gedenksteen aan de muur. De spreuk die in het graniet gefreesd is, geeft aan dat het hier geen lichtzinnige plek is. Er staat: DE WA R MT E VA N DE V R I EN DSCH A P V ER BR EEKT DE S T ILT E VA N J E EENZ A A M H EI D H ET L ICH T VA N DE L I EF DE V ER DR I J F T DE DU IS T ER N IS VA N J E GEE S T ‘Iedereen heeft de spreuk weleens gelezen, maar niemand kent hem uit zijn hoofd’, zegt een verpleegster als ze mij voor de plaquette ziet staan. Ze heet Ingrid en als ik vraag of ik iets op de steen mag tekenen, zegt ze: ‘Er is niemand die u tegenhoudt.’ Over de hele lengte van de spreuk trek ik verticale krijtlijnen. Het krijt hecht slecht op het glad gepolijste oppervlak, waardoor de lijnen er diffuus uitzien. Na uren tekenen neem ik enkele meters afstand. Het voelt alsof ik me losruk uit een duistere macht. Een dunne, diffuus aangebrachte krijtlaag bedekt de letters, de spreuk is nog leesbaar. Het rechterdeel van de steen, daar waar geen letters staan, laat ik onbetekend om de ‘duisternis’ niet te ontkennen.
37