4
Уводзіны Беларуская прыгодніцкая літаратура, пачынаючы з другой паловы XX стагоддзя, заняла перадавыя пазіцыі ў рэчаіснасці іншых жанравастылістычных адгалінаванняў літаратуры. Гэта звычайна творы, якія апавядаюць пра незвычайныя прыгоды герояў. Гэта “Творы з нечаканымі паваротамі дзеяння, вострымі і таму займальнымі сюжэтамі, з хуткай зменай падзей з тайнамі і загадкамі ў жыцці персанажаў”[2,с.16]. Значнае месца ў прыгодніцкай літаратуры займае дэтэктыў. Так, дэтэктыўная
літаратура
традыцыйна
вызначаецца
як
адгалінаванне
прыгодніцкай літаратуры. “Гэта творы, сюжэты якіх пабудаваны на раскрыцці загадкавай тайны, звязанай са злачынствам” [2, с. 16]. Прааналізаваўшы дэтэктыўную літаратуру апошніх гадоў, можна адзначыць, што яна яшчэ развіваецца, і таму пакуль што многія дэтэктывы (нават на сучасную тэму), аўтары якіх намагаюцца пісаць творы падкрэслена беларускія, яшчэ знаходзяцца пад уплывам беларускай міфалогіі і гісторыі. Так, яскравым прыкладам з’яўляецца “Солешскі прывід” Тэафіліі Сабацкай, дзеянне якога адбываецца ў канцы 20 ст., але ў аповедзе пра з’яўленне прывіда закранаецца гісторыя краіны з 1885 г. па 1939 г. Дзеянне дэтэктыва “Ліхія прыгоды Генрыха Войніча, злодзея і прайдзісвета” адбываецца ў наш час, але згадваецца гісторыя пасольства Льва Сапегі да Івана Шахлівага, які падарыў паслам гасянцкага павета. Наша гісторыя дае ўнікальныя па сваёй разнастайнасці і заблытанасці дэтэктыўныя сюжэты. У часы розных дзяржаўных зменаў цяжка вырашыць праблему
сучаснасці
і
нерухомасці, з’яўляецца шмат несправядліва
пакрыўджаных мсціўцаў за забітых родзічаў. Наша гісторыя – трагічная для жыхароў Беларусі і адначасова вельмі зручныя для аўтараў-дэтэктэвістаў. Так, мы можам назваць прозвішчы плённа працуючых у гэтым жанры аўтараў: Віктар Праўдзін, Мікола Шайбак і М. Клімковіч. Значны ўклад у