Millings jaarboek

Het Millings Jaarboek Ton van Raaij ‘Markant charmant’

Ton van Raaij uit Millingen is zo iemand waar je tijdens een verjaardag of in een kroeg graag naast wil zitten. Hij is een soort wandelende Wikipedia, heeft veel feitenkennis en is ontzettend onderhoudend en vriendelijk. Misschien is hij wel daarom voorzitter van Het Millings jaarboek.

Ton van Raaij, zoon van melkboer Piet van Raaij in het Millingse vooral bekend door het venten met zijn pony Ceasar. Melkboer Piet was de vriendelijkheid zelve en daarnaast een zeer verdienstelijk saxofonist bij fanfarekorps Ons Genoegen. De appel viel niet ver van de boom. Ton van Raaij ging na de HBSb aan de Kronenburgersingel in Nijmegen in dienst bij de 109de afdeling veldartillerie als landmeter. Hij verliet Millingen, woonde door het hele land en was vierenveertig jaar werkzaam in de IT, van programmeur tot uiteindelijk zelfs directielid. Na zijn pensionering ging Ton geschiedenis studeren in Nijmegen. Overigens is Van Raaij, behalve bij het Millings Jaarboek, ook nog vrijwillig wetenschapper aan de universiteit. Zo is hij momenteel betrokken bij een project over de kadastrale gegevens in Sri Lanka ten tijde van de VOC.

Wat is het Millings Jaarboek?

“Het Millings Jaarboek is een stichting die elk jaar een boek uit wil brengen over het dorp Millingen en de Millingenaren, zowel geboren- als import. Elk jaar krijgt de stichting een brede waaier van artikelen aangeboden. Variërend van de oudheid en de middeleeuwen tot aan de moderne tijd. Verhalen met veel diepgang en onderbouwing door archiefstukken tot meer luchtige verhalen. Bijvoorbeeld de archeologische vondsten, de natuur, markante persoonlijkheden en de overleveringsgeschiedenis van het dorp. Voor alle duidelijkheid, we willen geen wetenschappelijk tijdschrift zijn maar de Millingse geschiedenis, mensen en gewoontes beschrijven”, aldus Van Raaij.

In zijn boekenkast staan alle drieëntwintig delen waar hij elke dag met trots naar kijkt. “Onze helaas veel te vroeg overleden voorzitter Peter Scholten maakte regelmatig de opmerking “wie doet het ons na?”. Dit is het tastbare deel, een hele plank in de boekenkast gevuld met Millingen. Schrijvers raadplegen eerst het Millings Jaarboek voordat zij een artikel over Millingen schrijven en dat is een groot compliment voor ons”, glimlacht Ton.

Waarom is het Millings Jaarboek succesvol?

“De presentatie van het jaarboek, eind november in de Gelderse Poort, is altijd een feestje, een reünie waar veel (oud-) Millingenaren, komen om bij te praten. Zo’n tweehonderd mensen die genieten van het samenzijn bij gastheer en-vrouw Willy en Erica. De focus op Millingen draagt ook bij aan ons succes; de lezer weet vooraf wat hij krijgt, het is ‘Millingen’ wat de klok slaat. Het ligt natuurlijk ook aan de verhalen in ons jaarboek. Verhalen, geschreven door vrijwilligers die hun kennis over een onderwerp willen delen met de lezers. Zonder deze auteurs bestaat het Millings Jaarboek niet eens.

Naast de auteurs is de redactie cruciaal. Deze is verantwoordelijk voor de content, de inhoud, leest alles na om tikfouten, rare zinsconstructies en de opmaak te corrigeren en te controleren. Monnikenwerk dat uren vrije tijd in beslag neemt.

Het bestuur faciliteert het werk, het drukproces en zorgt voor de financiën. Deze duidelijke verdeling van de werkzaamheden draagt ook bij aan ons succes. Gemeenschappelijk is de grote interesse in geschiedenis, vooral van ons dorp. Daarbij komt een gedrevenheid om die geschiedenis ook vast te willen leggen.”

Wat zijn de bedreigingen van het Millings Jaarboek?

“Veel mensen denken dat de grootste bedreiging het mogelijk aantal onderwerpen is: “Hoe lang kun je nog over Millingen schrijven?” Ik kan iedereen geruststellen. Ons redactielid Wil Oteman liet bij zijn overlijden afgelopen jaar een archief van 574 dossiers na met onderwerpen waarover in het Millings Jaarboek geschreven kan worden. Onderwerpen genoeg dus.

In het verleden waren de financiën een bedreiging. Door gebruik te maken van moderne druktechnieken blijven we niet zoals voorheen met een grote restvoorraad zitten. Op dit moment kunnen we voldoen aan ons beleidsuitgangspunt, namelijk dat wij voldoende financiële reserve hebben om een komende uitgave altijd te kunnen betalen. Wel zijn we dringend op zoek naar mensen willen schrijven Vaak horen we van deze mensen dat ze niet willen of durven, ze zijn bang. “Wij kunnen niet schrijven” is het argument. Die angst is te begrijpen. Maar onze redactie staat voor hen klaar. En we zoeken vrijwilligers die willen vertellen, schrijven, redigeren en besturen. Al zijn we wel overtuigd dat we telkens weer belangstellenden vinden die ons verder helpen“.

En hoe zit het met de toekomst?

‘Ik denk zeker dat we de komende tien jaar telkens weer een jaarboek zullen uitgeven. Onderwerpen genoeg en stiekem hoop ik ook op de import Millingenaren. Regelmatig kom ik mensen tegen die een oud pand gekocht hebben en daar meer over willen weten. Hopelijk gaan zij hun graafwerk naar het verleden van het pand omzetten in een mooi artikel voor ons jaarboek. Verder zal in de toekomst een groot deel van ons bestuur en redactie vervangen moeten worden. Op een na zijn we allemaal gepensioneerd en langzaam maar zeker zal er opvolging moeten komen’’.

Wat brengt het voor jou Ton?

“Een geweldige hobby met een heel concreet resultaat: een boek! Het zien van het boek en de geur, vers van de drukker, geeft veel voldoening. Tot slot levert het veel contacten op, bijvoorbeeld bij de zoektocht naar nieuwe auteurs.

Gelukkig lijkt corona op zijn retour waardoor deze contacten weer persoonlijker kunnen worden. En dat hele proces van het maken van ons jaarboek eindigt met de presentatie van het boek. Een feest, een reünie waar Millingenaren gezellig bij elkaar komen en herinneringen ophalen.

En natuurlijk ben ik trots dat een dorp van bijna zesduizend inwoners het voor elkaar krijgt om in de afgelopen vijfentwintig jaar drieëntwintig boeken uit te geven. Zo heb je op verjaardagen genoeg om over te praten, en om met de woorden van Peter Scholten te eindigen “Wie doet ons dat na?”.

Even voortellen Lisette Schriever Ik kan lezen en schrijven met de ‘mannen’

Onze rots in de branding, Lisette Schriever werkt al ruim 17 jaar bij ons. Van receptie tot showroom, zij staat haar mannetje! Hoogste tijd om haar wat beter te leren kennen.

Prettige Feestdagen en een gelukkig Nieuwjaar Verzorgingstehuis Lisette begon jaren geleden op de receptie bij een verzorgingstehuis. Later verzorgde zij de voedingsadministratie voor de keukens, die het eten verzorgen voor tehuizen in de omgeving en voor Tafeltje Dekje. Omdat de keukens destijds gingen sluiten vond ze haar plek bij Jacques. ‘Ik kocht mijn eerste auto bij Jacques en ben ook als klant nooit meer weggegaan.

Receptie

Ik begon bij Jacques aan de receptie, daarna deed ik de administratie en breidde mijn takenpakket uit naar het afleveren van de auto’s, de in- en verkoop etc. Ook werk ik, nu Jacques wat minder werkt, twee dagen in de showroom. Het contact met klanten vind ik heel erg leuk, daar krijg je energie van. Ik krijg veel leuke reacties van klanten. “Hé een vrouw in de showroom? Wat leuk!”

It’s a mans world

Daar ontkom je niet aan. Ook ik niet… In het begin was dat dus best lastig. Niet speciaal tussen het team. Maar in de showroom kijkt men af en toe raar op als ik de verkoop doe… Voor een technische vraag neigt men toch sneller naar één van onze mannen te gaan. Ik zeg weleens, ‘zou makkelijker zijn als ik een man was’. Onzin natuurlijk, maar je moet wel beter je best doen om het vertrouwen van je klanten te winnen.

Verandering is goed!

Groei staat altijd gelijk aan geluk, ik leerde om me aan te passen en weerstand te ontwikkelen. Ben heel blij dat ik destijds deze stap gezet heb. Ik kan lezen en schrijven met de ‘mannen’ en zij ook met mij. Ik ben ‘one of the guys’ met een vrouwelijke touch! Ik zorg wel voor wat extra sfeer met de feestdagen. Daar denken mannen niet aan..’

Veelzijdig

In het begin kwam er veel op haar af. ‘Wel even wennen in het begin, alle onderdelen leren kennen, het vak begrijpen, maar je groeit erin. Niet vanzelf, je moet er wel wat voor doen. Als klant breng je je auto in de ochtend en haalt hem weer op aan het einde van de dag. Nu weet ik wat er allemaal geregeld moet worden in de tussentijd. Achter de schermen gebeurt er ontzettend veel. Dat maakt mijn functie ook heel boeiend.’

Privé

Lisette is al jaren getrouwd met Marcel en geniet van de kleine dingen. ‘Lekker lezen, wandelen, samen lekker eten en als het weer mag vakantie vieren! Daar geniet ik van.

Toekomst

Ik hoop hier nog lang met plezier te werken. We zijn al heel wat jaren de ‘dorpsgarage’ om de hoek. De garage waar de mensen klant aan huis zijn. Gemoedelijk en betrouwbaar. Daar hoeft voor mij niets aan te veranderen!’

Nog vragen?

Of wilt u een afspraak maken? Lisette en de rest van de mannen staan voor u klaar!