De Kastenmakerij
Tekst e n f o t o ’ s : R e m i v a n B e r g e n
Verbondenheid staat op Bjorn Ceelen (42) uit Groesbeek timmert flink aan de weg met zijn ‘Kastenmakerij’. Gemiddeld tachtig heren, zestig dames en zelfs een kleine zeventig kinderen werken met hem wekelijks aan hun algehele fitheid. Niet in een ultra moderne sportschool, nee, Bjorn werkt redelijke Spartaans, roest op de schijven, geen matjes en altijd buiten. Ik ga bij hem op de koffie.
lings en gaat voor elkaar door het vuur. Van die bijna twintig jaar werkte ik vijftien jaar als onderofficier en specialiseerde me door diverse opleidingen. Anderhalf jaar geleden ben ik eruit gestapt, het was goed zo, ik merkte dat het vuurtje langzaam doofde en ik verlangde naar andere dingen in mijn leven. Als een klein kind heb ik
De naam
‘Kastenmakerij’: we stellen onszelf een
gehuild zo moeilijk was tenslotte de keuze
‘Kastenmakerij’, deze naam roept bij mij
doel en daar werken we naar toe. Ik volgde
om te stoppen; ik nam afscheid van mijn
een vraag op, wat betekent dit? “Ja, dat
de opleiding in Rotterdam daar zat ik zes
militaire familie, maar waar deuren sluiten
snap ik en ik zal het je uitleggen”, begint
maanden intern in combinatie met bivak-
gaan andere deuren open!”
Bjorn. “Van origine was ik lasser/construc-
weken. Daarna kwam ik in Doorn bij de
teur bankwerker bij Smit transformatoren
operationele eenheden. Ik heb ontzettend
in Nijmegen. Daar had je de afdeling De
veel buitenlandse trainingen gehad, in de
Kastenmakerij en daar werkte ik als con-
vrieskou (-30) van Scandinavië en in een
structie bankwerker-lasser. Het was gewel-
dampende jungle in Ghana. Gemiddeld
dig werk maar een carrière bij het Korps
was ik wel zeven tot acht maanden per jaar
mariniers bleef trekken, en daar kreeg de
van huis. In 2003 was ik op uitzending naar
naam ‘kast’ een heel andere betekenis.”
Irak, in 2005 naar Afghanistan, in 2008 naar Tsjaad en in 2016 naar Somalië. Bijna
30
Korps Mariniers
twintig jaar zat ik in een achtbaan van
“Na mijn technische carrière ging ik eind
spanning en emoties. Ik zag het avontuur
1999 voor de keuring bij het korps
maar ook de donkere zijde. Vooral de uit-
Mariniers. Ik doorliep alle trajecten en in
zendingen maakten indruk, ze vormden
2000 was ik officieel Marinier. Zo snel als ik
me voor de rest van mijn leven, maar
het vertel, zo’n pittig traject was het. Het
gelukkig kan ik relativeren als de beste.
was afzien en elke dag weer bikkelen en
We stonden altijd op standje ‘aan’, gingen
presteren, maar na zes maanden had ik
180 km per uur, dag in en dag uit. Altijd
mijn doel behaald en was zo trots als een
moest er gepresteerd worden. Het is één
pauw. Zo werkt het eigenlijk ook bij de
grote familie, je vertrouwt elkaar blinde-
Topic Regi o m a g a z i n e
N r . 2 2021
