el Conservatorio de Madrid, realizó los estudios de dirección coral y orquestal en la Academia de Música de Viena. Galardonado en los Concursos de Besançon y Copenhague (Nikolai Malko), debutó en Praga como director sinfónico y, en Venecia, como director de ópera. En 1971 fue invitado por la Ópera de Berlín, que en 1981 le nombró director general de música. En este teatro permaneció hasta 1990, llevando sus producciones a Washington y a Japón, donde se ofreció por primera vez la tetralogía completa de Richard Wagner. En 1975 debutó en Los Ángeles y Londres con sus respectivas orquestas filarmónicas. Durante seis años fue principal director invitado de la Filarmónica de Londres con la que realizó giras por Japón y España. Ha dirigido regularmente todas las grandes orquestas europeas y americanas, además de participar en los más prestigiosos festivales internacionales, como Edimburgo, Salzburgo, Berlín, Praga, Lucerna, Montreux, Tanglewood, Ravinia, Hollywood Bowl, etc. Ha sido director artístico de la Orquesta de Cámara de Lausanne (1990–2000) y de la Orquesta Sinfónica de Cincinnati (1986–2001) que, recientemente, le nombró director musical emérito. También ha sido responsable artístico de la Orquesta Francesa de Jóvenes durante tres temporadas y director titular de la Orquesta Nacional de España (1984-1988). El maestro López Cobos fue el primer director español que subió al podio de la Scala de Milán, del Covent Garden de Londres, de la Ópera de París y del Metropolitan de Nueva York. Dirige ópera con regularidad, habiendo colaborado con cinco producciones en la Ópera de La Bastilla de París, en el Metropolitan de Nueva York con Manon Lescaut y Thaïs; en Chicago, Festival de Orange, etc. Fue, además, director musical del Teatro Real de Madrid desde septiembre 2003, y director titular de la Orquesta Sinfónica de Madrid, con la que ofreció su propio ciclo de conciertos. Su etapa como director titular del Teatro Real concluyó en la temporada 2009-2010. A partir de esa fecha, López Cobos desarrolla numerosos proyectos, tanto en el ámbito operístico como en el sinfónico. Entre ellos cabe destacar su regreso tras años de ausencia a la Ópera de Viena con diferentes producciones hasta 2014. A partir de la tem-

21 programa 6_01.indd 21

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

volverá dirixir producións na Deutsche Oper de Berlín. Tamén asume o posto de principal director convidado da Orquestra Sinfónica de Galicia desde a temporada 2010-2011. A súa abundante discografía abrangue un importante número de gravacións para Philips, Decca, Virgin, Teldec, Telarc, Denon, Claves, Cascavelle, etc. Coa Orquestra de Cincinnati gravou en exclusiva para Telarc obras de Falla, Ravel, Bizet, Franck, Mahler, Respighi, Villa-Lobos, Xostacóvich, etc., e a súa última gravación levouno a ser proposto para o premio Grammy 2003. Tamén editou un ciclo de sinfonías de Bruckner. Coa Orquestra de Cámara de Lausanne gravou para Denon un ciclo de sinfonías de Haydn e, para o selo Teldec, unha serie de óperas de Rossini, das que xa apareceron O barbeiro de Sevilla e A Italiana en Alxer. López Cobos dirixiu o concerto de clausura do Teatro Real como sala de concertos e os de inauguración do Auditorio Nacional de Música en 1988. Foi o primeiro director que recibe o Premio Príncipe de Asturias das Artes e é membro de honor do Teatro da Ópera de Berlín. O Goberno alemán concedeulle a súa más alta condecoración civil, a Cruz ao Mérito de Primeira Clase da República Federal Alemá pola súa contribución á cultura do devandito país. A Universidade de Cincinnati nomeouno Doutor Honoris Causa das Artes. Foi condecorado polo goberno español coa Medalla de Ouro ao Mérito das Belas Artes e o goberno francés concedeulle o título de «Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres».

22

programa 6_01.indd 22

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

porada 2011/12 volverá a dirigir producciones en la Deutsche Oper de Berlín. También asume el puesto de principal director invitado de la Orquesta Sinfónica de Galicia desde la temporada 2010-2011. Su abundante discografía abarca un importante número de grabaciones para Philips, Decca, Virgin, Teldec, Telarc, Denon, Claves, Cascavelle, etc. Con la Orquesta de Cincinnati ha grabado en exclusiva para Telarc obras de Falla, Ravel, Bizet, Franck, Mahler, Respighi, Villa-Lobos, Shostakóvich, etc., y su última grabación le ha llevado a la nominación del Grammy 2003. También ha editado un ciclo de sinfonías de Bruckner. Con la Orquesta de Cámara de Lausanne ha grabado para Denon un ciclo de sinfonías de Haydn y, para el sello Teldec, una serie de óperas de Rossini, de las que ya han aparecido El barbero de Sevilla y La Italiana en Argel. López Cobos dirigió el concierto de clausura del Teatro Real como sala de conciertos y los de inauguración del Auditorio Nacional de Música en 1988. Ha sido el primer director que recibe el Premio Príncipe de Asturias de las Artes y es miembro de honor del Teatro de la Ópera de Berlín. El Gobierno alemán le concedió su más alta condecoración civil, la Cruz al Mérito de Primera Clase de la República Federal Alemana por su aportación a la cultura de dicho país. La Universidad de Cincinnati le nombró Doctor Honoris Causa de las Artes. Ha sido condecorado por el gobierno español con la Medalla de Oro al Mérito de las Bellas Artes y el gobierno francés le ha concedido el título de «Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres».

23 programa 6_01.indd 23

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

ORQUESTRA SINFÓNICA DE GALICIA Creada no ano 1992 polo Concello da Coruña, cidade en cuxo Palacio da Ópera ten a súa sede, a Orquestra Sinfónica de Galicia (OSG) é unha das agrupacións orquestrais de maior proxección en España. A OSG, cuxo director é Víctor Pablo Pérez, foi orquestra residente do Festival Rossini de Pesaro de 2003 a 2005 e do Festival Mozart da Coruña a partir da súa creación no ano 1998. Ademais, realizou varias xiras por Alemaña e Austria e ofreceu concertos nas mellores salas e ciclos de concertos españois. Recentemente fixo a súa primeira xira de por Améric do Sur, con concertos en Chile, Arxentina, Brasil e Montevideo e a finais de 2009 fixo a súa presentación no Musikverein de Viena. A OSG conta decote con solistas como Anne-Sophie Mutter, Maurizio Pollini, Krystian Zimerman, Gil Shaham, Sarah Chang, Grigory Sokolov, Leonidas Kavakos, Arcadi Volodos, Maria Joao Pires, F. P. Zimmermann, Mischa Maisky ou Christian Lindberg entre outros. Con ela cantaron Alfredo Kraus, Teresa Berganza, Plácido Domingo, María Bayo, Ainhoa Arteta, Juan Diego Flórez, Simon Estes, Mirella Freni, Ann Murray, Amanda Roocroft, Ildar Abdrazakov, Hildegard Behrens, Eva Marton, Giuseppe Giacomini, Philip Langridge, Carlos Chausson, Raúl Giménez, Isabel Rey, Carlos Álvarez, Ana María Sánchez, ou Giuseppe Sabbatini entre outros moitos, e sempre baixo a batuta de mestres como Daniel Harding, Guennadi Rozdestvenski, Maurizio Pollini, James Judd, Jean-Pascal Tortelier, Stanislaw Skrowaczeski, Libor Pesek, Peter Maag, Jesús López Cobos, Osmo Vänskä, Alberto Zedda, Emmanuel Krivine, Yoav Talmi, Raymond Leppard, Gabriel Chmura, Jean-Jacques Kantorow, Josep Pons, John Nelson, Gianandrea Noseda, Ron Goodwin ou Manfred Honeck.

24

programa 6_01.indd 24

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Orquesta Sinfónica de Galicia Creada en 1992 por el Ayuntamiento de A Coruña, ciudad en cuyo Palacio de la Ópera tiene su sede, la Orquesta Sinfónica de Galicia (OSG) es una de las agrupaciones orquestales de mayor proyección en España. La OSG, cuyo director titular es Víctor Pablo Pérez y Jesús López Cobos su principal director invitado, ha sido orquesta residente del Festival Rossini de Pésaro de 2003 a 2005 y del Festival Mozart de A Coruña desde su creación en 1998. Además, ha realizado varias giras por Alemania y Austria y ofrecido conciertos en las mejores salas y ciclos de conciertos españoles. En 2007 realizó su primera gira por América del Sur, con conciertos en Chile, Argentina, Brasil, Uruguay y Montevideo y a finales de 2009 se presentó en la histórica sala del Musikverein de Viena. La OSG cuenta habitualmente con solistas como Anne-Sophie Mutter, Maurizio Pollini, Krystian Zimerman, Gil Shaham, Sarah Chang, Grigory Sokolov, Leonidas Kavakos, Arcadi Volodos, Maria Joao Pires, F. P. Zimmermann, Mischa Maisky o Christian Lindberg entre otros. Con ella han cantado Alfredo Kraus, Teresa Berganza, Plácido Domingo, María Bayo, Ainhoa Arteta, Juan Diego Flórez, Simon Estes, Mirella Freni, Ann Murray, Amanda Roocroft, Ildar Abdrazakov, Hildegard Behrens, Eva Marton, Giuseppe Giacomini, Philip Langridge, Carlos Chausson, Raúl Giménez, Isabel Rey, Carlos Álvarez, Ana María Sánchez, o Giuseppe Sabbatini entre otros muchos, y siempre bajo la batuta de maestros como Daniel Harding, Guennadi Rozdestvenski, Maurizio Pollini, James Judd, Jean-Pascal Tortelier, Stanislaw Skrowaczeski, Libor Pesek, Peter Maag, Jesús López Cobos, Osmo Vänskä, Alberto Zedda, Emmanuel Krivine, Yoav Talmi, Raymond Leppard, Gabriel Chmura, Jean-Jacques Kantorow, Josep Pons, John Nelson, Gianandrea Noseda, Ron Goodwin o Manfred Honeck.

25 programa 6_01.indd 25

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Na súa discografía para firmas como EMI, DECCA, Koch, Naïve, BMG e Arts figuran nomes como os de Juan Diego Flórez, Kaori Muraji, Peter Maag, Antonio Meneses, Manuel Barrueco —con quen foi proposta para o premio Grammy 2007 polo mellor álbum clásico do ano—, María Bayo, Plácido Domingo, Juan Pons ou Ewa Podles entre outros. A OSG foi premiada coa Medalla de Oro da Real Academia Galega de Belas Artes e é Premio Cultura Galega da Música 2010. A OSG está financiada polo Concello da Coruña e a Xunta de Galicia.

26

programa 6_01.indd 26

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

En su discografía para sellos como EMI, DECCA, Koch, Naïve, BMG y Arts figuran nombres como los de Juan Diego Flórez, Kaori Muraji, Peter Maag, Antonio Meneses, Manuel Barrueco —con quien ha sido nominada al Grammy 2007 por el mejor álbum clásico del año—, María Bayo, Plácido Domingo, Juan Pons o Ewa Podles entre otros. La OSG ha sido premiada con la Medalla de Oro de la Real Academia Galega de Belas Artes y es Premio Cultura Galega da Música 2010. La OSG está financiada por el Ayuntamiento de A Coruña y la Xunta de Galicia.

27 programa 6_01.indd 27

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA Director titular: Víctor Pablo Pérez Principal director invitado: Jesús López Cobos

Violines I Massimo Spadano***** Ludwig Dürichen**** Vladimir Prjevalski**** Ruslan Asanov Iana Antonyan Caroline Bournaud Gabriel Bussi Vinka Hauser Dominica Malec de Martínez Benjamin Smith Stefan Utanu Florian Vlashi Roman Wojtowicz

Violines II Fumika Yamamura*** Lucica Trita* Gertraud Brilmayer Lylia Chirilov Julián Gil Rodríguez Marcelo González Kriguer Deborah Hambuger Enrique Iglesias Precedo Helle Karlsson Gregory Klass Adrián Linares Reyes Stefan Marinescu Mihai Andrei Tanasescu Kadar

Violas Eugenia Petrova*** Francisco Miguens Regozo*** Andrei Kevorkov* Raymond Arteaga Morales Alison Dalglish

Despina Ionescu Jeffrey Johnson Jozef Kramar Luigi Mazzucato Karen Poghosyan Wladimir Rosinskij

Violonchelos David Etheve*** Rouslana Prokopenko*** Gabriel Tanasescu* Mª Antonieta Carrasco Leiton Berthold Hamburger Scott Hardy Vladimir Litvihk Ramón Solsona Massana Florence Ronfort

Contrabajos Risto Vuolanne*** Diego Zecharies*** Todd Williamson* Mario J. Alexandre Rodrigues Douglas Gwynn Serguei Rechetilov Jose F. Rodrigues Alexandre

Flautas Claudia Walker*** Mª José Ortuño Benito** Juan Ibáñez Briz*

Oboes Casey Hill*** David Villa Escribano** Scott MacLeod*

28

programa 6_01.indd 28

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

Clarinetes

Trombones

Juan Antonio Ferrer Cerveró*** Iván Marín García** Pere Anguera Camós*

Jon Etterbeek*** Eyvind Sommerfelt* Petur Eiriksson***

Fagotes

Tuba

Steve Harriswangler*** Mary Ellen Harriswangler** Manuel Alejandro Salgueiro García*

Percusión

Trompas David Bushnell*** Miguel Angel Garza*** Manuel Moya Canós* Amy Schimmelman*

Trompetas John Aigi Hurn*** Thomas Purdie** Michael Halpern*

Jesper Boile Nielsen*** Simon Levey*** José A. Trigueros Segarra** José Belmonte Monar* Alejandro Sanz Redondo*

Arpa Celine Landelle*** ***** Concertino **** Ayuda de concertino *** Principal ** Principal asistente * Coprincipal

MÚSICOS INVITADOS PARA ESTE PROGRAMA Violín II

Violonchelo

Mioara Alexandra Andreescu Razvan Cristian Cociodar Rebeca Maseda Longarela Jorge Montes Martínez

Teresa Morales Diego

Viola

Percusión

Irina Ivanova

Trompa Nicolás Gómez Naval* Ana Gayoso Taboada Rosa Montañés Cebriá

29 programa 6_01.indd 29

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

CONSORCIO PARA LA PROMOCIÓN DE LA MÚSICA

Presidente Carlos Negreira Secretario-Interventor Juan José de Ozámiz Lestón Jefa de gestión económica María Salgado Porto Coordinadora general Ángeles Cucarella López Jefe de producción José Manuel Queijo Contable Alberto García Buño Jefe de prensa y comunicación Javier Vizoso Archivo musical Zita Tanasescu

Regidores José Manuel Ageitos Calvo Daniel Rey Campaña Programas didácticos Iván Portela López Prensa y comunicación Lucía Sández Sanmartín Administración José Antonio Anido Rodríguez Margarita Fernández Nóvoa Angelina Déniz García Inmaculada Sánchez Canosa Noelia Reboredo Secades Auxiliar de archivo Diana Romero Vila Auxiliar de regidor José Rúa Lobo

Secretaría de producción Nerea Varela

30

programa 6_01.indd 30

23/11/11 09:01


temporada 11-12 programa 6

PRÓXIMOS PROGRAMAS PROGRAMA 7 Abono otoño/invierno Viernes 2.12.11 GREGORIO BAUDOT Las odaliscas MAX BRUCH Concierto para violín y orquesta nº1 en sol menor. op.26 XAN VIAÑO Nubes brancas Nubes grises (Primera vez OSG)

RICHARD STRAUSS Muerte y transfiguración. op.24 Orquesta Sinfónica de Galicia Sarah Chang, violín Víctor Pablo Pérez, director

facebook.com/sinfonicadegalicia twitter.com/OSGgalicia

31 programa 6_01.indd 31

23/11/11 09:01


Diseño y maquetación: María Verín Traducción: Roxelio Xabier García Romero Pilar Ponte Patiño Imprime: Alva Gráfica Edita: Consorcio para la Promoción de la Música A Coruña - Galicia - España, 2011

programa 6_01.indd 32

23/11/11 09:01


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.