Dierencollages van Mica Still

Dierencollages in zonnige kleuren

Door: Peter van Sparrentak

De Nieuw-Zeelandse kunstenares Mica Still heeft een eigenaardige fascinatie voor wolven, beren en tijgers. Ze droomt er zelfs over. De roofdieren verschijnen in creatieve varianten in tekeningen, schilderijen en op muren. Op straat zijn de grote schilderingen in felle pasteltinten een echte blikvanger.

Ze heeft Amerikaanse roots en komt oorspronkelijk uit de kustplaats Astoria, Oregon. In 1998 verhuisde ze naar NieuwZeeland, waar ze sindsdien in de hoofdstad Wellington woont. “Ik hou van het land, omdat het klein is en het sociale systeem hier goed werkt,” vertelt Mica. “Wellington is een mooie stad. Het heeft de zee en de heuvels en herinnert me aan de plek waar ik

ben opgegroeid. Ik voel me hier echt thuis, al mis ik wel mijn familie. Ik heb het staatsburgerschap, dus mag mezelf en mijn dochter officieel een ‘kiwi’ noemen.” Op de kunstacademie studeerde ze zwartwitfotografie. Daarna stapte ze over naar schilderen en ging ze volop kleuren gebruiken. Ze is al twintig jaar kunstenares en schildert pas de laatste vier jaar op straat. Mica: “Ik gebruikte in mijn atelier al kleuren, maar op straat probeerde ik dat nog te overtreffen. Ik realiseerde me niet dat ik iets anders deed dan anderen, maar dat schijnt wel zo te zijn. Ik krijg er veel reacties op.” Dit voorjaar maakte ze haar grootste muurschildering tot nu toe op het All Fresco Street Art Festival. Het evenement vindt plaats in een bedrijvige hoofdstraat. Ze beschilderde een muur van een Aziatische supermarkt, Lim Chour Center. “Ik had deze een jaar geleden al gemaakt, maar iemand had er overheen geschilderd. Ik ben gevraagd om hem opnieuw te maken. Er zitten enkele persoonlijke verhaaltjes in en een kritische boodschap aan degene die mijn werk bekladde.” Herkenbaar in haar werk zijn de pastelkleuren. Vooral roze, oranje en turkoois (een soort groenblauw) komen vaak terug. Mica: “Ik begin met een schets. Ik vind het moeilijk om met hele strakke lijnen te werken, dus daarvoor heb ik de kleurenvelden bedacht. Ik gebruik verschillende kleuren tegenover elkaar in plaats van outlines. In zekere zin bepaalt het medium dus de manier waarop ik werk.”

Vrolijk

Op de muur schildert ze voornamelijk met spuitbussen; voor grote vlakken gebruikt ze ook wel potten verf en kwasten. De ondergrond maakt ze niet eerst wit: ze schildert rechtstreeks op de muur. Mica: “Van men-

sen die mijn werk zien, krijg ik vaak reacties dat ze er vrolijk van worden. Dat is ook wat ik wil; iets schilderen dat mensen blij maakt.” Als mid-dertiger ziet ze zichzelf als een laatbloeier binnen de street art scene. “Ik kom ook vanuit een andere invalshoek. Ik heb

Ik ben dieren gaan schilderen omdat ik een andere richting in wilde slaan.

Dromen

Ze schildert altijd roofdieren, op een collageachtige manier. Mica: “Ik ben dieren gaan schilderen omdat ik een andere richting in wilde slaan. Hiervoor maakte ik donkere, moody schilderijen. De inspiratie komt voort uit mijn dromen. Ik droom al van kinds af aan over deze dieren,” vertelt ze. “Vaak komen er beren of leeuwen in voor. De leeuw volgt me dan altijd en de beer probeert me iets te vertellen.” Op straat schilderen vindt ze om meerdere redenen interessant. “Ik vind het opwindend. Het is een uitdaging, het verlegt mijn grenzen. Het is verslavend, merk ik. Ik hou ervan dat je één of twee dagen eropuit gaat om iets op de muur te maken en het dan weer achter je laat. Het is een andere manier van werken. In de studio kan het wel een maand duren voor ik iets af heb. Dan kun je veel oefenen en zien mensen alleen je beste werk. Op straat kun je alleen beter zijn

met je volgende muur. Ik vind mijn nieuwere werk beter, maar het lukt niet altijd goed. En verder: ik ben moeder van een dochter van twee jaar oud. Daarom is het moeilijk om thuis werk te maken. Op deze manier kan ik buitenshuis toch iets schilderen.”

nooit illegaal geschilderd. De meesten deden eerst dingen op straat en komen vanuit de street art in de galerie. Bij mij is het net andersom. Ik exposeerde al met mijn schilderijen, voordat ik street art ging maken.” Een ander straatkunstfestival waar ze deze zomer te gast was, is From The Ground Up in Christchurch. Hier maakte ze twee schilderingen op muren vlak naast elkaar. Op de één zijn twee wolven te zien, die elkaar glimlachend aankijken. Op de ander staat een beer, die bestaat uit vele kleine, gekleurde vormen. Mica: “Die beer heb ik op een andere manier geschilderd. Twee jaar geleden heb ik met die techniek een schilderij in mijn

Van mensen die mijn werk zien, krijg ik vaak reacties dat ze er vrolijk van worden. Dat is ook wat ik wil; iets schilderen dat mensen blij maakt.

studio gemaakt en ik wilde zien hoe dat er in het groot uit zou zien. De twee wolven lachen naar elkaar en proberen elkaar te benaderen. Er zitten ook nog twee wolvenkoppen, ondersteboven, in verstopt.”

www.facebook.com/micastill www.micastill.com

Zoekplaatjes

Dat doet ze wel vaker. In de collages zitten vaak meer wolven of beren dan op het eerste gezicht is te zien. Het doet denken aan de zoekplaatjes uit oude tijdschriften. Mica: “Ik kan me nog herinneren, dat ik die als kind probeerde op te lossen. Ik hield ook erg van het werk van (de Nederlandse tekenaar) Escher en heb uren geprobeerd om uit te zoeken hoe zijn tekeningen in elkaar staken.” De laatste twee jaar heeft ze vooral muurschilderingen gemaakt. Meestal op festivals waarvoor ze is uitgenodigd. Soms vraagt ze zelf of ze een muur mag beschilderen. In Nieuw-Zeeland is een redelijk bloeiende street art-scene ontstaan met jaarlijkse evenementen. In oktober is ze te gast op het eerste street art festival van het zuidelijk gelegen Dunedin. Hiervoor zijn ook enkele buitenlandse kunstenaars uitgenodigd.

Zee

Naast haar werk in de studio en op straat heeft ze dit jaar een ontwerp gemaakt voor BioPak, een milieuvriendelijk koffiebekermerk. Deze heeft een serie koffiebekers uitgebracht met themaontwerpen over de natuur van Nieuw-Zeelandse en Australische kunstenaars. In haar vrije tijd gaat ze ’s zomers, als het bij ons winter is, graag bodyboarden. “De zee is meestal vrij koud, dus het moet wel een mooie dag zijn,” zegt ze. “Ik heb geprobeerd om te surfen, maar ik ben daar niet sterk genoeg voor. Ik word altijd verpletterd door de golven. Ik ben wel graag in zee, dus bodyboarden is precies iets voor mij.” In Europa is ze al eens geweest tijdens haar studie op de kunstacademie, voor een zomerprogramma in Frankrijk. Mica: “Ik hoop er weer eens heen te gaan voor vakantie of werk. Ik zou er graag eens wat muren schilderen. “