Ufający. Śladami bł. ks. Michała Sopoćki

NAGRODA

FENIKS 2013 WYRÓŻNIENIE

FENIKS 2014

MAM NADZIEJĘ, ŻE DZIĘKI TEJ KSIĄŻCE czytelnicy będą mogli poznać bliżej wielką postać współczesnego Kościoła, a także zgłębić to, co było istotą jego misji – czyli tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Niech także nam towarzyszy zawołanie, które było życiową dewizą Błogosławionego: „Jezu, ufam Tobie”.

Kard. Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych

w serii ukazały się również

Abp Tadeusz Kondrusiewicz, metropolita mińsko-mohylewski

W KSIĄŻCE „UFAJĄCY” POZNAJEMY, wciąż jeszcze w pełni nie odkrytą, postać wielkiego apostoła Miłosierdzia Bożego bł. Michała Sopoćki. Autorzy poprzez słowo i obraz prowadzą nas ścieżkami jego życia i dzieł apostolskich. Opowiadają i ilustrują historię ludzką, a przecież kreśloną Boską ręką, którą sam bł. Michał odczytał „jako jedno pasmo objawów nieskończonego Miłosierdzia Bożego”. Trafnie wyróżniają w duchowej charakterystyce błogosławionego ufność w Miłosierdzie Boże, która pozwoliła niestrudzenie, mimo przeciwności, prowadzić misję apostolską, owocującą dziś upowszechnieniem kultu Miłosierdzia Bożego w świecie.

Bp Henryk Ciereszko, biograf bł. Michała Sopoćki UFAJĄCY – TYM SŁOWEM NAJLEPIEJ MOŻNA OBJĄĆ TAJEMNICĘ DUSZY ks. Michała Sopoćki.

W sposób absolutny żył on ufnością w Miłosierdzie Boże. Przez konfesjonał pozwolił się otworzyć duszy św. Siostry Faustyny i pomógł odczytać wolę Boga przekazaną przez tę prostą zakonnicę. Pokazał, że konfesjonał może stać się najważniejszym miejscem kapłańskiej służby i najskuteczniejszą amboną nauczania oraz najlepszą drogą do wchodzenia na duchowe szczyty, aby dotknąć Nieba. Ks. Sopoćko wskazał bezgraniczną ufność w Boże Miłosierdzie jako najpiękniejszy styl chrześcijańskiego życia, przepełnionego świadomością, że jesteśmy w rękach Pana Boga.

Lidia Dudkiewicz, redaktor naczelna „Niedzieli”

UFAJĄCY

FENIKS 2017

Śladami bł. ks. Michała Sopoćki

WYRÓŻNIENIE

TEN ŚWIĘTY CZŁOWIEK zostawił swe święte ślady w trzech niezależnych krajach – na Białorusi, Litwie i w Polsce, na pewno można go nazwać Patronem Trojga Narodów: Białorusi, Litwy i Polski. Jest to bardzo ważne z perspektywy integracji europejskiej. Nie pragmatyzm polityczny i ekonomiczny, ale wartości duchowe, Miłosierdzie Boże, na które wskazuje dzisiejszy nowy Błogosławiony, muszą jednoczyć Europę.

ufający Śladami bł. ks. Michała Sopoćki

GRZEGORZ GÓRNY

Odbyłem podróż w czasie i przestrzeni – od XIXwiecznej wsi białoruskiej, przez międzywojenne Wilno i kolejne strefy okupacyjne II wojny światowej, aż do rozproszonych po świecie miejsc kultu Miłosierdzia Bożego w XXI stuleciu. Moim przewodnikiem był ks. Michał Sopoćko. Nie pozwalał mi zapomnieć, że ostateczną instancją w naszym życiu jest Miłosierdzie, które ma swoją Twarz i swoje Imię.

W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście. św. Jan Paweł II

JANUSZ ROSIKOŃ

Podróże śladami bł. ks. Sopoćki splatały się często ze św. Faustyną. Zafascynowała mnie ta niezwykła para zwykłych ludzi. Ona umiera w 1938 roku on kontynuuje ich dzieło do końca swoich dni. Z jego inicjatywy powstał „Dzienniczek”, ale też sam napisał wiele ważnych prac, w tym piękne „Dzienniki”.

KIM BYŁ TEN NIESPOTYKANIE SPOKOJNY CZŁOWIEK, któremu została powierzona największa tajemnica świata? Jakie wewnętrzne bitwy musiał stoczyć, skoro notował: „Kończę osiemdziesiąt lat. Moje ręce są puste”? Co w jego postawie rozbrajało serce samego Jezusa, który zdumionej Faustynie szeptał: „życzenia jego są życzeniami Moimi” i „Jego wola będzie ponad wolę moją”? Jak to dobrze, że duet Górny–Rosikoń powędrował śladami ks. Michała!

Marcin Jakimowicz, „Gość Niedzielny” www.rosikonpress.com

GRZEGORZ GÓRNY

JANUSZ ROSIKOŃ

SPIS TREŚCI

12 Dzieciństwo PODDANY CARA

24 nauka WIARA I ROZUM

46 Seminarium DROGA DO KAPŁAŃSTWA

56 wikary PIERWSZA PARAFIA

72 Kapelan MUNDUR I SUTANNA

92 ojciec PRZEMIERZAJĄC WILNO

120 faustyna SPOTKANIE Z MISTYCZKĄ

146 miłosierdzie JEZU, UFAM TOBIE

162 zmagania POWOŁANIE W POWOŁANIU

6

178 okupacja MIĘDZY STALINEM A HITLEREM

196 założyciel UCIEKAJĄC PRZED POŚCIGIEM

216 transporty CZAS PRZESIEDLEŃCÓW

230 białystok

APOSTOŁ MIŁOSIERDZIA

248 przeciwności

5 PROLOG 8–9 DROGI ŻYCIA 10–11 KALENDARIUM 326 PODZIĘKOWANIA

PRÓBA POKORY

262 schyłek OSTATNIE LATA

276 ś więto POLSKI PONTYFIKAT

294 b łogosławiony DROGA NA OŁTARZE

310 zgromadzenie DUCHOWY OWOC

7

PODRÓŻE KS. MICHAŁA SOPOĆKI PO ŚWIECIE Warszawa

Antwerpia

Akwizgran Konnersreuth Lisieux Ratyzbona Wenecja Florencja Asyż Rzym Ateny

Stambuł

Nazaret Jerozolima Betlejem

ze Mor

Ba

c łty

kie

EGIPT

Myślibórz

DROGI ŻYCIA KSIĘDZA SOPOĆKI POLSKA

ŚWIAT

Berezwecz 94 Białystok 80, 232 Częstochowa 79, 270 Grodno 80, 90 Janiszki 59 Jaszuny 175 Juszewszczyzna 14, 26 Kowno 186 Kraków 79, 164 Lebiedziewo 69 Łomianki 74 Łosk 175 Miedniki Królewskie 67, 71 Myślibórz 243 Nowa Wilejka 94 Onżadów 67, 84 Oszmiana 29, 99 Płungiany 72 Podegrodzie 94 Różana 77 Słonim 77 Szydłowice 78 Taboryszki 62, 84 Warszawa 74, 84, 234 Wilno 35, 80, 90, 149 Wołkowysk 77 Wołożyn 26 Zabrzeź 18 Zakopane 96 Żyrowice 77

Ain Karem 113 Akwizgran 108 Antwerpia 108 Asyż 175 Ateny 113 Betania 113 Betlejem 113 Emaus 113 Florencja 175 Jaffa 111 Jerozolima 112 Kafarnaum 111 Kana Galilejska 111 Konnersreuth 107 Lisieux 109 Nazaret 111 Nebi Samuil 112 Ratyzbona 118 Rzym 1174 Stambuł 113 Wenecja 175

granice Polski sprzed II wojny światowej

współczesne granice Polski

Współczesne granice Rzeczypospolitej

LITWA Płungiany

WILNO Juszewszczyzna Miedniki Turgiele Oszmiana Taboryszki Zabrzeź Onżadów Jaszuny

Białystok

WARSZAWA

P O L S K A Granice Rzeczypospolitej sprzed II wojny światowej

Częstochowa

KRAKÓW Zakopane

Kalendarium życia

10

1888 ■ narodziny Michała Sopoćki w Juszewszczyźnie 1898 ■ pierwsza Komunia Święta 1901 ■ nauka w szkole ludowej w Zabrzeziu 1902-1906 ■ nauka w szkole miejskiej w Oszmianie 1907-1908 ■ praca nauczyciela w szkole ludowej w Zabrzeziu 1908-1910 ■ pobyt i samokształcenie w nielegalnym internacie Jadwigi Waltz w Wilnie 1909 ■ skazany przez sąd w Oszmianie za nauczanie bez uprawnień w szkole w Zabrzeziu 1909 ■ egzaminy w Petersburgu jako warunek przyjęcia do seminarium w Wilnie 1910-1914 ■ nauka w wileńskim Seminarium Duchownym 1914 ■ święcenia kapłańskie z rąk biskupa Franciszka Karewicza 1914 ■ WYBUCH I WOJNY ŚWIATOWEJ 1914 ■ posługa duszpasterska w parafii w Janiszkach 1914-1918 ■ praca wikarego w parafii w Taboryszkach 1916 ■ zbudowanie kaplicy św. Kazimierza w Miednikach Królewskich 1917 ■ budowa kaplicy w Onżadowie 1918 ■ KONIEC I WOJNY ŚWIATOWEJ 1918 ■ przyjazd do Warszawy 1919 ■ posługa kapelana na froncie białoruskim podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 ■ duszpasterstwo dla wojskowych w Warszawie 1922-1923 ■ udział w kampanii przedwyborczej do Sejmu Wileńskiego 1923 ■ tytuł magistra teologii moralnej na Uniwersytecie Warszawskim 1924-1929 ■ kapelan wojskowy w Wilnie 1927-1933 ■ funkcja ojca duchownego w seminarium wileńskim 1928-1939 ■ praca wykładowcy w seminarium duchownym 1930 ■ podróż do Europy Zachodniej 1933-1936 ■ kierownik duchowy i spowiednik Siostry Faustyny Kowalskiej 1934 ■ pielgrzymka do Ziemi Świętej 1934 ■ powstanie obrazu Jezusa Miłosiernego pędzla Eugeniusza Kazimirowskiego 1934-1938 ■ rektor kościoła św. Michała w Wilnie 1935 ■ pierwsze publiczne wystawienie obrazu w Ostrej Bramie 1937 ■ pierwsza książeczka ks. Sopoćki o Bożym Miłosierdziu 1938 ■ śmierć Siostry Faustyny Kowalskiej 1939 ■ pielgrzymka do Rzymu 1939 ■ WYBUCH II WOJNY ŚWIATOWEJ 1941 ■ spotkanie z Jadwigą Osińską, która składa na ręce ks. Sopoćki śluby prywatne 1942-1944 ■ ukrywanie się przed Niemcami pod fałszywym nazwiskiem 1944 ■ ks. Sopoćko przyjmuje śluby od pierwszych kandydatek do przyszłego zakonu 1945 ■ KONIEC II WOJNY ŚWIATOWEJ 1947 ■ wyjazd do Białegostoku 1947 ■ siostry osiedlają się w pierwszym domu w Myśliborzu, gdzie pierwszą przełożoną zostaje s. Osińska

bł. ks. Michała Sopoćki 1954 ■ konkurs na obraz Jezusa Miłosiernego wygrany przez Ludomira Ślendzińskiego 1955 ■ zatwierdzenie Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego na prawie diecezjalnym 1955 ■ śmierć przełożonej s. Osińskiej, którą zastępuje s. Benigna Naborowska 1958 ■ dekret Kongregacji Świętego Oficjum nakazujący wycofanie wszystkich obrazków oraz modlitw pochodzących z wizji Siostry Faustyny Kowalskiej jako nieautentycznych 1959 ■ notyfikacja Kongregacji Świętego Oficjum zakazująca kultu Miłosierdzia Bożego według wskazań Siostry Faustyny Kowalskiej 1962 ■ ks. Sopoćko ofiarą wypadku samochodowego w Zakopanem 1965 ■ złożenie zeznań jako świadek w rozpoczętym w Krakowie procesie beatyfikacyjnym Siostry Faustyny Kowalskiej 1967 ■ śmierć s. Benigny Naborowskiej, po której nową przełożoną Zgromadzenia zostaje s. Salezja Poznańska 1968 ■ referat ks. Sopoćki podczas sympozjum na temat Bożego Miłosierdzia w Ołtarzewie 1975 ■ śmierć ks. Michała Sopoćki w Białymstoku 1978 ■ Kongregacja Nauki wiary cofa zakaz z 1959 roku i zezwala na kult Miłosierdzia Bożego w formach zalecanych przez Siostrę Faustynę Kowalską 1978 ■ WYBÓR NA PAPIEŻA KAROLA WOJTYŁY, KTÓRY PRZYJMUJE IMIĘ JANA PAWŁA II 1980 ■ encyklika Jana Pawła II o Bożym Miłosierdziu „Dives in misericordia” 1982 ■ śmierć s. Salezji Poznańskiej, po której nową przełożoną Zgromadzenia na początku następnego roku zostaje s. Józefa Misarsko 1985 ■ kardynał Franciszek Macharski ustanawia święto Bożego Miłosierdzia w archidiecezji krakowskiej 1987 ■ rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego ks. Michała Sopoćki na szczeblu diecezjalnym 1989 ■ ocalenie Białegostoku od katastrofy ekologicznej, przypisywane wstawiennictwu ks. Michała Sopoćki 1993 ■ beatyfikacja Siostry Faustyny Kowalskiej przez Jana Pawła II 1993 ■ rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego ks. Michała Sopoćki na szczeblu watykańskim 1995 ■ nową przełożoną Zgromadzenia zostaje s. Maria Kalinowska 2000 ■ św Jan Paweł II kanonizuje Siostrę Faustynę Kowalską i ogłasza w Kościele nowe święto – Bożego Miłosierdzia 2002 ■ Jan Paweł II dokonuje w Krakowie aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu 2005 ■ Jan Paweł II odchodzi w wigilię święta Bożego Miłosierdzia 2008 ■ Benedykt XVI zatwierdza Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego na prawach papieskich 2008 ■ beatyfikacja ks. Michała Sopoćki w Białymstoku 2012 ■ otwarcie w Wilnie Hospicjum im. bł. ks. Michała Sopoćki 2014 ■ nową przełożoną Zgromadzenia zostaje s. Joanna Kwiatkowska 2016 ■ konsekrowanie pierwszego na świecie kościoła pod wezwaniem bł. ks. Michała Sopoćki w Czarnym Borze na Litwie 2017 ■ pierwsza edycja wręczenia nagród im. bł. ks. Sopoćki tzw. „Michałów”

11

Poddany cara

Dzieciństwo

ROZDZ IAŁ 1

Dzieciństwo Od urodzenia był obywatelem drugiej kategorii. Zadecydowały o tym dwa fakty.

Po pierwsze: jego ojciec i matka byli Polakami. Po drugie: przyszedł na świat w rodzinie katolickiej.

Michał Sopoćko urodził się 1 listopada, a więc w dniu, w którym Kościół obchodzi uroczystość Wszystkich Świętych. Owego jesiennego poranka 1888 roku jego rodzice zapewne nie przypuszczali, że ich syn zostanie w przyszłości zaliczony w poczet tych, których święto obchodzono tego dnia.

14

Sto dwadzieścia lat później, 28 września 2008 roku, Kościół katolicki ogłosi Michała Sopoćkę obywatelem Królestwa Niebieskiego.

Kiedy przychodził na świat w majątku Juszewszczyzna, położonym w powiecie oszmiańskim, na pograniczu województw mińskiego i wileńskiego, Polska nie istniała na mapach świata już od 93 lat. Rzeczpospolita podzielona została między Prusy, Austrię i Rosję. Pierwszy z tych krajów zagarnął 7 procent terytorium zlikwidowanego państwa, drugi – 11 procent, trzeci natomiast – aż 82 procent. Rosjanie dokonali nie tylko największego zaboru, lecz także zajęli stolicę kraju – Warszawę. Choć Polacy kilkakrotnie próbowali odzyskać utraconą niepodległość, ich zbrojne wystąpienia były krwawo tłumione. Do ostatniej takiej próby doszło w roku 1863. Powstanie styczniowe zostało jednak zdławione, a na terenie zaboru rosyjskiego rozpoczął się okres jeszcze bardziej wzmożonych represji i terroru. Władze w Petersburgu postanowiły intensywniej zwalczać narodową tożsamość Polaków. Ich celem było wynarodowienie i rusyfikacja ludności polskiej.

WPIS W KSIĘDZE

parafialnej kościoła w Zabrzeziu dotyczący ślubu zawartego 2 czerwca 1881 r. między Wincentym Sopoćką a Emilią Pawłowicz.

WINCENTY SOPOĆKO,

ojciec Michała, pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej.

DOKUMENT ROSYJSKI

z 1868 r. potwierdzający, że Wincenty Sopoćko odbył służbę wojskową w pułku aleksandryjskim.

15

Wiara i rozum

Nauka

ROZDZ IAŁ 2

Nauka Droga do kapłaństwa nie była łatwa. Żeby zostać księdzem, należało najpierw zdobyć odpowiednie wykształcenie.

Na opłacenie edukacji Michała rodzice nie mieli jednak pieniędzy. Folwark w Juszewszczyźnie nie przynosił spodziewanych dochodów – ceny produktów rolnych były niskie, a większość zysków pochłaniała opłata dzierżawna dla Tyszkiewiczów. Sopoćkowie ledwo wiązali koniec z końcem.

26

Umiejętności czytania i pisania mały Michał nabywał początkowo w domu pod okiem ojca. Dość krótko uczęszczał na zajęcia do tzw. wędrownej szkoły wiejskiej, z której szybko zrezygnował z powodu niskiego poziomu nauczania.

Później rozpoczął naukę w prowadzonej przez prawosławnych Rosjan szkole cerkiewnej w Wołożynie, ale także tam edukacja nie trwała długo.

W 1901 roku razem ze swym starszym o trzy lata bratem Piotrem zaczęli chodzić do pierwszej klasy szkoły ludowej w Zabrzeziu. Pobyt w tej miejscowości utwierdził Michała w jego powołaniu, w czym olbrzymią rolę odegrał miejscowy proboszcz ks. Jan Kunicki. Chłopiec pozostawał pod wrażeniem apostolskiej żarliwości duchownego. „Jego natchniona postawa na ambonie czy przy ołtarzu, jego gorliwość w słuchaniu spowiedzi i trosce o należyty kult Boży sugestywnie wywoływała chęć naśladowania go w przyszłości i realizowania zamiaru pozostania kapłanem”, wspominał po latach.

Gdy bracia skończyli pierwszą klasę, rodzice postanowili przerwać ich edukację. Sopoćków nie stać było na dalsze kształcenie dzieci. Michał

W WOŁOŻYNIE niedaleko

Mińska znajdował się pałac Tyszkiewiczów, którzy dzierżawili majątek Juszewszczyzna rodzinie Sopoćków. Obecnie zabytkowy budynek należy do armii białoruskiej. w Wołożynie.

Przy świątyni tej istniała szkoła, do której przez jakiś czas uczęszczał Michał Sopoćko.

PRAWOSŁAWNA CERKIEW

BRUKOWANA DROGA, którą wjeżdżał do Oszmiany nastoletni Michał Sopoćko.

27

Mundur i sutanna

Kapelan

KORESPONDENCJA MIĘDZY SIOSTRĄ FAUSTYNĄ KOWALSKĄ

a ks. Michałem Sopoćką pełna była odniesień do Bożego Miłosierdzia.

On pisał do niej na maszynie lub ręcznie, ona zawsze kreśliła listy własną dłonią.

144

i staraniem się o ustanowienie święta tej nazwy w Niedzielę Przewodnią (łatwiej było znieść to wszystko w przeświadczeniu, że taka była w całej tej sprawie wola Boża od początku)”.

Podczas pobytu w Wilnie Siostra Faustyna mocno podupadła na zdrowiu.

Skierowano więc ją na badania, podczas których lekarze zdiagnozowali u chorej gruźlicę, i to w stadium zaawansowanym. Gdy się o tym dowiedziała przełożona generalna zgromadzenia, matka Michaela Moraczewska, postanowiła zwolnić zakonnicę z wszelkich ciężkich obowiązków i przenieść ją z Wilna w inne miejsce, gdzie będzie miała więcej spokoju. Faustyna opuściła miasto, w którym spędziła trzy lata swojego życia, i wyjechała – najpierw do Walendowa i Derd, później do Krakowa. W stolicy Małopolski ponownie spotkała jezuitę ks. Józefa Andrasza, który pełnił wówczas funkcję stałego spowiednika w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach. Został on kierownikiem duchowym mistyczki.

Nie oznacza to, że zakonnica zerwała kontakt z ks. Sopoćką. Często pisali do siebie listy, a jego osoba nadal pojawiała się w jej objawieniach. Pewnego dnia Siostra Faustyna napisała: „Msza św., którą odprawiał ks. Sopoćko. Byłam na niej obecna, podczas której ujrzałam małego Jezusa, który dotykając jednym paluszkiem czoła tego kapłana, rzekł do mnie:«Myśl jego jest ściśle złączona z myślą moją, a więc bądź spokojna o dzieło moje, nie dam mu się pomylić, a ty nic nie czyń bez jego pozwolenia» – napełniając duszę moją wielkim spokojem o całość dzieła tego”.

145

U FA JĄCY

KUSTOSZ SANKTUARIUM

Miłosierdzia Bożego w Białymstoku ks. Andrzej Kozakiewicz i bp Henryk Ciereszko przeglądają księgę pamiątkową poświęconą bł. ks. Sopoćce.

PRZEDSIĘBIORCA Z BARCELONY, Jorge

Roca Hernandez, uhonorowany w 2017 r. Nagrodą „Michałów”.

306

Błogosławiony

Bożego Miłosierdzia, utworzone w 2004 roku przy kościele Trójcy Świętej przez kardynała Audrysa Juozasa Bačkisa.

W świątyni czczony jest obraz Jezusa Miłosiernego, namalowany przez Eugeniusza Kazimirowskiego. Na wileńskim Antokolu z kolei, w budynku klasztornym, w którym niegdyś miała swoją celę Siostra Faustyna, otwarto litewskie Centrum Miłosierdzia Bożego. Na Rossę natomiast, do dawnej kapelanii wizytek, gdzie mieszkali niegdyś ks. Sopoćko i Kazimirowski, wprowadziły się siostry ze Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego. W dawnej pracowni malarskiej, w której w 1934 roku powstało słynne płótno, siostry otworzyły kaplicę, a w pobliżu wybudowały w 2011 roku pierwsze na Litwie hospicjum. W ten sposób nie tylko głoszą one miłosierdzie, lecz także praktykują je w życiu codziennym.

Innym ważnym miejscem na Wileńszczyźnie jest Czarny Bór, gdzie spowiednik Siostry Faustyny ukrywał się w czasie wojny jako cieśla przed Niemcami. 15 lutego 2016 roku metropolita wileński arcybiskup Gintaras Grušas poświęcił tam pierwszą na świecie świątynię pod wezwaniem bł. ks. Michała Sopoćki. Fundamenty pod budowę kościoła położono jeszcze przed II wojną światową, ale w czasach komunistycznych wzniesiono zamiast niego budynek,

SANKTUARIUM W BIAŁYMSTOKU UROCZYSTOŚĆ BEATYFIKACYJNA bł. ks. Michała Sopoćki odbyła się w 2008 roku na terenie sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Białymstoku. Powstanie świątyni pod takim wezwaniem przez długie lata było wielkim marzeniem spowiednika Siostry Faustyny. Udało się to zrealizować dopiero po jego śmierci.

W roku 1980 zapadła decyzja o powołaniu na osiedlu Białostoczek nowej parafii pod wezwaniem Świętej Rodziny.

Dziesięć lat później została ona podzielona na dwie części i tak powstała kolejna parafia ­– Miłosierdzia Bożego.

W międzyczasie, w roku 1986, biskup Edward Kisiel poświęcił tam dolny kościół – Miłosierdzia Bożego. W 1988 roku do świątyni sprowadzono z cmentarza doczesne szczątki ks. Michała Sopoćki, które umieszczono w specjalnej krypcie. Pięć lat później w sanktuarium znalazł się również relikwiarz Siostry Faustyny. Z czasem powstał też górny kościół, konsekrowany w 2007 roku przez arcybiskupa Edwarda Ozorowskiego.

Dziś białostocka świątynia jest głównym miejscem kultu bł. Michała Sopoćki oraz jednym z ważniejszych centrów pielgrzymkowych na Podlasiu.

w Białymstoku jest coraz popularniejszym centrum pielgrzymkowym dla wiernych z Polski i świata.

SANKTUARIUM MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

PORTRET KS. MICHAŁA SOPOĆKI znajdujący

Bożego Miłosierdzia w Białymstoku.

się w sanktuarium

NAGRODA

FENIKS 2013 WYRÓŻNIENIE

FENIKS 2014

MAM NADZIEJĘ, ŻE DZIĘKI TEJ KSIĄŻCE czytelnicy będą mogli poznać bliżej wielką postać współczesnego Kościoła, a także zgłębić to, co było istotą jego misji – czyli tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Niech także nam towarzyszy zawołanie, które było życiową dewizą Błogosławionego: „Jezu, ufam Tobie”.

Kard. Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych

w serii ukazały się również

Abp Tadeusz Kondrusiewicz, metropolita mińsko-mohylewski

W KSIĄŻCE „UFAJĄCY” POZNAJEMY, wciąż jeszcze w pełni nie odkrytą, postać wielkiego apostoła Miłosierdzia Bożego bł. Michała Sopoćki. Autorzy poprzez słowo i obraz prowadzą nas ścieżkami jego życia i dzieł apostolskich. Opowiadają i ilustrują historię ludzką, a przecież kreśloną Boską ręką, którą sam bł. Michał odczytał „jako jedno pasmo objawów nieskończonego Miłosierdzia Bożego”. Trafnie wyróżniają w duchowej charakterystyce błogosławionego ufność w Miłosierdzie Boże, która pozwoliła niestrudzenie, mimo przeciwności, prowadzić misję apostolską, owocującą dziś upowszechnieniem kultu Miłosierdzia Bożego w świecie.

Bp Henryk Ciereszko, biograf bł. Michała Sopoćki UFAJĄCY – TYM SŁOWEM NAJLEPIEJ MOŻNA OBJĄĆ TAJEMNICĘ DUSZY ks. Michała Sopoćki.

W sposób absolutny żył on ufnością w Miłosierdzie Boże. Przez konfesjonał pozwolił się otworzyć duszy św. Siostry Faustyny i pomógł odczytać wolę Boga przekazaną przez tę prostą zakonnicę. Pokazał, że konfesjonał może stać się najważniejszym miejscem kapłańskiej służby i najskuteczniejszą amboną nauczania oraz najlepszą drogą do wchodzenia na duchowe szczyty, aby dotknąć Nieba. Ks. Sopoćko wskazał bezgraniczną ufność w Boże Miłosierdzie jako najpiękniejszy styl chrześcijańskiego życia, przepełnionego świadomością, że jesteśmy w rękach Pana Boga.

Lidia Dudkiewicz, redaktor naczelna „Niedzieli”

UFAJĄCY

FENIKS 2017

Śladami bł. ks. Michała Sopoćki

WYRÓŻNIENIE

TEN ŚWIĘTY CZŁOWIEK zostawił swe święte ślady w trzech niezależnych krajach – na Białorusi, Litwie i w Polsce, na pewno można go nazwać Patronem Trojga Narodów: Białorusi, Litwy i Polski. Jest to bardzo ważne z perspektywy integracji europejskiej. Nie pragmatyzm polityczny i ekonomiczny, ale wartości duchowe, Miłosierdzie Boże, na które wskazuje dzisiejszy nowy Błogosławiony, muszą jednoczyć Europę.

ufający Śladami bł. ks. Michała Sopoćki

GRZEGORZ GÓRNY

Odbyłem podróż w czasie i przestrzeni – od XIXwiecznej wsi białoruskiej, przez międzywojenne Wilno i kolejne strefy okupacyjne II wojny światowej, aż do rozproszonych po świecie miejsc kultu Miłosierdzia Bożego w XXI stuleciu. Moim przewodnikiem był ks. Michał Sopoćko. Nie pozwalał mi zapomnieć, że ostateczną instancją w naszym życiu jest Miłosierdzie, które ma swoją Twarz i swoje Imię.

W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście. św. Jan Paweł II

JANUSZ ROSIKOŃ

Podróże śladami bł. ks. Sopoćki splatały się często ze św. Faustyną. Zafascynowała mnie ta niezwykła para zwykłych ludzi. Ona umiera w 1938 roku on kontynuuje ich dzieło do końca swoich dni. Z jego inicjatywy powstał „Dzienniczek”, ale też sam napisał wiele ważnych prac, w tym piękne „Dzienniki”.

KIM BYŁ TEN NIESPOTYKANIE SPOKOJNY CZŁOWIEK, któremu została powierzona największa tajemnica świata? Jakie wewnętrzne bitwy musiał stoczyć, skoro notował: „Kończę osiemdziesiąt lat. Moje ręce są puste”? Co w jego postawie rozbrajało serce samego Jezusa, który zdumionej Faustynie szeptał: „życzenia jego są życzeniami Moimi” i „Jego wola będzie ponad wolę moją”? Jak to dobrze, że duet Górny–Rosikoń powędrował śladami ks. Michała!

Marcin Jakimowicz, „Gość Niedzielny” www.rosikonpress.com

GRZEGORZ GÓRNY

JANUSZ ROSIKOŃ