Programa Abono nº 10 temporada 11-12 OSG

Page 1

Programa 10

Palacio de la 贸pera de A Coru帽a

viernes 3.02.11

programa 10_02.indd 1

20.30h.

01/02/12 10:43


programa 10_02.indd 2

01/02/12 10:43


I HECTOR BERLIOZ (1803-1869) El carnaval romano: Obertura, op. 9

THOMAS ADÈS (1971) Concierto para violín (Estreno en España) Rings Paths Rounds

II PIOR ILYICH CHAIKOVSKI (1840-1893) Sinfonía nº 4, op 36 Andante sostenuto – Moderato con anima Andantino in modo di canzona Scherzo: Pizzicato ostinato Finale. Allegro con fuoco

Orquesta Sinfónica de Galicia Grzegorz Nowak, director Anthony Marwood, violín

Palacio de la Ópera de A Coruña Viernes, 3 de febrero de 2012 - 20.30 horas

programa 10_02.indd 3

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

CALEIDOSCOPIO FORMAL e EXPRESIVO Arturo Reverter Danse cita neste concerto tres obras que supoñen a conquista de novos territorios estruturais, formais e, en definitiva, expresivos. Como os conquistados por Berlioz na abertura da obra O Entroido romano. O compositor compuxera para a súa ópera Benvenuto Cellini unha espléndida abertura, na que se contiña todo o lume, a paixón definitorios da personaxe do ourive italiano e se anticipaba o espirituoso e calidoscópico da súa existencia. A ópera non triunfou na súa estrea parisiense de 1838. Ao autor quedoulle unha espiña cravada. Se cadra como acto de desagravio da súa propia música, precisou recuperar parte dos temas que bulían na partitura e construíu, en 1844, unha nova páxina orquestral, unha abertura B se se quere, na que se escoitan algunhas das melodías máis características da ópera. A síntese lograda é de grande impacto. Polo vigor e mais o lirismo dos temas e polas solucións instrumentais e orquestrais, sempre coa orixinalidade, que ás veces se tivo como insuficiencia, típicas do músico. Escoitamos primeiro, logo dun arranque Allegro con fuoco (anticipo do posterior Allegro vivace), unha das súas melodías calorosas e envolventes, a do dúo de amor do primeiro acto entre Cellini e Teresa. É exposta polo corno inglés, Andante sostenuto e hase de repetir enseguida en canon. Despois enúnciase, Allegro vivace, a que se oirá máis tarde no gran coro do Entroido. O traballo contrapuntístico que a continuación se desenvolve, combinando ambos os dous temas, é memorable, demostrativo da habilidade de Berlioz. O tema carnavalesco, que circula imparable a ritmo de saltarello (6/8), acaba por impoñerse e repítese de xeito estratéxico, en moi libre estrutura de rondó. Na estrea do 3 de febreiro de 1844 o compositor esixiu, dentro dun amplísimo continxente orquestral, non menos de 56 instrumentistas de corda. Salienta Ulrich Dibelius, como principais características da música de Thomas Adès (Londres, 1971), a flexibilidade e mais a seguridade á hora de plasmar cores. É como se fose un equilibrista do timbre a quen, cal se for un segundo Britten, as ideas musicais lle chegasen como por arte de maxia. Con xuvenil frescura e un sutil poder de convicción logra que o seu amor polas tinturas «desemboque en pontes comunicativas máis familiares». Dáse nel, apuntamos, unha especie de

4

programa 10_02.indd 4

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

CALEIDOSCOPIO FORMAL Y EXPRESIVO Arturo Reverter Se dan cita en este concierto tres obras que suponen la conquista de nuevos territorios estructurales, formales y, en definitiva, expresivos. Como los conquistados por Berlioz en la obertura de El carnaval romano. El compositor había compuesto para su ópera Benvenuto Cellini una espléndida obertura, en la que se contenía todo el fuego, la pasión definitorios del personaje del orfebre italiano y se anticipaba lo espirituoso y caleidoscópico de su existencia. La ópera no triunfó en su estreno parisino de 1838. Al autor se le quedó una espina clavada. Quizá como acto de desagravio de su propia música, necesitó recuperar parte de los temas que bullían en la partitura y construyó, en 1844, una nueva página orquestal, una obertura B si se quiere, en la que se escuchan algunas de las melodías más características de la ópera. La síntesis lograda es de gran impacto. Por el vigor y lirismo de los temas y por las soluciones instrumentales y orquestales, siempre con la originalidad, que a veces se ha tenido como insuficiencia, típicas del músico. Escuchamos primero, tras un arranque Allegro con fuoco (anticipo del posterior Allegro vivace), una de sus melodías calurosas y envolventes, la del dúo de amor del primer acto entre Cellini y Teresa. Es expuesta por el corno inglés, Andante sostenuto y se repetirá enseguida en canon. Luego se enuncia, Allegro vivace, la que se oirá más tarde en el gran coro del Carnaval. El trabajo contrapuntístico que a continuación se desarrolla, combinando ambos temas, es memorable, demostrativo de la habilidad de Berlioz. El tema carnavalesco, que circula imparable a ritmo de saltarello (6/8), acaba por imponerse y se repite de manera estratégica, en muy libre estructura de rondó. En el estreno de 3 de febrero de 1844 el compositor exigió, dentro de un amplísimo contingente orquestal, no menos de 56 instrumentistas de cuerda. Destaca Ulrich Dibelius, como principales características de la música de Thomas Adès (Londres, 1971), la flexibilidad y seguridad a la hora de plasmar colores. Es como si fuera un equilibrista del timbre a quien, cual un segundo Britten, las ideas musicales le llegaran como por arte de magia. Con juvenil frescura y un sutil poder de convicción logra que su amor por las tinturas «desemboque en puentes comunicativos más familiares». Se da en él, apuntamos, una suerte

5 programa 10_02.indd 5

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

rara combinación entre a minuciosidade do ourive e a liberdade do amante da natureza. Non tivo mala formación este compositor, que estudou piano na Guildhall School despois de ter pasado polo King’s College de Cambridge. Entre os anos 1993 e 1995 foi músico residente da Orquestra Hallé de Manchester. É autor dunha xa ampla cantidade de obras de diversos xéneros, entre eles o operístico. Son obras notables Powder Her Face, e a titulada The Tempest, estreada en 2004. De setembro de 2005 é o seu Concerto para violín e orquestra, estreado nos BBC Proms por Anthony Marwood. Adès logra na súa música atmosferas rarificadas de enorme atractivo de timbre, que se valen por si propias para lles outorgar poder e enerxía internos aos seus pentagramas, sen atender a outros parámetros de índole construtiva ou melódica. E o Concerto para violín, que hoxe se estrea en España, é un bo punto de referencia para advertilo. Aínda que, claro está, Adès, como compositor completo que é, non rexeita a utilización de elementos temáticos, e en particular rítmicos, dentro dun discurso xeral moi libre e sempre animado. O primeiro movemento, Rings, amósanos xa as credenciais do violín solista, case sempre en primeiro plano, ofrecendo ideas variadas ao longo dunha liña callada de alternancias con non moitos momentos contemplativos. O que semella prevalecer é a tensión, a vibración, o nervio e unha estraña enerxía subterránea traducida nun espectro sonoro cuasi expresionista desenvolvido a través dunha linguaxe de signo atonal na que se incrustan a tempos bosquexos e retallos dun apaixonado e esquinado metodismo e elaboradas disonancias. Todo comeza con animadas irisacións do solista nun xogo apoiado en pedais e ondulacións do conxunto. Un continuo ir e vir, arriba e abaixo, con descargas pasaxeiras, a modo de afastadas ameazas. Pouco a pouco o canto do violín toma corpo lírico e expón ocasionais diálogos co tutti sen recuar no seu permanente vaivén. A liña protagonista intégrase no todo coma un elemento máis sen deixar de estar sempre en primeiro plano, o que denota unha notable habilidade por parte do autor. Un acorde, con percusión incorporada, cerra subitamente o movemento cando este tomaba tinturas excesivamente sombrías. Paths é bastante máis longo; e máis complexo. Inaugúrao o solista cunha especie de cadencia a base de dobres cordas e pizzicati. Unha cantilena, á que, non sen reservas, poderiamos cualificar de lírica, vese interrompida por secos acordes

6

programa 10_02.indd 6

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

de rara combinación entre la minuciosidad del orfebre y la libertad del amante de la naturaleza. No tuvo mala formación este compositor, que estudió piano en la Guildhall School tras pasar por el King’s College de Cambridge. Entre 1993 y 1995 fue músico residente de la Orquesta Hallé de Manchester. Es autor de una ya amplia cantidad de obras de diversos géneros, entre ellos el operístico. Son obras notables Powder Her Face, y la titulada The Tempest, estrenada en 2004. De septiembre de 2005 es su Concierto para violín y orquesta, estrenado en los BBC Proms por Anthony Marwood. Adès logra en su música atmósferas rarificadas de enorme atractivo tímbrico, que se valen por sí mismas para otorgar poder y energía internas a sus pentagramas, sin atender a otros parámetros de índole constructiva o melódica. Y el Concierto para violín, que hoy se estrena en España, es un buen punto de referencia para advertirlo. Aunque, claro, Adès, como compositor completo que es, no rechaza la utilización de elementos temáticos y en particular rítmicos dentro de un discurso general muy libre y siempre animado. El primer movimiento, Rings, nos muestra ya las credenciales del violín solista, casi siempre en primer plano, ofreciendo ideas variadas a lo largo de una línea cuajada de alternancias con no muchos momentos contemplativos. Lo que parece prevalecer es la tensión, la vibración, el nervio y una extraña energía subterránea traducida en un espectro sonoro cuasi expresionista desarrollado a través de un lenguaje de signo atonal en el que se incrustan a ratos esbozos y retazos de un apasionado y esquinado metodismo y elaboradas disonancias. Todo comienza con animadas irisaciones del solista en un juego apoyado en pedales y ondulaciones del conjunto. Un continuo ir y venir, arriba y abajo, con descargas pasajeras, a modo de lejanas amenazas. Poco a poco el canto del violín toma cuerpo lírico y plantea ocasionales diálogos con el tutti sin cejar en su permanente vaivén. La línea protagonista se integra en el todo como un elemento más sin dejar de estar siempre en primer plano, lo que denota una notable habilidad por parte del autor. Un acorde, con percusión incorporada, cierra súbitamente el movimiento cuando éste tomaba tintes excesivamente sombríos. Paths es bastante más largo; y más complejo. Lo inaugura el solista con una especie de cadencia a base de dobles cuerdas y pizzicati. Una cantilena, a la que, no sin reservas, podríamos calificar de lírica, se ve interrumpida por secos acordes

7 programa 10_02.indd 7

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

da percusión, que nos fan apreciar certas relacións da música coa do Concerto de Berg. Coma neste, escoitamos discretos contra cantos nos ventos, que axudan a subliñar o sombrío da música, reforzada polos ameazadores e escuros deseños que acompañan o soliloquio do violín. Unha pasaxe de tensa calma conclúe cunha sorprendente escalada das trompas. Malia os sinistros acordes, o solista aínda persiste en deixar oír a súa voz e gañar en intensidade ao tempo que os trombóns impoñen a súa lei. O violín toca para rematar un repetitivo tema, entrecortado e anheloso. O terceiro movemento, Rounds, é de moi distinto signo. Nel o danzable adquire protagonismo e son as madeiras as que xogan en primeiro plano xunto ao rítmico timbal. O solista repite a idea sobre deseños ostinati da corda, que insiste en reforzar a dimensión de danza. Paulatinamente, a música espésase e faise densa ao tempo que, por enriba, o canto do violín chega ao seu máximo esplendor; relativo, por suposto, nunha obra escura coma esta. Un cortante acorde fai enmudecer o faladeiro protagonista. Despois dunha música tan concentrada, que entra pola cor, pero que non deixa de ter a súa entraña emocional, o concerto de hoxe obséquianos con outra radicalmente diversa, aínda que conectada tamén coas pulsións do individuo, ben que vistas desde a óptica romántica, que eleva o pathos ao máis alto e xoga coa idea do destino, o cal promove sentimentos a flor de pel. Un xeito de expoñer sobre o pentagrama o temor ao descoñecido. Estamos ante a Sinfonía nº 4 de Chaicovsqui, obra que se presta, por moitas razóns, ao emprego dunha literatura extramusical propiciada polo mesmo autor, pero que posúe, no fondo e mais na forma, unha modélica estrutura interna, unha ben estudada ordenación de episodios e un tratamento orquestral de primeiro rango. Pode degustarse perfectamente sen recorrer a imaxes literarias do tipo de «esa forza funesta que se opón á realización da felicidade á que aspiramos»; ou «… mestúrate co pobo, observa como se sabe abandonar ao placer…». En todo caso estamos ante a primeira composición realmente cíclica do autor, que abre paso a métodos empregados máis tarde na Quinta e Sexta sinfonías. Danse a man no tempo inaugural, deseñado sobre un esquema variado de sonata, tres poderosos motivos, expostos e combinados, seguindo a falsilla da Quinta de Beethoven, como lle explicara o compositor ao seu discípulo Taneiev. O primeiro, o tema básico de toda a partitura, o fatum, aparece, ademais de na introdución, na transición da exposición ao desenvolvemento, no clímax deste e pouco antes da exposición. E faise presente, de forma imitativa, na coda. Un xeito

8

programa 10_02.indd 8

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

de la percusión, que nos hacen apreciar ciertas relaciones de la música con la del Concierto de Berg. Como en éste, escuchamos discretos contra cantos en los vientos, que ayudan a subrayar lo sombrío de la música, reforzada por los amenazadores y oscuros diseños que acompañan al soliloquio del violín. Un pasaje de tensa calma concluye con una sorprendente escalada de las trompas. Pese a los siniestros acordes, el solista aún persiste en dejar oír su voz y ganar en intensidad al tiempo que los trombones imponen su ley. El violín toca para terminar un repetitivo tema, entrecortado y anhelante. El tercer movimiento, Rounds es de muy distinto signo. En él lo danzable adquiere protagonismo y son las maderas las que juegan en primer plano junto al rítmico timbal. El solista repite la idea sobre diseños ostinati de la cuerda, que insiste en reforzar la dimensión de danza. Paulatinamente, la música se espesa y adensa al tiempo que, por encima, el canto del violín llega a su máximo esplendor; relativo, por supuesto, en una obra oscura como ésta. Un cortante acorde hace enmudecer al parlanchín protagonista. Después de una música tan concentrada, que entra por el color, pero que no deja de tener su entraña emocional, el concierto de hoy nos obsequia con otra radicalmente diversa, aunque conectada también con las pulsiones del individuo, bien que vistas desde la óptica romántica, que eleva el pathos a lo más alto y juega con la idea del destino, lo cual promueve sentimientos a flor de piel. Una manera de exponer sobre el pentagrama el temor a lo desconocido. Estamos ante la Sinfonía nº 4 de Chaikovski, obra que se presta, por muchas razones, al empleo de una literatura extramusical propiciada por el mismo autor, pero que posee, en el fondo y en la forma, una modélica estructura interna, una bien estudiada ordenación de episodios y un tratamiento orquestal de primer rango. Puede degustarse perfectamente sin recurrir a imágenes literarias del tipo de «esa fuerza funesta que se opone a la realización de la felicidad a la que aspiramos»; o «…mézclate con el pueblo, observa cómo sabe abandonarse al placer…». En todo caso estamos ante la primera composición realmente cíclica del autor, que abre paso a métodos empleados más tarde en la Quinta y Sexta sinfonías. Se dan la mano en el tiempo inaugural, diseñado sobre un esquema variado de sonata, tres poderosos motivos, expuestos y combinados, siguiendo la falsilla de la Quinta de Beethoven, como explicara el compositor a su discípulo Taneiev. El primero, el tema básico de toda la partitura, el fatum, aparece, además de en la introducción, en la transición de la exposición al desarrollo, en el clímax de éste y poco antes de la exposición. Y se hace presente, de forma imitativa, en la coda.

9 programa 10_02.indd 9

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

de lle dotar unidade a un movemento no que os contrastes posúen inusitada dimensión, tanto desde o punto de vista temático coma harmónico. Non é a mesma técnica de Beethoven, claro, porque neste o tema fundamental é o que alimenta desde dentro á obra. Del emana todo. O primeiro tema propiamente dito, de carácter triste e discursivo, é exposto pola corda e atopa rápida resposta no tutti, que o repite e elabora a conciencia. O segundo, logo dunha cadencia do fagot, vén representado por unha melodía punteada do clarinete, que nace coma dun soño e enseguida é comentada polos arcos e outras voces. Instante no que a música adquire un sorprendente aire de valse, algo por outra parte nada raro no compositor. Unha idea secundaria, tonante, a modo de coral, encomendada aos metais, faise presente para conducir á repetición do tema fatídico e inaugurar o desenvolvemento, baseado no primeiro tema e na súa contraposición harmónica coa pavorosa chamada dos metais, un choque do que sae o punto culminante da páxina. A variada reexposición xoga co segundo tema e coa nova presenza do primeiro no seu máis marcado aire danzable. Os violentos contrastes tonais teñen remate e expansión na salvaxe coda, que acada a súa máxima potencia e intensidade de xeito paulatino por acumulación de voces e aceleración rítmica. A melodía principal do Andantino, unha auténtica melopea, é exposta polo óboe, axiña substituído pola corda. O ton melancólico cédelles paso, na parte central, a inflexións queixosas dos arcos, sobre as que se desenvolve, ameazadora, a sombra do fatum. Unha paisaxe que o gran director Erich Kleiber poñía en relación coas reaccións e os fantasmas dun bébedo personificado na voz do óboe. Unha estrutura tripartita que comparte o Scherzo, de moi orixinal instrumentación. As cordas, en pizzicati, enuncian o tema debuxando caprichosos arabescos. O óboe aparece de novo para se converter no protagonista do trío e cantar un motivo máis ben vulgar e xogador, enseguida deformado pola frauta pequena. Os metais semellan querer imitar un fantasmal desfile. O Allegro con fuoco estala bruscamente, establecendo un novo contraste, no inicio do que se deu en chamar grupo de variacións libres sobre a canción popular rusa No campo había un bidueiro. Harry Keller, sempre agudo, cre ver nel unha «intrigante estrutura de sonata», na que os dous temas veñen dados pola violenta introdución en tutti e pola mencionada idea folclórica (fa maior e la menor respectivamente), que é tratada ao longo do presunto desenvolvemento a base de repeticións que conducen a un clímax en ostinato en si bemol

10

programa 10_02.indd 10

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

Una manera de dotar unidad a un movimiento en el que los contrastes poseen inusitada dimensión, tanto desde el punto de vista temático como armónico. No es la misma técnica de Beethoven, claro, porque en éste el tema fundamental es el que alimenta desde dentro a la obra. De él emana todo. El primer tema propiamente dicho, de carácter triste y discursivo, es expuesto por la cuerda y encuentra rápida respuesta en el tutti, que lo repite y elabora a conciencia. El segundo, tras una cadencia del fagot, viene representado por una melodía punteada del clarinete, que nace como de un sueño y enseguida es comentada por los arcos y otras voces. Instante en el que la música adquiere un sorprendente aire valsístico, algo por otra parte nada raro en el compositor. Una idea secundaria, tonante, a modo de coral, encomendada a los metales, se hace presente para conducir a la repetición del tema fatídico e inaugurar el desarrollo, basado en el primer tema y en su contraposición armónica con la pavorosa llamada de los metales, un choque del que sale el punto culminante de la página. La variada reexposición juega con el segundo tema y con la nueva presencia del primero en su más marcado aire danzable. Los violentos contrastes tonales tienen remate y expansión en la salvaje coda, que alcanza su máxima potencia e intensidad paulatinamente por acumulación de voces y aceleración rítmica. La melodía principal del Andantino, una auténtica melopea, es expuesta por el oboe, pronto sustituido por la cuerda. El tono melancólico cede paso, en la parte central, a inflexiones quejumbrosas de los arcos, sobre las que aletea, amenazadora, la sombra del fatum. Un paisaje que el gran director Erich Kleiber ponía en relación con las reacciones y los fantasmas de un borracho personificado en la voz del oboe. Una estructura tripartita que comparte el Scherzo, de muy original instrumentación. Las cuerdas, en pizzicati, enuncian el tema dibujando caprichosos arabescos. El oboe aparece de nuevo para protagonizar el trío y cantar un motivo más bien vulgar y juguetón, enseguida distorsionado por el flautín. Los metales parecen querer imitar un fantasmal desfile. El Allegro con fuoco estalla bruscamente, estableciendo un nuevo contraste, en el inicio de lo que se ha dado en llamar grupo de variaciones libres sobre la canción popular rusa En el campo había un abedul. Harry Keller, siempre agudo, cree ver en él una «intrigante estructura de sonata», en la que los dos temas vienen dados por la violenta introducción en tutti y por la mencionada idea folklórica (fa mayor y la menor respectivamente), que es tratada a lo largo del presunto desarrollo a base de repeticiones que conducen a un clímax en

11 programa 10_02.indd 11

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

menor. Entre o final da reexposición e a coda reaparece por última vez o tema xerminal da sinfonía, que cerra a peza con inusitada brillantez e que culmina un colorista e brillante concerto, cheo de contrastes, de ideas; e que pon en contraposición o romanticismo máis rabioso co refinado expresionismo de nova hora asinado por Adès.

12

programa 10_02.indd 12

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

ostinato en si bemol menor. Entre el final de la reexposición y la coda reaparece por última vez el tema germinal de la sinfonía, que cierra la pieza con inusitada brillantez y que culmina un colorista y brillante concierto, lleno de contrastes, de ideas; y que pone en contraposición el romanticismo más rabioso con el refinado expresionismo de nueva hora firmado por Adès.

13 programa 10_02.indd 13

01/02/12 10:43


biografĂ­as Galego

programa 10_02.indd 14

01/02/12 10:43


biografías Español

programa 10_02.indd 15

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

ANTHONY MARWOOD Violín Anthony Marwood é famoso en todo o mundo pola súa excepcional mestría, intelixencia apaixonada e completísimo talento musical. A súa gran versatilidade como solista de orquestra, músico de cámara, recitalista e líder de conxunto musical implicou que chegase a ter seguidores entusiastas entre todo tipo de público, crítica ou colaboradores por igual. Na temporada 2010/11, Anthony Marwood traballa coa Boston Symphony Orchestra, a St. Louis Symphony, a Melbourne Symphony, a Netherlands Radio Chamber Philharmonic, e fai reaparicións coa Chamber Orchestra of Europe, a Bournemouth Symphony, a Orquestra Nacional da BBC de Gales, e a Orquestra Sinfónica Escocesa da BBC, entre outras. Marwood traballou cun longo elenco de directores, como Valery Gergiev, Yan Pascal Tortelier, Marin Alsop, David Robertson ou Douglas Boyd, e mantén unha prolífera colaboración con Thomas Adès, o compositor que escribiu para el o concerto de violín Camiños concéntricos. Logo de estreala en 2005 en Berlín e nos Proms da BBC, Marwood ofreceu esta obra por todo o mundo, ofreceu a súa estrea estadounidense coa Filharmónica de Los Ángeles, a francesa en París coa Orquestra Sinfónica de Birmingham, e a rusa en San Petersburgo. EMI lanzou en 2010 a gravación da obra con Adès á fronte da Chamber Orchestra of Europe, espertando o eloxio xeneralizado da crítica, que a premiou como Gravación do Mes na revista Gramophone. Apaixonado defensor das novas obras e das presentacións transgresoras, Marwood estreou diversos traballos escritos para el que, ademais da obra de Adès, inclúen tamén o Concerto de Sally Beamish de 1995, retransmitido pola BBC4 e gravado para a compañía BIS; un concerto de Ross Harris, estreado coa Orquestra Sinfónica de Nova Zelandia, e máis recentemente, o Concerto para violín e guitarra eléctrica de Steve Mackey, encargada conxuntamente pola Academy of St. Martin in the Fields e mais a Irish Chamber Orchestra. Como colaborador habitual da Academy of St. Martin in the Fields, participou na produción de Historia dun soldado de Stravisnski, na que Marwood interpretou o papel do soldado e tocou a súa parte de violín, acadando críticas entusiastas

16

programa 10_02.indd 16

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

ANTHONY MARWOOD Violín Anthony Marwood es famoso en todo el mundo por su excepcional maestría, inteligencia apasionada y completísimo talento musical. Su gran versatilidad como solista de orquesta, músico de cámara, recitalista y líder de conjunto musical le ha merecido tener seguidores entusiastas entre todo tipo de público, crítica o colaboradores por igual. En la temporada 2010/11, Anthony Marwood trabaja con la Boston Symphony Orchestra, la St. Louis Symphony, la Melbourne Symphony, la Netherlands Radio Chamber Philharmonic, y hace reapariciones con la Chamber Orchestra of Europe, la Bournemouth Symphony, la Orquesta Nacional de la BBC de Gales, y la Orquesta Sinfónica Escocesa de la BBC, entre otras. Marwood ha trabajado con un largo elenco de directores, como Valery Gergiev, Yan Pascal Tortelier, Marin Alsop, David Robertson o Douglas Boyd, y mantiene una prolífera colaboración con Thomas Adès, el compositor que escribió para él el concierto de violín Caminos concéntricos. Tras estrenarlo en 2005 en Berlín y en los Proms de la BBC, Marwood ha ofrecido esta obra por todo el mundo, ofreció su estreno estadounidense con la Filarmónica de Los Ángeles, el francés en París con la Orquesta Sinfónica de Birmingham, y el ruso en San Petersburgo. EMI lanzó en 2010 la grabación de la obra con Adès al frente de la Chamber Orchestra of Europe, despertando el elogio generalizado de la crítica, que la premió como Grabación del Mes en la revista Gramophone. Apasionado defensor de las nuevas obras y de las presentaciones transgresoras, Marwood ha estrenado diversos trabajos escritos para él que, además de la obra de Adès, incluyen también el Concierto de Sally Beamish de 1995, retransmitido por la BBC4 y grabado para la compañía BIS; un concierto de Ross Harris, estrenado con la Orquesta Sinfónica de Nueva Zelanda, y más recientemente, el Concierto para violín y guitarra eléctrica de Steve Mackey, encargada conjuntamente por la Academy of St. Martin in the Fields y la Irish Chamber Orchestra. Como colaborador habitual de la Academy of St. Martin in the Fields, participó en la producción de Historia de un soldado de Stravisnski, en el que Marwood interpretó el papel del soldado y tocó su parte de violín, cosechando críticas

17 programa 10_02.indd 17

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

nas dúas xiras de Reino Unido. A súa actuación, dirixida por Lawrence Evans, foi considerada como un dos momentos culturais álxidos do ano polo Daily Telegraph. En recital, Marwood realizou unha xira coas obras completas de Stravinski para violín e piano, con Thomas Adès ao piano. Gravada por Hyperiony publicada en 2010, a súa actuación foi loada polas súas «luces e sombras habilmente caracterizadas» (BBC Music Magazine) e «infinitas sutilezas» (The Times). Marwood e Adès foron presentados polo violonchelista Steven Isserlis nun aclamado recital no Zankel Hall do Carnegie Hall a temporada pasada, cun programa que incluía obras de Janacek, Liszt, Poulenc, Ravel e do propio Adès. En 2010/11, Marwood e mais o seu colaborador habitual, o pianista Aleksandar Madzar, realizaron unha xira con obras de Schubert, Schumann e Brahms, que culminou cunha serie de tres concertos no Wigmore Hall. Marwood tamén toca o violín no coñecido Florestan Trio, co que realizou xiras internacionais, gañou o Royal Philharmonic Society Award e gravou a meirande parte do gran repertorio para tríos en Hyperion Records. Logo de dezaseis anos de excepcional actividade musical, o Florestan Trio anunciou a súa última temporada de concertos a comezos de 2011, que cerrou cun ciclo de celebración dedicado a Beethoven no Wigmore Hall de Londres en xaneiro de 2012. Actual director artístico da Irish Chamber Orchestra, Marwood ofreceu unha xira de doce concertos á fronte da Australian Chamber Orchestra, nos que tamén tocaba como solista, no outono de 2009. Na vindeira temporada, liderará e tocará como solista con Les Violons du Roy, o Scottish Ensembley e a Australian National Academy of Music. Como profesor, Marwood participa no Yellow Barn Festival en Vermont, EUA. A Royal Philharmonic Society nomeou a Anthony Marwood «Instrumentista do Ano» en 2006. Toca un fermoso violín Carlo Bergonzi de 1736, amablemente adquirido por un sindicato de compradores.

18

programa 10_02.indd 18

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

entusiastas en las dos giras del Reino Unido. Su actuación, dirigida por Lawrence Evans, fue considerada como uno de los momentos culturales álgidos del año por el Daily Telegraph. En recital, Marwood ha realizado una gira con las obras completas de Stravinski para violín y piano, con Thomas Adès al piano. Grabada por Hyperiony publicada en 2010, su actuación ha sido alabada por sus «luces y sombras hábilmente caracterizadas» (BBC Music Magazine) e «infinitas sutilezas» (The Times). Marwood y Adès fueron presentados por el chelista Steven Isserlis en un aclamado recital en el Zankel Hall del Carnegie Hall la temporada pasada, con un programa que incluía obras de Janacek, Liszt, Poulenc, Ravel y del propio Adès. En 2010/11, Marwood y su colaborador habitual, el pianista Aleksandar Madzar, realizaron una gira con obras de Schubert, Schumann y Brahms, que culminó con una serie de tres conciertos en el Wigmore Hall. Marwood también toca el violín en el conocido Florestan Trio, con el que ha realizado giras internacionales, ganado el Royal Philharmonic Society Award y grabado la mayor parte del gran repertorio para tríos en Hyperion Records. Tras dieciséis años de excepcional actividad musical, el Florestan Trio anunció su última temporada de conciertos a principios de 2011, que cerró con un ciclo de celebración dedicado a Beethoven en el Wigmore Hall de Londres en enero de 2012. Actual director artístico de la Irish Chamber Orchestra, Marwood ofreció una gira de doce conciertos al frente de la Australian Chamber Orchestra, en los que también tocaba como solista, en otoño de 2009. En la próxima temporada, liderará y tocará como solista con Les Violons du Roy, el Scottish Ensembley y la Australian National Academy of Music. Como profesor, Marwood participa en el Yellow Barn Festival en Vermont, EEUU. La Royal Philharmonic Society nombró a Anthony Marwood «Instrumentista del Año» en 2006. Toca un hermoso violín Carlo Bergonzi de 1736, amablemente adquirido por un sindicato de compradores.

19 programa 10_02.indd 19

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

GRZEGORZ NOWAK Director Grzegorz Nowak é o principal director asociado da Royal Philharmonic Orchestra de Londres. Nado en Polonia, comezou a súa carreira gañando o primeiro premio no concurso de dirección Ernest Ansermet en Xenebra. Tamén foi recoñecido co Gran Premio Patek Philippe, premio de Suíza, o Premio Patronato de América, e mais o Europäische Förderpreis für Musik ao Músico do Ano. Despois de estudar dirección, composición e violín na Academia de Música en Poznan, Nowak estudou con David Effron e David Zinman. Perfeccionou as súas habilidades en Tangelwood con mestres como Leonard Bernstein e Seiji Ozawa, antes de asistir a Kurt Masur coa Orquestra Filharmónica de Nova York. Desde aquela dirixiu as mellores orquestras do mundo. En Europa traballou coa Royal Philharmonic de Londres, a Sinfónica de Londres, a Filharmónica de Monte-Carlo, a Orquestra Nacional de Francia, a Orquestra da Academia Nazionale di Santa Cecilia, as orquestras da RAI en Milán, Roma e Turín, a Orquestra de la Suisse Romande, a Orquestra Tonhalle e mais a Orquestra Gulbenkian de Lisboa. En Escandinavia dirixiu a Filharmónica e a Orquestra da Radio de Oslo, Estocolmo, Helsinqui e Copenhague. En América do Norte as sinfónicas de Montreal, Vancouver, Baltimore, Cincinnati e San Diego. Tamén foi aclamado pola crítica grazas ás súas presentacións en Asia coa Filharmónica e a Orquestra de Yomiuri en Tokio, as filharmónicas de Hong-Kong, a de Taipei en Taiwán así como coa Orquestra Sinfónica de Xerusalén. Grzegorz Nowak foi director musical de orquestras e compañías de ópera en Estados Unidos, Suíza, Canadá, Polonia e Alemaña, incluíndo a Orquestra Sinfónica de Edmonton, a Ópera Nacional de Polonia en Varsovia, a Orquestra da Radio SWR en Alemaña, a Sinfonía Helvética e o Festival de Música e Amizade en Suíza. Nowak dirixiu producións de ópera en Italia, Monte-Carlo, Suíza, Alemaña, Polonia, Reino Unido, Suecia, Estados Unidos e Canadá, incluíndo obras de Mozart (As Vodas de Fígaro, Don Giovanni, O rapto do serallo, Cosi fan tutte, A frauta máxica), Rossini (O barbeiro de Sevilla, Semiramide), Beethoven (Fidelio), Bizet (Car-

20

programa 10_02.indd 20

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

GRZEGORZ NOWAK Director Grzegorz Nowak es el principal director asociado de la Royal Philharmonic Orchestra de Londres. Nacido en Polonia, empezó su carrera ganando el primer premio en el concurso de dirección Ernest Ansermet en Ginebra. También ha sido reconocido con el Gran Premio Patek Philippe, premio de Suiza, el Premio Patronato de América, y el Europäische Förderpreis für Musik al Músico del Año. Después de estudiar dirección, composición y violín en la Academia de Música en Poznan, Nowak estudió con David Effron y David Zinman. Perfeccionó sus habilidades en Tangelwood con maestros como Leonard Bernstein y Seiji Ozawa, antes de asistir a Kurt Masur con la Orquesta Filarmónica de Nueva York. Desde entonces ha dirigido a las mejores orquestas del mundo. En Europa ha trabajado con la Royal Philharmonic de Londres, la Sinfónica de Londres, la Filarmónica de Monte-Carlo, la Orquesta Nacional de Francia, Orquesta de la Academia Nazionale di Santa Cecilia, orquestas de la RAI en Milán, Roma y Turín, Orquesta de la Suisse Romande, Orquesta Tonhalle y la Orquesta Gulbenkian de Lisboa. En Escandinavia ha dirigido a la Filarmónica y la Orquesta de la Radio de Oslo, Estocolmo, Helsinki y Copenhague. En América del Norte a las sinfónicas de Montreal, Vancouver, Baltimore, Cincinnati y San Diego. También ha sido aclamado por la crítica gracias a sus presentaciones en Asia con la Filarmónica y la Orquesta de Yomiuri en Tokio, las filarmónicas de Hong-Kong, la de Taipei en Taiwán así como con la Orquesta Sinfónica de Jerusalén. Grzegorz Nowak ha sido director musical de orquestas y compañías de ópera en Estados Unidos, Suiza, Canadá, Polonia y Alemania, incluyendo la Orquesta Sinfónica de Edmonton, la Ópera Nacional de Polonia en Varsovia, la Orquesta de la Radio SWR en Alemania, Sinfonía Helvética y el Festival de Música y Amistad en Suiza. Nowak ha dirigido producciones de ópera en Italia, Monte Carlo, Suiza, Alemania, Polonia, el Reino Unido, Suecia, Estados Unidos y Canadá, incluyendo obras de Mozart (Las Bodas de Figaro, Don Giovanni, El rapto del serallo, Cosi fan tutte, La flauta mágica), Rossini (El barbero de Sevilla, Semiramide), Beethoven (Fidelio),

21 programa 10_02.indd 21

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

men), Verdi (Otello, Don Carlos e a estrea polaca de Simón Boccanegra) e Puccini (Madama Butterfly, La Bohème, Turandot e Tosca –e incluíndo unha xira coa Ópera Nacional Galesa). A produción da obra O Martirio de san Sebastián de Debussy, foi transmitida en vivo desde Roma por Eurovisión. Recibiu comentarios eloxiosos en 2006 no Maifestspiele Festival en Wiesbaden por Andrea Chénier de Giordano, unha coprodución da Ópera Nacional de Polonia con Plácido Domingo e mais a Ópera Nacional en Washington. Traballou xunto a Krystian Zimerman, Mstislav Rostropovich, Martha Argerich, Anne-Sophie Mutter, Vladimir Ashkenazy, Pinchas Zukerman, Midori, Gil Shaham, Yefim Bronfman e Shlomo Mintz, entre outros. As súas gravacións foron aclamadas pola prensa especializada. Diapasón en París, eloxiou o seu CD con Martha Argerich e a Sinfónica de Varsovia, e a segunda edición desta gravación gañou o Premio Fryderyk. A gravación de Música sinfónica polaca do século XIX coa Sinfónica de Varsovia gañou o premio ao disco do ano, unha proposición para o premio Fryderyk e o Premio de Bronze Bell en Singapur. A súa gravación da CBC rexistrada coa Edmonton Symphony Orchestra e Amanda Forsyth gañou o Premio Juno.

22

programa 10_02.indd 22

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

Bizet (Carmen), Verdi (Otello, Don Carlos y el estreno polaco de Simón Boccanegra) y Puccini (Madama Butterfly, La Bohème, Turandot y Tosca –e incluyendo una gira con la Ópera Nacional Galesa). Su producción de El Martirio de San Sebastián de Debussy, fue transmitida en vivo desde Roma por Eurovisión. Recibió comentarios elogiosos en 2006 en el Maifestspiele Festival en Wiesbaden por Andrea Chénier de Giordano, una coproducción de la Ópera Nacional de Polonia con Plácido Domingo y la Ópera Nacional en Washington. Ha trabajado junto a Krystian Zimerman, Mstislav Rostropovich, Martha Argerich, Anne-Sophie Mutter, Vladimir Ashkenazy, Pinchas Zukerman, Midori, Gil Shaham, Yefim Bronfman y Shlomo Mintz, entre otros. Sus grabaciones han sido aclamadas por la prensa especializada. Diapasón en París, elogió su cedé con Martha Argerich y la Sinfónica de Varsovia, y la segunda edición de esta grabación ganó el Premio Fryderyk. La grabación de Música sinfónica polaca del siglo XIX con la Sinfónica de Varsovia ganó el premio al disco del año, una nominación para el premio Fryderyk y el Premio de Bronze Bell en Singapur. Su grabación de la CBC registrada con la Edmonton Symphony Orchestra y Amanda Forsyth ganó el Premio Juno.

23 programa 10_02.indd 23

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

ORQUESTRA SINFÓNICA DE GALICIA Creada no ano 1992 polo Concello da Coruña, cidade en cuxo Palacio da Ópera ten a súa sede, a Orquestra Sinfónica de Galicia (OSG) é unha das agrupacións orquestrais de maior proxección en España. A OSG, cuxo director é Víctor Pablo Pérez, foi orquestra residente do Festival Rossini de Pesaro de 2003 a 2005 e do Festival Mozart da Coruña a partir da súa creación no ano 1998. Ademais, realizou varias xiras por Alemaña e Austria e ofreceu concertos nas mellores salas e ciclos de concertos españois. Recentemente fixo a súa primeira xira de por Améric do Sur, con concertos en Chile, Arxentina, Brasil e Montevideo e a finais de 2009 fixo a súa presentación no Musikverein de Viena. A OSG conta decote con solistas como Anne-Sophie Mutter, Maurizio Pollini, Krystian Zimerman, Gil Shaham, Sarah Chang, Grigory Sokolov, Leonidas Kavakos, Arcadi Volodos, Maria Joao Pires, F. P. Zimmermann, Mischa Maisky ou Christian Lindberg entre outros. Con ela cantaron Alfredo Kraus, Teresa Berganza, Plácido Domingo, María Bayo, Ainhoa Arteta, Juan Diego Flórez, Simon Estes, Mirella Freni, Ann Murray, Amanda Roocroft, Ildar Abdrazakov, Hildegard Behrens, Eva Marton, Giuseppe Giacomini, Philip Langridge, Carlos Chausson, Raúl Giménez, Isabel Rey, Carlos Álvarez, Ana María Sánchez, ou Giuseppe Sabbatini entre outros moitos, e sempre baixo a batuta de mestres como Daniel Harding, Guennadi Rozdestvenski, Maurizio Pollini, James Judd, Jean-Pascal Tortelier, Stanislaw Skrowaczeski, Libor Pesek, Peter Maag, Jesús López Cobos, Osmo Vänskä, Alberto Zedda, Emmanuel Krivine, Yoav Talmi, Raymond Leppard, Gabriel Chmura, Jean-Jacques Kantorow, Josep Pons, John Nelson, Gianandrea Noseda, Ron Goodwin ou Manfred Honeck.

24

programa 10_02.indd 24

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

Orquesta Sinfónica de Galicia Creada en 1992 por el Ayuntamiento de A Coruña, ciudad en cuyo Palacio de la Ópera tiene su sede, la Orquesta Sinfónica de Galicia (OSG) es una de las agrupaciones orquestales de mayor proyección en España. La OSG, cuyo director titular es Víctor Pablo Pérez y Jesús López Cobos su principal director invitado, ha sido orquesta residente del Festival Rossini de Pésaro de 2003 a 2005 y del Festival Mozart de A Coruña desde su creación en 1998. Además, ha realizado varias giras por Alemania y Austria y ofrecido conciertos en las mejores salas y ciclos de conciertos españoles. En 2007 realizó su primera gira por América del Sur, con conciertos en Chile, Argentina, Brasil, Uruguay y Montevideo y a finales de 2009 se presentó en la histórica sala del Musikverein de Viena. La OSG cuenta habitualmente con solistas como Anne-Sophie Mutter, Maurizio Pollini, Krystian Zimerman, Gil Shaham, Sarah Chang, Grigory Sokolov, Leonidas Kavakos, Arcadi Volodos, Maria Joao Pires, F. P. Zimmermann, Mischa Maisky o Christian Lindberg entre otros. Con ella han cantado Alfredo Kraus, Teresa Berganza, Plácido Domingo, María Bayo, Ainhoa Arteta, Juan Diego Flórez, Simon Estes, Mirella Freni, Ann Murray, Amanda Roocroft, Ildar Abdrazakov, Hildegard Behrens, Eva Marton, Giuseppe Giacomini, Philip Langridge, Carlos Chausson, Raúl Giménez, Isabel Rey, Carlos Álvarez, Ana María Sánchez, o Giuseppe Sabbatini entre otros muchos, y siempre bajo la batuta de maestros como Daniel Harding, Guennadi Rozdestvenski, Maurizio Pollini, James Judd, Jean-Pascal Tortelier, Stanislaw Skrowaczeski, Libor Pesek, Peter Maag, Jesús López Cobos, Osmo Vänskä, Alberto Zedda, Emmanuel Krivine, Yoav Talmi, Raymond Leppard, Gabriel Chmura, Jean-Jacques Kantorow, Josep Pons, John Nelson, Gianandrea Noseda, Ron Goodwin o Manfred Honeck.

25 programa 10_02.indd 25

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

Na súa discografía para firmas como EMI, DECCA, Koch, Naïve, BMG e Arts figuran nomes como os de Juan Diego Flórez, Kaori Muraji, Peter Maag, Antonio Meneses, Manuel Barrueco —con quen foi proposta para o premio Grammy 2007 polo mellor álbum clásico do ano—, María Bayo, Plácido Domingo, Juan Pons ou Ewa Podles entre outros. A OSG foi premiada coa Medalla de Oro da Real Academia Galega de Belas Artes e é Premio Cultura Galega da Música 2010. A OSG está financiada polo Concello da Coruña e a Xunta de Galicia.

26

programa 10_02.indd 26

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

En su discografía para sellos como EMI, DECCA, Koch, Naïve, BMG y Arts figuran nombres como los de Juan Diego Flórez, Kaori Muraji, Peter Maag, Antonio Meneses, Manuel Barrueco —con quien ha sido nominada al Grammy 2007 por el mejor álbum clásico del año—, María Bayo, Plácido Domingo, Juan Pons o Ewa Podles entre otros. La OSG ha sido premiada con la Medalla de Oro de la Real Academia Galega de Belas Artes y es Premio Cultura Galega da Música 2010. La OSG está financiada por el Ayuntamiento de A Coruña y la Xunta de Galicia.

27 programa 10_02.indd 27

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA Director titular: Víctor Pablo Pérez Principal director invitado: Jesús López Cobos

Violines I Massimo Spadano***** Ludwig Dürichen**** Vladimir Prjevalski**** Ruslan Asanov Iana Antonyan Caroline Bournaud Gabriel Bussi Vinka Hauser Dominica Malec de Martínez Dorothea Nicholas Benjamin Smith Stefan Utanu Florian Vlashi Roman Wojtowicz

Violines II Julian Gil Rodríguez*** Fumika Yamamura*** Lucita Trita* Gertraud Brilmayer Lylia Chirilov Marcelo González Kriguer Deborah Hambuger Enrique Iglesias Precedo Helle Karlsson Gregory Klass Adrián Linares Reyes Stefan Marinescu Mihai Andrei Tanasescu Kadar

Violas Eugenia Petrova*** Francisco Miguens Regozo*** Andrei Kevorkov* Raymond Arteaga Morales

Alison Dalglish Despina Ionescu Jeffrey Johnson Jozef Kramar Luigi Mazzucato Karen Poghosyan Wladimir Rosinskij

Violonchelos David Etheve*** Rouslana Prokopenko*** Gabriel Tanasescu* Mª Antonieta Carrasco Leiton Berthold Hamburger Scott Hardy Vladimir Litvihk Ramón Solsona Massana Florence Ronfort

Contrabajos Risto Vuolanne*** Diego Zecharies*** Todd Williamson* Mario J. Alexandre Rodrigues Douglas Gwynn Serguei Rechetilov Jose F. Rodrigues Alexandre

Flautas Claudia Walker*** Mª José Ortuño Benito** Juan Ibáñez Briz*

Oboes Casey Hill*** David Villa Escribano** Scott MacLeod*

28

programa 10_02.indd 28

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

Clarinetes

Trombones

Juan Antonio Ferrer Cerveró*** Iván Marín García** Pere Anguera Camós*

Jon Etterbeek*** Eyvind Sommerfelt* Petur Eiriksson***

Fagotes

Tuba

Steve Harriswangler*** Mary Ellen Harriswangler** Manuel Alejandro Salgueiro García*

Percusión

Trompas David Bushnell*** David Fernández Alonso*** Miguel Angel Garza** Manuel Moya Canós* Amy Schimmelman*

Trompetas John Aigi Hurn*** Thomas Purdie** Michael Halpern*

Jesper Boile Nielsen*** Simon Levey*** José A. Trigueros Segarra** José Belmonte Monar* Alejandro Sanz Redondo*

Arpa Celine Landelle*** ***** Concertino **** Ayuda de concertino *** Principal ** Principal asistente * Coprincipal

MÚSICOS INVITADOS PARA ESTE PROGRAMA Violín II

Flauta

Carlota Amargós Rubió Nazaret Canosa Insua

Amparo Trigueros Segarra*** Carlos Enguix Pelufo*

Viola

Trompeta

Sergio Sieiro Rey

Alejandro Vázquez Lamela*

Violonchelo

Trombón bajo

Raúl Miras López Teresa Morales Diego

Brandt Attema***

29 programa 10_02.indd 29

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

CONSORCIO PARA LA PROMOCIÓN DE LA MÚSICA

Presidente Carlos Negreira

Secretaría de producción Nerea Varela

Gerente Andrés Lacasa Nikiforov

Regidores José Manuel Ageitos Calvo Daniel Rey Campaña

Secretario-Interventor Juan José de Ozámiz Lestón Jefa de gestión económica María Salgado Porto Coordinadora general Ángeles Cucarella López

Programas didácticos Iván Portela López Prensa y comunicación Lucía Sández Sanmartín

Contable Alberto García Buño

Administración José Antonio Anido Rodríguez Margarita Fernández Nóvoa Angelina Déniz García Inmaculada Sánchez Canosa Noelia Reboredo Secades

Jefe de prensa y comunicación Javier Vizoso

Auxiliar de archivo Diana Romero Vila

Archivo musical Zita Tanasescu

Auxiliar de regidor José Rúa Lobo

Jefe de producción José Manuel Queijo

30

programa 10_02.indd 30

01/02/12 10:43


temporada 11-12 programa 10

PRÓXIMO PROGRAMA PROGRAMA 11 Abono otoño/invierno Viernes 10.02.12 felix mendelssohn La gruta de Fingal Las Hébridas André jolivet Concierto para fagot (Primera vez OSG) jean philipe rameau Suite imaginaire (Primera vez OSG) ludwig van beethoven Sinfonía nº8 en fa mayor, op. 93

Orquesta Sinfónica de Galicia Lothar Zargrosek, director Steve Harriswangler, fagot

facebook.com/sinfonicadegalicia twitter.com/OSGgalicia

31 programa 10_02.indd 31

01/02/12 10:43


Diseño y maquetación: María Verín Traducción: Roxelio Xabier García Romero Pilar Ponte Patiño Imprime: Alva Gráfica Edita: Consorcio para la Promoción de la Música A Coruña - Galicia - España, 2012

programa 10_02.indd 32

01/02/12 10:43


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.