Nicole Maalsté

Tripje in Italië

Tijdens een kort verblijf in Noord-Italië lees ik in een krant dat de Italianen overwegen om mediwiet in hun land toe te staan. Het idee is om de staatskwekerij in het midden van een goed beschermde legerbasis op te zetten, zodat rippen onmogelijk is.

Ik heb een missie. We zijn in de bergen en om mij heen lopen 700 ultralopers een bizarre bergmarathon over een afstand van 330 km. Dat zijn acht marathons achter elkaar. Met de nodige hoogtemeters, want de parcoursbouwers willen de lopers alle

hoeken van de bergen laten zien. Deze freakshow duurt van zondag tot de zaterdag die erop volgt. Lopers kunnen op een paar plekken op het parcours een uurtje slaap pakken. Soms in een bedje, soms languit liggend op het gras van een alpenweitje. Mijn wederhelft MIG is een van de lopers. Hoe het zover heeft kunnen komen weten we nog steeds niet, maar hij accepteert zijn lot. Ik rijd in een Fiatje naar de

plekken waar de lopers iets kunnen eten en drinken. Af en toe loop ik hem een uurtje tegemoet, de berg op. Of af. Mijn ‘hero’ wordt steeds vermoeider, naarmate de dagen vorderen. De inspanning en het slaapgebrek beginnen hun tol te eisen.

Waanzinnige ervaring

Dan neemt hij een energie-gel waarin ook cafeïne zit. Even later begint hij te praten:

“Het pad beweegt, alles draait. De maan hangt onder mij, in plaats van boven me.” Zijn ogen draaien weg. Hij begint een soort paddotrip, gecombineerd met een XTC roes te omschrijven. Ik schrik even, maar hij schijnt zich erg prettig te voelen, al is het wat moeilijk om netjes over het pad te blijven lopen. Als het even te heftig wordt gaat hij zitten, en legt hij zijn hoofd op zijn knieën. Na een halve minuut staat hij weer op. “Mooi, effe geslapen, die trip is voorbij”, verklaart hij opgewekt. En we vervolgen onze weg naar boven, een waanzinnige ervaring overigens, onder de volle maan in een bergachtig maanlandschap. We bereiken de finish net na het aanbreken van de dag.

Het pad beweegt, alles draait. De maan hangt onder mij, in plaats van boven me.

Waarom?

Waarom doet iemand dit zichzelf aan? Een vraag die iedereen stelt en waarop nooit een begrijpelijk antwoord volgt. Ook dit lijkt een kwestie van accepteren. Sommige dingen zijn nou eenmaal zo. Toch, het kriebelt en het prikkelt. Ik moet hier ook mijn deel van meemaken, voel ik.

Ik zoek uit of het mogelijk is om een stuk door de bergen mee te lopen. Liefst een nacht lang. Die mogelijkheid dient zich aan. We vertrekken vanaf een punt waar de lopers snel een bordje pasta naar binnen kunnen werken. Het tempo ligt hier, op dertig kilometer voor de finish, niet meer hoog. Gerend wordt er nauwelijks nog, hoogstens wat gedribbeld. Het is nacht als we vertrekken voor het laatste stukje wedstrijd. We lopen zonder pad via een steile bergwei naar boven. Na een uur of wat zien we boven ons lichtjes op de berg, een berghut. Het duurt dan nog bijna twee uur voor we bij de lichtjes zijn. Bij de hut zitten we op ongeveer 2600 meter hoogte en moeten nog door naar 3000 meter. Ik voel me fris, maar MIG heeft het zwaar. Hij hijgt en puft en wankelt. “Mijn ogen vallen dicht van vermoeidheid”, verklaart hij.

Dikke joint

Bij de finish vertellen verschillende ultralopers mij over vergelijkbare tripervaringen. Sommigen vonden het heel eng en vroegen zich af hoe ze dit zouden kunnen voor- komen. Ik adviseer ze om als onderdeel van hun training wat paddo’s of XTC te nemen of misschien moeten ze gewoon een keer een dikke joint opsteken. Dan kom je in eenzelfde roes terecht zonder eerst zo’n uitputtingsslag te moeten leveren….

Grappig eigenlijk, hoe de een zo’n roes als een onprettige bijwerking ervaart, terwijl een ander deze juist opzoekt.