Nicole Maalsté

Regularisering

Het debat over regulering van de achterdeur is weer in volle gang. Nou ja, debat. Het is maar hoe je het bekijkt. Burgemeesters roepen om het hardst dat ze een experiment met gereguleerde hennepteelt willen en links georiënteerde politieke partijen vragen de minister om de plannen die burgemeesters hierover hebben ingediend met een ‘open blik’ te bekijken. De minister gaat tot nu toe elk debat hierover uit de weg om de simpele reden dat het volgens hem niet kan en hij er persoonlijk ook niks in ziet. Einde discussie!?

Het trieste is dat we dit debat jaren geleden ook al tot in den treuren hebben gevoerd. Ik heb laatst nog eens een debat uit de

Tweede Kamer van maart 1996 gelezen. Vrijwel exact dezelfde argumenten worden nu nog steeds genoemd als redenen waarom een regulering van de achterdeur niet mogelijk is. Ons imago in het buitenland, de aantrekkingskracht op coffeeshoptoeristen, de schadelijkheid (lees: THC), etcetera. Het enige wat veranderd is, zijn de poppetjes. Van de Camp (CDA) is vervangen door Oskam, Rebel (PvdA) heeft het stokje overgenomen van Oudkerk en Berndsen (D66) vervult tegenwoordig dezelfde rol als De Graaf in 1996.

Misschien dat de huidige dames en heren politici de oude debatten er nog eens bij moeten pakken om te kijken waar ze ook alweer voor stonden…

Symboolpolitiek

Ook toen al werden we regelmatig getrakteerd op symboolpolitiek. Zo lanceerde de PvdA tot grote hilariteit van de andere partijen het begrip ‘regularisering’, omdat de term gedogen een verkeerde uitstraling zou hebben. Gedoogbeleid zou een simplistisch beeld met zich mee brengen van ‘laissez faire’, een tolerante houding naar crimineel en asociaal gedrag. Die mixed message van ‘het mag niet, maar het kan wel’ zou in het buitenland nergens begrepen worden. De term gedoogbeleid zou onduidelijk zijn. Daarom wilde de PvdA af van het begrip, terwijl ze de kern van het gedoogbeleid bleef onderschrijven. Het CDA merkte schamper op dat de term regularisering niet bepaald

meer duidelijkheid oplevert: “Ik ben bang dat de buitenlandse pers dit gewoon zal vertalen in ‘legaliseren’.” En D66 noemde het terecht ‘window-dressing’.

Niets veranderd?

Is er dan werkelijk niets veranderd? Jawel, twintig jaar geleden leek het debat veel meer over verschillen in principiële standpunten tussen de partijen te gaan. Dat zien we nu eigenlijk alleen nog maar bij christelijke partijen. Zo betoogt Van der Vlies (SGP) in maart 1996: “Wij spreken over een complex en ernstig menselijk en maatschappelijk probleem. Hoe heeft het zover kunnen komen, is mijn verzuchting als ik al die ellende weer op mijn netvlies krijg”. Op 20 november 2013 horen we Segers van de ChristenUnie iets vergelijkbaars zeggen: “Ik blijf mij erover verbazen dat dit wordt gepresenteerd als iets nobels, als iets wat nage-

streefd zou moeten worden, terwijl het om iets ontzettend slechts gaat. Het is slecht voor mensen en leidt tot verslaving.”

Ideaalbeeld

Je hoeft het hier niet mee eens te zijn, maar het getuigt wel van een ideaalbeeld over onze samenleving die bij veel andere partijen steeds meer lijkt te ontbreken. In dat verband wil ik ook nog even een uitspraak van de heer Teeven (je weet wel, onze huidige staatssecretaris) van 21 maart 2008 in herinnering brengen. Hij reageert hier op de wens van het CDA dat er meer opsporingscapaciteit in de grensregio’s moet komen: “Dat is een ideaalbeeld. Dat wil iedereen wel, maar is het niet beter de coffeeshops daar echt bijna op de grens te zetten? Bij de problemen die wij wat dit betreft in het zuiden en zuidwesten van het land hebben, zie je dat 90% van de klandizie uit het buitenland komt. De oplossing van die problemen komt volgens mij dichterbij als je de buurlanden dwingt daaraan mee te werken.”

In 2008 gaf de VVD nog blijk van enige realiteitszin. Misschien dat de huidige dames en heren politici de oude debatten er nog eens bij moeten pakken om te kijken waar ze ook alweer voor stonden…